Generatie 12 - deel 12, Eind goed al goed
Meteen nadat haar ouders getrouwd waren en zij een ernstig gesprek met haar oma had gehad over het ontgeesten, was de kleine Rosalyn gaan nadenken.'Ik heb spullen nodig om het maaltje klaar te maken dat je weer tot leven kan wekken', had haar oma gezegd. En 'Je moet de moed nooit opgeven. Op een dag kom je vast iemand tegen die je kan helpen. En ik hoop maar dat ik dan nog leef om het af te maken'.Meteen de volgende dag was Rosalyn uit school naar de bibliotheek gegaan om te vragen of ze voor haar konden opzoeken waar haar oma precies op doelde. En toen had ze gehoord over ambrosia. Oma had dus een doodsvis nodig, begreep ze. En levensvruchten. Nou, dat was geen enkel probleem, daar zou zijzelf dan wel voor zorgen. En met kinderlijke naïviteit had ze zich totaal onvoorbereid en vol overgave op de visserssport geworpen.In de loop der jaren, toen ze ouder en wijzer werd, had ze echter gemerkt dat het vangen van een doodsvis gemakkelijker gezegd was dan gedaan. Om een echt goede visser te worden moest je eindeloos geduld hebben en heel veel vissen. En wie een doodsvis wilde vangen, kon maar beter zorgen een perfecte visser te worden.Rosalyn wilde niets aan het toeval overlaten. Ze wist dat haar oma niet het eeuwige leven had, ze had dus haast. De balletlessen waar ze zo enthousiast aan begonnen was ooit, begon ze dus over te slaan en ieder vrij moment haastte ze zich naar een oever om te vissen. Haar huiswerk leed eronder - ze maakte het zo goed en zo kwaad als het ging op haar visstekjes - maar ze had een doel voor ogen en om dat doel te bereiken kon ze geen seconde verloren laten gaan.Rosalyn werd ouder en onverminderd viste ze door, net zolang tot ze zo goed was dat ze eindelijk het boek snapte waarin precies stond hoe je aan een doodsvis moest komen. Ze las over het aas - engelvis - en ze las dat doodsvissen louter middenin de nacht gevangen konden worden en een voorkeur hadden voor dolende zielen.En toen stierf Camille en stortte Rosalyns wereld in. Een tijdje dacht ze dat alle moeite voor niets was geweest, maar al snel daarna had ze zich vermand en besloten dat ze onverminderd door zou gaan. Wie weet ontmoette ze ooit nog een andere topkok of lukte het haar vader uiteindelijk toch om oma's hulp in te schakelen.Ze begon dus verwoed te vissen op een plek waarvan ze wist dat er engelvissen rondzwommen en na drie maanden sloeg ze er eindelijk eentje aan de haak. Een toevallig aanwezige paparazza had het gelukkig te oninteressant gevonden om er een artikel aan te wijden, want er was Rosalyn alles aan gelegen om haar missie geheim te houden. Ze had zich altijd anders gevoeld dan de andere kinderen in het gezin en wilde volstrekt geen bemoeienis van mensen die op geen enkele manier konden begrijpen wat ze doormaakte.Met de engelvis op zak was ze middenin de nacht naar het kerkhof gefietst en had haar hengel uitgeworpen. Ze stond net goed een half uur bij de poel achter het mausoleum en zag de spookachtige wezens al rondzwemmen, toen plotsklaps een harde sirene de nachtelijke stilte had doorbroken. Een politieagent had haar spoorslags thuis afgeleverd, waar haar moeder woedend tegen haar was uitgevaren. Toen begreep Rosalyn dat ze nog even geduld moest hebben.Ze telde dus de maanden, de weken en de dagen weg die naar haar verjaardag leidden en toen, eindelijk, was het zover. Meteen diezelfde nacht nog pakte ze in alle stilte haar vissersspullen en ging andermaal naar het kerkhof."Je bent te ongeduldig, lieverd", ruiste opoe Audrey in het voorbijgaan. "Je hebt de kennis, je hebt het aas, maar je bezit nog niet de vaardigheden."
