Generatie 12 - deel 8, Meer baby's
Er brak nu een gelukkige periode aan voor de Kobaynes. Evelyn was erg in zijn nopjes met zijn zoon, die zijn hemelblauwe ogen én zijn zwarte haar geërfd had.Hoewel hij dol was op zijn dochter, kon hij er niet omheen dat deze babytijd heel anders voelde dan die van Rosalyn. Het was onmogelijk om oogcontact te maken met een geest en met name de eerste maanden is dat wel heel belangrijk. Bovendien had Sander dat typische babyluchtje, terwijl Rosalyn geurloos was (op haar luiers na).Als hij eerlijk was, dan kon hij de reacties van zijn dorpsgenoten dus best begrijpen. Hij hoopte alleen dat het Rosalyn niet teveel schade zou berokkenen en dat ze een zo normaal mogelijk leven kon leiden.Zijn zorgen ten aanzien van school bleken gelukkig ongegrond. De eerste dag was Rosalyn doodnerveus in de schoolbus gestapt, om er 's middags met een blij glimlachje weer uit te komen. Als de kinderen al anders tegen haar deden, dan was dat omdat ze heel erg nieuwsgierig waren en vol vragen zaten.Ze had al snel één hartsvriendinnetje en ook met de rest van de klas kon ze het goed vinden. Na een week nam ze Julia apart en vroeg haar moeder of ze op balletles mocht, omdat Gwendoline dat ook deed. "Ja natuurlijk!", riep Julia meteen enthousiast. "Dat heb ik ook gedaan toen ik op de basisschool zat!"Intussen begonnen Julia en Evelyn de indruk te krijgen dat er iets niet helemaal boterde in het huwelijk van Roisin en Liam."Is er iets gebeurd tussen jullie?", vroeg Evelyn op een avond, toen Roisin naar een feestje moest. Liam was weer eens weg, dus hij had aangeboden op Julia's neefje te passen.
"Welnee", antwoordde ze luchtig. "Liam is zo'n verstrooide professor, die weet de helft van de tijd niet eens waar hij is en waarom."
Maar de blik in haar ogen overtuigde hem niet.Ze vertrok en Evelyn ging naar boven om de jongen nog een verhaaltje voor te lezen voordat hij ging slapen. Hij leek sprekend op zijn moeder, alleen zijn vlammende haarlokken verraadden wie zijn vader was.Een paar dagen later gebeurde er iets wat er al een tijdje zat aan te komen: Evelyn liep tijdens een bezoekje aan de kunstgalerij Edouard tegen het lijf. Die schrok duidelijk van de confrontatie, stotterde iets dat klonk als 'ha broertje' en leek daarna met vluchtende ogen te kijken of er een manier was om weg te lopen.Dat irriteerde Evelyn mateloos. Het was immers niet zijn schuld dat ze weer in hetzelfde dorp woonden en dat zei hij ook."Och jongen", antwoordde Edouard met een kille blik in zijn ogen, "wat maken we ons weer druk. Denk je nou werkelijk dat ik de keuze van mijn woonplaats af laat hangen van waar jij uithangt?"
"Nou...", aarzelde Evelyn verbolgen, "ik vind het wel heel toevallig dat je van alle plekken op aarde precies Emblesight hebt uitgekozen, ja. Naar ik begrijp moet het in Alaska ook leuk wonen zijn en het klimaat daar past in ieder geval veel beter bij jouw karakter. Ik geef maar een hint, hoor."
"Gut wat zijn we weer aardig", snoof Edouard nijdig en vertrok, terwijl Evelyn hem een beetje verward bleef nastaren."Wist je dat hij uit de band is gestapt?", vroeg Julia, toen hij haar over de ontmoeting vertelde. "Ik heb gelezen dat het niet zo goed gaat met hem."
"Erg interessant", reageerde Evelyn kortaf, "heb je nog ander nieuws?"
