Generatie 18, fotodagboek - deel 14, Dana's verhaal
Hoe boos en gekwetst ik ook was, het vooruitzicht Dana weer te zien deed zoals gewoonlijk mijn bloed sneller stromen en de eerste blik die we uitwisselden was er een van tedere blijdschap. "Laten we naar binnen gaan", zei ik, "je wordt nat."De blijdschap was van korte duur. Ik zat uiteraard met een paar vragen en hoewel ik naar mijn idee zo vriendelijk mogelijk begon, was haar reactie koel en uit de hoogte. Een vrouw was niet verplicht een ongewenste zwangerschap te melden bij de vader, dat ik lange tijd in de veronderstelling had verkeerd dat onze nacht samen slechts een bizarre droom was geweest kon zij niks aan doen en dat Raven een beroerde jeugd had gehad als een soort outsider tussen de elfen met een stiefvader die niet van haar hield was haar eigen interpretatie. Ik was daar niet bij geweest en had het verhaal slechts van een kant gehoord.Het klonk zo onrechtvaardig en gevoelloos allemaal dat ik emotioneel werd.
"Je hebt Ravens jeugd van me gestolen, je hebt mijn ouders de kans ontnomen hun kleinkind te zien opgroeien en je hebt mijn kind opgezadeld met het idee dat ze een mislukte elf was. Je hebt altijd een hekel gehad aan djinns, ontken het maar niet."
En toen ze naar adem hapte om te protesteren: "Geen idee waarom maar je haat ons, Dana. Je hebt mijn keuken in de hens laten vliegen omdat je mijn eten niet bliefde, ik snap niet wat je probleem is. Je eigen vader is nota bene een djinn, je broers zijn djinns. En je dochter is een djinn omdat je zwanger bent geraakt van een djinn."Ik begon steeds harder te tieren in machteloze woede, ik was diep beledigd.
"Als die zwangerschap zo ongewenst was, had Raven dan aan mij gegeven! Dan had je je idyllische elfengezinnetje kunnen starten zonder haar en was iedereen beter af geweest."Venijnig keek ze me aan. "Wat een geweldig idee zou dat geweest zijn. Je hebt een grote mond over het vaderschap maar hoe precies had je dat voor je gezien? Ik vang zo nu en dan eens iets op via mijn broers en mijn vader, je houdt er nogal een losbandig leven op na met ongeveer iedere week een andere vriendin en bovendien zat je de helft van de tijd in China toen Raven klein was. Wat zou je gedaan hebben? Haar bij je ouders dumpen!?"Het sloeg allemaal nergens op, alsof ik zo'n leven geleid zou hebben als ik een kind had gehad om voor te zorgen. Mijn oren begonnen te suizen en mijn bloed te koken, ik dacht niet na. Ik wilde maar één ding, het gesprek afkappen. Ik schreeuwde dat ieder gevoel dat ik ooit voor haar gehad had een vergissing was geweest en onze nacht samen een smerige leugen die nooit had mogen plaatsvinden. En toen deed ik in een woedende impuls iets wat ik in mijn hele leven werkelijk nog nooit gedaan heb. Met een wild en ongecontroleerd gebaar verbande ik haar.Het laatste wat ik zag was hoe ze verschrikt terugdeinsde en toen was ze weg.Het luchtte op, het bracht me tot rust, het was haar verdiende loon, onmiddellijk had ik spijt.
Maar het was gebeurd en dat was dat. Ik kroop in bed en na een uurtje woelen en me afvragen waar ik haar heen gezonden had viel ik in slaap.Ik werd wakker toen ze naast me in bed kroop en omdat ik slaapdronken was vond ik dat eerst helemaal niet raar.
Droevig keek ze me aan en schoof in mijn richting."Wil je me vasthouden, alsjeblieft? Alleen vasthouden."
"Nee."
"Het spijt me Silas, je hebt ieder recht om boos te zijn maar mag ik het uitleggen?"
"Heb je nou mijn shirt aan?"
