Generatie 22 - deel 10, De zure tang
Daryl had het wel naar zijn zin in Roaring Heights. Er heerste een ontspannen, liberale sfeer die paste in een wereld die draaide om glamour, glitter en zonnebaden . Daarbij hoorde ook een promiscue levenshouding die hem goed van pas kwam. De meeste vrouwen die hij ontmoette, waren verloofd of getrouwd maar van een beetje ontrouw verblikte of verbloosde niemand. Iedereen deed het, leek het van elkaar te weten en niemand maakte er een punt van. Precies zoals het Daryl beviel en hij lag goed in de markt. En kon het zowel met de vrouwen als met hun mannen verder uitstekend vinden.
Ook Leo leek gelukkig. Zijn leven speelde zich hoofdzakelijk buiten af, maar Daryl vond het prettig wanneer hij zijn hond in ieder geval 's nachts in zijn appartement bij zich had. Hij betaalde geen hondenbelasting en wilde niet riskeren dat Leo als straathond werd opgepakt en hij hem kwijt zou raken. Leo vond dat duidelijk gezellig en leek inmiddels te begrijpen dat hij daarbij stil en stiekem te werk moest gaan.
Veel hoogte van zijn hospita kreeg Daryl niet. Af en toe probeerde hij een beleefd praatje aan te knopen, maar veel meer dan dat ze van wandelen, lezen en kruiswoordpuzzels hield, kwam hij niet te weten. En van urenlang voor de televisie hangen, want daar trof hij haar doorgaans aan als hij de huur kwam betalen.
Toen Daryl op een dag langs de bibliotheek reed, parkeerde hij in een impuls de huurauto en stapte naar binnen om te zien of ze toevallig informatie over lampgeesten hadden. Jeannies theorie omtrent zijn en Dawns leeftijdsprobleem liet hem niet los en wie weet bestond er wel documentatie over. Hij had geluk. De bieb bleek een uitgebreide collectie Occulte Wetenschappen te bevatten en na enig speurwerk vond hij de bevestiging van de vermoedens. De lampgeestwens voor een lang leven bleek inderdaad over te slaan op de volgende generatie.Daryl was blij met deze kennis, want nu wist hij tenminste waar hij aan toe was. Het ergst van alles had hij gevonden dat hij geen idee had gehad wanneer hij zou verjaren, dat hij het moest afwachten. Zelfs lange tijd in angst had geleefd dat hij nooit volwassen zou worden, wat gelukkig wel gebeurd was uiteindelijk. Nu kon hij tenminste uitrekenen hoe zijn levensfasen zouden verlopen.
Nu hij hier toch was, besloot hij meteen iets over de geschiedenis van Roaring Heights op te zoeken, omdat de unieke kunststijl die bijna overal consequent was doorgevoerd hem intrigeerde. Daryl had altijd een hekel aan school gehad, maar artistieke vakken en kunstgeschiedenis vormden daarop een uitzondering.De stad bleek er inderdaad wereldwijd om geroemd te worden; "een charmante mengeling van decoratief en industrieel" las hij ergens. Een gebouw dat alom geprezen werd als beeldschoon en baanbrekend, vooral het glas-in-loodwerk, bleek het mausoleum op de plaatselijke begraafplaats. Daryl reed er meteen even langs, een begraafplaats was tenslotte niet iets waar je zomaar toevallig verzeild raakte.
Een tijdje stond hij het knappe staaltje vakmanschap te bewonderen, toen zijn aandacht werd getrokken door schoonheid van een heel andere orde."Marilyn, toch?", vroeg hij voorzichtig, want hij dacht haar te herkennen van het zwembad. En toen ze knikte: "Je... hebt je... haar...?"
"Gebleekt", bevestigde ze. "Volgens mijn impresario verhoogt het mijn kansen op een filmrol. Morgen heb ik een auditie dus dan gaan we zien of het werkt."
"Misschien moet je ook iets aan je naam doen, zodat hij van de filmposters spat en mensen hem makkelijk onthouden."
"Marilyn Downes, dat klinkt toch wel goed?"
"Marilyn is okay, maar Downes klinkt een beetje, ik weet niet, gewoontjes? Een artiestennaam moet sprankelen, er moet muziek in zitten. Iets wat allitereert misschien?"
