Generatie 20 - deel 8, Gemengde gevoelens
Rond Bryony's verjaardag was June druk bezig er een succes van te maken.
Tot dusver was de opvoeding van Sauls plantkindje vrij slordig verlopen. Geregeld sliep het meisje bij Raven en Shayne, dan weer bij Saoirse en Brien en thuis was ze een groot deel van haar baby- en peutertijd opgevoed door een robot. Natuurlijk bemoeide ook Saul zich vaak met haar, maar heel gestructureerd verliep dat niet. Hoewel Bryony daar nooit zichtbaar onder had geleden, klampte ze zich al snel aan June vast. Alsof ze blij was dat er nu een centrale figuur in haar leven was gekomen die het leuk vond zich helemaal om haar te bekommeren.Haar zesde verjaardag werd dus een groot feest. Met de zelfgemaakte chocoladetaart van June - hoewel Saul zich afvroeg waarom die zo trots was op een taart die hij al eerder in de vitrine van de bakkerij had zien liggen - en een gloednieuwe groene fiets die het feestvarken zelf had mogen uitzoeken. En heel veel visite, want June had 's middags de hele familie en een hoop vrienden uitgenodigd.In de bakkerij had een drastische verandering plaatsgevonden, nadat Saul met het geld van de lampgeest de hele boel had opgekocht en al het overtollige personeel ontslagen. Samen met Number One was June nog ijveriger dan voorheen aan het bakken geslagen en bovendien kwam er hulp uit onverwachte hoek.Dana en Silas kwamen twee weken over en de oude djinn bleek er veel plezier aan te beleven een beetje te helpen in de winkel. Niet alleen fabriceerde hij de meest ingewikkelde taarten in een handopdraai, ze waren bovendien van een dusdanige kwaliteit dat het hele dorp toestroomde om allerlei snel bij elkaar verzonnen voorvallen te vieren. Zelfs bruidstaarten werden verkocht zonder dat er iemand trouwde.En toen Silas weer naar huis was diende de volgende helpende hand zich aan, in de vorm van Phileas. Niemand kwam zoveel bij Saul, June en Bryony over de vloer als hij en hij beloofde iedere dag - voordat hij naar school ging - even langs te komen om een deel van het assortiment van die dag samen te stellen."Hebben jullie wat samen?", vroeg hij Saul onomwonden, want Philieas was niet het type dat om de hete brij heen draaide.
Saul schudde zijn hoofd. "Gewoon vrienden", mompelde hij kort.Bryony ging nu naar school en hoewel ze zich ontwikkelde als ieder normaal kind, bleef ze een aparte.
Kleren droeg ze slechts sporadisch als het niet anders kon. In plaats daarvan wikkelde ze zich in grote bladeren die ze zelf op een kunstige manier aan elkaar naaide.
Verder was ze nauwelijks meer binnen te vinden maar bivakkeerde constant in de buitenlucht, of het nu plensde of niet. Vriendjes had ze genoeg maar ze vond het ook heerlijk urenlang in haar eentje rond te dwalen door de velden, de bossen of over het strand. En altijd vond ze een momentje June in de winkel op te zoeken, zich tegoed te doen aan de koekjes die haar werden toegestopt en met buurkinderen te spelen die toevallig aanwezig waren.In het voorjaar trok June zich ineens van het ene op het andere moment terug in haar schulp.
Er leek geen enkele aanleiding te zijn. Ze deed nog steeds braaf haar werk, bedankte Phileas elke ochtend voor zijn diensten en zorgde dat Bryony op tijd naar school ging, maar voor de rest leidde ze haar eigen leven en nam nauwelijks meer deel aan gesprekken.
Met name Bryony had het er moeilijk mee. Aanvankelijk probeerde ze van alles om June overal weer bij te betrekken, maar toen dat volkomen nutteloos bleek stopte ze ermee.Toen de replica net in zijn huis was had Saul haar gelaten gedrag over zich heen laten gaan. Omdat hij zich schuldig voelde en omdat hij ervan uit ging dat ze niet anders kon. Maar na de laatste twee maanden viel deze terugslag gewoon op en hij wilde weten wat de oorzaak was."Is er iets gebeurd?", vroeg hij op een avond. "Kan ik iets voor je doen? Ben je ongelukkig?"
