Generatie 21 - deel 25, Dubbelleven
"Cameron!", riep hij een beetje zenuwachtig, "ik had geen idee dat je naar het centrum zou gaan."
"Dat was ik ook niet van plan", antwoordde ze. "Wie woont hier?"
"Hier? Oh, geen idee."Liegen ging River nooit goed af, omdat hij het vaak deed zonder erbij na te denken. In dit geval was de leugen natuurlijk zo lek als een mandje.
"Ik zag je toch met iemand praten?"
Een paar seconden lang zag ze hoe zijn hersenen kraakten. Toen hakkelde hij: "Oh, ja, sorry, eh, hier bedoel je, in dit huis. Florita woont hier. Een kennis, aardige meid."
"En moeder van een baby'tje."
"Moeder? Oh, pff, ja, ze is moeder. Jemig Cameron, straks denk je nog dat het mijn kind is." Hij lachte kakelend. "Kom, dan gaan we naar huis, ik heb honger."In de taxi hing een beladen sfeer. Cameron was totaal in de war over het gebeurde, omdat ze het volstrekt niet vertrouwde. En dat was eerlijk gezegd vooral aangewakkerd door Rivers rare reactie."Ik heb een idee", verbrak hij op een geven moment op geforceerd montere toon de stilte. "Waarom gaan we niet ergens een hapje eten in plaats van thuis. Daryl redt zich wel, misschien kun je Naomi even bellen. Ik weet een leuk tentje."Zonder haar reactie af te wachten instrueerde hij de chauffeur, die gehoorzaam afsloeg en hen kort daarop afzette. River ging haar voor naar een terras dat uitkeek over zee, waar hij haar een cocktail aanbood die ze afsloeg. Hij maakte er een voor zichzelf, schonk een glas limonade in voor Jodie en kwam bij hen zitten.Een tijdje zaten ze zwijgend tegenover elkaar, terwijl ze wachtten op de ober. Toen stond Cameron ineens op.
"Sorry maar ik moet naar huis", zei ze. "Jodie moet op tijd in bed liggen. Eet jij maar, ik zie je straks."Ze moest het weten.Toen ze thuiskwam, bleek River er al te zijn.
"Waar was je?", vroeg hij en zijn stem klonk zo kwetsbaar dat ze ondanks alles een steek van medelijden voelde. Hoe kreeg hij dat toch altijd voor elkaar?
"Ik denk dat je dat wel weet", antwoordde ze. "Aangezien ik niet het gevoel had dat ik het eerlijk van jou zou horen, ben ik teruggegaan en heb het aan je vriendinnetje gevraagd."
River zei niks."Dus nu weet ik het," besloot ze en liep zonder zijn reactie af te wachten de kamer uit om Jodie een snel flesje te geven en op bed te leggen. Toen dat gebeurd was liep ze terug. Ze had niks gegeten maar volstrekt geen honger. Eigenlijk wilde ze alleen maar slapen. River had zich niet verroerd en stond nog steeds middenin de kamer.Ze liep langs hem heen en zei: "Het lijkt me duidelijk dat we vanaf nu weer gescheiden slapen. Er bestaat blijkbaar niets tussen ons voor jou, dus daar moeten we dan ook maar naar gaan leven."
"Er bestaat van alles tussen ons voor mij", zei hij ongelukkig. "Het is allemaal begonnen toen je mij niet meer wilde toelaten. Toen er inderdaad niets tussen ons was, alleen een zwangerschap. Toen ontmoette ik Florita en hield er eindelijk iemand van me. Het voelde niet eens als vreemdgaan want er was niks tussen ons en dat lag niet aan mij."
