Generatie 10 - deel 4, Philippe
Het leek wel traditie te worden dat Siobhán na terugkeer van een reis in een flinke dip terechtkwam.
Ook nu bracht ze haar dagen door in eenzaamheid, maar anders dan de vorige keer deed ze geen gekke dingen. Ze had een lange mail naar Sacha gestuurd, waarin ze aangaf dat ze werkelijk van hem hield, dat ze zich realiseerde dat hij veel ouder was dan zij en niet lang meer te leven had, maar dat de gedachte dat ze hem nooit meer zou zien haar intens kwelde.Dat laatste klopte. Ze kon aan niets anders meer denken dan aan die ene nacht met Sacha. Maar ook aan alles wat ze met hem had meegemaakt. Zijn warmte, zijn humor, hun heerlijke gesprekken. Al twee jaar kende ze hem nu en nooit had ze zich gerealiseerd, dat de vriendschap die ze voor hem voelde in feite al die tijd liefde was geweest.Er kwam geen reactie op haar mail en ze begon in te zien dat het hem menens was geweest. Hij wilde haar echt nooit meer zien of spreken. Siobhán was dan een romantisch meisje, ze was ook een nuchter meisje. Ze wist dat ze voort moest en niet kon blijven hangen in verdriet.Voor het eerst begon ze na te denken over manieren om in haar onderhoud te voorzien. Als ze een reizend bestaan wilde gaan leiden - en dat wilde ze - dan kon ze maar beter zorgen dat er brood op de plank kwam. Een kantoorbaan was niks voor haar, maar aangezien ze overduidelijk de muzikale genen van de Kobaynes had geërfd, leek het haar een handig plan om als straatartiest geld te gaan verdienen. Ongebonden verder, maar lucratief. Helaas had ze het gitaarspelen nogal laten versloffen, maar nu begon ze flink te oefenen.De mannen in het dorp moesten aanvankelijk wel wennen aan Siobháns nieuwe levensstijl. Was ze voorheen altijd in geweest voor een vrijpartij, nu wees ze hen stuk voor stuk de deur.
"Ik vond je vroeger leuker", mopperde Odin.
"Dat was ik ook", antwoordde Siobhán.En toen gebeurde er iets, dat al haar plannen omver wierp.Al sinds ze terug was had ze geregeld last gehad van misselijkheid, en ze vermoedde dat ze misschien een bacterie had opgelopen door een Frans kaasje of zo. Langzamerhand echter, naarmate ze merkte dat haar broeken wel erg strak begonnen te zitten, begon ze te vermoeden dat er iets anders aan de hand was, en dat de nacht in de tombe misschien onverwachte gevolgen had gehad.Aanvankelijk schrok ze van het idee. Maar aan de andere kant moest ze bekennen dat ze er eigenlijk ook op hoopte, nu de mogelijkheid zich aan haar opdrong. Sacha was dan misschien uit haar leven, maar wellicht had hij een prachtig cadeautje nagelaten.Natuurlijk wilde ze bevestiging van haar vermoedens, dus ging ze naar het ziekenhuis voor een medische keuring. Voor de deur ging haar telefoon. Het bleek Remi te zijn die wilde bijkletsen.
"Ik bel je later terug", zei ze, "ik heb nu een afspraak. En misschien nieuws, je hoort het nog van me."Een uurtje later kwam ze weer naar buiten en botste bijna tegen haar moeder op."Wat doe jij nou in het ziekenhuis?", vroeg die verbaasd. "Je mankeert toch niets?"
Siobhán aarzelde even, maar realiseerde zich dat het toch snel uit zou komen, en dan was haar moeder wel de eerste die het mocht weten.
"Ik ben zwanger", zei ze dus ademloos.Geschokt keek Audrey haar aan. "Meisje meisje toch, waarom verbaast dit me niet na je gedrag van de laatste tijd. Mag ik vragen wie de vader is?"
"Geen idee", loog Siobhán. "Maar het is meer dan welkom, mam."