"Allitereert? Marilyn... Mmm... Marilyn... McKenzie?"
"Al beter, maar nog niet perfect. Een tikje te boers. Misschien schiet me nog iets te binnen. Wat voor rol is het eigenlijk?"
"Een romantische. Arm meisje wordt verliefd op rijke aristocraat, dat is het gegeven."
"Heb je een sparring partner nodig? Misschien kunnen we een scène oefenen." "Jij laat er ook geen gras over groeien, hè?", zei ze. "Je begint een aardige reputatie op te bouwen hier en ik zie dat die niet onterecht is." Ze schudde haar hoofd en wandelde weg.
"Wat dacht je van Munroe?", riep Daryl haar na. "Marilyn Munroe?"
Ze knikte aarzelend. "Ja, dat klinkt wel goed. Ik zal het voorstellen. Dank je." Het was, zoals altijd in Roaring Heights, een loeiwarme dag en ja, Daryl had alle signalen genegeerd. Zijn huid die in brand stond, zijn droge mond, zijn schrale, pijnlijke ogen. Hij merkte niet eens dat hij flauwviel, het gebeurde gewoon. Marilyn had hem kunnen redden, maar die had er stevig de pas in gezet richting uitgang en merkte niets. Als Daryl had geweten dat hij serieus in levensgevaar verkeerde, was hij wel voorzichtiger geweest, maar dat had niemand hem ooit verteld. Een zeemeermin die uitdroogt en niet snel geholpen wordt, is ten dode opgeschreven. Duizelig krabbelde Daryl overeind, zich niet bewust van het feit dat hij door het oog van de naald was gekropen. Zijn kleren waren kleddernat, wat was er gebeurd? Hij haastte zich naar huis om snel een douche te nemen en een liter water te drinken. Zoals gebruikelijk kikkerde hij daar lichamelijk onmiddellijk van op, maar om de een of andere reden voelde hij zich een beetje neerslachtig. Buiten vond hij Leo. Hij probeerde hem een paar trucjes te leren, stoeide wat en nam hem toen mee naar een nabij gelegen veldje om te spelen. Zijn immer enthousiaste vriend vijzelde zijn stemming gelukkig weer een beetje op. De volgende ochtend begon zowaar regenachtig, wat overigens geen invloed op de temperatuur had. Het was klam en benauwd. Daryl betrapte zich erop dat hij zich verveelde en eigenlijk nergens zin in had, dus reed hij doelloos door de stad en parkeerde toen vlakbij het strand. Inmiddels begon het op te klaren, maar er hing een vreemde atmosfeer. Hoe lang was het inmiddels geleden dat hij in de oceaan gezwommen had? Weken.Een moment overwoog hij het water in te waden en beneden rond te kijken, maar nog steeds weerhield een ondefinieerbare angst hem. De herinnering aan de vreemde, dreigende, ja haast spookachtige sfeer tijdens zijn laatste duik. En de onheilspellende woorden van de andere zeemeermin, hoe heette hij ook alweer. Matteo. Hoe zou het met hem zijn? Uiteindelijk liep hij terug naar de auto en reed naar de bioscoop, waar hij naar de matinee ging. Een oude film vol schokkerig gemonteerde monsters, een superheld en een blonde dame in nood. Hij vroeg zich af hoe Marilyn het ervan had afgebracht, of ze de rol gekregen had. De dagen erna bleef hij, op een paar hoogstnoodzakelijke boodschappen na, thuis en las vooral. In Cielo Insolar had hij daar nooit echt de rust voor gehad, maar nu hij lid was geworden van de bieb wilde hij daar gebruik van maken ook. Hij verslond klassieker na klassieker en merkte pas na een paar dagen dat Leo ongedurig begon te worden. Hij kon naar buiten wanneer hij wilde, maar bleef nu ook hoofdzakelijk binnen. Om bij Daryl te zijn of omdat hij kennelijk dacht dat het zo hoorde. "Wat is er jongen? Je hoeft niet constant binnen te blijven zitten, dat doe je zelf." Op een avond zag Daryl vanuit zijn raam het vreemde schijnsel dat hij eerder boven de eenhoorn had zien stralen. Nieuwsgierig rende hij naar zijn auto en probeerde de plek te traceren waar het dier zich zou kunnen