Generatie 10 - deel 3, Het loopt uit de hand
Toen ze een paar weken thuis was werd er ineens aangebeld. "C'est moi! Quelle surprise n'est-ce pas?" Voor haar neus stond Sacha, die totaal onaangekondigd langskwam. Hij was op doorreis, vertelde hij, en vroeg of hij welkom was.Natuurlijk was hij welkom! Het werd een gezellige dag. Ze deden het rustig aan, dartten wat, speelden een potje schaak en 's avonds gingen ze wat drinken in de Malibu Corner."Moet je echt al weg?", vroeg Siobhán aan het eind van de avond. Sacha stond op en zei dat hij inderdaad helaas moest gaan. "Ik ben op weg naar Philippe", zei hij. "Hij is ook net terug uit Egypte en ik ga zijn films bekijken." Siobhán wenste hem veel plezier en zei dat ze zelf weer op het punt stond op reis te gaan."Je lijkt mij wel in mijn jonge jaren", lachtte Sacha. "Waar ga je ditmaal heen?"
"China", antwoordde Siobhán.Wat Siobhán met name trof in China was de adembenemende natuur. Uiteraard snelde ze als eerste naar het avonturenbord en niet veel later struinde ze weer rond in een donkere tombe, dook van put naar put, opende kisten, volbracht opdrachten en belandde uiteindelijk bij de imposante Drakengrot.Siobhán was niet snel bang, maar nu ging haar hart toch sneller kloppen. Wat voelde ze zich hier nietig.Wederom genoot ze van een spannende zoektocht en andermaal sloot ze de missie succesvol af. Ze wist niet waar ze meer van genoot: van het zoeken, of van het vinden.Siobhán zou Siobhán niet zijn, als ze niet ook hier hevig verliefd zou worden. Ditmaal was de gelukkige de Franse toerist Julien Bion, die haar met een paar prachtige volzinnen het hoofd op hol bracht.Wat wel een schaduw wierp op hun prille geluk, was een irritante paparazza, die continu om hen heen scharrelde. Maar Julien en Siobhán gingen zo volledig in elkaar op, dat ze haar niet eens echt bemerkten."Wat is de Franse taal toch prachtig", zwijmelde Siobhán, en keek diep in Juliens onvoorstelbaar groene ogen.
"Je t'aime", lispelde die, trok haar tegen zich aan en fluisterde iets ondeugends in haar oor.Zodra de persmuskiet weg was doken ze in het tweepersoons logeerbed voor een nacht vol passie en uiteindelijk slaap. De volgende ochtend heel vroeg sloop Julien weg, nog voordat Siobhán ontwaakte, en was dus vertrokken toen zij haar ogen opensloeg.De vakantie zat er bijna op en Siobhán wilde graag nog het Terra Cottaleger bezichtigen. Vlak onder de enorme beelden kon ze zich niet inhouden. Ze moest iemand bellen om zich te beklagen over Juliens geheimzinnige verdwijning. Even overwoog ze Remi, maar uiteindelijk toetste ze toch Sacha's nummer in.Even later ratelde ze een heel klaagverhaal tegen de beduuste Fransman af, die haar - zodra ze een moment ademhaalde - bruusk onderbrak.
"Julien Bion? Die ken ik. Lichtoranje haar en onnatuurlijk groene lenzen in zijn ogen, de ijdeltuit. Je weet dat er een mevrouw Bion is? Thérèse? Ze wonen hier om de hoek. Geen wonder dat je minnaar zijn hielen gelicht heeft zodra de zon opkwam. Ik weet niet waar je mee bezig bent, Siobhán, maar echt verheffend is het niet allemaal."Het volgende moment had hij de verbinding verbroken en keek Siobhán verbijsterd naar haar mobieltje. Waar kwam dát vandaan? Kon zij het helpen dat ze de pech had gehad weer verliefd te worden op een getrouwde man. Woedend en met tranen prikkend achter haar ogen daalde ze de berg af, 'genoot' nog een maaltijd in de Verboden Stad en keerde terug naar huis.Daar raakte ze in een dipje verzeild. Ze kwam de deur niet uit, zat de hele dag op de bank naar haar video's uit China te kijken, trachtte vruchteloos een slang te bezweren die zich niet liet zien (maar haar wel af en toe venijnig in haar vinger beet) en dronk meer nectar dan goed voor haar was."Kanmij tschéééle", treurde ze, en plofte dronken in bed.Na deze periode van eenzaam zelfmedelijden, brak een tijd aan waarin ze ogenschijnlijk veel lol maakte. Ze ging constant uit en versleet menig vriendje. Getrouwd of ongetrouwd, keurig thuis of in het douchehok van het zwembad, het maakte haar niet uit. Ze hervatte zelfs kortstondig haar verhouding met George, die zo geshockeerd was over het feit dat het haar niet uitmaakte of hij vreemdging, dat hij van de weeromstuit monogaam werd. Het mocht niet baten: binnen de kortste keren was Siobhán op hem uitgekeken en fladderde naar de volgende.Tussen al dit wangedrag door bezocht ze uiteraard ook nog haar familie. Met Mary Kay kon ze het heel goed vinden.Naomi zat inmiddels op school en Celle was een ondeugend peutertje, dat veel van zijn tante Siobhán hield."Wat een gezellig leventje hebben jullie toch", zuchtte Siobhán. Bezorgd keek Mary Kay haar aan. "Ben je wel gelukkig eigenlijk?", vroeg ze haar schoonzus.
