Generatie 19 - deel 2, Dragan Glaenn
Wat was precies het moment geweest dat Raven zich realiseerde dat ze werkelijk anders was dan de anderen?
Anders dan wie ook in de vreemde wereld waarin ze opgroeide?Dragan Glaenn, het middeleeuwse stadje waar ze werd geboren, lag op natuurlijke wijze ingesloten en afgescheiden van de buitenwereld. Aan de ene kant had je de steile kalkrotsen en de moerassen, die weinig meer door lieten dan een enkele vastberaden reiziger die niet terugschrok voor natte sokken en de kans op een voortijdige dood bij de geringste misstap. En aan de andere kant de zee, die er vriendelijk uitzag maar gevaarlijk was met zijn ijskoude stormen, verborgen rotsen en verraderlijke onderstromen. Menig zwemmer was in de loop der eeuwen meegesleurd naar de bodem en later levenloos en opgeblazen teruggekwakt aan wal, om betreurd en begraven te worden op het kleine kerkhof.De inwoners van Dragan Glaenn stopten hun doden niet weg. Fier stonden de grafzerken en Keltische kruizen in het kleine centrum van het dorp, pal naast het dorpsplein, en 's nachts als iedereen sliep vonden de geesten hun weg door de nauwe straatjes. De kleine Brendalynn Fennan die zo mooi kon zingen maar nu voor altijd zweeg, en Aiden Sweeney op wie alle meisjes verliefd waren en die zich net een keer te veel had uitgesloofd. Rusteloos dwaalden ze langs de huizen op zoek naar hun dierbaren, die vaak jaren geleden zelf al waren overgegaan naar het hiernamaals.Hoewel, als de zee hen niet te pakken nam had Magere Hein een slechte aan de Draganners zoals ze zichzelf noemden. Geheimzinnige wezens waren het. Dwergachtigen, nimfen, weerwolven, gifmengers, het regenboogvolkje. Vreedzaam leefden ze samen, trouwden met elkaar en kregen kinderen. Alleen de elfen mengden zich nauwelijks, maar vormden hun eigen besloten gemeenschap. Zij werden het oudst van iedereen en overleefden vele generaties.Het was dus niet makkelijk om anders te zijn in Dragan Glaenn. Iedereen was immers anders?
De eerste keer dat Ravens krachten zich openbaarden was op een vroege ochtend toen ze net zes jaar was. Ze moest opschieten om op tijd te zijn voor de schoolbus en ze had trek in wafels. Het enige wat ze zich achteraf herinnerde, was dat ze van het ene op het andere ogenblik een bord wafels in haar hand had.En wat voor wafels! Krokant aan de buitenkant, zacht aan de binnenkant, geurend naar zoete vanille en bedekt met een flinterdun laagje poedersuiker. Ze waren perfect geweest, de heerlijkste wafels die ze ooit had geproefd, maar voordat ze de laatste hap had kunnen doorslikken kwam haar vader de keuken in wandelen en griste het bord uit haar handen. "Geen tovervoer in dit huis", zei hij venijnig terwijl hij het in de prullenbak kieperde en vanaf dat moment was het haar verboden het trucje nogmaals uit te halen. Papa's macaroni was goed genoeg. Pannen vol kookte hij ervan en ze mocht kiezen hoe ze het wilde eten. Met kaas of met basterdsuiker.En daar bleef het niet bij. Dat ze geen eten mocht maken viel mee te leven, maar haar aandoening - zoals hij het noemde - bracht meer met zich mee. Zo stroomde er soms een krachtige energie door haar lijf die er op een bepaalde manier uit moest en had ze soms de hardnekkige neiging te gaan zweven als ze haast had, maar ook dat werd haar verboden omdat ze 'er zo'n lichtshow van maakte'. En vanaf het moment dat ze ontdekte dat ze zichzelf kon reinigen, zag hij er streng op toe dat ze zich dagelijks douchte omdat hij vond dat je zonder water en zeep nooit echt schoon kon worden.Dit alles betekent niet dat Lorian geen zorgzame vader was voor Raven. Ze deelden een voorliefde voor de buitenlucht, de tuin en de kleine huisdraken die ze hielden en hij deed werkelijk zijn best van haar te houden. Het feit echter dat ze geen elf was beschouwde hij als een ernstige tekortkoming.Even voor het akkefietje met de wafels had Raven een broertje gekregen. Een kleine elf die Elden genoemd werd. Na twee jaar ontwikkelden zijn vleugels zich en er bestond geen trotser man dan Lorian toen bleek dat zijn oudste zoon zijn vleugels geërfd had. Voor het eerst voelde Raven een kleine steek van jaloezie en betreurde ze haar eigen kale schouders, maar ondanks dat hield ze veel van haar broertje.Een jaar na Elden werd Titiana geboren en nog een jaar later Arion. Toen was het gezin compleet en Raven inmiddels gewend aan het feit dat ze een eenling was binnen het gezin. Dat de koelte waarmee haar vader haar altijd bejegend had niet bij zijn karakter hoorde, maar aan haar lag. Lorian was dol op zijn elfenkinderen en liet geen moment onbenut met hen te spelen en hen te knuffelen. Iets wat hij met haar nog nooit gedaan had.Tegen die tijd woonde het gezin nauwelijks nog in het grote huis.
