Lance's Lot - deel 8, Aria
De volgende ochtend ontwaakt hij met het gevoel dat hij door een panter wordt beslopen. Net wil hij het terzijde schuiven als deel van een droom, als hij merkt dat er daadwerkelijk iemand rondwandelt in de kamer die sterke associaties met een roofdier oproept."Goedemorgen", zegt de vampier terwijl hij zijn rode ogen in die van Lance boort, "een newbie geloof ik?"Een beetje gepikeerd wandelt Lance de keuken in. Ook al is hij nou niet bepaald geestdriftig over wat Morrigan hem geflikt heeft, hij wenst wel graag serieus genomen te worden. Als hij Lily-Bo tegen het lijf loopt tracht hij haar te hypnotiseren - hij begint zijn kwaal steeds leuker te vinden - maar dat mislukt helaas jammerlijk. Bovendien is Lily-Bo duidelijk bekend met het verschijnsel, want ze geeft hem geƫrgerd te kennen dat hij dat maar liever niet meer moet proberen. Loser.Hij wendt zich dus tot de koelkast en pakt een kartonnetje bloed, waarna hij aan tafel schuift, tegenover de vampier.
"Lance", stelt hij zichzelf voor.
"Beau", antwoordt de ander. "Hoe lang ben je al in het land der ondoden? En wie had de eer?"
"Morrigan Hemlock", bromt Lance.Hij lurkt het kartonnetje leeg, gooit het keurig weg samen met het verfrommelde afval dat Beau achteloos op tafel heeft gemikt en wandelt dan terug de kamer in. "Is er eigenlijk een manier om ervanaf te komen?", vraagt hij. "Begrijp me niet verkeerd, het heeft zo zijn prettige aspecten, maar ik ben toch liever gewoon levend."Even trekt Beau zijn wenkbrauwen op.
"Ingewikkeld, heel ingewikkeld", antwoordt hij dan ontwijkend. "Ik denk dat je er gewoon nog een beetje aan moet wennen. Levend is de norm op het moment moet je bedenken, stel je eens voor dat de hele stad was zoals wij. Dan waren wij de norm en hoefde niemand meer nagelbijtend door het leven te gaan bij het zien van een vampier."
"En er zou geen voedsel meer zijn", reageert Lance afgemeten, terwijl hij de droogliggende aderen van zijn gesprekspartner scant en achter hem aan naar de keuken loopt.
"Feit", beaamt Beau met een spijtig gezicht, "we zouden er natuurlijk voor moeten zorgen dat er altijd een voorraadje levende have voorhanden blijft."
"Dat heb je hier in ieder geval goed voor elkaar", stelt Lance vast, wat hem op een valsig en zelfvoldaan lachje komt te staan.Beau nodigt hem uit naar een coole tent te gaan 'speciaal voor wezens zoals wij' en hoewel Lance leukere dingen kan verzinnen besluit hij toch maar mee te gaan. Misschien loopt hij er Morrigan tegen het lijf met wie hij nog een appeltje te schillen heeft.De taxi zet hen ergens middenin de stad af en Lance wil al naar binnen lopen als Beau hem terugroept.
"Wij hebben onze eigen entree", zegt hij licht gewichtig. Braaf volgt Lance hem naar de achterkant van het gebouw, waar zich tussen vuilnis en graffiti een tweede ingang blijkt te bevinden. Best spannend vindt Lance.Een smalle donkere gang leidt hen naar een lift, waar Beau even aan coolheid inboet door een akkefietje met de lift, maar niet veel later staan ze boven en worden tegengehouden door een strengkijkend heerschap, dat net in discussie is met wat andere bezoekers die graag naar binnen willen."Ah, Lance Lott", knikt hij als hij onze held herkent en laat hem door. Roem heeft ook zo zijn voordelen stelt Lance vast.Hij loopt terug om te regelen dat Beau ook naar binnen mag en volgt de vampier dan naar de bar.
"Mag ik eens?", vraagt hij aan de bartender, "ik heb een beetje ervaring opgedaan."
Helaas worden zijn aangeboden diensten niet gewaardeerd.Lance draait zich om en zijn oog valt op een wat oudere dame die er niet onvermogend uitziet. Type suikertantje, precies wat hij zoekt.
