Generatie 19 - deel 19, Een kleine verrassing
Was het allemaal een droom geweest? Eigenlijk had Raven dat vooral gezegd om verdere lastige vragen te omzeilen, maar in de weken na haar besluit Merril weer toe te laten als geliefde begon ze serieus te twijfelen of het misschien niet werkelijk zo was. Merril wist duidelijk meer van Midnight Hollow en als hij vermoedde dat er hallucinatie in het spel kon zijn, dan was dat misschien heel eenvoudig wel echt zo. Het leek ook allemaal erg fantastisch wat ze had meegemaakt en er was feitelijk niets dat erop wees dat het allemaal echt gebeurd was. En hoe meer tijd er overheen ging, hoe vreemder en onwaarschijnlijker alles ging lijken."Herinner jij je dat liedje nog dat we vroeger altijd met Halloween zongen?", vroeg ze op een dag aan haar moeder. "Over Meaghan Boleyn en haar dochtertje?"
Dana zat televisie te kijken en reageerde door zacht te gaan zingen.
"Once a bold and brave young man, fair and free from sin..., bedoel je dat?"
Raven knikte. "Is het eigenlijk bekend wat er met hun moordenaar gebeurd is? Is hij opgepakt?"
"Nee, hij is toch nooit meer gezien? Dat staat ook in het lied. Daarom is het juist een legende geworden denk ik. En natuurlijk omdat het volgens de overlevering om een gewone man ging, dat spreekt altijd tot de verbeelding en maakt het extra griezelig. Een liefhebbende vader en echtgenoot die zijn jonge gezinnetje ineens zonder aanwijsbare reden ombrengt. Hij heeft nog wel iets achtergelaten dat zowel een bekentenis als een zelfmoordbriefje leek, maar daarna is hij van de aardbodem verdwenen. Hoe kom je daar zo ineens op?"Raven mompelde iets vaags en keek strak naar het televisiescherm.
Alles wat haar moeder vertelde wist ze al, ze had alleen willen checken of het verhaal veranderd was. Stel dat de vampiers op eigen houtje uit Midnight Hollow waren ontsnapt na haar vertrek, ze wisten nu immers dat de inlanders in staat waren de visser te ontbieden. Ze konden hen dan niet betoveren, maar misschien wel bedreigen en dwingen de veerman te bellen.
Maar de geschiedenis van Shayne Boleyn bleek dus ongewijzigd.Dana bleef een week logeren, een week waarin Raven vrij had genomen om zoveel mogelijk leuke dingen met haar te kunnen doen. Haar moeder kon goed overweg met Merril en langzamerhand begon Raven haar draai weer te vinden. Ze klampte zich vast aan het idee dat haar hele Midnight Hollow-avontuur niets anders dan een illusie was geweest, omdat het haar hielp Shayne minder te missen. De herinnering aan hun gesprekken, zijn vioollessen, de aanstekelijke passie waarmee hij een favoriet boek kon analyseren. De lieve en uiterst voorzichtige manier waarop hij de liefde met haar had bedreven, constant bang haar te verwonden. Het temperde de snijdende pijn als ze zich inbeeldde dat dat alles nooit echt had plaatsgevonden, maar slechts een product was van haar fantasie.Ook Merrils vrolijkheid hielp haar. Nog steeds was hij zich ervan bewust dat er iets met zijn vriendinnetje gebeurd moest zijn dat haar af en toe in diep en droevig gepeins deed verzinken. En omdat hij zich een beetje schuldig voelde dat hij haar bij de visser had gebracht, zag hij het als zijn taak haar aan het lachen te maken en te laten vergeten wat het ook was dat vergeten moest worden.Het werkte. Het pepte haar op en tegelijkertijd ontroerde het haar dat hij zo zijn best deed haar blij te maken.
Het leed geen enkele twijfel dat Merril heel veel van haar hield.Ook Dana merkte dat er iets met haar dochter was, maar door de gevoeligheden uit het verleden durfde ze er niet al te rechtstreeks naar te vragen. De relatie met Raven was gelukkig volledig hersteld en dat wilde ze graag zo houden.
