Generatie 22 - deel 12, Lucky Palms
Na een paar dagen lopen, begon het landschap te veranderen. Bomen werden struiken, aarde en gras werden zand. En had hij Cielo Insolar en Roaring Heights tropisch gevonden, hier begon de temperatuur op te lopen tot onaanvaardbare hoogte. Gelukkig kwam hij onderweg genoeg pleisterplaatsen tegen en zorgde hij dat hij constant voldoende water bij zich had, maar op een gegeven moment wandelde hij alleen nog 's nachts en bracht de dagen ergens lui in de schaduw van een rots door. Alleen al voor Leo, die een dergelijke hitte niet aankon.
Toen hij vroeg in de ochtend borden Lucky Palms zag opdoemen, besloot hij door te lopen. Als er een stad zat aan te komen, dan konden ze de hitte wel even trotseren. Hij hield Leo goed in de gaten maar die leek zich vooralsnog prima te voelen. Op een gegeven moment stormde hij weg, waarschijnlijk om op jacht te gaan, en Daryl liet hem. Hij wist dat zijn vriend hem constant in het oog hield, ook al verdween hij uit het zicht, en dat hij op een gegeven moment altijd weer opdook.
De weg was eindeloos, loeiheet en saai en door de hitte en de kadans kwam Daryl langzamerhand in een soort trance terecht. Zijn gedachten maalden in het rond, koortsachtig haast, en ze centreerden zich - zoals vaker de afgelopen dagen - rond een lief ovaal gezichtje omkranst door zwarte krullen, met twee grote grijze ogen en een zachte, uitnodigende mond. Het was de tweede keer in zijn leven dat hij een meisje niet uit zijn hoofd kreeg. Bij Ocean had het als een betovering gevoeld, maar bij dit meisje zat het dieper.Nou ja, helaas, hij had Roaring Heights in allerijl verlaten en zou haar waarschijnlijk nooit meer zien.
IJs! Ja, dat zou hij wel lusten nu. Nog even doorbijten.
Hij vond Leo terug in een schaduwrijk parkje met een vijver, omringd door schatten die her en der in het gras lagen en die hij kennelijk in de loop van de middag verzameld had. Zoals gewoonlijk raapte Daryl ze op en stopte ze in zijn rugzak.
Hij rustte even uit en overwoog wat hij zou doen. Allereerst maar een supermarkt binnen om dat ijsje te kopen dat hij zichzelf een paar uur geleden beloofd had. En een heleboel water en iets te eten voor hen beiden.
Daarna wandelden ze verder. De temperatuur begon aangenamer te worden en uit ervaring wist Daryl inmiddels dat het over een paar uur flink zou afkoelen. Tijd om een geschikte slaapplaats te vinden dus, ze waren inmiddels al een etmaal in touw.
Inmiddels begon de lucht te betrekken, rommelde het in de verte en vielen de eerste druppels. Binnen de kortste keren hoosde het.
Zo snel als de bui was komen opzetten, zo snel was hij ook weer overgetrokken. Daryl wilde echter geen risico's nemen en sowieso had hij na bijna een week onder de blote hemel wel weer behoefte aan een dak boven zijn hoofd. Toen hij dus een gebouw zag, besloot hij te onderzoeken of ze wellicht ergens ongemerkt binnen konden slapen vannacht.
Het bleek een kroeg en hoewel het niet erg druk was, bleef hun binnenkomst helaas niet onopgemerkt. Dan maar gewoon eerlijk vragen of ze hier konden overnachten en zowaar, er waren kamers. Een echt bed, een douche en zelfs een bad als hij wilde, dat was toch wel onverwacht heerlijk moest Daryl bekennen.
Eerst vulde hij een etensbak voor Leo, die er moe en uitgehongerd uitzag.