Buiten langs het tuinpad stonden twee elfenhuisjes en als het even kon verbleef iedereen daar. Niet alleen vonden elfen het prettig hun elementaire vorm aan te nemen en onder elkaar te zijn, maar bovendien maakten de huisjes deel uit van een heel netwerk. De echte elfengemeenschap bevond zich in deze teaghlachs die verspreid stonden in het dorp en alle huishoudens waren op deze manier met elkaar verbonden. De grote huizen waren vooral bedoeld om andersoortigen te ontvangen en om uitgebreide moestuinen te kunnen aanleggen, iets wat elfen graag deden en waar ze erg goed in waren.Raven was natuurlijk niet in staat de teaghlachs te betreden en dus gedwongen in haar eentje in het huis wonen. Aanvankelijk zorgde haar moeder nog wel dat ze het grootste deel van de avond bij haar bleef met een van de kleintjes, maar naarmate Raven ouder en zelfstandiger werd, kwam het steeds vaker voor dat ze alleen was.Hoewel ze zich eenzaam voelde, wist ze op een gegeven moment niet beter meer en bovendien genoot ze ook wel van haar vrijheid. Zolang niemand haar in de gaten hield kon ze zich stiekem van haar aangeboren krachten bedienen, hoewel ze daar inmiddels een zondig gevoel bij had ontwikkeld.Met Elden kon Raven het nog steeds heel goed vinden, maar op een kwade dag kwam daar verandering in. Ze hadden samen tikkertje gespeeld in en rond het huis, toen haar broertje ineens met een verbaasd gezicht naar het plafond wees. Automatisch volgde ze zijn blik en zodra ze was afgeleid trok zijn hand een sierlijk boog door de lucht langs haar gezicht.Het volgende moment ademde ze de gloeiende vonkjes in die zijn beweging had veroorzaakt. Ze drongen in haar neus en in haar keel en gedurende een minuut had ze het idee dat ze in brand stond en zou stikken.Terwijl ze verschrikt stond bij te komen en met gierende uithalen op adem kwam begon Elden heel hard te lachen.
"Leuk hè, van papa geleerd", schaterde hij. "Weer iets wat jij niet kan en wij wel!"Het was niet gemeen bedoeld, Elden was een elf en elfen zitten vol kattekwaad, maar een intense woede die haar oren deed suizen golfde door Ravens lijf. Wat er vervolgens gebeurde kwam puur voort uit instinct, het was beslist niet de bedoeling haar jongere broertje werkelijk in gevaar te brengen. Ze dacht niet na, ze handelde.Raven had geen idee wat ze gedaan had, ze had zich bediend van een kracht die onbekend voor haar was. Maar op het moment dat Elden verdween snapte ze onmiddellijk dat het haar schuld was en ze was er van overtuigd dat hij was opgelost. Een wilde paniek maakte zich van haar meester en ze begon Eldens naam te schreeuwen. Dana kwam meteen gealarmeerd naar boven rennen en zodra ze begreep wat er gebeurd was kreeg Raven de wind van voren."Ben je helemaal gek geworden, het is avond! Wie weet waar hij is terechtgekomen, hij is nog maar zes!"Hoe boos haar moeder ook op haar was, haar woorden stelden Raven gerust. Ze begreep dat haar broer niet echt weg was en nog leefde. En het liep sowieso met een sisser af want vijf minuten later al had Elden een teaghlach in een tuin zien staan en was binnen de kortste keren weer thuis. Maar vanaf dat moment vertrouwde hij Raven niet meer en was het afgelopen met hun vriendschap.Die avond voelde Raven zich eenzamer dan ooit. Ze kroop huilend in bed en de volgende ochtend uit school durfde ze niet naar huis, maar dwaalde rond en maakte haar huiswerk ergens in de buitenlucht.Terwijl het later en later werd stilde ze haar honger door zichzelf op aardappel-truffeltaart te trakteren en dacht na over wat ze moest doen. Raven had geen idee wat de oorsprong was van haar krachten, niemand in het dorp was zoals zij. Ze viel niet alleen uit de toon binnen het gezin, niemand begreep haar. Dat besef had altijd wel in haar onderbewustzijn gesluimerd, maar omdat haar krachten positief waren had het nooit op haar gedrukt. Nu was dat ineens anders. Vanuit het niets had ze iets slechts, iets kwaadaardigs gedaan wat heel verkeerd had kunnen aflopen en ze vertrouwde zichzelf niet meer. Wie weet waartoe ze nog meer in staat was zonder het te beseffen.Toen ze om tien uur het donkere huis in sloop liep vrijwel meteen haar moeder naar binnen. Raven kromp in elkaar om het standje dat ongetwijfeld kwam in ontvangst te nemen, maar in plaats daarvan pakte Dana haar dochter stevig vast en knuffelde haar. Verbaasd en opgelucht onderging Raven de omhelzing en keek haar moeder daarna verlegen aan.
