Generatie 13 - deel 14, Groeipijnen
Op een avond zaten Frances en Lindsey – zoals vaker – op het balkon en genoten van de boslucht, nadat ze een scheetkussen van de zitting hadden verwijderd.“Kijk ons nou toch zitten samen”, verzuchtte Lindsey. “Wie had dat ooit kunnen denken. Toen, indertijd bedoel ik. Nou ja…” Af en toe dacht hij daar nog aan en dan was hij gelukkig.
Frances glimlachte. “Eigenlijk wel goed dat we zo stumperig gedaan hebben in het begin. Daardoor vinden we elkaar nooit vanzelfsprekend, wat veel stellen die sinds hun jeugd samen zijn wel vaak hebben.”
“Eskimootje?”
Ze gaf hem een Eskimootje.“Effe iets anders", zei Lindsey. "Wat bezielt Nicholas op het moment? Ik kan geen computer opstarten of douche aanzetten of er wacht me een onaangename verrassing. Ik schrik me elke keer de blubber! Na die keer dat ik hem betrapte zou je denken dat hij wijzer was geworden! Vindt hij het leuk om elke keer straf te krijgen?”“Ik heb geen idee”, schudde Frances haar hoofd. “Kwajongensstreken.”Frances vond haar jongensgezin eigenlijk heel leuk. Zelf had ze als kind altijd meer met Lindsey opgetrokken dan met haar eigen broer en zus, dus ze vond het erg fijn om te zien hoe stevig de band tussen met name Samuel en Nicholas was. En Kace - die nu bijna ging afstuderen - hoorde daar helemaal bij. Alleen Elijah viel een klein beetje buiten de boot. Dat kwam door het leeftijdsverschil, maar Frances moest bekennen dat haar jongste het zichzelf ook niet echt gemakkelijk maakte in het leven. Altijd leek hij de confrontatie op te moeten zoeken en vooral voor Nicholas was dat een bron van vermaak."Wat zei opa Dylan altijd, zeg je?", hoorde ze Nicholas op een zondagmiddag tegen Kace roepen, terwijl ze het tuinpad oprenden.
"Dat jullie zo'n mal stel zijn", riep Kace uitgelaten. "Samuel is geboren op een roze wolkje en Nicholas in razernij, zei hij altijd en dat vond hij heel lollig.""En ik? En ik?", riep Elijah, die met Lizzy aan het spelen was.
"Jij?", schaterde Nicholas, "jij bent geboren als een mislukt meisje! Vandaar dat maffe staartje natuurlijk. Je wilt mama nog een beetje tegemoet komen!"
Woedend wilde Elijah zijn oudere broer te lijf gaan, die zich hikkend van de lach uit de voeten maakte, terwijl ook Samuel en Kace dubbel lagen."Dat staartje zal nu wel heel snel verdwijnen", gierde Kace. "Ik denk dat hij een stekelkoppie neemt en zijn snor laat staan."Even later stond Elijah tegenover zijn moeder om verhaal te halen.
"Dus jij wilde dat ik een meisje was", zei hij kwaad.
Frances grinnikte."Ja", zei ze. "Dat wilde ik. Maar toen werd jij geboren en toen besefte ik dat ik me vergist had. Dat ik in werkelijkheid al die tijd een blond jongetje gewild had, met de groene ogen van zijn vader. Kwam dat even perfect uit?" Argwanend keek Elijah haar aan.Frances keek terug. En toen vervolgde ze met een zachtere stem, die de anderen niet konden horen: "Een jongetje dat constant vallen in ons huis plaatst en het prima vindt dat zijn broer daar steeds de schuld van krijgt."
Ze zag dat hij schrok."Hij plaagt je wel, maar hij heeft je nog nooit verraden, hè? Hij neemt altijd de straf op zich die papa hem geeft. Terwijl hij niks heeft gedaan."
"Hoe weet je dat?", vroeg Elijah.
"Nicholas is ondeugend, maar ook onhandig. Die valt altijd door de mand. Jij niet."Van de ene op de andere dag was het afgelopen met de booby traps. "Het is een wonder!", zei Lindsey opgelucht.
"Sommige ondeugden moet je strategisch aanpakken in plaats van met een harde hand", zei Frances cryptisch.Niet lang hierna vierde Elijah zijn verjaardag en werd een tiener.Nicholas was intussen begonnen om werk te maken van Violette, die dat welwillend onderging."Hebben jullie nou verkering?", vroeg Samuel.
