Generatie 20 - deel 4, Bryony
Saul keek naar de klok, het was net half 8 geweest.
Thuis was het nu een drukte en een gegil wist hij, van kinderen die elkaar voor de koelkast verdrongen, op het allerlaatste moment nog hun huiswerk maakten en haastig een lunchpakket bij elkaar smeerden. Niet direct een geschikt moment om je moeder te overvallen met een pasgeboren baby, maar desondanks pakte hij zijn telefoon en belde een taxi.Het regende pijpenstelen, dus toen hij aankwam ging hij onder het afdakje naast het huis staan en wachtte tot de schoolbus voorreed en zijn broers en zussen naar buiten kwamen. Zodra hij dacht dat iedereen langs was gerend, stapte hij naar voren en botste bijna tegen Phileas op, die als laatste de trap kwam aflopen."Je bent laat", zei Saul geschrokken.
Verbaasd keek Phileas hem aan en liet toen zijn ogen naar het klein pakketje in de armen van zijn oudste broer zakken.
"Heb je een baby?", vroeg hij droog. "Is dat jouw baby? Hij is groen."
"Ze is groen, het is een meisje. En jij moet naar school", antwoordde Saul kortaf.
Phileas zette grote ogen op. "Daar zullen papa en mama wel blij mee zijn zeg." Toen vervolgde hij nieuwsgierig: "Wie is de moeder eigenlijk? Ohooo, Saul heeft een vriendinnetje!"
"De bus vertrekt, je moet weg", gromde Saul. "En er is geen moeder, ik heb toch helemaal geen vriendin? Ga weg."
"Stiekem misschien", grijnsde Phileas, maar draaide zich toen om en holde naar de bus, die net op dat moment nogmaals ongeduldig claxoneerde.De reactie op zijn verhaal binnen viel met geen pen te beschrijven. Hij moest ongeveer tien keer herhalen dat hij echt geen meisje zwanger had gemaakt en dat dit kindje uit zijn achtertuin kwam."Het was een zaadje dat ik door celsplitsing verkregen heb, op de universiteit. Althans, het eerste plantje ging dood maar leverde wel een nieuw zaadje en daar groeide zij uit." Hij keek naar het baby'tje. "Ik dacht dat het een soort meloen werd of zo, hoe kon ik dit nou weten?", vervolgde hij zwakjes.
"En nu?", vroeg Raven totaal ontredderd. "Heeft ze al een naam eigenlijk?"
Saul haalde zijn schouders op. "Ik wil haar naar een plant noemen, dat lijkt me wel toepasselijk." Even dacht hij na. "Bryony", zei hij toen.Raven en Shayne vroegen of zij Bryony misschien beter konden grootbrengen, maar dat wilde Saul niet. Hij was verantwoordelijk voor haar bestaan en voelde zich ook werkelijk haar vader, omdat hij haar had geplant, verzorgd en geoogst. Het was wel fijn dat zijn ouders en ook Saoirse - die net van school was en werk zocht - spontaan aanboden op het meisje te zullen passen als Saul moest werken en dat bleek een perfecte regeling.In een van de lege kamertjes op de eerste verdieping richtte hij met hulp van zijn moeder een gezellig kinderkamertje in en al snel moest hij bekennen dat hij het eigenlijk best leuk vond. Bryony was een makkelijk kindje. Ze had geen enkele behoefte aan eten of drinken en zolang er maar af en toe gezellig met haar werd gedaan was ze tevreden.Saoirse bleek een betrouwbare babysitter. Ruim op tijd kwam ze 's morgens binnen om zich over haar nichtje te ontfermen en Saul zorgde er natuurlijk voor dat Number One dan veilig zat opgesloten op de vliering, zonder eigenschapschips zodat ze geen stennis kon gaan maken omdat ze het huis wilde poetsen of pannenkoeken bakken.Om de zoveel tijd stapte Saul in het tijdportaal, altijd op momenten dat Bryony bij zijn ouders was. Effectief was hij natuurlijk hoogstens een minuut weg, maar je wist nooit of hem iets zou overkomen in de verre toekomst. Hij wilde er zeker van zijn dat ze in veilige handen was.Number One nam hij altijd mee. Die voelde zich duidelijk thuis in Oasis Landing, zocht contact met andere robots en kon haar batterij weer eens volledig opvullen in een oplaadstation. En Saul bracht bijna al zijn tijd door in de botterij, omdat hij alles over de plumbots wilde weten wat er te weten viel en hij het bovendien leuk vond nieuwe chips te maken en uit te proberen. Of haar een beetje op te pimpen.Zolang Bryony een baby was zat Saul vaak bij zijn ouders thuis, omdat hij het saai vond in zijn eentje de hele dag binnen te moeten doorbrengen. Terwijl het meisje beneden in het oude ledikantje van Phileas lag, zat Saul boven in de kamer en ging zijn gang, precies zoals hij altijd had gedaan.
