Generatie 19 - deel 8, Midnight Hollow
"Dat klonk nogal onheilspellend", zei Raven. "Wat bedoelt u daarmee, waarom is er geen weg meer terug?"
De man tegenover haar grijnsde en ontblootte daarmee een rij geelbruine tanden die er bijzonder onsmakelijk uitzagen.
"Kalm maar, maak je niet ongerust", kakelde hij. "Er is altijd een weg terug. Maar ik zet slechts af en toe over en dan nog alleen als ik zin heb."
"U heeft vast wel zin als ik u ervoor betaal", zei Raven nuffig en toen legden ze aan. Ze haalde het geld tevoorschijn dat van tevoren was afgesproken en gaf het aan hem. Ongeïnteresseerd legde hij het terzijde, wachtte tot ze was uitgestapt en begon toen de lange weg terug te roeien.Raven waadde het strand op en groette in het voorbijgaan een opvallend wezen dat in haar eentje stond te spetteren. "Welkom in Midnight Hollow", zei de vrouw en ging verder met spelen, alsof ze een klein meisje was. Even overwoog Raven het woord tot haar te richten, maar omdat de ander haar niet meer leek op te merken besloot ze verder op onderzoek uit te gaan.Ze volgde een lange grauwe weg tussen zwarte kale bomen door, die vrijwel zonder bochten naar een dorp voerde. Op het knisperende kraken na van de talloze droge takken - veroorzaakt door een licht briesje - was het onnatuurlijk stil, maar toen ze bij een parkje aankwam hoorde ze stemmen. Ze liep op het groepje af, dat haar verbaasd aanstaarde.Het enige kind in hun midden, een blond meisje, maakte zich los van de rest en huppelde weg. "Kom Nadia!", riep ze, "tikkertje!"
De roodharige vrouw wierp Raven nog een nieuwsgierige blik toe en rende toen achter het kind aan, zodat Raven alleen achterbleef met een jonge vrouw die inmiddels een boek zat te lezen en een zwaar opgemaakte dame die naar talkpoeder rook en haar licht verstoord aankeek.
"Goedemorgen, mijn naam is Raven en ik kom van ver", stelde ze zich vriendelijk voor, waarna de dame onverwacht naar voren schoot en haar te lijf wilde gaan, begeleid door een snerpend: "Vieze meid, vieze meid!"
Geschrokken deinsde Raven achteruit. "Wat bedoelt u?", stamelde ze. "Ik ben helemaal niet vies.""Rustig mevrouw Vasquez", kwam de roodharige vrouw haastig tussenbeide. "Ziet u niet dat ze niet van hier komt? Waar zij woonde kleedt men zich kennelijk op deze manier. Ik zal zorgen dat u haar niet meer zo hoeft te zien, gaat u nu maar."
Brommend verliet de dame het park - verrassend kwiek voor iemand met een wandelstok - en de roodharige vrouw richtte zich tot Raven.
"Marina Rosa is een best mens hoor, ze zal vast wel aan je wennen op den duur. Maar misschien is het een goed idee als ik je help dat proces wat te versnellen want sorry maar je ziet er natuurlijk inderdaad niet uit. Ik ben Nadia trouwens, kom maar mee."Onderweg kwebbelde Nadia aan een stuk door en toen ze bij haar huis aankwamen wist Raven al dat ze enig kind was, zesentwintig jaar oud, zangeres bij een rockband die 'In Verne's Footsteps' heette, verliefd was op Jin Sang - "dus handjes af" - en dat ze dol was op Mozart. Terwijl ze naar binnen liepen hoorde Raven boven het scheurende geluid van elektrische gitaren. "De jongens", glimlachte Nadia, "ze zijn al thuis. Maar ik wil je eerst onder handen nemen voordat ik je aan hen voorstel, kom."
Een beetje verbouwereerd wandelde Raven achter haar aan de trap op en liep mee een donkere slaapkamer in.
"Wat wil je bij me gaan doen dan?", vroeg ze.
