Generatie 14 - deel 14, The Fantastic Pharaoh
Een week later barstte de bom.
Amber had Elijah na de lunch voorgesteld om er als volwassen mensen rustig over te praten en hij was inderdaad braaf blijven zitten. Maar buitengewoon volwassen was hij natuurlijk niet, en rustig al evenmin.
"We kunnen toch een regeling treffen met Robyn?", begon Amber op geduldige toon. "Amy kan iedere vakantie bij ons komen logeren, dat is geen enkel probleem." Elijah was niet in de wieg gelegd om te onderhandelen. De afgelopen dagen had hij alles voor zichzelf op een rijtje gezet en er viel niet te tornen aan zijn besluit. Hij ging dus ook niet veinzen dat dat wel zo was.
"Ik ga hier niet weg, Amber. Dat heeft niet alleen met Amy te maken, maar ook met Emblesight. Ik wil hier gewoon niet weg. Ik ga niet in een volkomen vreemde stad zitten, ver weg van mijn familie en mijn vrienden."
"Is er nou werkelijk geen enkele kans dat je erover na wilt denken?", vroeg ze. "En ook mijn belangen in overweging wilt nemen?"
"Ik héb erover nagedacht, maar ik wil het gewoon niet. Zo’n stap moet je samen willen zetten." Hij stond op.Ook Amber stond op en liep achter hem aan.
"Elijah, besef je dat je op een geweldige manier mijn carrière aan het dwarsbomen bent nu!?"
"Je kunt prima hier carrière maken."
"Ik ga me niet laten opsluiten in dit gat, omdat jij hier vastgekoekt zit. Ik laat dit echt niet lopen, ik krijg zo oneindig veel meer kansen daar!"
Hij zuchtte. "Deze discussie voeren we al een week, dit leidt tot niets."
"Denk nou eens één keertje aan een ander!", smeekte ze.
"Hoor wie het zegt", gromde hij.Amber voelde andermaal dat ze het pleit niet ging winnen en begon nu haar geduld te verliezen. Dus sloeg ze een andere weg in.
"Ik snap het wel", zei ze, zo zacht dat hij haar bijna niet verstond. "Je hoopt dat ik in mijn eentje vertrek. Dat ik ophoepel, zodat jij eindelijk bij Robyn kan zijn." Even was hij uit het veld geslagen. Toen zei hij geïrriteerd: "Dit is oneerlijk. Jij hebt er belang bij om te verhuizen, ik niet, zo simpel is het. Daar gaat het om en om niets anders.”Amber snoof.
"Het zal wel", zei ze koel. "Maar goed, als dit je standpunt blijft, dan denk ik dat we beter kunnen overwegen om inderdaad uit elkaar te gaan."
"Wat jij wilt", antwoordde hij. "Ik laat me niet chanteren."
"Goed. Dan wordt het dus Ilja die je in de vakanties krijgt."
"Dit is vals", zei hij hees van woede. "Dit is echt vals..."
"Kan zijn, maar ik heb liever dat je meteen weet waar je aan toe bent", zei ze. "Ilja!"
"Wat...? Ga je hem erbij roepen? Ben je gek!?"Elijah's hart kromp ineen toen het kleine mannetje zich bij hen voegde en in drie zinnen over zich heen kreeg 'dat papa en mama uit elkaar gingen en dat hij ging verhuizen naar een hele leuke stad met een strand, waar altijd de zon schijnt'. Maar het volgende moment verbaasde Ilja zijn beide ouders, door zich met een vriendelijk gezicht tot zijn moeder te wenden en op kalme toon te zeggen: "Ik heb jullie wel ruzie horen maken hierover, hoor. En ik was al bang dat jullie er niet uit zouden komen, dus ik heb nagedacht. Ik wil niet kiezen maar als ik moet kiezen, dan wil ik bij papa en Amy blijven. Het is niet dat ik minder van jou hou, mam, maar je werkt heel veel en papa is de hele dag thuis dus dat lijkt mij toch fijner."Elijah was even overdonderd als Amber. Hij was in gedachten nog helemaal niet bezig geweest met deze ontwikkeling, dus alles overviel hem. Hoe dan ook zou hij het nooit op deze manier hebben willen uitvechten. Een kind hoorde niet te hoeven kiezen tussen zijn beide ouders.Wat ze beiden vergaten, was dat Ilja zo gewend was aan hun gezin van vijf mensen, dat het voor hem niet echt voelde als een breuk. In feite zou er weinig voor hem veranderen. Hij was gehecht aan Amy en zijn vader en Robyn was als een tweede moeder voor hem. Maar die laatste had hij wijselijk uit zijn toespraakje gehouden. Ilja was niet dom.Na de escalatie stond Elijah, helemaal beduusd nog, de gootsteen schoon te maken, toen Robyn naar beneden kwam en de vuile vaat pakte.
