Generatie 16 - deel 18, Ze worden groot
Het gezinnetje van Dorian Kobayne is nooit een standaardgezin geweest, waardoor het Milan geen enkele moeite kost een plekje te bemachtigen. Al zolang ze zich kunnen herinneren zijn Éowyn, Linden en Finn gewend aan een heleboel volwassenen om zich heen die zich over hen ontfermen.Milan is een rustige jongen en hij wil niets liever dan zonder al te veel bombarie zijn leven weer oppakken. En vooral het verleden laten rusten. Dat blijkt echter moeilijk. Als hij naar zijn oude baan bij de krant solliciteert wordt hij onmiddellijk aangenomen, maar wel met het verzoek zijn levensverhaal te schrijven en te publiceren.
"Oh, maar dat is anders helemaal niet zo'n slecht idee, ik zou het doen als ik jou was", adviseert Amy. "Je bent een binnenvetter, ik denk dat het een goede manier kan zijn om alles te verwerken. En het wordt vast nog een bestseller ook."Dat klopt, maar helaas maakt Amy dat niet meer mee. Een paar maanden na Milans terugkeer overlijdt ze en laat de familie in diepe rouw achter.De kinderen zijn dol op Milan. De lampgeest heeft een veel vaderlijker en geduldiger karakter dan Dorian, die iets al snel gezeur vindt. En met Linden deelt hij zijn voorliefde voor boeken. Al snel vormen ze een volwaardig draaiend gezin, tot diepe tevredenheid van Dorian.Op een avond gebeurt het onvermijdelijke en loopt Milan Dorians broer tegen het lijf. Madan schrikt duidelijk maar Milan glimlacht vriendelijk naar hem, om aan te geven dat alles goed is wat hem betreft."Het spijt me, Milan, ik wist niet... ik wist het niet", stottert Madan, een houding zoekend. "Ik had eerst met je moeten praten voordat ik Dorian begon in te lichten."
"Dat had niet uitgemaakt, ik wist het ook niet en ik snap best dat je het niet langer kon aanzien."Ongemakkelijk schraapt Madan zijn keel en Milan gaat verder: "Wat ik wel erg vind, is dat je Dorian verloochent. Terwijl je duidelijk om hem geeft en nota bene zelf..."
"Dat zijn jouw zaken niet, ik wil mijn moeder niet kwijt. Ik ben best gelukkig hoor. Ik heb zelfs een vriend nu."
"In het geheim?" Milan schudt zijn hoofd. "Nou ja, je moet het helemaal zelf weten. Het zijn inderdaad mijn zaken niet."Met Éowyn gaat het intussen niet zo goed. Ze is stil en teruggetrokken en vervalt soms in minutenlang gepeins. Ze begraaft zich in computerspelletjes en hangt verder zoveel mogelijk om haar vader heen, als een vogeltje dat onder moeders vleugels kruipt. Zonder hem lastig te vallen, maar het valt iedereen op. Ernaar vragen heeft geen zin, dat heeft slechts een nurkse reactie tot gevolg. Alleen tegenover Milan geeft ze eenmaal stilletjes toe dat ze geregeld nachtmerries heeft over wat er gebeurd is."Sorry", mompelt Dorian om drie uur 's nachts, als het licht op de gang weer eens aanfloept. Altijd de voorbode dat Éowyn de rest van de nacht met Milan van slaapplaats wil ruilen. "Moet ik strenger zijn?"
"Nee, het geeft niet", zegt Milan. "Ergens vind ik dit normaler dan haar houding op dat kerkhof, die nacht in Moonlight Falls. Toen was ze zo... onkinderlijk."Weer samenleven, samen zijn, is iedere dag opnieuw een cadeau voor Milan en Dorian dat voor hen allesbehalve vanzelfsprekend is. En hoewel ze doorgaans rekening houden met de gevoelige magen van de kinderen, hebben ze daar soms ook maling aan."Gewoon negeren", adviseren de kinderen elkaar. "Dan is de lol er gauw af."Precies een jaar nadat Milan bevrijd is, trouwen ze.