"Toevallig wel", zei Julia, "je wordt weer vader.""WAT!?", riep Evelyn verschrikt. "Maar dat kan helemaal niet! Zoveel kinderen kunnen we hier niet kwijt. Zul je nog zien dat het een tweeling wordt ook!" Hierna sprak Julia twee volle dagen niet tegen hem.Intussen was er iets vreemds aan de hand met Rosalyn. Ze kwam steeds later thuis uit school, ze spijbelde veel, maakte haar huiswerk maar matig en versliep zich nogal eens, zodat ze vaak de schoolbus miste."Misschien moeten we haar van die balletles afhalen", zei Julia tegen Evelyn, toen ze hem vergeven had. "Volgens mij heeft ze er niet erg veel talent voor, wat ze laat zien is maar matigjes. Net of ze amper lessen heeft gevolgd. Dat zeg ik natuurlijk niet tegen haar, maar ik heb liever dat ze die tijd aan haar huiswerk besteedt."Dat hielp echter geen sikkepit: Rosalyn bleef laat thuiskomen, onder het mom dat ze haar huiswerk elders maakte. Omdat haar cijfers net boven de voldoendegrens bleven lieten Evelyn en Julia het maar een beetje rusten. Ze hadden het ook druk met andere dingen: Evelyn was begonnen het huis te verbouwen, in afwachting van de baby. Julia had het aan Rosalyn verteld en die reageerde met afgrijzen. "Nog zo'n huilend mormeltje!?", riep ze uit."Nou, wat onaardig van je", zei Julia geschokt. En met een schuin oog naar Evelyn: "Ben ik hier de enige die straks blij is met dit kleintje?"
"Nee hoor", lachte Evelyn lief. "Als de bovenverdieping klaar is mag je net zoveel kinderen krijgen als je wilt.""Dank je, maar hierna is het wel klaar, hoor", antwoordde Julia. "Wat me trouwens bij het volgende brengt: wij zijn niet de enigen die een kindje krijgen."
"Oh nee?", vroeg Evelyn, niet buitengewoon geïnteresseerd in babynieuws.
"Nee, en je gaat stijl achterover slaan. Een tijdje terug kwam Dylan langs. Toen jij niet thuis bleek stond hij even zenuwachtig met zijn voeten te schuifelen en naar de grond te staren. En uiteindelijk kwam het hoge woord eruit: hij heeft bij een van zijn avontuurtjes een kind verwekt.""Oei...", zei Evelyn verbluft. "Arme vrouw en arm kind.""Misschien", zei Julia vaag. "Ik had het idee dat hij eigenlijk nogal vol was van haar. Misschien begint hij een beetje tot bedaren te komen, zijn wilde haren kwijt te raken. Per slot van rekening is hij al een veertiger, ook al is hij zo stom geweest lustig uit de fontein van de eeuwige jeugd te drinken."Verbouwereerd keek Evelyn haar aan.
"Dat vertelde hij me. Hij dacht dat ik onder de indruk zou zijn, maar iedere Emblesighter weet waar dat ding zich bevindt en ook dat je ermee moet uitkijken. Het is nooit wetenschappelijk bewezen, maar ze vermoeden dat je er uiteindelijk zo groen van wordt als een kikker, net als de groenlingen."
"Oh...", slikte Evelyn, en wierp een heimelijke blik op zijn huid. "En je blijft dus eeuwig jong als je eruit drinkt?"
"Zolang je eruit drinkt, ja", antwoordde Julia. "Zeg, je gaat me toch niet vertellen...."
"Ik ben bang van wel", zei Evelyn een beetje schaapachtig.Later stond hij alleen met Sander zachtjes van zich af te praten.
"Zo, dus die ouwe dibbes wordt vader", zei hij. "En die ouwe dibbes vertelt dat niet aan zijn beste vriend, maar wel aan diens vrouw. Wat moeten we daar nou weer van denken?"
