Generatie 20 - deel 5, Summa Cum Laude
De volgende ochtend werd hij wakker met een diep schaamtegevoel. Hij besefte dat hij de vrouw - hij kon zich haar naam niet eens herinneren - wel degelijk had gekust vanuit een ondefinieerbaar verlangen dat totaal nieuw was voor hem en dat frustreerde hem mateloos.
Ergens had Saul er altijd van gedroomd net zoveel van iemand te kunnen houden als zijn ouders deden, maar in Dragan Glaenn ging dat niet gebeuren wist hij. Daar kende hij ieder meisje en hoewel er leuke types tussen zaten, geen van hen deed Sauls hart sneller kloppen. Stiekem had hij gehoopt de ware liefde op de universiteit tegen te komen, maar ook dat viel tegen. Er was aanbod genoeg geweest, maar dat had hem eerder afgeschrikt dan aangemoedigd.En juist in deze vreemde wereld, duizenden jaren verwijderd van zijn eigen tijd, liep iemand rond die iets raars deed met hem zonder dat ze er beiden moeite voor deden. Iemand die op meerdere vlakken onbereikbaar was en wier gedrag hij eerder afkeurde dan bewonderde.
Saul besloot naar huis te gaan.Zodra hij uit het tijdportaal stapte, viel zijn oog op iets wat daar al die tijd al gestaan moest hebben.
Achter een stapel oude potten zag hij ineens iets glinsteren en zodra hij het had opgepakt wist hij onmiddellijk wat het was. Djinns en lampgeesten waren onlosmakelijk verweven met de geschiedenis van zijn familie en hij kende het verhaal van de bevrijde lampgeest van wie zijn moeder - en dus ook hij - afstamde. Voor de zekerheid wreef hij over de lamp en even later werd zijn vermoeden bevestigd.
Opgetogen belde hij zijn vader.Kort en bondig legde hij Shayne uit wat ineens mogelijk was geworden, besluitend met de woorden dat hij het heel goed zou begrijpen als zijn vader na een leven van ruim driehonderd jaar niet meer de puf had daar nog extra tijd aan vast te plakken."Misschien vind je het welletjes zo, maar je zou hetzelfde kunnen doen als opa Demyan om net zo oud te kunnen worden als mama."
Shayne aarzelde geen seconde. Hij wreef over de lamp, sprak even later zijn wens uit en verdubbelde op die manier de rest van zijn levensduur."Je houdt echt van haar hè?", mompelde Saul. "Soms ben ik jaloers op jullie."
Shayne glimlachte. "Jouw tijd komt nog wel", zei hij. "Vergeet niet dat ik al dertig was en toen nog eens zeker een eeuw in Midnight Hollow heb doorgebracht voordat je moeder langskwam."
"Maar daarvoor had je ook al een vrouw."
Aarzelend keek Shayne hem aan. "Meaghan was een heel lief meisje en ik hield zeker van haar, maar ik had met hetzelfde te kampen als jij. Het is een kleine gemeenschap hier en de keuze is beperkt. De tijden zijn veranderd, misschien moet je je horizon eens wat verbreden. Het zou me niet verbazen als Saoirse en Edan dat binnenkort ook doen."Niet lang daarna besloot Saul terug te gaan naar de campus om zijn studie af te ronden.
Bryony ging naar zijn ouders en nadat hij afscheid van Number One had genomen, verwijderde hij haar eigenschapschips en sloot de deur naar zolder af. Ze was een robot maar inmiddels begon hij zich toch langzaam aan haar te hechten. Ook al wist hij dat ze zonder chips niet meer was dan een leeg omhulsel van kunststof, hij vond het vervelend haar in de steek te moeten laten voor zo'n lange periode. Mede daarom - en natuurlijk ook in verband met Bryony - wilde hij er alles aan doen zijn graad binnen een semester te halen, hetgeen vrijwel non-stop blokken zou betekenen.De vorige keer had hij in een studentenhuis gebivakkeerd, maar nu hij geld verdiende en het zich kon permitteren, vond hij het prettiger een beetje privacy te hebben. Hij had dus een eenvoudig huisje gehuurd op de campus, niet ver van de schoolgebouwen.Hij was benieuwd of hij nog bekenden zou zien, maar dat viel tegen. Aan de ene kant vond hij dat jammer, aan de andere kant kwam het ook wel goed uit. Hij was van plan zich zo min mogelijk in het studentenleven te storten en hoe minder mensen hem zouden proberen over te halen gezellig mee te doen, hoe beter.Toen zijn professoren hem opmerkten klampten ze hem meteen aan om te vragen of hij de jonge studenten een beetje wegwijs kon maken en kon voorbereiden op wat hen te wachten stond. Aanvankelijk vond hij dat maar griezelig, totdat iemand enthousiast begon te vertellen over alle apparaten die hier stonden en zomaar gebruikt mochten worden. Voor hij het wist stond hij een bevlogen verhandeling te houden over de gevaren van celsplitsing, licht verbijsterd aangestaard door zijn toehoorders.