Heel even had ze overwogen Silas erover te benaderen, toen ze hem op een avond tijdens het surfen vanuit de verte op zijn balkon zag staan. Maar ze had ervan afgezien en gedaan alsof ze hem niet had opgemerkt. Die wond was nog te vers.Tot haar verbazing belde hij haar de volgende dag en nodigde haar uit.
"Wat..., nú bedoel je?", vroeg ze een beetje afhoudend.
"Als het uitkomt natuurlijk."Soms kleefden er nadelen aan een lange jeugd.
Vlinders vlogen door Dana's buik zoals ze er hadden rondgevlogen vanaf het moment dat ze haar jongste neef voor de allereerste keer ontmoet had, nu ruim veertig jaar geleden. En ze geacht werd zich als een volwassen vrouw te gedragen tegenover een tiener, terwijl haar leeftijdsloze ziel zich meteen zonder aarzelen - of zich te laten begrenzen door leeftijd en familiebanden - aan die van hem had gehecht.
Elfen waren vrije wezens. Onconventioneel en niet gevoelig voor normen en waarden die normale mensen plagen. Maar heel wat strikter zodra er pacten werden gesloten, zoals ze later zou ondervinden.Ze ging naar Silas. Hij opende de deur, bedankte haar dat ze was gekomen en liet haar binnen.
"Ik wil niet je vijand zijn Dana", zei hij terwijl hij de kamer inliep. "Ik kan er niet tegen als je me negeert. Je negeerde me gisteren."
"Wil je over Raven praten?", vroeg ze.
"Ook. En over ons. Ik wil weten wat je vindt dat ik heb misdaan en dan dat alles weer normaal wordt."Hun hele volwassen leven hadden Dana en Silas hun gevoelens min of meer beheerst, op die ene verwarde nacht na die Raven tot gevolg had gehad. Allebei gehinderd door het oordeel van de omgeving en later in Dana's geval door huwelijkse banden en haar kinderen. Keer op keer waren externe factoren dwars door hun werkelijke emoties heen gesneden en hadden die ondergeschikt gemaakt. Oppervlakkig gezien althans, in werkelijkheid waren er telkens opnieuw wonden geslagen die almaar dieper en schrijnender werden, zij het onzichtbaar voor elkaar en hun omgeving.Nu zat zij op zijn balkon en verfoeide haar nervositeit, terwijl hij uit alle macht probeerde de glazen op zijn dienblad niet al te zeer te laten rinkelen omdat zijn handen zo beefden.Voor het eerst spraken ze openlijk, alsof Lorian en Maya niet bestonden, wat op dit moment ook zo was. Daarna zaten ze zwijgend naast elkaar en staarden voor zich uit, verbaasd dat de ander hun liefde precies zo kwellend en allesoverheersend had gevoeld als zijzelf. Toen de avond viel maakte Silas haar lievelingsmaal en teder keek ze hem aan."We hebben onze kans gehad Silas", zei ze. "Toen we samenwoonden, helemaal in het begin."
"En jij in een elfenhuisje wilde slapen en mijn eten niet bliefde."
"En jij een meisje uitnodigde en onder mijn ogen met haar vree."
"Dat was stom ja en daar heb ik heel veel spijt van gehad", mompelde hij."Ik kan niet definitief bij Lorian weg en dat weet je Silas", zei ze zacht. "Dan ben ik mijn kinderen kwijt en word ik door de hele elfengemeenschap verstoten."
Hij knikte. "Daar heb ik me bij neergelegd, maar dan moet je het mij wel gunnen een relatie te hebben zonder dat je me gaat ontlopen."
Zwijgend at ze haar bord leeg. Toen zei ze: "Het wordt ons wel toegestaan een buitenechtelijke affaire te hebben."
"Ik doe niks met de vrouw van een ander", zei Silas koppig.Later speelde hij piano voor haar en zaten ze urenlang in het donker te genieten van de stilte.
