Generatie 11 - deel 4, Liefdesperikelen
De volgende ochtend, toen Sacha wakker werd, bleek Camille al vertrokken. Op de keukentafel lag een briefje:"Ik moet wat dingen afhandelen en jij ook. Tot die tijd heeft het geen zin om te praten.
Ik hou van je maar op dit moment ligt alles gewoon te ingewikkeld.
Ik ga nu bij Leander langs. Bedankt voor alles..."Leander reageerde buitengewoon ontroerd toen hij hoorde dat hij vader werd. "Dat ik dit nog mag meemaken", prevelde hij zacht. Leander had zich altijd een beetje de loser gevoeld tussen zijn broers en zussen en dit betekende veel voor hem.Des te zwaarder viel het Camille om vervolgens te moeten zeggen, dat dit niet inhield dat ze haar leven met hem wilde delen. "Ik wil eerlijk zijn. Ik ben naar Riverview gekomen om te polsen of je bij ons in Frankrijk zou willen komen wonen. Maar gisteren is er iets gebeurd waardoor ik me realiseer dat dat niet fair zou zijn. Niet tegenover jou en niet tegenover mezelf. Ik hou niet van je, ik hou van iemand anders. Al jaren. Dat wist ik al, maar na gisteren kan ik er niet meer omheen."De tranen sprongen in haar ogen toen ze zijn intens verdrietige reactie zag. "Dit betekent dat ik dus straks mijn kind nauwelijks meer zal zien. Ik word ouder, het reizen begint me zwaarder te vallen. Ik zou heel gelukkig kunnen zijn bij jou en je moeder. Niet als je minnaar, dat verwacht ik helemaal niet van je. Maar als vriend.""Laat me daarover nadenken", zuchtte ze. "Als je me zoekt, ik logeer bij je nichtje Juliette."Sacha intussen hing met zijn zus aan de lijn, die al tien minuten onafgebroken tegen hem aan het schelden was."Het zal wel tactloos van me zijn, maar ik ga dit toch zeggen: ik vind dat jij en Camille er een potje van hebben gemaakt. Al jaren zie ik hoe jullie om elkaar heen draaien en telkens was er wel weer iets anders waardoor er problemen waren. Eerst voelde je jezelf te oud voor haar - ja, ontken het maar niet - en daarna waren jullie allebei te egoïstisch om een verhuizing te overwegen. En dat slome gedoe heeft ervoor gezorgd dat die hele mallotige affaire met Myriam kon plaatsvinden en nu is Camille als klap op de vuurpijl zwanger van iemand anders. En jij, jij hebt al jaren een relatie met iemand die dolgraag met je wil trouwen, maar die intussen alleen maar aan het lijntje gehouden wordt. Want je gaat nooit met Ai Lan trouwen, ontken het maar niet. Dat ben je niet van plan en ook nooit geweest!"Het eerste uur nadat ze hadden opgehangen was Sacha woedend om wat ze allemaal gezegd had. "Hoe dúrft ze!", stampvoette hij door het huis, terwijl hij af en toe ergens een trap tegen gaf.Daarna begon zijn woede te zakken en langzamerhand, naarmate hij rustiger werd, realiseerde hij zich waarom hij zo kwaad was. Juliette had op veel punten gewoon gelijk. Ze hádden er een potje van gemaakt. Hij omdat zijn werk en zijn huis op de eerste plaats kwamen, en Camille omdat ze zich verantwoordelijk voelde voor haar moeder, die daar vast nooit om gevraagd had en dat vást ook helemaal niet van haar eiste.De volgende dag reed hij naar het huis van Juliette en Björn, waar hij zijn zus nog even nijdig aantrof als gisteren aan de telefoon. "Het spijt me dat ik zo tekeer ging, maar ik zie alleen maar slachtoffers. Oom Leander is ook al kapot." "Ja, ho!", riep Sacha. "Dat kun je toch moeilijk mij in de schoenen schuiven!" "Ik trek me terug", antwoordde ze kortaf. "Jullie zoeken het verder zelf maar uit samen.""Reken het haar niet te zwaar aan", suste Camille, zodra ze alleen waren. "Je snapt toch wel dat ze alleen zo boos is omdat ze van ons houdt?" "Hoe moet