Generatie 19 - deel 1, Een nieuwe familie
Ravens leven bevond zich intussen in een stroomversnelling. Nadat ze haar vader had omhelsd en uitgezwaaid - ze had zichzelf verbaasd dat ze dat zo spontaan gedaan had - was ze achtergebleven bij Demyan en Éowyn.Ook bij haar nieuwe opa voelde ze zich meteen op haar gemak. Hoewel Demyan oogde als een vroege vijftiger, voelde ze dat zijn geest vele malen rijper was. Al snel begreep ze dat dat gevoel klopte. Tot tweemaal toe had hij zijn leven met behulp van toverkracht verlengd om oud te kunnen worden samen met zijn vrouw en hoewel Raven was opgegroeid tussen eeuwenoude elfen en ook haar opa Finn er veel jonger uitzag dan hij in werkelijkheid was, voelde ze dat er verschil was. Djinns en elfen waren erop gebouwd het verouderingsproces uit te spreiden over een langere periode. Mensen niet.
Demyans geest was die van een man op leeftijd. Met een berustend gevoel voor humor volgde hij de wereld vanaf een afstandje, zonder zich er nog erg door te laten beïnvloeden. Alsof hij geen deelnemer meer was maar een toeschouwer. Vanaf hun eerste kennismaking was Raven dol op hem.Zodra ze de volgende ochtend samen hadden ontbeten stelde Demyan voor een eindje te gaan wandelen langs het strand. Terwijl hun voeten stofwolkjes veroorzaakten op de gebarsten aarde vertelde hij over zijn jeugd in dit warme droge land, waar de lucht gevuld was met de kruidige geur van wilde marjolein en het constante gesjirp van krekels. Daarna vroeg hij waar zij precies vandaan kwam. Dus vertelde ze summier over haar leven in het natte en koude Ierland en haar geboortedorpje dat bevolkt werd door de meest buitenissige figuren. Ze vermeed echter uit te weiden over het gezin waarin ze was opgegroeid. Ze wist inmiddels dat haar opa en oma geen erg positief beeld van haar moeder hadden en ze had geen zin dat beeld te voeden.Toen ze een verlaten bal aantroffen hielden ze halt en spraken een tijdje niet. Demyan volgde met zijn donkere vriendelijke ogen haar bewegingen, nam af en toe de bal van haar over en op een bepaald moment verbrak hij onverwacht de stilte.
"Je staat aan het begin van je leven, ik hoop dat het je lukt niet al te verbitterd op bepaalde gebeurtenissen terug te kijken. Naarmate je ouder wordt zul je ontdekken dat het leven soms volgens patronen verloopt waar we geen controle over hebben. En dat we beslissingen nemen die achteraf gezien misschien niet de juiste waren. Niet zelden met de beste bedoelingen."Op haar hoede keek ze hem aan en hij knipoogde. Heel even had ze het gevoel dat hij recht in haar ziel kon kijken en alles zag wat ze voor zich had willen houden. "Op het moment denk je dat je je moeder haat", vervolgde hij zacht. "Maar tegelijkertijd neem je haar in bescherming door dingen voor mij te verzwijgen. Er zijn meerdere mensen in je leven die je zult moeten leren vergeven. Inclusief mij en je oma. Wij zijn medeschuldig aan wat jou en je vader is overkomen, dat besef ik nu."Terug in het landhuis keek Raven een tijdje naar een oude foto die op de schoorsteenmantel stond en moest vaststellen dat ze inderdaad op haar overgrootmoeder leek, zoals Demyan al vol genegenheid had vastgesteld. Even stroomde er een gevoel van geluk door haar heen. Haar hele leven had ze zich een outsider gevoeld in een wereld vol mensen met andere krachten en andere trekken dan zij. Nu was het alsof langzaam allerlei puzzelstukjes op hun plaats schoven en ze eindelijk werkelijk een gestalte kreeg. Een achtergrond.Haar oma was intussen wat gekalmeerd en nam haar mee het dorp in. Alleen over opa Finn kon ze het nog maar beter niet hebben merkte Raven. Zelfs toen Éowyn begon te vertellen over haar jeugd en als vanzelf het avontuur met Milan en Sarasin boven kwam, snoof ze iedere keer vervaarlijk met haar neus als het onvermijdelijk was haar broers naam daarbij te noemen.Raven vond het een razend spannend verhaal en Éowyn genoot ervan dat het meisje vol bewondering vragen op haar bleef afvuren. En vervolgens vroeg of het niet moeilijk was geweest na alle gebeurtenissen juist verliefd te worden op een tovenaar. Éowyns ogen werden zacht.