"Ze is boos weggegaan", zei hij verdrietig.
"Ik heb het gehoord", zei ze. "Net als de rest van Emblesight. Het klonk als twee ruziënde kleine kinderen met een heel volwassen jongetje erbij."
"Ik heb dit nooit zo gewild. En nou brult ze van alles over een voogdijzaak die ik zeker ga verliezen omdat ik een lapzwans ben zonder werk en Ilja zit op zijn kamertje en alles is een grote ramp."
Ze zuchtte. "Ze is boos en ergens kan ik me dat wel voorstellen. Er valt echt niet met jou te praten als je op slot gaat. Ik moet naar mijn werk nu, wacht het nou maar af. Misschien valt het allemaal mee."Maar het viel niet mee. Amber bleef bij haar besluit en vertrok naar Sunset Valley. En Ilja bleef voorlopig achter bij Elijah, Robyn en Amy."Maar eigenlijk is dit toch helemaal niet zo slecht?", waagde Elijah voorzichtig een paar weken later op te merken. Amy en Ilja lagen op bed en Robyn was net thuisgekomen van haar werk.
"Mag ik vragen wat je bedoelt?"
"Nou.... wij....?", zei hij hoopvol."Wij?!", vroeg ze boos. "Wat 'wij', er is geen 'wij'. Je ligt verdorie net in scheiding, heb jij dan werkelijk geen gevoel?"
"Jawel. Voor jou. En dat weet je. Moet ik soms een verplichte rouwperiode in acht nemen?"
"Dit is dus precies wat iedereen verwacht, hè? Amber heeft haar hielen nog niet gelicht, of wij storten ons in elkaars armen!"
"Dus?"
"Ik peins er niet over!"
"Iedereen denkt dat we dat willen."
"Ja."
"Dan kunnen we dat toch net zo goed doen?"
"Geen haar op mijn hoofd!"
"Dus iedereen denkt het sowieso, maar wij weten beter."
"Ja."
"Nuttig."
"Voor iemand met zo'n simplistisch denkraam heb je een aardig gecompliceerd leven, vind je niet?"Hierop viel hij stil, maar ze had geen medelijden.
"Waarom denk je eigenlijk dat ik überhaupt nog terug wil komen bij je? Na wat je me allemaal hebt geflikt?"
"Omdat je van me houdt en ik van jou?"
"Jouw eigenwaan kent werkelijk geen grenzen!"
"Dus je zet die verhuizing door?"
"Absoluut!"
"Oh..."Omdat de rechtszaak over de voogdij als een zwaard van Damocles boven zijn hoofd hing en hij vreesde weinig kans te maken als hij zonder werk zat, begon hij vol ijver naar een baan te zoeken. Dat viel echter niet mee. Hij liep tegen de veertig en niemand zat te wachten op iemand met slechts een middelbare schooldiploma en amper werkervaring.Uiteindelijk viel zijn oog op een loopbaan die hem nog het meest geschikt leek. Eigen baas, vrije werkuren, 'mij helemaal op het lijf geschreven' vond hij zelf. Hij kocht een paar boeken, oefende wat en besloot toen dat hij er klaar voor was. "Ik word goochelaar!"
Hij sprak het nog niet hardop uit tegenover anderen. Eerst maar eens proberen."Wat heb jij nou voor kleurig pakje aangetrokken?", vroeg Samuel verbaasd, toen hij Elijah aan zag komen lopen.
"Ik ben goochelaar en ik kom een beetje oefenen hier. Misschien wat geld ophalen."
"Goochelaar?", grinnikte Samuel, "je lijkt meer op een clown. Nou ja, doe je best zou ik zeggen."
Waarop Elijah tot zijn stomme verbazing vrij soepel een dek kaarten uit de lucht toverde.Het ging eigenlijk boven verwachting goed en 's avonds was hij eraan toe iets nieuws te proberen.
"Lady and gentleman!", riep hij, "speciaal voor deze schone jonkvrouw....""Noemt hij me nou een schone jonkvrouw?", vroeg Jersey ironisch aan haar vader.
