Generatie 16 - deel 6, Het goede leven
Na hun grimmige aanvaring aan het eind van de vakantie keert al snel de rust terug binnen hun relatie. Milan herhaalt dat het hem spijt dat hij zo vinnig uit de hoek kan komen soms, en daarop haalt Dorian zijn schouders op en mompelt dat hijzelf misschien ook wel iets te fel heeft gereageerd.Daarmee is de kous af.Intussen staat de tijd niet stil en ook Dorians jongste zusjes bereiken de puberteit. Ilja en Sierra hebben drie mooie dochters en dat zorgt ervoor dat met name Ilja zich ontpopt als een overbezorgde politieagent. Vooral wanneer er jongens in de buurt zijn."Hij maakt ons leven tot een hel", gromt Britney geregeld op dramatische toon. "We mogen niks!"
"Hij wil je gewoon beschermen", sust Abbey, die vier jaar ouder is en ook rustiger dan haar zusjes.
"Tegen jongens ja", haalt April haar neus op. "Misschien zijn we wel lesbisch, net als Dorian. Maakt hij zich druk om niets."
Dorian lacht. "Je mag alles tegen me zeggen, maar ik ben niet lesbisch", grijnst hij.Met zijn djinnbroer en -zusjes heeft hij geen contact. Ze hebben hem nooit benaderd na zijn aanvaring met Dewi en hij gaat er vanuit dat ze haar kant hebben gekozen. En hoewel hij het jammer vindt dat dat hem de vriendschap met zijn enige broer heeft gekost, legt hij het verder naast zich neer. Tot hij op een avond Madan tegen het lijf loopt op een beachparty.Als hij een kamer binnenwandelt staan ze ineens oog in oog, wat voor allebei nogal ongemakkelijk is. Een moment overweegt Dorian om zich om te draaien en weg te lopen, maar dan bedenkt hij zich.
"Hoi", zegt hij.
Madan staat nog een ogenblik als bevroren en schraapt dan zijn keel. "Hoi", echoot hij kort.Alsnog wil Dorian wegwandelen, als Madan ineens gejaagd begint te praten."Je moet ons niet haten, Dorian. Ons maakt het niks uit en we vinden het fijn dat je gelukkig bent. Maar mama..."
"Je bent volwassen, Madan, vaar je eigen koers", reageert Dorian bot en verlaat de kamer, om vrijwel prompt tegen Meher aan te lopen, die het korte gesprekje kennelijk gevolgd heeft.Verdrietig kijkt ze hem aan.
"Jij hebt makkelijk praten, Dorian. Jij hebt je vader nog om op terug te vallen, en je andere familie. Wij hebben alleen papa en mama en je weet hoe ze is."
Dorian haalt zijn schouders op. "Doe wat je goed acht, mij maakt het niet uit. Ik zou nooit zo bij iemand onder de plak willen zitten, dat weet ik wel. Al was het de laatste persoon op aarde."Frankrijk blijft trekken en hoewel ze af en toe ook samen op vakantie gaan, vindt Dorian het heerlijk om helemaal in zijn eentje te reizen. Milan heeft er geen bezwaar tegen. "We zijn toch niet elkaars bezit? Reis zoveel je wilt als je ervan geniet, het zit in je bloed. Ik vermaak me hier thuis wel."Genieten doet Dorian zeker, hoewel hij het jammer vindt dat de inwoners van Champs les Sims nooit eens iets echt spannends voor hem hebben. Het blijft bij nectar maken, op kikkers jagen, zeldzame stenen zoeken en een rondje door het dorp rennen ter promotie van gezonde lichaamsbeweging.Eén keer denkt hij dat hij weer iets spannends te doen krijgt, als hij op zoek moet naar een geest die zich ophoudt in de geheime tuin die hij eerder ontdekt heeft. Maar zelfs die wil niks anders van hem, dan dat hij wat granaatappels voor hem plukt."Een geheime tuin én een geest, het kan niet op", verzucht zijn opdrachtgever blij.