"Ik haatte hem", glimlachte ze. "Maar hij bleek de liefste en dapperste man die ik me ooit had kunnen wensen."Hierna nam ze Raven mee naar haar oom Lucca, een goedmoedige veertiger die in niets op zijn broer leek. Lucca had iets standvastigs en betrouwbaars over zich - een eigenschap die hij in een directe lijn van zijn vader had geërfd - en Raven begreep waarom haar fladderende en onzekere vader zo tegen zijn broer opkeek en steun aan hem had.Ze schrok echter toen ze Lucca's partner Arnon ontmoette. Hij bleek een vriendelijke grijsaard en Lucca benaderde hem eerder als een zorgzame verpleger dan als levensgezel. Waarschijnlijk zag Arnon haar verwarring, want hij glimlachte en zei dat ze het zich waarschijnlijk niet kon voorstellen, maar dat hij en Lucca samen gestudeerd hadden. "Hij was een half jaar ouder dan ik toen we elkaar leerden kennen."
"Heeft u dan nooit overwogen dezelfde maatregelen te treffen om gelijke tred met hem te houden als mijn opa?"
Arnon schudde zijn hoofd."Je opa is een bijzondere man. Ik bewonder hem om wat hij heeft gedaan, maar ik benijd hem niet. Gewone stervelingen zijn niet bestemd zo oud te worden, dat is mijn mening. En Lucca heeft zich daar gelukkig bij neergelegd."Hij zou wel moeten, bedacht Raven wrang toen Arnon wegslofte om iets te drinken in te schenken voor het bezoek en keek haar oom met een gevoel van medelijden aan. Een ogenblik maakte ze zich zorgen over haar eigen toekomst. Wat als zijzelf ooit verliefd werd op iemand die er dezelfde beginselen op nahield als Arnon?Weer thuis leerde Demyan zijn kleindochter hoe ze pizza's moest bakken en op wat geblakerde randjes na die ze eraf sneden en naast hun bord legden, smaakte het helemaal niet slecht. "Je kookt vaker?", vroeg Demyan op achteloze toon. Raven knikte. Voordat ze zich realiseerde dat daar een ondubbelzinnige conclusie aan kon worden verbonden door iedereen die op de hoogte is van djinnkrachten."Sommigen staan argwanend tegenover voedsel dat niet op een fornuis bereid wordt", viste Demyan voorzichtig.
"Maar vanaf nu hebben sommigen dan pech", antwoordde Raven, nam een hap en vervolgde met volle mond: "Pizza's bakken is leuk, maar voor de rest raak ik nooit in mijn leven een fornuis meer aan."Na het eten vroeg Raven of iemand zin had in een spelletje domino en even later zat ze samen met haar opa ingespannen over de speeltafel gebogen, terwijl Éowyn vlakbij hen in de schommelstoel een boek las. De hele sfeer was warm en welkom en Raven kon nauwelijks geloven hoe veilig en thuis ze zich voelde bij deze mensen, die ze per slot van rekening nog maar een dag kende.Demyan zat net na te denken over een volgende zet toen de bel ging. "Dat zal je vader zijn", zei hij, "ga jij maar."
"Niet aan de blokjes zitten!", waarschuwde Raven. "Ik wil zien wat je doet." Demyan grinnikte.
Ze wandelde de hal in, opende de voordeur en deinsde toen vrijwel meteen weer achteruit de gang in toen inderdaad haar vader binnen kwam wandelen. Ze herkende hem aan zijn kleding en zijn haar.Tot haar verrassing verscheen direct daarna ook haar moeder in zijn kielzog, die haar aankeek met een blik die ze niet helemaal kon peilen. Niet boos of afkeurend zoals ze verwacht had, er lag iets anders in besloten maar ze kon niet zo snel uitvogelen wat precies. Tijd om erover na te denken had ze niet want op datzelfde ogenblik kwam Demyan de gang in lopen, die duidelijk net zo'n schok kreeg als zij."Wat is er nou... met je gezicht...?"
