Generatie 14 - deel 9, Papa
De eerste dagen moesten Amber en Elijah nog erg wennen aan elkaar. Ook al waren ze ooit geliefden geweest, op de een of andere manier lukte het niet om die draad zomaar weer op te pakken. Na een week stelde Amber dus voor om te overleggen, hoe hun leven samen er uit zou gaan zien.“Ik wil graag van je weten hoe je onze relatie voor je ziet. Wordt het een zakelijke overeenkomst, die vooral voor de buitenwereld bestaat? Of wordt het ook nog echt iets tussen ons?”
“Ik weet het niet”, zuchtte Elijah, de man die tot dusver toch nooit moeilijk had gedaan bij het aangaan van amoureuze betrekkingen. “Het laatste, denk ik toch. Maar geef me even de tijd.”Ze knikte een beetje droevig, omdat het allemaal niet erg enthousiast klonk. Toen zei ze voorzichtig: "Mag ik je wel om een gunst vragen? Zoals je weet is het in mijn baan erg belangrijk hoe je je presenteert en daarbij wordt ook naar je partner gekeken. Mijn carrière heeft natuurlijk al heel veel schade opgelopen doordat ik ongehuwd moeder werd..."Hier stopte ze even en Elijah keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"Ik heb toch al gezegd dat we gaan trouwen?", vroeg hij.
"Jawel...", aarzelde ze. "Maar eerlijk gezegd..., het gaat ook om je voorkomen. Dat oude verwassen bloesje met dat kleverige hesje erop, dat kan echt niet."
"Het is niet kleverig", zei Elijah nors.
"Hm, dat laten we even in het midden", snoof Amber. "Maar... nou ja, ik hoop niet dat ik je beledig, maar dat oorbelletje kan eigenlijk ook niet. En dat vertoon van borsthaar past gewoon ook niet bij de echtgenoot van een burgemeester.""Goed!", riep Elijah, die natuurlijk wel degelijk beledigd was, en liep naar de slaapkamer. "Ik zal mijn garderobe aanpassen en die oorbel gaat uit, best. Verder nog iets?""Ja", zei ze. "Als ik ook maar één keer hoor dat je je inlaat met andere vrouwen is het afgelopen. Ik heb geen zin in een vreemdganger als echtgenoot."
Elijah zuchtte. "Nee, natuurlijk niet. Daar hoef je niet bang voor te zijn."Somber tilde hij Ilja op.
"Allemaal voor jou, manneke", mompelde hij, maar voelde zich daarna eigenlijk een beetje beschaamd. Zo onredelijk was het natuurlijk niet wat ze vroeg.In de weken daarna deed hij enorm zijn best om een liefdevolle partner te zijn en om eerlijk te zijn viel dat hem helemaal niet zo zwaar. Eigenlijk, zo begon hij te denken, kon dit nog wel eens veel beter uitpakken dan hij verwacht had. Op een avond stonden ze een beetje te vrijen in de keuken, toen hij haar ondeugend aankeek."Jij hebt mij allemaal eisen gesteld", zei hij. "Mag ik daar één eis - of liever verzoek - tegenover stellen?"
Op haar hoede keek ze hem aan. "Zeg maar...", zei ze aarzelend.
"Dat rotplein", zei hij. "Ik word depressief als ik er ben. Ik mis de bomen en het groen en volgens mij is er helemaal niemand te vinden in heel Emblesight die niet hetzelfde heeft."
Ze glimlachte. "Nee, daar heb je gelijk in. Het was een prestige-object van wethouder... nou ja, doet er niet toe. Die is nu toch weg. Ik ga mijn best doen."
