Generatie 19 - deel 3, Cielo Insolar
Het vertrek uit Draggan Glaenn was abrupter gekomen dan ze verwacht had.
Na de examens was Lorian op een avond in een uitstekend humeur thuisgekomen met een flesje in zijn hand, waarin een helderblauwe vloeistof zat. Hij hield het voor haar neus en legde uit dat het moment eindelijk was aangebroken dat ze genezen zou worden van alle gevaarlijke en wezensvreemde neigingen die ze vertoonde."Wees niet bang, de man die dit voor me gebrouwen heeft is een gerenommeerd alchemist. Hij heeft beloofd dat hij hierna zal werken aan een elixer dat je in een van ons zal doen veranderen. Maar er is geen enkele reden om deze drank niet nu al tot je te nemen. Het zal de hele situatie zoveel vrediger maken en in balans brengen." Zijn blik had die van Dana gezocht.
"Denk erover na, Raven", had die haar dochter met klem toegefluisterd. "Zo erg is het niet. Het zal papa gelukkiger maken en het is heus heel prettig om een elf te zijn. Geloof me. Net zo prettig als een djinn, alleen anders."Ze had de diploma-uitreiking niet afgewacht. Diezelfde nacht had ze wat spullen bij elkaar gepakt en was vertrokken. Ze wilde naar opa Finn vluchten en die zou haar wel helpen, daar was ze zeker van. Maar toen ze na vijf dagen reizen eindelijk het kleine dorpje Monte Castiglione bereikt had, was ze overvallen door een diep verlangen hém op te zoeken. Haar echte vader. De man die ze nog nooit ontmoet had maar aan wie ze het afgelopen jaar zoveel steun had gehad door de telefoon, ook al had hij daar geen idee van.Het had op een enorme teleurstelling kunnen uitdraaien. Hij had geshockeerd kunnen zijn, overvallen, beledigd of gewoon ongeïnteresseerd. Hij had haar kunnen afwijzen. Maar niets van dat alles was gebeurd. Na de eerste schok had hij vreemd genoeg een beetje gegrinnikt en daarna was hij vooral een en al medeleven geweest en had haar - dat voelde ze direct - zonder aarzeling in zijn hart gesloten.In haar dromen had haar vader haast mythische vormen aangenomen en had ze zich hopeloos vastgeklampt aan dat ideaalbeeld. De werkelijkheid bleek daar niet zo heel ver van verwijderd. Ze was ontroerd geweest toen hij als vanzelf zijn bed had afgestaan en toen ze de volgende dag zo ontspannen samen hadden doorgebracht, wist Raven dat haar leven werkelijk aan een volgend hoofdstuk begonnen was.De scene de volgende middag bij haar opa en oma thuis had haar aan de ene kant schrik aangejaagd, maar aan de andere kant had ze op een vreemde manier genoten van de indrukwekkende clash tussen Éowyn en Finn. Haar hele leven had Raven zich een zonderling gevoeld, met krachten die door niemand herkend werden en hier vlogen ze ongegeneerd door de kamer.
En toen was Demyan verschenen en had met zijn rust en overwicht de hele zaak naar zijn hand gezet. Ondanks zijn vriendelijkheid en humor voelde ze een enorme macht, alsof hij alles wat er rondom hem gebeurde overzag en onder controle had. Dat gevoel was gedurende de latere gebeurtenissen alleen maar bevestigd.Ze had de onderhuidse spanning gevoeld nadat haar vader verlost was van de vreselijke vloek waarmee Lorian hem had willen opzadelen. En al had ze met haar eigen ogen gezien dat er liefde was tussen haar ouders (iets wat eerlijk gezegd onverwacht kwam), zodra alles tot ieders opluchting goed was afgelopen keerde Dana's aandacht als vanzelf terug naar Lorian. Bij hem was haar leven, niet bij Raven en Silas.