"Als zijn trucs net zo glad zijn als zijn praatjes vrees ik het ergste", gniffelde Samuel.Maar het volgende moment had Elijah een prachtige bos bloemen tevoorschijn getoverd. Om hem daarna meteen weer te laten verdwijnen.
"Oooowww, zonde!", riep Jersey.
Dit hoort bij de truc", lachte Elijah en voelde zich een supergoochelaar.
"Knap hoor", vonden zijn broer en zijn nichtje.Robyn was intussen nog steeds niet verhuisd en leek daar ook helemaal niet mee bezig. Elijah begon langzamerhand te hopen dat ze hem slechts op de proef stelde en toen hij op een dag nieuwsgierig langs het boshuisje reed en zag dat het weer te koop stond, glimlachte hij van oor tot oor.
Hij zei echter niks."Lekker geslapen vannacht? In je fijne eenpersoonsbed?", vroeg hij de volgende ochtend achter zijn krant.
"Prima, dank je", antwoordde ze. "Ik zie trouwens dat je dat verschrikkelijke shirt weer aan hebt?"
"Vind je dit shirt niet mooi? Wat is er mis mee?"
"Ik vind het een afgrijselijk ding."
"Het is ontzettend representatief anders. Zonde om weg te gooien. Ik ben van plan het af te dragen tot de gaten erin vallen.""Getsie." Ze stond op om haar bord af te wassen en hij liep naar haar toe.
"Dus je wilt dat ik het uittrek?", zei hij zacht.
Bijna had ze argeloos 'graag!' gezegd, toen ze in een flits zijn achterliggende bedoeling begreep.
"Nee hoor, hou jij je kleren maar gewoon aan." Ze bloosde een beetje. "Ik zag dat je huisje weer te koop staat", zei hij.
"Verbeeld je maar niks. Dat heb je aan je dochter te danken, die me op hoge poten kwam vertellen dat ze onder geen beding bij jou en Ilja weg wil en dat ik maar lekker in mijn eentje moet verhuizen als ik dat zo nodig wil." Robyn grinnikte bij de herinnering."Ik zal dit shirt verbranden", zei hij.
"Goed zo."
"Onder een voorwaarde."
"... vertel.""Dat je bij me terugkomt."
"Dat verdien je niet."
"Dan zal ik dit shirt helaas dag en nacht moeten gaan dragen."
"Even serieus, beloof je me dat ik je kan vertrouwen? Ik wil dit niet nog een keer meemaken."
"Denk je dat ik mijn lesje inmiddels niet geleerd heb?"
"Dat raad ik je wel aan."
"Alsjeblieft...?"
Ze zuchtte. "Oké, we gaan het proberen."Zielsgelukkig was hij. Robyn voelde zich vooral heel schuldig tegenover Amber en Ilja, maar dat schuldgevoel deelde hij niet. Hij had nooit gelogen over zijn gevoelens voor Robyn, Amber had daar al van geweten toen ze trouwden. Na een paar jaar huwelijk was daar bovendien een besef bij gekomen dat misschien nog wel belangrijker was. Robyn hield ook meer van hem dan Amber ooit had gedaan. Ze had hem lief ondanks al zijn fouten en hij kon haar geen groter plezier doen, dan gewoon zichzelf te zijn. Dat had hij de afgelopen jaren erg gemist."Ben je verdrietig dat mijn mama nu met papa is?", vroeg Amy aan Ilja.
"Neu", zei die. "We zijn op deze manier echt broer en zus en ik vind het eigenlijk rustiger zo dan vroeger. Normaler."
Amy knikte. "Dat zeker."Zo flitsend als Elijah's carrière als goochelaar begonnen was, zo moeizaam ging het in de periode daarna.
Zijn trucs gingen doorlopend de mist in - hoe hij ook zijn best deed - en hij stond herhaaldelijk flink voor aap."Gewoon volhouden", zei zijn schoonzus bemoedigend. "Dan lukt het vanzelf."
Alleen de truc met het muntje ging bijna altijd goed, zodat hij in ieder geval een grote schare fans onder de kinderen van Emblesight had.
Waaronder zijn eigen zoon. "Echt cool pap! Alleen vind ik je kleren stom. Je ziet er gewoon niet uit als een goochelaar."Robyn moest vooral om hem lachen. "Heb je eigenlijk al een artiestennaam?", vroeg ze.
"Ik heb gedacht over The Magnificent Mummy, maar het is The Fantastic Pharaoh geworden", zei hij. "En stop met dat domme gegiebel, dat is een prima artiestennaam, niks mis mee." Waarna hij galant een bos bloemen tevoorschijn toverde die niet verdween.