"Jawel", zei die luchtig. "Ga je mee naar het dorp een hapje eten?"
Dat kon helaas niet, want Orlando was niet thuis, dus ging Siobhán in haar eentje. Stom toevallig botste ze bijna tegen haar ouders op, die haar echter niet opmerkten. Jude en Audrey hadden het duidelijk nog heel gezellig met elkaar, gaven elkaar continu bosjes bloemen cadeau en koosden er op los.Siobhán kon het niet laten hen te filmen en later thuis bekeek ze met een brok in haar keel de video. Wat moest het mooi zijn om iemand te vinden van wie je zo ontzettend hield, dat je samen oud werd en dan nog zo verliefd was. Als zij dat geluk ooit maar kon hebben.Waar het gevoel vandaan kwam wist ze niet, maar ineens werd ze overvallen door een diep verlangen naar Frankrijk af te reizen. Onmiddelijk voegde ze de daad bij het woord. Zodra ze uit de bus stapte voor het hotel sprintte ze naar het huis van Sacha. Ze had geen idee hoe hij zou reageren - de laatste keer dat ze elkaar spraken hadden ze immers ruzie gehad - maar ze wist in ieder geval dat zijn vriendschap haar dierbaar was.Sacha keek wat verbouwereerd toen hij opendeed en haar zag, maar nadat ze zenuwachtig kakelend en geforceerd gezellig had staan doen en toen vroeg of hij zin had om met haar naar het museum te gaan, knikte hij blij.Omdat ze allebei avonturiers waren, hadden ze het al snel gezien in de vertrekken vol kunstschatten. Toen Siobhán een hendel in de muur ontdekte duurde het dan ook niet lang, of ze dwaalden rond in de onderaardse kelders van het gebouw, sleepten met beelden, trotseerden elektrische vallen en gesloten deuren. En zelfs toen ze ingesloten dreigden te raken en Siobhán emotioneel wenend bij een graf haar toekomstige einde stond te berouwen, bleken de sterren hen goedgezind. Onverwacht zwaaide er een geheime deur open en even later liepen ze via een trap omhoog, die uitkwam in de tuin.Het was duidelijk dat ze allebei volkomen in hun element waren."Naar huis of wat eten?", vroeg Sacha. "Welnee, laten we naar de ruïne gaan waar ik een aantal jaar geleden met mijn broer ben geweest", stelde Siobhán met glinsterende ogen voor. Sacha vond het best, ook al begon het donker te worden. Siobhán gaf hem wat gedroogd voedsel en zo konden ze er weer even tegenaan.Niet veel later bevonden ze zich in de tochtige, kille tombe onder de ruïne en met een gevoel van nostalgie keek Siobhán rond.
"We hebben hier zelfs nog geslapen", lachtte ze. "In een tentje."
"Als je het leuk vindt kun je dat vannacht ook doen, hoor", zei Sacha.
"Nou....", aarzelde Siobhán, "eigenlijk zou ik dat inderdaad wel grappig vinden. Maar blijf jij dan ook?""Als je wilt", stotterde Sacha onhandig en pakte toen een kussen om zich een houding te geven. Er vielen een paar ferme meppen - Sacha had dan dunne armpjes, er bleek genoeg kracht in te zitten - en daarna vielen ze stil.En voor Siobhán goed en wel besefte wat ze deed, schoot ze naar voren en kuste hem vol op zijn mond.Sacha stond als aan de grond genageld en zei niets. Daarna gingen ze de tent in, kropen dicht tegen elkaar aan in hun warme slaapzakken en in de ijzige duisternis van de tombe viel elk besef van leeftijdsverschil weg.De volgende ochtend stonden ze een beetje onwennig tegenover elkaar.
"Dit was niet goed", zei Sacha, en zijn gezicht vertrok in een pijnlijk grimas. "Ik ben heel dom geweest en heb onze vriendschap verspeeld. Ik stel voor dat we elkaar nooit meer zien. Het spijt me. Het spijt me echt."En voor Siobhán iets kon zeggen griste hij zijn kleren bij elkaar, kleedde zich aan en rende de tombe uit. De hele dag zocht ze naar hem, maar hij leek van de aardbodem verdwenen.Verdrietig ging ze terug naar huis. Gelukkig nam hij wel de telefoon aan, maar hij bleef bij zijn besluit.
