Generatie 14 - deel 7, De vloek
Het was al na middernacht toen Samuel eindelijk naar buiten kwam, met naast zich de geest van Elijah."Het is gelukt", zei Samuel zacht tegen Robyn. "Het is gelukt, maar hij heeft nog niks gezegd. Ik hoop maar dat alles echt goed gegaan is."
"Je oma zei in het begin ook niks, heb ik in haar boek gelezen", reageerde die aarzelend. "Elijah is natuurlijk ook vermoord, goedbeschouwd. Misschien moet hij net als zij even... wennen."Ze keken naar de bronskleurige verschijning, die in een wolk van akelige zwarte rookpluimen met lege ogen voor zich uitstaarde.
"Gut, Elijah", zei Robyn half giechelend, in een poging het ijs te breken, "je hebt zwart haar."
Elijah draaide zich om, keek haar met die uitdrukkingsloze ogen aan en zei nog steeds niets."Met wie gaat hij nou mee?", fluisterde Samuel. "Iets vertelt me dat Christine niet op hem zit te wachten."
"Hij gaat met mij mee naar huis", zei Robyn en genoot stiekem even van die woorden.Toen ze de kamer binnenkwamen, merkte ze hoe zijn ogen onmiddellijk richting Frodo gingen.
"Ja, die woont hier inmiddels weer", zei ze. "We dachten dat je dat wel prettig zou vinden."
Het bleef stil en omdat het al tegen tweeën liep, besloot ze maar naar bed te gaan. Ze had er totaal niet bij stilgestaan waar hij moest slapen, maar dat bleek geen probleem. Hij kroop naast haar in bed in weldra sliepen ze.Tegen de ochtend werd ze wakker. Elijah lag dicht tegen haar aan, duidelijk van plan om met haar te gaan vrijen. Heel even wilde ze zich overgeven aan het moment en haar gevoelens de vrije loop laten, maar toen schrok ze van zichzelf."Nee, nee!", fluisterde ze in paniek en begon hem van zich af te duwen. "Niet doen, dat mag niet!"Ze merkte hoe hij even in de war was en inhield.
"Ik wil niet vrijen met een geest", zei ze zwakjes.
Voor het eerst deed hij zijn mond open en zei aarzelend: "Maar ik ben het toch?"Op de een of andere manier klonk het zo verlaten, zo zielig, dat ze verder niet meer tegenstribbelde en hem zijn gang liet gaan."Oké, dat was weird", zei ze na afloop. Ze lag in zijn armen en hij streelde zachtjes haar haar.
Voor de tweede keer zei hij iets: "En nu?"
"Hoe bedoel je?"
"Wat nu? Ik wil niet leven als een geest, Robyn, dit is echt afschuwelijk."
"Oh! Maar dat hoeft ook niet", zei ze snel. "Ik kan het bijna, ambrosia maken. Je tante Rosalyn gaat een doodsvis voor ons vangen en levensvruchten heb ik ook al. Nog een paar weekjes geduld en dan halen we je terug naar ons."Ze voelde hoe er een kleine siddering door hem heenvoer.
"En kom je dan weer bij me terug, Robyn? Alsjeblieft?"Hoe zou ze drie jaar geleden naar deze vraag verlangd hebben. Maar nu deed hij haar alleen pijn.
"Dat kan niet, Elijah", zei ze zacht. "Er is iets dat je nog niet weet."De volgende ochtend belde ze Amber, die meteen langskwam, zodat Elijah voor de allereerste keer zijn zoon kon zien."En je weet zeker dat hij van mij is?", vroeg hij.
Even was Amber volkomen van haar apropos, toen zei ze ijzig: "Ik ga net doen of ik deze vraag niet gehoord heb. Ben je nog benieuwd hoe hij heet?"