"Het regent, ik was doorweekt."
"Mooi zo."Ze zuchtte.
"Ik heb niks tegen djinns, echt niet. Ik hou van mijn vader en ik hou van mijn broers. En van Raven. En van jou... Die nacht was geen leugen en dat weet je zelf ook wel. Het was wel onverwacht, ik wilde je gewoon nog een laatste keer zien voordat ik zou trouwen. Ik had niet het idee dat je hetzelfde voor mij voelde als ik voor jou en toen dat wel zo bleek te zijn ging alles vanzelf."Een tijdje was het stil en toen ik haar alsnog tegen me aantrok begon ze te vertellen. Met een lome slaperige stem, haar hoofd tegen mijn schouder en haar ogen dicht. "Ik wist dat de mogelijkheid bestond dat ik jouw kindje droeg zodra ik merkte dat ik zwanger was. En al wat ik kon doen was in dat geval hopen dat het gezond zou zijn. En een elf zodat het onopgemerkt zou blijven.""Lorian was zo trots op zijn eerstgeborene. Geen kans liet hij voorbij gaan om tegen mijn buik te babbelen en te voelen hoe het kindje groeide en bewoog en iedere maand dat de bevalling naderbij kwam werden mijn zorgen groter."En toen werd Raven geboren en ze was overduidelijk van jou, met haar donkere haartjes en blauwe ogen. En geen elf. Om die haartjes moest Lorian nog lachen en het was zijn idee haar Raven te noemen. Dat ze geen elf was vond hij natuurlijk vreemd, maar aanvankelijk geloofde hij me toen ik zei dat dat ongetwijfeld werd veroorzaakt door mijn vaders genen."Er is een tijd geweest dat ik het je wilde laten weten. Toen ze een paar maanden oud was heb ik op een avond al mijn moed verzameld en wilde ik naar je toe gaan. Toen ontdekte ik dat je het huisje had weggehaald en dat beschouwde ik als een teken. Ik vermoedde dat je van mijn huwelijk had gehoord en dat je boos was. Of teleurgesteld.""Ik was niet boos", onderbrak ik haar, "ik dacht dat ik gek geworden was en heel raar gedroomd had. Dat ik aan obsessieve waanvoorstellingen had geleden en mezelf nodig tot de orde moest roepen. Ik heb je gevraagd met me te trouwen, waarom..." Ik maakte mijn zin niet af.
"Omdat iedereen van wie we hielden tegen ons was, omdat ik kinderen wilde, omdat mijn moeder... ik moest met Lorian trouwen, ik was beloofd."
"Beloofd als in uitgehuwelijkt?"Ze opende haar ogen en knikte aarzelend. "Dat klinkt alsof ik niet van Lorian hou maar dat doe ik wel, ik heb geleerd van hem te houden. Hij is een goede man, Silas, ook al begrijp ik dat Raven en jij dat anders zien. Hij is een boself, zijn horizon is beperkt. Bovendien was het nogal wat voor hem te ontdekken dat ik ons huwelijk ben ingegaan met andermans kind."