dat nou verder met ons?", vroeg Sacha verdrietig. "Ik heb het gevoel dat mijn hele leven me ontglipt als je weer weggaat.""Het hangt allemaal niet alleen van mij af, Sacha", reageerde ze. "Want als ik het goed begrijp, heb jij nog steeds een vriendin en het is niet aan mij om daarin te gaan stoken. Op dat vlak zul je zelf stappen moeten ondernemen. Tot die tijd ga ik me slechts op een ding richten: de geboorte van mijn kindje. Juliette en Björn hebben voorgesteld dat ik hier blijf tot na de geboorte, zodat Leander zijn kind in ieder geval kan zien. Daarna kijken we wel verder."Sacha zuchtte. Wat betreft Ai Lan had Juliette sowieso meer dan gelijk. Al jaren voelde hij dat er iets in die relatie niet goed zat en hij had er eigenlijk al lang geleden een punt achter moeten zetten. De waarheid was, dat hij daar te laf voor was. Te bang om haar te kwetsen en pijn te doen. En daarom had hij de situatie maar zo gelaten. En af en toe was het per slot van rekening ook gewoon fijn om een vriendin te hebben.In de maand daarna werd op een dinsdagnacht een baby'tje geboren. De jonge moeder kwam helemaal in haar eentje met een taxi en vertrok ook weer alleen, ditmaal met haar baby in haar arm. "Zielig hoor", zeiden de verpleegsters tegen elkaar, en schudden hun hoofd.En Sacha verzamelde al zijn moed en sprak met Ai Lan af in De Vier Noten."Ha, daar hebben we de jonge Don Juan", zei Saar spottend. Ze was de caféhoudster van De Vier Noten en inmiddels een goede vriendin van Juliette. "En, heb je je speech al klaar?" "Wat? Wat? Wat?", vroeg Laurel Grisby nieuwsgierig, die toevallig ook aanwezig was.Vertwijfeld vroeg Sacha zich af of het nou wel zo slim was geweest om op een publieke plek af te spreken. Maar het overviel hem ook wel dat zijn zus kennelijk met haar vriendinnen uitgebreid over zijn liefdesleven had zitten praten. Hoe dan ook, het was nu te laat om Ai Lan nog af te bellen, ze was al onderweg.Toen ze binnenkwam bestelde hij eerst iets te drinken voor hen. Hij wilde de sfeer graag zo ontspannen mogelijk houden, dus hij liet Saar iets speciaals mixen. "Je wilt me ergens over spreken?", vroeg Ai Lan en haar ogen glommen verwachtingsvol, terwijl ze een slokje nam van haar cocktail."Ja. Ja, dat komt straks. Geniet eerst even van je drankje", stotterde Sacha onbeholpen. Hij moest even wat moed verzamelen. Ai Lan ging dus geduldig aan de bar zitten, met het mysterieuze Mona Lisa-glimlachje rond de mond dat is voorbehouden aan vrouwen die weten dat ze straks een ring rond hun vinger zullen voelen.Achter haar rug stond Sacha - zoals hij thuis al talloze malen had staan doen - te oefenen wat hij ging zeggen en hoe hij het zou gaan zeggen.Wat hem totaal ontging was dat Saar intussen met allemaal waarschuwende grimassen zijn aandacht stond te trekken. Ai Lan was begonnen om met haar hoge kinderstemmetje luid verslag te doen van de jurk die ze zou dragen op haar bruiloft en hoeveel kinderen ze wilde en dat ze wel wilde verhuizen straks omdat ze Marmite Mansion maar een somber en ouderwets huis vond voor kleintjes om op te groeien en...."Uiteindelijk kruiste Sacha's blik dan toch die van Saar en geschrokken begreep hij dat Ai Lan hun afspraakje volkomen verkeerd had uitgelegd. Diep ongelukkig keek hij Saar aan en zei snel: "Eh, Ai Lan, kom je even? Ik wil je iets vertellen." "Vertellen? Vrágen bedoel je!", schaterde die, en over haar schouder naar Saar: "Wat een zelfverzekerd type is hij toch, hè? Hahahaha!" Saar keek haar meewarig aan.Nog geen minuut later sloeg Ai Lans stemming als een blad aan de boom om. Sacha had zijn hele gevoelvolle, uitgebreide