"Ilja", zei hij onverschillig. "Dat heeft Robyn me al verteld. Heel roerend, hoor, een verbastering van mijn naam."Gekwetst keek Amber hem aan, waarna hij het huis in zweefde zonder haar nog een blik waardig te gunnen.Het was niet makkelijk voor haar geweest, haar onverwachte zwangerschap. Aan de ene kant had ze om Elijah gerouwd en was ze blij geweest dat ze zijn kind bleek te dragen. Maar toen merkte ze dat ze de enige was, zelfs Elijah's ouders deelden haar vreugde niet. Amber werd beschouwd als een indringster, degene die Elijah van Robyn had afgepakt. En iedereen hield van Robyn.Daar kwam bij dat Robyn op dat moment net begonnen was aan haar missie om Elijah terug te halen. Het was nog maar de vraag of ze daarmee door zou gaan, nu Elijah vader bleek te zijn van andermans kind.Het was Robyn geweest die een einde had gemaakt aan alle vijandschap. Ze zou gewoon doorgaan met haar missie, niemand hoefde zich zorgen te maken. En toen Ilja eenmaal geboren was, had ze er geen enkele twijfel over laten bestaan. Het jongetje had recht op een vader en als het zou lukken om Elijah weer tot leven te wekken, dan zou hij met Amber een gezinnetje stichten.Robyn had stiekem staan luisteren naar het gesprek tussen Amber en Elijah, en ze was geschokt door zijn harde, nare toon.
"Waarom doe je zo gemeen? Zij zijn je toekomst, je bent nu vader, je hebt een gezin!", zei ze verbaasd."Wat?", vroeg Elijah en hij kneep zijn ogen tot spleetjes.
"Ik snap werkelijk niet wat er in jou gevaren is." Boos schudde ze haar hoofd. "Je had toch voor Amber gekozen? Jullie horen bij elkaar, zeker nu Ilja er is."
Even keek hij haar roerloos aan met zijn witte ogen. Toen zei hij kil: "Wat jij wilt."Pal onder haar neus begon hij hierna toenadering te zoeken bij Amber en over een leven samen te fluisteren. Hij, zij en hun liefdesbaby. Robyn merkte dat Amber zich er vreselijk ongemakkelijk onder voelde en de boot een beetje afhield."Denk toch aan Robyns gevoelens verdorie", hoorde ze haar een keer zachtjes sissen, waarop Elijah onverschillig smaalde dat Robyn die niet had.
Robyn kromp ineen, maar besloot dat het zo beter was en richtte zich op het enige dat op dit moment telde: het boek over ambrosia, waar ze nu daadwerkelijk aan begonnen was."Het spijt me, hij is gemeen, Robyn", zei Amber tegen haar. "Tegen mij ook trouwens. Ik denk dat hij met zichzelf overhoop ligt, we zien wel hoe het loopt als hij weer leeft, oké?"
Robyn knikte verdrietig, maar nam in stilte een beslissing. Zij zou er niet bij zijn als Elijah weer tot leven kwam. Op die eerste nacht na, toen ze heel even iets van de oude Elijah had mogen beleven, was hij eigenlijk alleen zacht en lief wanneer hij zich met Ilja bezighield. En dat sterkte Robyn in haar overtuiging. Hij had haar met geen vinger meer aangeraakt, hun liefde was echt voorbij. Maar dat hij van Ilja hield en steeds meer ging houden, dat werd met de dag duidelijker.Op een middag zag ze hoe hij plaatsnam bij de slang en hem begon te bezweren."Daar ben je wel een beetje laat mee, hè?", zei ze tussen neus en lippen door, terwijl ze het hok van Frodo verschoonde. "Waarom heb je me nooit verteld wat er gebeurd was? Ik wist precies wat je had moeten doen, ik had je kunnen helpen."
Het was de eerste keer dat ze dit uitsprak en het klonk precies zo verwijtend als ze het bedoelde.