"Dank je", zei Elijah blij en kuste haar.Er brak nu een leven aan voor Elijah, zoals hij het nooit gekend had. Hij deed het huishouden, stofzuigde, kookte, lapte de ramen, verschoonde Frodo, draaide wasjes, stopte ze in de droger, vouwde alles netjes op, geen huisvrouw had het hem kunnen verbeteren. Van dit alles genoot hij niet, hoewel hij er ook geen hekel aan had. Waar hij wel met volle teugen van genoot, was zijn zoon.Eerst had het jongetje, dat toch al bijna vier jaar oud was toen hij zijn vader echt goed leerde kennen, het moeilijk gehad toen zijn leventje overhoop werd gegooid. Hij huilde om zijn moeder - die meestal op het gemeentehuis te vinden was - en hij huilde vooral om Elsje, zijn babysitter.Maar hij had zich geen lievere vader kunnen wensen dan Elijah, die ontdekte dat het vaderschap veel leuker was dan hij had verwacht. Al snel groeide er een warme band tussen hen, al was het alleen maar omdat ze bijna de hele dag samen waren.En Amber kreeg natuurlijk haar huwelijk, met alles erop en eraan. Een prachtige jurk, een knappe bruidegom, een enorme bruidstaart en rond de honderd gasten. Na het jawoord zag Elijah haar nauwelijks meer, omdat ze volledig in beslag werd genomen door allerlei hoogwaardigheidsbekleders, die haar wilden complimenteren en die voorzichtig met haar over promotie begonnen te praten."Ben je gelukkig?", vroeg Frances. "Jullie zijn een mooi koppeltje samen."
"Ja hoor", knikte Elijah. "Ik ben gelukkig." Zijn huwelijk was niet fake, de liefde tussen hem en Amber groeide nog steeds. En hoe dan ook was Elijah gelukkig zolang hij maar bij Ilja kon zijn."Je wordt bijna zes", zei hij twee jaar later tegen zijn zoon. "Een grote jongen! Dan ga je naar school en ga je leren lezen."Lezen... "Ik ben benieuwd of je van lezen houdt", zei hij zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen Ilja. "Niet als je op mij lijkt. Maar ik heb ooit iemand gekend, die was er gek op." Hij haatte het als zijn gedachten deze kant op gingen. "Kom op, in de kleren met jou", vervolgde hij vrolijk en kleedde Ilja aan.Ja, Elijah dacht nog steeds aan Robyn. Op de gekste momenten kon het hem overvallen en hoewel hij echt niet ontevreden was met zijn leven, was hij zich bewust van een leegte.En wat hij verder ongelofelijk miste, was het reizen. In toenemende mate kriebelde het en wilde hij niets liever dan terug naar Egypte. Hij wist dat er nog avonturen te beleven waren. Hij droomde van het brandende zand, van de Nijl, van de lucht die trilde in de hitte, van Al Simhara en zijn inwoners en van de koele eenzaamheid in de tombes. Als Ilja eenmaal naar school ging, dan kon hij er misschien voorzichtig eens over beginnen met Amber."Wil je echt terug naar dat enge land?", vroeg Jimmy huiverend. Ze stonden bij de gouden sarcofaag en de groenling keek er met een mengeling van bewondering en vrees naar. "En de mummies dan? Je wilt toch niet weer vervloekt worden?"
"Och", zei Elijah laconiek, "ik weet nu toch wat ik ertegen moet doen?"
"Nou, jij liever dan ik", zei Jimmy en schoof voorzichtig de sarcofaag open om erin te kijken. "Heb je eigenlijk wel eens in dit ding geslapen?"
"Niet in deze", grinnikte Elijah. "Maar in Egypte genoeg, ja. Als er geen plek was om mijn tentje op te zetten."Intussen beklom Amber de carrièreladder. Ze werkte zo'n 60 uur per week, organiseerde benefietavondjes die enorm veel opleverden, maakte indruk op de juiste mensen en schopte het dus al snel tot gouverneur. Dat betekende dat haar gezin niet veel van haar zag, maar niemand klaagde dus daar stond ze verder niet bij stil.Haar belofte aan Elijah vergat ze niet. Voorzichtig had ze het onderwerp 'Subalpine Plein' inmiddels op de agenda gezet in de gemeenteraad en was ze begonnen aan wat touwtjes te trekken. Eenvoudig was het niet, want het vernieuwde plein had een vermogen gekost en het in de oude staat terugbrengen zou natuurlijk nog meer geld kosten. Maar Amber was een slimme politica, die heel goed wist hoe ze moest onderhandelen.Elijah's bestaan was rustig geworden, zo niet saai. Er was niets meer dat hij Ilja kon leren en die ging graag zijn eigen gangetje. Hij sleet zijn dagen dus met een beetje schaken en gitaarspelen en heel af en toe pakte hij zelfs een boek.Spoedig brak Ilja's verjaardag aan, die ze samen vierden omdat mama naar een congres was. Het gaf niet, Elijah was alleen maar blij dat hij deze verjaardag van zijn kind wel kon meemaken.Heel hard zong hij 'lang zal hij leven' en samen bliezen ze de kaarsjes uit.
