Generatie 21 - deel 3, Examens
Het bowlen was erg gezellig, ook al bakten zowel Cameron als Rebecca er niet veel van. Ze hadden erg veel lol om elkaars geblunder en de goot was een frequent 'benut' gebied op de baan die middag. Hun verzoek om hekjes werd honend afgewezen.
"Dat is voor kinderen dames, gewoon iets beter je best doen."Af en toe was Cameron even afgeleid.Toen ze hongerig thuiskwamen, ontdekten ze dat een brand het fornuis volledig verwoest had - gelukkig was de brandweer op tijd ter plaatse geweest om erger te voorkomen - en waren ze dus aangewezen op een smakeloze magnetronmaaltijd. Cameron kleedde zich om, at iets en ging toen sporten. Iets wat ze dagelijks deed om het niveau van haar klasgenoten te kunnen bijbenen.Er werd een nieuw fornuis gekocht, maar waarschijnlijk had de huisbaas die ergens van een schroothoop gered want nog geen week later was het opnieuw raak. Voor de tweede maal reed een brandweerwagen met gierende sirenes de straat in.Blijkbaar werd de brandweerman er een beetje chagrijnig van, het constant moeten blussen van dezelfde brandjes met schreeuwende studenten om zich heen. Of balorig.Ook ditmaal was Cameron er niet bij.
Ze had net ergens koffie gedronken met een paar mensen, toen ze een sms'je binnenkreeg."Heb ik het juiste nummer? Het meisje met het rode haar dat niet van me af kon blijven? Bel me even."Gehoorzaam belde ze het nummer en herkende de stem aan de andere kant meteen. De jongen die ze de wc in was gevolgd om hem ongevraagd vol op zijn mond te kussen. God wat beschamend was dat geweest en eigenlijk wilde ze niets liever dan het voorval uit haar geheugen wissen, maar hij kennelijk niet want hij wilde haar uitnodigen voor een kampvuurfeest."Wanneer...? Nu? Eh, ehm, nee ik heb niks verder, ik kan wel. Waar zei je precies?"Het begon al een beetje donker te worden toen ze het park bereikte waar het feest zou plaatsvinden, maar ze zag niemand. Na een paar minuten begon ze te vrezen dat ze het slachtoffer was geworden van een prank, maar toen hoorde ze een geluid achter zich en daar was hij. Cameron keek om zich heen. "Waar is de rest?", vroeg ze."Welke rest?", knipoogde hij vriendelijk. "Volgens mij kun je prima een kampvuurfeestje hebben met zijn tweetjes. Ik loop al sinds onze ontmoeting aan je te denken, ik vond dat ik nu maar eens actie moest ondernemen."
Kleine vlindertjes begonnen wild rond te fladderen in Camerons buik, terwijl ze verlegen hakkelde dat ze zich eigenlijk nogal schaamde voor haar gedrag die bewuste avond.Hij lachte, knipoogde weer, wimpelde het weg met de woorden dat dat nergens voor nodig was en gebaarde toen hem te volgen.
"Hoe kwam je eigenlijk aan mijn nummer?", vroeg ze.
"Aan Kassandra gevraagd, ik zei toch dat ik je niet kon vergeten?"
Hij begon in het hout te porren en stak het toen aan.Vervolgens gooide hij iets in de vlammen - Cameron kon niet zien wat precies - en een smerige walm vulde de lucht.
"Oeps", grinnikte hij, "dat had ik beter kunnen laten geloof ik. Misschien dat dit de stank verhelpt."Opnieuw wierp hij iets in het vuur, dat ditmaal luid begon te knetteren. Daarna stonden ze een beetje met elkaar te flikflooien naast de vlammen, zakten toen neer op het gras en keken samen naar de sterren. Cameron voelde zich zo gespannen als een veer, want ze snapte best wat hij van haar wilde en dat maakte haar toch wel een beetje zenuwachtig.En toen begon het te regenen."Laten we een droog plekje opzoeken", fluisterde hij in haar oor. "Bij jou of bij mij?"
