Generatie 14 - deel 15, Het optreden
Niet lang daarna 'vierde' Elijah zijn verjaardag en dat beviel hem maar half. Hij vond het best moeilijk om niet langer jong en onbezonnen te kunnen zijn."Ik begin gewoon een ouwe kop te krijgen", klaagde hij, "en iedereen verwacht nu natuurlijk van me dat ik me heel volwassen en wijs ga gedragen."
"Nee hoor", zei Robyn minzaam. "Van jou verwacht niemand dat."Ze waren nu alweer ruim een jaar samen en hadden er geen van beiden ook maar een seconde spijt van gehad."Die rimpels..."
"Ik vind ze je heel leuk staan, die kerfjes."
"Kérfjes, zeg! Jouw rol is om me te troosten en te zeggen dat het wel meevalt. Ach, ik laat je kletsen, mannen worden alleen maar aantrekkelijker naarmate ze ouder worden heb ik wel eens gehoord."
Even kneep ze haar ogen tot spleetjes. "Wel heel jammer voor je dat jij daar de vruchten niet van kunt plukken."
Hij grinnikte. Ze maakte een grapje van zijn onbetrouwbaarheid, dat vond hij een goed teken. Het gaf hem de hoop dat het geen werkelijk zwaar onderwerp meer was. En hij was volstrekt niet van plan dat te beschamen."Trouw met me?", zei hij.
"Wat?"
"Wil je met me trouwen?"
Ze grijnsde. "Als je op je knieën gaat."
"Op mijn knieën nog wel, toe maar. Dat doe ik nog wel eens dan. Ik heb nu slaap, welterusten."
"Luilak!"Ook Ilja vierde zijn verjaardag en ging nu naar de middelbare school. Hij scheelde drie jaar met zijn zusje, maar het leeftijdsverschil had geen invloed op hun band. Hij bleef haar op handen dragen en hoewel zij zich nog steeds als een kleine prinses gedroeg in zijn nabijheid, was haar liefde voor hem niet minder groot. Op de een of andere manier sloten hun totaal verschillende karakters naadloos op elkaar aan en ze bleven dol op elkaar.De rechtszaak over het voogdijschap, die een tijdje dreigend boven hun hoofden had gehangen, was inmiddels van de baan. Ambers woede was gezakt en ze begreep dat haar zoon gelukkiger was in het gezin van haar ex-man. Als ze eerlijk was, moest ze bekennen dat het ook wel makkelijker was om haar handen weer volledig vrij te hebben.Met Elijah's carrière als goochelaar bleef het goed gaan. Hij had een iets minder kleurig pakje aangeschaft, maar zijn kinderen bespotten hem nog steeds. "Zo kunnen wij ook goochelen, pap. Je hebt gewoon alles in die wijde broek en in je overhemd verstopt. Valt helemaal niet op, hoor."Elijah trok zich er niks van aan. Ontbeet, deed wat klusjes in huis en ging dan rond een uur of elf naar het park om te oefenen voor publiek. Iedere dag. Voor de voogdij hoefde hij het niet meer te doen, maar inmiddels was hij bevangen door het goochelvirus. Hij wilde de beste worden, zo simpel was het. De allerbeste.Sinds kort was er een groot veld met een podium geopend in Emblesight, waar hij ook geregeld voor fooi optrad."Zou ik al goed genoeg zijn om een keer op te treden?", vroeg hij aarzelend aan Robyn en Christine, die naar hem toe waren gekomen.
"Er is maar één manier om dat uit te vinden", zei Christine. "Auditie doen. Bij hem daar." Ze knikte in de richting van een gezette kerel, die Elijah al vaker was opgevallen.Nerveus vertoonde hij zijn kunsten en nadat de man hem vorsend had aangekeken gaf hij een nors knikje.
"Oké, morgenavond om half 6. Wees op tijd. En trek een ander pak aan, want dit is geen gezicht."Dus daar stond Elijah de volgende avond. Trillend als een espenblad, voor een enorm publiek van welgeteld één man.