"Ik ga met je mee" was een statement geweest voor Raven. Een ondubbelzinnige boodschap aan zowel Silas als haar moeder, dat ze een andere weg insloeg en Dragan Glaenn definitief achter zich liet.Een half jaar woonde ze in Monte Castiglione en verstevigde de banden met haar opa's en oma, haar ooms en bovenal haar vader. Slapen deed ze bij Éowyn en Demyan thuis omdat die meer ruimte hadden, maar de meeste tijd bracht ze met hem door."Heb je eigenlijk plannen?", vroeg Silas op een avond, toen ze tot laat hadden zitten schaken en Raven zichzelf na een verhit kussengevecht had uitgenodigd te blijven slapen. "En waarom poets je in hemelsnaam toch altijd je tanden? Geen enkel wezen op aarde heeft een schoner gebit dan een djinn."
Raven grinnikte, spoelde haar mond en keek hem aan. "Dat ben ik nu eenmaal zo gewend, ik vind het fris. Plannen?""Ja, plannen. Een baan, of wil je eerst gaan studeren? Het conservatorium misschien, je speelt prachtig viool"
Raven schudde haar hoofd en liep de trap af naar de slaapkamer. "In studeren heb ik geen zin. Nog niet althans. Eerst maar van het leven genieten, een baantje zoeken. Maar misschien niet hier."
"Niet hier?", vroeg Silas een beetje beteuterd, "waar wil je dan heen?"
"Heel eerlijk gezegd heb ik daar al over nagedacht, nadat opa en oma verteld hadden over dat mooie eiland waar ze elkaar hebben leren kennen."
"Wil je zo ver?"
Raven knikte. "Niet per se precies dat eiland, maar iets in die richting. En je moet niet zo verdrietig doen."
"Ik vind het gewoon jammer dat ik je nu alweer kwijtraak. Ik ken je net."
Raven lachte. "Jij gaat natuurlijk met me mee", zei ze. "Je hebt ook jaren in China gewoond, je zit hier toch niet vastgebakken?"
Schaapachtig keek Silas haar aan en Raven grinnikte. "Ik ga alleen als jij meegaat."Ze gingen. Toen de winter aanbrak en de eerste sneeuw het landschap wit kleurde namen ze afscheid van iedereen en vertrokken met het vliegtuig naar het warme eiland dat ze samen hadden uitgekozen: Cielo Insolar.Het huisje dat Silas voor hen kocht was oud maar voor allebei liefde op het eerste gezicht. Een ruime woonkamer met uitzicht op zee, een smalle keuken die ze toch niet gebruikten, twee slaapkamers met een minuscule doucheruimte - ook geen probleem voor hen - en het meest belangrijke: een ruime vlonder waar ze in feite de meeste tijd doorbrachten.Raven sliep in de slaapkamer beneden en als je via een steil laddertje naar boven klom kwam je in Silas' domein. Aanvankelijk had hij daar zijn schildersezel staan, maar toen hij merkte dat het hier nauwelijks regende werd die al snel naar buiten verplaatst.Het leven was goed in Cielo Insolar. De eerste weken deden ze niets meer dan genieten van de zon, de rust en het totaal andere levensritme dat hier heerste. Behoefte om kennis te maken met de eilandbevolking hadden ze voorlopig niet, ze vonden het heerlijk een poosje volledig op elkaar aangewezen te zijn. 's Avonds zaten ze uren op de vlonder terwijl het later en later werd, keken naar de sterren, voerden uitgebreide gesprekken of zwegen en waren gelukkig.Op een dag, toen ze hun buurman thuis zag komen, besloot Raven dat het eens tijd werd zich netjes te gaan voorstellen. Terwijl ze over de loopbrug naar zijn woonboot wandelde, viel haar oog voor de zoveelste keer op de lage bewolking die permanent boven de horizon leek te hangen. Ze had er nooit echt aandacht aan besteed maar nu realiseerde ze zich dat het eigenlijk wel heel gek was, omdat de hemel verder ongeveer continu stralend blauw was. Het leek alsof de wolken permanent op hun plek bleven hangen."Er is meer op deze eilanden dat het oog kan zien", waren de raadselachtige woorden van hun buurman toen ze ernaar vroeg. "Voor de nieuwsgierigen valt er veel te ontdekken. Ben je nieuwsgierig?" Raven haalde haar schouders op, ze had geen idee of ze nieuwsgierig was.Lincoln Porter heette hij en hij bleek zijn hele leven al op Cielo Insolar te wonen. "Geboren en getogen en altijd blij met nieuwelingen zoals jullie. Welkom hier!"