"Ik hou heel veel van haar hoor", sloot hij zijn betoog af, "en ik zou haar nooit meer kwijt willen. Maar het is handiger zo'n zaadje te planten als je, nou ja, samen bent met iemand en een gezinnetje wilt stichten."Saul hield zich aan zijn voornemen. Hij draaide volle weken met soms wel drie colleges op een dag en als hij niet in de banken zat was hij thuis aan het studeren. Een normaal mens had het waarschijnlijk niet getrokken, maar Sauls brein was nu eenmaal niet normaal. Het draaide overuren en Saul kon er alleen maar van genieten.Zodra de laatste examens geweest waren stond hij het zichzelf pas toe naar wat feesten te gaan, in afwachting van de uitslag.Hoewel zijn hele omgeving allang wist dat hij zijn bul op zak had, was Saul zelf toch bloednerveus op de ochtend dat de rapporten binnenkwamen. Hij had zich voor niets zorgen gemaakt, hij was summa cum laude geslaagd.De avond dat de diploma's werden uitgereikt was de campus veranderd in een sprookjeswereld en zo voelde het ook voor Saul. Zijn ouders waren speciaal overgekomen, iedereen sprak vol lof over hem en na de plechtigheid werd er nog lang gefeest in een van de studentenhuizen. Daarna vertrokken Shayne en Raven weer en een dag later volgde Saul, blij dat hij Bryony weer zou zien."Waar zijn mama en papa?", vroeg hij zodra hij de woonkamer binnenstapte en Bryony alleen aantrof met Sinéad. Blij stond het meisje op en liep meteen op hem af. Saul pakte haar op, knuffelde haar en keek toen naar zijn zus.
"Bij opa en oma in Monte Castiglione, ze zijn onverwacht meteen doorgereisd", antwoordde die zonder haar ogen van het scherm af te halen. "Gefeliciteerd nog trouwens.""En Bryony dan?", vroeg Saul geschrokken.
"Wij zijn er toch?"
"Jullie zijn kinderen!"
"Saoirse en Edan toch niet?"Saul was ontstemd. Saoirse had het druk met haar baan en het zoeken van een huisje en Edan leidde zijn eigen leven, die was meestal onvindbaar. "Ze hadden dat met mij moeten overleggen", zei hij boos. "Ze is een peuter, die kun je toch niet zomaar alleen laten met eens stel meiden van zestien?"
"Ze is een plant", snauwde Sinéad gepikeerd, "ze hoeft niet eens te eten. En wij kunnen heel goed voor haar zorgen hoor..."De rest van haar zin hoorde Saul niet meer, woedend was hij. Hij wandelde het kleine stukje met Bryony op zijn arm naar huis, zette haar op de grond en dacht na. "Ze is een plant." Die woorden hadden hem diep gekwetst. Dachten zijn ouders er ook zo over?
Hij liep naar zolder om Number One weer in te schakelen en besloot toen in een opwelling in zijn eentje naar Oasis Landing te gaan. De plumbot was de meest perfecte oppas die zijn dochter zich kon wensen, beter dan zijn familie kennelijk.Zodra hij aankwam repte hij zich naar de botterij om aan sensoren en chips te werken en die te verkopen. Hij merkte dat hij dat gemist had, het was een secuur werkje waar je je hersenen bij moest houden en dat betekende dat er geen plek was voor tobberijen. Wat tot gevolg had dat langzamerhand zijn woede wegebde. Hoe kwam hij erbij van zijn ouders te verwachten zich alles te ontzeggen om voor zijn dochter te kunnen zorgen. Bovendien had hij in zijn nijd amper doorgevraagd, misschien hadden ze inderdaad wel iets met Saoirse geregeld.Tegen de avond besloot hij nog even de Woestenij in te gaan om te kijken of een sleutel die hij ergens gevonden had misschien op de deur van het vreemde bouwwerk paste dat hij eerder was tegengekomen. Dat bleek het geval, maar het enige wat hij vond waren wat beeldjes en een soort chip om een plaatje van een stel lieden op een bankstel aan een digitaal wandscreen toe te voegen. Wat hij in het hotel dus meteen even deed.Hij bleef een aantal dagen hangen, zijn tijd doorbrengend in het hotel, de botterij en de Woestenij. De disco vermeed hij, evenals de winkelboulevard, om haar maar niet tegen het lijf te lopen. Maar uiteindelijk gebeurde dat toch.