"Ik ga het toch proberen", had Rosalyn koppig geantwoord, maar het was op een teleurstelling uitgedraaid. Twee weken lang was ze iedere nacht teruggekeerd, maar zonder resultaat.Ook op de ochtend van de diploma-uitreiking was ze pas om half vijf in haar bed getuimeld en draaierig van slaapgebrek had ze de ceremonie bijgewoond.Toen snapte ze dat opoe Audrey gelijk had en dat ze nog aan haar vaardigheden moest werken."Ik begrijp wel dat je ongeduldig bent", zei Audrey haar. "Je bent jong en je wilt leven." Daarop had ze Rosalyn een tip gegeven die de tijd even kon stilzetten en nog een andere tip, het tweede ingrediënt dat ergens diep verborgen in het struikgewas groeide.Jaren gingen voorbij en toen, precies op de avond voor de diploma-uitreiking van Sander, voelde ze hoe ze het hoogste niveau in de hengelsport bereikte. Een wild euforisch gevoel maakte zich van haar meester en zonder dralen reed ze meteen door naar het kerkhof, met zes engelvissen inmiddels.Ze gooide haar hengel weer uit en zodra de doodsvissen naar de oppervlakte kwamen voelde ze het verschil. Een diep vertrouwen welde in haar op en nog geen anderhalf uur later haalde ze de buit binnen.Direct daarna sloeg onmiddellijk de vermoeidheid toe, en het besef dat ze niets kon beginnen met haar vangst. Zelf kon ze nog geen ei bakken, en hoezeer oma Camille's en voorvader Jude's handen ook jeukten om haar te helpen, ze waren machteloos.En nu stond ze dan tegenover haar moeder en kon eindelijk vertellen waar ze al die jaren mee bezig was geweest. Julia keek haar dochter secondenlang gebiologeerd aan. En uiteindelijk zei ze vol bewondering: "Wat een ijzersterk wijfie ben jij." Daarna omhelsde ze haar dochter liefdevol en toen ze haar vervolgens met vochtige ogen aankeek zei ze zachtjes: "En die kok die ambrosia voor jou gaat maken, die is er hoor. Ze gaat eerst met jou naar een diploma-uitreiking en daarna zullen we je vader, je broer en je zus eens de verrassing van hun leven bezorgen."Ditmaal was het Rosalyns beurt om stomverbaasd te zijn. "Bedoel je...", stamelde ze.
"Ik bedoel dat jij niet de enige bent die besloten heeft het heft in eigen hand te nemen en gelukkig hebben we ons allebei gericht op verschillende disciplines. Jaren geleden al ben ik begonnen mijn kookkunsten te ontwikkelen, door heel veel te lezen, naar kookzenders te kijken en natuurlijk veel in de keuken te staan. En ja, tenslotte heb ik geleerd hoe ik ambrosia moet maken."Rosalyn kon niets uitbrengen, maar overhandigde haar moeder de doodsvis en ook de levensvruchten die ze dankzij Audrey gevonden had. Julia stopte alles zolang in de koelkast en toen verkleedden ze zich en was het tijd voor Sanders feestje.Na afloop zweefde Rosalyn gedachteloos over de fontein heen die voor het gemeentehuis lag, afgeleid door een student die uitzinnig van vreugde in het water was gesprongen."Denk eraan dat dat straks niet meer kan", giechelde Julia zachtjes. "Daar zul je aan moeten wennen. Je wilt niet weten hoeveel keer ik in het begin tegen muren ben opgeknald, omdat ik er ineens niet meer doorheen kon."Terwijl Sander thuis ging schaken, Frances er weer eens een boek over sleutelen bij pakte en Evelyn buiten voor de kabouters op zijn gitaar aan het tokkelen was, trokken Julia en haar oudste dochter zich terug in de keuken. Julia kon zich de spanning van vijfentwintig jaar geleden nog haarscherp voor de geest halen, toen zijzelf geholpen was door Audrey en Camille, maar ze besloot dat het wijs was om kalm te blijven. Er mocht nu niets mislukken.En dat gebeurde ook niet. Twee uur later stond er een jonge vrouw in de kamer met de hemelblauwe ogen van haar vader en de bruine haren van haar oma Camille.En nu pas werden de anderen erbij geroepen, wat natuurlijk verbijstering, ontroering en vreugde opleverde. Sander en Frances konden er niet over uit dat ze hun zus ineens van vlees en bloed voor zich zagen en Evelyn was de eerste vijf minuten met stomheid geslagen. Het was de tweede keer dat hij dit meemaakte, maar op de een of andere manier was het nog emotioneler voor hem dan toen Julia tot leven gewekt werd. Waarschijnlijk omdat hij zich al die jaren onverminderd schuldig had gevoeld over haar geboorte en het schaduwleven dat ze had moeten leiden."Zo", zei Rosalyn na een tijdje. "En dan ga ik me nu eens voor het eerst van mijn leven mooi opmaken!"
Iedereen lachte. "Ik help je!", riep Frances.Toen de kinderen de kamer hadden verlaten hield Evelyn Julia geruime tijd stevig vast. "Vijfentwintig jaar geleden zei je dat wij Kobaynes Rosalyn wel zouden helpen", zei hij zachtjes. "Maar jullie hebben de klus mooi samen geklaard. Ik ben zo trots op jullie!"En daarmee was alles gezegd.