Raven en Shayne vonden het alleen maar gezellig.Phileas was nu tien jaar oud en wilde beslist geen Puck meer worden genoemd. Wat iedereen natuurlijk daardoor toch steeds deed omdat hij zo grappig boos werd. Voor Saul had hij nog steeds een zwak en dat was wederzijds, hoewel ook die het erg leuk vond zijn kleine broertje uit de tent te lokken.Bijvoorbeeld door pesterig een emmer ijs uit de koelkast te halen als diner wanneer er voor de anderen aardappel-truffeltaart op het menu stond, omdat hun moeder dat nu eenmaal graag lustte."Wat zeur je nou", smakte hij tussen twee happen door terwijl Phileas hem met grote verontwaardigde ogen stond aan te kijken. "Dan maak je toch gewoon je eigen emmer? Jij kunt dat."
"Je weet best dat dat niet mag van mama", mopperde Phileas en slofte naar de aanrecht om braaf zijn bord te pakken.Toen Bryony ouder werd bleef het ouderlijk huis een prettige plek om vaak rond te hangen. Niet alleen voor Saul maar ook voor het meisje zelf, dat beslist geen aandacht en liefde tekort kwam en zich precies hetzelfde leek te ontwikkelen als een gewoon kindje. Met dit verschil dat ze continu een spoor van kleine kleurige bloemetjes achterliet zodra ze zich voortbewoog. Bloemen die na een poosje vanzelf verdwenen dus rommel gaf het niet gelukkig, het zag er heel vrolijk uit.Dat ze volledig kaal was baarde Saul een beetje zorgen, hij hoopte niet dat dat zo bleef. Wenkbrauwen en wimpers had ze wel, dus hij ging er maar vanuit dat hoofdbedekking vanzelf zou volgen.Omdat Saoirse inmiddels een baan had, verwijderde Saul de tuinier-chip van Number One en verving die door de oppas-chip. Hij wist dat hij een risico liep dat Bryony op een dag over haar nieuwe babysitter zou gaan praten tegenover anderen, maar hij besefte dat dat toch niet te voorkomen was. Tegen die tijd zou hij wel zien hoe hij zijn robot zou introduceren, niemand hoefde exact te weten wat ze allemaal kon en waar ze vandaan kwam.Hoewel Sauls hele leven in het teken stond van technologie, vergat hij niet dat hij tevens tovenaar was.
Alleen in Oasis Landing hield hij zijn krachten verborgen omdat hij geen idee had hoe er op oude magie gereageerd zou worden in een wereld die volledig vertrouwde en stoelde op de wetenschap.Af en toe waagde hij het stiekem een appeltje te toveren als hij heel hongerig was en eenmaal noopte een kwak overgeefsel in de allerlaatste lege hotelkamer hem de boel grondig te reinigen. Hij moest er niet aan denken op zijn knieƫn alle smerigheid zelf te moeten opruimen en gelukkig was er niemand in de buurt die hem kon betrappen.
Ook douchen deed hij niet met behulp van toverkracht zoals thuis, maar in een daarvoor bestemd apparaat dat veel te grappig was om er geen gebruik van te maken. Er kwam geen water uit en je hoefde zelfs niet uit de kleren. In feite leek het precies hetzelfde te werken als wanneer zijn moeder of Phileas hem reinigden.Thuis was hij intussen begonnen zich te verdiepen in een natuurfilosofie waar zijn kennissen in Oasis Landing hem hartelijk om zouden uitlachen: alchemie. De drankjes van zijn overgrootvader die hem van een vampier in een tovenaar hadden veranderd intrigeerden hem al jaren en toen een oude tovenaar in het dorp overleed en zijn alchemieset naliet, was hij er als de kippen bij het voor een leuk prijsje over te nemen.