"Kom", zei Elijah, terwijl hij na de taart de slagroomrestjes van Ilja's wangen veegde en gemakzuchtig in zijn eigen mond stak, "dan gaan we een mooi cadeau voor je kopen in het dorp."Nadat Ilja een dierenparadijs van PlayMobil had uitgekozen, liepen ze nog even het centrum in om wat te drinken. Zodra Elijah het barretje binnenstapte dat aan het plein grensde, zag hij tot zijn schrik zijn schoonzus zitten, die hij de afgelopen jaren met zoveel succes had weten te ontlopen. Hij had volstrekt geen zin om Ilja slachtoffer te laten zijn van zijn eigen ruzies, dus liep hij in de richting van de bar. "Wat wil je drinken?", vroeg hij. "Fristi", antwoordde Ilja.Op dat moment stond Christine op en ging pal voor hem staan. "Waarom ontloop jij ons, Elijah Kobayne?"
Even hapte Elijah naar adem over zoveel brutaliteit."Het lijkt me dat jij dat toch wel moet weten", zei hij toen stug en wilde langs haar lopen, maar ze hield hem tegen.
"Wil je werkelijk beweren dat je zulke lange tenen hebt, dat je door een opmerking van mij, je eigen broer links laat liggen?"
Elijah verstijfde. "Hij heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij jouw mening over mij deelt."
"Vind je dat heel verwonderlijk, als je naar je eigen gedrag kijkt vroeger?"
"Nee hoor. Heel logisch. Maar niet bepaald het gezelschap waar ik op zit te wachten."Weer wilde hij naar de bar wandelen en weer hield ze hem tegen.
"Ik liet me gaan toen. Toen Robyn was vertrokken", zei ze, op een andere toon nu. "Ik weet inmiddels dat je toen jezelf niet was, maar dat wist ik op dat moment natuurlijk niet. Ik was zwanger en labiel en jij was vals en in die context moet je het plaatsen. Heel ongenuanceerd was het allemaal."
Zwijgend keek hij haar aan. Ze ging verder: "Bovendien heb je sinds die tijd ruimschoots laten zien wat je waard bent. Je bent een goede vader voor Ilja. Denk je dat we dat niet zien?""Heel fijn", mompelde hij stuurs en draaide zich ditmaal om naar de uitgang. Hij wilde weg.
Hij stond al in de deuropening toen hij haar zachtjes hoorde zeggen: "Boston."
"Wat zeg je?", vroeg hij verward.
"Boston", herhaalde Christine zacht. "Daar zit ze. Ik heb geen adres."
"Hoe weet jij dat?"
"Ze mailt me wel eens, omdat ze wil weten hoe het hier gaat."
"Weet ze dat ik getrouwd ben?"
Christine knikte.Zonder verder nog iets te zeggen liep hij naar buiten, terwijl ze hem verdrietig nakeek.Duizend gedachten gingen door zijn hoofd, terwijl hij in shock het plein opwandelde. Ze zat dus in Boston. Een stad aan het andere eind van de wereld. En nu? Ging hij haar zoeken? Of zou hij het verder laten rusten?
Hij schrok op uit zijn overpeinzingen."Pap? Pap! Waarom luister je niet naar me!? Ik kreeg toch Fristi!? Waarom loop je nou weg?"
Beschaamd liep hij terug met Ilja en kocht alsnog die Fristi.Kort daarna brak de ochtend aan dat Ilja voor het eerst naar school ging."Ben je zenuwachtig?", vroeg Amber, die speciaal voor de gelegenheid later naar haar werk ging, om hem te kunnen uitzwaaien.
"Beetje”, zei Ilja en at zijn wafels op.Toen hij op de schoolbus zat pakte Elijah Amber vast en zei dat hij graag weer eens op reis wilde. Ze glimlachte.
"Die vraag zag ik al een tijdje aankomen. Natuurlijk moet je dat doen. Maar... wil je echt naar Egypte, na wat er gebeurd is daar?"