Als hij haar met een innemende introductie benadert, ziet hij dat het met haar leeftijd eigenlijk best meevalt; haar grijze haar heeft een bedriegelijk effect op haar uiterlijk. Des te beter. Hij biedt haar zijn danskunsten aan en ze accepteert met een minzaam lachje.Al snel is hij Beau volledig vergeten - en Beau hem - en verdrinkt hij in de weerspiegeling van Aria's peperdure oorbellen. Dit zou weleens een hele goede vangst kunnen worden beseft hij, dus zorgt hij dat hij haar blijft boeien en vergeeft hij haar iedere keer ruimhartig wanneer ze op niet zachtzinnige wijze op zijn tenen trapt. Tegen de tijd dat de nachtclub de deuren sluit heeft hij geregeld dat ze hem uitnodigt voor een slaapmutsje bij haar thuis.Haar auto is luxe en goed verwarmd, terwijl de vrieskou buiten bijtender is dan alle nachten ervoor. Hij hoopt dus dat hij niet verkeerd gegokt heeft, want niet alleen heeft hij weinig zin op straat terecht te komen, hij valt bovendien om van de slaap. Hij zal dus al zijn charmes in de strijd moeten werpen, maar dat verloopt zodra hij in haar gangetje staat helaas niet helemaal zoals gepland.Hij tracht daarna te redden wat er te redden valt en begint dwars door de walmen heen Aria's voorkomen de hemel in te prijzen, maar zijn pogingen stranden in het met oppervlakkige ademhaling uitgesproken verzoek liever even onder de douche te gaan staan, bovenaan de trap rechtsaf, en eigenlijk komt die wens niet geheel ongelegen.Opgefrist haalt hij een in het ziekenhuis ontvreemd plasmasapje uit zijn binnenzak en ploft naast Aria op de bank, zich voorbereidend op een koel afscheid en een nog koelere hereniging met de winterse nacht buiten, maar dat valt mee."Als je een slaapzak hebt mag je hier wel slapen", zegt Aria vriendelijk. "Met dit weer stuur je nog geen hond naar buiten."
En zo brengt Lance andermaal de nacht door hoog boven de besneeuwde straten van Bridgeport.De volgende ochtend probeert hij net het pianospel weer eens op te pakken als Aria in vol ornaat de trap af schrijdt.
"Ik moet naar mijn werk", zegt ze tussen een paar loepzuivere toonladdertjes door.
"Dat is prima, ik pas wel op het huis", oppert Lance maar dat grapje gaat helaas niet op.
Of hij zich wel even wil haasten met aankleden want ze is al laat.Even later staat hij buiten terwijl Aria in de verte wegstuift in haar bolide. Hij wandelt naar het huis van Beau en de anderen om zijn fiets op te halen en realiseert zich dan met een schok dat hij zijn slaapzak vergeten is mee te nemen. Teruggaan heeft nu echter weinig zin omdat er niemand thuis is. Op zoek naar een warm plekje om aan de gestaag vallende sneeuw te ontsnappen, passeert hij de bibliotheek en gaat naar binnen.Hij brengt de dag lezend door, wandelt wat door het gebouw, maakt gebruik van de faciliteiten en laat zich niet van zijn stuk brengen door de twijfelachtige belangstelling voor zijn persoontje van de plaatselijke pers.Als het donker wordt keert hij terug naar het huis van Aria Trill om zijn slaapzak terug te eisen - en wie weet een nachtje aan het vorige nachtje te plakken - maar dat draait helaas uit op een teleurstelling. En dat is zijn eigen schuld.Zodra ze de lift uitstapt beseft hij namelijk door haar hartslag - die als paukenslagen door de hal galmt - dat hij al uren niks meer gedronken heeft en dat stijgt hem onmiddellijk naar het hoofd. Zodat hij haar vastgrijpt en, na een nogal lompe poging tot haar het hof maken, plots zijn tanden in haar pols zet op een manier die hij nog niet eerder ervaren heeft.Even lijkt Aria aangenaam verrast, maar in de lift komt ze helaas tot haar positieven en keilt hem weer naar buiten, nog voordat hij de kans heeft gehad zijn slaapzak onder de aandacht te brengen.De liftdeuren sluiten en helaas reageert ze daarna niet meer op zijn gebel. Wat nu...