Silas keek hulpzoekend achterom naar Dana. "Ik kan niet zo goed pwaten", mompelde hij onduidelijk. "Mwijn mwond...""Heb jij dat gedaan?", vroeg Raven scherp aan haar moeder.
"Natuurlijk niet", antwoordde die een beetje timide. En toen tegen Demyan: "Het is een elfenvloek. Ik heb de hele dag in de Elixerwinkel doorgebracht tot er eindelijk iemand was die wat helend elixer kon maken. We hoopten dat dat het zou opheffen, maar helaas had het geen effect."Tot Ravens verbazing begon Demyan heel zachtjes te grinniken. "Een elfenvloek, daar heb ik wel eens over gelezen ja. Dus zo ziet dat eruit. Duurt een jaar of tien hè? Als je geluk hebt." Weer grinnikte hij.
"Ik begwijp niet wat er gwappig is", mummelde Silas moeilijk. "Ik snap echt niet wat er zo gwappig is."
"Nee, sorry, het spijt me. Ik zal je niet meer uitlachen. Maar wie heeft je deze geslaagde make-over bezorgd?""Lorian", zei Dana. "Hij moet me achterna gereisd zijn, ineens stond hij naast het bed."
"Bed? Lagen jullie samen in bed?"
Silas begon heftig een reeks klanken uit te stoten die werkelijk onverstaanbaar waren en Demyan hief zijn hand op.
"Alsjeblieft, ik hoef het niet te weten en je spuugt. Boontje is eindelijk een keer om zijn loontje gekomen geloof ik, dat krijg je er nou van als je met andermans vrouw gaat liggen rollebollen."
"Eww. Iff. Nikssjf. Geweurd!", articuleerde Silas nadrukkelijk. "We swiepen, nikssjf mwweer." Even leek hij er nog iets aan te willen toevoegen, maar praten kostte hem duidelijk zoveel moeite dat hij er maar vanaf zag. Bovendien voegde Éowyn zich op dat ogenblik als laatste bij het groepje en die zag er zo verschrikt en ongelukkig uit dat Demyan het kennelijk welletjes vond en besloot te stoppen met plagen."Waarom jullie niet meteen naar mij zijn gekomen zal altijd wel een raadsel blijven", zei hij. "Dit dorp kent alleen een paar amateur-alchemisten die wat ingrediënten in een pot gooien en daar een brouwsel van roeren. Hier is toverkracht in het spel en slechts toverkracht kan je genezen. En vakmanschap, geef me een uurtje."
Nog een laatste keer gniffelde hij en toen verdween hij naar boven.Raven ging achter hem aan. "Mag ik kijken?", vroeg ze terwijl ze Demyans alchemiehok in wandelde.
"Tuurlijk meiske, als je maar wel overal vanaf blijft en me niet stoort."Het uur daarna volgde Raven gebiologeerd hoe hij, na een tijdlang geconcentreerd in een dik boek gelezen te hebben, allerlei spullen in een grote ketel begon te gooien waarin een zoetgeurende vloeistof kolkte en pruttelde. Met tussenpozen roerde hij en ze hoorde hem heel zacht allerlei geheimzinnige spreuken mompelen. Het grootste deel van de dag had haar opa pretlichtjes in zijn ogen, maar nu keek hij dodelijk ernstig.Tenslotte schonk hij de drank in een klein flesje, zette de pretlichtjes weer aan en zei: "Zo, het is klaar, ga de patiënt maar halen."
Raven lachte, liep de overloop op en zag beneden haar vader en moeder staan in een intieme omhelzing. Net toen ze luidruchtig met een deur wilde slaan om hen te waarschuwen en dan naar beneden te roepen dat Silas kon komen, schoot haar moeder ineens naar voren en drukte een spontane zoen op haar vaders mismaakte mond.Verschrikt stapte Raven het alchemiehok weer in, keek haar opa met grote ogen aan en toverde toen een brede glimlach op haar gezicht.
"Ze houden van elkaar", zei ze.
Demyan zei niets.
"Nou ja", vervolgde Raven een beetje verlegen en haalde haar schouders op, "dat vind ik gewoon fijn."