"Bij mij", fluisterde ze terug.In de buitenlucht was het minder opgevallen, maar eenmaal binnen roken ze dat de stank van het eerste buisje dat Jimmy in het kampvuur had gegooid ook in hun kleren was gaan zitten. "Laten we ons eerst douchen", stelde hij voor en wandelde toen tot Camerons verbazing de trap op, rechtstreeks naar de badkamer die hij kennelijk feilloos wist te vinden.Ze wandelde achter hem aan en bedacht toen dat ze op het punt stond precies dezelfde blunder te begaan als een paar weken geleden. Net wilde ze dus stilletjes terug de gang op gaan om daar op hem te wachten, toen ze zijn stem hoorde.
"Waar blijf je?"Dus dat was dat, ze had voor de eerste keer van haar leven met een jongen gevreeën.
Beneden in de hal namen ze afscheid - haar aanbod te blijven slapen sloeg hij af - en na een laatste zoen ging ze naar bed.Het semester vorderde en naarmate de examens naderden werden Camerons huisgenoten nerveuzer en prikkelbaarder. Zelf had ze er niet zo'n last van, want ze lag gewoon goed op schema en vond de lesstof verder niet echt moeilijk. Ze was blij dat ze ervoor gekozen had geen loodzwaar programma te volgen maar zichzelf de tijd te gunnen, waardoor haar studie weliswaar langer zou duren maar ook minder stress opleverde.Een van de vrienden die ze op de campus maakte, was Alfred Jobb. Een stille, teruggetrokken jongen, superintelligent en zeer serieus waar het zijn studie betrof, die haar op een middag aansprak en vroeg of ze hem misschien zou kunnen helpen wat gewicht te verliezen. Zijn grote droom was ooit astronaut te worden en daarvoor mocht je niet te zwaar zijn. Bereidwillig stemde Cameron toe. Samen met hem stelde ze een trainingsprogramma op en tweemaal in de week ontmoette ze hem in de sportschool om hem aan te moedigen.De colleges liepen op hun einde, wat in sommige opzichten bepaald geen verkeerd vooruitzicht was. Er werd veel herhaald om iedereen klaar te stomen voor de eindtoetsen en niet iedere professor bezat de gave van het boeiend lesgeven. Af en toe had Cameron het gevoel dat ze meer zou opschieten wanneer ze haar tijd niet in een muf klaslokaal zou doorbrengen, maar ergens buiten op een bankje met haar boeken of door een stuk te joggen en alles in haar hoofd te repeteren. Maar ze deed toch maar braaf wat er van haar verlangd werd.Toen de grote dag dan eindelijk aanbrak, betrapte Cameron zich erop dat ze toch wel flink nerveus was. Ze had onrustig geslapen en werd dus volkomen brak wakker. Toch stond ze op tijd op, zorgde dat ze goed ontbeet en besloot om nog even wat te leren om niets aan het toeval over te laten. Dat was onzin, ze kende alle stof tot in de puntjes, maar het gaf haar het rustige gevoel alles onder controle te hebben. Alleen vergat ze daardoor op een gegeven moment wel bijna de tijd en moest zich haasten om niet te laat te komen.Toen ze thuiskwam stapte ze in een kruitvat. Niet alle examens waren even soepel verlopen en het constant op elkaars lip zitten begon duidelijk ook zijn tol te eisen. Iedereen was toe aan vakantie. Maar voordat de gemoederen al te hoog konden oplopen besloot het fornuis in te grijpen en voor een noodgedwongen bundeling van krachten te zorgen."Ik kan hier beter komen wonen", begroette de brandweerman hen, om vervolgens heel chagrijnig te gaan doen over het feit dat ze het vuur ditmaal zelf al onder controle hadden gekregen.Er volgden een paar spannende dagen van wachten, die ze met luieren en lanterfanten vulden.