"Ik ga je mooi maken", antwoordde Nadia simpel en trok een la open. "Ik moet ergens nog een jurk hebben die speciaal voor jou gemaakt is."Eigenlijk vond Raven het wel grappig.
Ze trok haar kleren uit, pakte de jurk aan die Nadia inmiddels uit de la had gevist en bewonderde zichzelf even later in de spiegel.
"Wat zei ik je?", vroeg Nadia tevreden en knoopte een kanten doekje rond Ravens hals. "Tegen de parasieten", knipoogde ze. "Niet dat het je zal helpen maar het gaat om het idee. Je haar kan ook niet zo trouwens", oordeelde ze, schoof een stoel aan en pakte een borstel. "Zitten", commandeerde ze.Het kwartier daarna besteedde ze met mopperen omdat Ravens stugge dikke haar haast niet te vlechten bleek, maar uiteindelijk leek ze tevreden. Trots nam ze Ravens complimenten in ontvangst en wandelde daarna de overloop op.
"En dan is het nu mijn kookbeurt", zei ze, "maar ik heb totaal geen zin dus ze moeten vanavond maar genoegen nemen met brood. Er is vast nog wel ergens spek en kaas in huis, je blijft toch wel eten?" Hoopvol keek ze Raven aan.
"Weet je wat?", zei die. "Ik kook voor jullie, is dat een idee?"Als het gezelschap aan de eettafel zich al verbaasd afvroeg waar die geserveerde kalkoen ineens vandaan kwam, dan lieten ze het niet merken. Nadia stelde de anderen netjes voor aan Raven - ze bleken allemaal lid van Nadia's band - en vroeg haar daarna iets over zichzelf te vertellen. Dus zei Raven in het kort waar ze vandaan kwam, dat ze strandwacht was en wat dat precies inhield, dat ze een vriend had met wie ze samenwoonde en toen ze vervolgens de onvermijdelijke vraag kreeg voorgeschoteld wat haar naar Midnight Hollow had gevoerd, vertelde ze eerlijk over het briefje in de fles. Wie weet hadden deze mensen een idee wie het geschreven kon hebben en waarom."Wat een rare tekst", vond Nadia echter, "ik ben bang dat we je niet kunnen helpen. Geen idee wie zoiets kan hebben neergeschreven."
De anderen sloten zich daarbij aan.
Raven haalde haar schouders op. "Nou ja, het kan best dat het een grapje was", zei ze, "eerlijk gezegd gaat het me daar niet eens echt om. Ik werd nieuwsgierig naar deze stad en besloot een kijkje te komen nemen."
"En je bent van harte welkom", knikte de man die was voorgesteld als Young Jae en legde zijn vork neer. "Wie wast af? Nadia lijkt me. Die had kookbeurt en heeft vandaag gezwijnd." Zonder erbij na te denken stond Raven op en ruimde op haar eigen manier af.Ze deed het niet om zich uit te sloven, ze was het inmiddels gewend op deze manier en realiseerde zich niet dat er vreemd tegenaan zou kunnen worden gekeken.
"Wat ben jij, een heks?", wilde Young Jae weten nadat alle borden onder hun neus verdwenen waren. Hij klonk eerder nieuwsgierig dan verontrust maar Raven werd een beetje verlegen. "Sorry", zei ze, "nee hoor, ik ben geen heks, ik ben een djinn."
"Nooit van gehoord, handig", zei Nadia. "Je mag vaker langskomen." Ze giechelde.Omdat er geen extra bedden in het huis aanwezig waren, bood Nadia Raven aan bij haar te slapen.
"Morgen geef ik je de sleutel van mijn vroegere huisje", zei ze. "Het staat leeg maar is volledig ingericht, dus jij mag er nu wonen."
"Logeren bedoel je", lachte Raven, "dank je, dat vind ik echt aardig van je, dan ben ik jullie ook niet tot last."