Amber had Elijah na de lunch voorgesteld om er als volwassen mensen rustig over te praten en hij was inderdaad braaf blijven zitten. Maar buitengewoon volwassen was hij natuurlijk niet, en rustig al evenmin.
"We kunnen toch een regeling treffen met Robyn?", begon Amber op geduldige toon. "Amy kan iedere vakantie bij ons komen logeren, dat is geen enkel probleem." Elijah was niet in de wieg gelegd om te onderhandelen. De afgelopen dagen had hij alles voor zichzelf op een rijtje gezet en er viel niet te tornen aan zijn besluit. Hij ging dus ook niet veinzen dat dat wel zo was.
"Ik ga hier niet weg, Amber. Dat heeft niet alleen met Amy te maken, maar ook met Emblesight. Ik wil hier gewoon niet weg. Ik ga niet in een volkomen vreemde stad zitten, ver weg van mijn familie en mijn vrienden."
"Is er nou werkelijk geen enkele kans dat je erover na wilt denken?", vroeg ze. "En ook mijn belangen in overweging wilt nemen?"
"Ik héb erover nagedacht, maar ik wil het gewoon niet. Zo’n stap moet je samen willen zetten." Hij stond op.Ook Amber stond op en liep achter hem aan.
"Elijah, besef je dat je op een geweldige manier mijn carrière aan het dwarsbomen bent nu!?"
"Je kunt prima hier carrière maken."
"Ik ga me niet laten opsluiten in dit gat, omdat jij hier vastgekoekt zit. Ik laat dit echt niet lopen, ik krijg zo oneindig veel meer kansen daar!"
Hij zuchtte. "Deze discussie voeren we al een week, dit leidt tot niets."
"Denk nou eens één keertje aan een ander!", smeekte ze.
"Hoor wie het zegt", gromde hij.Amber voelde andermaal dat ze het pleit niet ging winnen en begon nu haar geduld te verliezen. Dus sloeg ze een andere weg in.
"Ik snap het wel", zei ze, zo zacht dat hij haar bijna niet verstond. "Je hoopt dat ik in mijn eentje vertrek. Dat ik ophoepel, zodat jij eindelijk bij Robyn kan zijn." Even was hij uit het veld geslagen. Toen zei hij geïrriteerd: "Dit is oneerlijk. Jij hebt er belang bij om te verhuizen, ik niet, zo simpel is het. Daar gaat het om en om niets anders.”Amber snoof.
"Het zal wel", zei ze koel. "Maar goed, als dit je standpunt blijft, dan denk ik dat we beter kunnen overwegen om inderdaad uit elkaar te gaan."
"Wat jij wilt", antwoordde hij. "Ik laat me niet chanteren."
"Goed. Dan wordt het dus Ilja die je in de vakanties krijgt."
"Dit is vals", zei hij hees van woede. "Dit is echt vals..."
"Kan zijn, maar ik heb liever dat je meteen weet waar je aan toe bent", zei ze. "Ilja!"
"Wat...? Ga je hem erbij roepen? Ben je gek!?"Elijah's hart kromp ineen toen het kleine mannetje zich bij hen voegde en in drie zinnen over zich heen kreeg 'dat papa en mama uit elkaar gingen en dat hij ging verhuizen naar een hele leuke stad met een strand, waar altijd de zon schijnt'. Maar het volgende moment verbaasde Ilja zijn beide ouders, door zich met een vriendelijk gezicht tot zijn moeder te wenden en op kalme toon te zeggen: "Ik heb jullie wel ruzie horen maken hierover, hoor. En ik was al bang dat jullie er niet uit zouden komen, dus ik heb nagedacht. Ik wil niet kiezen maar als ik moet kiezen, dan wil ik bij papa en Amy blijven. Het is niet dat ik minder van jou hou, mam, maar je werkt heel veel en papa is de hele dag thuis dus dat lijkt mij toch fijner."Elijah was even overdonderd als Amber. Hij was in gedachten nog helemaal niet bezig geweest met deze ontwikkeling, dus alles overviel hem. Hoe dan ook zou hij het nooit op deze manier hebben willen uitvechten. Een kind hoorde niet te hoeven kiezen tussen zijn beide ouders.Wat ze beiden vergaten, was dat Ilja zo gewend was aan hun gezin van vijf mensen, dat het voor hem niet echt voelde als een breuk. In feite zou er weinig voor hem veranderen. Hij was gehecht aan Amy en zijn vader en Robyn was als een tweede moeder voor hem. Maar die laatste had hij wijselijk uit zijn toespraakje gehouden. Ilja was niet dom.Na de escalatie stond Elijah, helemaal beduusd nog, de gootsteen schoon te maken, toen Robyn naar beneden kwam en de vuile vaat pakte.