"Net zoals je me nu helpt? Fideel hoor, van je", zei hij achteloos, de fluit even van zijn mond halend. "Ik wil dit leren voor een volgende keer. Ik ga natuurlijk weer naar Egypte als alles voorbij is."Robyn was verbijsterd. Het was haar nooit om dankbaarheid te doen geweest, maar de vanzelfsprekendheid waarmee hij het nu over zijn toekomst had stak haar enorm."Waarom doe je zo?", riep ze radeloos, terwijl haar wangen vuurrood werden. "Het lijkt wel alsof je het allemaal maar logisch vindt dat we je helpen! Je bent alleen met jezelf bezig." En toen hij niet reageerde, maar vrolijk verder floot: "Weet je, misschien heb ik inmiddels wel helemaal geen zin meer om ambrosia voor je te maken, wat denk je daarvan?!"
Woedend smeet ze de spons in een hoek en verliet het huis. Geschrokken keek hij haar na.Maar hij hoefde zich geen zorgen te maken. De dag ervoor had Robyn eindelijk bereikt waar ze de afgelopen jaren naartoe had gewerkt en nu was de tijd gekomen om de hulp van Rosalyn in te schakelen.
"Wacht", zei de oude vrouw, "dan verkleed ik me even. Ga je met me mee?"
"U denkt toch niet dat ik u helemaal alleen naar dat kerkhof laat gaan?"
"Och, dat zou niet de eerste keer zijn", grinnikte Rosalyn, "met dit verschil dat ik er nu misschien mijn ouders aantref. Maar eerlijk gezegd vind ik het wel fijn als je me vergezelt.""De vorige keer stond ik hier voor mezelf", zei ze even later met iets van nostalgie in haar stem. "Het blijft spannend. Ik hoop maar dat ze willen bijten."
Haar zorg bleek ongegrond, want binnen de kortste keren sloeg ze er een aan de haak.
"Wat een griezel zeg!", deinsde Robyn terug. "Zijn ze gevaarlijk?"
"Nee hoor", lachte Rosalyn. "Ze zien er akelig uit, maar ze doen je verder niks."Tevreden keerden ze naar huis terug."Succes meiske, ik bewonder je doorzettingsvermogen", zei Rosalyn vertederd toen ze afscheid namen. "Ik hoop dat mijn neef het waard is. Ik hoor rare verhalen de ronde gaan."
"Hij is zichzelf niet", zei Robyn verdrietig. "Maar hopelijk verandert dat als hij weer leeft."De volgende avond wachtte Robyn tot Elijah naar bed was gegaan en toen er een zacht gesnurk uit de slaapkamer kwam, begon ze te koken.Na een uurtje zette ze het gerecht in de koelkast, schreef een klein briefje dat ze op de keukentafel legde, pakte haar koffer die kant-en-klaar ergens in een hoek verstopt stond en vertrok.
Voorgoed.De volgende ochtend zag Elijah tot zijn verbazing dat het bed naast hem leeg was.
En nog verbaasder was hij, toen hij het briefje aantrof.De ambrosia staat in de koelkast.
Ik wens je heel veel geluk, ik hoop dat je lief zult zijn voor Amber en Ilja.
Bedankt voor alle mooie jaren.Met een ruk trok hij de koelkast open, zag het kleurig fonkelende bord en werd woedend. Dacht ze nou werkelijk dat ze er zo tussenuit kon piepen en hem in de steek kon laten? Met een klap gooide hij de koelkast weer dicht en pakte zijn mobieltje.Prt prt... prt prt, klonk het in de zithoek. Ze had haar telefoon niet meegenomen. Hij vloekte.Elijah dacht niet na. Hij holde naar zijn auto en scheurde naar Samuels huis, waar hij alleen Christine aantrof."Waar is ze?!", grauwde hij.
"Wie?", vroeg Christine verbaasd.
"Robyn, waar is ze?!"
"Zo, is ze weg?", vroeg Christine smalend. "Is het je dan eindelijk gelukt? Heel vervelend voor je, maar je verdiende loon."
"Je liegt, je weet best waar ze is! Waar is ze?! Binnen?"Christine's blik werd hard als staal.