"Het spijt me mama, ik weet niet wat ik deed. Maar ik zal het nooit meer doen."Zachtjes maakte Dana zich los uit de omhelzing en keek haar dochter verdrietig aan.
"Nee, dat moet je inderdaad niet meer doen. Het is lastig dat niemand je over je krachten kan vertellen of je kan begeleiden, dat snap ik wel. Wat mij betreft maak je gewoon je eigen eten hoor, daar is echt niks mis mee. En met jezelf reinigen ook niet. Doe dat soort dingen maar gewoon als papa het niet ziet, oké?"
"Hoe kom ik zo mama?", waagde Raven te vragen. "Wat is er met mij ?"
"Opa is ook zo", antwoordde Dana ontwijkend, "er is niks mis met je. Kom, ik breng je naar bed."Het was lang geleden dat Raven was ingestopt en ze genoot van iedere seconde. Aan de liefde van haar moeder had ze nooit getwijfeld, maar soms leek het alsof ze haar op afstand hield. Vooral als haar vader in de buurt was en dat was bijna doorlopend. Lorian had geen baan maar leefde van de groente en het fruit dat hij kweekte.Na een tijdje werden Ravens ogen zwaar en legde ze haar hoofd neer. Dana sloeg het boek dicht, boog voorover en kuste haar wang.
"Welterusten kleine djinn van me", fluisterde ze. "Wat lijk je toch op je vader en wat heb ik je lief."
'Welterusten klein ding' verstond Raven en "Ik lijk helemaal niet op papa" dacht ze verward, maar ze was te slaperig om het uit te spreken.Niet lang daarna werd Raven twaalf jaar en ging naar de middelbare school, die zich in hetzelfde gebouw bevond als de basisschool. Raven behoorde niet tot de allerpopulairste kinderen van de klas, maar ze maakte deel uit van een vast groepje en had het naar haar zin.Toen ze in de derde zat kwam daar echter verandering in.
Het hele gezin was naar een bruiloftsfeest geweest bij familie van haar moeder in Italië - een uitstapje dat zij helaas had moeten missen omdat haar ouders vergeten waren haar schooldirecteur om toestemming te vragen - en toen ze terugkeerden leek er iets veranderd. Haar vader sprak nauwelijks een normale zin meer tegen haar, was koeler dan ooit en zelfs een beetje vijandig. Alsof hij haar ineens met andere ogen bezag. Hij begon haar openlijk lelijk te noemen, bespotte haar onvermogen samen met de andere gezinsleden in de teaghlachs te wonen en vond haar asociaal. "Het wordt tijd dat wij ons er eens serieus in gaan verdiepen hoe we een elf van je kunnen maken."Het ergste was dat Titiana zijn houding overnam en meebracht naar school, waar ze andere kinderen begon op te stoken.
"Ik zeg heus niet dat mensen zonder vleugels raar zijn of zo hoor", zei ze tegen haar vriendjes die zelf vaak vleugelloos door het leven gingen, "maar bij haar staat het gewoon stom. En omdat ze jaloers op ons is verzint ze de gekste dingen, dat zegt papa. Dat ze zichzelf kan schoonmaken, echt, als hij haar niet dwong zich te douchen zou ze dat dus gewoon niet doen hè?"Hoewel Elden niet meedeed aan de plagerijen greep hij ook niet in. Het getreiter begon zich al snel te verspreiden naar de andere klassen, omdat Raven een gewillig slachtoffer bleek. Ze was te verbaasd en gekwetst om te reageren en raakte steeds meer geïsoleerd. Toen bleek dat niemand voor haar in de bres sprong trok ze zich terug in haar eigen wereld en dwaalde na schooltijd urenlang rond alvorens naar huis te gaan, waar ze voor haar gevoel niets meer te zoeken had. Ze kwam er alleen nog om te slapen.Toen Raven achttien was kwam haar opa weer eens op bezoek. Ze zag hem niet vaak - eens in de paar jaar - maar als hij er was betekende dat altijd een korte periode van geluk in haar leven. Doordat ook hij niet in staat was de teaghlachs binnen te gaan, verplaatste het huishouden zich een aantal dagen naar het grote huis en iedereen deed zijn uiterste best het hem naar de zin te maken. Wat betekende dat iedereen ook gewoon tegen haar deed.