Hij vuurde de vragen op haar af maar ze keek hem slechts verbaasd aan.
"Welnee, alles is prima, hoezo?"Saul wist niet zo goed wat hij daarop moest zeggen. Ze misdeed verder niets en functioneerde prima, maar zijn hoop dat ze langzamerhand in de echte June veranderde begon te vervliegen.Even overwoog hij open kaart te spelen en de basis van haar bestaan ter sprake te brengen. Maar die opwelling verdween net zo snel als hij was gekomen. In plaats daarvan reinigde hij zich en zei dat ze beter konden gaan slapen, het was al laat.
"Wat deed je daar?", vroeg ze verbaasd.Hij realiseerde zich dat hij nooit in haar bijzijn getoverd had en vroeg zich een ogenblik af of ze het raar zou vinden. Hoe zou een wezen zonder geheugen iets vreemd kunnen vinden?
"Ik ben een tovenaar", zei hij kort. "Kijk, ik kan het ook bij jou doen."
Hij trok zijn stok en vuurde de reinigingsspreuk op haar af. "Zo, nu ben jij ook schoon."Verwonderd bekeek ze zichzelf en rook aan haar kleding. "En nu?", vroeg ze.
"Nu hoef je niet meer te douchen", legde Saul uit. "En je kleren zijn ook gewassen. Welterusten."Een paar dagen later belde ze hem ineens.
"Waar zit je? Wij zijn aan het strand, daar had Bryony ineens zin in. Vind je dat goed? Het is nog best kil maar ze moet en zal dat water in.""Oh...", reageerde Saul verbouwereerd. "Nou ja, ik kom wel even dan."
Hij wilde zijn bezem pakken maar bedacht zich. Nu de gemeenschap zo goed leek te reageren op Number One, was het misschien tijd ook een ander technisch wonder tevoorschijn te halen en dat te presenteren als een eigen uitvinding.
Niet veel later landde hij dus per jetpack nabij het strand en zag vanuit de verte hoe beide dames zich al in zee bevonden.Hij kleedde zich om, stapte het ijskoude water in en zwom naar hen toe.
"Sorry, ik kon haar niet tegenhouden", zei June toen ze hem zag naderen. "En ik moet bekennen, als je eenmaal door bent is het best te doen eigenlijk."Saul keek haar vanuit zijn ooghoeken aan. Haar toon was weer totaal anders dan de afgelopen periode. Vanuit de verte had hij gezien hoe ze Bryony natspetterde en hoe die haar schaterend van repliek had gediend. Op de een of andere manier had hij de indruk dat ze aan ernstige stemmingswisselingen leed en hij overwoog toch eens wat beter in zijn alchemieboek op te zoeken hoe dat nou precies zat. Hoewel hij tegelijkertijd huiverig was voor wat hij zou kunnen ontdekken.Nadat ze een tijdje in het water hadden doorgebracht gaf Bryony aan dat ze op het strand ging spelen en besloten ook Saul en June aan wal te gaan. En terwijl het kleine meisje zich vermaakte met zandkastelen bouwen, wandelde Saul achter June aan die de zandbanken opliep en daar een tijdje in de verte staarde."Waar denk je aan?", vroeg hij voorzichtig.
Even zweeg ze. Toen antwoordde ze: "Hoe verschrikkelijk mooi het hier is, zonder dat iemand daar moeite voor doet. De natuur mag zijn gang gaan zonder dat mensen er met hun hebberige handen aan komen. En kijk toch hoe prachtig de natuur dat regelt.Verbeeldde hij het zich of werd ze even emotioneel?
