Generatie 21 - deel 1, Vakantie
De zomer bracht wat Ierse zomers doorgaans brengen: regen. Dagen achtereen had Cameron verveeld achter de ramen doorgebracht, naarstig de weerberichten volgend in de hoop op opklaringen. "Waarom vertik je het nou dat apparaat in te schakelen", morde ze dagelijks wel een keer of tien tegen haar vader. "Waarom heb je hem eigenlijk überhaupt?"Ze doelde op de Wolk-inator 9.000, Sauls uitvinding die buiten in de tuin stond en waarmee hij het weer naar zijn hand kon zetten. Maar meestal wees hij haar verzoeken helaas van de hand.
"Omdat het niet natuurlijk is en je nooit weet wat voor effect teveel menselijk ingrijpen kan hebben op de elementen en het ecosysteem. Je zult je vertier voorlopig binnen moeten zoeken, het spijt me," antwoordde hij voor de zoveelste keer, terwijl hij een van zijn kleinzonen knuffelde en hem daarna in zijn bedje legde.'Binnen' was niks voor Cameron, ze voelde zich er opgesloten. Zodra het ook maar even droog was pakte ze de bezem en trok erop uit. Gewoon om wat rond te toeren, maar ook om naar het dorp te gaan en zich daar voor te bereiden op haar studie.Cameron was altijd een actief en sterk meisje geweest, maar niet per definitie sportief en toch had ze uiteindelijk, na lang aarzelen, haar keuze laten vallen op de richting Lichamelijke Opvoeding. Nu de vakantie op zijn einde kwam en de dag van vertrek naderde, begon ze echter zenuwachtig te worden. Wat als ze het niveau niet zou kunnen bijbenen? Het kon geen kwaad alvast een beetje conditie op te bouwen. En zo werkte ze zich een aantal keer in de week in het zweet, in de hoop dat het voldoende zou zijn."Denk je er ook aan dat je vakantie hebt?", vroeg June haar een week voordat het studiejaar zou beginnen. "Je krijgt het druk genoeg nog en hoewel je inzet bewonderenswaardig is, lijkt het me niet de bedoeling dat je straks compleet gestrest aan je opleiding begint. Waarom ga je er dat laatste weekje niet even lekker tussenuit? Opa en oma zullen je met open armen ontvangen. Even helemaal niks doen, je laten verwennen, heerlijk eten en bovendien gegarandeerd van de zon genieten."Haar moeder had gelijk en sowieso gaf het vooruitzicht van een weeklang zon de doorslag. Diezelfde dag nog stond ze bij Phileas op de stoep, die haar bereidwillig naar Monte Castiglione flitste.Meteen bij aankomst betreurde Cameron het dat ze dit niet eerder zelf bedacht had. Het land lag er blakerend in de zon bij en haar opa en oma bevestigden dat het al weken niet geregend had. Daarna werd haar een zalig maal voorgeschoteld - "je zult wel honger hebben" - dat zoals gebruikelijk van een perfecte kwaliteit was en dat, zoals ze wist, door haar oma uit de lucht getoverd was. Bovendien viel ze met haar neus in de boter toen bleek dat ze onlangs een puppy in huis gehaald hadden. Webster heette hij en hij was een schatje, net uit het nest.Raven en Shayne woonden in een huis even buiten de muur van het dorp, met prachtig uitzicht over de zee en de heuvels vol cypressen. De lucht was zwanger van de geur van bloeiende oregano, rozemarijn en tijm en het getsjirp van krekels en hoewel het warm was, sliep Cameron die eerste nacht als een roos.Toen haar opa haar de volgende dag vroeg of ze zin had om mee te gaan naar de sportzaal - "het is nu nog koel daar" - bedankte ze met de woorden dat ze het gevoel had dat rust een betere voorbereiding zou zijn. Raven knikte.
"Inderdaad, ik heb een veel beter idee," zei ze.Uren lagen ze onder een parasol te lezen en te kletsen, af en toe onderbroken door een sprong in het zwembad en een koele dronk als ze het te warm kregen.Op een gegeven moment voegde Shayne zich bij hen en hadden ze dikke pret op de waterglijbaan.