bevinden. Al snel had hij hem gevonden. Rustig stond hij in de berm te grazen, wederom vergezeld door een groepje gewone paarden. Daryls vermoeden dat het hetzelfde exemplaar was, werd al snel bevestigd toen het dier zich rustig door hem liet aanhalen. Hoewel hij van al te liefkozend gedrag nog niet moest hebben en verbolgen steigerde telkens wanneer Daryl iets teveel toenadering zocht naar zijn zin. Voorzichtig aaien mocht en hij wilde ook best in de haast door Daryl meegenomen wortels aannemen, maar daar bleef het bij. Klokslag vijf uur verdween het dier, iedere mogelijke twijfel of het hier werkelijk een bovennatuurlijk fenomeen betrof definitief wegnemend. Weer thuis trof hij Leo in de tuin aan. Het was begonnen te regenen dus Daryl voelde zich een beetje schuldig, maar kennelijk vond zijn vriend het geen probleem, want hij ging niet mee naar binnen. "Je bent een raar beest", voegde Daryl hem tegen de middag liefkozend toe, toen hij na een korte nachtrust uit de douche kwam en Leo naast zijn bed aantrof terwijl hij zich uitgebreid stond droog te schudden. "Als je maar wel op de grond blijft, viespeuk." Het liep al tegen het einde van de middag toen hij besloot te gaan sporten. Nu hij niet meer dagelijks zwom noch wandelde, merkte hij dat zijn conditie achteruit ging. Je kon een strippenkaart nemen en zelf kiezen wanneer je wilde trainen. Toen hij bij het sportcentrum aankwam liep hij maar liefst drie liefjes tegen het lijf. Vriendelijk knikten ze elkaar toe. Wat had hij het eigenlijk goed voor elkaar hier. Voorlopig had hij nog geen reden verder te trekken, hij vermaakte zich prima. Toen hij thuiskwam, wachtte hem echter een vervelende verrassing. Op het moment dat hij de sleutel in de deur wilde steken, zwaaide die open en wandelde de hospita zijn appartement uit, bijna tegen hem op botsend. Ze schrok net zo hard als hij, maar ging daarna onmiddellijk in de aanval. Dat ze smerige hondenpoten op de vloer en op het bed had aangetroffen en "overal haren" en bovendien was het bed "kleddernat" en "vol modder". Ze had er foto's van gemaakt. "Huisdieren zijn verboden, dat heb ik u duidelijk verteld", sneerde ze triomfantelijk. "Sorry", reageerde Daryl ijzig. "Begrijp ik nou goed dat je mijn woning zonder toestemming bent binnengedrongen?"
"Mijn woning", antwoordde ze kortaf. "Ik had al een tijdje het gevoel dat je me in de maling nam en dat vieze beest gewoon mee naar binnen neemt. Ik waarschuw slechts één keer, dat is vanaf nu afgelopen." De volgende dag maakte Leo zich niet bepaald geliefder, door het op de postbode gemunt te hebben precies op het moment dat mevrouw Robinson naar buiten kwam. "Ik zal de hondenvanger er eens op af sturen", hoorde Daryl haar zeggen. "Dit kan zo niet langer. Volgens mij is hij niet eens geregistreerd en hij is nog vals ook." Eer Daryl was aangekleed en naar buiten kon om eventueel in te grijpen, had Leo een nieuw slachtoffer gevonden in de vorm van de zojuist bezorgde krant. "Lekker bezig jongen!", riep Daryl geërgerd. "Gedraag je eens!" De krant gooide hij maar weg, in de hoop dat de zure tang zou denken dat hij vandaag niet bezorgd was. Beter dan dat ze hem aan flarden gescheurd op haar stoep zou vinden. Leo moest voorlopig maar liever buiten blijven, voordat ze samen uit de woning geknikkerd zouden worden. Maar hopelijk zou hij zich daar wel weten te gedragen. En hopelijk maakte de zure tang haar dreigementen niet waar.
"Gebleekt", bevestigde ze. "Volgens mijn impresario verhoogt het mijn kansen op een filmrol. Morgen heb ik een auditie dus dan gaan we zien of het werkt."
"Misschien moet je ook iets aan je naam doen, zodat hij van de filmposters spat en mensen hem makkelijk onthouden."