Of liever vrouw: Robyn. Maar die juichte voor minstens vijftig.Het ging goed. Het ging perfect. Elijah werd er helemaal overmoedig van. "Hooggeëerd publiek", riep hij na een reeks geslaagde trucs, "en dan nu, levensgevaarlijk en nooit vertoond! De truc met de messen! Een vrijwilligster graag. Ja! Die dame daar!"
"Wie, ik?", twijfelde Robyn.
"Wie anders?", gromde de uitbater.
"Eh... levensgevaarlijk? Nooit vertoond? Weet je het wel zeker, Eli?"
"Ja joh", mompelde die tussen zijn tanden. "Wat kan er nou mis gaan. Ik heb heel goed de gebruiksaanwijzing gelezen."
"W... Gebruiksaanw...."Maar hij had de deur al gesloten.Heel wat minder zelfverzekerd dan hij oogde trok hij het eerste zwaard en stak het resoluut in de kast. Het volgende moment klonk er een ijselijke kreet.
"Robyn?", piepte Elijah hevig geschrokken.Doodsbang zwaaide hij de deur open en zag opgelucht hoe ze kokend van woede naar buiten kwam."Dat. Doe. Ik. Dus. Nooit. Meer."
"Nee schat, tuurlijk niet. Sorry. Heb ik je pijn gedaan?"
"Nee hoor, het was heel fijn om voor een saté te worden aangezien", snauwde ze, en beende van het podium af.Verslagen bleef hij achter. Een prutser was hij. Een beetje met kaarten en bloemen goochelen kon hij, maar de eerste de beste werkelijk spectaculaire truc ging meteen de mist in. En nou had hij ook nog Robyn pijn gedaan - hij had haar wel dodelijk kunnen verwonden met die stomme messen! - en was ze boos op hem. Wat zei hij? Woedend was ze!Als bevroren stond hij op het podium en wist even niet wat hij moest doen. Gelukkig maar dat er verder niemand was komen opdagen bij zijn eerste voorstelling."Hé! Magic boy!", klonk het ineens vanaf het veld. "Wat sta je daar nou te sikkeneuren?! Waar blijven je trucs? Kom op!" Verbouwereerd keek hij op. Robyn stond op en neer te springen en moedigde hem weer aan. Was ze niet boos meer dan?
Vertwijfeld stapte hij naar voren en goochelde met flair een bos rode rozen tevoorschijn.
"Pour madame!", zei hij joliger dan hij zich voelde en liet de bos toen weer verdwijnen.Toen vond hij het welletjes. "Tadááá!", sloot hij zijn show kort af en liet toen zijn schouders een beetje zakken.Grinnikend klauterde Robyn het trapje weer op en sloeg haar armen om hem heen. "Je moet niet zo snel de moed laten zakken", zei ze. "Gewoon eerst even oefenen. Met een zak zand of zo." Ze lachte."Je keek zo boos", zei hij kleintjes. "En je schreeuwde zo. Ik dacht dat ik je ik-weet-niet-wat had aangedaan."
"Nou, dat scheelde ook niet veel, maar ik leef nog."
"Dus je bent niet boos meer?"
"Boos op jou? Nee hoor, dat kun je helemaal niet aan."
"Nee, dat kan ik niet aan", zei hij zacht.En toen zakte hij alsnog op die knie."Weet je het zeker?", vroeg hij, toen ze weer recht stonden.
"Ja hoor", zei ze lief. "Jij bent mijn noodlot, vanaf de allereerste keer dat je de bieb inwandelde en mijn aandacht probeerde te trekken met die veroveraarsblik."Ilja en Amy zaten thuis aan de eettafel. Ilja flink met de pee in, want hij had verschrikkelijk veel huiswerk en kreeg het niet af. En het hielp niet erg dat Amy hem dat constant in zat te wrijven. "Dan moet je ook eerder beginnen, hè? Dat zegt mama ook altijd. En nu zit je met de gebakken peren.""Hou je mond", gromde Ilja.
