Lance's Lot - deel 22, I dream of Jeannie
De volgende dag slaat Lance net voor de middag de voordeur dicht en rijdt naar de stad om het lentefestival te bezoeken. Vastbesloten ditmaal goed op te letten dat hij geen eigen broedsel over het hoofd zal zien, maar daar blijkt weinig kans op. Het is uitermate stil, zeg maar gerust uitgestorven. Lange tijd is hij de enige bezoeker en dat bevalt hem eigenlijk prima. Hij raapt wat eieren, draait een paar rondjes op de rolschaatsbaan en besluit dan in een opwelling zich te laten schminken."Verrassend", reageert de dienstdoende vrijwilliger, "wil meneer als prinsesje of als piraat?"
"Doe maar als piraat."
"Over de baard heen?"
"Welja, de baard doet mee."Wat nu... Het is toch wel jammer dat er verder niemand is. Hij slentert wat rond, raapt nog een paasei en dan valt zijn oog op de kraampjes waarin twee frisse jongelieden van beiderlei geslacht wat verveeld voor zich uit staan te staren.
"Wat is dit?", vraagt Lance, terwijl hij het bordje leest. "Aha, vijf simoleons voor een zoen?""We zijn nog niet echt begonnen", antwoordt het meisje een beetje afwerend.
"Lieg niet", lacht de jongen in het andere kraampje. "Geen leeftijdsdiscriminatie hoor Monica. Het is lente en die meneer heeft net zoveel recht op een heerlijke pakkerd van je als een jonge knul."
Een beetje ongemakkelijk kijkt het meisje Lance aan, die onaangenaam verrast is dat hij kennelijk inmiddels uit de markt ligt bij een bepaalde leeftijdscategorie. De jaren beginnen blijkbaar te tekenen. Resoluut diept hij vijf simoleons op uit zijn zak en propt die in het daartoe bestemde potje. Dan gaat hij er eens goed voor staan."Was dat het?", vraagt ze dromerig."Dit was het", antwoord Lance, terwijl hij met een strelende hand langzaam haar kin loslaat. Glimlachend kijkt ze hem aan en schudt haar hoofd.
"Ik begrijp hoe jij aan je reputatie komt', zegt ze. "Maar dat waren twee zoenen."
"Een voor mijn rekening en een voor de jouwe", zegt Lance en loopt weg.De rest van de middag danst hij in zijn eentje, speelt een spelletje hoefijzerwerpen en stilt zijn honger met een vette hamburger. Met korting want de verkoper blijkt zijn biografie te hebben gelezen en vindt hem stoer. Nog steeds is het uitgestorven op het terrein wat toch wel een beetje saai begint te worden en net wil hij naar zijn auto lopen om naar huis te gaan, als zijn aandacht wordt getrokken door een vreemd apparaat.
"Lessons of Love", leest hij. "Ben jij nieuwsgierig hoe het ervoor staat in de liefde? Meten is weten, doe de test!"Lance grinnikt. Hij weet hoe het ervoor staat in de liefde, daarvoor heeft hij vanmiddag nog het laatste bewijs geleverd.
Hij gooit een muntje in de gleuf en pakt de hendel.Tot zijn verrassing blijft het lampje ergens onder het midden steken.
Misschien hapert het ding, dus Lance gooit er nog een simoleon in. Met hetzelfde resultaat.
Ach, dom natuurlijk, wat heeft het voor zin om in je eentje zo'n test te doen. Om liefde te meten heb je een potentiële geliefde nodig. Die zijn op het moment niet voorhanden, maar gelukkig heeft hij Jeannie's lamp bij zich."Wat kan ik voor je... Hé, waar zijn we?"", vraagt het meisje verbaasd zodra ze voor zijn neus staat.
"Kom", zegt Lance, pakt haar hand en trekt haar mee.
"Wat is dit?"
"Een liefdesmeter."
"Geloof je daarin?"Daar heeft Lance nog helemaal niet over nagedacht en dat interesseert hem eigenlijk ook niet zoveel.