"Ik heb jou nooit gemogen, Elijah Kobayne", siste ze met opeengeklemde kaken. "Ik heb jou nooit vertrouwd en terecht, is wel gebleken. Nee, ze is niet binnen, ik heb geen idee waar ze is. Ver weg, hoop ik voor haar."Even was de geest tegenover haar duidelijk uit het veld geslagen. Toen herpakte hij zich."Waar is Samuel?"
"Wat denk je, onnozele hals? Op zijn werk natuurlijk. Maar die kan je ook niet helpen. Ze is vertrokken en gelijk heeft ze."
Toen draaide ze zich om en liep naar binnen.Ten einde raad sprong hij weer in zijn auto en reed naar Nicholas. Zijn woede had inmiddels plaatsgemaakt voor wanhoop. Over zijn woorden struikelend vertelde hij van het briefje en de ambrosia."Waar is ze, waarom is ze weg?"
"Nou", zei Nicholas droog, "ik kan wel een reden verzinnen. En wat maakt het uit, je gaat toch verder met Amber?"
"Amber?", stamelde Elijah. "Nee, natuurlijk niet. Robyn is toch mijn meisje? Ik wil niemand anders."Hierop viel Nicholas een tijdje stil. "Er is iets raars met jou", zei hij uiteindelijk. "Een hork ben je altijd geweest, maar gemeen was je nooit. Ik vraag me af..."
"Wát vraag je je af?", vroeg Elijah ongeduldig, toen zijn broer stilviel.
"Ik vraag me af of die vloek misschien nog doorwerkt en je brein heeft aangetast", antwoordde die peinzend. "Hoeveel levenspunten heb jij?"Elijah had net voor zijn dood zijn levenswens voltooid, dus hij bulkte van de levenspunten.
"Misschien kun je even een introspectief kijkje nemen om te zien of ergens in jou die vervloekte mummie nog rondwaart, want je bent beslist jezelf niet."En toen ontdekte Elijah het valse demoontje dat zich tussen zijn eigenschappen had genesteld. En snapte hij meteen waarom hij de afgelopen drie weken geen moment naar zijn gitaar had verlangd. Zonder erbij na te denken verwijderde hij het duiveltje en zette het gitaartje terug.En dan ga je nu als de wiedeweerga terug naar huis om eens lekker te eten", zei Nicholas.Maar de geest tegenover hem, eindelijk volledig verlost van de vloek, zakte ineen.
"Geen wonder dat ze me haat en me nooit meer wil zien", prevelde hij moedeloos. "Ik ben echt zo gemeen geweest, zo ondankbaar, zo grof..."
"Dat kun je allemaal uitleggen, Elijah", zei Nicholas ongeduldig. "Ga dat spul eten."Even was het stil. En toen zei Elijah: "Nee. Ik heb er echt geen zin in. Constant strijk ik mensen tegen de haren in en alles is weer precies zoals toen ik dood ging. Robyn is weg, Amber is boos, Christine blijkt me te haten, misschien haat iedereen me wel."
"Lieve help, jij hebt zelfmedelijden volgens mij zo'n beetje uitgevonden, hè?!, riep Nicholas woedend uit. "Maar nu is het afgelopen! Daar heeft dat wurm geen drie jaar voor van haar leven ingeleverd, ben jij gek!? Mee!"Hij greep Elijah bij zijn mouw - die tot zijn verbazing heel substantieel was, hetgeen hem deed vermoeden dat de geest minder levensmoe was dat hij deed voorkomen - en sleurde hem mee."Zo", zei hij een half uurtje later.
"Weet je wat? Als ik hier nou eens blijf staan en jij gaat eten, dan weten we allemaal zeker dat het ook gebeurt."Gehoorzaam begon Elijah te eten. "Je bent mijn vader niet", mompelde hij zachtjes.