"Ik ben moe River, ik wil gaan slapen. We hebben het er later over."Daryl wist niet wat er allemaal had plaatsgevonden, maar hij had wel last van de plotselinge spanning in huis. Hoewel hij gewend was zijn eigen gangetje te gaan en zich een beetje tussen iedereen door te bewegen, raakte het hem zijn moeder zo koel en River zo stil te zien. Stilzwijgend koos hij partij voor de laatste, meer instinctief dan met een goede reden.Van een echt gesprek was het nog niet gekomen, omdat Cameron eerst haar gevoelens op een rijtje wilde hebben. Die waren namelijk te gecompliceerd om er overhaaste beslissingen aan te koppelen. Haar vraag of hij van plan was bij Florita en hun dochtertje te gaan wonen, was ontkennend beantwoord. "Of jij moet me het huis uit willen trappen."Dat was ze niet van plan, voorlopig tenminste. En zo verstreek een aantal weken waarin ze zo goed en zo kwaad als het ging samen leefden en elkaar tegelijkertijd vermeden. Op een ochtend was Cameron aan het trainen met de vechtpop, toen ze geroepen werd door Nadia.
"Bezoek voor je!"Ze liep de voortuin in en zag toen tot haar grote verbazing haar overgrootvader staan. "Jij hier!?", riep ze verrast. "Waarom heb je me niet laten weten dat je kwam, hoe lang ben je hier al?!"
"Een paar uur, ik wilde wel eens zien of je al in staat bent met een oude man te sparren."
"Wat impulsief, op jouw leeftijd." Fronsend keek Cameron hem aan. "Waar logeer je?"
"Nergens, vanavond vraag ik Phileas of hij me weer thuis afzet."Bezorgd keek Cameron hem aan. Phileas en Columbine woonden nu alweer een half jaar hier, zij het op een van de andere eilanden. Maar het was natuurlijk ondenkbaar dat zijn kleinzoon hem eventjes naar Italië zou kunnen brengen. Silas grinnikte geruststellend.
"Nee, je oude opa is niet aan het dementeren", zei hij met een knipoog. "Laten we het erop houden dat wij djinns een paar geheimpjes delen. Nou, kom op, laat maar eens zien hoe ver je al bent."Hij spaarde haar niet, maar dat vond ze alleen maar prettig. Ze wilde leren. Na een tijdje begon ze zijn aanvallen beter te pareren en lukte het haar zelfs wat puntjes te scoren. Uiteindelijk was ze geen partij voor hem maar afmaken konden ze de wedstrijd helaas niet, omdat het alarm afging.
"Ik heb piketdienst, sorry", zei ze. "Ik ben met een paar uurtjes terug, dan gaan we verder. Het is fijn eens met iemand te kunnen sparren in plaats van enkel een dood stuk hout te lijf te gaan."De melding die ze kreeg was griezelig. Iemand had een anoniem bericht achtergelaten dat een criminele bende plannen had een aanslag te plegen. Toen ze op de plaats des onheils arriveerde, bleek de politie al aanwezig en samen slaagden ze erin de plannen te doorkruisen en de misdadigers in te rekenen. Het was een naar en bedreigend idee dat zich kennelijk duistere zaken afspeelden onder de strakblauwe lucht van dit zonovergoten land. Thuis douchte ze zich en ging toen in op Silas' uitnodiging een stuk te gaan wandelen. "Ik heb mijn plannen aangepast en blijf een paar dagen", zei hij, "ik kan zolang bij Phileas en zijn gezin logeren. Ik heb hier jarenlang zelf gewoond en wil graag van de gelegenheid gebruikmaken wat herinneringen op te halen."Ze reden naar een parkeerplaats en kozen een zandpad dat langs een hoge klif voerde dat prachtig uitzicht bood op de zee en de eilanden. De temperatuur was aangenaam zo tegen de avond en er stond een zacht, verkoelend briesje. Silas vertelde op haar verzoek over zijn avonturen in China en Cameron kreeg steeds meer zin het allemaal met eigen ogen te gaan zien, hopend dat er in al die jaren niet al teveel veranderd was. Sowieso zou het heerlijk zijn een tijdje te kunnen ontsnappen aan alle spanningen thuis met River.Plotseling stond ze stil, terwijl haar ogen zich onderzoekend in de mist boorden.