En toen ze 's avonds laat afscheid namen hadden ze het geen moment over Raven gehad.Die bevond zich inmiddels in een geheel nieuwe fase, die zo mogelijk nog verwarrender was dan de voorafgaande. Al een tijdje voelde ze zich flink beroerd bij het opstaan en met enige schrik realiseerde ze zich dat ze er geen moment aan had gedacht na haar terugkomst weer met anticonceptie te beginnen. En nu was ze heel bang dat dat niet zonder gevolgen was gebleven.Raven had er, sinds ze ontdekt had dat ze het kind was van een volle neef en nicht, altijd rekening mee gehouden dat ze misschien ooit het diepe verdriet van ongewenste kinderloosheid zou moeten dragen, omdat dat risico er nu eenmaal in zat. Een ongeplande zwangerschap kwam dus als een dubbele verrassing.Tot dusver had ze de symptomen genegeerd, in de hoop dat het alsnog vals alarm zou blijken, en leidde haar leven zoals ze gewend was.
Ze had het duiken weer opgepakt, surfte en maakte urenlange tochten op haar jetski.Op een middag kwam dat laatste haar echter op een onverwachte ontmoeting te staan en achteraf kon ze eigenlijk niet eens precies navertellen wat er gebeurd was. Het ene moment had de zee glad en blauw voor haar gelegen, het volgende dook er ineens een enorm gevaarte op en werd ze geruisloos de diepte in gesleurd.
Hoe ze zich had weten te bevrijden snapte ze later zelf niet, maar na een paar benauwde ogenblikken lag ze tussen de brokstukken van haar waterscooter naar adem te happen en crawlde toen zo snel mogelijk naar de kant, waar ze voor de zoveelste maal vandaag haar maag leegde. Ditmaal vooral ook door de schrik.Daarna ging ze naar huis, kleedde zich om en wachtte toen rustig tot Merril thuiskwam.
Eerst vertelde ze hem over haar vreemde aanvaring met het monster en daar schrok hij enorm van.
"Je hebt geluk gehad, kennelijk wilde hij alleen met je spelen, anders had je hier niet meer gezeten!"
"Zoiets vermoedde ik al, ik zag een enorme bek met scherpe tanden rondom, als hij me daarin had willen hebben was ik kansloos geweest", zei ze. "Maar dan moeten we wel de autoriteiten waarschuwen vind ik."Merril schudde zijn hoofd. "Iedereen weet dat de kraken hier rondzwemt, hij vertoont zich echter zelden gelukkig. Hij is nogal schuw." En toen bezorgd: "Gaat het goed met je? Je ziet er heel moe en aangedaan uit."
"Nou", aarzelde Raven, "dat brengt me op het volgende."
Ze stond op en verzamelde moed. Toen zei ze snel: "Ik ben bang dat je vader wordt..."Had ze werkelijk verwacht dat Merril even geschokt zou zijn als zij? Hij begon meteen van oor tot oor te stralen, pakte haar beet, zoende haar en legde toen heel behoedzaam en vertederd zijn hand op haar buik.
"Een wonder", prevelde hij, "wat mooi. Ons eigen kindje." En toen bezorgd met een blik op haar: "Je wilt het toch wel?"
Ze lachte. "Nu ik zie hoe blij jij ermee bent wel ja. Maar er gaan wel dingen veranderen natuurlijk. Je kunt niet meer zo makkelijk hele dagen in zee blijven, zo'n kindje heeft zorg nodig."
"Natuurlijk natuurlijk", knikte hij, "dat snap ik."De maanden daarna stonden geheel in het teken van haar zwangerschap. Iedere maand moest ze op controle, ze lazen boeken over de bevalling en het ouderschap en samen zorgden ze dat Silas' oude slaapkamer werd ingericht als babykamertje.
Merril legde haar aan alle kanten in de watten en deed haar geregeld bezoekjes aan het kuuroord cadeau, waar ze zich heerlijk kon laten masseren en kon ontspannen. Langzamerhand begon Raven zelf toch ook aan het idee te wennen. Ze had nooit een hele sterke kinderwens gehad, maar nu het zover was leek het haar toch best leuk, zo'n hummeltje."En nu wordt de prangende vraag: is het een djinnetje of een zeemeerminnetje", zei Silas in haar achtste maand tegen haar.