"Last?", mompelde Nadia slaperig, "je bent een gemak. We willen je gewoon niet meer kwijt straks."
Ze giechelde weer en toen werd het stil.De volgende ochtend na het ontbijt gaf Nadia haar een briefje met een adres.
"Wij moeten repeteren dus ik kan niet mee, maar het is makkelijk te vinden. Het is vlakbij het centrum, een wit houten huis. De verwarming werkt helaas niet maar het is toch niet koud nu. Doe alsof je thuis bent."Raven bedankte, prees Midnight Hollow om zijn gastvrijheid en had haar nieuwe logeeradres inderdaad al snel gevonden. Het bleek een snoezig huisje, karig ingericht op een enorme breedbeeldtelevisie na die alleen maar sneeuw gaf. Hoe dan ook goed genoeg voor een djinn die haar potje vanuit de lucht toverde en zich schoonhield door in haar handen te klappen en het was best gezellig.
Ze vond het wel jammer dat haar mobiel hier geen bereik had. Na een aantal pogingen Merril en haar ouders te bellen gaf ze het op. Ze zou het later nog wel eens proberen en anders vragen of er nog andere manieren waren contact te zoeken met de buitenwereld.De rest van de dag bracht ze door met een beetje over straat lopen en mensen aanspreken.
Voorzichtig viste ze hoe iedereen zich voelde onder de permanente duisternis, die vandaag zo intens was dat het wel avond leek. Persoonlijk vond ze het nogal deprimerend en ze vroeg zich af of de briefjesschrijver niet gewoon in een tijdelijke dip verzeild was geraakt op een dag als deze. Ze merkte echter al snel dat de inwoners van Midnight Hollow die duisternis heel anders ervoeren dan zij. Ja, het was wat somber vandaag, maar ze zou snel genoeg zien dat het hier ook schitterend kon zijn en veel lichter dan nu.
Na verloop van tijd kreeg ze bovendien het gevoel dat men eigenlijk geen idee had wat ze bedoelde als ze het over 'zonnig' en 'licht' had.Tegen de avond stond ze een tijdje over de plas uit te kijken die middenin het dorp lag en overwoog hoeveel langer ze nog wilde blijven.
Ze gaf toe dat ze voor vertrek stiekem had verwacht dat er hier iets spannends aan de hand was, ook omdat Merril zo geheimzinnig had gedaan. Maar na een dag rondvragen moest ze vaststellen dat dit een heel gelukkig dorp was. Heel wat gelukkiger dan zijzelf op het moment, ze snakte naar een geluid van thuis en voelde zich eigenlijk eenzaam. De inwoners van Midnight Hollow hadden dan misschien nergens last van, op haar drukte de duisternis wel degelijk. Ze miste de kleuren en het uitbundige licht van Cielo Insolar en ze miste Merril met zijn altijd vrolijke humeur en brede glimlach. Na twee dagen al, hetgeen haar sterkte in het vertrouwen in een huwelijk met hem.Ze besloot maar terug naar haar huisje te gaan, iets te eten en dan vroeg haar bed in te duiken. En morgen eerst eens uit te zoeken hoe ze de terugtocht moest boeken, want daar had ze het eigenlijk helemaal niet over gehad met de visser.De volgende dag nam ze een taxi naar het strand en keek overal rond op zoek naar een bordje waarop ze informatie zou kunnen vinden. Of met een beetje geluk de visser zelf. Alles was echter volkomen verlaten en na een kwartiertje over het egale melkachtige water te hebben uitgekeken besloot ze terug naar het dorp te wandelen en daar eens navraag te doen.Zodra ze in het dorp aankwam zag ze toevallig in de verte haar vrienden lopen die een gebouw indoken. Toen ze achter hen aan naar binnen wandelde draaiden Nadia en Hyun-Moon zich om en groetten haar vriendelijk.
"De bibliotheek", lichtte Nadia toe en wees om zich heen, "je vindt hier vast wel iets van je gading. Heb je het een beetje naar je zin? Bevalt mijn oude huisje?"