"Ben jij gek?", zei Nicholas. "Ze zoent lekker, maar laten we niet overdrijven."
"Soms denk ik wel eens dat wij van verschillende planeten komen", schudde Samuel zijn hoofd.
"Op mijn planeet is het lachen geblazen. Ik kan het je aanraden, sikkeneur."
"Niet voor Violette, als ze echt om je geeft," zei Samuel koeltjes.En toen bereikte Frances een mijlpaal. Op een zaterdagmiddag sleepte ze de zoveelste prijs in de wacht op de renbaan en overschreed de magische grens van 40.000 simdollar. "We did it!", zei ze innig tevreden tegen Bolt, die stiekem ook trots was.De volgende avond nam ze hem apart en fluisterde: "Heel erg bedankt. Je bent welkom om te blijven, maar je mag ook gaan als je wilt. Mijn doel is bereikt, ik ben gelukkig zo."
"Dat is niet aan dovemansoren gericht", zei Bolt. "Jullie zijn een prima gezin, maar die hekken hier bevallen me toch niet helemaal. Ik zeg tabé en raad je aan om je even om die jongeman daar te bekommeren, want die gaat zo vallen.""Wil je leren paardrijden?", vroeg ze opgetogen.
"Nee", antwoordde Elijah, terwijl hij na wat voetengewapper veilig op de grond belandde. "Maar ik vond het zielig voor dat beest dat er nooit meer iemand met hem rijdt."
Frances lachte. "Dat komt goed. Kijk, daar gaat Bolt. Vanaf nu ga ik alleen nog maar rijden voor mijn lol. Met Marron."Toen Elijah even daarna in zijn bed kroop, klonk het een beetje slaperig boven hem: "Zo, heb je je manen weer netjes over je kussen gedrapeerd?"
"Ja hoor, dank je. Ik waardeer je betrokkenheid."
"Eigenlijk ben je wel een lollig mannetje. Volgens mij draag je je haar alleen tot je kont omdat Kace zei dat je stekeltjes zou gaan nemen."
Elijah zweeg.
"En eigenlijk ben je daarmee dus een slaaf van wat anderen zeggen. Of je nou precies doet wat een ander zegt, of dat je juist het tegenovergestelde doet, in feite komt het op hetzelfde neer." "Welterusten", zei Elijah. "Ik vind mijn lange haar mooi."
"Welterusten schone jonkvrouw", zei Nicholas. "Morgen zal ik het voor je invlechten."In de loop der jaren ging het gezin twee keer naar Appaloosa Plains en dat was heel gezellig. Ook Hailey was inmiddels volledig bijgetrokken en ontving hen vriendelijk. Bovendien kwam Billy ieder jaar in de zomervakantie een weekje naar Emblesight.Toen Samuel bijna zou afstuderen, stelde Lindsey voor dat ze een keer samen zouden gaan. Het leek hem wel eens goed als Samuel Billy voor zich alleen had, zonder zijn dominante broertjes erbij. En hij had gelijk, Samuel genoot van iedere minuut. Billy was veel rustiger dan Nicholas en Elijah en in de loop der jaren was er een warme vriendschap ontstaan tussen de twee oudste jongens. De eerste avond bleven ze thuis en vermaakten zich met Lindsey en Booker, maar voor de rest trokken Samuel en Billy hele dagen samen op.Op een middag waren ze naar het zwembad gegaan, toen Samuel vanuit de verte een meisje zag lopen. Ze had iets ongenaakbaars over zich dat onmiddellijk zijn aandacht trok, en te laat merkte hij dat hij ongegeneerd naar haar aan het staren was.
"Vind je haar leuk?", grinnikte Billy.
Samuel kreeg een kop als een boei en mompelde iets onsamenhangends, waarna hij zijn broer snel uitdaagde voor een wedstrijdje adem inhouden. Dat hij overigens jammerlijk verloor.Een paar dagen later zag hij haar weer, toen Billy zijn boeken moest gaan terugbrengen naar de bibliotheek. Nadat Samuel een keer of vier een boek geruild had, heel toevallig net in de kast achter haar, besloot Billy hem een handje te helpen.Hij liep dus op haar af en zei: "Hi Christine. Zin om met ons mee te gaan, ik trakteer op ijs. Dit is mijn halfbroer, Samuel. Mijn vader en hij zijn hier op bezoek." Ze keek op. "Oh ja, best", zei ze, terwijl ze de catalogus wegklikte. "Ze hebben toch niet wat ik zoek."Samuel stond intussen met een rood hoofd de tekst op de achterflap van zijn boek uit te pluizen.