De vermoeidheid bleek echter zwaarder te wegen dan de honger; Leo keurde de bak geen blik waardig en plofte uitgeput op het bed. Dary zat er zelf ook volledig doorheen, dus na een energiereep en een appel kroop hij onder de dekens en was binnen de kortste keren vertrokken. Toen Daryl de volgende ochtend wakker werd, bleek hij alleen te zijn. Hij kleedde zich aan, ontbeet bij de bar beneden en ging toen naar buiten in de veronderstelling Leo wel ergens te zullen zien rondrennen of lui in de schaduw te zien liggen, maar elk spoor van zijn hond ontbrak. Schuin tegenover de kroeg waar ze de nacht hadden doorgebracht, had hij gisterenavond een casino gezien en afgaand op de uitbundige neonreclames waren ze 24 uur per dag geopend. Hij stak dus over en liep naar binnen. Daryl was geen gokker, maar hij had zin in een paar uurtjes spelen. Hij sprak een bedrag af met zichzelf waarbij hij zou stoppen, mocht hij verliezen en wie weet had hij vandaag geluk. Het ging op en neer met zijn geluk, maar na een paar uur had hij toch helaas zijn grensbedrag bereikt en stopte hij. Tweeduizend simoleons armer, toch jammer. In de hal liep hij een meisje tegen het lijf dat hij gisteren op straat gezien had toen hij de stad binnen was komen wandelen. Ze herkende hem ook en vroeg hem of hij zin had om te dansen. Aan de ene kant wilde Daryl eigenlijk zijn zoektocht naar Leo voortzetten, maar aan de andere kant volgde er misschien wel meer als hij met haar meedeed en daar had hij na al die weken best behoefte aan. Dus volgde hij haar en danste. Net toen hij wilde gaan peilen hoe zijn kansen lagen, kondigde ze echter ineens aan dat ze weg moest en liet hem enigszins verbluft en teleurgesteld achter. Op zijn weg naar de uitgang raakte hij vervolgens afgeleid door een gitaar en door mensen die zich nieuwsgierig aan hem voorstelden en wilde weten waar hij vandaan kwam en al met al liep het dus al tegen de avond eer hij naar buiten liep. Helaas zag hij Leo nog steeds nergens en zijn geroep bleef vruchteloos. Daryl maakte zich zorgen want ook al was Leo officieel niet zijn hond, ze hadden zoveel weken met elkaar opgetrokken inmiddels dat hij zich niet kon voorstellen dat het dier hem zomaar zou verlaten. Hij liep de kroeg in, half hopend zijn vriend daar aan te treffen en toen dat niet het geval bleek, bestelde hij aan de bar iets te eten en ging naar bed.De volgende dag wandelde hij door de stad en liep ieder park in om rond te kijken, maar Leo was in geen velden of wegen te bekennen. Wie hij wel tegen het lijf liep was zijn vlam van gisteren die zich verontschuldigde ("Ik moest werken en was helemaal de tijd vergeten, je zult wel gedacht hebben!") en hem thuis uitnodigde om het weer goed te maken. Gelukkig was Daryl vergevingsgezind. De volgende ochtend ging hij verschillende plekken af om briefjes op te hangen met zijn telefoonnummer en Leo's signalement en daarna keerde hij terug naar de kroeg, waar helaas nog steeds niemand het dier gezien had. Daryl was door zijn ideeën heen en wist niet wat hij nu verder moest doen. Normaal zou hij verder getrokken zijn, maar dan wist hij zeker dat hij Leo nooit meer terug zou zien. Hij wandelde dus een kant op waar hij nog niet geweest was, af en toe roepend en fluitend. En luisterend of hij ergens geblaf hoorde. Terwijl hij een heuvel opklom, doemde een gebouw op dat vanaf de weg niet zichtbaar was geweest. Aanvankelijk dacht hij dat het een landhuis was, maar toen hij naderde zag hij dat een voordeur ontbrak. Dat was vreemd en nog vreemder was het toen er ineens met een mechanische plof een rond gat in de muur verscheen.Zou zijn moeder geen doorgewinterde avonturierster geweest zijn die altijd met de spannendste verhalen was thuisgekomen van haar wereldreizen, dan zou Daryl nietsvermoedend doorgelopen zijn. Maar nu was zijn belangstelling gewekt, want dit leek heel veel op een van de schakelaars die ze ooit omschreven had. En dat wilde hij dus wel even onderzoeken. Ergens in de verte klonk een schuivend geluid van steen op steen en toen hij om het gebouw heen wandelde, zag hij aan de achterkant een opening in de muur. Nieuwsgierig wandelde hij naar binnen, waarna de muur zich onmiddellijk met veel lawaai achter hem sloot. Hij stond in een hal die afgesloten leek, maar in de hoeken zag hij vreemde beelden staan. Ook daarover had zijn moeder vaak verteld en Daryl begon dus te trekken en te duwen, met resultaat. Dit was duidelijk een tombe. Daryls belangstelling was gewekt en Leo voor even vergeten.