Nooit had Raven hem aangesproken op wat haar moeder een paar jaar geleden verteld had, namelijk dat hij dezelfde afwijking had als zij. Maar nu ze ouder was en begon na te denken over wat ze verder met haar leven wilde waagde ze het erop.Finn reageerde stomverbaasd toen hij hoorde dat ze niet alleen geen idee had wat voor wezen ze was, maar zich bovendien diep leek te schamen voor haar krachten. Hij beende op Dana af en toen die na zijn tirade niet meer wist te verzinnen dan met een plofgeluidje haar schouders ophalen ontstak hij in woede. Hij riep dat ze bezig was een bonzaiboompje te kweken uit zijn prachtige kleindochter en dat hij voor de zoveelste keer in zijn leven onpasselijk werd van de infantiele zelfverheerlijking van het elfenras. Terwijl het toch echt helemaal Dana's eigen schuld was geweest dat haar dochter geen elf was, nietwaar? Vond ze niet dat Raven eindelijk eens een keer recht had op de waarheid? Om het nog maar niet te hebben over Silas zelf, die tot op heden geen idee had dat zijn eigen vlees en bloed ergens op deze aarde rondliep?"Wie is Silas?", was het eerste dat Raven vroeg zodra ze haar moeder alleen trof. Ze had zich afzijdig gehouden maar alles gehoord.
"Mijn neef", antwoordde Dana afgemeten, niet opkijkend van haar werk.
"Wat bedoelde opa dan? Het klonk alsof die Silas..."
"Silas is mijn neef en jouw vader."
Raven was met stomheid geslagen. "En... papa dan?""Lorian is niet je biologische vader. Je bent een djinn, net als het grootste deel van mijn vaders familie. Je bent een djinn omdat je vader een djinn is."
"Een djinn?" Raven proefde het woord op haar tong. Djinn. Eindelijk was ze iets, in plaats van iets niet. "Dus mijn vader is een... djinn."
Dana knikte.
"Mag ik hem ontmoeten?""Dat lijkt me geen handig idee Raven. Je was een ongelukje. Het was niet de bedoeling dat ik zwanger raakte, het had nooit mogen gebeuren."
"Heb je hem daarom nooit verteld dat ik besta?"
"We zijn familie, het zou nooit wat hebben kunnen worden tussen ons, het was beter onze eigen levens te leiden. Lorian is je vader, die heeft zijn hele leven voor je gezorgd. Voor zover ik weet is Silas iemand die erop los leeft en alleen zijn eigen pleziertjes najaagt."
"Weet papa het eigenlijk?"
Dana knikte weer.Raven wist niet wat ze verder nog moest vragen. Een tijdje bleef ze nog in de keuken staan, toen droop ze af.De tijd verstreek en Raven dacht constant na over haar echte vader, zonder te weten wat te doen. Nu de waarheid aan het licht was gekomen gedroeg Lorian zich niet langer koel en vijandig, hij had zich een neerbuigend paternalisme aangemeten. Hij liet geen gelegenheid voorbij gaan de familiebanden tussen Ravens ouders te benadrukken en zijn zorgen uit te spreken over de effecten daarvan op haar - met name geestelijke - gezondheid. En verder legde hij zich er steeds fanatieker op toe zijn plan haar te genezen van haar afwijking te verwezenlijken. Op een middag kwam hij opgetogen thuis en riep dat hij eindelijk iemand gevonden had die in staat was de benodigde elixers te brouwen."Dat is mooi", mompelde Dana en Raven kromp in elkaar. "Dat wil ik helemaal niet", zei ze zwakjes. "Het is geen afwijking wat ik heb, ik ben een djinn zoals jullie elfen zijn. Ik wil blijven zoals ik ben, ik zal echt geen dingen meer uithalen, dat beloof ik."
Ze merkte dat het weinig zin had. Lorian was iemand die graag controle hield over de wereld om hem heen en de laatste tijd was die controle hem kennelijk aan het ontglippen. Dit gaf hem houvast, een levensdoel.Het was rond deze tijd dat tijdens de les kunstgeschiedenis ineens de hedendaagse Italiaanse schilder Silas Kobayne aan bod kwam. Al die tijd had ze aangenomen dat hij zijn vaders achternaam zou dragen - en die wist ze niet - dus thuisgekomen surfte ze meteen via internet op zijn naam. Hij bleek een eigen website te hebben en gebiologeerd staarde ze naar zijn beeltenis. Ze leek inderdaad op hem, zoals zowel haar moeder als haar opa hadden verteld. Daarna viel haar oog op de contactbutton en even later toetste ze impulsief zijn telefoonnummer in.Gespannen wachtte ze tot er werd opgenomen. En toen dat gebeurde zat haar keel dicht en zei ze helemaal niets. Nadat ze had opgehangen nam ze zich heilig voor de volgende keer wel iets te zeggen, maar telkens sloeg ze dicht en tot haar verbazing begon hij op een gegeven moment zelf te praten. Zomaar, over niks, over zichzelf, over het weer, over de klaprozen die er weer zo mooi bij stonden in de velden en al snel werden de telefoontjes een soort verslaving waar ze niet mee kon ophouden. Ze gaven haar troost en hoop voor de toekomst.Haar dagen in Dragan Glaenn waren geteld, dat stond steeds meer vast voor haar. Zodra ze haar diploma had gehaald zou ze vertrekken.