Éowyn en Demyan waren op bezoek en ze zaten met z'n viertjes op een terras gezellig te kletsen.Éowyn lachte. "Dat was voor je opa nogal een dingetje indertijd toen Lucca en je vader klein waren", zei ze tegen Raven. "Hele middagen zat hij op zijn hurken naast hen, in de hoop ze te betrappen op tovertrucjes die natuurlijk nooit kwamen. En toen mijn vader het eens waagde Lucca een lampgeestbeer cadeau te doen stond er in no time een toverbeer naast.""Ja, lach maar", schokschouderde Demyan, "en toch zou het leuk zijn geweest, een klein tovenaartje."Later bij de bar legde hij voor de honderdste keer die dag zijn hand op Ravens buik en liet die daar een hele tijd liggen. Om haar daarna voor de honderdste keer peinzend aan te kijken en een beetje afwezig te knipogen. "Nou ja", mompelde hij, "als het maar gezond is."
"Pa heeft weer een van zijn neonreclamedagen", zei Silas spottend tegen zijn moeder en nam een slok.
"Daar kan hij niks aan doen", grinnikte die, "dat gebeurt vanzelf.""Je vindt het toch niet erg als het een djinn blijkt te zijn?", vroeg Raven aan Merril toen ze thuiskwam.
"Welnee", grinnikte die, "dat is alleen maar handig. Ga ik hem leren rauwe visjes voor me te toveren, dat kun jij niet."
Raven lachte. "Ik vrees dat dat niet in ons assortiment zit", zei ze plagerig.De volgende ochtend vertrok Merril vroeg om te gaan duiken.
Raven deed net haar badpak aan voor een rustig dagje strand toen ze ineens in haar broek plaste. Verbaasd keek ze naar beneden en realiseerde zich dat het geen urine was, maar vruchtwater. Bezorgd stapte ze in de auto, reed naar het ziekenhuis, parkeerde en leunde nadat ze was uitgestapt voorover om de eerste wee op te vangen. Dit was veel en veel te vroeg!
Toen de pijn was weggeëbd wandelde ze naar binnen en meldde zich bij de receptie.Tegen de avond was ze weer thuis. Het was niet gelukt Merril te bereiken dus ze was helemaal in haar eentje bevallen van een klein jongetje. Voorzichtig legde ze hem in zijn wiegje, haalde voor de zoveelste keer beduusd een hand door haar haren en staarde naar het baby'tje.
Haar zoon.
Zijn huidje vaal en doorschijnend, zijn ogen fel en alert. En in zijn halsje een piepklein zwart vlekje, waar de verloskundige haar meteen na zijn geboorte verrast op had gewezen.
Dana zat televisie te kijken en reageerde door zacht te gaan zingen.
"Once a bold and brave young man, fair and free from sin..., bedoel je dat?"
Raven knikte. "Is het eigenlijk bekend wat er met hun moordenaar gebeurd is? Is hij opgepakt?"
"Nee, hij is toch nooit meer gezien? Dat staat ook in het lied. Daarom is het juist een legende geworden denk ik. En natuurlijk omdat het volgens de overlevering om een gewone man ging, dat spreekt altijd tot de verbeelding en maakt het extra griezelig. Een liefhebbende vader en echtgenoot die zijn jonge gezinnetje ineens zonder aanwijsbare reden ombrengt. Hij heeft nog wel iets achtergelaten dat zowel een bekentenis als een zelfmoordbriefje leek, maar daarna is hij van de aardbodem verdwenen. Hoe kom je daar zo ineens op?"Raven mompelde iets vaags en keek strak naar het televisiescherm.
Alles wat haar moeder vertelde wist ze al, ze had alleen willen checken of het verhaal veranderd was. Stel dat de vampiers op eigen houtje uit Midnight Hollow waren ontsnapt na haar vertrek, ze wisten nu immers dat de inlanders in staat waren de visser te ontbieden. Ze konden hen dan niet betoveren, maar misschien wel bedreigen en dwingen de veerman te bellen.