De man moet een saai leven hebben.Hoezeer Dorian het ook betreurt dat de opdrachten die hij krijgt zelfs niet in de buurt komen van de avonturen die zijn opa allemaal beleefde, wérkelijk deprimerend zijn de talloze malen dat het avonturenbord leeg is en er dus niets te doen valt. Op die dagen gaat hij maar naar de brouwerij om nectar te maken, of hij maakt wandelingen en tokkelt wat op zijn gitaar.Als hij op een avond, na andermaal een dag niks doen, de dag afsluit door nog even naar het bord te gaan, ziet hij tot zijn vreugde weer een briefje hangen.Ik wil op vakantie naar Egypte, maar heb een logeeradres nodig. Ben jij degene die dat voor mij kan regelen?Dat is een idee, Egypte. Misschien moet hij de voetssporen van opa maar eens wat letterlijker gaan volgen en zijn geluk in Afrika zoeken. Hij pakt het briefje en belt Milan. "Ik kom naar huis", zegt hij.Milan blijkt weer voor zijn werk in de stad te zitten, dus als Dorian thuiskomt gaat hij meteen ijverig aan de slag om een welkomstfeestje te organiseren. Hij heeft inmiddels een uitgebreide moestuin, met verschillende soorten druiven en fruitbomen, en hij experimenteert graag door allerlei fruitcombinaties in de nectarbrouwer te gooien. De ene keer pakt dat geslaagder uit dan de andere keer. Zijn nectarkelder begint al aardig gevuld te raken en in Milan vindt hij een gewillig slachtoffer bij het proeven en testen.Hij bevindt zich al geruime tijd in zijn schuurtje, als Milan eindelijk binnenwandelt."Je bent toch veel eerder thuis gekomen dan gepland?", vraagt die verbaasd.
Dorian knikt. "Égggypte", zegt hij. En als hij ziet hoe Milan zijn wenkbrauwen fronst in onbegrip: "Ik mmoet naar Égggypte."
Op de een of andere manier willen de medeklinkers niet zo rap zijn mond verlaten als normaal en hij giechelt even.
Plagerig kijkt Milan hem aan. "Volgens mij ben je hier al een paar uurtjes bezig. Heb je nog wat voor mij overgelaten?"Dorian knikt ijverig, een beetje uitgelaten omdat hij blij is Milan na een aantal weken weer te zien."Ietsheelbezondersss."
Irritant hoe die s ietsje te lang tussen zijn tanden blijft plakken. Met een geconcentreerde blik en zonder te morsen schenkt hij een glas in.
"Wauw!", roept Milan, "dit is bijzonder! Ik gloei helemaal. Heb je dat zelf gemaakt?!"
"Nee", grijnst Dorian, om zorgvuldig articulerend te vervolgen: "dit is een van die dure flessen die ik gekocht heb. Om te vieren dat we weer samen zijn."
Vertederd kijkt Milan hem aan. "Zo", lacht hij, "die zin kwam er ineens soepel uit."
Even staart hij in zijn glas en drinkt het dan in een teug leeg.Buiten slaat hij zijn armen om Dorian heen en kust hem.
"Ik hou van je, ik hou zoveel van je", fluistert hij zacht.
"Dat hoef je niet zo verdrietig te zeggen", lacht Dorian en trekt hem mee naar de slaapkamer.Zodra Dorian een beetje is uitgerust van de reis, boekt hij een vliegtuig naar Egypte. Daar is hij echter niet lang. De zinderende hitte en het brandende zand is niks voor hem, hij vindt het er vreselijk. Hij belt aan bij het eerste het beste huis dat hij tegenkomt, spreekt wat vriendelijke woorden tegen de bewoonster en na niet al te lange tijd geeft die aan dat zijn 'vriend' van harte welkom is om in haar huis te verblijven.Onmiddellijk belt hij naar Frankrijk en krijgt - na een keurig bedankje - te horen of hij hetzelfde in China zou willen doen. China..., ach, waarom ook niet? Wie weet wat China hem brengt. Dorian kijkt nog wat rond - het zou zonde zijn om helemaal niets van Egypte te zien nu hij er toch is - en denkt aan zijn opa. Daarna reist hij meteen door naar China.Ook daar belt hij zomaar ergens aan en wordt binnengelaten door een grote kerel, die na wat heen en weer gepraat vrij snel aangeeft dat zijn huis uiteraard openstaat voor gasten uit het buitenland.Dorian wil net afscheid nemen, als hij iets bedenkt.
"Doet u toevallig aan Sim Fu?""Toevallig wel", lacht de man. "Je wilt sparren?"
Dorian is kansloos, maar het is een fantastische ervaring om met een echte Chinese kampioen te vechten."Je hebt absoluut talent", zegt de man goedkeurend. "Blijf oefenen. Bezoek anders onze Academie eens, daar kun je je volledig op onze prachtige sport concentreren."Hoewel Dorian van plan was er een dagje te gaan kijken, blijft hij er uiteindelijk drie volle weken. Aanvankelijk om op de vechtpop te oefenen, maar na wat gesprekken met Chinezen ontdekt hij de kunst van het mediteren. Drie weken lang vertoeft hij in en rond de Academie en in de Verlichtingstuin, en komt volledig in balans. Het is een unieke ervaring en als hij op de laatste avond uitkijkt over de Verboden Stad, spreekt hij met zichzelf af dat hij hier zeker ooit nog zal terugkeren. En zo kabbelt het leven voort.