Weg uit een wereld waarin ze niet werd geaccepteerd, weg uit een wereld waarin niemand van haar hield of haar accepteerde zoals ze was.
Anders dan wie ook in de vreemde wereld waarin ze opgroeide?Dragan Glaenn, het middeleeuwse stadje waar ze werd geboren, lag op natuurlijke wijze ingesloten en afgescheiden van de buitenwereld. Aan de ene kant had je de steile kalkrotsen en de moerassen, die weinig meer door lieten dan een enkele vastberaden reiziger die niet terugschrok voor natte sokken en de kans op een voortijdige dood bij de geringste misstap. En aan de andere kant de zee, die er vriendelijk uitzag maar gevaarlijk was met zijn ijskoude stormen, verborgen rotsen en verraderlijke onderstromen. Menig zwemmer was in de loop der eeuwen meegesleurd naar de bodem en later levenloos en opgeblazen teruggekwakt aan wal, om betreurd en begraven te worden op het kleine kerkhof.De inwoners van Dragan Glaenn stopten hun doden niet weg. Fier stonden de grafzerken en Keltische kruizen in het kleine centrum van het dorp, pal naast het dorpsplein, en 's nachts als iedereen sliep vonden de geesten hun weg door de nauwe straatjes. De kleine Brendalynn Fennan die zo mooi kon zingen maar nu voor altijd zweeg, en Aiden Sweeney op wie alle meisjes verliefd waren en die zich net een keer te veel had uitgesloofd. Rusteloos dwaalden ze langs de huizen op zoek naar hun dierbaren, die vaak jaren geleden zelf al waren overgegaan naar het hiernamaals.Hoewel, als de zee hen niet te pakken nam had Magere Hein een slechte aan de Draganners zoals ze zichzelf noemden. Geheimzinnige wezens waren het. Dwergachtigen, nimfen, weerwolven, gifmengers, het regenboogvolkje. Vreedzaam leefden ze samen, trouwden met elkaar en kregen kinderen. Alleen de elfen mengden zich nauwelijks, maar vormden hun eigen besloten gemeenschap. Zij werden het oudst van iedereen en overleefden vele generaties.Het was dus niet makkelijk om anders te zijn in Dragan Glaenn. Iedereen was immers anders?
De eerste keer dat Ravens krachten zich openbaarden was op een vroege ochtend toen ze net zes jaar was. Ze moest opschieten om op tijd te zijn voor de schoolbus en ze had trek in wafels. Het enige wat ze zich achteraf herinnerde, was dat ze van het ene op het andere ogenblik een bord wafels in haar hand had.En wat voor wafels! Krokant aan de buitenkant, zacht aan de binnenkant, geurend naar zoete vanille en bedekt met een flinterdun laagje poedersuiker. Ze waren perfect geweest, de heerlijkste wafels die ze ooit had geproefd, maar voordat ze de laatste hap had kunnen doorslikken kwam haar vader de keuken in wandelen en griste het bord uit haar handen. "Geen tovervoer in dit huis", zei hij venijnig terwijl hij het in de prullenbak kieperde en vanaf dat moment was het haar verboden het trucje nogmaals uit te halen. Papa's macaroni was goed genoeg. Pannen vol kookte hij ervan en ze mocht kiezen hoe ze het wilde eten. Met kaas of met basterdsuiker.En daar bleef het niet bij. Dat ze geen eten mocht maken viel mee te leven, maar haar aandoening - zoals hij het noemde - bracht meer met zich mee. Zo stroomde er soms een krachtige energie door haar lijf die er op een bepaalde manier uit moest en had ze soms de hardnekkige neiging te gaan zweven als ze haast had, maar ook dat werd haar verboden omdat ze 'er zo'n lichtshow van maakte'. En vanaf het moment dat ze ontdekte dat ze zichzelf kon reinigen, zag hij er streng op toe dat ze zich dagelijks douchte omdat hij vond dat je zonder water en zeep nooit echt schoon kon worden.Dit alles betekent niet dat Lorian geen zorgzame vader was voor Raven. Ze deelden een voorliefde voor de buitenlucht, de tuin en de kleine huisdraken die ze hielden en hij deed werkelijk zijn best van haar te houden. Het feit echter dat ze geen elf was beschouwde hij als een ernstige tekortkoming.Even voor het akkefietje met de wafels had Raven een broertje gekregen. Een kleine elf die Elden genoemd werd. Na twee jaar ontwikkelden zijn vleugels zich en er bestond geen trotser man dan Lorian toen bleek dat zijn oudste zoon zijn vleugels geërfd had. Voor het eerst voelde Raven een kleine steek van jaloezie en betreurde ze haar eigen kale schouders, maar ondanks dat hield ze veel van haar broertje.Een jaar na Elden werd Titiana geboren en nog een jaar later Arion. Toen was het gezin compleet en Raven inmiddels gewend aan het feit dat ze een eenling was binnen het gezin. Dat de koelte waarmee haar vader haar altijd bejegend had niet bij zijn karakter hoorde, maar aan haar lag. Lorian was dol op zijn elfenkinderen en liet geen moment onbenut met hen te spelen en hen te knuffelen. Iets wat hij met haar nog nooit gedaan had.Tegen die tijd woonde het gezin nauwelijks nog in het grote huis.