Amy keek op. "Wat kijk je vrolijk, papa."
Ilja keek achterom. "Mooi pak. Veel beter. Ging het goed?"
"Alles ging buitengewoon", straalde Elijah. "Nou ja, bijna dan. Kan ik zo even met je praten?"Hij wilde Ilja graag onder vier ogen vertellen van het voorgenomen huwelijk, voordat iemand anders ervan hoorde. Per slot van rekening was Robyn zijn stiefmoeder en wist hij drommels goed dat zijn eigen moeder door haar het veld had geruimd, zij het indirect. Maar Ilja keek hem alleen maar blij aan."Da's toch leuk?", zei hij. "Een feestje. En jij helemaal gelukkig op je ouwe dag."
"Ik ben niet oud", zei Elijah en voelde zich opgelucht.Ze wachtten niet te lang, een maand later al was de grote dag."Goedemorgen", kuste Elijah zijn bruid. "Je ziet er prachtig uit."
"Jij gaat grunge, begrijp ik?", lachte Robyn.
"Ha! Wacht maar tot je me in mijn pak ziet", smaalde Elijah. "Wil je me wel helpen met mijn strikje?"Natuurlijk trouwden ze in Emblesights trouwtuin, ooit speciaal aangelegd voor een huwelijk dat nooit werd gesloten. Geen eenhoorns, geen hoogwaardigheidsbekleders. maar slechts een beperkt gezelschap van dierbare vrienden en familie. En twee kinderen, van wie ze allebei zielsveel hielden."Goh, zie mij hier eens staan met een mes", zei Robyn. "Wat zal ik daar eens mee doen?"
"Gewoon taart aansnijden alsjeblieft, voor wraak ben jij veel te vriendelijk", stelde Elijah voor.
"Nou, vooruit dan."Ze feestten tot de avond viel en toen de laatste gasten waren vertrokken, opperde Robyn met rode wangen dat een eigen karaokeset haar een geweldig idee leek. "Mij minder", antwoordde Elijah, en wreef met een vinger in zijn oor. "Kom mevrouw Kobayne, het is tijd om naar huis te gaan."
"Nee hoor", zei Robyn minzaam. "Van jou verwacht niemand dat."Ze waren nu alweer ruim een jaar samen en hadden er geen van beiden ook maar een seconde spijt van gehad."Die rimpels..."
"Ik vind ze je heel leuk staan, die kerfjes."
"Kérfjes, zeg! Jouw rol is om me te troosten en te zeggen dat het wel meevalt. Ach, ik laat je kletsen, mannen worden alleen maar aantrekkelijker naarmate ze ouder worden heb ik wel eens gehoord."
Even kneep ze haar ogen tot spleetjes. "Wel heel jammer voor je dat jij daar de vruchten niet van kunt plukken."
Hij grinnikte. Ze maakte een grapje van zijn onbetrouwbaarheid, dat vond hij een goed teken. Het gaf hem de hoop dat het geen werkelijk zwaar onderwerp meer was. En hij was volstrekt niet van plan dat te beschamen."Trouw met me?", zei hij.
"Wat?"
"Wil je met me trouwen?"
Ze grijnsde. "Als je op je knieën gaat."
"Op mijn knieën nog wel, toe maar. Dat doe ik nog wel eens dan. Ik heb nu slaap, welterusten."