Het was heerlijk weer dus dat was geen straf.En met feestjes die nog baloriger van aard waren dan voorheen. Zo werden er weddenschappen in het leven geroepen met een truth or dare-achtig karakter. Met als opdracht bijvoorbeeld om willekeurige mensen van beiderlei kunnen op een onbewaakt ogenblik hartstochelijk te zoenen, waarbij professoren een bonus opleverden. Helaas bleken die doorgaans niet zo vrijdenkend als Jimmy.Na een beschamende uitbrander van een mager leraartje bij wie zij gelukkig zelf geen lessen volgde, wendde Cameron zich op een gegeven moment maar tot haar studiegenoot Eoin, die zoals ze gemerkt had al een tijdje een oogje op haar had. Zielig voor hem, ze wilde hem geen valse hoop geven, maar de in het vooruitzicht gestelde beloning was te leuk om te laten schieten. En ach, Eoin had een leuke avond.De rapporten arriveerden op een vroege zaterdagochtend en werden in stijl bezorgd. Maar dat ontging Cameron, die nog lekker lag te slapen en gewekt werd door Rebecca, die de envelop vergezeld liet gaan door de juichkreet dat ze zelf een geweldige lijst had. Gelukkig bleek dat voor Cameron niet anders, ze scoorde zelfs een 10.Het was de dag waarop iedereen zich opmaakte om op vakantie te gaan, of gewoon naar huis. Op de overijverigen na zoals Alfred, die zich had ingeschreven voor zomerschool. "Naar huis gaan is toch geen optie", zei hij. "Pa en ma zijn op reis en met mijn broer heb ik doorgaans alleen maar ruzie. Ik zit hier best. Ik hoop alleen dat ik de discipline zal kunnen opbrengen om te blijven trainen zonder je hulp al die weken."
"Ik heb er alle vertrouwen in", lachte Cameron. "Ik heb zelden iemand gezien die meer gedreven is als jij. En je weet waar je het voor doet."Tegen de avond zaten ze allemaal in de huiskamer, te wachten tot het busje hen zou oppikken. Cameron had een geweldig semester gehad, vrienden gemaakt, haar maagdelijkheid verloren zoals ze van plan was geweest en bovenal beviel de studie haar tot dusver heel goed en had ze, om dat te onderstrepen, een prachtige lijst om thuis te laten zien. Maar hoewel ze haar vrienden hier zou missen, keek ze er ook erg naar uit even aan de drukte en het gekibbel hier te kunnen ontsnappen. Thuis zou het wel heel rustig zijn, want Bryony en Lavender hadden intussen een eigen woning gevonden en waren met Loren en Florian verhuisd. Cameron had zich voorgenomen veel naar vriendinnen te gaan en zich als geregelde logé aan Phileas en Columbine op te dringen.En toen, zo'n twee uur voor vertrek, werd ze ineens gebeld en bleek het Columbine, die haar vertelde dat ze niet thuis was, maar voor twee weken op bezoek bij haar moeder en haar broer. "Met Phileas?", vroeg Cameron teleurgesteld, "wat een ongelukkige planning!"
"Nee, die kon geen vrij krijgen helaas. Maar eerlijk gezegd bel ik je juist om te vragen of je het leuk vindt hier een paar dagen door te brengen op de boerderij voordat je naar huis gaat. Ik weet niet of je het wist, maar je zit hier echt vlakbij. Vanuit het raam op de bovenste verdieping van jullie blok kun je Bridgeport waarschijnlijk zien liggen. Dat is de stad waar we vlakbij wonen."Cameron vond het geweldig. Columbine had vaak over de boerderij verteld waar ze was opgegroeid. Het scheen prachtig te liggen, hoog in de heuvels naast een meertje met een waterval, met een fruitboomgaard en een uitgebreide moestuin. En een bruisende stad vol uitgaansmogelijkheden binnen handbereik. Ze riep dus uit dat ze graag van de uitnodiging gebruik maakte, belde daarna haar ouders en regelde een plekje in een ander busje, nadat ze het busje naar het vliegveld geannuleerd had.En zo kwam het dat ze, in plaats van naar Dragan Glaenn, die avond op weg was naar Bridgeport.