Buiten langs het tuinpad stonden twee elfenhuisjes en als het even kon verbleef iedereen daar. Niet alleen vonden elfen het prettig hun elementaire vorm aan te nemen en onder elkaar te zijn, maar bovendien maakten de huisjes deel uit van een heel netwerk. De echte elfengemeenschap bevond zich in deze teaghlachs die verspreid stonden in het dorp en alle huishoudens waren op deze manier met elkaar verbonden. De grote huizen waren vooral bedoeld om andersoortigen te ontvangen en om uitgebreide moestuinen te kunnen aanleggen, iets wat elfen graag deden en waar ze erg goed in waren.Raven was natuurlijk niet in staat de teaghlachs te betreden en dus gedwongen in haar eentje in het huis wonen. Aanvankelijk zorgde haar moeder nog wel dat ze het grootste deel van de avond bij haar bleef met een van de kleintjes, maar naarmate Raven ouder en zelfstandiger werd, kwam het steeds vaker voor dat ze alleen was.Hoewel ze zich eenzaam voelde, wist ze op een gegeven moment niet beter meer en bovendien genoot ze ook wel van haar vrijheid. Zolang niemand haar in de gaten hield kon ze zich stiekem van haar aangeboren krachten bedienen, hoewel ze daar inmiddels een zondig gevoel bij had ontwikkeld.Met Elden kon Raven het nog steeds heel goed vinden, maar op een kwade dag kwam daar verandering in. Ze hadden samen tikkertje gespeeld in en rond het huis, toen haar broertje ineens met een verbaasd gezicht naar het plafond wees. Automatisch volgde ze zijn blik en zodra ze was afgeleid trok zijn hand een sierlijk boog door de lucht langs haar gezicht.Het volgende moment ademde ze de gloeiende vonkjes in die zijn beweging had veroorzaakt. Ze drongen in haar neus en in haar keel en gedurende een minuut had ze het idee dat ze in brand stond en zou stikken.Terwijl ze verschrikt stond bij te komen en met gierende uithalen op adem kwam begon Elden heel hard te lachen.
"Leuk hè, van papa geleerd", schaterde hij. "Weer iets wat jij niet kan en wij wel!"Het was niet gemeen bedoeld, Elden was een elf en elfen zitten vol kattekwaad, maar een intense woede die haar oren deed suizen golfde door Ravens lijf. Wat er vervolgens gebeurde kwam puur voort uit instinct, het was beslist niet de bedoeling haar jongere broertje werkelijk in gevaar te brengen. Ze dacht niet na, ze handelde.Raven had geen idee wat ze gedaan had, ze had zich bediend van een kracht die onbekend voor haar was. Maar op het moment dat Elden verdween snapte ze onmiddellijk dat het haar schuld was en ze was er van overtuigd dat hij was opgelost. Een wilde paniek maakte zich van haar meester en ze begon Eldens naam te schreeuwen. Dana kwam meteen gealarmeerd naar boven rennen en zodra ze begreep wat er gebeurd was kreeg Raven de wind van voren."Ben je helemaal gek geworden, het is avond! Wie weet waar hij is terechtgekomen, hij is nog maar zes!"Hoe boos haar moeder ook op haar was, haar woorden stelden Raven gerust. Ze begreep dat haar broer niet echt weg was en nog leefde. En het liep sowieso met een sisser af want vijf minuten later al had Elden een teaghlach in een tuin zien staan en was binnen de kortste keren weer thuis. Maar vanaf dat moment vertrouwde hij Raven niet meer en was het afgelopen met hun vriendschap.Die avond voelde Raven zich eenzamer dan ooit. Ze kroop huilend in bed en de volgende ochtend uit school durfde ze niet naar huis, maar dwaalde rond en maakte haar huiswerk ergens in de buitenlucht.Terwijl het later en later werd stilde ze haar honger door zichzelf op aardappel-truffeltaart te trakteren en dacht na over wat ze moest doen. Raven had geen idee wat de oorsprong was van haar krachten, niemand in het dorp was zoals zij. Ze viel niet alleen uit de toon binnen het gezin, niemand begreep haar. Dat besef had altijd wel in haar onderbewustzijn gesluimerd, maar omdat haar krachten positief waren had het nooit op haar gedrukt. Nu was dat ineens anders. Vanuit het niets had ze iets slechts, iets kwaadaardigs gedaan wat heel verkeerd had kunnen aflopen en ze vertrouwde zichzelf niet meer. Wie weet waartoe ze nog meer in staat was zonder het te beseffen.Toen ze om tien uur het donkere huis in sloop liep vrijwel meteen haar moeder naar binnen. Raven kromp in elkaar om het standje dat ongetwijfeld kwam in ontvangst te nemen, maar in plaats daarvan pakte Dana haar dochter stevig vast en knuffelde haar. Verbaasd en opgelucht onderging Raven de omhelzing en keek haar moeder daarna verlegen aan.