Milan en Dorian zijn gelukkig, Dorian blijft zich bezighouden met zijn tuin en met de nectar en Milan doet het zo goed op zijn werk, dat hij wordt gepromoveerd tot weerman.Het is rond deze tijd, dat de anonieme telefoontjes beginnen. Een vervormde stem, die Dorian op de een of andere manier vaag bekend voorkomt en die hem - "met de beste bedoelingen" - gruwelijke dingen influistert.Anonieme telefoontjes zijn iets smerigs, en Dorian besluit er geen geloof aan te hechten.
"Hij wil je gewoon beschermen", sust Abbey, die vier jaar ouder is en ook rustiger dan haar zusjes.
"Tegen jongens ja", haalt April haar neus op. "Misschien zijn we wel lesbisch, net als Dorian. Maakt hij zich druk om niets."
Dorian lacht. "Je mag alles tegen me zeggen, maar ik ben niet lesbisch", grijnst hij.Met zijn djinnbroer en -zusjes heeft hij geen contact. Ze hebben hem nooit benaderd na zijn aanvaring met Dewi en hij gaat er vanuit dat ze haar kant hebben gekozen. En hoewel hij het jammer vindt dat dat hem de vriendschap met zijn enige broer heeft gekost, legt hij het verder naast zich neer. Tot hij op een avond Madan tegen het lijf loopt op een beachparty.Als hij een kamer binnenwandelt staan ze ineens oog in oog, wat voor allebei nogal ongemakkelijk is. Een moment overweegt Dorian om zich om te draaien en weg te lopen, maar dan bedenkt hij zich.
"Hoi", zegt hij.
Madan staat nog een ogenblik als bevroren en schraapt dan zijn keel. "Hoi", echoot hij kort.Alsnog wil Dorian wegwandelen, als Madan ineens gejaagd begint te praten."Je moet ons niet haten, Dorian. Ons maakt het niks uit en we vinden het fijn dat je gelukkig bent. Maar mama..."
"Je bent volwassen, Madan, vaar je eigen koers", reageert Dorian bot en verlaat de kamer, om vrijwel prompt tegen Meher aan te lopen, die het korte gesprekje kennelijk gevolgd heeft.Verdrietig kijkt ze hem aan.
"Jij hebt makkelijk praten, Dorian. Jij hebt je vader nog om op terug te vallen, en je andere familie. Wij hebben alleen papa en mama en je weet hoe ze is."
Dorian haalt zijn schouders op. "Doe wat je goed acht, mij maakt het niet uit. Ik zou nooit zo bij iemand onder de plak willen zitten, dat weet ik wel. Al was het de laatste persoon op aarde."Frankrijk blijft trekken en hoewel ze af en toe ook samen op vakantie gaan, vindt Dorian het heerlijk om helemaal in zijn eentje te reizen. Milan heeft er geen bezwaar tegen. "We zijn toch niet elkaars bezit? Reis zoveel je wilt als je ervan geniet, het zit in je bloed. Ik vermaak me hier thuis wel."Genieten doet Dorian zeker, hoewel hij het jammer vindt dat de inwoners van Champs les Sims nooit eens iets echt spannends voor hem hebben. Het blijft bij nectar maken, op kikkers jagen, zeldzame stenen zoeken en een rondje door het dorp rennen ter promotie van gezonde lichaamsbeweging.Eén keer denkt hij dat hij weer iets spannends te doen krijgt, als hij op zoek moet naar een geest die zich ophoudt in de geheime tuin die hij eerder ontdekt heeft. Maar zelfs die wil niks anders van hem, dan dat hij wat granaatappels voor hem plukt."Een geheime tuin én een geest, het kan niet op", verzucht zijn opdrachtgever blij.
De man moet een saai leven hebben.Hoezeer Dorian het ook betreurt dat de opdrachten die hij krijgt zelfs niet in de buurt komen van de avonturen die zijn opa allemaal beleefde, wérkelijk deprimerend zijn de talloze malen dat het avonturenbord leeg is en er dus niets te doen valt. Op die dagen gaat hij maar naar de brouwerij om nectar te maken, of hij maakt wandelingen en tokkelt wat op zijn gitaar.Als hij op een avond, na andermaal een dag niks doen, de dag afsluit door nog even naar het bord te gaan, ziet hij tot zijn vreugde weer een briefje hangen.Ik wil op vakantie naar Egypte, maar heb een logeeradres nodig. Ben jij degene die dat voor mij kan regelen?Dat is een idee, Egypte. Misschien moet hij de voetssporen van opa maar eens wat letterlijker gaan volgen en zijn geluk in Afrika zoeken. Hij pakt het briefje en belt Milan. "Ik kom naar huis", zegt hij.Milan blijkt weer voor zijn werk in de stad te zitten, dus als Dorian thuiskomt gaat hij meteen ijverig aan de slag om een welkomstfeestje te organiseren. Hij heeft inmiddels een uitgebreide moestuin, met verschillende soorten druiven en fruitbomen, en hij experimenteert graag door allerlei fruitcombinaties in de nectarbrouwer te gooien. De ene keer pakt dat geslaagder uit dan de andere keer. Zijn nectarkelder begint al aardig gevuld te raken en in Milan vindt hij een gewillig slachtoffer bij het proeven en testen.Hij bevindt zich al geruime tijd in zijn schuurtje, als Milan eindelijk binnenwandelt."Je bent toch veel eerder thuis gekomen dan gepland?", vraagt die verbaasd.