Raven putte zich uit in lovende woorden over het huis en beklemtoonde dat ze heerlijk had geslapen, maar dat ze nu graag wilde weten waar ze terecht kon om de terugreis te regelen. Hadden zij misschien een idee waar ze moest zijn om de visser Beo te bereiken?Nadia wierp haar een merkwaardige blik toe die Raven een moment kippenvel bezorgde en zei koel:
"Erg jammer, waarom moet het nou altijd zo gaan? Vervelen we je nu al? Je bent koud hier en je hebt het alweer gezien? En ik dacht nog wel dat we vrienden waren."
"Ik zei toch niet dat ik meteen weg wil?", stotterde Raven. "Natuurlijk zijn we vrienden. Ik wil alleen graag de terugreis alvast regelen en meteen uitzoeken hoe ik in contact met thuis kan komen, mijn mobiel heeft geen ontvangst."
Met harde ogen keek Nadia haar aan. "Erg vervelend voor je, maar wij kunnen je helaas niet helpen", zei ze zonder te knipperen. "Is er nog iets anders waarmee we je van dienst kunnen zijn? Dit is echt teleurstellend."Even hapte Raven naar adem, stamelde toen dat het absoluut niet haar bedoeling was geweest Nadia of de anderen te beledigen en struikelde toen snel naar buiten, in de hoop dat er iemand anders was aan wie ze het kon vragen. Ze had geluk, er kwam net een groep mensen aanwandelen en ze wilde al op hen af lopen om advies te vragen, toen iets ondefinieerbaars haar tegenhield.Een paar seconden stond ze als bevroren terwijl de groep naderde, toen iemand haar arm greep en haar meetrok.
"Rennen!", siste Nadia, "rennen voordat het te laat is!"
Raven bedacht zich geen seconde en vloog achter haar aan een zijstraat in."Een nieuwe."
"Interessant. Dat is lang geleden."
"Moeten we haar niet volgen?"
"Niet nodig, waar moet ze heen? Ze kruist ons pad nog wel. Kom, we gaan het rapporteren."
De man tegenover haar grijnsde en ontblootte daarmee een rij geelbruine tanden die er bijzonder onsmakelijk uitzagen.
"Kalm maar, maak je niet ongerust", kakelde hij. "Er is altijd een weg terug. Maar ik zet slechts af en toe over en dan nog alleen als ik zin heb."
"U heeft vast wel zin als ik u ervoor betaal", zei Raven nuffig en toen legden ze aan. Ze haalde het geld tevoorschijn dat van tevoren was afgesproken en gaf het aan hem. Ongeïnteresseerd legde hij het terzijde, wachtte tot ze was uitgestapt en begon toen de lange weg terug te roeien.Raven waadde het strand op en groette in het voorbijgaan een opvallend wezen dat in haar eentje stond te spetteren. "Welkom in Midnight Hollow", zei de vrouw en ging verder met spelen, alsof ze een klein meisje was. Even overwoog Raven het woord tot haar te richten, maar omdat de ander haar niet meer leek op te merken besloot ze verder op onderzoek uit te gaan.Ze volgde een lange grauwe weg tussen zwarte kale bomen door, die vrijwel zonder bochten naar een dorp voerde. Op het knisperende kraken na van de talloze droge takken - veroorzaakt door een licht briesje - was het onnatuurlijk stil, maar toen ze bij een parkje aankwam hoorde ze stemmen. Ze liep op het groepje af, dat haar verbaasd aanstaarde.Het enige kind in hun midden, een blond meisje, maakte zich los van de rest en huppelde weg. "Kom Nadia!", riep ze, "tikkertje!"
De roodharige vrouw wierp Raven nog een nieuwsgierige blik toe en rende toen achter het kind aan, zodat Raven alleen achterbleef met een jonge vrouw die inmiddels een boek zat te lezen en een zwaar opgemaakte dame die naar talkpoeder rook en haar licht verstoord aankeek.