Maar de geschiedenis van Shayne Boleyn bleek dus ongewijzigd.Dana bleef een week logeren, een week waarin Raven vrij had genomen om zoveel mogelijk leuke dingen met haar te kunnen doen. Haar moeder kon goed overweg met Merril en langzamerhand begon Raven haar draai weer te vinden. Ze klampte zich vast aan het idee dat haar hele Midnight Hollow-avontuur niets anders dan een illusie was geweest, omdat het haar hielp Shayne minder te missen. De herinnering aan hun gesprekken, zijn vioollessen, de aanstekelijke passie waarmee hij een favoriet boek kon analyseren. De lieve en uiterst voorzichtige manier waarop hij de liefde met haar had bedreven, constant bang haar te verwonden. Het temperde de snijdende pijn als ze zich inbeeldde dat dat alles nooit echt had plaatsgevonden, maar slechts een product was van haar fantasie.Ook Merrils vrolijkheid hielp haar. Nog steeds was hij zich ervan bewust dat er iets met zijn vriendinnetje gebeurd moest zijn dat haar af en toe in diep en droevig gepeins deed verzinken. En omdat hij zich een beetje schuldig voelde dat hij haar bij de visser had gebracht, zag hij het als zijn taak haar aan het lachen te maken en te laten vergeten wat het ook was dat vergeten moest worden.Het werkte. Het pepte haar op en tegelijkertijd ontroerde het haar dat hij zo zijn best deed haar blij te maken.
Het leed geen enkele twijfel dat Merril heel veel van haar hield.Ook Dana merkte dat er iets met haar dochter was, maar door de gevoeligheden uit het verleden durfde ze er niet al te rechtstreeks naar te vragen. De relatie met Raven was gelukkig volledig hersteld en dat wilde ze graag zo houden.
Heel even had ze overwogen Silas erover te benaderen, toen ze hem op een avond tijdens het surfen vanuit de verte op zijn balkon zag staan. Maar ze had ervan afgezien en gedaan alsof ze hem niet had opgemerkt. Die wond was nog te vers.Tot haar verbazing belde hij haar de volgende dag en nodigde haar uit.
"Wat..., nú bedoel je?", vroeg ze een beetje afhoudend.
"Als het uitkomt natuurlijk."Soms kleefden er nadelen aan een lange jeugd.
Vlinders vlogen door Dana's buik zoals ze er hadden rondgevlogen vanaf het moment dat ze haar jongste neef voor de allereerste keer ontmoet had, nu ruim veertig jaar geleden. En ze geacht werd zich als een volwassen vrouw te gedragen tegenover een tiener, terwijl haar leeftijdsloze ziel zich meteen zonder aarzelen - of zich te laten begrenzen door leeftijd en familiebanden - aan die van hem had gehecht.
Elfen waren vrije wezens. Onconventioneel en niet gevoelig voor normen en waarden die normale mensen plagen. Maar heel wat strikter zodra er pacten werden gesloten, zoals ze later zou ondervinden.Ze ging naar Silas. Hij opende de deur, bedankte haar dat ze was gekomen en liet haar binnen.
"Ik wil niet je vijand zijn Dana", zei hij terwijl hij de kamer inliep. "Ik kan er niet tegen als je me negeert. Je negeerde me gisteren."
"Wil je over Raven praten?", vroeg ze.
"Ook. En over ons. Ik wil weten wat je vindt dat ik heb misdaan en dan dat alles weer normaal wordt."Hun hele volwassen leven hadden Dana en Silas hun gevoelens min of meer beheerst, op die ene verwarde nacht na die Raven tot gevolg had gehad. Allebei gehinderd door het oordeel van de omgeving en later in Dana's geval door huwelijkse banden en haar kinderen. Keer op keer waren externe factoren dwars door hun werkelijke emoties heen gesneden en hadden die ondergeschikt gemaakt. Oppervlakkig gezien althans, in werkelijkheid waren er telkens opnieuw wonden geslagen die almaar dieper en schrijnender werden, zij het onzichtbaar voor elkaar en hun omgeving.Nu zat zij op zijn balkon en verfoeide haar nervositeit, terwijl hij uit alle macht probeerde de glazen op zijn dienblad niet al te zeer te laten rinkelen omdat zijn handen zo beefden.Voor het eerst spraken ze openlijk, alsof Lorian en Maya niet bestonden, wat op dit moment ook zo was. Daarna zaten ze zwijgend naast elkaar en staarden voor zich uit, verbaasd dat de ander hun liefde precies zo kwellend en allesoverheersend had gevoeld als zijzelf. Toen de avond viel maakte Silas haar lievelingsmaal en teder keek ze hem aan."We hebben onze kans gehad Silas", zei ze. "Toen we samenwoonden, helemaal in het begin."