"Ga je mee!?", zei Billy ongeduldig.
"Oh!"Billy en Christine kletsten honderduit en probeerden hem in het gesprek te betrekken, maar op de een of andere manier kwam er niet veel meer uit dan:
"Ja."
"Nee."
"Leuk wel."
En:
"Goh."Tegen de avond gingen ze naar het strand, waar het gezellig druk was. En nog steeds had Samuel geen woord met Christine gewisseld."Jij bent echt onmogelijk", siste Billy tegen hem, nadat ze afscheid van hen had genomen. "Verbijsterend dat ze bij ons bleef."
"Ze zal jou leuk vinden", zei Samuel. "Sorry, ik ben hier gewoon niet handig in."Het was de allerlaatste avond, de volgende ochtend vroeg vlogen Lindsey en Samuel terug naar Emblesight. Ze waren nog maar een week thuis toen er iets verdrietigs gebeurde: Lizzy overleed. De klap was groot, zeker voor de jongens. Lizzy was er gewoon altijd geweest en ze was zo'n lieve en trouwe hond.Ze kreeg een mooie steen op de speciale dierenbegraafplaats van Emblesight.En toen brak de dag aan dat Samuel volwassen werd. Hij studeerde cum laude af en solliciteerde meteen in het ziekenhuis, waar hij als orgaandonor mocht beginnen."Wat sta je trots te glimmen!", lachte Frances tegen Lindsey, na de diplomauitreiking.
"Het lijkt nog maar zo kort geleden dat wij hier stonden, met onze bul op zak", zei hij. "Ik ben wel blij dat hij niet als pandabeer is gekomen."
Frances schoot in de lach."Zeg, even wat anders", fluisterde hij daarna. "Kun jij mij Elijah uitleggen....?"
Frances zuchtte. "Het komt door Wilkinson, de directeur van hun school. Hij schijnt gezegd te hebben dat ze allemaal netjes naar de ceremonie moesten komen en dat langharig tuig geweerd zou worden. Dus heeft hij zijn haar laten knippen."
Frances glimlachte. “Eigenlijk wel goed dat we zo stumperig gedaan hebben in het begin. Daardoor vinden we elkaar nooit vanzelfsprekend, wat veel stellen die sinds hun jeugd samen zijn wel vaak hebben.”
“Eskimootje?”
Ze gaf hem een Eskimootje.“Effe iets anders", zei Lindsey. "Wat bezielt Nicholas op het moment? Ik kan geen computer opstarten of douche aanzetten of er wacht me een onaangename verrassing. Ik schrik me elke keer de blubber! Na die keer dat ik hem betrapte zou je denken dat hij wijzer was geworden! Vindt hij het leuk om elke keer straf te krijgen?”“Ik heb geen idee”, schudde Frances haar hoofd. “Kwajongensstreken.”Frances vond haar jongensgezin eigenlijk heel leuk. Zelf had ze als kind altijd meer met Lindsey opgetrokken dan met haar eigen broer en zus, dus ze vond het erg fijn om te zien hoe stevig de band tussen met name Samuel en Nicholas was. En Kace - die nu bijna ging afstuderen - hoorde daar helemaal bij. Alleen Elijah viel een klein beetje buiten de boot. Dat kwam door het leeftijdsverschil, maar Frances moest bekennen dat haar jongste het zichzelf ook niet echt gemakkelijk maakte in het leven. Altijd leek hij de confrontatie op te moeten zoeken en vooral voor Nicholas was dat een bron van vermaak."Wat zei opa Dylan altijd, zeg je?", hoorde ze Nicholas op een zondagmiddag tegen Kace roepen, terwijl ze het tuinpad oprenden.
"Dat jullie zo'n mal stel zijn", riep Kace uitgelaten. "Samuel is geboren op een roze wolkje en Nicholas in razernij, zei hij altijd en dat vond hij heel lollig.""En ik? En ik?", riep Elijah, die met Lizzy aan het spelen was.
