Generatie 9 - deel 3, Herboren
Af en toe doet Audrey een gevangen vis waar ze trots op is in een kom, en af en toe gaat dat helaas niet goed. Voor de zoveelste keer schept Jude een Nero uit het water (alle zwarte goudvisjes krijgen de naam Nero, zoals alle tragische clownsvissen Bozo worden genoemd en alle engelvissen Gabriel). "Zal ik die Ambrosia maar aan jou voeren?", denkt hij wrang, voordat hij het arme beest door het toilet spoelt.Audrey vult haar dagen nog steeds met vissen en met het naar de supermarkt gaan om haar waar te verkopen. Ze probeert positief te blijven, maar ze wachten nu al meer dan een jaar op Lestat en het wordt steeds moeilijker de moed erin te houden. De nachten zijn onrustig (omdat ze toch gespitst zijn op wie-weet-gebeurt-het-dit-keer) en de dagen worden een sleur. Steeds meer begint het verlangen naar een kindje te branden en ze houdt het bijna niet meer uit. En toch peinst ze er niet over nu zwanger te worden. Ze wil pertinent niet in een huis wonen met een baby'tje en een vampiergeest, hoezeer ze Jude ook vertrouwt.Tegenover Jude houdt ze zich echter groot en ook voor het publiek speelt ze vrolijk mee. Hoewel ze merkt dat her en der wat irritaties beginnen te ontstaan: in de roddelpers is zelfs al een gemeen artikel verschenen, waarin gesuggereerd wordt dat de jonge Kobaynes helemaal geen Ambrosia hebben gemaakt en louter op zoek zijn naar aandacht om Jude's nieuwste cd te promoten.En dan gaat op een dag Jude's mobiel: het laboratorium. Er wordt hem op het hart gedrukt dat alles wat hem gezegd wordt diep geheim moet blijven, maar men is bezig met experimenten waarvoor men een geest nodig heeft. Is Jude genegen om met de geest van Lestat langs te komen, voor wat tests?Eerst twijfelt hij - wat gebeurt er met Lestat als het misgaat - maar dan besluit hij de stap te wagen. Meteen de volgende dag rijdt hij naar het laboratorium en wandelt met bonkend hart naar binnen.Na een klein uurtje wandelt hij duizelig weer naar buiten: het experiment is gelukt. Lestat is uit zijn graf opgehaald en zweeft een beetje verdwaasd naast hem. "Wat is dit, wat is de bedoeling? Waarom ben ik hier en niet op de begraafplaats?""Ik...., we gaan het zien", antwoordt Jude. Nog nooit is hij zo nerveus geweest. Waar is hij aan begonnen...?"Ik heb dorst", likkebaardt de vampier als ze thuiskomen. "Heb je plasma voor me? Of..., mag ik....., da's lekkerder."
"Nee", antwoordt Jude en hij rilt even. "Ik heb geen plasma, maar ik heb wel een lekkere maaltijd voor je die volgens mij ook vampiers lusten."Hij durft Lestat niet aan te kijken als hij de Ambrosia voor zijn neus zet en gaat daarna naast hem zitten.