Verbaasd liep Silas, die was doorgelopen, terug en volgde haar blik. "Wat is er?"
"Zie je dat daar?"
"Wat? Die mist? Dat is normaal hier, sommige eilanden bevatten raadselen die kennelijk verborgen moeten blijven voor argeloze ogen.""Daar heb ik over gehoord ja", beaamde Cameron, "maar dit eiland... ik weet niet, er is iets mee. Alleen al omdat het volgens mij niet alleen hier verschijnt. Ik zweer dat ik het jaren geleden al eens gezien heb in Monte Castiglione, toen ik met oma ging snorkelen. En hier doemt het met enige regelmaat op, altijd op verschillende plekken. De mysterieuze eilanden waar je het over hebt, blijven altijd op hun plaats.""Misschien is het geen eiland maar iets anders. Waarom ga je geen poolshoogte nemen?"
"Dat heb ik geprobeerd, maar dan steekt er óf een dikke mist op, óf ik word aangevallen door haaien."
Even bleef het stil. Toen zei Silas: "Nou, dan zit er maar een ding op."Zoals iedere telg uit de Kobaynefamilie had Cameron boeken over lampgeesten en djinns gelezen en wist ze zo'n beetje over welke krachten deze magische wezens beschikten. Trucs als anderen reinigen en voedsel tevoorschijn toveren had ze haar oma en Phileas geregeld zien doen dus daar was ze bekend mee, maar teleporteren kende ze alleen uit de verhalen. Hoeveel in die verhalen echter op mythe en fantasie berustte en hoeveel op ware gebeurtenissen was haar nooit helemaal duidelijk geweest."Ik flits je er wel even heen", hoorde ze Silas nog net zeggen. Toen klonk er een geluid dat nog het meest aan een zweepslag deed denken en het volgende ogenblik bevond ze zich op het eilandje. Het was inderdaad een eilandje. Ze was nog maar nauwelijks van de schrik bekomen toen ver boven haar een deur openging en er iemand naar buiten kwam lopen. Stomverbaasd keken ze elkaar aan."Hoe in vredesnaam ben jij erin geslaagd hier voet aan wal te zetten?", vroeg hij terwijl hij de trap af begon te dalen.
"Fausto?", stamelde Cameron.Een kwartiertje later verliet ze het eiland weer, in opperste verwarring.
"Roekeloos stel zijn jullie, jij en je opa", had hij kortaf gezegd. "Wat als ik kwaad in de zin had gehad? Hoe zou je ooit ontsnapt zijn?"
"Ik kan uitstekend zwemmen."
"Hebben mijn haaien je niet duidelijk gemaakt dat goed kunnen zwemmen je niet noodzakelijkerwijs veilig terug aan land zal brengen? Neem mijn motorboot maar."Ze had verwacht dat dat aanbod inhield dat hij haar zou brengen, maar dat bleek niet het geval. En omdat zijn lichaamstaal duidelijk verried dat ze niet welkom was, stelde ze verder geen vragen en keerde terug naar huis. Hij moest zelf maar zorgen dat hij zijn boot weer terug kreeg.Dat probleem bleek zich echter vanzelf op te lossen zodra ze was uitgestapt. Achter haar hoorde ze de motor weer aanslaan, het touw gleed van de dukdalf alsof ze er niet zojuist een stevige knoop in had gelegd en in een fontein van opspattend schuim spoot de boot weg, terug in de richting van het eiland. Onbestuurd.Een week later was ze in China. Ze had het River gewoon medegedeeld. Dat ze geen idee had wat de toekomst zou brengen, dat ze ervan uitging dat hij zijn aandacht zou willen gaan verdelen tussen in ieder geval Jodie en de kleine Esmeralda, zijn beide dochters, en dat ze dus niet langer wilde wachten met haar reis. Het bezoek van Silas had haar honger naar avontuur opnieuw