Het was Lincoln die haar op het idee bracht duiklessen te nemen. "De wereld boven de waterspiegel is prachtig, maar daar beneden zal pas werkelijk een wereld voor je open gaan."Voorlopig hield Raven het bij snorkelen, eerst maar eens voorzichtig beginnen. Er zaten hier haaien had ze gehoord.Op een ochtend kreeg Raven een verlegen telefoontje. "Vinden jullie het gezellig als ik een keertje langskom?"
Een beetje aarzelend stemde Raven toe, met als gevolg dat ze nog diezelfde avond een gast hadden voor wie haar vader wel erg zijn best deed. Hoewel de koelkast uitpuilde liep hij ineens met een dampend bord Porcini Risotto naar buiten dat hij duidelijk zojuist tevoorschijn had getoverd. "Ik weet nog dat je dit lekker vindt", hoorde Raven hem zeggen terwijl hij ging zitten.Dana klapte in haar handen, riep dat ze het leuk vond dat hij dat onthouden had en daarna begonnen ze geanimeerd met elkaar te praten. De avond was zwoel - zoals alle avonden hier zwoel waren - en toen Silas zijn gitaar pakte om wat te spelen zag Raven tot haar verbazing hoe haar moeder opstond en danste zoals ze haar nog nooit had zien dansen. Het was alsof dit eiland haar ouders samen bracht, waarschijnlijk omdat ze hier gevrijwaard waren van alle vooroordelen en beperkingen die er tegen hun liefde voor elkaar bestonden.
En Raven hoorde daar bij. Die avond vormden ze met zijn drieën een eenheid. Een gezin haast.Raven lag allang op bed toen Silas en Dana afscheid namen. "Ik zorg zo snel mogelijk dat we hier zelf zo'n huisje hebben staan", zei hij zacht, "zodat je ons kunt bezoeken wanneer je maar wilt." Daarna bracht hij haar met zijn auto naar de teaghlach die ze gebruikt had om hier te komen en liep daarna nog dagenlang met zijn hoofd in de wolken. Raven moest erom lachen en kon een gevoel van hoop niet onderdrukken.Een week later besloot ze eindelijk eens een knoop door te hakken en iets te doen wat ze al maanden van plan was. Ze stond vroeg op, ontbeet en vertrok daarna naar het gemeentehuis waar ze haar naam liet veranderen van Raven Haleth in Raven Kobayne.Bovendien solliciteerde ze nog diezelfde dag naar een baan die haar perfect leek om wat minder afhankelijk te worden van haar vader en tegelijkertijd een gevoel van vrijheid te behouden. Meteen nadat ze was aangenomen reed ze naar het strand, klom in een stoel en keek uit over het water. Een hele tijd zat ze daar en overpeinsde hoe gelukkig ze op dit moment was. Toen glimlachte ze.Tegen de avond keerde ze terug naar huis, waar Silas net de laatste hand legde aan een schilderij. Hij pakte het op, zette het in een hoek om te drogen en luisterde toen stil naar wat ze gedaan had.
"Ik ben een Kobayne", zei Raven, "en op geen enkele manier een Haleth. Jij heet Kobayne en mama's meisjesnaam is Kobayne. De rest van mijn leven wil ik ook zo heten."Toen hij hoorde dat ze ook nog een baan had begon hij te lachen. "Je laat er vandaag geen gras over groeien. Wat ga je doen?"
"De hele dag in het zonnetje zitten en mensen uit het water halen", grijnsde Raven.