Op zoek naar een slaapplaats maar, die hij uiteindelijk vindt op de bank in de kringloopwinkel. Helaas doen ze daar 's nachts niet aan verwarming, maar zijn vampierkrachten en het warme verse bloed van Aria dat door zijn aderen stroomt, beschermen hem. En hij ligt in ieder geval droog, hoewel dat hem er niet van weerhoudt toch enigszins medelijden met zichzelf te hebben en zich lichte zorgen over zijn vooruitzichten te maken.
"Lance", stelt hij zichzelf voor.
"Beau", antwoordt de ander. "Hoe lang ben je al in het land der ondoden? En wie had de eer?"
"Morrigan Hemlock", bromt Lance.Hij lurkt het kartonnetje leeg, gooit het keurig weg samen met het verfrommelde afval dat Beau achteloos op tafel heeft gemikt en wandelt dan terug de kamer in. "Is er eigenlijk een manier om ervanaf te komen?", vraagt hij. "Begrijp me niet verkeerd, het heeft zo zijn prettige aspecten, maar ik ben toch liever gewoon levend."Even trekt Beau zijn wenkbrauwen op.
"Ingewikkeld, heel ingewikkeld", antwoordt hij dan ontwijkend. "Ik denk dat je er gewoon nog een beetje aan moet wennen. Levend is de norm op het moment moet je bedenken, stel je eens voor dat de hele stad was zoals wij. Dan waren wij de norm en hoefde niemand meer nagelbijtend door het leven te gaan bij het zien van een vampier."
"En er zou geen voedsel meer zijn", reageert Lance afgemeten, terwijl hij de droogliggende aderen van zijn gesprekspartner scant en achter hem aan naar de keuken loopt.
"Feit", beaamt Beau met een spijtig gezicht, "we zouden er natuurlijk voor moeten zorgen dat er altijd een voorraadje levende have voorhanden blijft."
"Dat heb je hier in ieder geval goed voor elkaar", stelt Lance vast, wat hem op een valsig en zelfvoldaan lachje komt te staan.Beau nodigt hem uit naar een coole tent te gaan 'speciaal voor wezens zoals wij' en hoewel Lance leukere dingen kan verzinnen besluit hij toch maar mee te gaan. Misschien loopt hij er Morrigan tegen het lijf met wie hij nog een appeltje te schillen heeft.De taxi zet hen ergens middenin de stad af en Lance wil al naar binnen lopen als Beau hem terugroept.
"Wij hebben onze eigen entree", zegt hij licht gewichtig. Braaf volgt Lance hem naar de achterkant van het gebouw, waar zich tussen vuilnis en graffiti een tweede ingang blijkt te bevinden. Best spannend vindt Lance.Een smalle donkere gang leidt hen naar een lift, waar Beau even aan coolheid inboet door een akkefietje met de lift, maar niet veel later staan ze boven en worden tegengehouden door een strengkijkend heerschap, dat net in discussie is met wat andere bezoekers die graag naar binnen willen."Ah, Lance Lott", knikt hij als hij onze held herkent en laat hem door. Roem heeft ook zo zijn voordelen stelt Lance vast.Hij loopt terug om te regelen dat Beau ook naar binnen mag en volgt de vampier dan naar de bar.
"Mag ik eens?", vraagt hij aan de bartender, "ik heb een beetje ervaring opgedaan."
Helaas worden zijn aangeboden diensten niet gewaardeerd.Lance draait zich om en zijn oog valt op een wat oudere dame die er niet onvermogend uitziet. Type suikertantje, precies wat hij zoekt.