Een tijdje stonden ze zwijgend naast elkaar, terwijl het water zachtjes tegen de kant klotste en in de verte meeuwen hun opstandige kreten ten gehore brachten."Ik heb een idee", zei hij na vijf minuten. "Misschien vind je het eng maar ik heb het geleerd van je origineel dus jij vindt het hopelijk ook leuk." Expres had hij het openlijk en tussen neus en lippen door gezegd, 'je origineel', haar de ruimte gevend erop te reageren maar dat deed ze niet. Hij haalde dus de jetpack, bond die om en pakte haar handen. Met een schuin glimlachje keek ze hem aan.
"Misschien weet je wel precies wat je moet doen, ik heb geen idee welke herinneringen je met je meedraagt", voegde hij er uitdagend aan toe en daarna schoten ze de lucht in.Het jetpackdansen bleek geen enkel probleem.
Net als de originele June nam zij meteen de leiding en voerde hem door de lucht, maakte zich constant los uit zijn armen om de meest sierlijke bewegingen te maken en vloog daarna terug om veilig in zijn armen te landen. En bracht precies dezelfde emoties bij hem teweeg als de vorige keer in Oasis Landing.Maar iets weerhield hem ervan verder te gaan. In plaats daarvan onderbrak hij abrupt hun dans en landde.
Vriendelijk keek ze hem aan. "Was je het zat?"
"Het is al laat", zei hij. "We kunnen beter kijken waar Bryony uithangt en naar huis gaan."
Ze knikte. "Misschien beter ja", knikte ze.De volgende dag was Bryony weer het vroegst op van iedereen en zat al op haar fiets nog voordat de anderen hadden ontbeten.
Ditmaal belandde ze in het sportcomplex, waar ze al snel gebeld werd door June.Bryony was blij. Een tijdje had June raar gedaan, maar nu was ze weer lief. Bryony vertelde waar ze uithing, kleedde zich toen om en begon met haar balletoefeningen. Niet veel later voegde June zich bij haar en probeerde haar bewegingen na te doen.Bryony lachte. "Je doet het niet goed", zei ze.
"Ze maakt er een potje van", beaamde Saul die met June was meegekomen. "Wacht, ik leg het je wel uit."
Hij begon haar allerlei aanwijzingen te geven die Bryony nog veel harder aan het lachen maakten.
"Jij snapt er anders ook geen drol van!", riep ze. "Ik ga lekker douchen.""Dat mag jij anders ook wel gaan doen", zei Saul tegen June.
Die keek hem even quasi beledigd aan en verdween, waarna Saul de barre pakte en trachtte na te doen wat hij van Bryony had opgepikt."Kom je Noerejev?", vroeg June even later, toen ze gedoucht en schoon terugkeerde in de sportzaal. "Bryony is vertrokken naar de visvijver, laten we naar haar toe gaan." Ze trok haar neus op en voegde eraan toe: "Nadat je zelf gedoucht hebt uiteraard."Ze grinnikte en richtte toen het woord tot een klant die ze uit de bakkerij kende."Da's zo gepiept hè?", reageerde Saul en reinigde zich onmiddellijk.
Een beetje verbaasd keek June hem aan, wilde iets zeggen maar bedacht zich toen.
"Kom", zei ze, "dan gaan we."Bryony begroette hen vrolijk toen ze aan kwamen lopen. "Ik heb nog niks gevangen", zei ze, "maar ik hou vol."
Saul pakte zijn iPad en zocht. "Er moet hier toch aardig wat soorten zitten", zei hij, op het moment dat Bryony een minuscuul spierinkje van de haak haalde.
Saul schoot in de lach. "Volhouden maar", zei hij, dan eten we vanavond lekker vis."
"Helemaal niet!", riep Bryony verontwaardigd. "Ik gooi ze terug natuurlijk.""Wij zijn daar", wees Saul grinnikend en liep met June naar een veld om te frisbeeën. Dat had hij op de campus herhaaldelijk gedaan en zoals met alles was hij er dus een kei in. Hetgeen hij niet onder stoelen of banken stak.
June liet het met lichte spot over zich heen komen.Toen het donker begon te worden sommeerden ze Bryony mee naar huis te komen, zeer tegen diens zin in.