Vooral als er iets niet helemaal goed ging.De dag vloog voorbij, veel te snel, en de volgende dag brachten ze op dezelfde manier door. Met zwemmen, zonnen, duiken en spelen. En naar leuke jongens kijken natuurlijk, daar had je er hier genoeg van.Toen de avond begon te vallen riep Cameron naar haar oma: "Eten we hier?!"
"Wil je iets voor ons bakken?", lachte Raven terug. "Dat is goed!"
Het was inmiddels een vast ritueel iedere vakantie, Cameron die pizza's voor hen bakte."Hmmmm lekker, meisje. Je wordt er steeds beter in!"
Cameron vermeldde maar niet dat twee pizza's via het plafond op de grond waren beland, waarna ze ze had moeten weggooien.Toen ze opstond keek ze naar boven. "Die sterrenhemel!"
"Mooi hè? Kun je de melkweg zien?"
"Daar is het hier te licht voor, misschien kunnen we thuis nog even op het terras gaan liggen zonder lampen aan. Waarom zijn er hier in Italië altijd veel meer sterren dan thuis in Dragan Glaenn?"
"Ja, dat is bijzonder hè? Geen idee, laten we er straks eens op googlen.""Vragen jullie je ook weleens af of er daar leven is? Of er Marsmannetjes bestaan bedoel ik. Of er andere planeten zijn zoals de aarde?"
"Het wordt tijd dat we jou eens laten kennismaken met onze familiegeschiedenis", lachte Raven. "Opa Silas heeft een nicht met alienbloed en zijn moeder is ooit zelfs ontvoerd door aliens."Opa Silas was Camerons overgrootvader en net als haar oma een djinn. Ze kwam graag bij hem over de vloer, want hij kon prachtig verhalen vertellen over vroeger toen hij jong was en in China tombes had verkend en met mummies gevochten. Altijd als Cameron bij hem op bezoek was, ging ze eerst even naar boven om zijn collectie foto's te bewonderen. Met name die van het terracottaleger intrigeerde haar. Jammer dat het hem nooit gelukt was een mummie te vereeuwigen.Nu stond ze in zijn keuken, terwijl hij haar lievelingskostje tevoorschijn toverde en tevreden toekeek hoe ze erop aanviel."Klopt het dat jouw moeder door aliens ontvoerd is?", mompelde ze met volle mond. "En dat je een buitenaardse nicht hebt?"
"Dusty is net zo aards als wij", antwoordde hij, "haar moeder was buitenaards. Maar ik weet daar niet veel van hoor, dat is allemaal ver voor mijn geboorte gebeurd."Hij slofte weg naar zijn atelier, een zonnige door airconditioning verkoelde serre, om verder te werken aan een schilderij dat hij van haar maakte. Ze had er al een paar, van toen ze jonger was. "Je bent nu een mooie jonge vrouw, tijd voor een nieuwe", had hij gezegd en was begonnen. Cameron pakte oma Dana's gitaar en voegde zich bij hem. Ze wist dat hij haar gezelschap en de muziek prettig vond, ook al was ze nog niet zo heel erg goed. "Oefening baart kunst", zei hij altijd. Zelf speelde hij prachtig.Ze bleef tot de avond viel en nodigde zichzelf toen uit om te blijven slapen.
Silas had haar portret intussen met een grom weggesmeten en was opnieuw begonnen.
"Ik had je ziel niet te pakken", zei hij vaag."Waar is oma Dana eigenlijk?", vroeg Cameron terwijl ze over zijn schouder meekeek.
"Oh, buiten ergens", antwoordde Silas. "Die gaat altijd haar gangetje, dat weet je toch? Je zult haar vast nog wel zien deze week, maak je geen zorgen."
Cameron gaf hem een nachtzoen, pakte een boek uit de bibliotheek en ging naar de logeerkamer."Ik dacht wel dat ik je hier zou vinden, gekke ouwe elf. Ga je mee? Cameron is er."