"Uiteindelijk kwam hij daar dus achter. Hoe?""Toen Raven twee jaar oud was kwam mijn vader voor het eerst op bezoek met mijn broers en die vond het meteen vreemd dat ze geen elf was. Finley kende je natuurlijk goed en al snel hebben ze onderling de optelsom gemaakt omdat ze zo op je leek. Mijn vader confronteerde me ermee en hoewel ik niks heb toegegeven vond August het nodig geinige toespelingen te maken waar Lorian bij was. Hij heeft het niet uitgesproken toen, maar vanaf dat moment veranderde zijn houding ten opzicht van Raven."Niet lang daarna kwam mijn moeder op bezoek en dat is uitgelopen op een enorme ruzie. Omdat ze mijn relatie met jou als vies en incestueus begon neer te sabelen en haar frustraties jegens mijn vader erbij begon te betrekken - zij is degene die djinns haat, niet ik - begon ik mezelf en jou te verdedigen.Ik verweet haar dat ze mijn leven bedorven had door me uit te huwelijken aan iemand van wie ik niet hield en achteraf gezien heeft Lorian dat allemaal gehoord omdat het raam open stond. Toen heb ik hem alles verteld en als hij niet zo'n trotse man was geweest zou hij ongetwijfeld van me gescheiden zijn. Op zich zijn buitenechtelijke avontuurtjes geen probleem voor elfen, soms leven echtparen zelfs tientallen jaren met een andere partner. We leven zo lang dat monogamie haast ondoenlijk is en niet geëist wordt. Maar dat onze eerstgeborene niet van hem was stak Lorian zeer. Een aantal jaar hebben we op gespannen voet geleefd en pas toen Elden geboren werd trok dat een beetje bij. Mijn drie elfenkinderen hebben zijn vleugels. Dat helpt gelukkig."Dana zweeg en ook ik zei niks. Ik vroeg me af hoe anders mijn leven verlopen zou zijn als onze families zich niet tegen onze liefde gekeerd zouden hebben. Zouden we samen een gezinnetje hebben gehad? Zou ik gelukkiger zijn geweest? Eigenlijk was ik heel tevreden met mijn leven. Ik had gereisd, ik had mijn schilderijen, ik had mijn vrijheid. Dana had gelijk, ik was geen gezinsman. En nu bleek ik een prachtige lieve volwassen dochter te hebben met de vrouw van wie ik hield, wat wilde ik meer?Naar één ding was ik nog nieuwsgierig: was Raven in Monte Castiglione geweest toen Dusty trouwde?
Dana schudde haar hoofd. "We hebben haar met een smoes thuis gelaten, met name mijn vader hamerde er op dat ze onder geen beding jullie onder ogen mocht komen. Maar toen je die avond onverwacht voor mijn neus stond heb ik het je bijna verteld. Als Lorian niet net de trap was komen aflopen had ik dat gedaan. Ik voelde me erg schuldig dat je niet bij het huwelijk was, je moet je zo onwelkom en afgewezen hebben gevoeld. Ik had die uitnodiging moeten afslaan, maar ik wilde je zo graag weer eens zien. Dat was egoïstisch."Verder viel er niets meer te zeggen. Het was zoals mijn oom het had uitgedrukt, soms lopen de dingen zoals ze lopen en daar zul je je bij moeten neerleggen. Ik hoorde hoe Dana's adem zwaarder werd toen ze langzaam in slaap viel.
Ik boog naar voren en kuste heel zachtjes haar mond. Toen viel ik ook in slaap.
"Je hebt Ravens jeugd van me gestolen, je hebt mijn ouders de kans ontnomen hun kleinkind te zien opgroeien en je hebt mijn kind opgezadeld met het idee dat ze een mislukte elf was. Je hebt altijd een hekel gehad aan djinns, ontken het maar niet."
En toen ze naar adem hapte om te protesteren: "Geen idee waarom maar je haat ons, Dana. Je hebt mijn keuken in de hens laten vliegen omdat je mijn eten niet bliefde, ik snap niet wat je probleem is. Je eigen vader is nota bene een djinn, je broers zijn djinns. En je dochter is een djinn omdat je zwanger bent geraakt van een djinn."Ik begon steeds harder te tieren in machteloze woede, ik was diep beledigd.