"Ik heb een meerminval gevangen, het gaat net zo lekker", mopperde ze.
"En je moet nog een eind fietsen. Hopla, we eten eens een keer met z'n drieën aan tafel vanavond."Wederom was die opmerking een beetje uitdagend bedoeld, omdat June de afgelopen weken met grote precisie hun gezelschap aan tafel ontlopen had.
Ze reageerde er echter niet op, kookte een heerlijke maaltijd en zodra Bryony thuis kwam schoven ze aan.
Voor het eerst van zijn leven had Saul het gevoel dat hij een gezinnetje had.Die avond voelde hij zich anders dan anders.
Bryony was op tijd naar bed gegaan omdat ze de volgende dag naar school moest, June zat achter de computer en hij deed alsof hij las.
Om tien uur gaapte hij en zei dat hij naar bed ging, waarop June de computer begon af te sluiten.
Hij liep naar boven en draalde. Nog een keertje welterusten zeggen kon geen kwaad. Op het moment dat ze de trap op kwam rekte hij zich theatraal uit en gaapte weer."Een enerverende dag", zei hij. "sportief en welbesteed."
Het sloeg niet echt ergens op maar hij kon zo snel niks anders verzinnen.
"Welterusten hoor." Hij opende de deur naar het gangetje dat naar zijn kamer voerde."Ga je me nog een keer uitleggen wat ik hier doe?", vroeg ze.
Saul draaide zich weer om, klapte zijn mond dicht als een goudvis en keek haar aan. "Wat bedoel je?", vroeg hij toen.
In plaats van te antwoorden liep ze haar slaapkamer in en sloot de deur.Gedurende een halve minuut stond Saul op de overloop, in tweestrijd wat hij zou doen. Toen zwaaide hij haar deur open en liep naar binnen.
"Misschien kun jij mij eerst vertellen wat je precies weet", zei hij.
Ze stond net op het punt in bed te kruipen en ging weer rechtop staan."Lafaard", zei ze. "Ik ben hier uit liefde heb je gezegd, maar tot dusver merk ik daar niks van. Je behandelt me als je zus."
Saul voelde zich aangevallen maar de aanval was niet onterecht, dus hij sloeg een beetje dicht."Ik heb me gewoon gruwelijk vergist", mompelde hij. "Ik had dit nooit mogen doen, maar ik heb niet goed nagedacht. Ik vond haar aantrekkelijk en... ik kan het niet zo goed omschrijven. Ik dacht dat alles goed zou komen als ik haar zou klonen, maar dat bleek niet zo te zijn. Ze was het niet meer. Jij bent gewoon totaal anders dan zij.""In welk opzicht?", vroeg June. "Tot mij voel je je niet aangetrokken bedoel je?"
Saul dacht aan gisteren. Hun jetpackdans. En aan vandaag. De plagerijen in de sportzaal, het frisbeeën, zijn gevoel tijdens het avondeten.
"Jawel", fluisterde hij, "nu wel. Maar in het begin niet. En de afgelopen maand ook niet. Je bent... veranderlijk, ik kan het niet goed uitleggen. Ik moet het gewoon een keer opzoeken, hoe dat zit met kloons. Waarom je zo wisselvallig bent."Op dat moment liep June om hem heen en deed het allerlaatste wat hij verwacht had.Veel woorden werden er verder niet meer aan vuil gemaakt en die nacht sliep Saul sinds lang weer eens in zijn eigen bed.De volgende ochtend werd hij heel vroeg wakker. June lag zachtjes te snurken en zonder haar te wekken stond hij op.
Waarom wist hij zelf niet, maar in plaats van naar beneden te gaan klom hij naar de vliering.Het tijdportaal flitste en suisde, het heldere witte licht verblindde zijn nog slaperige ogen.
Hier klopte iets niet. Hij wist heel zeker dat hij het portaal had uitgeschakeld na de laatste keer. Iemand had er gebruik van gemaakt.