De vermoeidheid bleek echter zwaarder te wegen dan de honger; Leo keurde de bak geen blik waardig en plofte uitgeput op het bed. Dary zat er zelf ook volledig doorheen, dus na een energiereep en een appel kroop hij onder de dekens en was binnen de kortste keren vertrokken. Toen Daryl de volgende ochtend wakker werd, bleek hij alleen te zijn. Hij kleedde zich aan, ontbeet bij de bar beneden en ging toen naar buiten in de veronderstelling Leo wel ergens te zullen zien rondrennen of lui in de schaduw te zien liggen, maar elk spoor van zijn hond ontbrak. Schuin tegenover de kroeg waar ze de nacht hadden doorgebracht, had hij gisterenavond een casino gezien en afgaand op de uitbundige neonreclames waren ze 24 uur per dag geopend. Hij stak dus over en liep naar binnen. Daryl was geen gokker, maar hij had zin in een paar uurtjes spelen. Hij sprak een bedrag af met zichzelf waarbij hij zou stoppen, mocht hij verliezen en wie weet had hij vandaag geluk. Het ging op en neer met zijn geluk, maar na een paar uur had hij toch helaas zijn grensbedrag bereikt en stopte hij. Tweeduizend simoleons armer, toch jammer. In de hal liep hij een meisje tegen het lijf dat hij gisteren op straat gezien had toen hij de stad binnen was komen wandelen. Ze herkende hem ook en vroeg hem of hij zin had om te dansen. Aan de ene kant wilde Daryl eigenlijk zijn zoektocht naar Leo voortzetten, maar aan de andere kant volgde er misschien wel meer als hij met haar meedeed en daar had hij na al die weken best behoefte aan. Dus volgde hij haar en danste. Net toen hij wilde gaan peilen hoe zijn kansen lagen, kondigde ze echter ineens aan dat ze weg moest en liet hem enigszins verbluft en teleurgesteld achter. Op zijn weg naar de uitgang raakte hij vervolgens afgeleid door een gitaar en door mensen die zich nieuwsgierig aan hem voorstelden en wilde weten waar hij vandaan kwam en al met al liep het dus al tegen de avond eer hij naar buiten liep. Helaas zag hij Leo nog steeds nergens en zijn geroep bleef vruchteloos. Daryl maakte zich zorgen want ook al was Leo officieel niet zijn hond, ze hadden zoveel weken met elkaar opgetrokken inmiddels dat hij zich niet kon voorstellen dat het dier hem zomaar zou verlaten. Hij liep de kroeg in, half hopend zijn vriend daar aan te treffen en toen dat niet het geval bleek, bestelde hij aan de bar iets te eten en ging naar bed.De volgende dag wandelde hij door de stad en liep ieder park in om rond te kijken, maar Leo was in geen velden of wegen te bekennen. Wie hij wel tegen het lijf liep was zijn vlam van gisteren die zich verontschuldigde ("Ik moest werken en was helemaal de tijd vergeten, je zult wel gedacht hebben!") en hem thuis uitnodigde om het weer goed te maken. Gelukkig was Daryl vergevingsgezind. De volgende ochtend ging hij verschillende plekken af om briefjes op te hangen met zijn telefoonnummer en Leo's signalement en daarna keerde hij terug naar de kroeg, waar helaas nog steeds niemand het dier gezien had. Daryl was door zijn ideeën heen en wist niet wat hij nu verder moest doen. Normaal zou hij verder getrokken zijn, maar dan wist hij zeker dat hij Leo nooit meer terug zou zien. Hij wandelde dus een kant op waar hij nog niet geweest was, af en toe roepend en fluitend. En luisterend of hij ergens geblaf hoorde. Terwijl hij een heuvel opklom, doemde een gebouw op dat vanaf de weg niet zichtbaar was geweest. Aanvankelijk dacht hij dat het een landhuis was, maar toen hij naderde zag hij dat een voordeur ontbrak. Dat was vreemd en nog vreemder was het toen er ineens met een mechanische plof een rond gat in de muur verscheen.Zou zijn moeder geen doorgewinterde avonturierster geweest zijn die altijd met de spannendste verhalen was thuisgekomen van haar wereldreizen, dan zou Daryl nietsvermoedend doorgelopen zijn. Maar nu was zijn belangstelling gewekt, want dit leek heel veel op een van de schakelaars die ze ooit omschreven had. En dat wilde hij dus wel even onderzoeken. Ergens in de verte klonk een schuivend geluid van steen op steen en toen hij om het gebouw heen wandelde, zag hij aan de achterkant een opening in de muur. Nieuwsgierig wandelde hij naar binnen, waarna de muur zich onmiddellijk met veel lawaai achter hem sloot. Hij stond in een hal die afgesloten leek, maar in de hoeken zag hij vreemde beelden staan. Ook daarover had zijn moeder vaak verteld en Daryl begon dus te trekken en te duwen, met resultaat. Dit was duidelijk een tombe. Daryls belangstelling was gewekt en Leo voor even vergeten.