Hij heeft het bijna niet meer. Gaat het lukken? Of gebeurt er misschien helemaal niks. Is de Ambrosia inmiddels te oud...? Waarom heeft hij daar niet aan gedacht!? En als het wel lukt, zal Lestat dan wel blij zijn? Misschien had hij het prima in de geestenwereld en denkt hij maar dat hij hem een plezier doet. Iedereen van Lestats generatie is inmiddels overleden, op wat oude vampiers na. Hij zal helemaal alleen zijn in een hem vreemde wereld.Lestat eet en er gebeurt niets. "Hahaaa", giechelt Jude verzenuwd, "hahaaa, kijk, er gebeurt helemaal niks met je... Het is mislukt, het... "Het volgende moment stokt zijn adem. Voor zijn ogen voltrekt zich een adembenemend proces en hij weet niet wat hem meer intrigeert: het scala aan prachtige kleuren dat de kamer vult, of de metamorfose zelf.Als Jude al twijfelde of hij Lestat een dienst bewees, dan worden die twijfels onherroepelijk weggenomen als alles achter de rug is en Lestat zich realiseert wat er zojuist gebeurt is. Hij kan zijn ogen niet geloven, plukt aan zijn armen, knijpt in zijn wangen en begint dan als een bezetene op en neer te springen, in een soort uitbundige indianendans."Ik lééf! Ik lééf weer! Hoe kan dat, wat heb je me gegeven!?" Dolblij valt de vampier zijn achterneef in de armen en knijpt hem haast fijn van blijdschap. Jude krijgt er tranen van in zijn ogen.Hierna neemt Lestat het heft onmiddellijk in eigen handen. Als eerste belt hij een taxi en keert terug naar het laboratorium om een flesje anti-vampirisme te kopen, van geld dat Jude hem graag leent. Weer buiten leegt hij het in een teug en even later blikt hij met de donkerbruine ogen van zijn biologische vader - Yuri Ivanov - de wereld in.Omdat hij als vampier geboren is, moet hij aanvankelijk erg wennen aan zijn status van gewone Sim, maar hij merkt meteen dat alles veel echter voelt. Minder kil.Zijn volgende stap is een bezoek aan het gemeentehuis, waar hij zijn vampierennaam inruilt voor het koosnaampje dat zijn stiefvader Antonie en zijn halfbroers Julian en Daniël altijd voor hem hadden: Dolfje Weerwolfje. Voortaan heet Lestat dus Dolf Kobayne.Hierna gaat Dolf naar het dorp om nieuwe kleren aan te schaffen, en gaat hij bij de kapper langs om zijn lange haar te laten knippen. En tenslotte keert hij terug naar huis en is eindelijk in staat Audrey met hart en ziel te bedanken, voor alle moeite die ze voor hem heeft gedaan. Die is al haar verdriet van de afgelopen periode volkomen vergeten bij het zien van Dolfs geluk. Dat was een jaartje wachten meer dan waard.Dolf is zo door het dolle heen dat hij zelfs vraagt of hij Jude's transformer mag gebruiken. Die wordt dus in de logeerkamer neergezet en Dolf experimenteert eindeloos: iets sterker, boekje lezen tot het apparaat weer is opgeladen, iets minder spieren toch, dan iets dikker misschien, maar ook weer niet té dik. Net zolang tot hij helemaal tevreden is met zichzelf.Jude en Audrey laten hem zijn gang gaan. Ze zijn blij dat ze het zo goed met hun protegée kunnen vinden: Dolf is gewoon beregezellig gezelschap en na wat hij allemaal heeft meegemaakt komt er geen klacht over zijn lippen. Hij is blij met iedere minuut.Voor Rubber Soul komt er middenin deze emotionele achtbaan weer een optreden aan, maar helaas ontbreekt andermaal het publiek. Toch horen ze achteraf dat er een impresario in een donker hoekje heeft zitten kijken, en dat die erg enthousiast over hen was.Dolf intussen doet een bizarre ontdekking. Wanneer hij wat begint te oefenen op de vechtpop in de tuin, schiet zijn vaardigheid in no-time vanuit het niets naar niveau 10. Datzelfde geldt voor sporten en als hij een schrijverscursusje in de stad gaat volgen verlaat hij het gebouw als een volleerd schrijver.Met dat laatste besluit hij iets te doen: hij schrijft een boek over zijn leven, getiteld "In de geest van de vampier". Het zal niemand verbazen dat dit boek een bestseller wordt.Ook