Dorians halfzusjes hebben zich uitgeleefd op Éowyn en haar helemaal gestyled volgens hun eigen inzichten. Somber staart ze in de spiegel. "Dag prinses", zegt ze. "Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding."
Dan steekt ze haar tong uit, schiet in de lach en spreekt zichzelf vermanend toe: "Hééé, stel je niet aan, je mag er best wezen."Linden en Finn bekommeren zich er verder niet om hoe ze er uitzien.
Ze hebben hun haren gekamd - voor Finn een vrij nodeloze actie - en voor de rest zal het allemaal wel.Het bruidspaar zelf heeft lang nagedacht over hun kleding op deze bijzondere dag, en het is Dorian die uiteindelijk met een symbolisch en tegelijkertijd feestelijk idee kwam.
"Ik vind het best", was Milans reactie, "onder één voorwaarde en die voorwaarde heet scheermesje. Ik ga daar niet naast een half ontblote baviaan staan."
"Je beledigt me, alweer, en je weet hoe gevoelig ik op dat gebied ben. Maar goed, als het jou gelukkig maakt dan doe ik dat. Tijdelijk!"En zo geven ze elkaar, twintig jaar nadat ze elkaar de liefde hebben verklaard, hun ja-woord."Ik weet niet wat jullie er zelf van vinden, maar jullie zien er belachelijk uit", bromt Éowyn als ze aan de bruidstaart zitten. "Ik schaam me dood, het lijkt wel carnaval."
"In mijn tijd liep iedereen er zo bij hoor", glimlacht Milan. "Nou ja, de rijken liepen er zo bij. En bij een huwelijk hoort toch een verkleedpartij? Jij ziet er ook heel mooi uit."
"Ja? Nou, geniet er maar van, want het is de laatste keer dat je me in een jurk ziet. En trouwen ga ik zeker nooit doen."
"Dat zei ik ook altijd", knipoogt Dorian.Niet lang na het huwelijksfeest viert de drieling hun twaalfde verjaardag en stappen de puberteit binnen.De jaren die volgen zijn zorgeloos, op de bekende kleine strubbelingen na rond school, huiswerk, leraren en strafwerk. Linden doet het heel goed op leergebied, Finn op sociaal gebied en Éowyn weet vooral hoe de directeurskamer er van binnen uitziet, waar ze nogal eens op het matje geroepen wordt. Verder hebben met name Linden en Éowyn een paar echte hobby's, terwijl Finn het liefst rondhangt met zijn vrienden en menig vriendinnetje verslijt.Dorian neemt, op advies van Milan, voor het eerst van zijn leven een echte baan. Het fanatiek nectar maken heeft hij nu al jaren niet meer gedaan en alle druivenranken en fruitbomen zijn inmiddels dood.
"Je moet iets nuttigs te doen hebben in je leven", vindt Milan. "Anders ga je je vervelen. Je bent zo'n goede muzikant, misschien hebben ze in het theater wel een baan voor je."In het theater blijken ze inderdaad dolgraag een volleerde gitarist te willen aannemen. Maar hij moet gewoon onderaan de ladder beginnen, dat wel. En er vallen altijd dingen bij te leren.Hoewel Éowyn haar vader en Milan niet meer lastigvalt 's nachts, betekent dat niet dat haar nachtmerries over zijn. Ze lost het alleen inmiddels op door gewoon even een glaasje water te gaan drinken, waarna ze weer terugkruipt in haar eigen bed.Overdag merkt niemand iets van haar demonen. Op school heeft ze een klein, hecht groepje om zich heen en haar cijfers zijn prima. Verder steekt ze heel veel tijd in haar gitaar en maakt flinke vorderingen. En als ze op een dag onder het oog van Paul Milton - die ze stiekem erg leuk vindt - een hele rare zwieper maakt vanaf de duikplank, oefent ze net zo lang tot ze salto's kan maken. Éowyn is iemand die niet snel opgeeft.Op een avond lukt het Milan eindelijk om door Éowyns pantser heen te dringen en haar te laten praten over wat ze samen hebben meegemaakt, nu zoveel jaar geleden."Waar gaan je dromen precies over?", vraagt hij voorzichtig.