Dorian knikt. "Égggypte", zegt hij. En als hij ziet hoe Milan zijn wenkbrauwen fronst in onbegrip: "Ik mmoet naar Égggypte."
Op de een of andere manier willen de medeklinkers niet zo rap zijn mond verlaten als normaal en hij giechelt even.
Plagerig kijkt Milan hem aan. "Volgens mij ben je hier al een paar uurtjes bezig. Heb je nog wat voor mij overgelaten?"Dorian knikt ijverig, een beetje uitgelaten omdat hij blij is Milan na een aantal weken weer te zien."Ietsheelbezondersss."
Irritant hoe die s ietsje te lang tussen zijn tanden blijft plakken. Met een geconcentreerde blik en zonder te morsen schenkt hij een glas in.
"Wauw!", roept Milan, "dit is bijzonder! Ik gloei helemaal. Heb je dat zelf gemaakt?!"
"Nee", grijnst Dorian, om zorgvuldig articulerend te vervolgen: "dit is een van die dure flessen die ik gekocht heb. Om te vieren dat we weer samen zijn."
Vertederd kijkt Milan hem aan. "Zo", lacht hij, "die zin kwam er ineens soepel uit."
Even staart hij in zijn glas en drinkt het dan in een teug leeg.Buiten slaat hij zijn armen om Dorian heen en kust hem.
"Ik hou van je, ik hou zoveel van je", fluistert hij zacht.
"Dat hoef je niet zo verdrietig te zeggen", lacht Dorian en trekt hem mee naar de slaapkamer.Zodra Dorian een beetje is uitgerust van de reis, boekt hij een vliegtuig naar Egypte. Daar is hij echter niet lang. De zinderende hitte en het brandende zand is niks voor hem, hij vindt het er vreselijk. Hij belt aan bij het eerste het beste huis dat hij tegenkomt, spreekt wat vriendelijke woorden tegen de bewoonster en na niet al te lange tijd geeft die aan dat zijn 'vriend' van harte welkom is om in haar huis te verblijven.Onmiddellijk belt hij naar Frankrijk en krijgt - na een keurig bedankje - te horen of hij hetzelfde in China zou willen doen. China..., ach, waarom ook niet? Wie weet wat China hem brengt. Dorian kijkt nog wat rond - het zou zonde zijn om helemaal niets van Egypte te zien nu hij er toch is - en denkt aan zijn opa. Daarna reist hij meteen door naar China.Ook daar belt hij zomaar ergens aan en wordt binnengelaten door een grote kerel, die na wat heen en weer gepraat vrij snel aangeeft dat zijn huis uiteraard openstaat voor gasten uit het buitenland.Dorian wil net afscheid nemen, als hij iets bedenkt.
"Doet u toevallig aan Sim Fu?""Toevallig wel", lacht de man. "Je wilt sparren?"
Dorian is kansloos, maar het is een fantastische ervaring om met een echte Chinese kampioen te vechten."Je hebt absoluut talent", zegt de man goedkeurend. "Blijf oefenen. Bezoek anders onze Academie eens, daar kun je je volledig op onze prachtige sport concentreren."Hoewel Dorian van plan was er een dagje te gaan kijken, blijft hij er uiteindelijk drie volle weken. Aanvankelijk om op de vechtpop te oefenen, maar na wat gesprekken met Chinezen ontdekt hij de kunst van het mediteren. Drie weken lang vertoeft hij in en rond de Academie en in de Verlichtingstuin, en komt volledig in balans. Het is een unieke ervaring en als hij op de laatste avond uitkijkt over de Verboden Stad, spreekt hij met zichzelf af dat hij hier zeker ooit nog zal terugkeren. En zo kabbelt het leven voort.
Milan en Dorian zijn gelukkig, Dorian blijft zich bezighouden met zijn tuin en met de nectar en Milan doet het zo goed op zijn werk, dat hij wordt gepromoveerd tot weerman.Het is rond deze tijd, dat de anonieme telefoontjes beginnen. Een vervormde stem, die Dorian op de een of andere manier vaag bekend voorkomt en die hem - "met de beste bedoelingen" - gruwelijke dingen influistert.Anonieme telefoontjes zijn iets smerigs, en Dorian besluit er geen geloof aan te hechten.