Binnen de kortste keren had hij door studie alle geheimen van deze mysterieuze discipline ontrafeld, alleen ontbrak het hem aan ingrediƫnten om zijn vaardigheid mee te testen.De allereerste keer dat iemand in de toekomst onverwacht getuige was van zijn duistere talenten vond plaats in een dansclub.
Saul ging eigenlijk nooit uit, maar hij had de hele dag eigenschapchips staan ontwerpen - die hij inmiddels maar verkocht omdat Number One er genoeg had - en hij was een beetje gaar. De club bleek volledig uitgestorven, op een plumbot na die in een afgeschermde ruimte rond een laserharp draalde. Uit een installatie kwam elektronische muziek en Saul besloot zich in zijn eentje te gaan vermaken.Dat verveelde natuurlijk al snel, maar na wat knopjes te hebben uitgeprobeerd ontdekte hij een alleraardigste optie die 'maandans' heette en iets grappigs deed met de zwaartekracht boven de dansvloer. Dat was een tijdje leuk, tot hij licht misselijk werd en na wat onhandig gestuntel en potsierlijk gestuiter de knop bereikte en weer kon uitschakelen.Wat hem ertoe dreef wist hij achteraf zelf niet, maar ineens trok hij zijn toverstok uit zijn broekzak en begon de installatie magisch te verbeteren. Muziek door het hele gebouw in plaats van alleen op deze plek, dat leek hem wel wat. Hij was zo intensief en geconcentreerd bezig, dat hij pas zag dat hij vanaf een afstandje strak werd aangestaard toen hij klaar was en de stok weer wegborg."Wat deed je, wat was dat voor raar ouderwets vuurwerk?", vroeg ze terwijl ze haar ogen samenkneep.
Saul was zich wild geschrokken en had zo snel geen smoes voorhanden. "Niks", zei hij dus. "Iets uit mijn tijd, een soort ritueel. Zullen we dansen?"
Normaal zou hij dat in geen honderd jaar hebben durven vragen maar hij had een afleidingsmanoeuvre nodig en dit voldeed. Ze haalde haar schouders op en zei dat het goed was. "Laat me maar eens zien hoe dat ging vroeger, dansen."Nou had Saul in zijn hele leven nog nooit gedanst en in het begin stond hij dus aardig te stuntelen, maar zijn aanleg om zich bliksemsnel dingen eigen te maken redde hem. Binnen no time had hij haar bewegingen een beetje afgekeken en bewoog steeds soepeler mee op de muziek, waarbij hij al snel geplaagd werd door dezelfde dromerige gevoelens die hem een tijd geleden had overvallen toen hij dichtbij haar stond. Alleen reageerde hij daar ditmaal - waarschijnlijk door de atmosfeer, de warmte en de muziek - op door ineens naar voren te schieten en impulsief zijn mond stevig op de hare te planten.Een moment keek ze hem verbluft aan, waarna ze haar armen om hem heen sloeg en hem kort maar vurig terug zoende.
"We zullen maar zeggen dat dit waarschijnlijk de gewoonte is in de wereld waar jij vandaan komt en gasten moet je altijd tegemoet komen", zei ze en wandelde toen weg.Saul was in de war. Hij had een getrouwde vrouw gezoend met wie hij amper een woord gewisseld had, en niet bepaald vriendelijke woorden ook nog. Hij snapte niet wat hem overkwam, hij was nog nooit in zijn leven verliefd geweest, maar hij had het zich heel anders voorgesteld. Dit kon nooit werkelijk verliefdheid zijn, waarschijnlijk maakte ze gebruik van een parfum met een chemische samenstelling die mannen het hoofd op hol moest brengen of zo. Hij liep naar de glazen ruimte waar de plumbot inmiddels was verdwenen en begon - dwars door de muziek heen die nu door het hele gebouw galmde - laserharp te spelen. Tot hij gezelschap kreeg."Volg me niet", zei hij kwaad, "verbeeld je maar niks, ik wilde je helemaal niet kussen."
"Dat is maar goed", glimlachte ze, "want het zou toch nooit iets kunnen worden tussen ons."Saul schakelde de harp uit en ging terug naar het hotel, waar hij zijn bed instelde op een prettige droom waarin een verlaten berglandschap zonder mensen de hoofdrol speelde en ging slapen.