"Nee, ik ben veel erger dan je vader", lachte Nicholas. “Eet je bord nou maar leeg.”"Oei, ik dacht even dat je de rest van je leven als schele Harry door het leven moest", zei hij even later, "maar volgens mij trekt het recht." En toen: "Blij dat je terug bent, man!"
"Je oma zei in het begin ook niks, heb ik in haar boek gelezen", reageerde die aarzelend. "Elijah is natuurlijk ook vermoord, goedbeschouwd. Misschien moet hij net als zij even... wennen."Ze keken naar de bronskleurige verschijning, die in een wolk van akelige zwarte rookpluimen met lege ogen voor zich uitstaarde.
"Gut, Elijah", zei Robyn half giechelend, in een poging het ijs te breken, "je hebt zwart haar."
Elijah draaide zich om, keek haar met die uitdrukkingsloze ogen aan en zei nog steeds niets."Met wie gaat hij nou mee?", fluisterde Samuel. "Iets vertelt me dat Christine niet op hem zit te wachten."
"Hij gaat met mij mee naar huis", zei Robyn en genoot stiekem even van die woorden.Toen ze de kamer binnenkwamen, merkte ze hoe zijn ogen onmiddellijk richting Frodo gingen.
"Ja, die woont hier inmiddels weer", zei ze. "We dachten dat je dat wel prettig zou vinden."
Het bleef stil en omdat het al tegen tweeën liep, besloot ze maar naar bed te gaan. Ze had er totaal niet bij stilgestaan waar hij moest slapen, maar dat bleek geen probleem. Hij kroop naast haar in bed in weldra sliepen ze.Tegen de ochtend werd ze wakker. Elijah lag dicht tegen haar aan, duidelijk van plan om met haar te gaan vrijen. Heel even wilde ze zich overgeven aan het moment en haar gevoelens de vrije loop laten, maar toen schrok ze van zichzelf."Nee, nee!", fluisterde ze in paniek en begon hem van zich af te duwen. "Niet doen, dat mag niet!"Ze merkte hoe hij even in de war was en inhield.
"Ik wil niet vrijen met een geest", zei ze zwakjes.
Voor het eerst deed hij zijn mond open en zei aarzelend: "Maar ik ben het toch?"Op de een of andere manier klonk het zo verlaten, zo zielig, dat ze verder niet meer tegenstribbelde en hem zijn gang liet gaan."Oké, dat was weird", zei ze na afloop. Ze lag in zijn armen en hij streelde zachtjes haar haar.
Voor de tweede keer zei hij iets: "En nu?"
"Hoe bedoel je?"
"Wat nu? Ik wil niet leven als een geest, Robyn, dit is echt afschuwelijk."
"Oh! Maar dat hoeft ook niet", zei ze snel. "Ik kan het bijna, ambrosia maken. Je tante Rosalyn gaat een doodsvis voor ons vangen en levensvruchten heb ik ook al. Nog een paar weekjes geduld en dan halen we je terug naar ons."Ze voelde hoe er een kleine siddering door hem heenvoer.
"En kom je dan weer bij me terug, Robyn? Alsjeblieft?"Hoe zou ze drie jaar geleden naar deze vraag verlangd hebben. Maar nu deed hij haar alleen pijn.
"Dat kan niet, Elijah", zei ze zacht. "Er is iets dat je nog niet weet."De volgende ochtend belde ze Amber, die meteen langskwam, zodat Elijah voor de allereerste keer zijn zoon kon zien."En je weet zeker dat hij van mij is?", vroeg hij.
Even was Amber volkomen van haar apropos, toen zei ze ijzig: "Ik ga net doen of ik deze vraag niet gehoord heb. Ben je nog benieuwd hoe hij heet?"