"Luilak!"Ook Ilja vierde zijn verjaardag en ging nu naar de middelbare school. Hij scheelde drie jaar met zijn zusje, maar het leeftijdsverschil had geen invloed op hun band. Hij bleef haar op handen dragen en hoewel zij zich nog steeds als een kleine prinses gedroeg in zijn nabijheid, was haar liefde voor hem niet minder groot. Op de een of andere manier sloten hun totaal verschillende karakters naadloos op elkaar aan en ze bleven dol op elkaar.De rechtszaak over het voogdijschap, die een tijdje dreigend boven hun hoofden had gehangen, was inmiddels van de baan. Ambers woede was gezakt en ze begreep dat haar zoon gelukkiger was in het gezin van haar ex-man. Als ze eerlijk was, moest ze bekennen dat het ook wel makkelijker was om haar handen weer volledig vrij te hebben.Met Elijah's carrière als goochelaar bleef het goed gaan. Hij had een iets minder kleurig pakje aangeschaft, maar zijn kinderen bespotten hem nog steeds. "Zo kunnen wij ook goochelen, pap. Je hebt gewoon alles in die wijde broek en in je overhemd verstopt. Valt helemaal niet op, hoor."Elijah trok zich er niks van aan. Ontbeet, deed wat klusjes in huis en ging dan rond een uur of elf naar het park om te oefenen voor publiek. Iedere dag. Voor de voogdij hoefde hij het niet meer te doen, maar inmiddels was hij bevangen door het goochelvirus. Hij wilde de beste worden, zo simpel was het. De allerbeste.Sinds kort was er een groot veld met een podium geopend in Emblesight, waar hij ook geregeld voor fooi optrad."Zou ik al goed genoeg zijn om een keer op te treden?", vroeg hij aarzelend aan Robyn en Christine, die naar hem toe waren gekomen.
"Er is maar één manier om dat uit te vinden", zei Christine. "Auditie doen. Bij hem daar." Ze knikte in de richting van een gezette kerel, die Elijah al vaker was opgevallen.Nerveus vertoonde hij zijn kunsten en nadat de man hem vorsend had aangekeken gaf hij een nors knikje.
"Oké, morgenavond om half 6. Wees op tijd. En trek een ander pak aan, want dit is geen gezicht."Dus daar stond Elijah de volgende avond. Trillend als een espenblad, voor een enorm publiek van welgeteld één man.
Of liever vrouw: Robyn. Maar die juichte voor minstens vijftig.Het ging goed. Het ging perfect. Elijah werd er helemaal overmoedig van. "Hooggeëerd publiek", riep hij na een reeks geslaagde trucs, "en dan nu, levensgevaarlijk en nooit vertoond! De truc met de messen! Een vrijwilligster graag. Ja! Die dame daar!"
"Wie, ik?", twijfelde Robyn.
"Wie anders?", gromde de uitbater.
"Eh... levensgevaarlijk? Nooit vertoond? Weet je het wel zeker, Eli?"
"Ja joh", mompelde die tussen zijn tanden. "Wat kan er nou mis gaan. Ik heb heel goed de gebruiksaanwijzing gelezen."
"W... Gebruiksaanw...."Maar hij had de deur al gesloten.Heel wat minder zelfverzekerd dan hij oogde trok hij het eerste zwaard en stak het resoluut in de kast. Het volgende moment klonk er een ijselijke kreet.
"Robyn?", piepte Elijah hevig geschrokken.Doodsbang zwaaide hij de deur open en zag opgelucht hoe ze kokend van woede naar buiten kwam."Dat. Doe. Ik. Dus. Nooit. Meer."
"Nee schat, tuurlijk niet. Sorry. Heb ik je pijn gedaan?"
"Nee hoor, het was heel fijn om voor een saté te worden aangezien", snauwde ze, en beende van het podium af.Verslagen bleef hij achter. Een prutser was hij. Een beetje met kaarten en bloemen goochelen kon hij, maar de eerste de beste werkelijk spectaculaire truc ging meteen de mist in. En nou had hij ook nog Robyn pijn gedaan - hij had haar wel dodelijk kunnen verwonden met die stomme messen! - en was ze boos op hem. Wat zei hij? Woedend was ze!Als bevroren stond hij op het podium en wist even niet wat hij moest doen. Gelukkig maar dat er verder niemand was komen opdagen bij zijn eerste voorstelling."Hé! Magic boy!", klonk het ineens vanaf het veld. "Wat sta je daar nou te sikkeneuren?! Waar blijven je trucs? Kom op!" Verbouwereerd keek hij op. Robyn stond op en neer te springen en moedigde hem weer aan. Was ze niet boos meer dan?