aangewakkerd. Naomi had toegezegd dat ze Jodie en Daryl zou opvangen op de momenten dat River niet thuis was dus dat was een geruststellende gedachte, hoewel River nog nooit aanleiding had gegeven aan hem te twijfelen in dit opzicht.Het lukte haar niet meteen de zorgen van thuis van zich af te schudden. Ze logeerde in een hotel dat hoog op een rots was gebouwd en nadat ze een kamer had betrokken, besloot ze als eerste de Academie te bezoeken. De tombes konden wachten, het leek haar geweldig als eerste de Oosterse vechtkunst te beoefenen op de plek waar die eeuwen geleden ontstaan was. En ze had gelijk, het was een bijzondere ervaring. De Academie was hooggelegen en bood een weids uitzicht over de oude, beboste heuvels.Nadat ze een van de armen van de pop ongenadig in haar gezicht gekregen had, wendde ze zich tot een discipline die nieuw voor haar was: bordjes breken. Ze besloot rustig aan te beginnen en dat was maar goed, want er bleek heel wat techniek bij te komen kijken om zelfs een houten plank doormidden te slaan zonder je te bezeren. Na een paar uur was haar hand bont en blauw en had ze nauwelijks het gevoel dat ze vorderingen had gemaakt. Er was wel een pluspunt: ze had geen moment aan River en zijn tweede gezinnetje gedacht.Ze douchte zich en wandelde toen naar de Tuin van de Verlichting om de theorie van het mediteren in de praktijk te brengen. Als er een plek op de wereld was die zich daarvoor leende, dan was het hier. Het was windstil, de lucht was zwanger van de geur van jasmijn en in de bomen kwetterden talloze kleurrijke vogels. Beneden haar kabbelde een beekje, waarin karpers zwommen.Toen de duisternis begon te vallen, stond ze op en genoot een tijdje van het uitzicht.
Toen wandelde ze naar de fiets die ze gehuurd had en reed terug naar het hotel.Soep uit blik was ook lekker.
"Dat was ik ook niet van plan", antwoordde ze. "Wie woont hier?"
"Hier? Oh, geen idee."Liegen ging River nooit goed af, omdat hij het vaak deed zonder erbij na te denken. In dit geval was de leugen natuurlijk zo lek als een mandje.
"Ik zag je toch met iemand praten?"
Een paar seconden lang zag ze hoe zijn hersenen kraakten. Toen hakkelde hij: "Oh, ja, sorry, eh, hier bedoel je, in dit huis. Florita woont hier. Een kennis, aardige meid."
"En moeder van een baby'tje."
"Moeder? Oh, pff, ja, ze is moeder. Jemig Cameron, straks denk je nog dat het mijn kind is." Hij lachte kakelend. "Kom, dan gaan we naar huis, ik heb honger."In de taxi hing een beladen sfeer. Cameron was totaal in de war over het gebeurde, omdat ze het volstrekt niet vertrouwde. En dat was eerlijk gezegd vooral aangewakkerd door Rivers rare reactie."Ik heb een idee", verbrak hij op een geven moment op geforceerd montere toon de stilte. "Waarom gaan we niet ergens een hapje eten in plaats van thuis. Daryl redt zich wel, misschien kun je Naomi even bellen. Ik weet een leuk tentje."Zonder haar reactie af te wachten instrueerde hij de chauffeur, die gehoorzaam afsloeg en hen kort daarop afzette. River ging haar voor naar een terras dat uitkeek over zee, waar hij haar een cocktail aanbood die ze afsloeg. Hij maakte er een voor zichzelf, schonk een glas limonade in voor Jodie en kwam bij hen zitten.Een tijdje zaten ze zwijgend tegenover elkaar, terwijl ze wachtten op de ober. Toen stond Cameron ineens op.