Hij was de Woestenij in gegaan om onderdelen te zoeken die hij kon gebruiken, toen ze ineens aan kwam rennen."Wat kom je hier doen?", vroeg hij. Niet direct vriendelijk en bovendien zijn zaak niet, maar hij kon het gewoon niet laten haar aan te spreken.
"Texten, dat zie je toch", antwoordde ze. "Volgens mij ben je een tijdje weggeweest maar ik weet het nooit zeker. Tijd is een vreemd fenomeen. Voor mij was de discotheek vorige week."
"Voor mij meer dan een half jaar geleden", zei hij. "Ik heb inmiddels mijn graad gehaald in de richting Technologie. Summa cum laude", voegde hij er niet zonder trots aan toe.Ze borg haar mobieltje weg en keek hem aan. "Geweldig", zei ze, "gefeliciteerd. Je moeder is vast trots op je. Je bent met de jetpack zag ik."
Een beetje verward keek hij haar aan, had ze hem zien vertrekken en was ze hem achterna gekomen?
"Je houdt toch van dansen?", ging ze verder. "Doe hem maar om, dan zal ik je wat laten zien. Jetpack style."Het kwartier daarna gebeurde er iets wat alles wat Saul ooit had meegemaakt overtrof. Zodra hij de jetpack had omgedaan draaide ze zich in zijn armen en schakelde de jetpack in. Vervolgens wervelden ze door de lucht als vogels, hij met de jetpack maar zij volkomen los en kennelijk blindelings vertrouwend op zijn reactievermogen.Het was bijzonder, het was geweldig, het was hemels. Iedere keer maakte ze zich los uit zijn omarming en vloog de lucht in, om daarna weer veilig in zijn armen te landen. Al snel maakte hij zich de sierlijke bewegingen eigen die hij haar zag maken en probeerde haar bij te houden. Plaats, tijd, alles vervaagde. Alleen zij en hij deden er op dit moment toe en hij waande zich onzichtbaar voor alles en iedereen.
Wat natuurlijk niet zo was.
Ergens had Saul er altijd van gedroomd net zoveel van iemand te kunnen houden als zijn ouders deden, maar in Dragan Glaenn ging dat niet gebeuren wist hij. Daar kende hij ieder meisje en hoewel er leuke types tussen zaten, geen van hen deed Sauls hart sneller kloppen. Stiekem had hij gehoopt de ware liefde op de universiteit tegen te komen, maar ook dat viel tegen. Er was aanbod genoeg geweest, maar dat had hem eerder afgeschrikt dan aangemoedigd.En juist in deze vreemde wereld, duizenden jaren verwijderd van zijn eigen tijd, liep iemand rond die iets raars deed met hem zonder dat ze er beiden moeite voor deden. Iemand die op meerdere vlakken onbereikbaar was en wier gedrag hij eerder afkeurde dan bewonderde.
Saul besloot naar huis te gaan.Zodra hij uit het tijdportaal stapte, viel zijn oog op iets wat daar al die tijd al gestaan moest hebben.
Achter een stapel oude potten zag hij ineens iets glinsteren en zodra hij het had opgepakt wist hij onmiddellijk wat het was. Djinns en lampgeesten waren onlosmakelijk verweven met de geschiedenis van zijn familie en hij kende het verhaal van de bevrijde lampgeest van wie zijn moeder - en dus ook hij - afstamde. Voor de zekerheid wreef hij over de lamp en even later werd zijn vermoeden bevestigd.
Opgetogen belde hij zijn vader.Kort en bondig legde hij Shayne uit wat ineens mogelijk was geworden, besluitend met de woorden dat hij het heel goed zou begrijpen als zijn vader na een leven van ruim driehonderd jaar niet meer de puf had daar nog extra tijd aan vast te plakken."Misschien vind je het welletjes zo, maar je zou hetzelfde kunnen doen als opa Demyan om net zo oud te kunnen worden als mama."
Shayne aarzelde geen seconde. Hij wreef over de lamp, sprak even later zijn wens uit en verdubbelde op die manier de rest van zijn levensduur."Je houdt echt van haar hè?", mompelde Saul. "Soms ben ik jaloers op jullie."