"Ilja", zei hij onverschillig. "Dat heeft Robyn me al verteld. Heel roerend, hoor, een verbastering van mijn naam."Gekwetst keek Amber hem aan, waarna hij het huis in zweefde zonder haar nog een blik waardig te gunnen.Het was niet makkelijk voor haar geweest, haar onverwachte zwangerschap. Aan de ene kant had ze om Elijah gerouwd en was ze blij geweest dat ze zijn kind bleek te dragen. Maar toen merkte ze dat ze de enige was, zelfs Elijah's ouders deelden haar vreugde niet. Amber werd beschouwd als een indringster, degene die Elijah van Robyn had afgepakt. En iedereen hield van Robyn.Daar kwam bij dat Robyn op dat moment net begonnen was aan haar missie om Elijah terug te halen. Het was nog maar de vraag of ze daarmee door zou gaan, nu Elijah vader bleek te zijn van andermans kind.Het was Robyn geweest die een einde had gemaakt aan alle vijandschap. Ze zou gewoon doorgaan met haar missie, niemand hoefde zich zorgen te maken. En toen Ilja eenmaal geboren was, had ze er geen enkele twijfel over laten bestaan. Het jongetje had recht op een vader en als het zou lukken om Elijah weer tot leven te wekken, dan zou hij met Amber een gezinnetje stichten.Robyn had stiekem staan luisteren naar het gesprek tussen Amber en Elijah, en ze was geschokt door zijn harde, nare toon.
"Waarom doe je zo gemeen? Zij zijn je toekomst, je bent nu vader, je hebt een gezin!", zei ze verbaasd."Wat?", vroeg Elijah en hij kneep zijn ogen tot spleetjes.
"Ik snap werkelijk niet wat er in jou gevaren is." Boos schudde ze haar hoofd. "Je had toch voor Amber gekozen? Jullie horen bij elkaar, zeker nu Ilja er is."
Even keek hij haar roerloos aan met zijn witte ogen. Toen zei hij kil: "Wat jij wilt."Pal onder haar neus begon hij hierna toenadering te zoeken bij Amber en over een leven samen te fluisteren. Hij, zij en hun liefdesbaby. Robyn merkte dat Amber zich er vreselijk ongemakkelijk onder voelde en de boot een beetje afhield."Denk toch aan Robyns gevoelens verdorie", hoorde ze haar een keer zachtjes sissen, waarop Elijah onverschillig smaalde dat Robyn die niet had.
Robyn kromp ineen, maar besloot dat het zo beter was en richtte zich op het enige dat op dit moment telde: het boek over ambrosia, waar ze nu daadwerkelijk aan begonnen was."Het spijt me, hij is gemeen, Robyn", zei Amber tegen haar. "Tegen mij ook trouwens. Ik denk dat hij met zichzelf overhoop ligt, we zien wel hoe het loopt als hij weer leeft, oké?"
Robyn knikte verdrietig, maar nam in stilte een beslissing. Zij zou er niet bij zijn als Elijah weer tot leven kwam. Op die eerste nacht na, toen ze heel even iets van de oude Elijah had mogen beleven, was hij eigenlijk alleen zacht en lief wanneer hij zich met Ilja bezighield. En dat sterkte Robyn in haar overtuiging. Hij had haar met geen vinger meer aangeraakt, hun liefde was echt voorbij. Maar dat hij van Ilja hield en steeds meer ging houden, dat werd met de dag duidelijker.Op een middag zag ze hoe hij plaatsnam bij de slang en hem begon te bezweren."Daar ben je wel een beetje laat mee, hè?", zei ze tussen neus en lippen door, terwijl ze het hok van Frodo verschoonde. "Waarom heb je me nooit verteld wat er gebeurd was? Ik wist precies wat je had moeten doen, ik had je kunnen helpen."
Het was de eerste keer dat ze dit uitsprak en het klonk precies zo verwijtend als ze het bedoelde.