"Nee, ik ga niet naar Egypte", stelde Elijah haar gerust. Maar hij zei niet waar hij dan wel heen ging. "Gewoon een beetje rondreizen."Een week later stapte hij in een vieze, bruine stad uit de metro. Elijah was een reiziger, maar hij was ook opgegroeid in de bergen en de stad vond hij niks. De drukte, de stank, het gejaag, het lawaai, alles in hem wilde hier weer weg. Maar hij had een briefje in zijn zak met een adres. Nu hij precies wist waar ze woonde, was het niet moeilijk meer geweest dat te achterhalen.Buiten hing een plattegrond en na even zoeken had hij de straat gevonden waar hij moest zijn. Het was maar een paar blokken verderop.Na een kwartier wandelen bereikte hij het gebouw waar ze moest wonen. Triest keek hij langs de donkerbruine voorgevel naar boven. Leefde ze haar leven werkelijk achter een van die piepkleine raampjes?Hij wandelde naar binnen en zocht bij de lift naar haar huisnummer. Er stonden nog drie andere namen, zag hij. Ze woonde dus niet alleen. Hij drukte op de bel en wachtte gespannen af."Ja?", klonk een vrouwenstem. Niet de hare.
"Ik kom voor Robyn Palmer", zei hij in de intercom.
"Kom boven."De liftdeuren schoven open en even later stapte hij een kleurige huiskamer binnen, helemaal ingericht in retrostijl. Een jonge blonde vrouw stond bas te spelen.
"Hi, ik ben Matilda", zei ze. En toen met een vluchtige blik ergens schuin achter hem: "En als we daar papa niet hebben."
"Is Robyn er?", vroeg hij.
"Nee, die werkt", zei ze, terwijl ze haar bas wegzette, naar hem toeliep en hem een hand gaf. "Ze komt pas om een uur of negen vanavond thuis."Pas toen viel het kwartje.
"Hoe... noemde je mij eigenlijk?", vroeg hij een beetje verward.
Ze wees naar het schilderij achter hem. "Ik neem aan dat jij dat bent", grinnikte ze. En toen met een knikje: "Dat daar is Robyns slaapvertrek. Neem gerust een kijkje."Hij liep de kamer in en direct viel zijn oog op het kinderledikantje dat daar stond.
Het volgende moment hoorde hij een gedempt gerommel, dat uit de hoek kwam waar een speelgoedkist stond."Hé... Hallo daar", zei Elijah zacht.
“Ik weet het niet”, zuchtte Elijah, de man die tot dusver toch nooit moeilijk had gedaan bij het aangaan van amoureuze betrekkingen. “Het laatste, denk ik toch. Maar geef me even de tijd.”Ze knikte een beetje droevig, omdat het allemaal niet erg enthousiast klonk. Toen zei ze voorzichtig: "Mag ik je wel om een gunst vragen? Zoals je weet is het in mijn baan erg belangrijk hoe je je presenteert en daarbij wordt ook naar je partner gekeken. Mijn carrière heeft natuurlijk al heel veel schade opgelopen doordat ik ongehuwd moeder werd..."Hier stopte ze even en Elijah keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"Ik heb toch al gezegd dat we gaan trouwen?", vroeg hij.
"Jawel...", aarzelde ze. "Maar eerlijk gezegd..., het gaat ook om je voorkomen. Dat oude verwassen bloesje met dat kleverige hesje erop, dat kan echt niet."
"Het is niet kleverig", zei Elijah nors.
"Hm, dat laten we even in het midden", snoof Amber. "Maar... nou ja, ik hoop niet dat ik je beledig, maar dat oorbelletje kan eigenlijk ook niet. En dat vertoon van borsthaar past gewoon ook niet bij de echtgenoot van een burgemeester.""Goed!", riep Elijah, die natuurlijk wel degelijk beledigd was, en liep naar de slaapkamer. "Ik zal mijn garderobe aanpassen en die oorbel gaat uit, best. Verder nog iets?""Ja", zei ze. "Als ik ook maar één keer hoor dat je je inlaat met andere vrouwen is het afgelopen. Ik heb geen zin in een vreemdganger als echtgenoot."
Elijah zuchtte. "Nee, natuurlijk niet. Daar hoef je niet bang voor te zijn."Somber tilde hij Ilja op.