Hij wil gewoon dat dat ding op tilt slaat bij zijn aanraking."Hoe kan dat nou!?"
Ze begint zacht te lachen. "Wat had je dan verwacht? Vind je jezelf zo'n ster in de liefde?"
"Ik heb nog nooit klachten gehad", mort Lance. "Alleen achteraf, maar nooit..."
"Een goede minnaar maakt nog geen goede geliefde", zegt Jeannie kort. Ineens herinnert Lance zich hun laatste ontmoeting en de draai om zijn oren. Hij haalt zijn schouders op.
"Nou ja, als het dat ding daar om gaat okay", mompelt hij. "Maar ik was dus wel een eh... goede....?""Is dat een dansvloer?", negeert Jeannie zijn vraag.
"Heb je zin om te dansen?"
Ze knikt.Eigenlijk stom dat hij er niet eerder aan gedacht heeft haar tevoorschijn te roepen, dit is veel gezelliger dan in zijn uppie.
En gelukkig is ze duidelijk niet meer boos op hem, ze kletst hem de oren van zijn hoofd alsof ze hem al jaren kent.Op een gegeven moment moet Lance zich even terugtrekken en als hij weer buiten komt, ziet hij dat ze de dansvloer verlaten heeft en op een schommel is gaan zitten.
"Ben je daar niet een beetje te oud voor?"
"Wie te oud is om lol te maken kan beter een deal sluiten met Magere Hein", reageert ze uitgelaten. "Wil je me weer wat vaker uit mijn lamp halen, ik heb het naar mijn zin!"
Hij belooft het en gaat naast haar zitten. Haar opgewekte stemming werkt aanstekelijk.Een kwartier lang klinkt alleen het piepen en kraken van de schommel en haar vrolijke gezang, verder is het stil.
Dan zegt Lance: "Ik wil eigenlijk naar huis nu als je het niet erg vindt. Maar jij mag wel blijven als je wilt, neem maar een taxi op mijn kosten."
Hij geeft het adres.
Ze stopt de schommel. "Dat kan niet", zegt ze verdrietig. "Ik moet weer in mijn lamp. Maar dank je voor het aanbod, dat betekent al heel veel voor me."Eenmaal thuis gaat hij naar boven, doucht zich en wil in bed stappen, als hij zich bedenkt.
Hij voelt zich op de een of andere manier te onrustig om te gaan slapen. Hij pakt de lamp en wrijft.
"Het is zo'n heldere avond, heb je zin om nog een beetje te kletsen?"
Ze knikt vriendelijk."Je hebt echt een prachtig huis', zegt ze. "Maar waarom is het zo leeg eigenlijk?"
"Omdat ik momenteel geen geld heb om het in te richten zoals ik wil", antwoordt hij. "Ik ben hard aan het sparen."
"Wat doe je eigenlijk voor de kost?"
Lance somt wat dingetjes op. "En jatten", besluit hij dan, na een kleine pauze. Hij heeft geen idee waarom hij ineens zo eerlijk is. Misschien omdat ze straks toch weer haar lamp induikt en er met niemand over kan praten."Waarom heb je geen baan? Wat voor opleiding heb je eigenlijk gedaan?"
"Een baan is niks voor mij, ik heb niet de discipline om elke dag keurig in pak op kantoor te verschijnen. Dan ga ik nog liever dood."
"Je hoeft toch geen kantoorbaan te nemen? Er zijn genoeg banen te verzinnen waarbij je geen pak aan hoeft."
"Maar het zal me altijd in mijn vrijheid beperken en daar ben ik nu eenmaal niet voor in de wieg gelegd."Het wordt later en later en het gesprek wordt steeds dieper en persoonlijker. Lance vertelt over zijn jeugd in het woonwagenkamp, samen met zijn moeder. "Vader? Ik heb geen idee wie mijn vader is. Die is met de noorderzon vertrokken voordat ik geboren werd. Maar ik heb nooit een vader nodig gehad, we waren één grote gelukkige familie op dat kamp."
"Waarom ben je vertrokken?"