toespraak overboord gegooid en vertelde in drie zinnen waar het op neerkwam: dat het aan hem lag en niet aan haar en dat hij er een punt achter wilde zetten.Het volgende moment stond hij met een klinkende oorvijg op zijn wang beteuterd voor zich uit te staren, terwijl Ai Lan met veel beledigd geruis van crêpe de chine het pand verliet."Zo, dat heb je nou eens heel fijngevoelig gedaan", zei Saar droog. "Ik ben altijd dol op die types zoals jij, die als de dood zijn anderen op de tenen te trappen. Op de een of andere razendknappe manier slagen die er altijd in om aan het eind van het liedje hun arme slachtoffer niet alleen stevig tegen de schenen te schoppen, maar bovendien hen neer te maaien, met de grond gelijk te maken en ze als slotstukje nog even met hun hak uit te draaien als een peukje."Diep ongelukkig keek Sacha haar aan. "Ik wilde haar geen pijn doen. Het is gewoon zo gelopen." Saar schaterde. "Dat bedoel ik. Nou, kom aan, je hart zit op de juiste plek. Ik maak een lekker feestdrankje voor je om te vieren dat je weer een vrij man bent. En je een hart onder de riem te steken voor het moment dat Ai Lan alles aan haar vriendinnen heeft verteld. Dat zijn toch je collega's, niet?"Dat klopte en de eerstvolgende periode zorgde Sacha er dan ook voor dat hij zo min mogelijk in het ziekenhuis was en zoveel mogelijk op pad ging om mensen te vaccineren en diagnoses te stellen. Zoals zijn tante Wynona, die zich enorm stond aan te stellen voor zo'n volwassen vrouw."Heb je het gehoord van je oom Leander?", fluisterde ze samenzweerderig, toen het achter de rug was. "Ja! Vólgende!", riep Sacha snel. "Ha die Celle, ouwe jongen. Stroop je mouw maar op voor me, het is heus zo gebeurd... Dág tante Wynona!"Hij had absoluut geen zin om verwikkeld te raken in roddels over het buitenechtelijke kind van zijn oom. Hij had via Juliette vernomen dat het een jongetje was en dat Camille hem naar haar opa had vernoemd, maar voorlopig liet hij Camille liever even met rust.Heerste er op de werkvloer dan enige kilte rond zijn persoon ("Ze motten je daar echt niet op het moment", vertelde zijn carpoolmaatje Sylvia hem gretig), de ziekenhuisleiding en de gemeente Riverview bleven onverminderd enthousiast over zijn verdiensten. Ze reikten hem zelfs een onderscheiding uit, die hij zelf mocht ophalen in het gemeentehuis en die een mooi plekje kreeg in de voorkamer.Hierna ging hij onverminderd door met het veldwerk, dat tot zijn grote vreugde eindelijk verplaatst werd van het kerkhof naar de gemeentespeeltuin. Een veel vrolijker plek. "Pap, je bent puik in orde. Je kunt nog jaren mee!"Hoewel hij dus weer volledig leek op te gaan in zijn werk, bleef hij nadenken over volgende stappen ten aanzien van Camille. "Als ik het goed begrijp wil ik niet naar Frankrijk, omdat ik van mijn huis hou en van mijn baan", rekende hij zichzelf voor. "En Camille kan niet hier komen wonen omdat ze haar moeder niet in de steek wil laten. Goed, dan ben ik eruit."Een week later nodigde hij Camille uit en vertelde dat hij een verrassing voor haar had. "Mam...?", riep die vertwijfeld, toen ze zag wie er de kamer in kwam wandelen. "Ja schat, Sacha heeft me uitgenodigd en zelfs mijn reis betaald, wat heel lief van hem is. En hij heeft me het een en ander uitgelegd wat volkomen nieuw voor mij was. Hoe kun jij ooit gedacht hebben dat ik van je zou verlangen om bij mij te blijven wonen, als je hart elders lag? Heb je niet genoeg geleerd van het huwelijk tussen mij en je vader? Denk je dat ik mijn eigen dochter ook ongelukkig wil zien?""Mam....", stamelde Camille nogmaals.