Dana giechelde.Voor Cameron er erg in had brak de laatste dag van haar vakantie aan. Ze stond op en liep naar de keuken, waar Raven haar vrolijk opwachtte en vroeg wat ze voor ontbijt wilde.
"Appeltaart", bromde Cameron.
Raven keek haar aan. "Wat kijk je sip?"
"Ik heb het veel te leuk gehad hier", zei Cameron. "Ik wou dat ik hier langer kon blijven. Eigenlijk zie ik heel erg tegen de universiteit op."Ze gleed van de kruk en wilde naar buiten lopen. "Wacht", zei Raven.
"Appeltaart?", grinnikte Cameron. "Dat was maar een grapje hoor."
Raven knipoogde. "Ik trakteer", zei ze.Cameron ging op het terras zitten met haar bord en even later voegde Shayne zich bij haar.
"Ik begrijp dat ik dit gebak aan jou te danken heb?", lachte hij. "Heb je eigenlijk al plannen voor je laatste dag hier?" Cameron dacht even na.
"Ik zou wel naar zee willen eigenlijk", zei ze toen. "Snorkelen of zo. Hebben jullie daar zin in?"
"Ik niet", zei Shayne, "maar je oma ongetwijfeld."Dat bleek te kloppen. Het was nog vroeg maar de zon stond al hoog aan de hemel en het beloofde een warme dag te worden.
"Laten we de heuvel af wandelen", stelde Raven voor. "Dan kunnen we meteen even langs de begraafplaats."
Raven en Shayne woonden vlak boven het kerkhof en Cameron was het gewend dat haar oma elke dag even bij haar grootouders langsging om de bloemen water te geven. Nadat dat gebeurd was, wandelden ze verder en namen drie kwartier later de watertaxi.Niet veel later bereikten ze de duikplek en lieten zich in het water vallen.
"Er is niet zo heel veel te beleven hier hoor", zei Raven. "Als ik het vergelijk met de Caraïben waar ik ooit gewoond heb, voordat ik je opa leerde kennen. Prachtige koralen en waterplanten en de meest kleurrijke vissen. En met een beetje geluk een zeemeermin of een zeemonster." Cameron schoot in de lach.
"Je denkt dat ik een grapje maak", knipoogde Raven. Het volgende moment verstarde ze. Met grote snelheid schoot een zwarte gedaante op hen af door het water en zodra zijn puntige vin het wateroppervlak doorkliefde leed het geen twijfel meer. Een haai."Hoe kan... dat kan niet", stamelde Raven. "Er zitten hier helemaal geen haaien. Weg, achteruit!!", beval ze Cameron.
Het volgende moment was ze verdwenen."OMA!!", gilde Cameron.Happend naar adem kwam Raven na wat een eeuwigheid leek weer boven. Paniekerig keek ze om zich heen en checkte toen haar ledematen.
"Hij is weggezwommen", hijgde Cameron geschrokken. "Is alles in orde?"
"Ja", zei Raven, "hij heeft me niet gebeten. Wat een uiterst vreemde aanval. We moeten hier als de wiedeweerga maken dat we wegkomen voordat hij zich bedenkt."
Ze zweeg en kneep haar ogen samen. "Wat is dat?", vroeg ze toen."Geen idee", reageerde Cameron en probeerde door de mist de vreemde vorm te duiden. "Het lijkt wel een hoge rots of zo. Laten we erheen zwemmen."
"Nee", zei Raven scherp. Verbaasd keek Cameron haar aan.
"Waarom niet?", vroeg ze, "dan zijn we veilig voor die haai."
"Nee", herhaalde Raven. "Ik vertrouw het niet. Geloof me, de zee heeft geheimen... Ik vertrouw het niet, ik heb nooit een rots in die vorm voor de kust van Monte Castiglione gezien. Dit is... Dit klopt niet. Ik wil hier zo snel mogelijk weg."Tegen de tijd dat ze bijna thuis waren, was de mist volledig opgetrokken en keken ze nieuwsgierig uit over de zee. Die lag er rimpelloos bij, nergens was ook maar iets te bekennen dat op een hoge rots leek.