"Allemaal voor jou, manneke", mompelde hij, maar voelde zich daarna eigenlijk een beetje beschaamd. Zo onredelijk was het natuurlijk niet wat ze vroeg.In de weken daarna deed hij enorm zijn best om een liefdevolle partner te zijn en om eerlijk te zijn viel dat hem helemaal niet zo zwaar. Eigenlijk, zo begon hij te denken, kon dit nog wel eens veel beter uitpakken dan hij verwacht had. Op een avond stonden ze een beetje te vrijen in de keuken, toen hij haar ondeugend aankeek."Jij hebt mij allemaal eisen gesteld", zei hij. "Mag ik daar één eis - of liever verzoek - tegenover stellen?"
Op haar hoede keek ze hem aan. "Zeg maar...", zei ze aarzelend.
"Dat rotplein", zei hij. "Ik word depressief als ik er ben. Ik mis de bomen en het groen en volgens mij is er helemaal niemand te vinden in heel Emblesight die niet hetzelfde heeft."
Ze glimlachte. "Nee, daar heb je gelijk in. Het was een prestige-object van wethouder... nou ja, doet er niet toe. Die is nu toch weg. Ik ga mijn best doen."
"Dank je", zei Elijah blij en kuste haar.Er brak nu een leven aan voor Elijah, zoals hij het nooit gekend had. Hij deed het huishouden, stofzuigde, kookte, lapte de ramen, verschoonde Frodo, draaide wasjes, stopte ze in de droger, vouwde alles netjes op, geen huisvrouw had het hem kunnen verbeteren. Van dit alles genoot hij niet, hoewel hij er ook geen hekel aan had. Waar hij wel met volle teugen van genoot, was zijn zoon.Eerst had het jongetje, dat toch al bijna vier jaar oud was toen hij zijn vader echt goed leerde kennen, het moeilijk gehad toen zijn leventje overhoop werd gegooid. Hij huilde om zijn moeder - die meestal op het gemeentehuis te vinden was - en hij huilde vooral om Elsje, zijn babysitter.Maar hij had zich geen lievere vader kunnen wensen dan Elijah, die ontdekte dat het vaderschap veel leuker was dan hij had verwacht. Al snel groeide er een warme band tussen hen, al was het alleen maar omdat ze bijna de hele dag samen waren.En Amber kreeg natuurlijk haar huwelijk, met alles erop en eraan. Een prachtige jurk, een knappe bruidegom, een enorme bruidstaart en rond de honderd gasten. Na het jawoord zag Elijah haar nauwelijks meer, omdat ze volledig in beslag werd genomen door allerlei hoogwaardigheidsbekleders, die haar wilden complimenteren en die voorzichtig met haar over promotie begonnen te praten."Ben je gelukkig?", vroeg Frances. "Jullie zijn een mooi koppeltje samen."
"Ja hoor", knikte Elijah. "Ik ben gelukkig." Zijn huwelijk was niet fake, de liefde tussen hem en Amber groeide nog steeds. En hoe dan ook was Elijah gelukkig zolang hij maar bij Ilja kon zijn."Je wordt bijna zes", zei hij twee jaar later tegen zijn zoon. "Een grote jongen! Dan ga je naar school en ga je leren lezen."Lezen... "Ik ben benieuwd of je van lezen houdt", zei hij zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen Ilja. "Niet als je op mij lijkt. Maar ik heb ooit iemand gekend, die was er gek op." Hij haatte het als zijn gedachten deze kant op gingen. "Kom op, in de kleren met jou", vervolgde hij vrolijk en kleedde Ilja aan.Ja, Elijah dacht nog steeds aan Robyn. Op de gekste momenten kon het hem overvallen en hoewel hij echt niet ontevreden was met zijn leven, was hij zich bewust van een leegte.En wat hij verder ongelofelijk miste, was het reizen. In toenemende mate kriebelde het en wilde hij niets liever dan terug naar Egypte. Hij wist dat er nog avonturen te beleven waren. Hij droomde van het brandende zand, van de Nijl, van de lucht die trilde in de hitte, van Al Simhara en zijn inwoners en van de koele eenzaamheid in de tombes. Als Ilja eenmaal naar school ging, dan kon hij er misschien voorzichtig eens over beginnen met Amber."Wil je echt terug naar dat enge land?", vroeg Jimmy huiverend. Ze stonden bij de gouden sarcofaag en de groenling keek er met een mengeling van bewondering en vrees naar. "En de mummies dan? Je wilt toch niet weer vervloekt worden?"