"Als die zwangerschap zo ongewenst was, had Raven dan aan mij gegeven! Dan had je je idyllische elfengezinnetje kunnen starten zonder haar en was iedereen beter af geweest."Venijnig keek ze me aan. "Wat een geweldig idee zou dat geweest zijn. Je hebt een grote mond over het vaderschap maar hoe precies had je dat voor je gezien? Ik vang zo nu en dan eens iets op via mijn broers en mijn vader, je houdt er nogal een losbandig leven op na met ongeveer iedere week een andere vriendin en bovendien zat je de helft van de tijd in China toen Raven klein was. Wat zou je gedaan hebben? Haar bij je ouders dumpen!?"Het sloeg allemaal nergens op, alsof ik zo'n leven geleid zou hebben als ik een kind had gehad om voor te zorgen. Mijn oren begonnen te suizen en mijn bloed te koken, ik dacht niet na. Ik wilde maar één ding, het gesprek afkappen. Ik schreeuwde dat ieder gevoel dat ik ooit voor haar gehad had een vergissing was geweest en onze nacht samen een smerige leugen die nooit had mogen plaatsvinden. En toen deed ik in een woedende impuls iets wat ik in mijn hele leven werkelijk nog nooit gedaan heb. Met een wild en ongecontroleerd gebaar verbande ik haar.Het laatste wat ik zag was hoe ze verschrikt terugdeinsde en toen was ze weg.Het luchtte op, het bracht me tot rust, het was haar verdiende loon, onmiddellijk had ik spijt.
Maar het was gebeurd en dat was dat. Ik kroop in bed en na een uurtje woelen en me afvragen waar ik haar heen gezonden had viel ik in slaap.Ik werd wakker toen ze naast me in bed kroop en omdat ik slaapdronken was vond ik dat eerst helemaal niet raar.
Droevig keek ze me aan en schoof in mijn richting."Wil je me vasthouden, alsjeblieft? Alleen vasthouden."
"Nee."
"Het spijt me Silas, je hebt ieder recht om boos te zijn maar mag ik het uitleggen?"
"Heb je nou mijn shirt aan?"
"Het regent, ik was doorweekt."
"Mooi zo."Ze zuchtte.
"Ik heb niks tegen djinns, echt niet. Ik hou van mijn vader en ik hou van mijn broers. En van Raven. En van jou... Die nacht was geen leugen en dat weet je zelf ook wel. Het was wel onverwacht, ik wilde je gewoon nog een laatste keer zien voordat ik zou trouwen. Ik had niet het idee dat je hetzelfde voor mij voelde als ik voor jou en toen dat wel zo bleek te zijn ging alles vanzelf."Een tijdje was het stil en toen ik haar alsnog tegen me aantrok begon ze te vertellen. Met een lome slaperige stem, haar hoofd tegen mijn schouder en haar ogen dicht. "Ik wist dat de mogelijkheid bestond dat ik jouw kindje droeg zodra ik merkte dat ik zwanger was. En al wat ik kon doen was in dat geval hopen dat het gezond zou zijn. En een elf zodat het onopgemerkt zou blijven.""Lorian was zo trots op zijn eerstgeborene. Geen kans liet hij voorbij gaan om tegen mijn buik te babbelen en te voelen hoe het kindje groeide en bewoog en iedere maand dat de bevalling naderbij kwam werden mijn zorgen groter."En toen werd Raven geboren en ze was overduidelijk van jou, met haar donkere haartjes en blauwe ogen. En geen elf. Om die haartjes moest Lorian nog lachen en het was zijn idee haar Raven te noemen. Dat ze geen elf was vond hij natuurlijk vreemd, maar aanvankelijk geloofde hij me toen ik zei dat dat ongetwijfeld werd veroorzaakt door mijn vaders genen."Er is een tijd geweest dat ik het je wilde laten weten. Toen ze een paar maanden oud was heb ik op een avond al mijn moed verzameld en wilde ik naar je toe gaan. Toen ontdekte ik dat je het huisje had weggehaald en dat beschouwde ik als een teken. Ik vermoedde dat je van mijn huwelijk had gehoord en dat je boos was. Of teleurgesteld.""Ik was niet boos", onderbrak ik haar, "ik dacht dat ik gek geworden was en heel raar gedroomd had. Dat ik aan obsessieve waanvoorstellingen had geleden en mezelf nodig tot de orde moest roepen. Ik heb je gevraagd met me te trouwen, waarom..." Ik maakte mijn zin niet af.
"Omdat iedereen van wie we hielden tegen ons was, omdat ik kinderen wilde, omdat mijn moeder... ik moest met Lorian trouwen, ik was beloofd."