"Ik vertrouw het niet", herhaalde Raven bezorgd haar eerdere woorden. "Er was iets geks aan de hand daar. Kom, we gaan naar je opa."
"Omdat het niet natuurlijk is en je nooit weet wat voor effect teveel menselijk ingrijpen kan hebben op de elementen en het ecosysteem. Je zult je vertier voorlopig binnen moeten zoeken, het spijt me," antwoordde hij voor de zoveelste keer, terwijl hij een van zijn kleinzonen knuffelde en hem daarna in zijn bedje legde.'Binnen' was niks voor Cameron, ze voelde zich er opgesloten. Zodra het ook maar even droog was pakte ze de bezem en trok erop uit. Gewoon om wat rond te toeren, maar ook om naar het dorp te gaan en zich daar voor te bereiden op haar studie.Cameron was altijd een actief en sterk meisje geweest, maar niet per definitie sportief en toch had ze uiteindelijk, na lang aarzelen, haar keuze laten vallen op de richting Lichamelijke Opvoeding. Nu de vakantie op zijn einde kwam en de dag van vertrek naderde, begon ze echter zenuwachtig te worden. Wat als ze het niveau niet zou kunnen bijbenen? Het kon geen kwaad alvast een beetje conditie op te bouwen. En zo werkte ze zich een aantal keer in de week in het zweet, in de hoop dat het voldoende zou zijn."Denk je er ook aan dat je vakantie hebt?", vroeg June haar een week voordat het studiejaar zou beginnen. "Je krijgt het druk genoeg nog en hoewel je inzet bewonderenswaardig is, lijkt het me niet de bedoeling dat je straks compleet gestrest aan je opleiding begint. Waarom ga je er dat laatste weekje niet even lekker tussenuit? Opa en oma zullen je met open armen ontvangen. Even helemaal niks doen, je laten verwennen, heerlijk eten en bovendien gegarandeerd van de zon genieten."Haar moeder had gelijk en sowieso gaf het vooruitzicht van een weeklang zon de doorslag. Diezelfde dag nog stond ze bij Phileas op de stoep, die haar bereidwillig naar Monte Castiglione flitste.Meteen bij aankomst betreurde Cameron het dat ze dit niet eerder zelf bedacht had. Het land lag er blakerend in de zon bij en haar opa en oma bevestigden dat het al weken niet geregend had. Daarna werd haar een zalig maal voorgeschoteld - "je zult wel honger hebben" - dat zoals gebruikelijk van een perfecte kwaliteit was en dat, zoals ze wist, door haar oma uit de lucht getoverd was. Bovendien viel ze met haar neus in de boter toen bleek dat ze onlangs een puppy in huis gehaald hadden. Webster heette hij en hij was een schatje, net uit het nest.Raven en Shayne woonden in een huis even buiten de muur van het dorp, met prachtig uitzicht over de zee en de heuvels vol cypressen. De lucht was zwanger van de geur van bloeiende oregano, rozemarijn en tijm en het getsjirp van krekels en hoewel het warm was, sliep Cameron die eerste nacht als een roos.Toen haar opa haar de volgende dag vroeg of ze zin had om mee te gaan naar de sportzaal - "het is nu nog koel daar" - bedankte ze met de woorden dat ze het gevoel had dat rust een betere voorbereiding zou zijn. Raven knikte.
"Inderdaad, ik heb een veel beter idee," zei ze.Uren lagen ze onder een parasol te lezen en te kletsen, af en toe onderbroken door een sprong in het zwembad en een koele dronk als ze het te warm kregen.Op een gegeven moment voegde Shayne zich bij hen en hadden ze dikke pret op de waterglijbaan.
Vooral als er iets niet helemaal goed ging.De dag vloog voorbij, veel te snel, en de volgende dag brachten ze op dezelfde manier door. Met zwemmen, zonnen, duiken en spelen. En naar leuke jongens kijken natuurlijk, daar had je er hier genoeg van.Toen de avond begon te vallen riep Cameron naar haar oma: "Eten we hier?!"