"Ik ga het toch proberen", had Rosalyn koppig geantwoord, maar het was op een teleurstelling uitgedraaid. Twee weken lang was ze iedere nacht teruggekeerd, maar zonder resultaat.Ook op de ochtend van de diploma-uitreiking was ze pas om half vijf in haar bed getuimeld en draaierig van slaapgebrek had ze de ceremonie bijgewoond.Toen snapte ze dat opoe Audrey gelijk had en dat ze nog aan haar vaardigheden moest werken."Ik begrijp wel dat je ongeduldig bent", zei Audrey haar. "Je bent jong en je wilt leven." Daarop had ze Rosalyn een tip gegeven die de tijd even kon stilzetten en nog een andere tip, het tweede ingrediënt dat ergens diep verborgen in het struikgewas groeide.Jaren gingen voorbij en toen, precies op de avond voor de diploma-uitreiking van Sander, voelde ze hoe ze het hoogste niveau in de hengelsport bereikte. Een wild euforisch gevoel maakte zich van haar meester en zonder dralen reed ze meteen door naar het kerkhof, met zes engelvissen inmiddels.Ze gooide haar hengel weer uit en zodra de doodsvissen naar de oppervlakte kwamen voelde ze het verschil. Een diep vertrouwen welde in haar op en nog geen anderhalf uur later haalde ze de buit binnen.Direct daarna sloeg onmiddellijk de vermoeidheid toe, en het besef dat ze niets kon beginnen met haar vangst. Zelf kon ze nog geen ei bakken, en hoezeer oma Camille's en voorvader Jude's handen ook jeukten om haar te helpen, ze waren machteloos.En nu stond ze dan tegenover haar moeder en kon eindelijk vertellen waar ze al die jaren mee bezig was geweest. Julia keek haar dochter secondenlang gebiologeerd aan. En uiteindelijk zei ze vol bewondering: "Wat een ijzersterk wijfie ben jij." Daarna omhelsde ze haar dochter liefdevol en toen ze haar vervolgens met vochtige ogen aankeek zei ze zachtjes: "En die kok die ambrosia voor jou gaat maken, die is er hoor. Ze gaat eerst met jou naar een diploma-uitreiking en daarna zullen we je vader, je broer en je zus eens de verrassing van hun leven bezorgen."Ditmaal was het Rosalyns beurt om stomverbaasd te zijn. "Bedoel je...", stamelde ze.
"Ik bedoel dat jij niet de enige bent die besloten heeft het heft in eigen hand te nemen en gelukkig hebben we ons allebei gericht op verschillende disciplines. Jaren geleden al ben ik begonnen mijn kookkunsten te ontwikkelen, door heel veel te lezen, naar kookzenders te kijken en natuurlijk veel in de keuken te staan. En ja, tenslotte heb ik geleerd hoe ik ambrosia moet maken."Rosalyn kon niets uitbrengen, maar overhandigde haar moeder de doodsvis en ook de levensvruchten die ze dankzij Audrey gevonden had. Julia stopte alles zolang in de koelkast en toen verkleedden ze zich en was het tijd voor Sanders feestje.Na afloop zweefde Rosalyn gedachteloos over de fontein heen die voor het gemeentehuis lag, afgeleid door een student die uitzinnig van vreugde in het water was gesprongen."Denk eraan dat dat straks niet meer kan", giechelde Julia zachtjes. "Daar zul je aan moeten wennen. Je wilt niet weten hoeveel keer ik in het begin tegen muren ben opgeknald, omdat ik er ineens niet meer doorheen kon."Terwijl Sander thuis ging schaken, Frances er weer eens een boek over sleutelen bij pakte en Evelyn buiten voor de kabouters op zijn gitaar aan het tokkelen was, trokken Julia en haar oudste dochter zich terug in de keuken. Julia kon zich de spanning van vijfentwintig jaar geleden nog haarscherp voor de geest halen, toen zijzelf geholpen was door Audrey en Camille, maar ze besloot dat het wijs was om kalm te blijven. Er mocht nu niets mislukken.En dat gebeurde ook niet. Twee uur later stond er een jonge vrouw in de kamer met de hemelblauwe ogen van haar vader en de bruine haren van haar oma Camille.En nu pas werden de anderen erbij geroepen, wat natuurlijk verbijstering, ontroering en vreugde opleverde. Sander en Frances konden er niet over uit dat ze hun zus ineens van vlees en bloed voor zich zagen en Evelyn was de eerste vijf minuten met stomheid geslagen. Het was de tweede keer dat hij dit meemaakte, maar op de een of andere manier was het nog emotioneler voor hem dan toen Julia tot leven gewekt werd. Waarschijnlijk omdat hij zich al die jaren onverminderd schuldig had gevoeld over haar geboorte en het schaduwleven dat ze had moeten leiden."Zo", zei Rosalyn na een tijdje. "En dan ga ik me nu eens voor het eerst van mijn leven mooi opmaken!"
Iedereen lachte. "Ik help je!", riep Frances.Toen de kinderen de kamer hadden verlaten hield Evelyn Julia geruime tijd stevig vast. "Vijfentwintig jaar geleden zei je dat wij Kobaynes Rosalyn wel zouden helpen", zei hij zachtjes. "Maar jullie hebben de klus mooi samen geklaard. Ik ben zo trots op jullie!"En daarmee was alles gezegd.