En toen Silas haar niet begrijpend aanstaarde: "Ik word strandwacht."
Na de examens was Lorian op een avond in een uitstekend humeur thuisgekomen met een flesje in zijn hand, waarin een helderblauwe vloeistof zat. Hij hield het voor haar neus en legde uit dat het moment eindelijk was aangebroken dat ze genezen zou worden van alle gevaarlijke en wezensvreemde neigingen die ze vertoonde."Wees niet bang, de man die dit voor me gebrouwen heeft is een gerenommeerd alchemist. Hij heeft beloofd dat hij hierna zal werken aan een elixer dat je in een van ons zal doen veranderen. Maar er is geen enkele reden om deze drank niet nu al tot je te nemen. Het zal de hele situatie zoveel vrediger maken en in balans brengen." Zijn blik had die van Dana gezocht.
"Denk erover na, Raven", had die haar dochter met klem toegefluisterd. "Zo erg is het niet. Het zal papa gelukkiger maken en het is heus heel prettig om een elf te zijn. Geloof me. Net zo prettig als een djinn, alleen anders."Ze had de diploma-uitreiking niet afgewacht. Diezelfde nacht had ze wat spullen bij elkaar gepakt en was vertrokken. Ze wilde naar opa Finn vluchten en die zou haar wel helpen, daar was ze zeker van. Maar toen ze na vijf dagen reizen eindelijk het kleine dorpje Monte Castiglione bereikt had, was ze overvallen door een diep verlangen hém op te zoeken. Haar echte vader. De man die ze nog nooit ontmoet had maar aan wie ze het afgelopen jaar zoveel steun had gehad door de telefoon, ook al had hij daar geen idee van.Het had op een enorme teleurstelling kunnen uitdraaien. Hij had geshockeerd kunnen zijn, overvallen, beledigd of gewoon ongeïnteresseerd. Hij had haar kunnen afwijzen. Maar niets van dat alles was gebeurd. Na de eerste schok had hij vreemd genoeg een beetje gegrinnikt en daarna was hij vooral een en al medeleven geweest en had haar - dat voelde ze direct - zonder aarzeling in zijn hart gesloten.In haar dromen had haar vader haast mythische vormen aangenomen en had ze zich hopeloos vastgeklampt aan dat ideaalbeeld. De werkelijkheid bleek daar niet zo heel ver van verwijderd. Ze was ontroerd geweest toen hij als vanzelf zijn bed had afgestaan en toen ze de volgende dag zo ontspannen samen hadden doorgebracht, wist Raven dat haar leven werkelijk aan een volgend hoofdstuk begonnen was.De scene de volgende middag bij haar opa en oma thuis had haar aan de ene kant schrik aangejaagd, maar aan de andere kant had ze op een vreemde manier genoten van de indrukwekkende clash tussen Éowyn en Finn. Haar hele leven had Raven zich een zonderling gevoeld, met krachten die door niemand herkend werden en hier vlogen ze ongegeneerd door de kamer.
En toen was Demyan verschenen en had met zijn rust en overwicht de hele zaak naar zijn hand gezet. Ondanks zijn vriendelijkheid en humor voelde ze een enorme macht, alsof hij alles wat er rondom hem gebeurde overzag en onder controle had. Dat gevoel was gedurende de latere gebeurtenissen alleen maar bevestigd.Ze had de onderhuidse spanning gevoeld nadat haar vader verlost was van de vreselijke vloek waarmee Lorian hem had willen opzadelen. En al had ze met haar eigen ogen gezien dat er liefde was tussen haar ouders (iets wat eerlijk gezegd onverwacht kwam), zodra alles tot ieders opluchting goed was afgelopen keerde Dana's aandacht als vanzelf terug naar Lorian. Bij hem was haar leven, niet bij Raven en Silas.