Vertwijfeld stapte hij naar voren en goochelde met flair een bos rode rozen tevoorschijn.
"Pour madame!", zei hij joliger dan hij zich voelde en liet de bos toen weer verdwijnen.Toen vond hij het welletjes. "Tadááá!", sloot hij zijn show kort af en liet toen zijn schouders een beetje zakken.Grinnikend klauterde Robyn het trapje weer op en sloeg haar armen om hem heen. "Je moet niet zo snel de moed laten zakken", zei ze. "Gewoon eerst even oefenen. Met een zak zand of zo." Ze lachte."Je keek zo boos", zei hij kleintjes. "En je schreeuwde zo. Ik dacht dat ik je ik-weet-niet-wat had aangedaan."
"Nou, dat scheelde ook niet veel, maar ik leef nog."
"Dus je bent niet boos meer?"
"Boos op jou? Nee hoor, dat kun je helemaal niet aan."
"Nee, dat kan ik niet aan", zei hij zacht.En toen zakte hij alsnog op die knie."Weet je het zeker?", vroeg hij, toen ze weer recht stonden.
"Ja hoor", zei ze lief. "Jij bent mijn noodlot, vanaf de allereerste keer dat je de bieb inwandelde en mijn aandacht probeerde te trekken met die veroveraarsblik."Ilja en Amy zaten thuis aan de eettafel. Ilja flink met de pee in, want hij had verschrikkelijk veel huiswerk en kreeg het niet af. En het hielp niet erg dat Amy hem dat constant in zat te wrijven. "Dan moet je ook eerder beginnen, hè? Dat zegt mama ook altijd. En nu zit je met de gebakken peren.""Hou je mond", gromde Ilja.
Amy keek op. "Wat kijk je vrolijk, papa."
Ilja keek achterom. "Mooi pak. Veel beter. Ging het goed?"
"Alles ging buitengewoon", straalde Elijah. "Nou ja, bijna dan. Kan ik zo even met je praten?"Hij wilde Ilja graag onder vier ogen vertellen van het voorgenomen huwelijk, voordat iemand anders ervan hoorde. Per slot van rekening was Robyn zijn stiefmoeder en wist hij drommels goed dat zijn eigen moeder door haar het veld had geruimd, zij het indirect. Maar Ilja keek hem alleen maar blij aan."Da's toch leuk?", zei hij. "Een feestje. En jij helemaal gelukkig op je ouwe dag."
"Ik ben niet oud", zei Elijah en voelde zich opgelucht.Ze wachtten niet te lang, een maand later al was de grote dag."Goedemorgen", kuste Elijah zijn bruid. "Je ziet er prachtig uit."
"Jij gaat grunge, begrijp ik?", lachte Robyn.
"Ha! Wacht maar tot je me in mijn pak ziet", smaalde Elijah. "Wil je me wel helpen met mijn strikje?"Natuurlijk trouwden ze in Emblesights trouwtuin, ooit speciaal aangelegd voor een huwelijk dat nooit werd gesloten. Geen eenhoorns, geen hoogwaardigheidsbekleders. maar slechts een beperkt gezelschap van dierbare vrienden en familie. En twee kinderen, van wie ze allebei zielsveel hielden."Goh, zie mij hier eens staan met een mes", zei Robyn. "Wat zal ik daar eens mee doen?"
"Gewoon taart aansnijden alsjeblieft, voor wraak ben jij veel te vriendelijk", stelde Elijah voor.
"Nou, vooruit dan."Ze feestten tot de avond viel en toen de laatste gasten waren vertrokken, opperde Robyn met rode wangen dat een eigen karaokeset haar een geweldig idee leek. "Mij minder", antwoordde Elijah, en wreef met een vinger in zijn oor. "Kom mevrouw Kobayne, het is tijd om naar huis te gaan."