"Pa-pa!", zei Sander, hetgeen Evelyn op slag al zijn sores deed vergeten.De maanden gingen voorbij en Julia's buik werd dikker en dikker. Het huis was verbouwd en klaar om het jongste Kobayne-telgje te verwelkomen. "Echt mooi is het niet geworden", grijnsde Evelyn verontschuldigend. "Het lijkt een beetje alsof er een vliegtuig op het dak is geland, maar goed. We hadden geen keus en we hebben er een mooi balkon bij."Ook Dylan verheugde zich op het vaderschap. Inmiddels hadden Evelyn en Julia kennisgemaakt met zijn vriendin Caitlin en samen achteraf zitten giechelen om het verliefde stelletje."Dylan is echt als een blad aan de boom omgeslagen, maar ze is me wel een type, hoor."
"Ik vind haar grappig", knikte Julia. "Ze laat zich niet de kaas van het brood eten, precies wat Dylan nodig heeft."Spoedig hierna werden kort achter elkaar twee baby's geboren in Emblesight: Frances Kobayne en Lindsey Thomas."Ik wil me niet met andermans naamkeuze bemoeien", zei Evelyn tegen Julia, maar ik weet toevallig dat het niet altijd leuk is voor een jongen om een meisjesnaam te krijgen.”
"Caitlin schijnt erg van Fleetwood Mac te houden", legde ze uit.
"Kijk, dat weet jij dan weer"", zei Evelyn. "Maar voor het ventje blijft het zielig."Twee jaren vlogen voorbij. Sander leerde lopen en praten en op het potje te gaan. Rosalyn bleef haar eigen geheime gangetje gaan en Frances groeide op tot een blond peutertje.
"Dat heeft moeder natuur grappig geregeld", zei Evelyn. "Ik mijn evenbeeld en jij het jouwe. Ik hoop dat we ooit zullen weten op wie Rosalyn lijkt."En niet alleen de Kobaynekindertjes leken sprekend op hun ouders. Ook Lindsey bleek, toen hij opgroeide, niet van de melkboer.
"Het is werkelijk verbluffend", schaterde Evelyn elke keer als hij het kereltje zag. "Precies die hondenblik..., die, nou ja, de oogopslag van z'n vader." Caitlin lachte hartelijk met hem mee."Wat was er zo lollig?", vroeg Dylan even later toen Evelyn een spelletje Koning Kegel met hem kwam doen.
"Niks, je zoon lijkt op je", glimlachte die. "Hebben jullie zin om een hapje te gaan eten met me?""Een avondje met die twee is werkelijk fenomenaal", vertelde hij later thuis aan Julia. "Ze zitten elkaar constant in de maling te nemen en mij erbij, als ik niet uitkijk. Zij is heel scherp en humoristisch, ik snap wel waarom hij op haar gevallen is."
"Oh ja?", vroeg Julia plagerig.
"Zoals jij waarschijnlijk heel goed snapt waarom zij op hem gevallen is", vervolgde hij.
Waarop ze hem even uit de hoogte aankeek en zei: "Ik heb geen idee waar je het over hebt."
"Welnee", antwoordde ze luchtig. "Liam is zo'n verstrooide professor, die weet de helft van de tijd niet eens waar hij is en waarom."
Maar de blik in haar ogen overtuigde hem niet.Ze vertrok en Evelyn ging naar boven om de jongen nog een verhaaltje voor te lezen voordat hij ging slapen. Hij leek sprekend op zijn moeder, alleen zijn vlammende haarlokken verraadden wie zijn vader was.Een paar dagen later gebeurde er iets wat er al een tijdje zat aan te komen: Evelyn liep tijdens een bezoekje aan de kunstgalerij Edouard tegen het lijf. Die schrok duidelijk van de confrontatie, stotterde iets dat klonk als 'ha broertje' en leek daarna met vluchtende ogen te kijken of er een manier was om weg te lopen.Dat irriteerde Evelyn mateloos. Het was immers niet zijn schuld dat ze weer in hetzelfde dorp woonden en dat zei hij ook."Och jongen", antwoordde Edouard met een kille blik in zijn ogen, "wat maken we ons weer druk. Denk je nou werkelijk dat ik de keuze van mijn woonplaats af laat hangen van waar jij uithangt?"