"Ik ga met je mee" was een statement geweest voor Raven. Een ondubbelzinnige boodschap aan zowel Silas als haar moeder, dat ze een andere weg insloeg en Dragan Glaenn definitief achter zich liet.Een half jaar woonde ze in Monte Castiglione en verstevigde de banden met haar opa's en oma, haar ooms en bovenal haar vader. Slapen deed ze bij Éowyn en Demyan thuis omdat die meer ruimte hadden, maar de meeste tijd bracht ze met hem door."Heb je eigenlijk plannen?", vroeg Silas op een avond, toen ze tot laat hadden zitten schaken en Raven zichzelf na een verhit kussengevecht had uitgenodigd te blijven slapen. "En waarom poets je in hemelsnaam toch altijd je tanden? Geen enkel wezen op aarde heeft een schoner gebit dan een djinn."
Raven grinnikte, spoelde haar mond en keek hem aan. "Dat ben ik nu eenmaal zo gewend, ik vind het fris. Plannen?""Ja, plannen. Een baan, of wil je eerst gaan studeren? Het conservatorium misschien, je speelt prachtig viool"
Raven schudde haar hoofd en liep de trap af naar de slaapkamer. "In studeren heb ik geen zin. Nog niet althans. Eerst maar van het leven genieten, een baantje zoeken. Maar misschien niet hier."
"Niet hier?", vroeg Silas een beetje beteuterd, "waar wil je dan heen?"
"Heel eerlijk gezegd heb ik daar al over nagedacht, nadat opa en oma verteld hadden over dat mooie eiland waar ze elkaar hebben leren kennen."
"Wil je zo ver?"
Raven knikte. "Niet per se precies dat eiland, maar iets in die richting. En je moet niet zo verdrietig doen."
"Ik vind het gewoon jammer dat ik je nu alweer kwijtraak. Ik ken je net."
Raven lachte. "Jij gaat natuurlijk met me mee", zei ze. "Je hebt ook jaren in China gewoond, je zit hier toch niet vastgebakken?"
Schaapachtig keek Silas haar aan en Raven grinnikte. "Ik ga alleen als jij meegaat."Ze gingen. Toen de winter aanbrak en de eerste sneeuw het landschap wit kleurde namen ze afscheid van iedereen en vertrokken met het vliegtuig naar het warme eiland dat ze samen hadden uitgekozen: Cielo Insolar.Het huisje dat Silas voor hen kocht was oud maar voor allebei liefde op het eerste gezicht. Een ruime woonkamer met uitzicht op zee, een smalle keuken die ze toch niet gebruikten, twee slaapkamers met een minuscule doucheruimte - ook geen probleem voor hen - en het meest belangrijke: een ruime vlonder waar ze in feite de meeste tijd doorbrachten.Raven sliep in de slaapkamer beneden en als je via een steil laddertje naar boven klom kwam je in Silas' domein. Aanvankelijk had hij daar zijn schildersezel staan, maar toen hij merkte dat het hier nauwelijks regende werd die al snel naar buiten verplaatst.Het leven was goed in Cielo Insolar. De eerste weken deden ze niets meer dan genieten van de zon, de rust en het totaal andere levensritme dat hier heerste. Behoefte om kennis te maken met de eilandbevolking hadden ze voorlopig niet, ze vonden het heerlijk een poosje volledig op elkaar aangewezen te zijn. 's Avonds zaten ze uren op de vlonder terwijl het later en later werd, keken naar de sterren, voerden uitgebreide gesprekken of zwegen en waren gelukkig.Op een dag, toen ze hun buurman thuis zag komen, besloot Raven dat het eens tijd werd zich netjes te gaan voorstellen. Terwijl ze over de loopbrug naar zijn woonboot wandelde, viel haar oog voor de zoveelste keer op de lage bewolking die permanent boven de horizon leek te hangen. Ze had er nooit echt aandacht aan besteed maar nu realiseerde ze zich dat het eigenlijk wel heel gek was, omdat de hemel verder ongeveer continu stralend blauw was. Het leek alsof de wolken permanent op hun plek bleven hangen."Er is meer op deze eilanden dat het oog kan zien", waren de raadselachtige woorden van hun buurman toen ze ernaar vroeg. "Voor de nieuwsgierigen valt er veel te ontdekken. Ben je nieuwsgierig?" Raven haalde haar schouders op, ze had geen idee of ze nieuwsgierig was.Lincoln Porter heette hij en hij bleek zijn hele leven al op Cielo Insolar te wonen. "Geboren en getogen en altijd blij met nieuwelingen zoals jullie. Welkom hier!"