"Jij?", schaterde Nicholas, "jij bent geboren als een mislukt meisje! Vandaar dat maffe staartje natuurlijk. Je wilt mama nog een beetje tegemoet komen!"
Woedend wilde Elijah zijn oudere broer te lijf gaan, die zich hikkend van de lach uit de voeten maakte, terwijl ook Samuel en Kace dubbel lagen."Dat staartje zal nu wel heel snel verdwijnen", gierde Kace. "Ik denk dat hij een stekelkoppie neemt en zijn snor laat staan."Even later stond Elijah tegenover zijn moeder om verhaal te halen.
"Dus jij wilde dat ik een meisje was", zei hij kwaad.
Frances grinnikte."Ja", zei ze. "Dat wilde ik. Maar toen werd jij geboren en toen besefte ik dat ik me vergist had. Dat ik in werkelijkheid al die tijd een blond jongetje gewild had, met de groene ogen van zijn vader. Kwam dat even perfect uit?" Argwanend keek Elijah haar aan.Frances keek terug. En toen vervolgde ze met een zachtere stem, die de anderen niet konden horen: "Een jongetje dat constant vallen in ons huis plaatst en het prima vindt dat zijn broer daar steeds de schuld van krijgt."
Ze zag dat hij schrok."Hij plaagt je wel, maar hij heeft je nog nooit verraden, hè? Hij neemt altijd de straf op zich die papa hem geeft. Terwijl hij niks heeft gedaan."
"Hoe weet je dat?", vroeg Elijah.
"Nicholas is ondeugend, maar ook onhandig. Die valt altijd door de mand. Jij niet."Van de ene op de andere dag was het afgelopen met de booby traps. "Het is een wonder!", zei Lindsey opgelucht.
"Sommige ondeugden moet je strategisch aanpakken in plaats van met een harde hand", zei Frances cryptisch.Niet lang hierna vierde Elijah zijn verjaardag en werd een tiener.Nicholas was intussen begonnen om werk te maken van Violette, die dat welwillend onderging."Hebben jullie nou verkering?", vroeg Samuel.
"Ben jij gek?", zei Nicholas. "Ze zoent lekker, maar laten we niet overdrijven."
"Soms denk ik wel eens dat wij van verschillende planeten komen", schudde Samuel zijn hoofd.
"Op mijn planeet is het lachen geblazen. Ik kan het je aanraden, sikkeneur."
"Niet voor Violette, als ze echt om je geeft," zei Samuel koeltjes.En toen bereikte Frances een mijlpaal. Op een zaterdagmiddag sleepte ze de zoveelste prijs in de wacht op de renbaan en overschreed de magische grens van 40.000 simdollar. "We did it!", zei ze innig tevreden tegen Bolt, die stiekem ook trots was.De volgende avond nam ze hem apart en fluisterde: "Heel erg bedankt. Je bent welkom om te blijven, maar je mag ook gaan als je wilt. Mijn doel is bereikt, ik ben gelukkig zo."
"Dat is niet aan dovemansoren gericht", zei Bolt. "Jullie zijn een prima gezin, maar die hekken hier bevallen me toch niet helemaal. Ik zeg tabé en raad je aan om je even om die jongeman daar te bekommeren, want die gaat zo vallen.""Wil je leren paardrijden?", vroeg ze opgetogen.
"Nee", antwoordde Elijah, terwijl hij na wat voetengewapper veilig op de grond belandde. "Maar ik vond het zielig voor dat beest dat er nooit meer iemand met hem rijdt."
Frances lachte. "Dat komt goed. Kijk, daar gaat Bolt. Vanaf nu ga ik alleen nog maar rijden voor mijn lol. Met Marron."Toen Elijah even daarna in zijn bed kroop, klonk het een beetje slaperig boven hem: "Zo, heb je je manen weer netjes over je kussen gedrapeerd?"
"Ja hoor, dank je. Ik waardeer je betrokkenheid."
"Eigenlijk ben je wel een lollig mannetje. Volgens mij draag je je haar alleen tot je kont omdat Kace zei dat je stekeltjes zou gaan nemen."
Elijah zweeg.
"En eigenlijk ben je daarmee dus een slaaf van wat anderen zeggen. Of je nou precies doet wat een ander zegt, of dat je juist het tegenovergestelde doet, in feite komt het op hetzelfde neer." "Welterusten", zei Elijah. "Ik vind mijn lange haar mooi."