Emit...?Peinzend en ongerust stapte Saul naar voren en schakelde het apparaat weer uit.
Tot dusver was de opvoeding van Sauls plantkindje vrij slordig verlopen. Geregeld sliep het meisje bij Raven en Shayne, dan weer bij Saoirse en Brien en thuis was ze een groot deel van haar baby- en peutertijd opgevoed door een robot. Natuurlijk bemoeide ook Saul zich vaak met haar, maar heel gestructureerd verliep dat niet. Hoewel Bryony daar nooit zichtbaar onder had geleden, klampte ze zich al snel aan June vast. Alsof ze blij was dat er nu een centrale figuur in haar leven was gekomen die het leuk vond zich helemaal om haar te bekommeren.Haar zesde verjaardag werd dus een groot feest. Met de zelfgemaakte chocoladetaart van June - hoewel Saul zich afvroeg waarom die zo trots was op een taart die hij al eerder in de vitrine van de bakkerij had zien liggen - en een gloednieuwe groene fiets die het feestvarken zelf had mogen uitzoeken. En heel veel visite, want June had 's middags de hele familie en een hoop vrienden uitgenodigd.In de bakkerij had een drastische verandering plaatsgevonden, nadat Saul met het geld van de lampgeest de hele boel had opgekocht en al het overtollige personeel ontslagen. Samen met Number One was June nog ijveriger dan voorheen aan het bakken geslagen en bovendien kwam er hulp uit onverwachte hoek.Dana en Silas kwamen twee weken over en de oude djinn bleek er veel plezier aan te beleven een beetje te helpen in de winkel. Niet alleen fabriceerde hij de meest ingewikkelde taarten in een handopdraai, ze waren bovendien van een dusdanige kwaliteit dat het hele dorp toestroomde om allerlei snel bij elkaar verzonnen voorvallen te vieren. Zelfs bruidstaarten werden verkocht zonder dat er iemand trouwde.En toen Silas weer naar huis was diende de volgende helpende hand zich aan, in de vorm van Phileas. Niemand kwam zoveel bij Saul, June en Bryony over de vloer als hij en hij beloofde iedere dag - voordat hij naar school ging - even langs te komen om een deel van het assortiment van die dag samen te stellen."Hebben jullie wat samen?", vroeg hij Saul onomwonden, want Philieas was niet het type dat om de hete brij heen draaide.
Saul schudde zijn hoofd. "Gewoon vrienden", mompelde hij kort.Bryony ging nu naar school en hoewel ze zich ontwikkelde als ieder normaal kind, bleef ze een aparte.
Kleren droeg ze slechts sporadisch als het niet anders kon. In plaats daarvan wikkelde ze zich in grote bladeren die ze zelf op een kunstige manier aan elkaar naaide.
Verder was ze nauwelijks meer binnen te vinden maar bivakkeerde constant in de buitenlucht, of het nu plensde of niet. Vriendjes had ze genoeg maar ze vond het ook heerlijk urenlang in haar eentje rond te dwalen door de velden, de bossen of over het strand. En altijd vond ze een momentje June in de winkel op te zoeken, zich tegoed te doen aan de koekjes die haar werden toegestopt en met buurkinderen te spelen die toevallig aanwezig waren.In het voorjaar trok June zich ineens van het ene op het andere moment terug in haar schulp.
Er leek geen enkele aanleiding te zijn. Ze deed nog steeds braaf haar werk, bedankte Phileas elke ochtend voor zijn diensten en zorgde dat Bryony op tijd naar school ging, maar voor de rest leidde ze haar eigen leven en nam nauwelijks meer deel aan gesprekken.
Met name Bryony had het er moeilijk mee. Aanvankelijk probeerde ze van alles om June overal weer bij te betrekken, maar toen dat volkomen nutteloos bleek stopte ze ermee.Toen de replica net in zijn huis was had Saul haar gelaten gedrag over zich heen laten gaan. Omdat hij zich schuldig voelde en omdat hij ervan uit ging dat ze niet anders kon. Maar na de laatste twee maanden viel deze terugslag gewoon op en hij wilde weten wat de oorzaak was."Is er iets gebeurd?", vroeg hij op een avond. "Kan ik iets voor je doen? Ben je ongelukkig?"