"Sorry maar ik moet naar huis", zei ze. "Jodie moet op tijd in bed liggen. Eet jij maar, ik zie je straks."Ze moest het weten.Toen ze thuiskwam, bleek River er al te zijn.
"Waar was je?", vroeg hij en zijn stem klonk zo kwetsbaar dat ze ondanks alles een steek van medelijden voelde. Hoe kreeg hij dat toch altijd voor elkaar?
"Ik denk dat je dat wel weet", antwoordde ze. "Aangezien ik niet het gevoel had dat ik het eerlijk van jou zou horen, ben ik teruggegaan en heb het aan je vriendinnetje gevraagd."
River zei niks."Dus nu weet ik het," besloot ze en liep zonder zijn reactie af te wachten de kamer uit om Jodie een snel flesje te geven en op bed te leggen. Toen dat gebeurd was liep ze terug. Ze had niks gegeten maar volstrekt geen honger. Eigenlijk wilde ze alleen maar slapen. River had zich niet verroerd en stond nog steeds middenin de kamer.Ze liep langs hem heen en zei: "Het lijkt me duidelijk dat we vanaf nu weer gescheiden slapen. Er bestaat blijkbaar niets tussen ons voor jou, dus daar moeten we dan ook maar naar gaan leven."
"Er bestaat van alles tussen ons voor mij", zei hij ongelukkig. "Het is allemaal begonnen toen je mij niet meer wilde toelaten. Toen er inderdaad niets tussen ons was, alleen een zwangerschap. Toen ontmoette ik Florita en hield er eindelijk iemand van me. Het voelde niet eens als vreemdgaan want er was niks tussen ons en dat lag niet aan mij."
"Ik ben moe River, ik wil gaan slapen. We hebben het er later over."Daryl wist niet wat er allemaal had plaatsgevonden, maar hij had wel last van de plotselinge spanning in huis. Hoewel hij gewend was zijn eigen gangetje te gaan en zich een beetje tussen iedereen door te bewegen, raakte het hem zijn moeder zo koel en River zo stil te zien. Stilzwijgend koos hij partij voor de laatste, meer instinctief dan met een goede reden.Van een echt gesprek was het nog niet gekomen, omdat Cameron eerst haar gevoelens op een rijtje wilde hebben. Die waren namelijk te gecompliceerd om er overhaaste beslissingen aan te koppelen. Haar vraag of hij van plan was bij Florita en hun dochtertje te gaan wonen, was ontkennend beantwoord. "Of jij moet me het huis uit willen trappen."Dat was ze niet van plan, voorlopig tenminste. En zo verstreek een aantal weken waarin ze zo goed en zo kwaad als het ging samen leefden en elkaar tegelijkertijd vermeden. Op een ochtend was Cameron aan het trainen met de vechtpop, toen ze geroepen werd door Nadia.
"Bezoek voor je!"Ze liep de voortuin in en zag toen tot haar grote verbazing haar overgrootvader staan. "Jij hier!?", riep ze verrast. "Waarom heb je me niet laten weten dat je kwam, hoe lang ben je hier al?!"
"Een paar uur, ik wilde wel eens zien of je al in staat bent met een oude man te sparren."
"Wat impulsief, op jouw leeftijd." Fronsend keek Cameron hem aan. "Waar logeer je?"
"Nergens, vanavond vraag ik Phileas of hij me weer thuis afzet."Bezorgd keek Cameron hem aan. Phileas en Columbine woonden nu alweer een half jaar hier, zij het op een van de andere eilanden. Maar het was natuurlijk ondenkbaar dat zijn kleinzoon hem eventjes naar Italië zou kunnen brengen. Silas grinnikte geruststellend.
"Nee, je oude opa is niet aan het dementeren", zei hij met een knipoog. "Laten we het erop houden dat wij djinns een paar geheimpjes delen. Nou, kom op, laat maar eens zien hoe ver je al bent."Hij spaarde haar niet, maar dat vond ze alleen maar prettig. Ze wilde leren. Na een tijdje begon ze zijn aanvallen beter te pareren en lukte het haar zelfs wat puntjes te scoren. Uiteindelijk was ze geen partij voor hem maar afmaken konden ze de wedstrijd helaas niet, omdat het alarm afging.