"En jij in een elfenhuisje wilde slapen en mijn eten niet bliefde."
"En jij een meisje uitnodigde en onder mijn ogen met haar vree."
"Dat was stom ja en daar heb ik heel veel spijt van gehad", mompelde hij."Ik kan niet definitief bij Lorian weg en dat weet je Silas", zei ze zacht. "Dan ben ik mijn kinderen kwijt en word ik door de hele elfengemeenschap verstoten."
Hij knikte. "Daar heb ik me bij neergelegd, maar dan moet je het mij wel gunnen een relatie te hebben zonder dat je me gaat ontlopen."
Zwijgend at ze haar bord leeg. Toen zei ze: "Het wordt ons wel toegestaan een buitenechtelijke affaire te hebben."
"Ik doe niks met de vrouw van een ander", zei Silas koppig.Later speelde hij piano voor haar en zaten ze urenlang in het donker te genieten van de stilte.
En toen ze 's avonds laat afscheid namen hadden ze het geen moment over Raven gehad.Die bevond zich inmiddels in een geheel nieuwe fase, die zo mogelijk nog verwarrender was dan de voorafgaande. Al een tijdje voelde ze zich flink beroerd bij het opstaan en met enige schrik realiseerde ze zich dat ze er geen moment aan had gedacht na haar terugkomst weer met anticonceptie te beginnen. En nu was ze heel bang dat dat niet zonder gevolgen was gebleven.Raven had er, sinds ze ontdekt had dat ze het kind was van een volle neef en nicht, altijd rekening mee gehouden dat ze misschien ooit het diepe verdriet van ongewenste kinderloosheid zou moeten dragen, omdat dat risico er nu eenmaal in zat. Een ongeplande zwangerschap kwam dus als een dubbele verrassing.Tot dusver had ze de symptomen genegeerd, in de hoop dat het alsnog vals alarm zou blijken, en leidde haar leven zoals ze gewend was.
Ze had het duiken weer opgepakt, surfte en maakte urenlange tochten op haar jetski.Op een middag kwam dat laatste haar echter op een onverwachte ontmoeting te staan en achteraf kon ze eigenlijk niet eens precies navertellen wat er gebeurd was. Het ene moment had de zee glad en blauw voor haar gelegen, het volgende dook er ineens een enorm gevaarte op en werd ze geruisloos de diepte in gesleurd.
Hoe ze zich had weten te bevrijden snapte ze later zelf niet, maar na een paar benauwde ogenblikken lag ze tussen de brokstukken van haar waterscooter naar adem te happen en crawlde toen zo snel mogelijk naar de kant, waar ze voor de zoveelste maal vandaag haar maag leegde. Ditmaal vooral ook door de schrik.Daarna ging ze naar huis, kleedde zich om en wachtte toen rustig tot Merril thuiskwam.
Eerst vertelde ze hem over haar vreemde aanvaring met het monster en daar schrok hij enorm van.
"Je hebt geluk gehad, kennelijk wilde hij alleen met je spelen, anders had je hier niet meer gezeten!"
"Zoiets vermoedde ik al, ik zag een enorme bek met scherpe tanden rondom, als hij me daarin had willen hebben was ik kansloos geweest", zei ze. "Maar dan moeten we wel de autoriteiten waarschuwen vind ik."Merril schudde zijn hoofd. "Iedereen weet dat de kraken hier rondzwemt, hij vertoont zich echter zelden gelukkig. Hij is nogal schuw." En toen bezorgd: "Gaat het goed met je? Je ziet er heel moe en aangedaan uit."
"Nou", aarzelde Raven, "dat brengt me op het volgende."