"Nou ja", antwoordde die, en legde even liefdevol een hand op de buik van haar dochter. "We zullen het beste er maar van maken."Onmiddellijk hierna reed Siobhán naar de boekhandel om boeken over zwangerschap en bevalling aan te schaffen. Hoewel het nog maar 12 uur en een doordeweekse dag was, kwam ze in het dorp Benjamin tegen. "Moet jij niet naar school?', vroeg ze streng.
Benjamin begon luid te stotteren en mompelde toen dat hij snel zou gaan. "Je begint trouwens een dikzak te worden", voegde hij haar nog over zijn schouder toe.
"Dank je", lachte Siobhán, kocht de boeken en ging naar huis.De maanden verstreken en Siobháns buik werd dikker en dikker. Ze vulde haar dagen met gitaarspelen, slangbezweren - dat ging steeds beter - en uiteraard het huishouden. Van de praatjes in het dorp trok ze zich ondertussen niets aan.Op een morgen stond ze op en wreef over haar buik. "Volgens mij is vandaag jouw dag", zei ze lachend.Ze besloot nog even bij Mary Kay langs te gaan voor een praatje. "Gaat alles goed?", vroeg die belangstellend. En net toen Siobhán bevestigend wilde antwoorden, kwam de eerste wee. Onmiddellijk sprong ze in de auto en reed naar het ziekenhuis.Onderweg belde ze haar moeder en tot haar grote vreugde bleek die haar al op te wachten.
"Geen enkele vrouw hoort in haar eentje te bevallen", zei Audrey droog. "Dus ik blijf bij je."
Siobhán was even sprakeloos en zei daarna met een dikke keel, dat ze dat heel erg op prijs stelde.De bevalling verliep voorspoedig en na een aantal uren hard werken was Siobhán de trotse moeder van een zoontje."En...", vroeg Audrey, "hoe noem je hem?"
"Sacha", zei Siobhán zacht.
"Sacha? Dat is toch die Franse vriend van je, die oudere man?"
"Ja, mooie naam", zei Siobhán kort.
Audrey keek haar even scherp aan, maar liet het verder rusten.Buiten bleek er een heel oploopje te zijn: allerlei dorpsgenoten en paparazzi, die zich weleens wilden verkneukelen bij het zien van een meisje van losse zeden dat krijgt wat haar toekomt. Handig loodste Audrey haar dochter erlangs de taxi in en meldde dat men met vragen bij haar terecht kon.Siobhán was altijd een eigengereid meisje geweest en ze trok zich dus weinig aan van de kwade tongen in het dorp. Wat daarbij hielp, was dat Sacha een heerlijke baby bleek. Superlief en makkelijk tevreden. En hij leek sprekend op zijn vader.En liet het dorp Siobhán dan vallen, haar familie stond pal achter haar. Een van de eersten die op kraambezoek kwamen was Wynona.
"Kind, het is een plaatje. Hij is een beetje getint, hè?" Met gepoogd neutrale blik keek ze haar zus aan. Die zei niets.Later, toen ze na het eten op de bank zaten, probeerde ze het nog eens."Zeg eens eerlijk, weet je werkelijk niet wie zijn vader is?"
Siobhán zuchtte in een klein moment van zwakte en zei toen: "Ja, dat weet ik wel. Maar het is iemand die mij nooit meer wil zien en dat zal ik moeten accepteren."
"Weet hij dat je een kind hebt gekregen van hem?"
"Nee, en ik ga het hem niet vertellen ook. Als onze paden zich dan moeten scheiden, dan zij het zo. Maar dan is er ook geen enkele reden om hem over de kleine te vertellen."Hoewel Siobhán hierna herhaaldelijk overvallen werd door gevoelens van verdriet en gemis, bleek het moederschap haar zo goed af te gaan, dat het ruimschoots de leemte vulde. Ook de dorpelingen waren inmiddels gewend aan de alleenstaande moeder in hun midden - die zich bovendien tegenwoordig gedroeg als de heilige maagd Maria - en zo kabbelde het leven verder.En toen, na twee jaar, brak de dag aan van Sacha's verjaardag.