Het was Lincoln die haar op het idee bracht duiklessen te nemen. "De wereld boven de waterspiegel is prachtig, maar daar beneden zal pas werkelijk een wereld voor je open gaan."Voorlopig hield Raven het bij snorkelen, eerst maar eens voorzichtig beginnen. Er zaten hier haaien had ze gehoord.Op een ochtend kreeg Raven een verlegen telefoontje. "Vinden jullie het gezellig als ik een keertje langskom?"
Een beetje aarzelend stemde Raven toe, met als gevolg dat ze nog diezelfde avond een gast hadden voor wie haar vader wel erg zijn best deed. Hoewel de koelkast uitpuilde liep hij ineens met een dampend bord Porcini Risotto naar buiten dat hij duidelijk zojuist tevoorschijn had getoverd. "Ik weet nog dat je dit lekker vindt", hoorde Raven hem zeggen terwijl hij ging zitten.Dana klapte in haar handen, riep dat ze het leuk vond dat hij dat onthouden had en daarna begonnen ze geanimeerd met elkaar te praten. De avond was zwoel - zoals alle avonden hier zwoel waren - en toen Silas zijn gitaar pakte om wat te spelen zag Raven tot haar verbazing hoe haar moeder opstond en danste zoals ze haar nog nooit had zien dansen. Het was alsof dit eiland haar ouders samen bracht, waarschijnlijk omdat ze hier gevrijwaard waren van alle vooroordelen en beperkingen die er tegen hun liefde voor elkaar bestonden.
En Raven hoorde daar bij. Die avond vormden ze met zijn drieën een eenheid. Een gezin haast.Raven lag allang op bed toen Silas en Dana afscheid namen. "Ik zorg zo snel mogelijk dat we hier zelf zo'n huisje hebben staan", zei hij zacht, "zodat je ons kunt bezoeken wanneer je maar wilt." Daarna bracht hij haar met zijn auto naar de teaghlach die ze gebruikt had om hier te komen en liep daarna nog dagenlang met zijn hoofd in de wolken. Raven moest erom lachen en kon een gevoel van hoop niet onderdrukken.Een week later besloot ze eindelijk eens een knoop door te hakken en iets te doen wat ze al maanden van plan was. Ze stond vroeg op, ontbeet en vertrok daarna naar het gemeentehuis waar ze haar naam liet veranderen van Raven Haleth in Raven Kobayne.Bovendien solliciteerde ze nog diezelfde dag naar een baan die haar perfect leek om wat minder afhankelijk te worden van haar vader en tegelijkertijd een gevoel van vrijheid te behouden. Meteen nadat ze was aangenomen reed ze naar het strand, klom in een stoel en keek uit over het water. Een hele tijd zat ze daar en overpeinsde hoe gelukkig ze op dit moment was. Toen glimlachte ze.Tegen de avond keerde ze terug naar huis, waar Silas net de laatste hand legde aan een schilderij. Hij pakte het op, zette het in een hoek om te drogen en luisterde toen stil naar wat ze gedaan had.
"Ik ben een Kobayne", zei Raven, "en op geen enkele manier een Haleth. Jij heet Kobayne en mama's meisjesnaam is Kobayne. De rest van mijn leven wil ik ook zo heten."Toen hij hoorde dat ze ook nog een baan had begon hij te lachen. "Je laat er vandaag geen gras over groeien. Wat ga je doen?"
"De hele dag in het zonnetje zitten en mensen uit het water halen", grijnsde Raven.
En toen Silas haar niet begrijpend aanstaarde: "Ik word strandwacht."