Hij vuurde de vragen op haar af maar ze keek hem slechts verbaasd aan.
"Welnee, alles is prima, hoezo?"Saul wist niet zo goed wat hij daarop moest zeggen. Ze misdeed verder niets en functioneerde prima, maar zijn hoop dat ze langzamerhand in de echte June veranderde begon te vervliegen.Even overwoog hij open kaart te spelen en de basis van haar bestaan ter sprake te brengen. Maar die opwelling verdween net zo snel als hij was gekomen. In plaats daarvan reinigde hij zich en zei dat ze beter konden gaan slapen, het was al laat.
"Wat deed je daar?", vroeg ze verbaasd.Hij realiseerde zich dat hij nooit in haar bijzijn getoverd had en vroeg zich een ogenblik af of ze het raar zou vinden. Hoe zou een wezen zonder geheugen iets vreemd kunnen vinden?
"Ik ben een tovenaar", zei hij kort. "Kijk, ik kan het ook bij jou doen."
Hij trok zijn stok en vuurde de reinigingsspreuk op haar af. "Zo, nu ben jij ook schoon."Verwonderd bekeek ze zichzelf en rook aan haar kleding. "En nu?", vroeg ze.
"Nu hoef je niet meer te douchen", legde Saul uit. "En je kleren zijn ook gewassen. Welterusten."Een paar dagen later belde ze hem ineens.
"Waar zit je? Wij zijn aan het strand, daar had Bryony ineens zin in. Vind je dat goed? Het is nog best kil maar ze moet en zal dat water in.""Oh...", reageerde Saul verbouwereerd. "Nou ja, ik kom wel even dan."
Hij wilde zijn bezem pakken maar bedacht zich. Nu de gemeenschap zo goed leek te reageren op Number One, was het misschien tijd ook een ander technisch wonder tevoorschijn te halen en dat te presenteren als een eigen uitvinding.
Niet veel later landde hij dus per jetpack nabij het strand en zag vanuit de verte hoe beide dames zich al in zee bevonden.Hij kleedde zich om, stapte het ijskoude water in en zwom naar hen toe.
"Sorry, ik kon haar niet tegenhouden", zei June toen ze hem zag naderen. "En ik moet bekennen, als je eenmaal door bent is het best te doen eigenlijk."Saul keek haar vanuit zijn ooghoeken aan. Haar toon was weer totaal anders dan de afgelopen periode. Vanuit de verte had hij gezien hoe ze Bryony natspetterde en hoe die haar schaterend van repliek had gediend. Op de een of andere manier had hij de indruk dat ze aan ernstige stemmingswisselingen leed en hij overwoog toch eens wat beter in zijn alchemieboek op te zoeken hoe dat nou precies zat. Hoewel hij tegelijkertijd huiverig was voor wat hij zou kunnen ontdekken.Nadat ze een tijdje in het water hadden doorgebracht gaf Bryony aan dat ze op het strand ging spelen en besloten ook Saul en June aan wal te gaan. En terwijl het kleine meisje zich vermaakte met zandkastelen bouwen, wandelde Saul achter June aan die de zandbanken opliep en daar een tijdje in de verte staarde."Waar denk je aan?", vroeg hij voorzichtig.
Even zweeg ze. Toen antwoordde ze: "Hoe verschrikkelijk mooi het hier is, zonder dat iemand daar moeite voor doet. De natuur mag zijn gang gaan zonder dat mensen er met hun hebberige handen aan komen. En kijk toch hoe prachtig de natuur dat regelt.Verbeeldde hij het zich of werd ze even emotioneel?