"Ik wil je niet kwetsen, Siobhán, maar ik ben een oude man en jij een jonge vrouw. Dit heeft geen enkele toekomst. Hier scheiden zich onze wegen.""Maar ik hou van je", fluisterde ze in de lege hoorn. Hij had al opgehangen.
"China", antwoordde Siobhán.Wat Siobhán met name trof in China was de adembenemende natuur. Uiteraard snelde ze als eerste naar het avonturenbord en niet veel later struinde ze weer rond in een donkere tombe, dook van put naar put, opende kisten, volbracht opdrachten en belandde uiteindelijk bij de imposante Drakengrot.Siobhán was niet snel bang, maar nu ging haar hart toch sneller kloppen. Wat voelde ze zich hier nietig.Wederom genoot ze van een spannende zoektocht en andermaal sloot ze de missie succesvol af. Ze wist niet waar ze meer van genoot: van het zoeken, of van het vinden.Siobhán zou Siobhán niet zijn, als ze niet ook hier hevig verliefd zou worden. Ditmaal was de gelukkige de Franse toerist Julien Bion, die haar met een paar prachtige volzinnen het hoofd op hol bracht.Wat wel een schaduw wierp op hun prille geluk, was een irritante paparazza, die continu om hen heen scharrelde. Maar Julien en Siobhán gingen zo volledig in elkaar op, dat ze haar niet eens echt bemerkten."Wat is de Franse taal toch prachtig", zwijmelde Siobhán, en keek diep in Juliens onvoorstelbaar groene ogen.
"Je t'aime", lispelde die, trok haar tegen zich aan en fluisterde iets ondeugends in haar oor.Zodra de persmuskiet weg was doken ze in het tweepersoons logeerbed voor een nacht vol passie en uiteindelijk slaap. De volgende ochtend heel vroeg sloop Julien weg, nog voordat Siobhán ontwaakte, en was dus vertrokken toen zij haar ogen opensloeg.De vakantie zat er bijna op en Siobhán wilde graag nog het Terra Cottaleger bezichtigen. Vlak onder de enorme beelden kon ze zich niet inhouden. Ze moest iemand bellen om zich te beklagen over Juliens geheimzinnige verdwijning. Even overwoog ze Remi, maar uiteindelijk toetste ze toch Sacha's nummer in.Even later ratelde ze een heel klaagverhaal tegen de beduuste Fransman af, die haar - zodra ze een moment ademhaalde - bruusk onderbrak.
"Julien Bion? Die ken ik. Lichtoranje haar en onnatuurlijk groene lenzen in zijn ogen, de ijdeltuit. Je weet dat er een mevrouw Bion is? Thérèse? Ze wonen hier om de hoek. Geen wonder dat je minnaar zijn hielen gelicht heeft zodra de zon opkwam. Ik weet niet waar je mee bezig bent, Siobhán, maar echt verheffend is het niet allemaal."Het volgende moment had hij de verbinding verbroken en keek Siobhán verbijsterd naar haar mobieltje. Waar kwam dát vandaan? Kon zij het helpen dat ze de pech had gehad weer verliefd te worden op een getrouwde man. Woedend en met tranen prikkend achter haar ogen daalde ze de berg af, 'genoot' nog een maaltijd in de Verboden Stad en keerde terug naar huis.Daar raakte ze in een dipje verzeild. Ze kwam de deur niet uit, zat de hele dag op de bank naar haar video's uit China te kijken, trachtte vruchteloos een slang te bezweren die zich niet liet zien (maar haar wel af en toe venijnig in haar vinger beet) en dronk meer nectar dan goed voor haar was."Kanmij tschéééle", treurde ze, en plofte dronken in bed.Na deze periode van eenzaam zelfmedelijden, brak een tijd aan waarin ze ogenschijnlijk veel lol maakte. Ze ging constant uit en versleet menig vriendje. Getrouwd of ongetrouwd, keurig thuis of in het douchehok van het zwembad, het maakte haar niet uit. Ze hervatte zelfs kortstondig haar verhouding met George, die zo geshockeerd was over het feit dat het haar niet uitmaakte of hij vreemdging, dat hij van de weeromstuit monogaam werd. Het mocht niet baten: binnen de kortste keren was Siobhán op hem uitgekeken en fladderde naar de volgende.Tussen al dit wangedrag door bezocht ze uiteraard ook nog haar familie. Met Mary Kay kon ze het heel goed vinden.Naomi zat inmiddels op school en Celle was een ondeugend peutertje, dat veel van zijn tante Siobhán hield."Wat een gezellig leventje hebben jullie toch", zuchtte Siobhán. Bezorgd keek Mary Kay haar aan. "Ben je wel gelukkig eigenlijk?", vroeg ze haar schoonzus.