"Net zoals je me nu helpt? Fideel hoor, van je", zei hij achteloos, de fluit even van zijn mond halend. "Ik wil dit leren voor een volgende keer. Ik ga natuurlijk weer naar Egypte als alles voorbij is."Robyn was verbijsterd. Het was haar nooit om dankbaarheid te doen geweest, maar de vanzelfsprekendheid waarmee hij het nu over zijn toekomst had stak haar enorm."Waarom doe je zo?", riep ze radeloos, terwijl haar wangen vuurrood werden. "Het lijkt wel alsof je het allemaal maar logisch vindt dat we je helpen! Je bent alleen met jezelf bezig." En toen hij niet reageerde, maar vrolijk verder floot: "Weet je, misschien heb ik inmiddels wel helemaal geen zin meer om ambrosia voor je te maken, wat denk je daarvan?!"
Woedend smeet ze de spons in een hoek en verliet het huis. Geschrokken keek hij haar na.Maar hij hoefde zich geen zorgen te maken. De dag ervoor had Robyn eindelijk bereikt waar ze de afgelopen jaren naartoe had gewerkt en nu was de tijd gekomen om de hulp van Rosalyn in te schakelen.
"Wacht", zei de oude vrouw, "dan verkleed ik me even. Ga je met me mee?"
"U denkt toch niet dat ik u helemaal alleen naar dat kerkhof laat gaan?"
"Och, dat zou niet de eerste keer zijn", grinnikte Rosalyn, "met dit verschil dat ik er nu misschien mijn ouders aantref. Maar eerlijk gezegd vind ik het wel fijn als je me vergezelt.""De vorige keer stond ik hier voor mezelf", zei ze even later met iets van nostalgie in haar stem. "Het blijft spannend. Ik hoop maar dat ze willen bijten."
Haar zorg bleek ongegrond, want binnen de kortste keren sloeg ze er een aan de haak.
"Wat een griezel zeg!", deinsde Robyn terug. "Zijn ze gevaarlijk?"
"Nee hoor", lachte Rosalyn. "Ze zien er akelig uit, maar ze doen je verder niks."Tevreden keerden ze naar huis terug."Succes meiske, ik bewonder je doorzettingsvermogen", zei Rosalyn vertederd toen ze afscheid namen. "Ik hoop dat mijn neef het waard is. Ik hoor rare verhalen de ronde gaan."
"Hij is zichzelf niet", zei Robyn verdrietig. "Maar hopelijk verandert dat als hij weer leeft."De volgende avond wachtte Robyn tot Elijah naar bed was gegaan en toen er een zacht gesnurk uit de slaapkamer kwam, begon ze te koken.Na een uurtje zette ze het gerecht in de koelkast, schreef een klein briefje dat ze op de keukentafel legde, pakte haar koffer die kant-en-klaar ergens in een hoek verstopt stond en vertrok.
Voorgoed.De volgende ochtend zag Elijah tot zijn verbazing dat het bed naast hem leeg was.
En nog verbaasder was hij, toen hij het briefje aantrof.De ambrosia staat in de koelkast.
Ik wens je heel veel geluk, ik hoop dat je lief zult zijn voor Amber en Ilja.
Bedankt voor alle mooie jaren.Met een ruk trok hij de koelkast open, zag het kleurig fonkelende bord en werd woedend. Dacht ze nou werkelijk dat ze er zo tussenuit kon piepen en hem in de steek kon laten? Met een klap gooide hij de koelkast weer dicht en pakte zijn mobieltje.Prt prt... prt prt, klonk het in de zithoek. Ze had haar telefoon niet meegenomen. Hij vloekte.Elijah dacht niet na. Hij holde naar zijn auto en scheurde naar Samuels huis, waar hij alleen Christine aantrof."Waar is ze?!", grauwde hij.
"Wie?", vroeg Christine verbaasd.
"Robyn, waar is ze?!"
"Zo, is ze weg?", vroeg Christine smalend. "Is het je dan eindelijk gelukt? Heel vervelend voor je, maar je verdiende loon."
"Je liegt, je weet best waar ze is! Waar is ze?! Binnen?"Christine's blik werd hard als staal.