"Goedemorgen, mijn naam is Raven en ik kom van ver", stelde ze zich vriendelijk voor, waarna de dame onverwacht naar voren schoot en haar te lijf wilde gaan, begeleid door een snerpend: "Vieze meid, vieze meid!"
Geschrokken deinsde Raven achteruit. "Wat bedoelt u?", stamelde ze. "Ik ben helemaal niet vies.""Rustig mevrouw Vasquez", kwam de roodharige vrouw haastig tussenbeide. "Ziet u niet dat ze niet van hier komt? Waar zij woonde kleedt men zich kennelijk op deze manier. Ik zal zorgen dat u haar niet meer zo hoeft te zien, gaat u nu maar."
Brommend verliet de dame het park - verrassend kwiek voor iemand met een wandelstok - en de roodharige vrouw richtte zich tot Raven.
"Marina Rosa is een best mens hoor, ze zal vast wel aan je wennen op den duur. Maar misschien is het een goed idee als ik je help dat proces wat te versnellen want sorry maar je ziet er natuurlijk inderdaad niet uit. Ik ben Nadia trouwens, kom maar mee."Onderweg kwebbelde Nadia aan een stuk door en toen ze bij haar huis aankwamen wist Raven al dat ze enig kind was, zesentwintig jaar oud, zangeres bij een rockband die 'In Verne's Footsteps' heette, verliefd was op Jin Sang - "dus handjes af" - en dat ze dol was op Mozart. Terwijl ze naar binnen liepen hoorde Raven boven het scheurende geluid van elektrische gitaren. "De jongens", glimlachte Nadia, "ze zijn al thuis. Maar ik wil je eerst onder handen nemen voordat ik je aan hen voorstel, kom."
Een beetje verbouwereerd wandelde Raven achter haar aan de trap op en liep mee een donkere slaapkamer in.
"Wat wil je bij me gaan doen dan?", vroeg ze.
"Ik ga je mooi maken", antwoordde Nadia simpel en trok een la open. "Ik moet ergens nog een jurk hebben die speciaal voor jou gemaakt is."Eigenlijk vond Raven het wel grappig.
Ze trok haar kleren uit, pakte de jurk aan die Nadia inmiddels uit de la had gevist en bewonderde zichzelf even later in de spiegel.
"Wat zei ik je?", vroeg Nadia tevreden en knoopte een kanten doekje rond Ravens hals. "Tegen de parasieten", knipoogde ze. "Niet dat het je zal helpen maar het gaat om het idee. Je haar kan ook niet zo trouwens", oordeelde ze, schoof een stoel aan en pakte een borstel. "Zitten", commandeerde ze.Het kwartier daarna besteedde ze met mopperen omdat Ravens stugge dikke haar haast niet te vlechten bleek, maar uiteindelijk leek ze tevreden. Trots nam ze Ravens complimenten in ontvangst en wandelde daarna de overloop op.
"En dan is het nu mijn kookbeurt", zei ze, "maar ik heb totaal geen zin dus ze moeten vanavond maar genoegen nemen met brood. Er is vast nog wel ergens spek en kaas in huis, je blijft toch wel eten?" Hoopvol keek ze Raven aan.
"Weet je wat?", zei die. "Ik kook voor jullie, is dat een idee?"Als het gezelschap aan de eettafel zich al verbaasd afvroeg waar die geserveerde kalkoen ineens vandaan kwam, dan lieten ze het niet merken. Nadia stelde de anderen netjes voor aan Raven - ze bleken allemaal lid van Nadia's band - en vroeg haar daarna iets over zichzelf te vertellen. Dus zei Raven in het kort waar ze vandaan kwam, dat ze strandwacht was en wat dat precies inhield, dat ze een vriend had met wie ze samenwoonde en toen ze vervolgens de onvermijdelijke vraag kreeg voorgeschoteld wat haar naar Midnight Hollow had gevoerd, vertelde ze eerlijk over het briefje in de fles. Wie weet hadden deze mensen een idee wie het geschreven kon hebben en waarom."Wat een rare tekst", vond Nadia echter, "ik ben bang dat we je niet kunnen helpen. Geen idee wie zoiets kan hebben neergeschreven."