"Oh, dat is gewoon zo gelopen."Hij denkt terug aan de laatste ruzie, de harde woorden die alles definitief om zeep hielpen en zijn verdere toekomst hebben bepaald. Je bent net je vader! Onbetrouwbaar, egoïstisch en alleen gericht op je eigen gerief! Volkomen blind voor het belang van anderen! Ga alsjeblieft uit mijn ogen, ik wil je nooit nooit nooit meer zien!"Ze zal inmiddels wel dood zijn, mijn moeder", zegt hij terwijl hij opstaat. "Kom, het wordt langzaamaan eens tijd om te gaan slapen."Niet veel later besluit hij weer eens een dagje te besteden met het zoeken van gesteenten en mineralen, wat helaas af en toe ook op ongewenste ontmoetingen stuit.
"Nog nooit heb je ook maar enige belangstelling voor de kleine Riëtte getoond, wrraaaaaaaagggh!!!"Als hij 's avonds thuiskomt blijkt hij voor een aardig sommetje bij elkaar gesprokkeld te hebben. Zijn kostbaarste vondst is een zonsteen, maar nadat hij er een tijdje omheen gedraald heeft, besluit hij hem niet te verkopen, maar hem op te sturen om te laten slijpen.Hij blijkt ook een paar cadeaus te hebben gekregen van bewonderaars, wat eigenlijk wel handig uitkomt.
Een enorm schilderij dat zijn huiskamer een beetje opfleurt, een peperduur bed, een laptop en een sterrenkijker.Eerst richt hij de sterrenkijker op de overkant van de baai om te zien of hij er ook mee in huiskamers kan kijken - het blijkt te kunnen - en wanneer dat begint te vervelen richt hij het ding naar boven, waar het voor bedoeld is. En ontdekt op een gegeven moment een prachtige ster die hem helder tegemoet schijnt. Hij noteert de coördinaten en bedenkt meteen maar een naam voor het ding: Jeannie Star.Daarnaast heeft hij inmiddels voldoende levenspunten verzameld om nog een andere aanschaf te doen, die hem bepaald geen windeieren zal leggen. 'De Steen der Wijzen' meldde de catalogus, wat hem nieuwsgierig maakte. En bij de eerste test realiseert hij zich meteen wat een goeie keuze hij gemaakt heeft, als hij een oude bestseller die hij nog had liggen opoffert en er een goudstaaf voor terugkrijgt.Het altaar blijkt ook nog tot andere dingen in staat, maar dat kan Lance minder bekoren.Helemaal wanneer de geest in kwestie zijn koelkast opent en zich doodleuk met een portie pannenkoeken aan zijn eettafel posteert.Bezorgd gaat Lance tegenover de ander zitten om voorzichtig te informeren hoe lang hij van plan is te blijven.
"Wat denk je? Tot in de eeuwigheid natuurlijk. Lekkere pannenkoeken bak je."
"Maar niet voor jou! Ik woon hier alleen en dat wil ik bijzonder graag zo houden. Jouw plek is op het kerkhof!"De geest verorbert rustig de hele pannenkoek - tot de laatste kruimeltjes aan toe die hij met zorg van zijn bord plukt en oppeuzelt - en dan staat hij op. "Okay okay, rustig. Maak je niet dik, dun is de mode. Ik zat je maar te plagen. Hartelijk dank voor je kookkunsten en vooral je gastvrijheid."Zonder verder nog een woord van afscheid duikt hij in een urn die ineens op de grond is verschenen. Lance haalt opgelucht adem en neemt zich voor in het vervolg iets zorgvuldiger met zijn nieuwe attribuut om te gaan.Hij kruipt achter zijn laptop om wat te gaan surfen, maar bewondert eerst nog eens de prachtige geslepen zonsteen die vandaag bezorgd is. Het is een cadeautje, maar nu hij het ding eenmaal heeft, durft hij hem niet meer zo goed te geven. Hij zou bijvoorbeeld niet weten onder begeleiding van welke woorden hij de gift zou moeten aanbieden, ook al stond het hem allemaal kristalhelder voor ogen toen hij besloot het ding te laten maken.Hij laat de laptop gesloten en besluit maar naar bed te gaan. Daar wordt hij bezocht door zachte, zoete dromen, die hem om een uur of drie doen ontwaken. Omdat hij de slaap niet meer kan vatten, stapt hij zijn bed uit en staat minutenlang voor zijn raam, zonder echt iets te zien. Dan pakt hij de lamp.