"Nou...", aarzelde Evelyn verbolgen, "ik vind het wel heel toevallig dat je van alle plekken op aarde precies Emblesight hebt uitgekozen, ja. Naar ik begrijp moet het in Alaska ook leuk wonen zijn en het klimaat daar past in ieder geval veel beter bij jouw karakter. Ik geef maar een hint, hoor."
"Gut wat zijn we weer aardig", snoof Edouard nijdig en vertrok, terwijl Evelyn hem een beetje verward bleef nastaren."Wist je dat hij uit de band is gestapt?", vroeg Julia, toen hij haar over de ontmoeting vertelde. "Ik heb gelezen dat het niet zo goed gaat met hem."
"Erg interessant", reageerde Evelyn kortaf, "heb je nog ander nieuws?"
"Toevallig wel", zei Julia, "je wordt weer vader.""WAT!?", riep Evelyn verschrikt. "Maar dat kan helemaal niet! Zoveel kinderen kunnen we hier niet kwijt. Zul je nog zien dat het een tweeling wordt ook!" Hierna sprak Julia twee volle dagen niet tegen hem.Intussen was er iets vreemds aan de hand met Rosalyn. Ze kwam steeds later thuis uit school, ze spijbelde veel, maakte haar huiswerk maar matig en versliep zich nogal eens, zodat ze vaak de schoolbus miste."Misschien moeten we haar van die balletles afhalen", zei Julia tegen Evelyn, toen ze hem vergeven had. "Volgens mij heeft ze er niet erg veel talent voor, wat ze laat zien is maar matigjes. Net of ze amper lessen heeft gevolgd. Dat zeg ik natuurlijk niet tegen haar, maar ik heb liever dat ze die tijd aan haar huiswerk besteedt."Dat hielp echter geen sikkepit: Rosalyn bleef laat thuiskomen, onder het mom dat ze haar huiswerk elders maakte. Omdat haar cijfers net boven de voldoendegrens bleven lieten Evelyn en Julia het maar een beetje rusten. Ze hadden het ook druk met andere dingen: Evelyn was begonnen het huis te verbouwen, in afwachting van de baby. Julia had het aan Rosalyn verteld en die reageerde met afgrijzen. "Nog zo'n huilend mormeltje!?", riep ze uit."Nou, wat onaardig van je", zei Julia geschokt. En met een schuin oog naar Evelyn: "Ben ik hier de enige die straks blij is met dit kleintje?"
"Nee hoor", lachte Evelyn lief. "Als de bovenverdieping klaar is mag je net zoveel kinderen krijgen als je wilt.""Dank je, maar hierna is het wel klaar, hoor", antwoordde Julia. "Wat me trouwens bij het volgende brengt: wij zijn niet de enigen die een kindje krijgen."
"Oh nee?", vroeg Evelyn, niet buitengewoon geïnteresseerd in babynieuws.
"Nee, en je gaat stijl achterover slaan. Een tijdje terug kwam Dylan langs. Toen jij niet thuis bleek stond hij even zenuwachtig met zijn voeten te schuifelen en naar de grond te staren. En uiteindelijk kwam het hoge woord eruit: hij heeft bij een van zijn avontuurtjes een kind verwekt.""Oei...", zei Evelyn verbluft. "Arme vrouw en arm kind.""Misschien", zei Julia vaag. "Ik had het idee dat hij eigenlijk nogal vol was van haar. Misschien begint hij een beetje tot bedaren te komen, zijn wilde haren kwijt te raken. Per slot van rekening is hij al een veertiger, ook al is hij zo stom geweest lustig uit de fontein van de eeuwige jeugd te drinken."Verbouwereerd keek Evelyn haar aan.
