Generatie 20 - deel 15, Love is in the air
"Mijn... moeder?", stamelde Cameron en liet haar ogen opnieuw over het veld gaan.
Ze zag niets, hoe ze ook tuurde. "Is mijn moeder hier in Dragan Glaenn dan?"
"Nee", antwoordde Number One, "niet hier in Dragan Glaenn, maar ik ben erin geslaagd haar op te roepen. Of liever, zij is daarin geslaagd."
Toen daalde ze, landde met haar voeten in het gras en draaide zich onmiddellijk naar Cameron.
"Wat ben je groot geworden", zei ze zacht. Er klonk ontroering in haar stem."Wat is dit voor grap?", vroeg Cameron aan Number One. "Is dit mijn moeder? Ik weet niet wat de truc is, maar als mijn moeder niet eens de moeite kan nemen in eigen persoon naar me toe te komen, dan hoeft het voor mij helemaal niet."Ze keek de blauwwitte gestalte aan en herhaalde pinnig haar woorden.
"Hoor je dat? Ik hoef jou helemaal niet te zien. Bryony heeft me alles verteld. Hoe lief je kon zijn en hoe ijzig soms en hoeveel verdriet haar dat deed en dat ze pas later snapte dat dat kwam doordat je ons gewoon elke keer in de steek liet met dat mens. We zijn gelukkig en papa heeft Jennifer dus er is geen plek meer voor jou in ons leven. Waar je ook uithangt, blijf daar maar lekker met je andere man en je kinderen."
En toen tot besluit tegen Number One: "Klik haar maar weer weg." Ze draaide zich om en verliet het grasveld.Number One keek haar verschrikt na en wilde iets roepen, toen June's hologram haar tegenhield."Laat haar maar, het is beter zo. Ik heb haar nu gezien en dat is wat ik graag wilde. Ik kan toch nooit meer bij hen komen en als Saul gelukkig is met een andere vrouw wil ik dat niet in de war schoppen. Het is mijn eigen schuld, ik had niet zo besluiteloos moeten zijn. En ze hebben gelijk dat ze boos zijn op me. Ik vond dat ik Saul geen eerlijkheid verschuldigd was, maar ik heb er nooit over nagedacht wat ik Bryony en Cameron aandeed. Terwijl ik wel degelijk wist met wie ik hen achterliet, een lege schil zonder hart. Ik ben blij dat ik haar nog een keer heb kunnen zien, hartelijk dank daarvoor."
Even sidderde de projectie, waarna ze verdween en Number One eenzaam achterbleef."Wat ben je stil, is er iets?", vroeg Saul een uur later aan zijn jongste dochter, die al vijf minuten naar haar lege bord zat te staren.
"Oh, nee, niks", zei die snel, pakte haar bord en liep naar de keuken.Het weekend erna gingen de zussen boogschieten. Ze hadden pech want hoewel de dag zonnig was begonnen, schoof er - net toen ze bij het Lintenhertog Balzaal Festival arriveerden - een grijze wolk over waaruit het begon te miezeren. Niet hard, maar net genoeg om nat te worden. Bryony had daar geen problemen mee - integendeel - maar Cameron keek zuur naar de lucht en stak haar paraplu op.
"We kunnen even schuilen", bood Bryony aan maar Cameron schudde haar hoofd.
"Ik bel papa wel even", zei ze. "Kan hij meteen bewijzen of dat nieuwe apparaat van hem werkt."'Dat nieuwe apparaat' was een product dat Saul in zijn vrije tijd in elkaar had gesleuteld, met hulp van Number One die een technische chip afkomstig uit Oasis Landing bezat. Met dit gevaarte - zo beweerde hij - kon hij het weer regelen. Hoon van zowel zijn dochters als zijn broer was zijn deel geweest en nu kreeg hij dan, bij de eerste serieuze regendruppeltjes, een aantal telefoontjes uit verschillende richtingen dat dit een ideaal moment was zijn 'knutselwerkje' (zoals Phileas het noemde) te testen.Nadat hij de meteorologische golven het wolkendek in had gestuurd, schakelde hij het gevaarte uit en staarde gespannen naar de lucht. Na een paar lange minuten waarin er niets leek te gebeuren, loste de wolk plotseling op en de regen stopte, terwijl een fraaie regenboog zich tegen de donkere lucht in de verte aftekende. Trots wreef Saul zich in zijn handen."Hm, de geluksvogel, het is alweer droog", mompelde Cameron en pakte een boog. Een uur lang oefenden ze samen en deden wedstrijdjes, en vonden ondertussen ook tijd met elkaar te kletsen. De zussen hadden een goede band en Cameron vertelde wat haar overkomen was."Maar waar woont ze dan, zei ze dat niet?", wilde Bryony weten.