Een tijdje stonden ze zwijgend naast elkaar, terwijl het water zachtjes tegen de kant klotste en in de verte meeuwen hun opstandige kreten ten gehore brachten."Ik heb een idee", zei hij na vijf minuten. "Misschien vind je het eng maar ik heb het geleerd van je origineel dus jij vindt het hopelijk ook leuk." Expres had hij het openlijk en tussen neus en lippen door gezegd, 'je origineel', haar de ruimte gevend erop te reageren maar dat deed ze niet. Hij haalde dus de jetpack, bond die om en pakte haar handen. Met een schuin glimlachje keek ze hem aan.
"Misschien weet je wel precies wat je moet doen, ik heb geen idee welke herinneringen je met je meedraagt", voegde hij er uitdagend aan toe en daarna schoten ze de lucht in.Het jetpackdansen bleek geen enkel probleem.
Net als de originele June nam zij meteen de leiding en voerde hem door de lucht, maakte zich constant los uit zijn armen om de meest sierlijke bewegingen te maken en vloog daarna terug om veilig in zijn armen te landen. En bracht precies dezelfde emoties bij hem teweeg als de vorige keer in Oasis Landing.Maar iets weerhield hem ervan verder te gaan. In plaats daarvan onderbrak hij abrupt hun dans en landde.
Vriendelijk keek ze hem aan. "Was je het zat?"
"Het is al laat", zei hij. "We kunnen beter kijken waar Bryony uithangt en naar huis gaan."
Ze knikte. "Misschien beter ja", knikte ze.De volgende dag was Bryony weer het vroegst op van iedereen en zat al op haar fiets nog voordat de anderen hadden ontbeten.
Ditmaal belandde ze in het sportcomplex, waar ze al snel gebeld werd door June.Bryony was blij. Een tijdje had June raar gedaan, maar nu was ze weer lief. Bryony vertelde waar ze uithing, kleedde zich toen om en begon met haar balletoefeningen. Niet veel later voegde June zich bij haar en probeerde haar bewegingen na te doen.Bryony lachte. "Je doet het niet goed", zei ze.
"Ze maakt er een potje van", beaamde Saul die met June was meegekomen. "Wacht, ik leg het je wel uit."
Hij begon haar allerlei aanwijzingen te geven die Bryony nog veel harder aan het lachen maakten.
"Jij snapt er anders ook geen drol van!", riep ze. "Ik ga lekker douchen.""Dat mag jij anders ook wel gaan doen", zei Saul tegen June.
Die keek hem even quasi beledigd aan en verdween, waarna Saul de barre pakte en trachtte na te doen wat hij van Bryony had opgepikt."Kom je Noerejev?", vroeg June even later, toen ze gedoucht en schoon terugkeerde in de sportzaal. "Bryony is vertrokken naar de visvijver, laten we naar haar toe gaan." Ze trok haar neus op en voegde eraan toe: "Nadat je zelf gedoucht hebt uiteraard."Ze grinnikte en richtte toen het woord tot een klant die ze uit de bakkerij kende."Da's zo gepiept hè?", reageerde Saul en reinigde zich onmiddellijk.
Een beetje verbaasd keek June hem aan, wilde iets zeggen maar bedacht zich toen.
"Kom", zei ze, "dan gaan we."Bryony begroette hen vrolijk toen ze aan kwamen lopen. "Ik heb nog niks gevangen", zei ze, "maar ik hou vol."
Saul pakte zijn iPad en zocht. "Er moet hier toch aardig wat soorten zitten", zei hij, op het moment dat Bryony een minuscuul spierinkje van de haak haalde.
Saul schoot in de lach. "Volhouden maar", zei hij, dan eten we vanavond lekker vis."
"Helemaal niet!", riep Bryony verontwaardigd. "Ik gooi ze terug natuurlijk.""Wij zijn daar", wees Saul grinnikend en liep met June naar een veld om te frisbeeën. Dat had hij op de campus herhaaldelijk gedaan en zoals met alles was hij er dus een kei in. Hetgeen hij niet onder stoelen of banken stak.
June liet het met lichte spot over zich heen komen.Toen het donker begon te worden sommeerden ze Bryony mee naar huis te komen, zeer tegen diens zin in.