"Het is wel goed, lieverd. Ik blijf hier een weekje logeren, geniet van mijn kleinzoon en dan ga ik weer terug. En jij blijft hier!"Dat liep echter anders. De volgende dag ging ze bij Leander langs, als goede vriendin én als trotse oma. Wellicht had ze ook nog andere snode plannen, maar dat zullen we nooit zeker weten. Feit is dat na een week het vliegtuigticket naar Frankrijk gecanceld werd en Jeanne introk bij Leander. Binnen een half jaar waren ze getrouwd.Sacha en Camille zaten op een avond achter het huis in het gras en keuvelden over koetjes en kalfjes. "Hoe zou je het vinden om bij me in te trekken", trok Sacha eindelijk de stoute schoenen aan, terwijl hij met een plooitje van zijn broek speelde."Dat lijkt me een uitstekend plan", glimlachte Camille terwijl ze hem kuste. "Als er tenminste ook plaats is voor een heel klein jongetje."Hierna liepen ze naar binnen. Het logeerbed bleef die nacht leeg.De volgende ochtend moest Sacha er vroeg weer uit en terwijl hij op zijn werk tegen de slaap zat te vechten na een wel erg kort nachtje, wandelde Camille met de kleine Gérard naar het huis van Leander, dat vlakbij lag. "Even bij papa en oma kijken", lachte ze tegen het jongetje.Toen Sacha 's avonds thuis kwam, bleek Camille al haar spullen te hebben gehaald en was ze net bezig met een schilderij op de schildersezel die Juliette had achtergelaten. "Ik wil kunstenares worden", legde ze uit, "maar ik moet eerst wat beter worden." "In de basisschool geven ze schilderles, wist je dat?", opperde Sacha. Daarna keek hij haar verlegen aan en vroeg of ze officieel zijn vriendin wilde worden. Haar antwoord was duidelijk.Gérard lag in het oude ledikant op de logeerkamer, waar ook Juliette's zoontje Dylan de eerste maanden van zijn leventje in had geslapen. "Ik denk dat het tijd wordt dat we ons met deze kant van het huis bezig gaan houden", stelde Sacha voor. "De logeerkamer omtoveren in kinderkamer en die oude, lelijk badkamer meteen ook een facelift geven. "Dat is een goed idee", zei Camille, "hoewel de wc en het bad op zich prima zijn. De boel moet alleen een beetje ontstopt en gerepareerd worden."Precies toen alles klaar was boven was het feest: Gérard was jarig!
Ik hou van je maar op dit moment ligt alles gewoon te ingewikkeld.
Ik ga nu bij Leander langs. Bedankt voor alles..."Leander reageerde buitengewoon ontroerd toen hij hoorde dat hij vader werd. "Dat ik dit nog mag meemaken", prevelde hij zacht. Leander had zich altijd een beetje de loser gevoeld tussen zijn broers en zussen en dit betekende veel voor hem.Des te zwaarder viel het Camille om vervolgens te moeten zeggen, dat dit niet inhield dat ze haar leven met hem wilde delen. "Ik wil eerlijk zijn. Ik ben naar Riverview gekomen om te polsen of je bij ons in Frankrijk zou willen komen wonen. Maar gisteren is er iets gebeurd waardoor ik me realiseer dat dat niet fair zou zijn. Niet tegenover jou en niet tegenover mezelf. Ik hou niet van je, ik hou van iemand anders. Al jaren. Dat wist ik al, maar na gisteren kan ik er niet meer omheen."De tranen sprongen in haar ogen toen ze zijn intens verdrietige reactie zag. "Dit betekent dat ik dus straks mijn kind nauwelijks meer zal zien. Ik word ouder, het reizen begint me zwaarder te vallen. Ik zou heel gelukkig kunnen zijn bij jou en je moeder. Niet als je minnaar, dat verwacht ik helemaal niet van je. Maar als vriend.""Laat me daarover nadenken", zuchtte ze. "Als je me zoekt, ik logeer bij je nichtje Juliette."Sacha intussen hing met zijn zus aan de lijn, die al tien minuten onafgebroken tegen hem aan het schelden was."Het zal wel tactloos van me zijn, maar ik ga dit toch zeggen: ik vind dat jij en Camille er een potje van hebben gemaakt. Al jaren zie ik hoe jullie om