Cameron schudde haar hoofd. "Niet gevraagd. Ze weet toch waar wij wonen? Waarom komt ze niet gewoon langs als ze me wil zien?"
"Toch jammer dat je meteen boos werd en niet even naar haar geluisterd hebt", vond Bryony, die een verdrietig steekje niet kon onderdrukken omdat June kennelijk geen belangstelling voor haar had gehad. "Ze is toch je moeder. Misschien moet je er Number One nog eens naar vragen."Dat deed Cameron, maar veel wijzer maakte haar dat niet. Iedere keer leek de robot afgeleid te zijn of druk met iets bezig zodat ze geen tijd had en toen Cameron niet opgaf en haar uiteindelijk in een hoek dreef ("Ik wil alleen weten of ze ver weg woont, meer niet") antwoordde Number One dat ze dat soort dingen maar aan haar vader moest vragen. En daar had Cameron geen zin in.Saul was intussen eindelijk begonnen Emits raad op te volgen door een nieuwe plumbot te creëren. Number One had hij vrouwelijke kenmerken gegeven, zijn tweede project - dat hij heel toepasselijk Number Two doopte - maakte hij mannelijk. Of dat nou werkelijk uitmaakte betwijfelde hij, bij Number One in ieder geval niet, maar hij leefde zich uit door er een robuust exemplaar van te maken, met een gespierd voorkomen en een golvende bruine haardos. Hij had er veel lol in en voorzag de nieuwe robot meteen van een aantal eigenschapschips, waaronder liefde en gevoel.Daarna riep hij Number One, die zeer in haar nopjes bleek met haar soortgenoot.
Dat was wederzijds, vanaf het eerste moment werden de twee onafscheidelijk. Number One bleek boordevol verhalen te zitten over Oasis Landing en Number Two kon geen genoeg krijgen van de beschrijvingen van een wereld vol techniek, waar je op iedere straathoek vriendelijke plumbots tegenkwam.Niet alleen Number One leerde een bijzonder iemand kennen, ook in Phileas' leven vond een belangrijke ontmoeting plaats. Puur toevallig, op de kermis. Een jong meisje dat onmiddellijk zijn aandacht trok met haar rode haar en opvallende kleding, maar het waren vooral haar sprankelende, lieve ogen die hem als een magneet naar zich toe trokken. "Alsof de herfst en de lente een plekje hebben gevonden op één gezichtje", omschreef hij het later over de telefoon aan zijn moeder, die meteen begreep dat haar jongste het zwaar te pakken had.Phileas ging altijd recht op zijn doel af, dus hij had zich meteen voorgesteld en gevraagd of hij naast haar mocht komen zitten.
"Ja, natuurlijk", knikte ze verlegen.Columbine heette ze en na wat beleefde introductiezinnen waren ze al snel in een geanimeerd gesprek verzeild geraakt, waarin hij aardig wat over haar te weten kwam. Ze had wetenschap en geneeskunde gestudeerd en was na het behalen van haar bul mee naar Dragan Glaenn gekomen met een vriendin. Niet omdat ze zich hier wilde settelen, maar gewoon om iets van de wereld te zien.Phileas zei dat er geen mooiere plek op aarde bestond dan hier om je te settelen en dat het dorp een laboratorium had en een ziekenhuis bovendien, waar ze vast aan de slag kon als ze dat zou willen. Hij zou een goed woordje voor haar doen.