"Ik heb een meerminval gevangen, het gaat net zo lekker", mopperde ze.
"En je moet nog een eind fietsen. Hopla, we eten eens een keer met z'n drieën aan tafel vanavond."Wederom was die opmerking een beetje uitdagend bedoeld, omdat June de afgelopen weken met grote precisie hun gezelschap aan tafel ontlopen had.
Ze reageerde er echter niet op, kookte een heerlijke maaltijd en zodra Bryony thuis kwam schoven ze aan.
Voor het eerst van zijn leven had Saul het gevoel dat hij een gezinnetje had.Die avond voelde hij zich anders dan anders.
Bryony was op tijd naar bed gegaan omdat ze de volgende dag naar school moest, June zat achter de computer en hij deed alsof hij las.
Om tien uur gaapte hij en zei dat hij naar bed ging, waarop June de computer begon af te sluiten.
Hij liep naar boven en draalde. Nog een keertje welterusten zeggen kon geen kwaad. Op het moment dat ze de trap op kwam rekte hij zich theatraal uit en gaapte weer."Een enerverende dag", zei hij. "sportief en welbesteed."
Het sloeg niet echt ergens op maar hij kon zo snel niks anders verzinnen.
"Welterusten hoor." Hij opende de deur naar het gangetje dat naar zijn kamer voerde."Ga je me nog een keer uitleggen wat ik hier doe?", vroeg ze.
Saul draaide zich weer om, klapte zijn mond dicht als een goudvis en keek haar aan. "Wat bedoel je?", vroeg hij toen.
In plaats van te antwoorden liep ze haar slaapkamer in en sloot de deur.Gedurende een halve minuut stond Saul op de overloop, in tweestrijd wat hij zou doen. Toen zwaaide hij haar deur open en liep naar binnen.
"Misschien kun jij mij eerst vertellen wat je precies weet", zei hij.
Ze stond net op het punt in bed te kruipen en ging weer rechtop staan."Lafaard", zei ze. "Ik ben hier uit liefde heb je gezegd, maar tot dusver merk ik daar niks van. Je behandelt me als je zus."
Saul voelde zich aangevallen maar de aanval was niet onterecht, dus hij sloeg een beetje dicht."Ik heb me gewoon gruwelijk vergist", mompelde hij. "Ik had dit nooit mogen doen, maar ik heb niet goed nagedacht. Ik vond haar aantrekkelijk en... ik kan het niet zo goed omschrijven. Ik dacht dat alles goed zou komen als ik haar zou klonen, maar dat bleek niet zo te zijn. Ze was het niet meer. Jij bent gewoon totaal anders dan zij.""In welk opzicht?", vroeg June. "Tot mij voel je je niet aangetrokken bedoel je?"
Saul dacht aan gisteren. Hun jetpackdans. En aan vandaag. De plagerijen in de sportzaal, het frisbeeën, zijn gevoel tijdens het avondeten.
"Jawel", fluisterde hij, "nu wel. Maar in het begin niet. En de afgelopen maand ook niet. Je bent... veranderlijk, ik kan het niet goed uitleggen. Ik moet het gewoon een keer opzoeken, hoe dat zit met kloons. Waarom je zo wisselvallig bent."Op dat moment liep June om hem heen en deed het allerlaatste wat hij verwacht had.Veel woorden werden er verder niet meer aan vuil gemaakt en die nacht sliep Saul sinds lang weer eens in zijn eigen bed.De volgende ochtend werd hij heel vroeg wakker. June lag zachtjes te snurken en zonder haar te wekken stond hij op.
Waarom wist hij zelf niet, maar in plaats van naar beneden te gaan klom hij naar de vliering.Het tijdportaal flitste en suisde, het heldere witte licht verblindde zijn nog slaperige ogen.
Hier klopte iets niet. Hij wist heel zeker dat hij het portaal had uitgeschakeld na de laatste keer. Iemand had er gebruik van gemaakt.
Emit...?Peinzend en ongerust stapte Saul naar voren en schakelde het apparaat weer uit.