Liefdevol keek hij haar aan. "Dat snap ik", zei hij toen. "Heb je hem al geroepen?"
"Oh nee, vergeten!"Even later had Silas zich bij hen gevoegd en keek zijn vader nerveus aan.
"Weet je het zeker?", vroeg die. "Op zich heeft deze look ook wel voordelen. Er zullen niet veel boze dames je pad meer kruisen en die kin kun je mooi gebruiken om je t-shirts te strijken."
"Mijn wader heeft humor", zei Silas droog tegen Raven, pakte het flesje aan en smeet het naast zich kapot."Kijk eens wie we daar hebben", zei Demyan en geeuwde, "stukken beter."
Silas betastte zijn gezicht en haalde opgelucht adem. "Ik begin niks met getrouwde vrouwen", zei hij toen. "Daar kun je me niet van beschuldigen."
Demyan schoot in de lach. "Dus dat wilde je zeggen. Jongen, doe wat je niet laten kunt, het is jouw leven. Maar op enig moment moet er toch iets tussen jullie gebeurd zijn dat dit fraaie kind heeft opgeleverd." Hij knikte naar Raven die zich nogal opgelaten begon te voelen.
"Eén keer en ik had er geen idee van dat ze op het punt stond te trouwen. Voor jouw informatie, ik wilde zelf met haar trouwen en jullie in je sop gaar laten koken met je kwaadaardige praatjes."
Demyan knikte langzaam. "Ja", zei hij toen, "misschien. Maar feit blijft dat zij dat niet heeft gedaan en voor de elf koos."Beneden stonden Éowyn en Dana onderaan de trap in spanning te wachten en lachten blij zodra Silas verscheen.
"Gelukkig", verzuchtte Dana. "Het loopt met een sisser af." Haar ogen gingen naar Demyan: "Dank u wel", zei ze kort.
"Ah, eindelijk iemand die me bedankt", zei die. En toen tegen Éowyn: "Ik ga slapen, ik ben hondsmoe."
Hij groette, liep weer naar boven en nadat Éowyn Silas' gezicht tussen twee handen had gepakt en zijn wangen had gekust liep ze haar man achterna."Waarom ben je met hem naar bed gegaan als je ging trouwen?", vroeg Raven aan haar moeder. Ondanks het succes van het drankje en Silas' geredde gezicht hing er iets ijzigs in de lucht, een nare spanning. Iets dat wortelde in tijden buiten haar bereik.
"De elfenwens", antwoordde Dana. "De wens waar iedere elf die gaat trouwen recht op heeft."Raven kende de elfenwens, bijna iedereen in Dragan Glaenn maakte er gebruik van. Het huwelijk werd beschouwd als een levenslange verbintenis en elfen leven lang. Tijdens de laatste volle maan voor de huwelijksvoltrekking mochten zowel de toekomstige bruid als bruidegom los van elkaar de Miangloch bezoeken die hoog boven het dorp uittorende, in de hoop dat hun grootste wens zich aan hen zou openbaren. Gebeurde dat, dan had iedereen het recht de wens in vervulling te laten gaan, wat die ook inhield.
"En jouw wens was...?", vroeg Raven. Ze maakte de zin niet af."Mijn aanvankelijke wens was Silas te zien, alleen dat."
"Maar zoals vaker gebeurt plooide de wens mee met de ontwikkelingen tijdens de vervulling ervan", zei Raven.
Dana sloeg even haar ogen neer. "Inderdaad", zei ze toen.
"Ik ben die nacht verwekt", ging Raven verder. "En ik denk dat ook dat onderdeel werd van je wens."
Dana zweeg.
"Wat betekent dat je diep van binnen wilde dat ik geboren zou worden. En waarschijnlijk zelfs dat ik precies zo geboren zou worden als ik ben. Lijkend op mijn vader en een wezen zoals hij. Geen elf."
"Het gebeurt soms dat het hart iets anders wenst dan het hoofd", zei Dana.Opstandig keek Raven haar aan. "Als je maar wel weet dat ik niet met je mee ga naar huis. Ik blijf voorlopig hier en daarna zie ik wel verder. En ik blijf een djinn. Niemand heeft het recht me dat te ontnemen. Jij niet, en Lorian al helemaal niet." Langzaam knikte Dana. "Ik zou niet anders willen Raven, dat moet je geloven", zei ze. Toen keek ze Silas aan. "Laten we teruggaan. Ik moet naar huis, ik moet Lorian spreken en hem uitleggen dat hij zich vergist heeft. Dat wat hij zag niet was wat het leek."