"Ik ken mensen, zeg maar waar je wilt werken.""Iets in de wetenschap, maar ik weet helemaal niet of ik dat wel van plan ben, hier blijven", lachte ze. "Het lijkt me een kleine gemeenschap en ik kom zelf uit de stad. Ik heb geen idee of ik hier wel zou kunnen aarden. Bovendien zou ik dan een huis moeten vinden, ik kan moeilijk bij Zoe en haar vader blijven wonen."Vanaf dat moment had Phileas nog slechts één doel in zijn leven: de lieve en stralende Columbine overhalen zich hier voorgoed te vestigen. Eerst informeerde hij bij het laboratorium of ze iemand konden gebruiken en toen dat het geval bleek, nodigde hij haar uit om het goede nieuws te vertellen en haar ervan te doordringen hoezeer ze bofte. De banen lagen in Dragan Glaenn niet voor het oprapen moest ze weten, ook omdat iedereen wel in dit prachtige dorp wilde wonen.Ze stond eerder op de stoep dan hij verwacht had. Vroeger vooral, ze belde hem uit zijn bed met de mededeling dat ze onderweg was en niet veel later ging de bel. Toen hij beneden kwam trof hij haar aan in de huiskamer, waar ze kennelijk was binnengelaten door een van zijn huisgenoten. Ze was nog leuker dan in zijn toch al opgetogen herinnering en toen hij haar mee uit eten vroeg in plaats van meteen in te gaan op de diepere details van de baan bij het laboratorium, leek ze nauwelijks verbaasd. Eerder verheugd.Ook Sauls liefdesleven verliep rooskleurig.
Hoewel een LAT-relatie hen beiden nog steeds goed beviel, bleef Jennifer geregeld slapen en was na de eerste schok zelfs gewend geraakt aan de twee robots in huis.Aan June dacht Saul nauwelijks meer. Af en toe drong ze natuurlijk nog wel zijn bewustzijn binnen, maar de hele gang van zaken was te gecompliceerd geweest - ook omdat zij en de kloon elkaar hadden afgewisseld in zijn leven zonder dat hij dat wist - om haar werkelijk te missen. Dat stond hij zichzelf ook niet toe. Het was inmiddels ook al zoveel jaar geleden sinds hij haar voor het laatst gezien had.Zijn huidige leven was te gezellig om te kniezen over een onmogelijke liefde. Met twee opgroeiende dochters en alle perikelen die daarbij hoorden, een uitdagende baan, een leuke vriendin, zijn vrolijke broertje in huis en daarnaast voldoende bezigheden om zich niet te vervelen. Naast de viool en de gitaar bespeelde hij nog steeds de laserharp en op een vlooienmarkt tikte hij eens een oude piano op de kop, die een mooie plek in de huiskamer kreeg. Uiteraard beheerste Saul het instrument in een middag.Phileas nam Columbine mee uit eten en dat werd een eclatant succes, want niet alleen deelden ze dezelfde interesses en werd hij met de minuut verliefder, bovendien had ze een perfect gevoel voor humor. Namelijk het zijne.Zodat hij na afloop schoorvoetend durfde te zeggen dat, als het nou iets zou worden met die baan en Zoe en haar vader haar zat werden, ze dan best bij hen mocht wonen als ze dat tenminste zag zitten. Dat hij het daar volstrekt nog niet met Saul over had gehad liet hij maar even buiten beschouwing, dat was van later zorg.
Columbine schonk hem een grappige duckface die niemand zou hebben opgevat als een ja, maar Phileas wist beter.Op hetzelfde moment was iemand anders in het huishouden minder gelukkig in de liefde: Number Two. Saul had er nooit bij stilgestaan wat het installeren van de liefdeschip teweeg zou kunnen brengen, maar kort samengevat kwam het er op neer dat Number Two meer dan vriendschappelijke gevoelens begon te ontwikkelen, terwijl Number One daar ongevoelig voor bleef.Number Two zelf snapte het maar al te goed en wierp zich op de botbouwer, in een poging te leren hoe je zo'n eigenschapschip moest maken, maar dat liep niet helemaal goed af.Geschrokken kwam Saul op het lawaai en de rookontwikkeling af, die via de zoldertrap zijn oren en neus bereikt hadden en trof zijn tweede creatie aan in een staat van opperste paniek. Snel bracht hij de machine tot rust, hoorde aan wat er gebeurd was en beloofde dat hij niet zou rusten voordat hij een liefdeschip voor Number One had gecreëerd.
Hij hoopte dat het zou lukken. Hij had weliswaar aardig wat benodigdheden verzameld in Oasis Landing en mee naar huis genomen, maar het creëren van zo'n chip was niet eenvoudig. Die van Number Two had hij ooit gekocht.
Ze zag niets, hoe ze ook tuurde. "Is mijn moeder hier in Dragan Glaenn dan?"