En haar tante op een boerderij.
"Dat is voor kinderen dames, gewoon iets beter je best doen."Af en toe was Cameron even afgeleid.Toen ze hongerig thuiskwamen, ontdekten ze dat een brand het fornuis volledig verwoest had - gelukkig was de brandweer op tijd ter plaatse geweest om erger te voorkomen - en waren ze dus aangewezen op een smakeloze magnetronmaaltijd. Cameron kleedde zich om, at iets en ging toen sporten. Iets wat ze dagelijks deed om het niveau van haar klasgenoten te kunnen bijbenen.Er werd een nieuw fornuis gekocht, maar waarschijnlijk had de huisbaas die ergens van een schroothoop gered want nog geen week later was het opnieuw raak. Voor de tweede maal reed een brandweerwagen met gierende sirenes de straat in.Blijkbaar werd de brandweerman er een beetje chagrijnig van, het constant moeten blussen van dezelfde brandjes met schreeuwende studenten om zich heen. Of balorig.Ook ditmaal was Cameron er niet bij.
Ze had net ergens koffie gedronken met een paar mensen, toen ze een sms'je binnenkreeg."Heb ik het juiste nummer? Het meisje met het rode haar dat niet van me af kon blijven? Bel me even."Gehoorzaam belde ze het nummer en herkende de stem aan de andere kant meteen. De jongen die ze de wc in was gevolgd om hem ongevraagd vol op zijn mond te kussen. God wat beschamend was dat geweest en eigenlijk wilde ze niets liever dan het voorval uit haar geheugen wissen, maar hij kennelijk niet want hij wilde haar uitnodigen voor een kampvuurfeest."Wanneer...? Nu? Eh, ehm, nee ik heb niks verder, ik kan wel. Waar zei je precies?"Het begon al een beetje donker te worden toen ze het park bereikte waar het feest zou plaatsvinden, maar ze zag niemand. Na een paar minuten begon ze te vrezen dat ze het slachtoffer was geworden van een prank, maar toen hoorde ze een geluid achter zich en daar was hij. Cameron keek om zich heen. "Waar is de rest?", vroeg ze."Welke rest?", knipoogde hij vriendelijk. "Volgens mij kun je prima een kampvuurfeestje hebben met zijn tweetjes. Ik loop al sinds onze ontmoeting aan je te denken, ik vond dat ik nu maar eens actie moest ondernemen."
Kleine vlindertjes begonnen wild rond te fladderen in Camerons buik, terwijl ze verlegen hakkelde dat ze zich eigenlijk nogal schaamde voor haar gedrag die bewuste avond.Hij lachte, knipoogde weer, wimpelde het weg met de woorden dat dat nergens voor nodig was en gebaarde toen hem te volgen.
"Hoe kwam je eigenlijk aan mijn nummer?", vroeg ze.
"Aan Kassandra gevraagd, ik zei toch dat ik je niet kon vergeten?"
Hij begon in het hout te porren en stak het toen aan.Vervolgens gooide hij iets in de vlammen - Cameron kon niet zien wat precies - en een smerige walm vulde de lucht.
"Oeps", grinnikte hij, "dat had ik beter kunnen laten geloof ik. Misschien dat dit de stank verhelpt."Opnieuw wierp hij iets in het vuur, dat ditmaal luid begon te knetteren. Daarna stonden ze een beetje met elkaar te flikflooien naast de vlammen, zakten toen neer op het gras en keken samen naar de sterren. Cameron voelde zich zo gespannen als een veer, want ze snapte best wat hij van haar wilde en dat maakte haar toch wel een beetje zenuwachtig.En toen begon het te regenen."Laten we een droog plekje opzoeken", fluisterde hij in haar oor. "Bij jou of bij mij?"