"Het spijt me mama, ik weet niet wat ik deed. Maar ik zal het nooit meer doen."Zachtjes maakte Dana zich los uit de omhelzing en keek haar dochter verdrietig aan.
"Nee, dat moet je inderdaad niet meer doen. Het is lastig dat niemand je over je krachten kan vertellen of je kan begeleiden, dat snap ik wel. Wat mij betreft maak je gewoon je eigen eten hoor, daar is echt niks mis mee. En met jezelf reinigen ook niet. Doe dat soort dingen maar gewoon als papa het niet ziet, oké?"
"Hoe kom ik zo mama?", waagde Raven te vragen. "Wat is er met mij ?"
"Opa is ook zo", antwoordde Dana ontwijkend, "er is niks mis met je. Kom, ik breng je naar bed."Het was lang geleden dat Raven was ingestopt en ze genoot van iedere seconde. Aan de liefde van haar moeder had ze nooit getwijfeld, maar soms leek het alsof ze haar op afstand hield. Vooral als haar vader in de buurt was en dat was bijna doorlopend. Lorian had geen baan maar leefde van de groente en het fruit dat hij kweekte.Na een tijdje werden Ravens ogen zwaar en legde ze haar hoofd neer. Dana sloeg het boek dicht, boog voorover en kuste haar wang.
"Welterusten kleine djinn van me", fluisterde ze. "Wat lijk je toch op je vader en wat heb ik je lief."
'Welterusten klein ding' verstond Raven en "Ik lijk helemaal niet op papa" dacht ze verward, maar ze was te slaperig om het uit te spreken.Niet lang daarna werd Raven twaalf jaar en ging naar de middelbare school, die zich in hetzelfde gebouw bevond als de basisschool. Raven behoorde niet tot de allerpopulairste kinderen van de klas, maar ze maakte deel uit van een vast groepje en had het naar haar zin.Toen ze in de derde zat kwam daar echter verandering in.
Het hele gezin was naar een bruiloftsfeest geweest bij familie van haar moeder in Italië - een uitstapje dat zij helaas had moeten missen omdat haar ouders vergeten waren haar schooldirecteur om toestemming te vragen - en toen ze terugkeerden leek er iets veranderd. Haar vader sprak nauwelijks een normale zin meer tegen haar, was koeler dan ooit en zelfs een beetje vijandig. Alsof hij haar ineens met andere ogen bezag. Hij begon haar openlijk lelijk te noemen, bespotte haar onvermogen samen met de andere gezinsleden in de teaghlachs te wonen en vond haar asociaal. "Het wordt tijd dat wij ons er eens serieus in gaan verdiepen hoe we een elf van je kunnen maken."Het ergste was dat Titiana zijn houding overnam en meebracht naar school, waar ze andere kinderen begon op te stoken.
"Ik zeg heus niet dat mensen zonder vleugels raar zijn of zo hoor", zei ze tegen haar vriendjes die zelf vaak vleugelloos door het leven gingen, "maar bij haar staat het gewoon stom. En omdat ze jaloers op ons is verzint ze de gekste dingen, dat zegt papa. Dat ze zichzelf kan schoonmaken, echt, als hij haar niet dwong zich te douchen zou ze dat dus gewoon niet doen hè?"Hoewel Elden niet meedeed aan de plagerijen greep hij ook niet in. Het getreiter begon zich al snel te verspreiden naar de andere klassen, omdat Raven een gewillig slachtoffer bleek. Ze was te verbaasd en gekwetst om te reageren en raakte steeds meer geïsoleerd. Toen bleek dat niemand voor haar in de bres sprong trok ze zich terug in haar eigen wereld en dwaalde na schooltijd urenlang rond alvorens naar huis te gaan, waar ze voor haar gevoel niets meer te zoeken had. Ze kwam er alleen nog om te slapen.Toen Raven achttien was kwam haar opa weer eens op bezoek. Ze zag hem niet vaak - eens in de paar jaar - maar als hij er was betekende dat altijd een korte periode van geluk in haar leven. Doordat ook hij niet in staat was de teaghlachs binnen te gaan, verplaatste het huishouden zich een aantal dagen naar het grote huis en iedereen deed zijn uiterste best het hem naar de zin te maken. Wat betekende dat iedereen ook gewoon tegen haar deed.