"Dat vertelde hij me. Hij dacht dat ik onder de indruk zou zijn, maar iedere Emblesighter weet waar dat ding zich bevindt en ook dat je ermee moet uitkijken. Het is nooit wetenschappelijk bewezen, maar ze vermoeden dat je er uiteindelijk zo groen van wordt als een kikker, net als de groenlingen."
"Oh...", slikte Evelyn, en wierp een heimelijke blik op zijn huid. "En je blijft dus eeuwig jong als je eruit drinkt?"
"Zolang je eruit drinkt, ja", antwoordde Julia. "Zeg, je gaat me toch niet vertellen...."
"Ik ben bang van wel", zei Evelyn een beetje schaapachtig.Later stond hij alleen met Sander zachtjes van zich af te praten.
"Zo, dus die ouwe dibbes wordt vader", zei hij. "En die ouwe dibbes vertelt dat niet aan zijn beste vriend, maar wel aan diens vrouw. Wat moeten we daar nou weer van denken?"
"Pa-pa!", zei Sander, hetgeen Evelyn op slag al zijn sores deed vergeten.De maanden gingen voorbij en Julia's buik werd dikker en dikker. Het huis was verbouwd en klaar om het jongste Kobayne-telgje te verwelkomen. "Echt mooi is het niet geworden", grijnsde Evelyn verontschuldigend. "Het lijkt een beetje alsof er een vliegtuig op het dak is geland, maar goed. We hadden geen keus en we hebben er een mooi balkon bij."Ook Dylan verheugde zich op het vaderschap. Inmiddels hadden Evelyn en Julia kennisgemaakt met zijn vriendin Caitlin en samen achteraf zitten giechelen om het verliefde stelletje."Dylan is echt als een blad aan de boom omgeslagen, maar ze is me wel een type, hoor."
"Ik vind haar grappig", knikte Julia. "Ze laat zich niet de kaas van het brood eten, precies wat Dylan nodig heeft."Spoedig hierna werden kort achter elkaar twee baby's geboren in Emblesight: Frances Kobayne en Lindsey Thomas."Ik wil me niet met andermans naamkeuze bemoeien", zei Evelyn tegen Julia, maar ik weet toevallig dat het niet altijd leuk is voor een jongen om een meisjesnaam te krijgen.”
"Caitlin schijnt erg van Fleetwood Mac te houden", legde ze uit.
"Kijk, dat weet jij dan weer"", zei Evelyn. "Maar voor het ventje blijft het zielig."Twee jaren vlogen voorbij. Sander leerde lopen en praten en op het potje te gaan. Rosalyn bleef haar eigen geheime gangetje gaan en Frances groeide op tot een blond peutertje.
"Dat heeft moeder natuur grappig geregeld", zei Evelyn. "Ik mijn evenbeeld en jij het jouwe. Ik hoop dat we ooit zullen weten op wie Rosalyn lijkt."En niet alleen de Kobaynekindertjes leken sprekend op hun ouders. Ook Lindsey bleek, toen hij opgroeide, niet van de melkboer.
"Het is werkelijk verbluffend", schaterde Evelyn elke keer als hij het kereltje zag. "Precies die hondenblik..., die, nou ja, de oogopslag van z'n vader." Caitlin lachte hartelijk met hem mee."Wat was er zo lollig?", vroeg Dylan even later toen Evelyn een spelletje Koning Kegel met hem kwam doen.
"Niks, je zoon lijkt op je", glimlachte die. "Hebben jullie zin om een hapje te gaan eten met me?""Een avondje met die twee is werkelijk fenomenaal", vertelde hij later thuis aan Julia. "Ze zitten elkaar constant in de maling te nemen en mij erbij, als ik niet uitkijk. Zij is heel scherp en humoristisch, ik snap wel waarom hij op haar gevallen is."
"Oh ja?", vroeg Julia plagerig.
"Zoals jij waarschijnlijk heel goed snapt waarom zij op hem gevallen is", vervolgde hij.
Waarop ze hem even uit de hoogte aankeek en zei: "Ik heb geen idee waar je het over hebt."