Ze vierde het 's morgens vroeg met een taart, omdat ze geen zin had er een hele happening van te maken. Zodra ze de dreumes op zijn kamertje had gestald om te gaan spelen ging de bel. Verbaasd wandelde ze de trap af om open te doen. Wie kon dat nou zijn, op dit vroege tijdstip?"Bonjour. Nous ne nous connaissons pas. Je m'appelle Philippe. Philippe Vadim," zei de jonge man die op de stoep stond.Verbijsterd liet Siobhán hem binnen. De zoon van Sacha? Waarom kwam die nou op bezoek?Een beetje onwennig stonden ze tegenover elkaar in de hal.
"Ik...", zei Siobhán.
"Je...", zei Philippe.
Ze schoten in de lach. Toen nam Philippe het woord."Ik kom met niet zulk leuk nieuws, maar ik vind dat je het moet weten. Vorige week is mijn vader overleden."Het was alsof de grond onder Siobháns voeten werd weggevaagd. Duizelig door de verschillende emoties die door haar heenjoegen keek ze Philippe aan, terwijl tranen over haar wangen begonnen te stromen. "Overleden?", stamelde ze. Met het idee dat ze Sacha nooit meer zou zien had ze zich inmiddels verzoend. Maar dat dat nu ook echt onmogelijk was geworden, dat bleek toch net een brug te ver.Philippe leek even van zijn stuk toen hij zag hoe emotioneel ze reageerde.
"Je... je mocht mijn vader kennelijk erg", zei hij zacht.
"Ik hield van hem", zei Siobhán simpel en snoot haar neus. "Kom, ik vier een verjaardagfeestje boven. Heb je trek in een stuk taart?"Verbouwereerd kloste Philippe achter haar aan de trap op en even later zaten ze samen op de bank.Philippe vertelde dat zijn vader in het verleden veel over haar had verteld. "Hij noemde je de vrouw die hij had willen ontmoeten toen hij jong was", lachte hij een beetje verlegen. "Op een gegeven moment stopte dat en leek je uit zijn leven verdwenen. Ik vermoed dat er iets tussen jullie gebeurd is?" Siobhán staarde naar haar gebakje."Hoe dan ook", ging Philippe verder, na een moment van ongemakkelijke stilte, "op zijn sterfbed heeft hij me gevraagd jou te vertellen dat hij niet meer leefde." Hier stopte Philippe even. "En... en hij wilde dat ik je zou vertellen dat hij ook altijd van jou heeft gehouden, met heel zijn ziel."Even leek Philippe emotioneel te worden. Maar hij herpakte zich en stond toen op om de borden af te wassen."Wiens verjaardag vieren we eigenlijk?", vroeg hij toen hij stond af te drogen.
Bijna flapte Siobhán eruit "die van mijn zoontje", maar nog net hield ze in. Want wat ging ze Philippe vertellen? Dat hij een halfbroertje had? Of zou ze net doen of het andermans kind was. Op de een of andere manier kon ze dát niet over haar hart verkrijgen.Terwijl ze zo stond te dubben vroeg Philippe of ze soms ergens een sporttoestel had staan. Hij had lang in het vliegtuig gezeten en wilde even wat beweging hebben. Siobhán verwees hem naar de zolder en ging toen Sacha halen voor zijn prakje."Jij hebt het recht op een broer", zei ze tegen het kleintje, terwijl die met zijn knuistjes in zijn bord zat te graaien. "Een vader heb je ook al niet, dus dit mag ik je niet ontnemen."Toen Sacha dus klaar was met eten zette ze hem op de grond en wandelde toen naar boven.
"Philippe, ik moet je wat vertellen", zei ze. "De verjaardag die ik vandaag vier, dat is de verjaardag van mijn zoontje. Jouw halfbroertje. Jouw vader is zijn vader. Maar die heeft dat nooit geweten."Philippe verstarde. Volkomen sprakeloos staarde hij een volle minuut naar een punt in de verte, terwijl Siobhán nauwelijks adem durfde te halen. Welke reactie ze ook verwacht had, niet deze.Uiteindelijk deed Philippe dan toch zijn mond open."Nom d'un nom d'un nom...", mompelde Philippe.
En: "Ce n'est pas possible, ce n'est pas possible", mompelde Philippe.
En: "Qu’est-ce que je fait maintenant....?", zei Philippe."Philippe?", vroeg Siobhán aarzelend.