De anderen sloten zich daarbij aan.
Raven haalde haar schouders op. "Nou ja, het kan best dat het een grapje was", zei ze, "eerlijk gezegd gaat het me daar niet eens echt om. Ik werd nieuwsgierig naar deze stad en besloot een kijkje te komen nemen."
"En je bent van harte welkom", knikte de man die was voorgesteld als Young Jae en legde zijn vork neer. "Wie wast af? Nadia lijkt me. Die had kookbeurt en heeft vandaag gezwijnd." Zonder erbij na te denken stond Raven op en ruimde op haar eigen manier af.Ze deed het niet om zich uit te sloven, ze was het inmiddels gewend op deze manier en realiseerde zich niet dat er vreemd tegenaan zou kunnen worden gekeken.
"Wat ben jij, een heks?", wilde Young Jae weten nadat alle borden onder hun neus verdwenen waren. Hij klonk eerder nieuwsgierig dan verontrust maar Raven werd een beetje verlegen. "Sorry", zei ze, "nee hoor, ik ben geen heks, ik ben een djinn."
"Nooit van gehoord, handig", zei Nadia. "Je mag vaker langskomen." Ze giechelde.Omdat er geen extra bedden in het huis aanwezig waren, bood Nadia Raven aan bij haar te slapen.
"Morgen geef ik je de sleutel van mijn vroegere huisje", zei ze. "Het staat leeg maar is volledig ingericht, dus jij mag er nu wonen."
"Logeren bedoel je", lachte Raven, "dank je, dat vind ik echt aardig van je, dan ben ik jullie ook niet tot last."
"Last?", mompelde Nadia slaperig, "je bent een gemak. We willen je gewoon niet meer kwijt straks."
Ze giechelde weer en toen werd het stil.De volgende ochtend na het ontbijt gaf Nadia haar een briefje met een adres.
"Wij moeten repeteren dus ik kan niet mee, maar het is makkelijk te vinden. Het is vlakbij het centrum, een wit houten huis. De verwarming werkt helaas niet maar het is toch niet koud nu. Doe alsof je thuis bent."Raven bedankte, prees Midnight Hollow om zijn gastvrijheid en had haar nieuwe logeeradres inderdaad al snel gevonden. Het bleek een snoezig huisje, karig ingericht op een enorme breedbeeldtelevisie na die alleen maar sneeuw gaf. Hoe dan ook goed genoeg voor een djinn die haar potje vanuit de lucht toverde en zich schoonhield door in haar handen te klappen en het was best gezellig.
Ze vond het wel jammer dat haar mobiel hier geen bereik had. Na een aantal pogingen Merril en haar ouders te bellen gaf ze het op. Ze zou het later nog wel eens proberen en anders vragen of er nog andere manieren waren contact te zoeken met de buitenwereld.De rest van de dag bracht ze door met een beetje over straat lopen en mensen aanspreken.
Voorzichtig viste ze hoe iedereen zich voelde onder de permanente duisternis, die vandaag zo intens was dat het wel avond leek. Persoonlijk vond ze het nogal deprimerend en ze vroeg zich af of de briefjesschrijver niet gewoon in een tijdelijke dip verzeild was geraakt op een dag als deze. Ze merkte echter al snel dat de inwoners van Midnight Hollow die duisternis heel anders ervoeren dan zij. Ja, het was wat somber vandaag, maar ze zou snel genoeg zien dat het hier ook schitterend kon zijn en veel lichter dan nu.
Na verloop van tijd kreeg ze bovendien het gevoel dat men eigenlijk geen idee had wat ze bedoelde als ze het over 'zonnig' en 'licht' had.Tegen de avond stond ze een tijdje over de plas uit te kijken die middenin het dorp lag en overwoog hoeveel langer ze nog wilde blijven.