"Dat hij terugkomt om wraak te nemen."
"Ik heb er zo'n spijt van dat ik je heb overgehaald hem te elimineren", zegt hij ongelukkig. "Daar was je gewoon echt te jong voor."
Fel kijkt ze hem aan. "Nou, ik niet! Ik weet tenminste zeker dat die nachtmerries nooit kunnen uitkomen. Dat hij echt weg is."
Hij schudt zijn hoofd. "Hij is nu een soort ongrijpbaar spook voor je geworden. Als ik het over kon doen had ik het anders gedaan.""Ik haat tovenaars", mompelt ze. "Heb maar medelijden met iedere tovenaar die ooit mijn pad kruist. Ik heb volstrekt geen spijt van wat we gedaan hebben."
"Zo moet je niet denken." Verdrietig schudt Milan zijn hoofd. "Je bent veel te haatdragend, dat is niet goed."Een paar jaar na zijn zus overlijdt ook Ilja. Toevallig zijn Dorian en Milan net bij hem op bezoek geweest voor hun wekelijkse potje schaak, als Sierra diezelfde avond belt om het droevige nieuws te vertellen. Amy weg, zijn vader dood, Dorian heeft het er moeilijk mee."Waarom ga je niet weer eens een tijdje op reis, in je eentje", stelt Milan voor. "Dan ben je er even helemaal uit."Dat blijkt een goed advies. In de loop der jaren zijn Milan en hij herhaaldelijk terug geweest, maar nu ontwaakt de avonturier in hem weer.
"Hebben jullie echt geen sleutel van die deur beneden?", vraagt hij aan Françoise van de nectarbrouwerij. Ze is inmiddels een goede vriendin van hen en zuchtend kijkt ze hem aan.
"Nou, vooruit dan", zegt ze, "omdat jij het bent." En ze overhandigt hem drie sleutelstenen. "Maar ik krijg ze wel terug van je", roept ze hem streng na.Onder de brouwerij blijkt een enorme tombe schuil te gaan, met verschillende verdiepingen, puzzels, schatten en zelfs een paar mummies die hem te lijf willen gaan. Gelukkig heeft Dorian altijd een zakje mummiesnoepjes bij zich, dat hij lang geleden van zijn opa heeft geërfd.Als hij de tombe helemaal heeft uitgekamd, keert hij zwaar beladen terug naar het dorp en wordt even overvallen door een gevoel van nostalgie. Hier heeft hij Georgie ontmoet, avonturen beleefd, Milan teruggevonden, Milan weer verloren en de laatste jaren hebben ze hier hun vakanties doorgebracht.Dit was de laatste keer, hij voelt het.
Dit was een afscheid van Frankrijk. Het wordt tijd om andere plekken te gaan ontdekken. Alleen, en samen met Milan.Als hij thuiskomt bergt hij eerst de enorme lading peperdure nectarflessen op, die hij onder de brouwerij gevonden heeft. Zijn kelder herbergt nu 150 flessen.
"Die krijgen we van zijn lang zal ze leven niet meer op", zegt hij. "We zullen harder ons best moeten doen."
"Kom maar op", lacht Milan. "Ik ga de uitdaging aan."De kinderen zijn nu bijna volwassen en zullen gaan afstuderen, maar voor het zover is, viert Milan zijn verjaardag.Hoewel de drieling ieder hun eigen leven hebben, met eigen vrienden en eigen bezigheden, is er een passie die ze delen: muziek."We zouden een band kunnen starten met zijn drieën", stelt Linden voor.
"Ach", zegt Finn, "ik vind jammen veel leuker. Bovendien ga ik hier weg als we zijn afgestudeerd.""Oh?", reageert Éowyn verbaasd. "Waar ga je dan heen?"
"Naar Moonlight Falls, naar Aster."Zowel Linden als Éowyn stoppen even met spelen.