"Nee", antwoordde Number One, "niet hier in Dragan Glaenn, maar ik ben erin geslaagd haar op te roepen. Of liever, zij is daarin geslaagd."
Het volgende moment schoot er een felle lichtbundel uit het oog van de plumbot en net toen Cameron dacht dat ze zichzelf in een levensgrote zaklantaarn had veranderd, verscheen er een projectie van een vrouw.
Gedurende een paar seconden hing de vrouw roerloos in de lucht.Toen daalde ze, landde met haar voeten in het gras en draaide zich onmiddellijk naar Cameron.
"Wat ben je groot geworden", zei ze zacht. Er klonk ontroering in haar stem."Wat is dit voor grap?", vroeg Cameron aan Number One. "Is dit mijn moeder? Ik weet niet wat de truc is, maar als mijn moeder niet eens de moeite kan nemen in eigen persoon naar me toe te komen, dan hoeft het voor mij helemaal niet."Ze keek de blauwwitte gestalte aan en herhaalde pinnig haar woorden.
"Hoor je dat? Ik hoef jou helemaal niet te zien. Bryony heeft me alles verteld. Hoe lief je kon zijn en hoe ijzig soms en hoeveel verdriet haar dat deed en dat ze pas later snapte dat dat kwam doordat je ons gewoon elke keer in de steek liet met dat mens. We zijn gelukkig en papa heeft Jennifer dus er is geen plek meer voor jou in ons leven. Waar je ook uithangt, blijf daar maar lekker met je andere man en je kinderen."
En toen tot besluit tegen Number One: "Klik haar maar weer weg." Ze draaide zich om en verliet het grasveld.Number One keek haar verschrikt na en wilde iets roepen, toen June's hologram haar tegenhield."Laat haar maar, het is beter zo. Ik heb haar nu gezien en dat is wat ik graag wilde. Ik kan toch nooit meer bij hen komen en als Saul gelukkig is met een andere vrouw wil ik dat niet in de war schoppen. Het is mijn eigen schuld, ik had niet zo besluiteloos moeten zijn. En ze hebben gelijk dat ze boos zijn op me. Ik vond dat ik Saul geen eerlijkheid verschuldigd was, maar ik heb er nooit over nagedacht wat ik Bryony en Cameron aandeed. Terwijl ik wel degelijk wist met wie ik hen achterliet, een lege schil zonder hart. Ik ben blij dat ik haar nog een keer heb kunnen zien, hartelijk dank daarvoor."
Even sidderde de projectie, waarna ze verdween en Number One eenzaam achterbleef."Wat ben je stil, is er iets?", vroeg Saul een uur later aan zijn jongste dochter, die al vijf minuten naar haar lege bord zat te staren.
"Oh, nee, niks", zei die snel, pakte haar bord en liep naar de keuken.Het weekend erna gingen de zussen boogschieten. Ze hadden pech want hoewel de dag zonnig was begonnen, schoof er - net toen ze bij het Lintenhertog Balzaal Festival arriveerden - een grijze wolk over waaruit het begon te miezeren. Niet hard, maar net genoeg om nat te worden. Bryony had daar geen problemen mee - integendeel - maar Cameron keek zuur naar de lucht en stak haar paraplu op.
"We kunnen even schuilen", bood Bryony aan maar Cameron schudde haar hoofd.
"Ik bel papa wel even", zei ze. "Kan hij meteen bewijzen of dat nieuwe apparaat van hem werkt."'Dat nieuwe apparaat' was een product dat Saul in zijn vrije tijd in elkaar had gesleuteld, met hulp van Number One die een technische chip afkomstig uit Oasis Landing bezat. Met dit gevaarte - zo beweerde hij - kon hij het weer regelen. Hoon van zowel zijn dochters als zijn broer was zijn deel geweest en nu kreeg hij dan, bij de eerste serieuze regendruppeltjes, een aantal telefoontjes uit verschillende richtingen dat dit een ideaal moment was zijn 'knutselwerkje' (zoals Phileas het noemde) te testen.Nadat hij de meteorologische golven het wolkendek in had gestuurd, schakelde hij het gevaarte uit en staarde gespannen naar de lucht. Na een paar lange minuten waarin er niets leek te gebeuren, loste de wolk plotseling op en de regen stopte, terwijl een fraaie regenboog zich tegen de donkere lucht in de verte aftekende. Trots wreef Saul zich in zijn handen."Hm, de geluksvogel, het is alweer droog", mompelde Cameron en pakte een boog. Een uur lang oefenden ze samen en deden wedstrijdjes, en vonden ondertussen ook tijd met elkaar te kletsen. De zussen hadden een goede band en Cameron vertelde wat haar overkomen was."Maar waar woont ze dan, zei ze dat niet?", wilde Bryony weten.