"Och", zei Elijah laconiek, "ik weet nu toch wat ik ertegen moet doen?"
"Nou, jij liever dan ik", zei Jimmy en schoof voorzichtig de sarcofaag open om erin te kijken. "Heb je eigenlijk wel eens in dit ding geslapen?"
"Niet in deze", grinnikte Elijah. "Maar in Egypte genoeg, ja. Als er geen plek was om mijn tentje op te zetten."Intussen beklom Amber de carrièreladder. Ze werkte zo'n 60 uur per week, organiseerde benefietavondjes die enorm veel opleverden, maakte indruk op de juiste mensen en schopte het dus al snel tot gouverneur. Dat betekende dat haar gezin niet veel van haar zag, maar niemand klaagde dus daar stond ze verder niet bij stil.Haar belofte aan Elijah vergat ze niet. Voorzichtig had ze het onderwerp 'Subalpine Plein' inmiddels op de agenda gezet in de gemeenteraad en was ze begonnen aan wat touwtjes te trekken. Eenvoudig was het niet, want het vernieuwde plein had een vermogen gekost en het in de oude staat terugbrengen zou natuurlijk nog meer geld kosten. Maar Amber was een slimme politica, die heel goed wist hoe ze moest onderhandelen.Elijah's bestaan was rustig geworden, zo niet saai. Er was niets meer dat hij Ilja kon leren en die ging graag zijn eigen gangetje. Hij sleet zijn dagen dus met een beetje schaken en gitaarspelen en heel af en toe pakte hij zelfs een boek.Spoedig brak Ilja's verjaardag aan, die ze samen vierden omdat mama naar een congres was. Het gaf niet, Elijah was alleen maar blij dat hij deze verjaardag van zijn kind wel kon meemaken.Heel hard zong hij 'lang zal hij leven' en samen bliezen ze de kaarsjes uit.
"Kom", zei Elijah, terwijl hij na de taart de slagroomrestjes van Ilja's wangen veegde en gemakzuchtig in zijn eigen mond stak, "dan gaan we een mooi cadeau voor je kopen in het dorp."Nadat Ilja een dierenparadijs van PlayMobil had uitgekozen, liepen ze nog even het centrum in om wat te drinken. Zodra Elijah het barretje binnenstapte dat aan het plein grensde, zag hij tot zijn schrik zijn schoonzus zitten, die hij de afgelopen jaren met zoveel succes had weten te ontlopen. Hij had volstrekt geen zin om Ilja slachtoffer te laten zijn van zijn eigen ruzies, dus liep hij in de richting van de bar. "Wat wil je drinken?", vroeg hij. "Fristi", antwoordde Ilja.Op dat moment stond Christine op en ging pal voor hem staan. "Waarom ontloop jij ons, Elijah Kobayne?"
Even hapte Elijah naar adem over zoveel brutaliteit."Het lijkt me dat jij dat toch wel moet weten", zei hij toen stug en wilde langs haar lopen, maar ze hield hem tegen.
"Wil je werkelijk beweren dat je zulke lange tenen hebt, dat je door een opmerking van mij, je eigen broer links laat liggen?"
Elijah verstijfde. "Hij heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij jouw mening over mij deelt."
"Vind je dat heel verwonderlijk, als je naar je eigen gedrag kijkt vroeger?"
"Nee hoor. Heel logisch. Maar niet bepaald het gezelschap waar ik op zit te wachten."Weer wilde hij naar de bar wandelen en weer hield ze hem tegen.
"Ik liet me gaan toen. Toen Robyn was vertrokken", zei ze, op een andere toon nu. "Ik weet inmiddels dat je toen jezelf niet was, maar dat wist ik op dat moment natuurlijk niet. Ik was zwanger en labiel en jij was vals en in die context moet je het plaatsen. Heel ongenuanceerd was het allemaal."
Zwijgend keek hij haar aan. Ze ging verder: "Bovendien heb je sinds die tijd ruimschoots laten zien wat je waard bent. Je bent een goede vader voor Ilja. Denk je dat we dat niet zien?""Heel fijn", mompelde hij stuurs en draaide zich ditmaal om naar de uitgang. Hij wilde weg.