"Bij mij", fluisterde ze terug.In de buitenlucht was het minder opgevallen, maar eenmaal binnen roken ze dat de stank van het eerste buisje dat Jimmy in het kampvuur had gegooid ook in hun kleren was gaan zitten. "Laten we ons eerst douchen", stelde hij voor en wandelde toen tot Camerons verbazing de trap op, rechtstreeks naar de badkamer die hij kennelijk feilloos wist te vinden.Ze wandelde achter hem aan en bedacht toen dat ze op het punt stond precies dezelfde blunder te begaan als een paar weken geleden. Net wilde ze dus stilletjes terug de gang op gaan om daar op hem te wachten, toen ze zijn stem hoorde.
"Waar blijf je?"Dus dat was dat, ze had voor de eerste keer van haar leven met een jongen gevreeën.
Beneden in de hal namen ze afscheid - haar aanbod te blijven slapen sloeg hij af - en na een laatste zoen ging ze naar bed.Het semester vorderde en naarmate de examens naderden werden Camerons huisgenoten nerveuzer en prikkelbaarder. Zelf had ze er niet zo'n last van, want ze lag gewoon goed op schema en vond de lesstof verder niet echt moeilijk. Ze was blij dat ze ervoor gekozen had geen loodzwaar programma te volgen maar zichzelf de tijd te gunnen, waardoor haar studie weliswaar langer zou duren maar ook minder stress opleverde.Een van de vrienden die ze op de campus maakte, was Alfred Jobb. Een stille, teruggetrokken jongen, superintelligent en zeer serieus waar het zijn studie betrof, die haar op een middag aansprak en vroeg of ze hem misschien zou kunnen helpen wat gewicht te verliezen. Zijn grote droom was ooit astronaut te worden en daarvoor mocht je niet te zwaar zijn. Bereidwillig stemde Cameron toe. Samen met hem stelde ze een trainingsprogramma op en tweemaal in de week ontmoette ze hem in de sportschool om hem aan te moedigen.De colleges liepen op hun einde, wat in sommige opzichten bepaald geen verkeerd vooruitzicht was. Er werd veel herhaald om iedereen klaar te stomen voor de eindtoetsen en niet iedere professor bezat de gave van het boeiend lesgeven. Af en toe had Cameron het gevoel dat ze meer zou opschieten wanneer ze haar tijd niet in een muf klaslokaal zou doorbrengen, maar ergens buiten op een bankje met haar boeken of door een stuk te joggen en alles in haar hoofd te repeteren. Maar ze deed toch maar braaf wat er van haar verlangd werd.Toen de grote dag dan eindelijk aanbrak, betrapte Cameron zich erop dat ze toch wel flink nerveus was. Ze had onrustig geslapen en werd dus volkomen brak wakker. Toch stond ze op tijd op, zorgde dat ze goed ontbeet en besloot om nog even wat te leren om niets aan het toeval over te laten. Dat was onzin, ze kende alle stof tot in de puntjes, maar het gaf haar het rustige gevoel alles onder controle te hebben. Alleen vergat ze daardoor op een gegeven moment wel bijna de tijd en moest zich haasten om niet te laat te komen.Toen ze thuiskwam stapte ze in een kruitvat. Niet alle examens waren even soepel verlopen en het constant op elkaars lip zitten begon duidelijk ook zijn tol te eisen. Iedereen was toe aan vakantie. Maar voordat de gemoederen al te hoog konden oplopen besloot het fornuis in te grijpen en voor een noodgedwongen bundeling van krachten te zorgen."Ik kan hier beter komen wonen", begroette de brandweerman hen, om vervolgens heel chagrijnig te gaan doen over het feit dat ze het vuur ditmaal zelf al onder controle hadden gekregen.Er volgden een paar spannende dagen van wachten, die ze met luieren en lanterfanten vulden.