Cameron schudde haar hoofd. "Niet gevraagd. Ze weet toch waar wij wonen? Waarom komt ze niet gewoon langs als ze me wil zien?"
"Toch jammer dat je meteen boos werd en niet even naar haar geluisterd hebt", vond Bryony, die een verdrietig steekje niet kon onderdrukken omdat June kennelijk geen belangstelling voor haar had gehad. "Ze is toch je moeder. Misschien moet je er Number One nog eens naar vragen."Dat deed Cameron, maar veel wijzer maakte haar dat niet. Iedere keer leek de robot afgeleid te zijn of druk met iets bezig zodat ze geen tijd had en toen Cameron niet opgaf en haar uiteindelijk in een hoek dreef ("Ik wil alleen weten of ze ver weg woont, meer niet") antwoordde Number One dat ze dat soort dingen maar aan haar vader moest vragen. En daar had Cameron geen zin in.Saul was intussen eindelijk begonnen Emits raad op te volgen door een nieuwe plumbot te creëren. Number One had hij vrouwelijke kenmerken gegeven, zijn tweede project - dat hij heel toepasselijk Number Two doopte - maakte hij mannelijk. Of dat nou werkelijk uitmaakte betwijfelde hij, bij Number One in ieder geval niet, maar hij leefde zich uit door er een robuust exemplaar van te maken, met een gespierd voorkomen en een golvende bruine haardos. Hij had er veel lol in en voorzag de nieuwe robot meteen van een aantal eigenschapschips, waaronder liefde en gevoel.Daarna riep hij Number One, die zeer in haar nopjes bleek met haar soortgenoot.
Dat was wederzijds, vanaf het eerste moment werden de twee onafscheidelijk. Number One bleek boordevol verhalen te zitten over Oasis Landing en Number Two kon geen genoeg krijgen van de beschrijvingen van een wereld vol techniek, waar je op iedere straathoek vriendelijke plumbots tegenkwam.Niet alleen Number One leerde een bijzonder iemand kennen, ook in Phileas' leven vond een belangrijke ontmoeting plaats. Puur toevallig, op de kermis. Een jong meisje dat onmiddellijk zijn aandacht trok met haar rode haar en opvallende kleding, maar het waren vooral haar sprankelende, lieve ogen die hem als een magneet naar zich toe trokken. "Alsof de herfst en de lente een plekje hebben gevonden op één gezichtje", omschreef hij het later over de telefoon aan zijn moeder, die meteen begreep dat haar jongste het zwaar te pakken had.Phileas ging altijd recht op zijn doel af, dus hij had zich meteen voorgesteld en gevraagd of hij naast haar mocht komen zitten.
"Ja, natuurlijk", knikte ze verlegen.Columbine heette ze en na wat beleefde introductiezinnen waren ze al snel in een geanimeerd gesprek verzeild geraakt, waarin hij aardig wat over haar te weten kwam. Ze had wetenschap en geneeskunde gestudeerd en was na het behalen van haar bul mee naar Dragan Glaenn gekomen met een vriendin. Niet omdat ze zich hier wilde settelen, maar gewoon om iets van de wereld te zien.Phileas zei dat er geen mooiere plek op aarde bestond dan hier om je te settelen en dat het dorp een laboratorium had en een ziekenhuis bovendien, waar ze vast aan de slag kon als ze dat zou willen. Hij zou een goed woordje voor haar doen.