Hij stond al in de deuropening toen hij haar zachtjes hoorde zeggen: "Boston."
"Wat zeg je?", vroeg hij verward.
"Boston", herhaalde Christine zacht. "Daar zit ze. Ik heb geen adres."
"Hoe weet jij dat?"
"Ze mailt me wel eens, omdat ze wil weten hoe het hier gaat."
"Weet ze dat ik getrouwd ben?"
Christine knikte.Zonder verder nog iets te zeggen liep hij naar buiten, terwijl ze hem verdrietig nakeek.Duizend gedachten gingen door zijn hoofd, terwijl hij in shock het plein opwandelde. Ze zat dus in Boston. Een stad aan het andere eind van de wereld. En nu? Ging hij haar zoeken? Of zou hij het verder laten rusten?
Hij schrok op uit zijn overpeinzingen."Pap? Pap! Waarom luister je niet naar me!? Ik kreeg toch Fristi!? Waarom loop je nou weg?"
Beschaamd liep hij terug met Ilja en kocht alsnog die Fristi.Kort daarna brak de ochtend aan dat Ilja voor het eerst naar school ging."Ben je zenuwachtig?", vroeg Amber, die speciaal voor de gelegenheid later naar haar werk ging, om hem te kunnen uitzwaaien.
"Beetje”, zei Ilja en at zijn wafels op.Toen hij op de schoolbus zat pakte Elijah Amber vast en zei dat hij graag weer eens op reis wilde. Ze glimlachte.
"Die vraag zag ik al een tijdje aankomen. Natuurlijk moet je dat doen. Maar... wil je echt naar Egypte, na wat er gebeurd is daar?"
"Nee, ik ga niet naar Egypte", stelde Elijah haar gerust. Maar hij zei niet waar hij dan wel heen ging. "Gewoon een beetje rondreizen."Een week later stapte hij in een vieze, bruine stad uit de metro. Elijah was een reiziger, maar hij was ook opgegroeid in de bergen en de stad vond hij niks. De drukte, de stank, het gejaag, het lawaai, alles in hem wilde hier weer weg. Maar hij had een briefje in zijn zak met een adres. Nu hij precies wist waar ze woonde, was het niet moeilijk meer geweest dat te achterhalen.Buiten hing een plattegrond en na even zoeken had hij de straat gevonden waar hij moest zijn. Het was maar een paar blokken verderop.Na een kwartier wandelen bereikte hij het gebouw waar ze moest wonen. Triest keek hij langs de donkerbruine voorgevel naar boven. Leefde ze haar leven werkelijk achter een van die piepkleine raampjes?Hij wandelde naar binnen en zocht bij de lift naar haar huisnummer. Er stonden nog drie andere namen, zag hij. Ze woonde dus niet alleen. Hij drukte op de bel en wachtte gespannen af."Ja?", klonk een vrouwenstem. Niet de hare.
"Ik kom voor Robyn Palmer", zei hij in de intercom.
"Kom boven."De liftdeuren schoven open en even later stapte hij een kleurige huiskamer binnen, helemaal ingericht in retrostijl. Een jonge blonde vrouw stond bas te spelen.
"Hi, ik ben Matilda", zei ze. En toen met een vluchtige blik ergens schuin achter hem: "En als we daar papa niet hebben."
"Is Robyn er?", vroeg hij.
"Nee, die werkt", zei ze, terwijl ze haar bas wegzette, naar hem toeliep en hem een hand gaf. "Ze komt pas om een uur of negen vanavond thuis."Pas toen viel het kwartje.
"Hoe... noemde je mij eigenlijk?", vroeg hij een beetje verward.
Ze wees naar het schilderij achter hem. "Ik neem aan dat jij dat bent", grinnikte ze. En toen met een knikje: "Dat daar is Robyns slaapvertrek. Neem gerust een kijkje."Hij liep de kamer in en direct viel zijn oog op het kinderledikantje dat daar stond.
Het volgende moment hoorde hij een gedempt gerommel, dat uit de hoek kwam waar een speelgoedkist stond."Hé... Hallo daar", zei Elijah zacht.