"Doe maar als piraat."
"Over de baard heen?"
"Welja, de baard doet mee."Wat nu... Het is toch wel jammer dat er verder niemand is. Hij slentert wat rond, raapt nog een paasei en dan valt zijn oog op de kraampjes waarin twee frisse jongelieden van beiderlei geslacht wat verveeld voor zich uit staan te staren.
"Wat is dit?", vraagt Lance, terwijl hij het bordje leest. "Aha, vijf simoleons voor een zoen?""We zijn nog niet echt begonnen", antwoordt het meisje een beetje afwerend.
"Lieg niet", lacht de jongen in het andere kraampje. "Geen leeftijdsdiscriminatie hoor Monica. Het is lente en die meneer heeft net zoveel recht op een heerlijke pakkerd van je als een jonge knul."
Een beetje ongemakkelijk kijkt het meisje Lance aan, die onaangenaam verrast is dat hij kennelijk inmiddels uit de markt ligt bij een bepaalde leeftijdscategorie. De jaren beginnen blijkbaar te tekenen. Resoluut diept hij vijf simoleons op uit zijn zak en propt die in het daartoe bestemde potje. Dan gaat hij er eens goed voor staan."Was dat het?", vraagt ze dromerig."Dit was het", antwoord Lance, terwijl hij met een strelende hand langzaam haar kin loslaat. Glimlachend kijkt ze hem aan en schudt haar hoofd.
"Ik begrijp hoe jij aan je reputatie komt', zegt ze. "Maar dat waren twee zoenen."
"Een voor mijn rekening en een voor de jouwe", zegt Lance en loopt weg.De rest van de middag danst hij in zijn eentje, speelt een spelletje hoefijzerwerpen en stilt zijn honger met een vette hamburger. Met korting want de verkoper blijkt zijn biografie te hebben gelezen en vindt hem stoer. Nog steeds is het uitgestorven op het terrein wat toch wel een beetje saai begint te worden en net wil hij naar zijn auto lopen om naar huis te gaan, als zijn aandacht wordt getrokken door een vreemd apparaat.
"Lessons of Love", leest hij. "Ben jij nieuwsgierig hoe het ervoor staat in de liefde? Meten is weten, doe de test!"Lance grinnikt. Hij weet hoe het ervoor staat in de liefde, daarvoor heeft hij vanmiddag nog het laatste bewijs geleverd.
Hij gooit een muntje in de gleuf en pakt de hendel.Tot zijn verrassing blijft het lampje ergens onder het midden steken.
Misschien hapert het ding, dus Lance gooit er nog een simoleon in. Met hetzelfde resultaat.
Ach, dom natuurlijk, wat heeft het voor zin om in je eentje zo'n test te doen. Om liefde te meten heb je een potentiële geliefde nodig. Die zijn op het moment niet voorhanden, maar gelukkig heeft hij Jeannie's lamp bij zich."Wat kan ik voor je... Hé, waar zijn we?"", vraagt het meisje verbaasd zodra ze voor zijn neus staat.
"Kom", zegt Lance, pakt haar hand en trekt haar mee.
"Wat is dit?"
"Een liefdesmeter."
"Geloof je daarin?"Daar heeft Lance nog helemaal niet over nagedacht en dat interesseert hem eigenlijk ook niet zoveel.
Hij wil gewoon dat dat ding op tilt slaat bij zijn aanraking."Hoe kan dat nou!?"
Ze begint zacht te lachen. "Wat had je dan verwacht? Vind je jezelf zo'n ster in de liefde?"
"Ik heb nog nooit klachten gehad", mort Lance. "Alleen achteraf, maar nooit..."