Verdrietig keek Silas haar aan. "Ja, natuurlijk", zei hij toen. En daarna tegen Raven: "Blijf je hier slapen of ga je mee?"
"Ik ga met je mee", zei Raven.
Demyans geest was die van een man op leeftijd. Met een berustend gevoel voor humor volgde hij de wereld vanaf een afstandje, zonder zich er nog erg door te laten beïnvloeden. Alsof hij geen deelnemer meer was maar een toeschouwer. Vanaf hun eerste kennismaking was Raven dol op hem.Zodra ze de volgende ochtend samen hadden ontbeten stelde Demyan voor een eindje te gaan wandelen langs het strand. Terwijl hun voeten stofwolkjes veroorzaakten op de gebarsten aarde vertelde hij over zijn jeugd in dit warme droge land, waar de lucht gevuld was met de kruidige geur van wilde marjolein en het constante gesjirp van krekels. Daarna vroeg hij waar zij precies vandaan kwam. Dus vertelde ze summier over haar leven in het natte en koude Ierland en haar geboortedorpje dat bevolkt werd door de meest buitenissige figuren. Ze vermeed echter uit te weiden over het gezin waarin ze was opgegroeid. Ze wist inmiddels dat haar opa en oma geen erg positief beeld van haar moeder hadden en ze had geen zin dat beeld te voeden.Toen ze een verlaten bal aantroffen hielden ze halt en spraken een tijdje niet. Demyan volgde met zijn donkere vriendelijke ogen haar bewegingen, nam af en toe de bal van haar over en op een bepaald moment verbrak hij onverwacht de stilte.
"Je staat aan het begin van je leven, ik hoop dat het je lukt niet al te verbitterd op bepaalde gebeurtenissen terug te kijken. Naarmate je ouder wordt zul je ontdekken dat het leven soms volgens patronen verloopt waar we geen controle over hebben. En dat we beslissingen nemen die achteraf gezien misschien niet de juiste waren. Niet zelden met de beste bedoelingen."Op haar hoede keek ze hem aan en hij knipoogde. Heel even had ze het gevoel dat hij recht in haar ziel kon kijken en alles zag wat ze voor zich had willen houden. "Op het moment denk je dat je je moeder haat", vervolgde hij zacht. "Maar tegelijkertijd neem je haar in bescherming door dingen voor mij te verzwijgen. Er zijn meerdere mensen in je leven die je zult moeten leren vergeven. Inclusief mij en je oma. Wij zijn medeschuldig aan wat jou en je vader is overkomen, dat besef ik nu."Terug in het landhuis keek Raven een tijdje naar een oude foto die op de schoorsteenmantel stond en moest vaststellen dat ze inderdaad op haar overgrootmoeder leek, zoals Demyan al vol genegenheid had vastgesteld. Even stroomde er een gevoel van geluk door haar heen. Haar hele leven had ze zich een outsider gevoeld in een wereld vol mensen met andere krachten en andere trekken dan zij. Nu was het alsof langzaam allerlei puzzelstukjes op hun plaats schoven en ze eindelijk werkelijk een gestalte kreeg. Een achtergrond.Haar oma was intussen wat gekalmeerd en nam haar mee het dorp in. Alleen over opa Finn kon ze het nog maar beter niet hebben merkte Raven. Zelfs toen Éowyn begon te vertellen over haar jeugd en als vanzelf het avontuur met Milan en Sarasin boven kwam, snoof ze iedere keer vervaarlijk met haar neus als het onvermijdelijk was haar broers naam daarbij te noemen.Raven vond het een razend spannend verhaal en Éowyn genoot ervan dat het meisje vol bewondering vragen op haar bleef afvuren. En vervolgens vroeg of het niet moeilijk was geweest na alle gebeurtenissen juist verliefd te worden op een tovenaar. Éowyns ogen werden zacht.
