Generatie 22 - deel 5, Ocean
Terug in de boot verslond hij eerst een van zijn gevangen vissen. En had toen nog steeds honger, maar om nou zijn hele buit te verorberen vond hij een beetje zonde, In de koelkast had hij nog wat zeewier liggen die hij gekocht had voor de missie. Het smaakte hem even goed als wafels vroeger en gelukkig was hij nu wel verzadigd.
Duiken was nog belangrijker geworden dan voorheen. Voor het geld hoefde hij het voorlopig niet te doen, maar als hij te lang aan land bleef, voelde hij zich verslappen. Hij moest echt elke dag even de zee in. Bovendien had hij eten nodig en verse vis en zeewier was honderd keer lekkerder dan ingevroren of gekoeld spul uit de supermarkt.
Jagen was zoveel makkelijker dan vroeger. Behalve zijn veel scherpere zicht, rook hij nu iedere vis op tientallen meters afstand. Vaak nam hij niet eens de moeite eerst naar huis te gaan en at hij zijn buit beneden op.
Nog meer schatten. En opnieuw een stuk van een landkaart, die hij zorgvuldig opborg.
Hij ontdekte ook een tweede grot, maar hij wachtte met naar binnen gaan tot de reuzen-octopus met zijn gulzig zwaaiende tentakels zich had verwijderd.
Ditmaal vond hij wel weer een tunnel, maar die bleek hem uit te spugen bij de eerdere grot op deze duikplek, naast de ruïne. Daar schoot hij weinig mee op.
Een deel van zijn vermogen had hij alweer uitgegeven, aan een betere badkamer. Want hoewel er niets boven de zee ging, had hij ontdekt dat een goede douche in ieder geval ook hielp wanneer hij een appelflauwte voelde aankomen. En die oude, krakkemikkige douche die hij jaren terug zelf in elkaar had geflanst voor Ishmael voldeed niet.
Verder was eten ook wel een dingetje. Hij had eenvoudigweg continu honger en raakte veel minder makkelijk verzadigd dan vroeger. Aan de ene kant moest hij bekennen dat hij de voordelen die Salty hem had voorgelegd zeker inzag, maar er zaten toch ook wel een paar nadelen aan het zeemeermin zijn. Zich schamen voor zijn blote benen was er een van, hij vond die schubben ronduit lelijk.
De kliekjes die hij in zijn koelkast had staan uit de tijd dat hij nog geen zeemeermin was, waren inmiddels bedorven. Omdat ze hem niet meer smaakten en omdat ze hem op geen enkele manier verzadigden. Vis en zeewier had hij nodig. Dus was iedere dag duikdag. En hoewel hij nog meer van duiken genoot dan voorheen, zijn sociale leven schoot er daardoor wel een beetje bij in. Hij kon zich de laatste keer dat hij op een feestje was geweest niet meer heugen - uitnodigingen sloeg hij tegenwoordig af - en hij was ook al heel lang niet meer in het dorp geweest. Om nog maar te zwijgen over de laatste keer dat er een meisje in zijn bed had gelegen. Alles stond stil op het moment.
En toen zwom hij op een dag Ocean Breeze tegen het weelderige lijf. Allereerst bood het hem de gelegenheid haar flink de les te lezen over het feit dat ze hem zo'n lage streek geleverd had. Ze had hem op zijn minst even kunnen waarschuwen nietwaar?
Verontschuldigen deed ze zich niet. In plaats daarvan keek ze hem schalks aan en zei dat hij er anders best op vooruit was gegaan.
Daarna zwommen ze een tijdje samen op, vingen vissen die ze heel romantisch aan elkaar voerden en tenslotte vroeg ze of hij die vrolijk gekleurde woonboot nog steeds had. Een kwartiertje later stonden ze in zijn kamer. Gut wat was ze toch beeldschoon.
En sexy.
En ondeugend.
En verleidelijk.
Ocean Breeze was beslist geen zacht briesje. Eerder een zeestorm. En toen Daryl de volgende ochtend wakker werd, bleek ze verdwenen.
Hij had een beetje een katergevoel. Eerst douchte hij zich bijna een uur in de hoop dat het hem zou oppeppen en dat hielp inderdaad enigszins, maar niet echt. Daarna propte hij zich vol met iedere vis en elk stukje zeewier dat hij zijn koelkast had liggen en hoewel dat zijn honger stilde, hij bleef zitten met een leeg gevoel. Was hij verliefd?
Schelpen zoeken leidde hem af. Hij hield ervan rond te trekken en stranden af te schuimen met behulp van het apparaatje dat hij lang geleden van zijn moeder gestolen had en waarvan ze op de dag van vandaag dacht dat ze het ergens moest hebben laten slingeren. Het werkte ook met edelstenen, zaden, diertjes, van alles. Daryl was er superzuinig op want het was een handige manier om geld bij te verdienen.
Het was toeval dat hij de dag eindigde op het strandje onder zijn ouderlijk huis, hij kon net zo goed even bij zijn moeder op bezoek gaan en naar zijn kleine nichtje kijken. Jill was alweer een half jaar oud en onmiskenbaar buitenaards, met de gitzwarte ogen van haar vader en zijn olijfgroene huid. Maar haar haartjes hadden de vurig rode kleur van haar moeder en oma en opa. Daryl was dol op haar en zij op hem.