"Ik ken mensen, zeg maar waar je wilt werken.""Iets in de wetenschap, maar ik weet helemaal niet of ik dat wel van plan ben, hier blijven", lachte ze. "Het lijkt me een kleine gemeenschap en ik kom zelf uit de stad. Ik heb geen idee of ik hier wel zou kunnen aarden. Bovendien zou ik dan een huis moeten vinden, ik kan moeilijk bij Zoe en haar vader blijven wonen."Vanaf dat moment had Phileas nog slechts één doel in zijn leven: de lieve en stralende Columbine overhalen zich hier voorgoed te vestigen. Eerst informeerde hij bij het laboratorium of ze iemand konden gebruiken en toen dat het geval bleek, nodigde hij haar uit om het goede nieuws te vertellen en haar ervan te doordringen hoezeer ze bofte. De banen lagen in Dragan Glaenn niet voor het oprapen moest ze weten, ook omdat iedereen wel in dit prachtige dorp wilde wonen.Ze stond eerder op de stoep dan hij verwacht had. Vroeger vooral, ze belde hem uit zijn bed met de mededeling dat ze onderweg was en niet veel later ging de bel. Toen hij beneden kwam trof hij haar aan in de huiskamer, waar ze kennelijk was binnengelaten door een van zijn huisgenoten. Ze was nog leuker dan in zijn toch al opgetogen herinnering en toen hij haar mee uit eten vroeg in plaats van meteen in te gaan op de diepere details van de baan bij het laboratorium, leek ze nauwelijks verbaasd. Eerder verheugd.Ook Sauls liefdesleven verliep rooskleurig.
Hoewel een LAT-relatie hen beiden nog steeds goed beviel, bleef Jennifer geregeld slapen en was na de eerste schok zelfs gewend geraakt aan de twee robots in huis.Aan June dacht Saul nauwelijks meer. Af en toe drong ze natuurlijk nog wel zijn bewustzijn binnen, maar de hele gang van zaken was te gecompliceerd geweest - ook omdat zij en de kloon elkaar hadden afgewisseld in zijn leven zonder dat hij dat wist - om haar werkelijk te missen. Dat stond hij zichzelf ook niet toe. Het was inmiddels ook al zoveel jaar geleden sinds hij haar voor het laatst gezien had.Zijn huidige leven was te gezellig om te kniezen over een onmogelijke liefde. Met twee opgroeiende dochters en alle perikelen die daarbij hoorden, een uitdagende baan, een leuke vriendin, zijn vrolijke broertje in huis en daarnaast voldoende bezigheden om zich niet te vervelen. Naast de viool en de gitaar bespeelde hij nog steeds de laserharp en op een vlooienmarkt tikte hij eens een oude piano op de kop, die een mooie plek in de huiskamer kreeg. Uiteraard beheerste Saul het instrument in een middag.Phileas nam Columbine mee uit eten en dat werd een eclatant succes, want niet alleen deelden ze dezelfde interesses en werd hij met de minuut verliefder, bovendien had ze een perfect gevoel voor humor. Namelijk het zijne.Zodat hij na afloop schoorvoetend durfde te zeggen dat, als het nou iets zou worden met die baan en Zoe en haar vader haar zat werden, ze dan best bij hen mocht wonen als ze dat tenminste zag zitten. Dat hij het daar volstrekt nog niet met Saul over had gehad liet hij maar even buiten beschouwing, dat was van later zorg.
Columbine schonk hem een grappige duckface die niemand zou hebben opgevat als een ja, maar Phileas wist beter.Op hetzelfde moment was iemand anders in het huishouden minder gelukkig in de liefde: Number Two. Saul had er nooit bij stilgestaan wat het installeren van de liefdeschip teweeg zou kunnen brengen, maar kort samengevat kwam het er op neer dat Number Two meer dan vriendschappelijke gevoelens begon te ontwikkelen, terwijl Number One daar ongevoelig voor bleef.Number Two zelf snapte het maar al te goed en wierp zich op de botbouwer, in een poging te leren hoe je zo'n eigenschapschip moest maken, maar dat liep niet helemaal goed af.Geschrokken kwam Saul op het lawaai en de rookontwikkeling af, die via de zoldertrap zijn oren en neus bereikt hadden en trof zijn tweede creatie aan in een staat van opperste paniek. Snel bracht hij de machine tot rust, hoorde aan wat er gebeurd was en beloofde dat hij niet zou rusten voordat hij een liefdeschip voor Number One had gecreëerd.
Hij hoopte dat het zou lukken. Hij had weliswaar aardig wat benodigdheden verzameld in Oasis Landing en mee naar huis genomen, maar het creëren van zo'n chip was niet eenvoudig. Die van Number Two had hij ooit gekocht.