brengt hij natuurlijk een bezoek aan zijn drie neven Logan, Leonard en Lysander. De enige Sims in het dorp die aanwezig waren bij zijn dood, hoewel ze daar niets meer van weten: ze waren immers peutertjes toen? “Zulke schatjes waren jullie met zijn drieën”, zegt hij vertederd tegen Lysander. “Ik kan maar niet geloven dat jullie nu zo…, nou ja…. (ahum).”Verder neemt hij een kijkje op de begraafplaats, waar zijn stiefvader, zijn moeder en zijn echte vader bij elkaar liggen. Een donkere plek in het gras markeert de plaats waar ooit zijn eigen grafsteen lag.Na een paar weken voelt hij zich sterk genoeg om zijn eigen leven op te pakken. Hij zoekt - en vindt - een baan in de sportwereld en neemt roerend afscheid van Jude en Audrey, die hem verzekeren dat hij terug mag komen wanneer hij maar wil."Ik dank jullie voor alles, maar het is nu tijd dat ik mijn eigen leven ga leiden", zegt hij, en verhuist naar een kleine villa, die Logan, Leonard en Lysander hem schenken.Een beetje verdwaasd blijven Jude en Audrey achter. Nu pas realiseren ze zich hoezeer hun missie de afgelopen tijd hun leven in een greep heeft gehouden. Ineens zijn ze weer volledig op elkaar aangewezen, en op hun toekomst samen.Van schrik kookt Audrey die avond hun potje - iets wat tot dan toe Jude altijd deed - en hoewel ze nog een hoop moet leren in de keuken, merken ze dat ze in de basis eigenlijk een getalenteerder kok is dan hij.Maar wat ze vooral merken, is wat een droomteam ze samen zijn. Als om dat te willen illustreren begeeft de afwasmachine het diezelfde avond. En terwijl Jude hem repareert, dweilt Audrey de plas water op."Een geweldig team zijn we", zegt Jude zacht, terwijl hij haar voorzichtig kust. En ik ben de gelukkigste man op aarde."En daarna fluistert hij haar iets in haar oor, waar Audrey erg om moet giechelen.
"Nee", antwoordt Jude en hij rilt even. "Ik heb geen plasma, maar ik heb wel een lekkere maaltijd voor je die volgens mij ook vampiers lusten."Hij durft Lestat niet aan te kijken als hij de Ambrosia voor zijn neus zet en gaat daarna naast hem zitten.
Hij heeft het bijna niet meer. Gaat het lukken? Of gebeurt er misschien helemaal niks. Is de Ambrosia inmiddels te oud...? Waarom heeft hij daar niet aan gedacht!? En als het wel lukt, zal Lestat dan wel blij zijn? Misschien had hij het prima in de geestenwereld en denkt hij maar dat hij hem een plezier doet. Iedereen van Lestats generatie is inmiddels overleden, op wat oude vampiers na. Hij zal helemaal alleen zijn in een hem vreemde wereld.Lestat eet en er gebeurt niets. "Hahaaa", giechelt Jude verzenuwd, "hahaaa, kijk, er gebeurt helemaal niks met je... Het is mislukt, het... "Het volgende moment stokt zijn adem. Voor zijn ogen voltrekt zich een adembenemend proces en hij weet niet wat hem meer intrigeert: het scala aan prachtige kleuren dat de kamer vult, of de metamorfose zelf.Als Jude al twijfelde of hij Lestat een dienst bewees, dan worden die twijfels onherroepelijk weggenomen als alles achter de rug is en Lestat zich realiseert wat er zojuist gebeurt is. Hij kan zijn ogen niet geloven, plukt aan zijn armen, knijpt in zijn wangen en begint dan als een bezetene op en neer te springen, in een soort uitbundige indianendans."Ik lééf! Ik lééf weer! Hoe kan dat, wat heb je me gegeven!?" Dolblij valt de vampier zijn achterneef in de armen en knijpt hem haast fijn van blijdschap. Jude krijgt er tranen van in zijn ogen.Hierna neemt Lestat het heft onmiddellijk in eigen handen. Als eerste belt hij een taxi en keert terug naar het laboratorium om een flesje anti-vampirisme te kopen, van geld dat Jude hem graag leent. Weer buiten leegt hij het in een teug en even later blikt hij met de donkerbruine ogen van zijn biologische vader - Yuri Ivanov - de wereld in.Omdat hij als vampier geboren is, moet hij aanvankelijk erg wennen aan zijn status van gewone Sim, maar hij merkt meteen dat alles veel