"Ik heb piketdienst, sorry", zei ze. "Ik ben met een paar uurtjes terug, dan gaan we verder. Het is fijn eens met iemand te kunnen sparren in plaats van enkel een dood stuk hout te lijf te gaan."De melding die ze kreeg was griezelig. Iemand had een anoniem bericht achtergelaten dat een criminele bende plannen had een aanslag te plegen. Toen ze op de plaats des onheils arriveerde, bleek de politie al aanwezig en samen slaagden ze erin de plannen te doorkruisen en de misdadigers in te rekenen. Het was een naar en bedreigend idee dat zich kennelijk duistere zaken afspeelden onder de strakblauwe lucht van dit zonovergoten land. Thuis douchte ze zich en ging toen in op Silas' uitnodiging een stuk te gaan wandelen. "Ik heb mijn plannen aangepast en blijf een paar dagen", zei hij, "ik kan zolang bij Phileas en zijn gezin logeren. Ik heb hier jarenlang zelf gewoond en wil graag van de gelegenheid gebruikmaken wat herinneringen op te halen."Ze reden naar een parkeerplaats en kozen een zandpad dat langs een hoge klif voerde dat prachtig uitzicht bood op de zee en de eilanden. De temperatuur was aangenaam zo tegen de avond en er stond een zacht, verkoelend briesje. Silas vertelde op haar verzoek over zijn avonturen in China en Cameron kreeg steeds meer zin het allemaal met eigen ogen te gaan zien, hopend dat er in al die jaren niet al teveel veranderd was. Sowieso zou het heerlijk zijn een tijdje te kunnen ontsnappen aan alle spanningen thuis met River.Plotseling stond ze stil, terwijl haar ogen zich onderzoekend in de mist boorden.
Verbaasd liep Silas, die was doorgelopen, terug en volgde haar blik. "Wat is er?"
"Zie je dat daar?"
"Wat? Die mist? Dat is normaal hier, sommige eilanden bevatten raadselen die kennelijk verborgen moeten blijven voor argeloze ogen.""Daar heb ik over gehoord ja", beaamde Cameron, "maar dit eiland... ik weet niet, er is iets mee. Alleen al omdat het volgens mij niet alleen hier verschijnt. Ik zweer dat ik het jaren geleden al eens gezien heb in Monte Castiglione, toen ik met oma ging snorkelen. En hier doemt het met enige regelmaat op, altijd op verschillende plekken. De mysterieuze eilanden waar je het over hebt, blijven altijd op hun plaats.""Misschien is het geen eiland maar iets anders. Waarom ga je geen poolshoogte nemen?"
"Dat heb ik geprobeerd, maar dan steekt er óf een dikke mist op, óf ik word aangevallen door haaien."
Even bleef het stil. Toen zei Silas: "Nou, dan zit er maar een ding op."Zoals iedere telg uit de Kobaynefamilie had Cameron boeken over lampgeesten en djinns gelezen en wist ze zo'n beetje over welke krachten deze magische wezens beschikten. Trucs als anderen reinigen en voedsel tevoorschijn toveren had ze haar oma en Phileas geregeld zien doen dus daar was ze bekend mee, maar teleporteren kende ze alleen uit de verhalen. Hoeveel in die verhalen echter op mythe en fantasie berustte en hoeveel op ware gebeurtenissen was haar nooit helemaal duidelijk geweest."Ik flits je er wel even heen", hoorde ze Silas nog net zeggen. Toen klonk er een geluid dat nog het meest aan een zweepslag deed denken en het volgende ogenblik bevond ze zich op het eilandje. Het was inderdaad een eilandje. Ze was nog maar nauwelijks van de schrik bekomen toen ver boven haar een deur openging en er iemand naar buiten kwam lopen. Stomverbaasd keken ze elkaar aan."Hoe in vredesnaam ben jij erin geslaagd hier voet aan wal te zetten?", vroeg hij terwijl hij de trap af begon te dalen.