"Een goede minnaar maakt nog geen goede geliefde", zegt Jeannie kort. Ineens herinnert Lance zich hun laatste ontmoeting en de draai om zijn oren. Hij haalt zijn schouders op.
"Nou ja, als het dat ding daar om gaat okay", mompelt hij. "Maar ik was dus wel een eh... goede....?""Is dat een dansvloer?", negeert Jeannie zijn vraag.
"Heb je zin om te dansen?"
Ze knikt.Eigenlijk stom dat hij er niet eerder aan gedacht heeft haar tevoorschijn te roepen, dit is veel gezelliger dan in zijn uppie.
En gelukkig is ze duidelijk niet meer boos op hem, ze kletst hem de oren van zijn hoofd alsof ze hem al jaren kent.Op een gegeven moment moet Lance zich even terugtrekken en als hij weer buiten komt, ziet hij dat ze de dansvloer verlaten heeft en op een schommel is gaan zitten.
"Ben je daar niet een beetje te oud voor?"
"Wie te oud is om lol te maken kan beter een deal sluiten met Magere Hein", reageert ze uitgelaten. "Wil je me weer wat vaker uit mijn lamp halen, ik heb het naar mijn zin!"
Hij belooft het en gaat naast haar zitten. Haar opgewekte stemming werkt aanstekelijk.Een kwartier lang klinkt alleen het piepen en kraken van de schommel en haar vrolijke gezang, verder is het stil.
Dan zegt Lance: "Ik wil eigenlijk naar huis nu als je het niet erg vindt. Maar jij mag wel blijven als je wilt, neem maar een taxi op mijn kosten."
Hij geeft het adres.
Ze stopt de schommel. "Dat kan niet", zegt ze verdrietig. "Ik moet weer in mijn lamp. Maar dank je voor het aanbod, dat betekent al heel veel voor me."Eenmaal thuis gaat hij naar boven, doucht zich en wil in bed stappen, als hij zich bedenkt.
Hij voelt zich op de een of andere manier te onrustig om te gaan slapen. Hij pakt de lamp en wrijft.
"Het is zo'n heldere avond, heb je zin om nog een beetje te kletsen?"
Ze knikt vriendelijk."Je hebt echt een prachtig huis', zegt ze. "Maar waarom is het zo leeg eigenlijk?"
"Omdat ik momenteel geen geld heb om het in te richten zoals ik wil", antwoordt hij. "Ik ben hard aan het sparen."
"Wat doe je eigenlijk voor de kost?"
Lance somt wat dingetjes op. "En jatten", besluit hij dan, na een kleine pauze. Hij heeft geen idee waarom hij ineens zo eerlijk is. Misschien omdat ze straks toch weer haar lamp induikt en er met niemand over kan praten."Waarom heb je geen baan? Wat voor opleiding heb je eigenlijk gedaan?"
"Een baan is niks voor mij, ik heb niet de discipline om elke dag keurig in pak op kantoor te verschijnen. Dan ga ik nog liever dood."
"Je hoeft toch geen kantoorbaan te nemen? Er zijn genoeg banen te verzinnen waarbij je geen pak aan hoeft."
"Maar het zal me altijd in mijn vrijheid beperken en daar ben ik nu eenmaal niet voor in de wieg gelegd."Het wordt later en later en het gesprek wordt steeds dieper en persoonlijker. Lance vertelt over zijn jeugd in het woonwagenkamp, samen met zijn moeder. "Vader? Ik heb geen idee wie mijn vader is. Die is met de noorderzon vertrokken voordat ik geboren werd. Maar ik heb nooit een vader nodig gehad, we waren één grote gelukkige familie op dat kamp."
"Waarom ben je vertrokken?"
"Oh, dat is gewoon zo gelopen."Hij denkt terug aan de laatste ruzie, de harde woorden die alles definitief om zeep hielpen en zijn verdere toekomst hebben bepaald. Je bent net je vader! Onbetrouwbaar, egoïstisch en alleen gericht op je eigen gerief! Volkomen blind voor het belang van anderen! Ga alsjeblieft uit mijn ogen, ik wil je nooit nooit nooit meer zien!"Ze zal inmiddels wel dood zijn, mijn moeder", zegt hij terwijl hij opstaat. "Kom, het wordt langzaamaan eens tijd om te gaan slapen."Niet veel later besluit hij weer eens een dagje te besteden met het zoeken van gesteenten en mineralen, wat helaas af en toe ook op ongewenste ontmoetingen stuit.