"Philippe? Er bestaat helemaal geen Philippe", zei Philippe Vadim.
Ook nu bracht ze haar dagen door in eenzaamheid, maar anders dan de vorige keer deed ze geen gekke dingen. Ze had een lange mail naar Sacha gestuurd, waarin ze aangaf dat ze werkelijk van hem hield, dat ze zich realiseerde dat hij veel ouder was dan zij en niet lang meer te leven had, maar dat de gedachte dat ze hem nooit meer zou zien haar intens kwelde.Dat laatste klopte. Ze kon aan niets anders meer denken dan aan die ene nacht met Sacha. Maar ook aan alles wat ze met hem had meegemaakt. Zijn warmte, zijn humor, hun heerlijke gesprekken. Al twee jaar kende ze hem nu en nooit had ze zich gerealiseerd, dat de vriendschap die ze voor hem voelde in feite al die tijd liefde was geweest.Er kwam geen reactie op haar mail en ze begon in te zien dat het hem menens was geweest. Hij wilde haar echt nooit meer zien of spreken. Siobhán was dan een romantisch meisje, ze was ook een nuchter meisje. Ze wist dat ze voort moest en niet kon blijven hangen in verdriet.Voor het eerst begon ze na te denken over manieren om in haar onderhoud te voorzien. Als ze een reizend bestaan wilde gaan leiden - en dat wilde ze - dan kon ze maar beter zorgen dat er brood op de plank kwam. Een kantoorbaan was niks voor haar, maar aangezien ze overduidelijk de muzikale genen van de Kobaynes had geërfd, leek het haar een handig plan om als straatartiest geld te gaan verdienen. Ongebonden verder, maar lucratief. Helaas had ze het gitaarspelen nogal laten versloffen, maar nu begon ze flink te oefenen.De mannen in het dorp moesten aanvankelijk wel wennen aan Siobháns nieuwe levensstijl. Was ze voorheen altijd in geweest voor een vrijpartij, nu wees ze hen stuk voor stuk de deur.
"Ik vond je vroeger leuker", mopperde Odin.
"Dat was ik ook", antwoordde Siobhán.En toen gebeurde er iets, dat al haar plannen omver wierp.Al sinds ze terug was had ze geregeld last gehad van misselijkheid, en ze vermoedde dat ze misschien een bacterie had opgelopen door een Frans kaasje of zo. Langzamerhand echter, naarmate ze merkte dat haar broeken wel erg strak begonnen te zitten, begon ze te vermoeden dat er iets anders aan de hand was, en dat de nacht in de tombe misschien onverwachte gevolgen had gehad.Aanvankelijk schrok ze van het idee. Maar aan de andere kant moest ze bekennen dat ze er eigenlijk ook op hoopte, nu de mogelijkheid zich aan haar opdrong. Sacha was dan misschien uit haar leven, maar wellicht had hij een prachtig cadeautje nagelaten.Natuurlijk wilde ze bevestiging van haar vermoedens, dus ging ze naar het ziekenhuis voor een medische keuring. Voor de deur ging haar telefoon. Het bleek Remi te zijn die wilde bijkletsen.
"Ik bel je later terug", zei ze, "ik heb nu een afspraak. En misschien nieuws, je hoort het nog van me."Een uurtje later kwam ze weer naar buiten en botste bijna tegen haar moeder op."Wat doe jij nou in het ziekenhuis?", vroeg die verbaasd. "Je mankeert toch niets?"
Siobhán aarzelde even, maar realiseerde zich dat het toch snel uit zou komen, en dan was haar moeder wel de eerste die het mocht weten.
"Ik ben zwanger", zei ze dus ademloos.Geschokt keek Audrey haar aan. "Meisje meisje toch, waarom verbaast dit me niet na je gedrag van de laatste tijd. Mag ik vragen wie de vader is?"
"Geen idee", loog Siobhán. "Maar het is meer dan welkom, mam."
"Nou ja", antwoordde die, en legde even liefdevol een hand op de buik van haar dochter. "We zullen het beste er maar van maken."Onmiddellijk hierna reed Siobhán naar de boekhandel om boeken over zwangerschap en bevalling aan te schaffen. Hoewel het nog maar 12 uur en een doordeweekse dag was, kwam ze in het dorp Benjamin tegen. "Moet jij niet naar school?', vroeg ze streng.