"Ik haatte hem", glimlachte ze. "Maar hij bleek de liefste en dapperste man die ik me ooit had kunnen wensen."Hierna nam ze Raven mee naar haar oom Lucca, een goedmoedige veertiger die in niets op zijn broer leek. Lucca had iets standvastigs en betrouwbaars over zich - een eigenschap die hij in een directe lijn van zijn vader had geërfd - en Raven begreep waarom haar fladderende en onzekere vader zo tegen zijn broer opkeek en steun aan hem had.Ze schrok echter toen ze Lucca's partner Arnon ontmoette. Hij bleek een vriendelijke grijsaard en Lucca benaderde hem eerder als een zorgzame verpleger dan als levensgezel. Waarschijnlijk zag Arnon haar verwarring, want hij glimlachte en zei dat ze het zich waarschijnlijk niet kon voorstellen, maar dat hij en Lucca samen gestudeerd hadden. "Hij was een half jaar ouder dan ik toen we elkaar leerden kennen."
"Heeft u dan nooit overwogen dezelfde maatregelen te treffen om gelijke tred met hem te houden als mijn opa?"
Arnon schudde zijn hoofd."Je opa is een bijzondere man. Ik bewonder hem om wat hij heeft gedaan, maar ik benijd hem niet. Gewone stervelingen zijn niet bestemd zo oud te worden, dat is mijn mening. En Lucca heeft zich daar gelukkig bij neergelegd."Hij zou wel moeten, bedacht Raven wrang toen Arnon wegslofte om iets te drinken in te schenken voor het bezoek en keek haar oom met een gevoel van medelijden aan. Een ogenblik maakte ze zich zorgen over haar eigen toekomst. Wat als zijzelf ooit verliefd werd op iemand die er dezelfde beginselen op nahield als Arnon?Weer thuis leerde Demyan zijn kleindochter hoe ze pizza's moest bakken en op wat geblakerde randjes na die ze eraf sneden en naast hun bord legden, smaakte het helemaal niet slecht. "Je kookt vaker?", vroeg Demyan op achteloze toon. Raven knikte. Voordat ze zich realiseerde dat daar een ondubbelzinnige conclusie aan kon worden verbonden door iedereen die op de hoogte is van djinnkrachten."Sommigen staan argwanend tegenover voedsel dat niet op een fornuis bereid wordt", viste Demyan voorzichtig.
"Maar vanaf nu hebben sommigen dan pech", antwoordde Raven, nam een hap en vervolgde met volle mond: "Pizza's bakken is leuk, maar voor de rest raak ik nooit in mijn leven een fornuis meer aan."Na het eten vroeg Raven of iemand zin had in een spelletje domino en even later zat ze samen met haar opa ingespannen over de speeltafel gebogen, terwijl Éowyn vlakbij hen in de schommelstoel een boek las. De hele sfeer was warm en welkom en Raven kon nauwelijks geloven hoe veilig en thuis ze zich voelde bij deze mensen, die ze per slot van rekening nog maar een dag kende.Demyan zat net na te denken over een volgende zet toen de bel ging. "Dat zal je vader zijn", zei hij, "ga jij maar."
"Niet aan de blokjes zitten!", waarschuwde Raven. "Ik wil zien wat je doet." Demyan grinnikte.
Ze wandelde de hal in, opende de voordeur en deinsde toen vrijwel meteen weer achteruit de gang in toen inderdaad haar vader binnen kwam wandelen. Ze herkende hem aan zijn kleding en zijn haar.Tot haar verrassing verscheen direct daarna ook haar moeder in zijn kielzog, die haar aankeek met een blik die ze niet helemaal kon peilen. Niet boos of afkeurend zoals ze verwacht had, er lag iets anders in besloten maar ze kon niet zo snel uitvogelen wat precies. Tijd om erover na te denken had ze niet want op datzelfde ogenblik kwam Demyan de gang in lopen, die duidelijk net zo'n schok kreeg als zij."Wat is er nou... met je gezicht...?"
Silas keek hulpzoekend achterom naar Dana. "Ik kan niet zo goed pwaten", mompelde hij onduidelijk. "Mwijn mwond...""Heb jij dat gedaan?", vroeg Raven scherp aan haar moeder.