Thuis was het nu een drukte en een gegil wist hij, van kinderen die elkaar voor de koelkast verdrongen, op het allerlaatste moment nog hun huiswerk maakten en haastig een lunchpakket bij elkaar smeerden. Niet direct een geschikt moment om je moeder te overvallen met een pasgeboren baby, maar desondanks pakte hij zijn telefoon en belde een taxi.Het regende pijpenstelen, dus toen hij aankwam ging hij onder het afdakje naast het huis staan en wachtte tot de schoolbus voorreed en zijn broers en zussen naar buiten kwamen. Zodra hij dacht dat iedereen langs was gerend, stapte hij naar voren en botste bijna tegen Phileas op, die als laatste de trap kwam aflopen."Je bent laat", zei Saul geschrokken.
Verbaasd keek Phileas hem aan en liet toen zijn ogen naar het klein pakketje in de armen van zijn oudste broer zakken.
"Heb je een baby?", vroeg hij droog. "Is dat jouw baby? Hij is groen."
"Ze is groen, het is een meisje. En jij moet naar school", antwoordde Saul kortaf.
Phileas zette grote ogen op. "Daar zullen papa en mama wel blij mee zijn zeg." Toen vervolgde hij nieuwsgierig: "Wie is de moeder eigenlijk? Ohooo, Saul heeft een vriendinnetje!"
"De bus vertrekt, je moet weg", gromde Saul. "En er is geen moeder, ik heb toch helemaal geen vriendin? Ga weg."
"Stiekem misschien", grijnsde Phileas, maar draaide zich toen om en holde naar de bus, die net op dat moment nogmaals ongeduldig claxoneerde.De reactie op zijn verhaal binnen viel met geen pen te beschrijven. Hij moest ongeveer tien keer herhalen dat hij echt geen meisje zwanger had gemaakt en dat dit kindje uit zijn achtertuin kwam."Het was een zaadje dat ik door celsplitsing verkregen heb, op de universiteit. Althans, het eerste plantje ging dood maar leverde wel een nieuw zaadje en daar groeide zij uit." Hij keek naar het baby'tje. "Ik dacht dat het een soort meloen werd of zo, hoe kon ik dit nou weten?", vervolgde hij zwakjes.
"En nu?", vroeg Raven totaal ontredderd. "Heeft ze al een naam eigenlijk?"
Saul haalde zijn schouders op. "Ik wil haar naar een plant noemen, dat lijkt me wel toepasselijk." Even dacht hij na. "Bryony", zei hij toen.Raven en Shayne vroegen of zij Bryony misschien beter konden grootbrengen, maar dat wilde Saul niet. Hij was verantwoordelijk voor haar bestaan en voelde zich ook werkelijk haar vader, omdat hij haar had geplant, verzorgd en geoogst. Het was wel fijn dat zijn ouders en ook Saoirse - die net van school was en werk zocht - spontaan aanboden op het meisje te zullen passen als Saul moest werken en dat bleek een perfecte regeling.In een van de lege kamertjes op de eerste verdieping richtte hij met hulp van zijn moeder een gezellig kinderkamertje in en al snel moest hij bekennen dat hij het eigenlijk best leuk vond. Bryony was een makkelijk kindje. Ze had geen enkele behoefte aan eten of drinken en zolang er maar af en toe gezellig met haar werd gedaan was ze tevreden.Saoirse bleek een betrouwbare babysitter. Ruim op tijd kwam ze 's morgens binnen om zich over haar nichtje te ontfermen en Saul zorgde er natuurlijk voor dat Number One dan veilig zat opgesloten op de vliering, zonder eigenschapschips zodat ze geen stennis kon gaan maken omdat ze het huis wilde poetsen of pannenkoeken bakken.Om de zoveel tijd stapte Saul in het tijdportaal, altijd op momenten dat Bryony bij zijn ouders was. Effectief was hij natuurlijk hoogstens een minuut weg, maar je wist nooit of hem iets zou overkomen in de verre toekomst. Hij wilde er zeker van zijn dat ze in veilige handen was.Number One nam hij altijd mee. Die voelde zich duidelijk thuis in Oasis Landing, zocht contact met andere robots en kon haar batterij weer eens volledig opvullen in een oplaadstation. En Saul bracht bijna al zijn tijd door in de botterij, omdat hij alles over de plumbots wilde weten wat er te weten viel en hij het bovendien leuk vond nieuwe chips te maken en uit te proberen. Of haar een beetje op te pimpen.Zolang Bryony een baby was zat Saul vaak bij zijn ouders thuis, omdat hij het saai vond in zijn eentje de hele dag binnen te moeten doorbrengen. Terwijl het meisje beneden in het oude ledikantje van Phileas lag, zat Saul boven in de kamer en ging zijn gang, precies zoals hij altijd had gedaan.