Nadat hij haar een flesje en een schone luier had gegeven, haar op bed had gelegd en haar kamerdeur achter zich wilde dichttrekken, liep hij onverwacht Isabella tegen het lijf. "Hi stranger", zei ze, met een aarzelende lach. "Je bent niet eenvoudig te bereiken en mijn apps beantwoord je ook niet."
Daryl voelde zich slecht, hij had haar inderdaad al die maanden ontlopen. Hij besloot maar meteen open kaart te spelen en uit te leggen dat hij liever als vrienden verder wilde. Waarop ze verbolgen vroeg of er soms een ander in het spel was en toen hij daar met een wat ontwijkend gegrom op reageerde omdat hij dat eigenlijk zelf ook niet wist, kreeg hij de wind van voren. Met als eindconclusie dat ze de verhalen van zijn moeder over zijn promiscue vader bij voorkeur had willen negeren maar dat nu dan toch bleek dat de appel niet ver van de boom was gevallen.
Het was niet de eerste keer in zijn leven dat Daryl geconfronteerd werd met zijn twijfelachtige wortels en de liefdeloze manier waarop hij op deze wereld was terechtgekomen, maar dat de algemeen verfoeide karaktertrekken van zijn vader blijkbaar ook onder kennissen gedeeld werden en nu kritiekloos op hem geplakt, raakte hem. En bracht hem in verwarring want hij moest eerlijk bekennen dat hij inderdaad een zekere bandeloosheid in zichzelf bespeurde waar het om vrouwen ging. Zonder verder nog iets te zeggen of afscheid te nemen verliet hij het huis en keerde terug naar de Nooitlek.
De weken daarna bracht hij door met timmeren. Waar hij het voorheen alleen maar prettig had gevonden de boot onbeschermd in de volle zon te besturen, de wind in zijn haren, daar had hij er tegenwoordig echt hinderlijk last van en moest om de paar uur pauzeren om zich te douchen of een duik te nemen. Een zeemeermin had vocht nodig en hoe heter het was, hoe sneller hij uitdroogde.
Echt een plan had hij niet. Hij voer rond en toen hij een eilandje ontwaarde waar hij nog nooit geweest was en een lege haven, meerde hij aan. Vlakbij zag hij een gebouw dat op een café leek en toen hij de motor uitschakelde, kon hij inderdaad vaag muziek horen in de verte. Nieuwsgierig geworden besloot hij een kijkje te nemen.
Toen hij binnenkwam was er een goochelaar bezig die duidelijk nog een hoop moest leren en eigenlijk vooral steeds zijn mouwen in brand stak, wat op zich best onderhoudend was. Maar weldra werd zijn plek ingenomen door een jongleur die het er stukken beter vanaf bracht.
Even vergat Daryl zijn sores en gaf zich over aan de kunsten op het podium.
Na afloop dronk Daryl een pilsje (hij miste toch wel enorm hoe heerlijk hem dat vroeger kon smaken) en ging toen in op een uitnodiging voor een potje biljart.
En net toen ze vrouwelijke belangstelling kregen en de avond nog leuker had kunnen worden, voelde Daryl de inmiddels bekende duizelingen opkomen en wist hij dat hij heel snel een douche moest gaan nemen. En dat was meteen het einde van zijn geslaagde uitje. Hij kon zijn frustratie maar moeilijk onderdrukken toen hij naar de boot terug rende.
De Pareldiepte was de laatste duikplek die hij nog nooit verkend had en aangezien hij daar momenteel niet al te ver vandaan lag, zwom hij er de volgende ochtend heen.
Hij was nog maar net beneden, toen hij in de verte iemand op zich af zag komen met een snelheid, die verried dat het een zeemeermin moest zijn.
Wat bonkte zijn hart hinderlijk, kon hij alsjeblieft even normaal doen? Hij groette haar met het air van iemand die momenteel belangrijker dingen te doen heeft en prompt daarop viel zijn oog op een grot. Die kon hij wel even gaan onderzoeken.
Ok, dat was een aangename verrassing, en een bijzonder aparte ervaring ook. Maar ondertussen had hij, voordat hij zich ineens in een innige verstrengeling met Ocean had bevonden, iets gezien dat op een tunnel leek dus dat wilde hij toch wel even onderzoeken. Hij verontschuldigde zich, en ging opnieuw de grot in. Hij voelde wat rond en hij had het goed gezien, er was een tunnel. Nieuwsgierig kroop hij naar binnen. Tegenwoordig toch iets minder beducht omdat hij niet kon stikken hier beneden. Onmiddelijk voelde hij hoe hij werd weggezogen in een wirwar van luchtbelletjes.
Hij had niet het flauwste benul waar hij zich bevond, hoewel hij achter zich de vertrouwde contouren van Cielo Insolar zag. Hij had geen idee gehad dat zich hier land bevond.
Op het strand vond hij een schelp en hij bedacht dat Ocean hem die avond bij hem op de boot verteld had, dat je zeemeerminnen op die manier kon roepen. Hij kon het proberen, misschien maakte ze zich zorgen.
Maar ze kwam niet.
Heel bijzonder was het eiland verder niet. Hij vond wat schelpen en edelstenen, maar voor de rest was het leeg. Zelfs geen hut, zoals op het eiland dat hij gevonden had na het resort-avontuur. Hij besloot maar terug naar de boot te gaan, hij had een aardige zwemtocht voor de boeg.