"Natuurlijk niet", antwoordde die een beetje timide. En toen tegen Demyan: "Het is een elfenvloek. Ik heb de hele dag in de Elixerwinkel doorgebracht tot er eindelijk iemand was die wat helend elixer kon maken. We hoopten dat dat het zou opheffen, maar helaas had het geen effect."Tot Ravens verbazing begon Demyan heel zachtjes te grinniken. "Een elfenvloek, daar heb ik wel eens over gelezen ja. Dus zo ziet dat eruit. Duurt een jaar of tien hè? Als je geluk hebt." Weer grinnikte hij.
"Ik begwijp niet wat er gwappig is", mummelde Silas moeilijk. "Ik snap echt niet wat er zo gwappig is."
"Nee, sorry, het spijt me. Ik zal je niet meer uitlachen. Maar wie heeft je deze geslaagde make-over bezorgd?""Lorian", zei Dana. "Hij moet me achterna gereisd zijn, ineens stond hij naast het bed."
"Bed? Lagen jullie samen in bed?"
Silas begon heftig een reeks klanken uit te stoten die werkelijk onverstaanbaar waren en Demyan hief zijn hand op.
"Alsjeblieft, ik hoef het niet te weten en je spuugt. Boontje is eindelijk een keer om zijn loontje gekomen geloof ik, dat krijg je er nou van als je met andermans vrouw gaat liggen rollebollen."
"Eww. Iff. Nikssjf. Geweurd!", articuleerde Silas nadrukkelijk. "We swiepen, nikssjf mwweer." Even leek hij er nog iets aan te willen toevoegen, maar praten kostte hem duidelijk zoveel moeite dat hij er maar vanaf zag. Bovendien voegde Éowyn zich op dat ogenblik als laatste bij het groepje en die zag er zo verschrikt en ongelukkig uit dat Demyan het kennelijk welletjes vond en besloot te stoppen met plagen."Waarom jullie niet meteen naar mij zijn gekomen zal altijd wel een raadsel blijven", zei hij. "Dit dorp kent alleen een paar amateur-alchemisten die wat ingrediënten in een pot gooien en daar een brouwsel van roeren. Hier is toverkracht in het spel en slechts toverkracht kan je genezen. En vakmanschap, geef me een uurtje."
Nog een laatste keer gniffelde hij en toen verdween hij naar boven.Raven ging achter hem aan. "Mag ik kijken?", vroeg ze terwijl ze Demyans alchemiehok in wandelde.
"Tuurlijk meiske, als je maar wel overal vanaf blijft en me niet stoort."Het uur daarna volgde Raven gebiologeerd hoe hij, na een tijdlang geconcentreerd in een dik boek gelezen te hebben, allerlei spullen in een grote ketel begon te gooien waarin een zoetgeurende vloeistof kolkte en pruttelde. Met tussenpozen roerde hij en ze hoorde hem heel zacht allerlei geheimzinnige spreuken mompelen. Het grootste deel van de dag had haar opa pretlichtjes in zijn ogen, maar nu keek hij dodelijk ernstig.Tenslotte schonk hij de drank in een klein flesje, zette de pretlichtjes weer aan en zei: "Zo, het is klaar, ga de patiënt maar halen."
Raven lachte, liep de overloop op en zag beneden haar vader en moeder staan in een intieme omhelzing. Net toen ze luidruchtig met een deur wilde slaan om hen te waarschuwen en dan naar beneden te roepen dat Silas kon komen, schoot haar moeder ineens naar voren en drukte een spontane zoen op haar vaders mismaakte mond.Verschrikt stapte Raven het alchemiehok weer in, keek haar opa met grote ogen aan en toverde toen een brede glimlach op haar gezicht.
"Ze houden van elkaar", zei ze.
Demyan zei niets.
"Nou ja", vervolgde Raven een beetje verlegen en haalde haar schouders op, "dat vind ik gewoon fijn."
Liefdevol keek hij haar aan. "Dat snap ik", zei hij toen. "Heb je hem al geroepen?"
"Oh nee, vergeten!"Even later had Silas zich bij hen gevoegd en keek zijn vader nerveus aan.
"Weet je het zeker?", vroeg die. "Op zich heeft deze look ook wel voordelen. Er zullen niet veel boze dames je pad meer kruisen en die kin kun je mooi gebruiken om je t-shirts te strijken."