"Ze is boos weggegaan", zei hij verdrietig.
"Ik heb het gehoord", zei ze. "Net als de rest van Emblesight. Het klonk als twee ruziënde kleine kinderen met een heel volwassen jongetje erbij."
"Ik heb dit nooit zo gewild. En nou brult ze van alles over een voogdijzaak die ik zeker ga verliezen omdat ik een lapzwans ben zonder werk en Ilja zit op zijn kamertje en alles is een grote ramp."
Ze zuchtte. "Ze is boos en ergens kan ik me dat wel voorstellen. Er valt echt niet met jou te praten als je op slot gaat. Ik moet naar mijn werk nu, wacht het nou maar af. Misschien valt het allemaal mee."Maar het viel niet mee. Amber bleef bij haar besluit en vertrok naar Sunset Valley. En Ilja bleef voorlopig achter bij Elijah, Robyn en Amy."Maar eigenlijk is dit toch helemaal niet zo slecht?", waagde Elijah voorzichtig een paar weken later op te merken. Amy en Ilja lagen op bed en Robyn was net thuisgekomen van haar werk.
"Mag ik vragen wat je bedoelt?"
"Nou.... wij....?", zei hij hoopvol."Wij?!", vroeg ze boos. "Wat 'wij', er is geen 'wij'. Je ligt verdorie net in scheiding, heb jij dan werkelijk geen gevoel?"
"Jawel. Voor jou. En dat weet je. Moet ik soms een verplichte rouwperiode in acht nemen?"
"Dit is dus precies wat iedereen verwacht, hè? Amber heeft haar hielen nog niet gelicht, of wij storten ons in elkaars armen!"
"Dus?"
"Ik peins er niet over!"
"Iedereen denkt dat we dat willen."
"Ja."
"Dan kunnen we dat toch net zo goed doen?"
"Geen haar op mijn hoofd!"
"Dus iedereen denkt het sowieso, maar wij weten beter."
"Ja."
"Nuttig."
"Voor iemand met zo'n simplistisch denkraam heb je een aardig gecompliceerd leven, vind je niet?"Hierop viel hij stil, maar ze had geen medelijden.
"Waarom denk je eigenlijk dat ik überhaupt nog terug wil komen bij je? Na wat je me allemaal hebt geflikt?"
"Omdat je van me houdt en ik van jou?"
"Jouw eigenwaan kent werkelijk geen grenzen!"
"Dus je zet die verhuizing door?"
"Absoluut!"
"Oh..."Omdat de rechtszaak over de voogdij als een zwaard van Damocles boven zijn hoofd hing en hij vreesde weinig kans te maken als hij zonder werk zat, begon hij vol ijver naar een baan te zoeken. Dat viel echter niet mee. Hij liep tegen de veertig en niemand zat te wachten op iemand met slechts een middelbare schooldiploma en amper werkervaring.Uiteindelijk viel zijn oog op een loopbaan die hem nog het meest geschikt leek. Eigen baas, vrije werkuren, 'mij helemaal op het lijf geschreven' vond hij zelf. Hij kocht een paar boeken, oefende wat en besloot toen dat hij er klaar voor was. "Ik word goochelaar!"
Hij sprak het nog niet hardop uit tegenover anderen. Eerst maar eens proberen."Wat heb jij nou voor kleurig pakje aangetrokken?", vroeg Samuel verbaasd, toen hij Elijah aan zag komen lopen.
"Ik ben goochelaar en ik kom een beetje oefenen hier. Misschien wat geld ophalen."
"Goochelaar?", grinnikte Samuel, "je lijkt meer op een clown. Nou ja, doe je best zou ik zeggen."
Waarop Elijah tot zijn stomme verbazing vrij soepel een dek kaarten uit de lucht toverde.Het ging eigenlijk boven verwachting goed en 's avonds was hij eraan toe iets nieuws te proberen.
"Lady and gentleman!", riep hij, "speciaal voor deze schone jonkvrouw....""Noemt hij me nou een schone jonkvrouw?", vroeg Jersey ironisch aan haar vader.
"Als zijn trucs net zo glad zijn als zijn praatjes vrees ik het ergste", gniffelde Samuel.Maar het volgende moment had Elijah een prachtige bos bloemen tevoorschijn getoverd. Om hem daarna meteen weer te laten verdwijnen.