Het was heerlijk weer dus dat was geen straf.En met feestjes die nog baloriger van aard waren dan voorheen. Zo werden er weddenschappen in het leven geroepen met een truth or dare-achtig karakter. Met als opdracht bijvoorbeeld om willekeurige mensen van beiderlei kunnen op een onbewaakt ogenblik hartstochelijk te zoenen, waarbij professoren een bonus opleverden. Helaas bleken die doorgaans niet zo vrijdenkend als Jimmy.Na een beschamende uitbrander van een mager leraartje bij wie zij gelukkig zelf geen lessen volgde, wendde Cameron zich op een gegeven moment maar tot haar studiegenoot Eoin, die zoals ze gemerkt had al een tijdje een oogje op haar had. Zielig voor hem, ze wilde hem geen valse hoop geven, maar de in het vooruitzicht gestelde beloning was te leuk om te laten schieten. En ach, Eoin had een leuke avond.De rapporten arriveerden op een vroege zaterdagochtend en werden in stijl bezorgd. Maar dat ontging Cameron, die nog lekker lag te slapen en gewekt werd door Rebecca, die de envelop vergezeld liet gaan door de juichkreet dat ze zelf een geweldige lijst had. Gelukkig bleek dat voor Cameron niet anders, ze scoorde zelfs een 10.Het was de dag waarop iedereen zich opmaakte om op vakantie te gaan, of gewoon naar huis. Op de overijverigen na zoals Alfred, die zich had ingeschreven voor zomerschool. "Naar huis gaan is toch geen optie", zei hij. "Pa en ma zijn op reis en met mijn broer heb ik doorgaans alleen maar ruzie. Ik zit hier best. Ik hoop alleen dat ik de discipline zal kunnen opbrengen om te blijven trainen zonder je hulp al die weken."
"Ik heb er alle vertrouwen in", lachte Cameron. "Ik heb zelden iemand gezien die meer gedreven is als jij. En je weet waar je het voor doet."Tegen de avond zaten ze allemaal in de huiskamer, te wachten tot het busje hen zou oppikken. Cameron had een geweldig semester gehad, vrienden gemaakt, haar maagdelijkheid verloren zoals ze van plan was geweest en bovenal beviel de studie haar tot dusver heel goed en had ze, om dat te onderstrepen, een prachtige lijst om thuis te laten zien. Maar hoewel ze haar vrienden hier zou missen, keek ze er ook erg naar uit even aan de drukte en het gekibbel hier te kunnen ontsnappen. Thuis zou het wel heel rustig zijn, want Bryony en Lavender hadden intussen een eigen woning gevonden en waren met Loren en Florian verhuisd. Cameron had zich voorgenomen veel naar vriendinnen te gaan en zich als geregelde logé aan Phileas en Columbine op te dringen.En toen, zo'n twee uur voor vertrek, werd ze ineens gebeld en bleek het Columbine, die haar vertelde dat ze niet thuis was, maar voor twee weken op bezoek bij haar moeder en haar broer. "Met Phileas?", vroeg Cameron teleurgesteld, "wat een ongelukkige planning!"
"Nee, die kon geen vrij krijgen helaas. Maar eerlijk gezegd bel ik je juist om te vragen of je het leuk vindt hier een paar dagen door te brengen op de boerderij voordat je naar huis gaat. Ik weet niet of je het wist, maar je zit hier echt vlakbij. Vanuit het raam op de bovenste verdieping van jullie blok kun je Bridgeport waarschijnlijk zien liggen. Dat is de stad waar we vlakbij wonen."Cameron vond het geweldig. Columbine had vaak over de boerderij verteld waar ze was opgegroeid. Het scheen prachtig te liggen, hoog in de heuvels naast een meertje met een waterval, met een fruitboomgaard en een uitgebreide moestuin. En een bruisende stad vol uitgaansmogelijkheden binnen handbereik. Ze riep dus uit dat ze graag van de uitnodiging gebruik maakte, belde daarna haar ouders en regelde een plekje in een ander busje, nadat ze het busje naar het vliegveld geannuleerd had.En zo kwam het dat ze, in plaats van naar Dragan Glaenn, die avond op weg was naar Bridgeport.
En haar tante op een boerderij.