echter voelt. Minder kil.Zijn volgende stap is een bezoek aan het gemeentehuis, waar hij zijn vampierennaam inruilt voor het koosnaampje dat zijn stiefvader Antonie en zijn halfbroers Julian en Daniël altijd voor hem hadden: Dolfje Weerwolfje. Voortaan heet Lestat dus Dolf Kobayne.Hierna gaat Dolf naar het dorp om nieuwe kleren aan te schaffen, en gaat hij bij de kapper langs om zijn lange haar te laten knippen. En tenslotte keert hij terug naar huis en is eindelijk in staat Audrey met hart en ziel te bedanken, voor alle moeite die ze voor hem heeft gedaan. Die is al haar verdriet van de afgelopen periode volkomen vergeten bij het zien van Dolfs geluk. Dat was een jaartje wachten meer dan waard.Dolf is zo door het dolle heen dat hij zelfs vraagt of hij Jude's transformer mag gebruiken. Die wordt dus in de logeerkamer neergezet en Dolf experimenteert eindeloos: iets sterker, boekje lezen tot het apparaat weer is opgeladen, iets minder spieren toch, dan iets dikker misschien, maar ook weer niet té dik. Net zolang tot hij helemaal tevreden is met zichzelf.Jude en Audrey laten hem zijn gang gaan. Ze zijn blij dat ze het zo goed met hun protegée kunnen vinden: Dolf is gewoon beregezellig gezelschap en na wat hij allemaal heeft meegemaakt komt er geen klacht over zijn lippen. Hij is blij met iedere minuut.Voor Rubber Soul komt er middenin deze emotionele achtbaan weer een optreden aan, maar helaas ontbreekt andermaal het publiek. Toch horen ze achteraf dat er een impresario in een donker hoekje heeft zitten kijken, en dat die erg enthousiast over hen was.Dolf intussen doet een bizarre ontdekking. Wanneer hij wat begint te oefenen op de vechtpop in de tuin, schiet zijn vaardigheid in no-time vanuit het niets naar niveau 10. Datzelfde geldt voor sporten en als hij een schrijverscursusje in de stad gaat volgen verlaat hij het gebouw als een volleerd schrijver.Met dat laatste besluit hij iets te doen: hij schrijft een boek over zijn leven, getiteld "In de geest van de vampier". Het zal niemand verbazen dat dit boek een bestseller wordt.Ook brengt hij natuurlijk een bezoek aan zijn drie neven Logan, Leonard en Lysander. De enige Sims in het dorp die aanwezig waren bij zijn dood, hoewel ze daar niets meer van weten: ze waren immers peutertjes toen? “Zulke schatjes waren jullie met zijn drieën”, zegt hij vertederd tegen Lysander. “Ik kan maar niet geloven dat jullie nu zo…, nou ja…. (ahum).”Verder neemt hij een kijkje op de begraafplaats, waar zijn stiefvader, zijn moeder en zijn echte vader bij elkaar liggen. Een donkere plek in het gras markeert de plaats waar ooit zijn eigen grafsteen lag.Na een paar weken voelt hij zich sterk genoeg om zijn eigen leven op te pakken. Hij zoekt - en vindt - een baan in de sportwereld en neemt roerend afscheid van Jude en Audrey, die hem verzekeren dat hij terug mag komen wanneer hij maar wil."Ik dank jullie voor alles, maar het is nu tijd dat ik mijn eigen leven ga leiden", zegt hij, en verhuist naar een kleine villa, die Logan, Leonard en Lysander hem schenken.Een beetje verdwaasd blijven Jude en Audrey achter. Nu pas realiseren ze zich hoezeer hun missie de afgelopen tijd hun leven in een greep heeft gehouden. Ineens zijn ze weer volledig op elkaar aangewezen, en op hun toekomst samen.Van schrik kookt Audrey die avond hun potje - iets wat tot dan toe Jude altijd deed - en hoewel ze nog een hoop moet leren in de keuken, merken ze dat ze in de basis eigenlijk een getalenteerder kok is dan hij.Maar wat ze vooral merken, is wat een droomteam ze samen zijn. Als om dat te willen illustreren begeeft de afwasmachine het diezelfde avond. En terwijl Jude hem repareert, dweilt Audrey de plas water op."Een geweldig team zijn we", zegt Jude zacht, terwijl hij haar voorzichtig kust. En ik ben de gelukkigste man op aarde."En daarna fluistert hij haar iets in haar oor, waar Audrey erg om moet giechelen.