elkaar heen draaien en telkens was er wel weer iets anders waardoor er problemen waren. Eerst voelde je jezelf te oud voor haar - ja, ontken het maar niet - en daarna waren jullie allebei te egoïstisch om een verhuizing te overwegen. En dat slome gedoe heeft ervoor gezorgd dat die hele mallotige affaire met Myriam kon plaatsvinden en nu is Camille als klap op de vuurpijl zwanger van iemand anders. En jij, jij hebt al jaren een relatie met iemand die dolgraag met je wil trouwen, maar die intussen alleen maar aan het lijntje gehouden wordt. Want je gaat nooit met Ai Lan trouwen, ontken het maar niet. Dat ben je niet van plan en ook nooit geweest!"Het eerste uur nadat ze hadden opgehangen was Sacha woedend om wat ze allemaal gezegd had. "Hoe dúrft ze!", stampvoette hij door het huis, terwijl hij af en toe ergens een trap tegen gaf.Daarna begon zijn woede te zakken en langzamerhand, naarmate hij rustiger werd, realiseerde hij zich waarom hij zo kwaad was. Juliette had op veel punten gewoon gelijk. Ze hádden er een potje van gemaakt. Hij omdat zijn werk en zijn huis op de eerste plaats kwamen, en Camille omdat ze zich verantwoordelijk voelde voor haar moeder, die daar vast nooit om gevraagd had en dat vást ook helemaal niet van haar eiste.De volgende dag reed hij naar het huis van Juliette en Björn, waar hij zijn zus nog even nijdig aantrof als gisteren aan de telefoon. "Het spijt me dat ik zo tekeer ging, maar ik zie alleen maar slachtoffers. Oom Leander is ook al kapot." "Ja, ho!", riep Sacha. "Dat kun je toch moeilijk mij in de schoenen schuiven!" "Ik trek me terug", antwoordde ze kortaf. "Jullie zoeken het verder zelf maar uit samen.""Reken het haar niet te zwaar aan", suste Camille, zodra ze alleen waren. "Je snapt toch wel dat ze alleen zo boos is omdat ze van ons houdt?" "Hoe moet dat nou verder met ons?", vroeg Sacha verdrietig. "Ik heb het gevoel dat mijn hele leven me ontglipt als je weer weggaat.""Het hangt allemaal niet alleen van mij af, Sacha", reageerde ze. "Want als ik het goed begrijp, heb jij nog steeds een vriendin en het is niet aan mij om daarin te gaan stoken. Op dat vlak zul je zelf stappen moeten ondernemen. Tot die tijd ga ik me slechts op een ding richten: de geboorte van mijn kindje. Juliette en Björn hebben voorgesteld dat ik hier blijf tot na de geboorte, zodat Leander zijn kind in ieder geval kan zien. Daarna kijken we wel verder."Sacha zuchtte. Wat betreft Ai Lan had Juliette sowieso meer dan gelijk. Al jaren voelde hij dat er iets in die relatie niet goed zat en hij had er eigenlijk al lang geleden een punt achter moeten zetten. De waarheid was, dat hij daar te laf voor was. Te bang om haar te kwetsen en pijn te doen. En daarom had hij de situatie maar zo gelaten. En af en toe was het per slot van rekening ook gewoon fijn om een vriendin te hebben.In de maand daarna werd op een dinsdagnacht een baby'tje geboren. De jonge moeder kwam helemaal in haar eentje met een taxi en vertrok ook weer alleen, ditmaal met haar baby in haar arm. "Zielig hoor", zeiden de verpleegsters tegen elkaar, en schudden hun hoofd.En Sacha verzamelde al zijn moed en sprak met Ai Lan af in De Vier Noten."Ha, daar hebben we de jonge Don Juan", zei Saar spottend. Ze was de caféhoudster van De Vier Noten en inmiddels een goede vriendin van Juliette. "En, heb je je speech al klaar?" "Wat? Wat? Wat?", vroeg Laurel Grisby nieuwsgierig, die toevallig ook aanwezig was.Vertwijfeld vroeg Sacha zich af of het nou wel zo slim was geweest om op een publieke plek af te spreken. Maar het overviel hem ook wel dat zijn zus kennelijk met haar vriendinnen uitgebreid over zijn liefdesleven had zitten praten. Hoe dan ook, het was nu te laat om Ai Lan nog af te bellen, ze was al