"Ga je dat echt doen? Meende je dat? En nog steeds?"
"Ik zei toch dat ik geen grapje maakte", zegt Finn. "Kom, spelen."En dan breekt de dag aan van hun twintigste verjaardag.
Eindelijk van school af!", roept Éowyn blij, en blaast haar kaarsjes uit. Gevolgd door haar twee broers.Dorians drieling is volwassen.
"Oh, maar dat is anders helemaal niet zo'n slecht idee, ik zou het doen als ik jou was", adviseert Amy. "Je bent een binnenvetter, ik denk dat het een goede manier kan zijn om alles te verwerken. En het wordt vast nog een bestseller ook."Dat klopt, maar helaas maakt Amy dat niet meer mee. Een paar maanden na Milans terugkeer overlijdt ze en laat de familie in diepe rouw achter.De kinderen zijn dol op Milan. De lampgeest heeft een veel vaderlijker en geduldiger karakter dan Dorian, die iets al snel gezeur vindt. En met Linden deelt hij zijn voorliefde voor boeken. Al snel vormen ze een volwaardig draaiend gezin, tot diepe tevredenheid van Dorian.Op een avond gebeurt het onvermijdelijke en loopt Milan Dorians broer tegen het lijf. Madan schrikt duidelijk maar Milan glimlacht vriendelijk naar hem, om aan te geven dat alles goed is wat hem betreft."Het spijt me, Milan, ik wist niet... ik wist het niet", stottert Madan, een houding zoekend. "Ik had eerst met je moeten praten voordat ik Dorian begon in te lichten."
"Dat had niet uitgemaakt, ik wist het ook niet en ik snap best dat je het niet langer kon aanzien."Ongemakkelijk schraapt Madan zijn keel en Milan gaat verder: "Wat ik wel erg vind, is dat je Dorian verloochent. Terwijl je duidelijk om hem geeft en nota bene zelf..."
"Dat zijn jouw zaken niet, ik wil mijn moeder niet kwijt. Ik ben best gelukkig hoor. Ik heb zelfs een vriend nu."
"In het geheim?" Milan schudt zijn hoofd. "Nou ja, je moet het helemaal zelf weten. Het zijn inderdaad mijn zaken niet."Met Éowyn gaat het intussen niet zo goed. Ze is stil en teruggetrokken en vervalt soms in minutenlang gepeins. Ze begraaft zich in computerspelletjes en hangt verder zoveel mogelijk om haar vader heen, als een vogeltje dat onder moeders vleugels kruipt. Zonder hem lastig te vallen, maar het valt iedereen op. Ernaar vragen heeft geen zin, dat heeft slechts een nurkse reactie tot gevolg. Alleen tegenover Milan geeft ze eenmaal stilletjes toe dat ze geregeld nachtmerries heeft over wat er gebeurd is."Sorry", mompelt Dorian om drie uur 's nachts, als het licht op de gang weer eens aanfloept. Altijd de voorbode dat Éowyn de rest van de nacht met Milan van slaapplaats wil ruilen. "Moet ik strenger zijn?"
"Nee, het geeft niet", zegt Milan. "Ergens vind ik dit normaler dan haar houding op dat kerkhof, die nacht in Moonlight Falls. Toen was ze zo... onkinderlijk."Weer samenleven, samen zijn, is iedere dag opnieuw een cadeau voor Milan en Dorian dat voor hen allesbehalve vanzelfsprekend is. En hoewel ze doorgaans rekening houden met de gevoelige magen van de kinderen, hebben ze daar soms ook maling aan."Gewoon negeren", adviseren de kinderen elkaar. "Dan is de lol er gauw af."Precies een jaar nadat Milan bevrijd is, trouwen ze.
Dorians halfzusjes hebben zich uitgeleefd op Éowyn en haar helemaal gestyled volgens hun eigen inzichten. Somber staart ze in de spiegel. "Dag prinses", zegt ze. "Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding."
Dan steekt ze haar tong uit, schiet in de lach en spreekt zichzelf vermanend toe: "Hééé, stel je niet aan, je mag er best wezen."Linden en Finn bekommeren zich er verder niet om hoe ze er uitzien.