"Nog nooit heb je ook maar enige belangstelling voor de kleine Riëtte getoond, wrraaaaaaaagggh!!!"Als hij 's avonds thuiskomt blijkt hij voor een aardig sommetje bij elkaar gesprokkeld te hebben. Zijn kostbaarste vondst is een zonsteen, maar nadat hij er een tijdje omheen gedraald heeft, besluit hij hem niet te verkopen, maar hem op te sturen om te laten slijpen.Hij blijkt ook een paar cadeaus te hebben gekregen van bewonderaars, wat eigenlijk wel handig uitkomt.
Een enorm schilderij dat zijn huiskamer een beetje opfleurt, een peperduur bed, een laptop en een sterrenkijker.Eerst richt hij de sterrenkijker op de overkant van de baai om te zien of hij er ook mee in huiskamers kan kijken - het blijkt te kunnen - en wanneer dat begint te vervelen richt hij het ding naar boven, waar het voor bedoeld is. En ontdekt op een gegeven moment een prachtige ster die hem helder tegemoet schijnt. Hij noteert de coördinaten en bedenkt meteen maar een naam voor het ding: Jeannie Star.Daarnaast heeft hij inmiddels voldoende levenspunten verzameld om nog een andere aanschaf te doen, die hem bepaald geen windeieren zal leggen. 'De Steen der Wijzen' meldde de catalogus, wat hem nieuwsgierig maakte. En bij de eerste test realiseert hij zich meteen wat een goeie keuze hij gemaakt heeft, als hij een oude bestseller die hij nog had liggen opoffert en er een goudstaaf voor terugkrijgt.Het altaar blijkt ook nog tot andere dingen in staat, maar dat kan Lance minder bekoren.Helemaal wanneer de geest in kwestie zijn koelkast opent en zich doodleuk met een portie pannenkoeken aan zijn eettafel posteert.Bezorgd gaat Lance tegenover de ander zitten om voorzichtig te informeren hoe lang hij van plan is te blijven.
"Wat denk je? Tot in de eeuwigheid natuurlijk. Lekkere pannenkoeken bak je."
"Maar niet voor jou! Ik woon hier alleen en dat wil ik bijzonder graag zo houden. Jouw plek is op het kerkhof!"De geest verorbert rustig de hele pannenkoek - tot de laatste kruimeltjes aan toe die hij met zorg van zijn bord plukt en oppeuzelt - en dan staat hij op. "Okay okay, rustig. Maak je niet dik, dun is de mode. Ik zat je maar te plagen. Hartelijk dank voor je kookkunsten en vooral je gastvrijheid."Zonder verder nog een woord van afscheid duikt hij in een urn die ineens op de grond is verschenen. Lance haalt opgelucht adem en neemt zich voor in het vervolg iets zorgvuldiger met zijn nieuwe attribuut om te gaan.Hij kruipt achter zijn laptop om wat te gaan surfen, maar bewondert eerst nog eens de prachtige geslepen zonsteen die vandaag bezorgd is. Het is een cadeautje, maar nu hij het ding eenmaal heeft, durft hij hem niet meer zo goed te geven. Hij zou bijvoorbeeld niet weten onder begeleiding van welke woorden hij de gift zou moeten aanbieden, ook al stond het hem allemaal kristalhelder voor ogen toen hij besloot het ding te laten maken.Hij laat de laptop gesloten en besluit maar naar bed te gaan. Daar wordt hij bezocht door zachte, zoete dromen, die hem om een uur of drie doen ontwaken. Omdat hij de slaap niet meer kan vatten, stapt hij zijn bed uit en staat minutenlang voor zijn raam, zonder echt iets te zien. Dan pakt hij de lamp.