"Oooowww, zonde!", riep Jersey.
Dit hoort bij de truc", lachte Elijah en voelde zich een supergoochelaar.
"Knap hoor", vonden zijn broer en zijn nichtje.Robyn was intussen nog steeds niet verhuisd en leek daar ook helemaal niet mee bezig. Elijah begon langzamerhand te hopen dat ze hem slechts op de proef stelde en toen hij op een dag nieuwsgierig langs het boshuisje reed en zag dat het weer te koop stond, glimlachte hij van oor tot oor.
Hij zei echter niks."Lekker geslapen vannacht? In je fijne eenpersoonsbed?", vroeg hij de volgende ochtend achter zijn krant.
"Prima, dank je", antwoordde ze. "Ik zie trouwens dat je dat verschrikkelijke shirt weer aan hebt?"
"Vind je dit shirt niet mooi? Wat is er mis mee?"
"Ik vind het een afgrijselijk ding."
"Het is ontzettend representatief anders. Zonde om weg te gooien. Ik ben van plan het af te dragen tot de gaten erin vallen.""Getsie." Ze stond op om haar bord af te wassen en hij liep naar haar toe.
"Dus je wilt dat ik het uittrek?", zei hij zacht.
Bijna had ze argeloos 'graag!' gezegd, toen ze in een flits zijn achterliggende bedoeling begreep.
"Nee hoor, hou jij je kleren maar gewoon aan." Ze bloosde een beetje. "Ik zag dat je huisje weer te koop staat", zei hij.
"Verbeeld je maar niks. Dat heb je aan je dochter te danken, die me op hoge poten kwam vertellen dat ze onder geen beding bij jou en Ilja weg wil en dat ik maar lekker in mijn eentje moet verhuizen als ik dat zo nodig wil." Robyn grinnikte bij de herinnering."Ik zal dit shirt verbranden", zei hij.
"Goed zo."
"Onder een voorwaarde."
"... vertel.""Dat je bij me terugkomt."
"Dat verdien je niet."
"Dan zal ik dit shirt helaas dag en nacht moeten gaan dragen."
"Even serieus, beloof je me dat ik je kan vertrouwen? Ik wil dit niet nog een keer meemaken."
"Denk je dat ik mijn lesje inmiddels niet geleerd heb?"
"Dat raad ik je wel aan."
"Alsjeblieft...?"
Ze zuchtte. "Oké, we gaan het proberen."Zielsgelukkig was hij. Robyn voelde zich vooral heel schuldig tegenover Amber en Ilja, maar dat schuldgevoel deelde hij niet. Hij had nooit gelogen over zijn gevoelens voor Robyn, Amber had daar al van geweten toen ze trouwden. Na een paar jaar huwelijk was daar bovendien een besef bij gekomen dat misschien nog wel belangrijker was. Robyn hield ook meer van hem dan Amber ooit had gedaan. Ze had hem lief ondanks al zijn fouten en hij kon haar geen groter plezier doen, dan gewoon zichzelf te zijn. Dat had hij de afgelopen jaren erg gemist."Ben je verdrietig dat mijn mama nu met papa is?", vroeg Amy aan Ilja.
"Neu", zei die. "We zijn op deze manier echt broer en zus en ik vind het eigenlijk rustiger zo dan vroeger. Normaler."
Amy knikte. "Dat zeker."Zo flitsend als Elijah's carrière als goochelaar begonnen was, zo moeizaam ging het in de periode daarna.
Zijn trucs gingen doorlopend de mist in - hoe hij ook zijn best deed - en hij stond herhaaldelijk flink voor aap."Gewoon volhouden", zei zijn schoonzus bemoedigend. "Dan lukt het vanzelf."
Alleen de truc met het muntje ging bijna altijd goed, zodat hij in ieder geval een grote schare fans onder de kinderen van Emblesight had.
Waaronder zijn eigen zoon. "Echt cool pap! Alleen vind ik je kleren stom. Je ziet er gewoon niet uit als een goochelaar."Robyn moest vooral om hem lachen. "Heb je eigenlijk al een artiestennaam?", vroeg ze.
"Ik heb gedacht over The Magnificent Mummy, maar het is The Fantastic Pharaoh geworden", zei hij. "En stop met dat domme gegiebel, dat is een prima artiestennaam, niks mis mee." Waarna hij galant een bos bloemen tevoorschijn toverde die niet verdween.