Ze hebben hun haren gekamd - voor Finn een vrij nodeloze actie - en voor de rest zal het allemaal wel.Het bruidspaar zelf heeft lang nagedacht over hun kleding op deze bijzondere dag, en het is Dorian die uiteindelijk met een symbolisch en tegelijkertijd feestelijk idee kwam.
"Ik vind het best", was Milans reactie, "onder één voorwaarde en die voorwaarde heet scheermesje. Ik ga daar niet naast een half ontblote baviaan staan."
"Je beledigt me, alweer, en je weet hoe gevoelig ik op dat gebied ben. Maar goed, als het jou gelukkig maakt dan doe ik dat. Tijdelijk!"En zo geven ze elkaar, twintig jaar nadat ze elkaar de liefde hebben verklaard, hun ja-woord."Ik weet niet wat jullie er zelf van vinden, maar jullie zien er belachelijk uit", bromt Éowyn als ze aan de bruidstaart zitten. "Ik schaam me dood, het lijkt wel carnaval."
"In mijn tijd liep iedereen er zo bij hoor", glimlacht Milan. "Nou ja, de rijken liepen er zo bij. En bij een huwelijk hoort toch een verkleedpartij? Jij ziet er ook heel mooi uit."
"Ja? Nou, geniet er maar van, want het is de laatste keer dat je me in een jurk ziet. En trouwen ga ik zeker nooit doen."
"Dat zei ik ook altijd", knipoogt Dorian.Niet lang na het huwelijksfeest viert de drieling hun twaalfde verjaardag en stappen de puberteit binnen.De jaren die volgen zijn zorgeloos, op de bekende kleine strubbelingen na rond school, huiswerk, leraren en strafwerk. Linden doet het heel goed op leergebied, Finn op sociaal gebied en Éowyn weet vooral hoe de directeurskamer er van binnen uitziet, waar ze nogal eens op het matje geroepen wordt. Verder hebben met name Linden en Éowyn een paar echte hobby's, terwijl Finn het liefst rondhangt met zijn vrienden en menig vriendinnetje verslijt.Dorian neemt, op advies van Milan, voor het eerst van zijn leven een echte baan. Het fanatiek nectar maken heeft hij nu al jaren niet meer gedaan en alle druivenranken en fruitbomen zijn inmiddels dood.
"Je moet iets nuttigs te doen hebben in je leven", vindt Milan. "Anders ga je je vervelen. Je bent zo'n goede muzikant, misschien hebben ze in het theater wel een baan voor je."In het theater blijken ze inderdaad dolgraag een volleerde gitarist te willen aannemen. Maar hij moet gewoon onderaan de ladder beginnen, dat wel. En er vallen altijd dingen bij te leren.Hoewel Éowyn haar vader en Milan niet meer lastigvalt 's nachts, betekent dat niet dat haar nachtmerries over zijn. Ze lost het alleen inmiddels op door gewoon even een glaasje water te gaan drinken, waarna ze weer terugkruipt in haar eigen bed.Overdag merkt niemand iets van haar demonen. Op school heeft ze een klein, hecht groepje om zich heen en haar cijfers zijn prima. Verder steekt ze heel veel tijd in haar gitaar en maakt flinke vorderingen. En als ze op een dag onder het oog van Paul Milton - die ze stiekem erg leuk vindt - een hele rare zwieper maakt vanaf de duikplank, oefent ze net zo lang tot ze salto's kan maken. Éowyn is iemand die niet snel opgeeft.Op een avond lukt het Milan eindelijk om door Éowyns pantser heen te dringen en haar te laten praten over wat ze samen hebben meegemaakt, nu zoveel jaar geleden."Waar gaan je dromen precies over?", vraagt hij voorzichtig.
"Dat hij terugkomt om wraak te nemen."
"Ik heb er zo'n spijt van dat ik je heb overgehaald hem te elimineren", zegt hij ongelukkig. "Daar was je gewoon echt te jong voor."