"Wil je iets voor ons bakken?", lachte Raven terug. "Dat is goed!"
Het was inmiddels een vast ritueel iedere vakantie, Cameron die pizza's voor hen bakte."Hmmmm lekker, meisje. Je wordt er steeds beter in!"
Cameron vermeldde maar niet dat twee pizza's via het plafond op de grond waren beland, waarna ze ze had moeten weggooien.Toen ze opstond keek ze naar boven. "Die sterrenhemel!"
"Mooi hè? Kun je de melkweg zien?"
"Daar is het hier te licht voor, misschien kunnen we thuis nog even op het terras gaan liggen zonder lampen aan. Waarom zijn er hier in Italië altijd veel meer sterren dan thuis in Dragan Glaenn?"
"Ja, dat is bijzonder hè? Geen idee, laten we er straks eens op googlen.""Vragen jullie je ook weleens af of er daar leven is? Of er Marsmannetjes bestaan bedoel ik. Of er andere planeten zijn zoals de aarde?"
"Het wordt tijd dat we jou eens laten kennismaken met onze familiegeschiedenis", lachte Raven. "Opa Silas heeft een nicht met alienbloed en zijn moeder is ooit zelfs ontvoerd door aliens."Opa Silas was Camerons overgrootvader en net als haar oma een djinn. Ze kwam graag bij hem over de vloer, want hij kon prachtig verhalen vertellen over vroeger toen hij jong was en in China tombes had verkend en met mummies gevochten. Altijd als Cameron bij hem op bezoek was, ging ze eerst even naar boven om zijn collectie foto's te bewonderen. Met name die van het terracottaleger intrigeerde haar. Jammer dat het hem nooit gelukt was een mummie te vereeuwigen.Nu stond ze in zijn keuken, terwijl hij haar lievelingskostje tevoorschijn toverde en tevreden toekeek hoe ze erop aanviel."Klopt het dat jouw moeder door aliens ontvoerd is?", mompelde ze met volle mond. "En dat je een buitenaardse nicht hebt?"
"Dusty is net zo aards als wij", antwoordde hij, "haar moeder was buitenaards. Maar ik weet daar niet veel van hoor, dat is allemaal ver voor mijn geboorte gebeurd."Hij slofte weg naar zijn atelier, een zonnige door airconditioning verkoelde serre, om verder te werken aan een schilderij dat hij van haar maakte. Ze had er al een paar, van toen ze jonger was. "Je bent nu een mooie jonge vrouw, tijd voor een nieuwe", had hij gezegd en was begonnen. Cameron pakte oma Dana's gitaar en voegde zich bij hem. Ze wist dat hij haar gezelschap en de muziek prettig vond, ook al was ze nog niet zo heel erg goed. "Oefening baart kunst", zei hij altijd. Zelf speelde hij prachtig.Ze bleef tot de avond viel en nodigde zichzelf toen uit om te blijven slapen.
Silas had haar portret intussen met een grom weggesmeten en was opnieuw begonnen.
"Ik had je ziel niet te pakken", zei hij vaag."Waar is oma Dana eigenlijk?", vroeg Cameron terwijl ze over zijn schouder meekeek.
"Oh, buiten ergens", antwoordde Silas. "Die gaat altijd haar gangetje, dat weet je toch? Je zult haar vast nog wel zien deze week, maak je geen zorgen."
Cameron gaf hem een nachtzoen, pakte een boek uit de bibliotheek en ging naar de logeerkamer."Ik dacht wel dat ik je hier zou vinden, gekke ouwe elf. Ga je mee? Cameron is er."
Dana giechelde.Voor Cameron er erg in had brak de laatste dag van haar vakantie aan. Ze stond op en liep naar de keuken, waar Raven haar vrolijk opwachtte en vroeg wat ze voor ontbijt wilde.
"Appeltaart", bromde Cameron.