"Marilyn Downes, dat klinkt toch wel goed?"
"Marilyn is okay, maar Downes klinkt een beetje, ik weet niet, gewoontjes? Een artiestennaam moet sprankelen, er moet muziek in zitten. Iets wat allitereert misschien?"
"Allitereert? Marilyn... Mmm... Marilyn... McKenzie?"
"Al beter, maar nog niet perfect. Een tikje te boers. Misschien schiet me nog iets te binnen. Wat voor rol is het eigenlijk?"
"Een romantische. Arm meisje wordt verliefd op rijke aristocraat, dat is het gegeven."
"Heb je een sparring partner nodig? Misschien kunnen we een scène oefenen." "Jij laat er ook geen gras over groeien, hè?", zei ze. "Je begint een aardige reputatie op te bouwen hier en ik zie dat die niet onterecht is." Ze schudde haar hoofd en wandelde weg.
"Wat dacht je van Munroe?", riep Daryl haar na. "Marilyn Munroe?"
Ze knikte aarzelend. "Ja, dat klinkt wel goed. Ik zal het voorstellen. Dank je." Het was, zoals altijd in Roaring Heights, een loeiwarme dag en ja, Daryl had alle signalen genegeerd. Zijn huid die in brand stond, zijn droge mond, zijn schrale, pijnlijke ogen. Hij merkte niet eens dat hij flauwviel, het gebeurde gewoon. Marilyn had hem kunnen redden, maar die had er stevig de pas in gezet richting uitgang en merkte niets. Als Daryl had geweten dat hij serieus in levensgevaar verkeerde, was hij wel voorzichtiger geweest, maar dat had niemand hem ooit verteld. Een zeemeermin die uitdroogt en niet snel geholpen wordt, is ten dode opgeschreven. Duizelig krabbelde Daryl overeind, zich niet bewust van het feit dat hij door het oog van de naald was gekropen. Zijn kleren waren kleddernat, wat was er gebeurd? Hij haastte zich naar huis om snel een douche te nemen en een liter water te drinken. Zoals gebruikelijk kikkerde hij daar lichamelijk onmiddellijk van op, maar om de een of andere reden voelde hij zich een beetje neerslachtig. Buiten vond hij Leo. Hij probeerde hem een paar trucjes te leren, stoeide wat en nam hem toen mee naar een nabij gelegen veldje om te spelen. Zijn immer enthousiaste vriend vijzelde zijn stemming gelukkig weer een beetje op. De volgende ochtend begon zowaar regenachtig, wat overigens geen invloed op de temperatuur had. Het was klam en benauwd. Daryl betrapte zich erop dat hij zich verveelde en eigenlijk nergens zin in had, dus reed hij doelloos door de stad en parkeerde toen vlakbij het strand. Inmiddels begon het op te klaren, maar er hing een vreemde atmosfeer. Hoe lang was het inmiddels geleden dat hij in de oceaan gezwommen had? Weken.Een moment overwoog hij het water in te waden en beneden rond te kijken, maar nog steeds weerhield een ondefinieerbare angst hem. De herinnering aan de vreemde, dreigende, ja haast spookachtige sfeer tijdens zijn laatste duik. En de onheilspellende woorden van de andere zeemeermin, hoe heette hij ook alweer. Matteo. Hoe zou het met hem zijn? Uiteindelijk liep hij terug naar de auto en reed naar de bioscoop, waar hij naar de matinee ging. Een oude film vol schokkerig gemonteerde monsters, een superheld en een blonde dame in nood. Hij vroeg zich af hoe Marilyn het ervan had afgebracht, of ze de rol gekregen had. De dagen erna bleef hij, op een paar hoogstnoodzakelijke boodschappen na, thuis en las vooral. In Cielo Insolar had hij daar nooit echt de rust voor gehad, maar nu hij lid was geworden van de bieb wilde hij daar gebruik van maken ook. Hij verslond klassieker na klassieker en merkte pas na een paar dagen dat Leo ongedurig begon te worden. Hij kon naar buiten wanneer hij wilde, maar bleef nu ook hoofdzakelijk binnen. Om bij Daryl te zijn of omdat hij kennelijk dacht dat het zo hoorde. "Wat is er jongen? Je hoeft niet constant binnen te blijven