"Mijn wader heeft humor", zei Silas droog tegen Raven, pakte het flesje aan en smeet het naast zich kapot."Kijk eens wie we daar hebben", zei Demyan en geeuwde, "stukken beter."
Silas betastte zijn gezicht en haalde opgelucht adem. "Ik begin niks met getrouwde vrouwen", zei hij toen. "Daar kun je me niet van beschuldigen."
Demyan schoot in de lach. "Dus dat wilde je zeggen. Jongen, doe wat je niet laten kunt, het is jouw leven. Maar op enig moment moet er toch iets tussen jullie gebeurd zijn dat dit fraaie kind heeft opgeleverd." Hij knikte naar Raven die zich nogal opgelaten begon te voelen.
"Eén keer en ik had er geen idee van dat ze op het punt stond te trouwen. Voor jouw informatie, ik wilde zelf met haar trouwen en jullie in je sop gaar laten koken met je kwaadaardige praatjes."
Demyan knikte langzaam. "Ja", zei hij toen, "misschien. Maar feit blijft dat zij dat niet heeft gedaan en voor de elf koos."Beneden stonden Éowyn en Dana onderaan de trap in spanning te wachten en lachten blij zodra Silas verscheen.
"Gelukkig", verzuchtte Dana. "Het loopt met een sisser af." Haar ogen gingen naar Demyan: "Dank u wel", zei ze kort.
"Ah, eindelijk iemand die me bedankt", zei die. En toen tegen Éowyn: "Ik ga slapen, ik ben hondsmoe."
Hij groette, liep weer naar boven en nadat Éowyn Silas' gezicht tussen twee handen had gepakt en zijn wangen had gekust liep ze haar man achterna."Waarom ben je met hem naar bed gegaan als je ging trouwen?", vroeg Raven aan haar moeder. Ondanks het succes van het drankje en Silas' geredde gezicht hing er iets ijzigs in de lucht, een nare spanning. Iets dat wortelde in tijden buiten haar bereik.
"De elfenwens", antwoordde Dana. "De wens waar iedere elf die gaat trouwen recht op heeft."Raven kende de elfenwens, bijna iedereen in Dragan Glaenn maakte er gebruik van. Het huwelijk werd beschouwd als een levenslange verbintenis en elfen leven lang. Tijdens de laatste volle maan voor de huwelijksvoltrekking mochten zowel de toekomstige bruid als bruidegom los van elkaar de Miangloch bezoeken die hoog boven het dorp uittorende, in de hoop dat hun grootste wens zich aan hen zou openbaren. Gebeurde dat, dan had iedereen het recht de wens in vervulling te laten gaan, wat die ook inhield.
"En jouw wens was...?", vroeg Raven. Ze maakte de zin niet af."Mijn aanvankelijke wens was Silas te zien, alleen dat."
"Maar zoals vaker gebeurt plooide de wens mee met de ontwikkelingen tijdens de vervulling ervan", zei Raven.
Dana sloeg even haar ogen neer. "Inderdaad", zei ze toen.
"Ik ben die nacht verwekt", ging Raven verder. "En ik denk dat ook dat onderdeel werd van je wens."
Dana zweeg.
"Wat betekent dat je diep van binnen wilde dat ik geboren zou worden. En waarschijnlijk zelfs dat ik precies zo geboren zou worden als ik ben. Lijkend op mijn vader en een wezen zoals hij. Geen elf."
"Het gebeurt soms dat het hart iets anders wenst dan het hoofd", zei Dana.Opstandig keek Raven haar aan. "Als je maar wel weet dat ik niet met je mee ga naar huis. Ik blijf voorlopig hier en daarna zie ik wel verder. En ik blijf een djinn. Niemand heeft het recht me dat te ontnemen. Jij niet, en Lorian al helemaal niet." Langzaam knikte Dana. "Ik zou niet anders willen Raven, dat moet je geloven", zei ze. Toen keek ze Silas aan. "Laten we teruggaan. Ik moet naar huis, ik moet Lorian spreken en hem uitleggen dat hij zich vergist heeft. Dat wat hij zag niet was wat het leek."
Verdrietig keek Silas haar aan. "Ja, natuurlijk", zei hij toen. En daarna tegen Raven: "Blijf je hier slapen of ga je mee?"
"Ik ga met je mee", zei Raven.