"Welterusten schone jonkvrouw", zei Nicholas. "Morgen zal ik het voor je invlechten."In de loop der jaren ging het gezin twee keer naar Appaloosa Plains en dat was heel gezellig. Ook Hailey was inmiddels volledig bijgetrokken en ontving hen vriendelijk. Bovendien kwam Billy ieder jaar in de zomervakantie een weekje naar Emblesight.Toen Samuel bijna zou afstuderen, stelde Lindsey voor dat ze een keer samen zouden gaan. Het leek hem wel eens goed als Samuel Billy voor zich alleen had, zonder zijn dominante broertjes erbij. En hij had gelijk, Samuel genoot van iedere minuut. Billy was veel rustiger dan Nicholas en Elijah en in de loop der jaren was er een warme vriendschap ontstaan tussen de twee oudste jongens. De eerste avond bleven ze thuis en vermaakten zich met Lindsey en Booker, maar voor de rest trokken Samuel en Billy hele dagen samen op.Op een middag waren ze naar het zwembad gegaan, toen Samuel vanuit de verte een meisje zag lopen. Ze had iets ongenaakbaars over zich dat onmiddellijk zijn aandacht trok, en te laat merkte hij dat hij ongegeneerd naar haar aan het staren was.
"Vind je haar leuk?", grinnikte Billy.
Samuel kreeg een kop als een boei en mompelde iets onsamenhangends, waarna hij zijn broer snel uitdaagde voor een wedstrijdje adem inhouden. Dat hij overigens jammerlijk verloor.Een paar dagen later zag hij haar weer, toen Billy zijn boeken moest gaan terugbrengen naar de bibliotheek. Nadat Samuel een keer of vier een boek geruild had, heel toevallig net in de kast achter haar, besloot Billy hem een handje te helpen.Hij liep dus op haar af en zei: "Hi Christine. Zin om met ons mee te gaan, ik trakteer op ijs. Dit is mijn halfbroer, Samuel. Mijn vader en hij zijn hier op bezoek." Ze keek op. "Oh ja, best", zei ze, terwijl ze de catalogus wegklikte. "Ze hebben toch niet wat ik zoek."Samuel stond intussen met een rood hoofd de tekst op de achterflap van zijn boek uit te pluizen.
"Ga je mee!?", zei Billy ongeduldig.
"Oh!"Billy en Christine kletsten honderduit en probeerden hem in het gesprek te betrekken, maar op de een of andere manier kwam er niet veel meer uit dan:
"Ja."
"Nee."
"Leuk wel."
En:
"Goh."Tegen de avond gingen ze naar het strand, waar het gezellig druk was. En nog steeds had Samuel geen woord met Christine gewisseld."Jij bent echt onmogelijk", siste Billy tegen hem, nadat ze afscheid van hen had genomen. "Verbijsterend dat ze bij ons bleef."
"Ze zal jou leuk vinden", zei Samuel. "Sorry, ik ben hier gewoon niet handig in."Het was de allerlaatste avond, de volgende ochtend vroeg vlogen Lindsey en Samuel terug naar Emblesight. Ze waren nog maar een week thuis toen er iets verdrietigs gebeurde: Lizzy overleed. De klap was groot, zeker voor de jongens. Lizzy was er gewoon altijd geweest en ze was zo'n lieve en trouwe hond.Ze kreeg een mooie steen op de speciale dierenbegraafplaats van Emblesight.En toen brak de dag aan dat Samuel volwassen werd. Hij studeerde cum laude af en solliciteerde meteen in het ziekenhuis, waar hij als orgaandonor mocht beginnen."Wat sta je trots te glimmen!", lachte Frances tegen Lindsey, na de diplomauitreiking.
"Het lijkt nog maar zo kort geleden dat wij hier stonden, met onze bul op zak", zei hij. "Ik ben wel blij dat hij niet als pandabeer is gekomen."
Frances schoot in de lach."Zeg, even wat anders", fluisterde hij daarna. "Kun jij mij Elijah uitleggen....?"
Frances zuchtte. "Het komt door Wilkinson, de directeur van hun school. Hij schijnt gezegd te hebben dat ze allemaal netjes naar de ceremonie moesten komen en dat langharig tuig geweerd zou worden. Dus heeft hij zijn haar laten knippen."