Ze stond op en verzamelde moed. Toen zei ze snel: "Ik ben bang dat je vader wordt..."Had ze werkelijk verwacht dat Merril even geschokt zou zijn als zij? Hij begon meteen van oor tot oor te stralen, pakte haar beet, zoende haar en legde toen heel behoedzaam en vertederd zijn hand op haar buik.
"Een wonder", prevelde hij, "wat mooi. Ons eigen kindje." En toen bezorgd met een blik op haar: "Je wilt het toch wel?"
Ze lachte. "Nu ik zie hoe blij jij ermee bent wel ja. Maar er gaan wel dingen veranderen natuurlijk. Je kunt niet meer zo makkelijk hele dagen in zee blijven, zo'n kindje heeft zorg nodig."
"Natuurlijk natuurlijk", knikte hij, "dat snap ik."De maanden daarna stonden geheel in het teken van haar zwangerschap. Iedere maand moest ze op controle, ze lazen boeken over de bevalling en het ouderschap en samen zorgden ze dat Silas' oude slaapkamer werd ingericht als babykamertje.
Merril legde haar aan alle kanten in de watten en deed haar geregeld bezoekjes aan het kuuroord cadeau, waar ze zich heerlijk kon laten masseren en kon ontspannen. Langzamerhand begon Raven zelf toch ook aan het idee te wennen. Ze had nooit een hele sterke kinderwens gehad, maar nu het zover was leek het haar toch best leuk, zo'n hummeltje."En nu wordt de prangende vraag: is het een djinnetje of een zeemeerminnetje", zei Silas in haar achtste maand tegen haar.
Éowyn en Demyan waren op bezoek en ze zaten met z'n viertjes op een terras gezellig te kletsen.Éowyn lachte. "Dat was voor je opa nogal een dingetje indertijd toen Lucca en je vader klein waren", zei ze tegen Raven. "Hele middagen zat hij op zijn hurken naast hen, in de hoop ze te betrappen op tovertrucjes die natuurlijk nooit kwamen. En toen mijn vader het eens waagde Lucca een lampgeestbeer cadeau te doen stond er in no time een toverbeer naast.""Ja, lach maar", schokschouderde Demyan, "en toch zou het leuk zijn geweest, een klein tovenaartje."Later bij de bar legde hij voor de honderdste keer die dag zijn hand op Ravens buik en liet die daar een hele tijd liggen. Om haar daarna voor de honderdste keer peinzend aan te kijken en een beetje afwezig te knipogen. "Nou ja", mompelde hij, "als het maar gezond is."
"Pa heeft weer een van zijn neonreclamedagen", zei Silas spottend tegen zijn moeder en nam een slok.
"Daar kan hij niks aan doen", grinnikte die, "dat gebeurt vanzelf.""Je vindt het toch niet erg als het een djinn blijkt te zijn?", vroeg Raven aan Merril toen ze thuiskwam.
"Welnee", grinnikte die, "dat is alleen maar handig. Ga ik hem leren rauwe visjes voor me te toveren, dat kun jij niet."
Raven lachte. "Ik vrees dat dat niet in ons assortiment zit", zei ze plagerig.De volgende ochtend vertrok Merril vroeg om te gaan duiken.
Raven deed net haar badpak aan voor een rustig dagje strand toen ze ineens in haar broek plaste. Verbaasd keek ze naar beneden en realiseerde zich dat het geen urine was, maar vruchtwater. Bezorgd stapte ze in de auto, reed naar het ziekenhuis, parkeerde en leunde nadat ze was uitgestapt voorover om de eerste wee op te vangen. Dit was veel en veel te vroeg!
Toen de pijn was weggeëbd wandelde ze naar binnen en meldde zich bij de receptie.Tegen de avond was ze weer thuis. Het was niet gelukt Merril te bereiken dus ze was helemaal in haar eentje bevallen van een klein jongetje. Voorzichtig legde ze hem in zijn wiegje, haalde voor de zoveelste keer beduusd een hand door haar haren en staarde naar het baby'tje.
Haar zoon.
Zijn huidje vaal en doorschijnend, zijn ogen fel en alert. En in zijn halsje een piepklein zwart vlekje, waar de verloskundige haar meteen na zijn geboorte verrast op had gewezen.