Shayne glimlachte. "Jouw tijd komt nog wel", zei hij. "Vergeet niet dat ik al dertig was en toen nog eens zeker een eeuw in Midnight Hollow heb doorgebracht voordat je moeder langskwam."
"Maar daarvoor had je ook al een vrouw."
Aarzelend keek Shayne hem aan. "Meaghan was een heel lief meisje en ik hield zeker van haar, maar ik had met hetzelfde te kampen als jij. Het is een kleine gemeenschap hier en de keuze is beperkt. De tijden zijn veranderd, misschien moet je je horizon eens wat verbreden. Het zou me niet verbazen als Saoirse en Edan dat binnenkort ook doen."Niet lang daarna besloot Saul terug te gaan naar de campus om zijn studie af te ronden.
Bryony ging naar zijn ouders en nadat hij afscheid van Number One had genomen, verwijderde hij haar eigenschapschips en sloot de deur naar zolder af. Ze was een robot maar inmiddels begon hij zich toch langzaam aan haar te hechten. Ook al wist hij dat ze zonder chips niet meer was dan een leeg omhulsel van kunststof, hij vond het vervelend haar in de steek te moeten laten voor zo'n lange periode. Mede daarom - en natuurlijk ook in verband met Bryony - wilde hij er alles aan doen zijn graad binnen een semester te halen, hetgeen vrijwel non-stop blokken zou betekenen.De vorige keer had hij in een studentenhuis gebivakkeerd, maar nu hij geld verdiende en het zich kon permitteren, vond hij het prettiger een beetje privacy te hebben. Hij had dus een eenvoudig huisje gehuurd op de campus, niet ver van de schoolgebouwen.Hij was benieuwd of hij nog bekenden zou zien, maar dat viel tegen. Aan de ene kant vond hij dat jammer, aan de andere kant kwam het ook wel goed uit. Hij was van plan zich zo min mogelijk in het studentenleven te storten en hoe minder mensen hem zouden proberen over te halen gezellig mee te doen, hoe beter.Toen zijn professoren hem opmerkten klampten ze hem meteen aan om te vragen of hij de jonge studenten een beetje wegwijs kon maken en kon voorbereiden op wat hen te wachten stond. Aanvankelijk vond hij dat maar griezelig, totdat iemand enthousiast begon te vertellen over alle apparaten die hier stonden en zomaar gebruikt mochten worden. Voor hij het wist stond hij een bevlogen verhandeling te houden over de gevaren van celsplitsing, licht verbijsterd aangestaard door zijn toehoorders.
"Ik hou heel veel van haar hoor", sloot hij zijn betoog af, "en ik zou haar nooit meer kwijt willen. Maar het is handiger zo'n zaadje te planten als je, nou ja, samen bent met iemand en een gezinnetje wilt stichten."Saul hield zich aan zijn voornemen. Hij draaide volle weken met soms wel drie colleges op een dag en als hij niet in de banken zat was hij thuis aan het studeren. Een normaal mens had het waarschijnlijk niet getrokken, maar Sauls brein was nu eenmaal niet normaal. Het draaide overuren en Saul kon er alleen maar van genieten.Zodra de laatste examens geweest waren stond hij het zichzelf pas toe naar wat feesten te gaan, in afwachting van de uitslag.Hoewel zijn hele omgeving allang wist dat hij zijn bul op zak had, was Saul zelf toch bloednerveus op de ochtend dat de rapporten binnenkwamen. Hij had zich voor niets zorgen gemaakt, hij was summa cum laude geslaagd.De avond dat de diploma's werden uitgereikt was de campus veranderd in een sprookjeswereld en zo voelde het ook voor Saul. Zijn ouders waren speciaal overgekomen, iedereen sprak vol lof over hem en na de plechtigheid werd er nog lang gefeest in een van de studentenhuizen. Daarna vertrokken Shayne en Raven weer en een dag later volgde Saul, blij dat hij Bryony weer zou zien."Waar zijn mama en papa?", vroeg hij zodra hij de woonkamer binnenstapte en Bryony alleen aantrof met Sinéad. Blij stond het meisje op en liep meteen op hem af. Saul pakte haar op, knuffelde haar en keek toen naar zijn zus.
"Bij opa en oma in Monte Castiglione, ze zijn onverwacht meteen doorgereisd", antwoordde die zonder haar ogen van het scherm af te halen. "Gefeliciteerd nog trouwens.""En Bryony dan?", vroeg Saul geschrokken.