"Beloofd als in uitgehuwelijkt?"Ze opende haar ogen en knikte aarzelend. "Dat klinkt alsof ik niet van Lorian hou maar dat doe ik wel, ik heb geleerd van hem te houden. Hij is een goede man, Silas, ook al begrijp ik dat Raven en jij dat anders zien. Hij is een boself, zijn horizon is beperkt. Bovendien was het nogal wat voor hem te ontdekken dat ik ons huwelijk ben ingegaan met andermans kind."
"Uiteindelijk kwam hij daar dus achter. Hoe?""Toen Raven twee jaar oud was kwam mijn vader voor het eerst op bezoek met mijn broers en die vond het meteen vreemd dat ze geen elf was. Finley kende je natuurlijk goed en al snel hebben ze onderling de optelsom gemaakt omdat ze zo op je leek. Mijn vader confronteerde me ermee en hoewel ik niks heb toegegeven vond August het nodig geinige toespelingen te maken waar Lorian bij was. Hij heeft het niet uitgesproken toen, maar vanaf dat moment veranderde zijn houding ten opzicht van Raven."Niet lang daarna kwam mijn moeder op bezoek en dat is uitgelopen op een enorme ruzie. Omdat ze mijn relatie met jou als vies en incestueus begon neer te sabelen en haar frustraties jegens mijn vader erbij begon te betrekken - zij is degene die djinns haat, niet ik - begon ik mezelf en jou te verdedigen.Ik verweet haar dat ze mijn leven bedorven had door me uit te huwelijken aan iemand van wie ik niet hield en achteraf gezien heeft Lorian dat allemaal gehoord omdat het raam open stond. Toen heb ik hem alles verteld en als hij niet zo'n trotse man was geweest zou hij ongetwijfeld van me gescheiden zijn. Op zich zijn buitenechtelijke avontuurtjes geen probleem voor elfen, soms leven echtparen zelfs tientallen jaren met een andere partner. We leven zo lang dat monogamie haast ondoenlijk is en niet geëist wordt. Maar dat onze eerstgeborene niet van hem was stak Lorian zeer. Een aantal jaar hebben we op gespannen voet geleefd en pas toen Elden geboren werd trok dat een beetje bij. Mijn drie elfenkinderen hebben zijn vleugels. Dat helpt gelukkig."Dana zweeg en ook ik zei niks. Ik vroeg me af hoe anders mijn leven verlopen zou zijn als onze families zich niet tegen onze liefde gekeerd zouden hebben. Zouden we samen een gezinnetje hebben gehad? Zou ik gelukkiger zijn geweest? Eigenlijk was ik heel tevreden met mijn leven. Ik had gereisd, ik had mijn schilderijen, ik had mijn vrijheid. Dana had gelijk, ik was geen gezinsman. En nu bleek ik een prachtige lieve volwassen dochter te hebben met de vrouw van wie ik hield, wat wilde ik meer?Naar één ding was ik nog nieuwsgierig: was Raven in Monte Castiglione geweest toen Dusty trouwde?
Dana schudde haar hoofd. "We hebben haar met een smoes thuis gelaten, met name mijn vader hamerde er op dat ze onder geen beding jullie onder ogen mocht komen. Maar toen je die avond onverwacht voor mijn neus stond heb ik het je bijna verteld. Als Lorian niet net de trap was komen aflopen had ik dat gedaan. Ik voelde me erg schuldig dat je niet bij het huwelijk was, je moet je zo onwelkom en afgewezen hebben gevoeld. Ik had die uitnodiging moeten afslaan, maar ik wilde je zo graag weer eens zien. Dat was egoïstisch."Verder viel er niets meer te zeggen. Het was zoals mijn oom het had uitgedrukt, soms lopen de dingen zoals ze lopen en daar zul je je bij moeten neerleggen. Ik hoorde hoe Dana's adem zwaarder werd toen ze langzaam in slaap viel.
Ik boog naar voren en kuste heel zachtjes haar mond. Toen viel ik ook in slaap.