"Jawel", zei die luchtig. "Ga je mee naar het dorp een hapje eten?"
Dat kon helaas niet, want Orlando was niet thuis, dus ging Siobhán in haar eentje. Stom toevallig botste ze bijna tegen haar ouders op, die haar echter niet opmerkten. Jude en Audrey hadden het duidelijk nog heel gezellig met elkaar, gaven elkaar continu bosjes bloemen cadeau en koosden er op los.Siobhán kon het niet laten hen te filmen en later thuis bekeek ze met een brok in haar keel de video. Wat moest het mooi zijn om iemand te vinden van wie je zo ontzettend hield, dat je samen oud werd en dan nog zo verliefd was. Als zij dat geluk ooit maar kon hebben.Waar het gevoel vandaan kwam wist ze niet, maar ineens werd ze overvallen door een diep verlangen naar Frankrijk af te reizen. Onmiddelijk voegde ze de daad bij het woord. Zodra ze uit de bus stapte voor het hotel sprintte ze naar het huis van Sacha. Ze had geen idee hoe hij zou reageren - de laatste keer dat ze elkaar spraken hadden ze immers ruzie gehad - maar ze wist in ieder geval dat zijn vriendschap haar dierbaar was.Sacha keek wat verbouwereerd toen hij opendeed en haar zag, maar nadat ze zenuwachtig kakelend en geforceerd gezellig had staan doen en toen vroeg of hij zin had om met haar naar het museum te gaan, knikte hij blij.Omdat ze allebei avonturiers waren, hadden ze het al snel gezien in de vertrekken vol kunstschatten. Toen Siobhán een hendel in de muur ontdekte duurde het dan ook niet lang, of ze dwaalden rond in de onderaardse kelders van het gebouw, sleepten met beelden, trotseerden elektrische vallen en gesloten deuren. En zelfs toen ze ingesloten dreigden te raken en Siobhán emotioneel wenend bij een graf haar toekomstige einde stond te berouwen, bleken de sterren hen goedgezind. Onverwacht zwaaide er een geheime deur open en even later liepen ze via een trap omhoog, die uitkwam in de tuin.Het was duidelijk dat ze allebei volkomen in hun element waren."Naar huis of wat eten?", vroeg Sacha. "Welnee, laten we naar de ruïne gaan waar ik een aantal jaar geleden met mijn broer ben geweest", stelde Siobhán met glinsterende ogen voor. Sacha vond het best, ook al begon het donker te worden. Siobhán gaf hem wat gedroogd voedsel en zo konden ze er weer even tegenaan.Niet veel later bevonden ze zich in de tochtige, kille tombe onder de ruïne en met een gevoel van nostalgie keek Siobhán rond.
"We hebben hier zelfs nog geslapen", lachtte ze. "In een tentje."
"Als je het leuk vindt kun je dat vannacht ook doen, hoor", zei Sacha.
"Nou....", aarzelde Siobhán, "eigenlijk zou ik dat inderdaad wel grappig vinden. Maar blijf jij dan ook?""Als je wilt", stotterde Sacha onhandig en pakte toen een kussen om zich een houding te geven. Er vielen een paar ferme meppen - Sacha had dan dunne armpjes, er bleek genoeg kracht in te zitten - en daarna vielen ze stil.En voor Siobhán goed en wel besefte wat ze deed, schoot ze naar voren en kuste hem vol op zijn mond.Sacha stond als aan de grond genageld en zei niets. Daarna gingen ze de tent in, kropen dicht tegen elkaar aan in hun warme slaapzakken en in de ijzige duisternis van de tombe viel elk besef van leeftijdsverschil weg.De volgende ochtend stonden ze een beetje onwennig tegenover elkaar.
"Dit was niet goed", zei Sacha, en zijn gezicht vertrok in een pijnlijk grimas. "Ik ben heel dom geweest en heb onze vriendschap verspeeld. Ik stel voor dat we elkaar nooit meer zien. Het spijt me. Het spijt me echt."En voor Siobhán iets kon zeggen griste hij zijn kleren bij elkaar, kleedde zich aan en rende de tombe uit. De hele dag zocht ze naar hem, maar hij leek van de aardbodem verdwenen.Verdrietig ging ze terug naar huis. Gelukkig nam hij wel de telefoon aan, maar hij bleef bij zijn besluit.
"Ik wil je niet kwetsen, Siobhán, maar ik ben een oude man en jij een jonge vrouw. Dit heeft geen enkele toekomst. Hier scheiden zich onze wegen.""Maar ik hou van je", fluisterde ze in de lege hoorn. Hij had al opgehangen.