"Wij zijn er toch?"
"Jullie zijn kinderen!"
"Saoirse en Edan toch niet?"Saul was ontstemd. Saoirse had het druk met haar baan en het zoeken van een huisje en Edan leidde zijn eigen leven, die was meestal onvindbaar. "Ze hadden dat met mij moeten overleggen", zei hij boos. "Ze is een peuter, die kun je toch niet zomaar alleen laten met eens stel meiden van zestien?"
"Ze is een plant", snauwde Sinéad gepikeerd, "ze hoeft niet eens te eten. En wij kunnen heel goed voor haar zorgen hoor..."De rest van haar zin hoorde Saul niet meer, woedend was hij. Hij wandelde het kleine stukje met Bryony op zijn arm naar huis, zette haar op de grond en dacht na. "Ze is een plant." Die woorden hadden hem diep gekwetst. Dachten zijn ouders er ook zo over?
Hij liep naar zolder om Number One weer in te schakelen en besloot toen in een opwelling in zijn eentje naar Oasis Landing te gaan. De plumbot was de meest perfecte oppas die zijn dochter zich kon wensen, beter dan zijn familie kennelijk.Zodra hij aankwam repte hij zich naar de botterij om aan sensoren en chips te werken en die te verkopen. Hij merkte dat hij dat gemist had, het was een secuur werkje waar je je hersenen bij moest houden en dat betekende dat er geen plek was voor tobberijen. Wat tot gevolg had dat langzamerhand zijn woede wegebde. Hoe kwam hij erbij van zijn ouders te verwachten zich alles te ontzeggen om voor zijn dochter te kunnen zorgen. Bovendien had hij in zijn nijd amper doorgevraagd, misschien hadden ze inderdaad wel iets met Saoirse geregeld.Tegen de avond besloot hij nog even de Woestenij in te gaan om te kijken of een sleutel die hij ergens gevonden had misschien op de deur van het vreemde bouwwerk paste dat hij eerder was tegengekomen. Dat bleek het geval, maar het enige wat hij vond waren wat beeldjes en een soort chip om een plaatje van een stel lieden op een bankstel aan een digitaal wandscreen toe te voegen. Wat hij in het hotel dus meteen even deed.Hij bleef een aantal dagen hangen, zijn tijd doorbrengend in het hotel, de botterij en de Woestenij. De disco vermeed hij, evenals de winkelboulevard, om haar maar niet tegen het lijf te lopen. Maar uiteindelijk gebeurde dat toch.
Hij was de Woestenij in gegaan om onderdelen te zoeken die hij kon gebruiken, toen ze ineens aan kwam rennen."Wat kom je hier doen?", vroeg hij. Niet direct vriendelijk en bovendien zijn zaak niet, maar hij kon het gewoon niet laten haar aan te spreken.
"Texten, dat zie je toch", antwoordde ze. "Volgens mij ben je een tijdje weggeweest maar ik weet het nooit zeker. Tijd is een vreemd fenomeen. Voor mij was de discotheek vorige week."
"Voor mij meer dan een half jaar geleden", zei hij. "Ik heb inmiddels mijn graad gehaald in de richting Technologie. Summa cum laude", voegde hij er niet zonder trots aan toe.Ze borg haar mobieltje weg en keek hem aan. "Geweldig", zei ze, "gefeliciteerd. Je moeder is vast trots op je. Je bent met de jetpack zag ik."
Een beetje verward keek hij haar aan, had ze hem zien vertrekken en was ze hem achterna gekomen?
"Je houdt toch van dansen?", ging ze verder. "Doe hem maar om, dan zal ik je wat laten zien. Jetpack style."Het kwartier daarna gebeurde er iets wat alles wat Saul ooit had meegemaakt overtrof. Zodra hij de jetpack had omgedaan draaide ze zich in zijn armen en schakelde de jetpack in. Vervolgens wervelden ze door de lucht als vogels, hij met de jetpack maar zij volkomen los en kennelijk blindelings vertrouwend op zijn reactievermogen.Het was bijzonder, het was geweldig, het was hemels. Iedere keer maakte ze zich los uit zijn omarming en vloog de lucht in, om daarna weer veilig in zijn armen te landen. Al snel maakte hij zich de sierlijke bewegingen eigen die hij haar zag maken en probeerde haar bij te houden. Plaats, tijd, alles vervaagde. Alleen zij en hij deden er op dit moment toe en hij waande zich onzichtbaar voor alles en iedereen.
Wat natuurlijk niet zo was.