Nooit had Raven hem aangesproken op wat haar moeder een paar jaar geleden verteld had, namelijk dat hij dezelfde afwijking had als zij. Maar nu ze ouder was en begon na te denken over wat ze verder met haar leven wilde waagde ze het erop.Finn reageerde stomverbaasd toen hij hoorde dat ze niet alleen geen idee had wat voor wezen ze was, maar zich bovendien diep leek te schamen voor haar krachten. Hij beende op Dana af en toen die na zijn tirade niet meer wist te verzinnen dan met een plofgeluidje haar schouders ophalen ontstak hij in woede. Hij riep dat ze bezig was een bonzaiboompje te kweken uit zijn prachtige kleindochter en dat hij voor de zoveelste keer in zijn leven onpasselijk werd van de infantiele zelfverheerlijking van het elfenras. Terwijl het toch echt helemaal Dana's eigen schuld was geweest dat haar dochter geen elf was, nietwaar? Vond ze niet dat Raven eindelijk eens een keer recht had op de waarheid? Om het nog maar niet te hebben over Silas zelf, die tot op heden geen idee had dat zijn eigen vlees en bloed ergens op deze aarde rondliep?"Wie is Silas?", was het eerste dat Raven vroeg zodra ze haar moeder alleen trof. Ze had zich afzijdig gehouden maar alles gehoord.
"Mijn neef", antwoordde Dana afgemeten, niet opkijkend van haar werk.
"Wat bedoelde opa dan? Het klonk alsof die Silas..."
"Silas is mijn neef en jouw vader."
Raven was met stomheid geslagen. "En... papa dan?""Lorian is niet je biologische vader. Je bent een djinn, net als het grootste deel van mijn vaders familie. Je bent een djinn omdat je vader een djinn is."
"Een djinn?" Raven proefde het woord op haar tong. Djinn. Eindelijk was ze iets, in plaats van iets niet. "Dus mijn vader is een... djinn."
Dana knikte.
"Mag ik hem ontmoeten?""Dat lijkt me geen handig idee Raven. Je was een ongelukje. Het was niet de bedoeling dat ik zwanger raakte, het had nooit mogen gebeuren."
"Heb je hem daarom nooit verteld dat ik besta?"
"We zijn familie, het zou nooit wat hebben kunnen worden tussen ons, het was beter onze eigen levens te leiden. Lorian is je vader, die heeft zijn hele leven voor je gezorgd. Voor zover ik weet is Silas iemand die erop los leeft en alleen zijn eigen pleziertjes najaagt."
"Weet papa het eigenlijk?"
Dana knikte weer.Raven wist niet wat ze verder nog moest vragen. Een tijdje bleef ze nog in de keuken staan, toen droop ze af.De tijd verstreek en Raven dacht constant na over haar echte vader, zonder te weten wat te doen. Nu de waarheid aan het licht was gekomen gedroeg Lorian zich niet langer koel en vijandig, hij had zich een neerbuigend paternalisme aangemeten. Hij liet geen gelegenheid voorbij gaan de familiebanden tussen Ravens ouders te benadrukken en zijn zorgen uit te spreken over de effecten daarvan op haar - met name geestelijke - gezondheid. En verder legde hij zich er steeds fanatieker op toe zijn plan haar te genezen van haar afwijking te verwezenlijken. Op een middag kwam hij opgetogen thuis en riep dat hij eindelijk iemand gevonden had die in staat was de benodigde elixers te brouwen."Dat is mooi", mompelde Dana en Raven kromp in elkaar. "Dat wil ik helemaal niet", zei ze zwakjes. "Het is geen afwijking wat ik heb, ik ben een djinn zoals jullie elfen zijn. Ik wil blijven zoals ik ben, ik zal echt geen dingen meer uithalen, dat beloof ik."
Ze merkte dat het weinig zin had. Lorian was iemand die graag controle hield over de wereld om hem heen en de laatste tijd was die controle hem kennelijk aan het ontglippen. Dit gaf hem houvast, een levensdoel.Het was rond deze tijd dat tijdens de les kunstgeschiedenis ineens de hedendaagse Italiaanse schilder Silas Kobayne aan bod kwam. Al die tijd had ze aangenomen dat hij zijn vaders achternaam zou dragen - en die wist ze niet - dus thuisgekomen surfte ze meteen via internet op zijn naam. Hij bleek een eigen website te hebben en gebiologeerd staarde ze naar zijn beeltenis. Ze leek inderdaad op hem, zoals zowel haar moeder als haar opa hadden verteld. Daarna viel haar oog op de contactbutton en even later toetste ze impulsief zijn telefoonnummer in.Gespannen wachtte ze tot er werd opgenomen. En toen dat gebeurde zat haar keel dicht en zei ze helemaal niets. Nadat ze had opgehangen nam ze zich heilig voor de volgende keer wel iets te zeggen, maar telkens sloeg ze dicht en tot haar verbazing begon hij op een gegeven moment zelf te praten. Zomaar, over niks, over zichzelf, over het weer, over de klaprozen die er weer zo mooi bij stonden in de velden en al snel werden de telefoontjes een soort verslaving waar ze niet mee kon ophouden. Ze gaven haar troost en hoop voor de toekomst.Haar dagen in Dragan Glaenn waren geteld, dat stond steeds meer vast voor haar. Zodra ze haar diploma had gehaald zou ze vertrekken.
Weg uit een wereld waarin ze niet werd geaccepteerd, weg uit een wereld waarin niemand van haar hield of haar accepteerde zoals ze was.