Raven en Shayne vonden het alleen maar gezellig.Phileas was nu tien jaar oud en wilde beslist geen Puck meer worden genoemd. Wat iedereen natuurlijk daardoor toch steeds deed omdat hij zo grappig boos werd. Voor Saul had hij nog steeds een zwak en dat was wederzijds, hoewel ook die het erg leuk vond zijn kleine broertje uit de tent te lokken.Bijvoorbeeld door pesterig een emmer ijs uit de koelkast te halen als diner wanneer er voor de anderen aardappel-truffeltaart op het menu stond, omdat hun moeder dat nu eenmaal graag lustte."Wat zeur je nou", smakte hij tussen twee happen door terwijl Phileas hem met grote verontwaardigde ogen stond aan te kijken. "Dan maak je toch gewoon je eigen emmer? Jij kunt dat."
"Je weet best dat dat niet mag van mama", mopperde Phileas en slofte naar de aanrecht om braaf zijn bord te pakken.Toen Bryony ouder werd bleef het ouderlijk huis een prettige plek om vaak rond te hangen. Niet alleen voor Saul maar ook voor het meisje zelf, dat beslist geen aandacht en liefde tekort kwam en zich precies hetzelfde leek te ontwikkelen als een gewoon kindje. Met dit verschil dat ze continu een spoor van kleine kleurige bloemetjes achterliet zodra ze zich voortbewoog. Bloemen die na een poosje vanzelf verdwenen dus rommel gaf het niet gelukkig, het zag er heel vrolijk uit.Dat ze volledig kaal was baarde Saul een beetje zorgen, hij hoopte niet dat dat zo bleef. Wenkbrauwen en wimpers had ze wel, dus hij ging er maar vanuit dat hoofdbedekking vanzelf zou volgen.Omdat Saoirse inmiddels een baan had, verwijderde Saul de tuinier-chip van Number One en verving die door de oppas-chip. Hij wist dat hij een risico liep dat Bryony op een dag over haar nieuwe babysitter zou gaan praten tegenover anderen, maar hij besefte dat dat toch niet te voorkomen was. Tegen die tijd zou hij wel zien hoe hij zijn robot zou introduceren, niemand hoefde exact te weten wat ze allemaal kon en waar ze vandaan kwam.Hoewel Sauls hele leven in het teken stond van technologie, vergat hij niet dat hij tevens tovenaar was.
Alleen in Oasis Landing hield hij zijn krachten verborgen omdat hij geen idee had hoe er op oude magie gereageerd zou worden in een wereld die volledig vertrouwde en stoelde op de wetenschap.Af en toe waagde hij het stiekem een appeltje te toveren als hij heel hongerig was en eenmaal noopte een kwak overgeefsel in de allerlaatste lege hotelkamer hem de boel grondig te reinigen. Hij moest er niet aan denken op zijn knieƫn alle smerigheid zelf te moeten opruimen en gelukkig was er niemand in de buurt die hem kon betrappen.
Ook douchen deed hij niet met behulp van toverkracht zoals thuis, maar in een daarvoor bestemd apparaat dat veel te grappig was om er geen gebruik van te maken. Er kwam geen water uit en je hoefde zelfs niet uit de kleren. In feite leek het precies hetzelfde te werken als wanneer zijn moeder of Phileas hem reinigden.Thuis was hij intussen begonnen zich te verdiepen in een natuurfilosofie waar zijn kennissen in Oasis Landing hem hartelijk om zouden uitlachen: alchemie. De drankjes van zijn overgrootvader die hem van een vampier in een tovenaar hadden veranderd intrigeerden hem al jaren en toen een oude tovenaar in het dorp overleed en zijn alchemieset naliet, was hij er als de kippen bij het voor een leuk prijsje over te nemen.