Raven keek haar aan. "Wat kijk je sip?"
"Ik heb het veel te leuk gehad hier", zei Cameron. "Ik wou dat ik hier langer kon blijven. Eigenlijk zie ik heel erg tegen de universiteit op."Ze gleed van de kruk en wilde naar buiten lopen. "Wacht", zei Raven.
"Appeltaart?", grinnikte Cameron. "Dat was maar een grapje hoor."
Raven knipoogde. "Ik trakteer", zei ze.Cameron ging op het terras zitten met haar bord en even later voegde Shayne zich bij haar.
"Ik begrijp dat ik dit gebak aan jou te danken heb?", lachte hij. "Heb je eigenlijk al plannen voor je laatste dag hier?" Cameron dacht even na.
"Ik zou wel naar zee willen eigenlijk", zei ze toen. "Snorkelen of zo. Hebben jullie daar zin in?"
"Ik niet", zei Shayne, "maar je oma ongetwijfeld."Dat bleek te kloppen. Het was nog vroeg maar de zon stond al hoog aan de hemel en het beloofde een warme dag te worden.
"Laten we de heuvel af wandelen", stelde Raven voor. "Dan kunnen we meteen even langs de begraafplaats."
Raven en Shayne woonden vlak boven het kerkhof en Cameron was het gewend dat haar oma elke dag even bij haar grootouders langsging om de bloemen water te geven. Nadat dat gebeurd was, wandelden ze verder en namen drie kwartier later de watertaxi.Niet veel later bereikten ze de duikplek en lieten zich in het water vallen.
"Er is niet zo heel veel te beleven hier hoor", zei Raven. "Als ik het vergelijk met de Caraïben waar ik ooit gewoond heb, voordat ik je opa leerde kennen. Prachtige koralen en waterplanten en de meest kleurrijke vissen. En met een beetje geluk een zeemeermin of een zeemonster." Cameron schoot in de lach.
"Je denkt dat ik een grapje maak", knipoogde Raven. Het volgende moment verstarde ze. Met grote snelheid schoot een zwarte gedaante op hen af door het water en zodra zijn puntige vin het wateroppervlak doorkliefde leed het geen twijfel meer. Een haai."Hoe kan... dat kan niet", stamelde Raven. "Er zitten hier helemaal geen haaien. Weg, achteruit!!", beval ze Cameron.
Het volgende moment was ze verdwenen."OMA!!", gilde Cameron.Happend naar adem kwam Raven na wat een eeuwigheid leek weer boven. Paniekerig keek ze om zich heen en checkte toen haar ledematen.
"Hij is weggezwommen", hijgde Cameron geschrokken. "Is alles in orde?"
"Ja", zei Raven, "hij heeft me niet gebeten. Wat een uiterst vreemde aanval. We moeten hier als de wiedeweerga maken dat we wegkomen voordat hij zich bedenkt."
Ze zweeg en kneep haar ogen samen. "Wat is dat?", vroeg ze toen."Geen idee", reageerde Cameron en probeerde door de mist de vreemde vorm te duiden. "Het lijkt wel een hoge rots of zo. Laten we erheen zwemmen."
"Nee", zei Raven scherp. Verbaasd keek Cameron haar aan.
"Waarom niet?", vroeg ze, "dan zijn we veilig voor die haai."
"Nee", herhaalde Raven. "Ik vertrouw het niet. Geloof me, de zee heeft geheimen... Ik vertrouw het niet, ik heb nooit een rots in die vorm voor de kust van Monte Castiglione gezien. Dit is... Dit klopt niet. Ik wil hier zo snel mogelijk weg."Tegen de tijd dat ze bijna thuis waren, was de mist volledig opgetrokken en keken ze nieuwsgierig uit over de zee. Die lag er rimpelloos bij, nergens was ook maar iets te bekennen dat op een hoge rots leek.
"Ik vertrouw het niet", herhaalde Raven bezorgd haar eerdere woorden. "Er was iets geks aan de hand daar. Kom, we gaan naar je opa."