Benjamin begon luid te stotteren en mompelde toen dat hij snel zou gaan. "Je begint trouwens een dikzak te worden", voegde hij haar nog over zijn schouder toe.
"Dank je", lachte Siobhán, kocht de boeken en ging naar huis.De maanden verstreken en Siobháns buik werd dikker en dikker. Ze vulde haar dagen met gitaarspelen, slangbezweren - dat ging steeds beter - en uiteraard het huishouden. Van de praatjes in het dorp trok ze zich ondertussen niets aan.Op een morgen stond ze op en wreef over haar buik. "Volgens mij is vandaag jouw dag", zei ze lachend.Ze besloot nog even bij Mary Kay langs te gaan voor een praatje. "Gaat alles goed?", vroeg die belangstellend. En net toen Siobhán bevestigend wilde antwoorden, kwam de eerste wee. Onmiddellijk sprong ze in de auto en reed naar het ziekenhuis.Onderweg belde ze haar moeder en tot haar grote vreugde bleek die haar al op te wachten.
"Geen enkele vrouw hoort in haar eentje te bevallen", zei Audrey droog. "Dus ik blijf bij je."
Siobhán was even sprakeloos en zei daarna met een dikke keel, dat ze dat heel erg op prijs stelde.De bevalling verliep voorspoedig en na een aantal uren hard werken was Siobhán de trotse moeder van een zoontje."En...", vroeg Audrey, "hoe noem je hem?"
"Sacha", zei Siobhán zacht.
"Sacha? Dat is toch die Franse vriend van je, die oudere man?"
"Ja, mooie naam", zei Siobhán kort.
Audrey keek haar even scherp aan, maar liet het verder rusten.Buiten bleek er een heel oploopje te zijn: allerlei dorpsgenoten en paparazzi, die zich weleens wilden verkneukelen bij het zien van een meisje van losse zeden dat krijgt wat haar toekomt. Handig loodste Audrey haar dochter erlangs de taxi in en meldde dat men met vragen bij haar terecht kon.Siobhán was altijd een eigengereid meisje geweest en ze trok zich dus weinig aan van de kwade tongen in het dorp. Wat daarbij hielp, was dat Sacha een heerlijke baby bleek. Superlief en makkelijk tevreden. En hij leek sprekend op zijn vader.En liet het dorp Siobhán dan vallen, haar familie stond pal achter haar. Een van de eersten die op kraambezoek kwamen was Wynona.
"Kind, het is een plaatje. Hij is een beetje getint, hè?" Met gepoogd neutrale blik keek ze haar zus aan. Die zei niets.Later, toen ze na het eten op de bank zaten, probeerde ze het nog eens."Zeg eens eerlijk, weet je werkelijk niet wie zijn vader is?"
Siobhán zuchtte in een klein moment van zwakte en zei toen: "Ja, dat weet ik wel. Maar het is iemand die mij nooit meer wil zien en dat zal ik moeten accepteren."
"Weet hij dat je een kind hebt gekregen van hem?"
"Nee, en ik ga het hem niet vertellen ook. Als onze paden zich dan moeten scheiden, dan zij het zo. Maar dan is er ook geen enkele reden om hem over de kleine te vertellen."Hoewel Siobhán hierna herhaaldelijk overvallen werd door gevoelens van verdriet en gemis, bleek het moederschap haar zo goed af te gaan, dat het ruimschoots de leemte vulde. Ook de dorpelingen waren inmiddels gewend aan de alleenstaande moeder in hun midden - die zich bovendien tegenwoordig gedroeg als de heilige maagd Maria - en zo kabbelde het leven verder.En toen, na twee jaar, brak de dag aan van Sacha's verjaardag.