Binnen de kortste keren had hij door studie alle geheimen van deze mysterieuze discipline ontrafeld, alleen ontbrak het hem aan ingrediƫnten om zijn vaardigheid mee te testen.De allereerste keer dat iemand in de toekomst onverwacht getuige was van zijn duistere talenten vond plaats in een dansclub.
Saul ging eigenlijk nooit uit, maar hij had de hele dag eigenschapchips staan ontwerpen - die hij inmiddels maar verkocht omdat Number One er genoeg had - en hij was een beetje gaar. De club bleek volledig uitgestorven, op een plumbot na die in een afgeschermde ruimte rond een laserharp draalde. Uit een installatie kwam elektronische muziek en Saul besloot zich in zijn eentje te gaan vermaken.Dat verveelde natuurlijk al snel, maar na wat knopjes te hebben uitgeprobeerd ontdekte hij een alleraardigste optie die 'maandans' heette en iets grappigs deed met de zwaartekracht boven de dansvloer. Dat was een tijdje leuk, tot hij licht misselijk werd en na wat onhandig gestuntel en potsierlijk gestuiter de knop bereikte en weer kon uitschakelen.Wat hem ertoe dreef wist hij achteraf zelf niet, maar ineens trok hij zijn toverstok uit zijn broekzak en begon de installatie magisch te verbeteren. Muziek door het hele gebouw in plaats van alleen op deze plek, dat leek hem wel wat. Hij was zo intensief en geconcentreerd bezig, dat hij pas zag dat hij vanaf een afstandje strak werd aangestaard toen hij klaar was en de stok weer wegborg."Wat deed je, wat was dat voor raar ouderwets vuurwerk?", vroeg ze terwijl ze haar ogen samenkneep.
Saul was zich wild geschrokken en had zo snel geen smoes voorhanden. "Niks", zei hij dus. "Iets uit mijn tijd, een soort ritueel. Zullen we dansen?"
Normaal zou hij dat in geen honderd jaar hebben durven vragen maar hij had een afleidingsmanoeuvre nodig en dit voldeed. Ze haalde haar schouders op en zei dat het goed was. "Laat me maar eens zien hoe dat ging vroeger, dansen."Nou had Saul in zijn hele leven nog nooit gedanst en in het begin stond hij dus aardig te stuntelen, maar zijn aanleg om zich bliksemsnel dingen eigen te maken redde hem. Binnen no time had hij haar bewegingen een beetje afgekeken en bewoog steeds soepeler mee op de muziek, waarbij hij al snel geplaagd werd door dezelfde dromerige gevoelens die hem een tijd geleden had overvallen toen hij dichtbij haar stond. Alleen reageerde hij daar ditmaal - waarschijnlijk door de atmosfeer, de warmte en de muziek - op door ineens naar voren te schieten en impulsief zijn mond stevig op de hare te planten.Een moment keek ze hem verbluft aan, waarna ze haar armen om hem heen sloeg en hem kort maar vurig terug zoende.
"We zullen maar zeggen dat dit waarschijnlijk de gewoonte is in de wereld waar jij vandaan komt en gasten moet je altijd tegemoet komen", zei ze en wandelde toen weg.Saul was in de war. Hij had een getrouwde vrouw gezoend met wie hij amper een woord gewisseld had, en niet bepaald vriendelijke woorden ook nog. Hij snapte niet wat hem overkwam, hij was nog nooit in zijn leven verliefd geweest, maar hij had het zich heel anders voorgesteld. Dit kon nooit werkelijk verliefdheid zijn, waarschijnlijk maakte ze gebruik van een parfum met een chemische samenstelling die mannen het hoofd op hol moest brengen of zo. Hij liep naar de glazen ruimte waar de plumbot inmiddels was verdwenen en begon - dwars door de muziek heen die nu door het hele gebouw galmde - laserharp te spelen. Tot hij gezelschap kreeg."Volg me niet", zei hij kwaad, "verbeeld je maar niks, ik wilde je helemaal niet kussen."
"Dat is maar goed", glimlachte ze, "want het zou toch nooit iets kunnen worden tussen ons."Saul schakelde de harp uit en ging terug naar het hotel, waar hij zijn bed instelde op een prettige droom waarin een verlaten berglandschap zonder mensen de hoofdrol speelde en ging slapen.