zitten, dat doe je zelf." Op een avond zag Daryl vanuit zijn raam het vreemde schijnsel dat hij eerder boven de eenhoorn had zien stralen. Nieuwsgierig rende hij naar zijn auto en probeerde de plek te traceren waar het dier zich zou kunnen bevinden. Al snel had hij hem gevonden. Rustig stond hij in de berm te grazen, wederom vergezeld door een groepje gewone paarden. Daryls vermoeden dat het hetzelfde exemplaar was, werd al snel bevestigd toen het dier zich rustig door hem liet aanhalen. Hoewel hij van al te liefkozend gedrag nog niet moest hebben en verbolgen steigerde telkens wanneer Daryl iets teveel toenadering zocht naar zijn zin. Voorzichtig aaien mocht en hij wilde ook best in de haast door Daryl meegenomen wortels aannemen, maar daar bleef het bij. Klokslag vijf uur verdween het dier, iedere mogelijke twijfel of het hier werkelijk een bovennatuurlijk fenomeen betrof definitief wegnemend. Weer thuis trof hij Leo in de tuin aan. Het was begonnen te regenen dus Daryl voelde zich een beetje schuldig, maar kennelijk vond zijn vriend het geen probleem, want hij ging niet mee naar binnen. "Je bent een raar beest", voegde Daryl hem tegen de middag liefkozend toe, toen hij na een korte nachtrust uit de douche kwam en Leo naast zijn bed aantrof terwijl hij zich uitgebreid stond droog te schudden. "Als je maar wel op de grond blijft, viespeuk." Het liep al tegen het einde van de middag toen hij besloot te gaan sporten. Nu hij niet meer dagelijks zwom noch wandelde, merkte hij dat zijn conditie achteruit ging. Je kon een strippenkaart nemen en zelf kiezen wanneer je wilde trainen. Toen hij bij het sportcentrum aankwam liep hij maar liefst drie liefjes tegen het lijf. Vriendelijk knikten ze elkaar toe. Wat had hij het eigenlijk goed voor elkaar hier. Voorlopig had hij nog geen reden verder te trekken, hij vermaakte zich prima. Toen hij thuiskwam, wachtte hem echter een vervelende verrassing. Op het moment dat hij de sleutel in de deur wilde steken, zwaaide die open en wandelde de hospita zijn appartement uit, bijna tegen hem op botsend. Ze schrok net zo hard als hij, maar ging daarna onmiddellijk in de aanval. Dat ze smerige hondenpoten op de vloer en op het bed had aangetroffen en "overal haren" en bovendien was het bed "kleddernat" en "vol modder". Ze had er foto's van gemaakt. "Huisdieren zijn verboden, dat heb ik u duidelijk verteld", sneerde ze triomfantelijk. "Sorry", reageerde Daryl ijzig. "Begrijp ik nou goed dat je mijn woning zonder toestemming bent binnengedrongen?"
"Mijn woning", antwoordde ze kortaf. "Ik had al een tijdje het gevoel dat je me in de maling nam en dat vieze beest gewoon mee naar binnen neemt. Ik waarschuw slechts één keer, dat is vanaf nu afgelopen." De volgende dag maakte Leo zich niet bepaald geliefder, door het op de postbode gemunt te hebben precies op het moment dat mevrouw Robinson naar buiten kwam. "Ik zal de hondenvanger er eens op af sturen", hoorde Daryl haar zeggen. "Dit kan zo niet langer. Volgens mij is hij niet eens geregistreerd en hij is nog vals ook." Eer Daryl was aangekleed en naar buiten kon om eventueel in te grijpen, had Leo een nieuw slachtoffer gevonden in de vorm van de zojuist bezorgde krant. "Lekker bezig jongen!", riep Daryl geërgerd. "Gedraag je eens!" De krant gooide hij maar weg, in de hoop dat de zure tang zou denken dat hij vandaag niet bezorgd was. Beter dan dat ze hem aan flarden gescheurd op haar stoep zou vinden. Leo moest voorlopig maar liever buiten blijven, voordat ze samen uit de woning geknikkerd zouden worden. Maar hopelijk zou hij zich daar wel weten te gedragen. En hopelijk maakte de zure tang haar dreigementen niet waar.