Fel kijkt ze hem aan. "Nou, ik niet! Ik weet tenminste zeker dat die nachtmerries nooit kunnen uitkomen. Dat hij echt weg is."
Hij schudt zijn hoofd. "Hij is nu een soort ongrijpbaar spook voor je geworden. Als ik het over kon doen had ik het anders gedaan.""Ik haat tovenaars", mompelt ze. "Heb maar medelijden met iedere tovenaar die ooit mijn pad kruist. Ik heb volstrekt geen spijt van wat we gedaan hebben."
"Zo moet je niet denken." Verdrietig schudt Milan zijn hoofd. "Je bent veel te haatdragend, dat is niet goed."Een paar jaar na zijn zus overlijdt ook Ilja. Toevallig zijn Dorian en Milan net bij hem op bezoek geweest voor hun wekelijkse potje schaak, als Sierra diezelfde avond belt om het droevige nieuws te vertellen. Amy weg, zijn vader dood, Dorian heeft het er moeilijk mee."Waarom ga je niet weer eens een tijdje op reis, in je eentje", stelt Milan voor. "Dan ben je er even helemaal uit."Dat blijkt een goed advies. In de loop der jaren zijn Milan en hij herhaaldelijk terug geweest, maar nu ontwaakt de avonturier in hem weer.
"Hebben jullie echt geen sleutel van die deur beneden?", vraagt hij aan Françoise van de nectarbrouwerij. Ze is inmiddels een goede vriendin van hen en zuchtend kijkt ze hem aan.
"Nou, vooruit dan", zegt ze, "omdat jij het bent." En ze overhandigt hem drie sleutelstenen. "Maar ik krijg ze wel terug van je", roept ze hem streng na.Onder de brouwerij blijkt een enorme tombe schuil te gaan, met verschillende verdiepingen, puzzels, schatten en zelfs een paar mummies die hem te lijf willen gaan. Gelukkig heeft Dorian altijd een zakje mummiesnoepjes bij zich, dat hij lang geleden van zijn opa heeft geërfd.Als hij de tombe helemaal heeft uitgekamd, keert hij zwaar beladen terug naar het dorp en wordt even overvallen door een gevoel van nostalgie. Hier heeft hij Georgie ontmoet, avonturen beleefd, Milan teruggevonden, Milan weer verloren en de laatste jaren hebben ze hier hun vakanties doorgebracht.Dit was de laatste keer, hij voelt het.
Dit was een afscheid van Frankrijk. Het wordt tijd om andere plekken te gaan ontdekken. Alleen, en samen met Milan.Als hij thuiskomt bergt hij eerst de enorme lading peperdure nectarflessen op, die hij onder de brouwerij gevonden heeft. Zijn kelder herbergt nu 150 flessen.
"Die krijgen we van zijn lang zal ze leven niet meer op", zegt hij. "We zullen harder ons best moeten doen."
"Kom maar op", lacht Milan. "Ik ga de uitdaging aan."De kinderen zijn nu bijna volwassen en zullen gaan afstuderen, maar voor het zover is, viert Milan zijn verjaardag.Hoewel de drieling ieder hun eigen leven hebben, met eigen vrienden en eigen bezigheden, is er een passie die ze delen: muziek."We zouden een band kunnen starten met zijn drieën", stelt Linden voor.
"Ach", zegt Finn, "ik vind jammen veel leuker. Bovendien ga ik hier weg als we zijn afgestudeerd.""Oh?", reageert Éowyn verbaasd. "Waar ga je dan heen?"
"Naar Moonlight Falls, naar Aster."Zowel Linden als Éowyn stoppen even met spelen.
"Ga je dat echt doen? Meende je dat? En nog steeds?"
"Ik zei toch dat ik geen grapje maakte", zegt Finn. "Kom, spelen."En dan breekt de dag aan van hun twintigste verjaardag.
Eindelijk van school af!", roept Éowyn blij, en blaast haar kaarsjes uit. Gevolgd door haar twee broers.Dorians drieling is volwassen.