onderweg.Toen ze binnenkwam bestelde hij eerst iets te drinken voor hen. Hij wilde de sfeer graag zo ontspannen mogelijk houden, dus hij liet Saar iets speciaals mixen. "Je wilt me ergens over spreken?", vroeg Ai Lan en haar ogen glommen verwachtingsvol, terwijl ze een slokje nam van haar cocktail."Ja. Ja, dat komt straks. Geniet eerst even van je drankje", stotterde Sacha onbeholpen. Hij moest even wat moed verzamelen. Ai Lan ging dus geduldig aan de bar zitten, met het mysterieuze Mona Lisa-glimlachje rond de mond dat is voorbehouden aan vrouwen die weten dat ze straks een ring rond hun vinger zullen voelen.Achter haar rug stond Sacha - zoals hij thuis al talloze malen had staan doen - te oefenen wat hij ging zeggen en hoe hij het zou gaan zeggen.Wat hem totaal ontging was dat Saar intussen met allemaal waarschuwende grimassen zijn aandacht stond te trekken. Ai Lan was begonnen om met haar hoge kinderstemmetje luid verslag te doen van de jurk die ze zou dragen op haar bruiloft en hoeveel kinderen ze wilde en dat ze wel wilde verhuizen straks omdat ze Marmite Mansion maar een somber en ouderwets huis vond voor kleintjes om op te groeien en...."Uiteindelijk kruiste Sacha's blik dan toch die van Saar en geschrokken begreep hij dat Ai Lan hun afspraakje volkomen verkeerd had uitgelegd. Diep ongelukkig keek hij Saar aan en zei snel: "Eh, Ai Lan, kom je even? Ik wil je iets vertellen." "Vertellen? Vrágen bedoel je!", schaterde die, en over haar schouder naar Saar: "Wat een zelfverzekerd type is hij toch, hè? Hahahaha!" Saar keek haar meewarig aan.Nog geen minuut later sloeg Ai Lans stemming als een blad aan de boom om. Sacha had zijn hele gevoelvolle, uitgebreide toespraak overboord gegooid en vertelde in drie zinnen waar het op neerkwam: dat het aan hem lag en niet aan haar en dat hij er een punt achter wilde zetten.Het volgende moment stond hij met een klinkende oorvijg op zijn wang beteuterd voor zich uit te staren, terwijl Ai Lan met veel beledigd geruis van crêpe de chine het pand verliet."Zo, dat heb je nou eens heel fijngevoelig gedaan", zei Saar droog. "Ik ben altijd dol op die types zoals jij, die als de dood zijn anderen op de tenen te trappen. Op de een of andere razendknappe manier slagen die er altijd in om aan het eind van het liedje hun arme slachtoffer niet alleen stevig tegen de schenen te schoppen, maar bovendien hen neer te maaien, met de grond gelijk te maken en ze als slotstukje nog even met hun hak uit te draaien als een peukje."Diep ongelukkig keek Sacha haar aan. "Ik wilde haar geen pijn doen. Het is gewoon zo gelopen." Saar schaterde. "Dat bedoel ik. Nou, kom aan, je hart zit op de juiste plek. Ik maak een lekker feestdrankje voor je om te vieren dat je weer een vrij man bent. En je een hart onder de riem te steken voor het moment dat Ai Lan alles aan haar vriendinnen heeft verteld. Dat zijn toch je collega's, niet?"Dat klopte en de eerstvolgende periode zorgde Sacha er dan ook voor dat hij zo min mogelijk in het ziekenhuis was en zoveel mogelijk op pad ging om mensen te vaccineren en diagnoses te stellen. Zoals zijn tante Wynona, die zich enorm stond aan te stellen voor zo'n volwassen vrouw."Heb je het gehoord van je oom Leander?", fluisterde ze samenzweerderig, toen het achter de rug was. "Ja! Vólgende!", riep Sacha snel. "Ha die Celle, ouwe jongen. Stroop je mouw maar op voor me, het is heus zo gebeurd... Dág tante Wynona!"Hij had absoluut geen zin om verwikkeld te raken in roddels over het buitenechtelijke kind van zijn oom. Hij had via Juliette vernomen dat het een jongetje was en dat Camille hem naar haar opa had vernoemd, maar voorlopig liet hij Camille liever even met rust.Heerste er op de werkvloer dan enige kilte rond zijn persoon ("Ze motten je daar echt niet op het moment", vertelde zijn carpoolmaatje Sylvia hem gretig), de ziekenhuisleiding en de gemeente Riverview bleven onverminderd enthousiast over zijn verdiensten. Ze reikten hem zelfs een onderscheiding uit, die hij zelf mocht ophalen in het gemeentehuis en die een mooi plekje kreeg in de voorkamer.Hierna ging hij onverminderd door met het veldwerk, dat tot zijn grote vreugde eindelijk verplaatst werd van het kerkhof naar de gemeentespeeltuin. Een veel vrolijker plek. "Pap, je bent puik in orde. Je kunt nog jaren mee!"Hoewel hij dus weer volledig leek op te gaan in zijn werk, bleef hij nadenken over volgende stappen ten aanzien van Camille. "Als ik het goed begrijp wil ik niet naar Frankrijk, omdat ik van mijn huis hou en van mijn baan", rekende hij zichzelf voor. "En Camille kan niet hier komen wonen omdat ze haar moeder niet in de steek wil laten. Goed, dan ben ik eruit."Een week later nodigde hij Camille uit en vertelde dat hij een verrassing voor haar had. "Mam...?", riep die vertwijfeld, toen ze zag wie er de kamer in kwam wandelen. "Ja schat, Sacha heeft me uitgenodigd en zelfs mijn reis betaald, wat heel lief van hem is. En hij heeft me het een en ander uitgelegd wat volkomen nieuw voor mij was. Hoe kun jij ooit gedacht hebben dat ik van je zou verlangen om bij mij te blijven wonen, als je hart elders lag? Heb je niet genoeg geleerd van het huwelijk tussen mij en je vader? Denk je dat ik mijn eigen dochter ook ongelukkig wil zien?""Mam....", stamelde Camille nogmaals.
"Het is wel goed, lieverd. Ik blijf hier een weekje logeren, geniet van mijn kleinzoon en dan ga ik weer terug. En jij blijft hier!"Dat liep echter anders. De volgende dag ging ze bij Leander langs, als goede vriendin én als trotse oma. Wellicht had ze ook nog andere snode plannen, maar dat zullen we nooit zeker weten. Feit is dat na een week het vliegtuigticket naar Frankrijk gecanceld werd en Jeanne introk bij Leander. Binnen een half jaar waren ze getrouwd.Sacha en Camille zaten op een avond achter het huis in het gras en keuvelden over koetjes en kalfjes. "Hoe zou je het vinden om bij me in te trekken", trok Sacha eindelijk de stoute schoenen aan, terwijl hij met een plooitje van zijn broek speelde."Dat lijkt me een uitstekend plan", glimlachte Camille terwijl ze hem kuste. "Als er tenminste ook plaats is voor een heel klein jongetje."Hierna liepen ze naar binnen. Het logeerbed bleef die nacht leeg.De volgende ochtend moest Sacha er vroeg weer uit en terwijl hij op zijn werk tegen de slaap zat te vechten na een wel erg kort nachtje, wandelde Camille met de kleine Gérard naar het huis van Leander, dat vlakbij lag. "Even bij papa en oma kijken", lachte ze tegen het jongetje.Toen Sacha 's avonds thuis kwam, bleek Camille al haar spullen te hebben gehaald en was ze net bezig met een schilderij op de schildersezel die Juliette had achtergelaten. "Ik wil kunstenares worden", legde ze uit, "maar ik moet eerst wat beter worden." "In de basisschool geven ze schilderles, wist je dat?", opperde Sacha. Daarna keek hij haar verlegen aan en vroeg of ze officieel zijn vriendin wilde worden. Haar antwoord was duidelijk.Gérard lag in het oude ledikant op de logeerkamer, waar ook Juliette's zoontje Dylan de eerste maanden van zijn leventje in had geslapen. "Ik denk dat het tijd wordt dat we ons met deze kant van het huis bezig gaan houden", stelde Sacha voor. "De logeerkamer omtoveren in kinderkamer en die oude, lelijk badkamer meteen ook een facelift geven. "Dat is een goed idee", zei Camille, "hoewel de wc en het bad op zich prima zijn. De boel moet alleen een beetje ontstopt en gerepareerd worden."Precies toen alles klaar was boven was het feest: Gérard was jarig!