"Ik heb jou nooit gemogen, Elijah Kobayne", siste ze met opeengeklemde kaken. "Ik heb jou nooit vertrouwd en terecht, is wel gebleken. Nee, ze is niet binnen, ik heb geen idee waar ze is. Ver weg, hoop ik voor haar."Even was de geest tegenover haar duidelijk uit het veld geslagen. Toen herpakte hij zich."Waar is Samuel?"
"Wat denk je, onnozele hals? Op zijn werk natuurlijk. Maar die kan je ook niet helpen. Ze is vertrokken en gelijk heeft ze."
Toen draaide ze zich om en liep naar binnen.Ten einde raad sprong hij weer in zijn auto en reed naar Nicholas. Zijn woede had inmiddels plaatsgemaakt voor wanhoop. Over zijn woorden struikelend vertelde hij van het briefje en de ambrosia."Waar is ze, waarom is ze weg?"
"Nou", zei Nicholas droog, "ik kan wel een reden verzinnen. En wat maakt het uit, je gaat toch verder met Amber?"
"Amber?", stamelde Elijah. "Nee, natuurlijk niet. Robyn is toch mijn meisje? Ik wil niemand anders."Hierop viel Nicholas een tijdje stil. "Er is iets raars met jou", zei hij uiteindelijk. "Een hork ben je altijd geweest, maar gemeen was je nooit. Ik vraag me af..."
"Wát vraag je je af?", vroeg Elijah ongeduldig, toen zijn broer stilviel.
"Ik vraag me af of die vloek misschien nog doorwerkt en je brein heeft aangetast", antwoordde die peinzend. "Hoeveel levenspunten heb jij?"Elijah had net voor zijn dood zijn levenswens voltooid, dus hij bulkte van de levenspunten.
"Misschien kun je even een introspectief kijkje nemen om te zien of ergens in jou die vervloekte mummie nog rondwaart, want je bent beslist jezelf niet."En toen ontdekte Elijah het valse demoontje dat zich tussen zijn eigenschappen had genesteld. En snapte hij meteen waarom hij de afgelopen drie weken geen moment naar zijn gitaar had verlangd. Zonder erbij na te denken verwijderde hij het duiveltje en zette het gitaartje terug.En dan ga je nu als de wiedeweerga terug naar huis om eens lekker te eten", zei Nicholas.Maar de geest tegenover hem, eindelijk volledig verlost van de vloek, zakte ineen.
"Geen wonder dat ze me haat en me nooit meer wil zien", prevelde hij moedeloos. "Ik ben echt zo gemeen geweest, zo ondankbaar, zo grof..."
"Dat kun je allemaal uitleggen, Elijah", zei Nicholas ongeduldig. "Ga dat spul eten."Even was het stil. En toen zei Elijah: "Nee. Ik heb er echt geen zin in. Constant strijk ik mensen tegen de haren in en alles is weer precies zoals toen ik dood ging. Robyn is weg, Amber is boos, Christine blijkt me te haten, misschien haat iedereen me wel."
"Lieve help, jij hebt zelfmedelijden volgens mij zo'n beetje uitgevonden, hè?!, riep Nicholas woedend uit. "Maar nu is het afgelopen! Daar heeft dat wurm geen drie jaar voor van haar leven ingeleverd, ben jij gek!? Mee!"Hij greep Elijah bij zijn mouw - die tot zijn verbazing heel substantieel was, hetgeen hem deed vermoeden dat de geest minder levensmoe was dat hij deed voorkomen - en sleurde hem mee."Zo", zei hij een half uurtje later.
"Weet je wat? Als ik hier nou eens blijf staan en jij gaat eten, dan weten we allemaal zeker dat het ook gebeurt."Gehoorzaam begon Elijah te eten. "Je bent mijn vader niet", mompelde hij zachtjes.
"Nee, ik ben veel erger dan je vader", lachte Nicholas. “Eet je bord nou maar leeg.”"Oei, ik dacht even dat je de rest van je leven als schele Harry door het leven moest", zei hij even later, "maar volgens mij trekt het recht." En toen: "Blij dat je terug bent, man!"