Ze vierde het 's morgens vroeg met een taart, omdat ze geen zin had er een hele happening van te maken. Zodra ze de dreumes op zijn kamertje had gestald om te gaan spelen ging de bel. Verbaasd wandelde ze de trap af om open te doen. Wie kon dat nou zijn, op dit vroege tijdstip?"Bonjour. Nous ne nous connaissons pas. Je m'appelle Philippe. Philippe Vadim," zei de jonge man die op de stoep stond.Verbijsterd liet Siobhán hem binnen. De zoon van Sacha? Waarom kwam die nou op bezoek?Een beetje onwennig stonden ze tegenover elkaar in de hal.
"Ik...", zei Siobhán.
"Je...", zei Philippe.
Ze schoten in de lach. Toen nam Philippe het woord."Ik kom met niet zulk leuk nieuws, maar ik vind dat je het moet weten. Vorige week is mijn vader overleden."Het was alsof de grond onder Siobháns voeten werd weggevaagd. Duizelig door de verschillende emoties die door haar heenjoegen keek ze Philippe aan, terwijl tranen over haar wangen begonnen te stromen. "Overleden?", stamelde ze. Met het idee dat ze Sacha nooit meer zou zien had ze zich inmiddels verzoend. Maar dat dat nu ook echt onmogelijk was geworden, dat bleek toch net een brug te ver.Philippe leek even van zijn stuk toen hij zag hoe emotioneel ze reageerde.
"Je... je mocht mijn vader kennelijk erg", zei hij zacht.
"Ik hield van hem", zei Siobhán simpel en snoot haar neus. "Kom, ik vier een verjaardagfeestje boven. Heb je trek in een stuk taart?"Verbouwereerd kloste Philippe achter haar aan de trap op en even later zaten ze samen op de bank.Philippe vertelde dat zijn vader in het verleden veel over haar had verteld. "Hij noemde je de vrouw die hij had willen ontmoeten toen hij jong was", lachte hij een beetje verlegen. "Op een gegeven moment stopte dat en leek je uit zijn leven verdwenen. Ik vermoed dat er iets tussen jullie gebeurd is?" Siobhán staarde naar haar gebakje."Hoe dan ook", ging Philippe verder, na een moment van ongemakkelijke stilte, "op zijn sterfbed heeft hij me gevraagd jou te vertellen dat hij niet meer leefde." Hier stopte Philippe even. "En... en hij wilde dat ik je zou vertellen dat hij ook altijd van jou heeft gehouden, met heel zijn ziel."Even leek Philippe emotioneel te worden. Maar hij herpakte zich en stond toen op om de borden af te wassen."Wiens verjaardag vieren we eigenlijk?", vroeg hij toen hij stond af te drogen.
Bijna flapte Siobhán eruit "die van mijn zoontje", maar nog net hield ze in. Want wat ging ze Philippe vertellen? Dat hij een halfbroertje had? Of zou ze net doen of het andermans kind was. Op de een of andere manier kon ze dát niet over haar hart verkrijgen.Terwijl ze zo stond te dubben vroeg Philippe of ze soms ergens een sporttoestel had staan. Hij had lang in het vliegtuig gezeten en wilde even wat beweging hebben. Siobhán verwees hem naar de zolder en ging toen Sacha halen voor zijn prakje."Jij hebt het recht op een broer", zei ze tegen het kleintje, terwijl die met zijn knuistjes in zijn bord zat te graaien. "Een vader heb je ook al niet, dus dit mag ik je niet ontnemen."Toen Sacha dus klaar was met eten zette ze hem op de grond en wandelde toen naar boven.
"Philippe, ik moet je wat vertellen", zei ze. "De verjaardag die ik vandaag vier, dat is de verjaardag van mijn zoontje. Jouw halfbroertje. Jouw vader is zijn vader. Maar die heeft dat nooit geweten."Philippe verstarde. Volkomen sprakeloos staarde hij een volle minuut naar een punt in de verte, terwijl Siobhán nauwelijks adem durfde te halen. Welke reactie ze ook verwacht had, niet deze.Uiteindelijk deed Philippe dan toch zijn mond open."Nom d'un nom d'un nom...", mompelde Philippe.
En: "Ce n'est pas possible, ce n'est pas possible", mompelde Philippe.
En: "Qu’est-ce que je fait maintenant....?", zei Philippe."Philippe?", vroeg Siobhán aarzelend.
"Philippe? Er bestaat helemaal geen Philippe", zei Philippe Vadim.