Ze gaf toe dat ze voor vertrek stiekem had verwacht dat er hier iets spannends aan de hand was, ook omdat Merril zo geheimzinnig had gedaan. Maar na een dag rondvragen moest ze vaststellen dat dit een heel gelukkig dorp was. Heel wat gelukkiger dan zijzelf op het moment, ze snakte naar een geluid van thuis en voelde zich eigenlijk eenzaam. De inwoners van Midnight Hollow hadden dan misschien nergens last van, op haar drukte de duisternis wel degelijk. Ze miste de kleuren en het uitbundige licht van Cielo Insolar en ze miste Merril met zijn altijd vrolijke humeur en brede glimlach. Na twee dagen al, hetgeen haar sterkte in het vertrouwen in een huwelijk met hem.Ze besloot maar terug naar haar huisje te gaan, iets te eten en dan vroeg haar bed in te duiken. En morgen eerst eens uit te zoeken hoe ze de terugtocht moest boeken, want daar had ze het eigenlijk helemaal niet over gehad met de visser.De volgende dag nam ze een taxi naar het strand en keek overal rond op zoek naar een bordje waarop ze informatie zou kunnen vinden. Of met een beetje geluk de visser zelf. Alles was echter volkomen verlaten en na een kwartiertje over het egale melkachtige water te hebben uitgekeken besloot ze terug naar het dorp te wandelen en daar eens navraag te doen.Zodra ze in het dorp aankwam zag ze toevallig in de verte haar vrienden lopen die een gebouw indoken. Toen ze achter hen aan naar binnen wandelde draaiden Nadia en Hyun-Moon zich om en groetten haar vriendelijk.
"De bibliotheek", lichtte Nadia toe en wees om zich heen, "je vindt hier vast wel iets van je gading. Heb je het een beetje naar je zin? Bevalt mijn oude huisje?"
Raven putte zich uit in lovende woorden over het huis en beklemtoonde dat ze heerlijk had geslapen, maar dat ze nu graag wilde weten waar ze terecht kon om de terugreis te regelen. Hadden zij misschien een idee waar ze moest zijn om de visser Beo te bereiken?Nadia wierp haar een merkwaardige blik toe die Raven een moment kippenvel bezorgde en zei koel:
"Erg jammer, waarom moet het nou altijd zo gaan? Vervelen we je nu al? Je bent koud hier en je hebt het alweer gezien? En ik dacht nog wel dat we vrienden waren."
"Ik zei toch niet dat ik meteen weg wil?", stotterde Raven. "Natuurlijk zijn we vrienden. Ik wil alleen graag de terugreis alvast regelen en meteen uitzoeken hoe ik in contact met thuis kan komen, mijn mobiel heeft geen ontvangst."
Met harde ogen keek Nadia haar aan. "Erg vervelend voor je, maar wij kunnen je helaas niet helpen", zei ze zonder te knipperen. "Is er nog iets anders waarmee we je van dienst kunnen zijn? Dit is echt teleurstellend."Even hapte Raven naar adem, stamelde toen dat het absoluut niet haar bedoeling was geweest Nadia of de anderen te beledigen en struikelde toen snel naar buiten, in de hoop dat er iemand anders was aan wie ze het kon vragen. Ze had geluk, er kwam net een groep mensen aanwandelen en ze wilde al op hen af lopen om advies te vragen, toen iets ondefinieerbaars haar tegenhield.Een paar seconden stond ze als bevroren terwijl de groep naderde, toen iemand haar arm greep en haar meetrok.
"Rennen!", siste Nadia, "rennen voordat het te laat is!"
Raven bedacht zich geen seconde en vloog achter haar aan een zijstraat in."Een nieuwe."
"Interessant. Dat is lang geleden."
"Moeten we haar niet volgen?"
"Niet nodig, waar moet ze heen? Ze kruist ons pad nog wel. Kom, we gaan het rapporteren."