"Fausto?", stamelde Cameron.Een kwartiertje later verliet ze het eiland weer, in opperste verwarring.
"Roekeloos stel zijn jullie, jij en je opa", had hij kortaf gezegd. "Wat als ik kwaad in de zin had gehad? Hoe zou je ooit ontsnapt zijn?"
"Ik kan uitstekend zwemmen."
"Hebben mijn haaien je niet duidelijk gemaakt dat goed kunnen zwemmen je niet noodzakelijkerwijs veilig terug aan land zal brengen? Neem mijn motorboot maar."Ze had verwacht dat dat aanbod inhield dat hij haar zou brengen, maar dat bleek niet het geval. En omdat zijn lichaamstaal duidelijk verried dat ze niet welkom was, stelde ze verder geen vragen en keerde terug naar huis. Hij moest zelf maar zorgen dat hij zijn boot weer terug kreeg.Dat probleem bleek zich echter vanzelf op te lossen zodra ze was uitgestapt. Achter haar hoorde ze de motor weer aanslaan, het touw gleed van de dukdalf alsof ze er niet zojuist een stevige knoop in had gelegd en in een fontein van opspattend schuim spoot de boot weg, terug in de richting van het eiland. Onbestuurd.Een week later was ze in China. Ze had het River gewoon medegedeeld. Dat ze geen idee had wat de toekomst zou brengen, dat ze ervan uitging dat hij zijn aandacht zou willen gaan verdelen tussen in ieder geval Jodie en de kleine Esmeralda, zijn beide dochters, en dat ze dus niet langer wilde wachten met haar reis. Het bezoek van Silas had haar honger naar avontuur opnieuw aangewakkerd. Naomi had toegezegd dat ze Jodie en Daryl zou opvangen op de momenten dat River niet thuis was dus dat was een geruststellende gedachte, hoewel River nog nooit aanleiding had gegeven aan hem te twijfelen in dit opzicht.Het lukte haar niet meteen de zorgen van thuis van zich af te schudden. Ze logeerde in een hotel dat hoog op een rots was gebouwd en nadat ze een kamer had betrokken, besloot ze als eerste de Academie te bezoeken. De tombes konden wachten, het leek haar geweldig als eerste de Oosterse vechtkunst te beoefenen op de plek waar die eeuwen geleden ontstaan was. En ze had gelijk, het was een bijzondere ervaring. De Academie was hooggelegen en bood een weids uitzicht over de oude, beboste heuvels.Nadat ze een van de armen van de pop ongenadig in haar gezicht gekregen had, wendde ze zich tot een discipline die nieuw voor haar was: bordjes breken. Ze besloot rustig aan te beginnen en dat was maar goed, want er bleek heel wat techniek bij te komen kijken om zelfs een houten plank doormidden te slaan zonder je te bezeren. Na een paar uur was haar hand bont en blauw en had ze nauwelijks het gevoel dat ze vorderingen had gemaakt. Er was wel een pluspunt: ze had geen moment aan River en zijn tweede gezinnetje gedacht.Ze douchte zich en wandelde toen naar de Tuin van de Verlichting om de theorie van het mediteren in de praktijk te brengen. Als er een plek op de wereld was die zich daarvoor leende, dan was het hier. Het was windstil, de lucht was zwanger van de geur van jasmijn en in de bomen kwetterden talloze kleurrijke vogels. Beneden haar kabbelde een beekje, waarin karpers zwommen.Toen de duisternis begon te vallen, stond ze op en genoot een tijdje van het uitzicht.
Toen wandelde ze naar de fiets die ze gehuurd had en reed terug naar het hotel.Soep uit blik was ook lekker.