Als hij haar met een innemende introductie benadert, ziet hij dat het met haar leeftijd eigenlijk best meevalt; haar grijze haar heeft een bedriegelijk effect op haar uiterlijk. Des te beter. Hij biedt haar zijn danskunsten aan en ze accepteert met een minzaam lachje.Al snel is hij Beau volledig vergeten - en Beau hem - en verdrinkt hij in de weerspiegeling van Aria's peperdure oorbellen. Dit zou weleens een hele goede vangst kunnen worden beseft hij, dus zorgt hij dat hij haar blijft boeien en vergeeft hij haar iedere keer ruimhartig wanneer ze op niet zachtzinnige wijze op zijn tenen trapt. Tegen de tijd dat de nachtclub de deuren sluit heeft hij geregeld dat ze hem uitnodigt voor een slaapmutsje bij haar thuis.Haar auto is luxe en goed verwarmd, terwijl de vrieskou buiten bijtender is dan alle nachten ervoor. Hij hoopt dus dat hij niet verkeerd gegokt heeft, want niet alleen heeft hij weinig zin op straat terecht te komen, hij valt bovendien om van de slaap. Hij zal dus al zijn charmes in de strijd moeten werpen, maar dat verloopt zodra hij in haar gangetje staat helaas niet helemaal zoals gepland.Hij tracht daarna te redden wat er te redden valt en begint dwars door de walmen heen Aria's voorkomen de hemel in te prijzen, maar zijn pogingen stranden in het met oppervlakkige ademhaling uitgesproken verzoek liever even onder de douche te gaan staan, bovenaan de trap rechtsaf, en eigenlijk komt die wens niet geheel ongelegen.Opgefrist haalt hij een in het ziekenhuis ontvreemd plasmasapje uit zijn binnenzak en ploft naast Aria op de bank, zich voorbereidend op een koel afscheid en een nog koelere hereniging met de winterse nacht buiten, maar dat valt mee."Als je een slaapzak hebt mag je hier wel slapen", zegt Aria vriendelijk. "Met dit weer stuur je nog geen hond naar buiten."
En zo brengt Lance andermaal de nacht door hoog boven de besneeuwde straten van Bridgeport.De volgende ochtend probeert hij net het pianospel weer eens op te pakken als Aria in vol ornaat de trap af schrijdt.
"Ik moet naar mijn werk", zegt ze tussen een paar loepzuivere toonladdertjes door.
"Dat is prima, ik pas wel op het huis", oppert Lance maar dat grapje gaat helaas niet op.
Of hij zich wel even wil haasten met aankleden want ze is al laat.Even later staat hij buiten terwijl Aria in de verte wegstuift in haar bolide. Hij wandelt naar het huis van Beau en de anderen om zijn fiets op te halen en realiseert zich dan met een schok dat hij zijn slaapzak vergeten is mee te nemen. Teruggaan heeft nu echter weinig zin omdat er niemand thuis is. Op zoek naar een warm plekje om aan de gestaag vallende sneeuw te ontsnappen, passeert hij de bibliotheek en gaat naar binnen.Hij brengt de dag lezend door, wandelt wat door het gebouw, maakt gebruik van de faciliteiten en laat zich niet van zijn stuk brengen door de twijfelachtige belangstelling voor zijn persoontje van de plaatselijke pers.Als het donker wordt keert hij terug naar het huis van Aria Trill om zijn slaapzak terug te eisen - en wie weet een nachtje aan het vorige nachtje te plakken - maar dat draait helaas uit op een teleurstelling. En dat is zijn eigen schuld.Zodra ze de lift uitstapt beseft hij namelijk door haar hartslag - die als paukenslagen door de hal galmt - dat hij al uren niks meer gedronken heeft en dat stijgt hem onmiddellijk naar het hoofd. Zodat hij haar vastgrijpt en, na een nogal lompe poging tot haar het hof maken, plots zijn tanden in haar pols zet op een manier die hij nog niet eerder ervaren heeft.Even lijkt Aria aangenaam verrast, maar in de lift komt ze helaas tot haar positieven en keilt hem weer naar buiten, nog voordat hij de kans heeft gehad zijn slaapzak onder de aandacht te brengen.De liftdeuren sluiten en helaas reageert ze daarna niet meer op zijn gebel. Wat nu...
Op zoek naar een slaapplaats maar, die hij uiteindelijk vindt op de bank in de kringloopwinkel. Helaas doen ze daar 's nachts niet aan verwarming, maar zijn vampierkrachten en het warme verse bloed van Aria dat door zijn aderen stroomt, beschermen hem. En hij ligt in ieder geval droog, hoewel dat hem er niet van weerhoudt toch enigszins medelijden met zichzelf te hebben en zich lichte zorgen over zijn vooruitzichten te maken.