Generatie 19 - deel 5, Vissenjongen
Raven vertelde haar vader niet dat ze opnieuw naar het Zeemeerminneneiland was geweest, bang als ze was dat hij opnieuw zou gaan zeuren dat het gevaarlijk was in je eentje naar zo'n afgelegen plek te gaan. Ook al bleek dat laatste in de praktijk nogal mee te vallen nu het eiland zich aan haar geopenbaard had, ze kon het zelfs vanaf hun vlonder zien liggen als ze goed tuurde.
"Zie jij die kleurige bomen dan niet? En die groene heuvels?", had ze Silas gevraagd terwijl ze wees.
"Ik zie niks dan wolken, net als anders", had Silas een beetje geprikkeld geantwoord. "Ik vind het een vreemd verhaal, ik vertrouw het gewoon niet."
Ze had hem voor de voeten geworpen dat hijzelf toen hij jong was toch ook bepaald niet bang uitgevallen moest zijn geweest. "Of zijn al die verhalen over gevechten met mummies soms verzonnen? Dat vonden jouw ouders vast ook niet leuk."
"Nee, die verhalen zijn niet verzonnen", bromde Silas nijdig. "Mijn ouders wisten daar niks vanaf trouwens maar jij bent een meisje en..."Woedend was ze geworden. Ze had hem toegebeten dat ze mans genoeg was om voor zichzelf te zorgen en echt geen kindermeisje meer nodig had. En toen ze het eiland eenmaal bezocht had besloot ze er dus niets meer over te zeggen.Silas voelde hoe zijn dochter zich van hem verwijderde en hoewel hij begreep dat hij daar zelf de oorzaak van was had hij geen idee hoe hij het tij moest keren. Hij nam niets terug van zijn mening over haar baantje maar hij zeurde er verder ook niet meer over. Iedere ochtend als ze naar haar werk ging wenste hij haar een fijne dag en ging daarna zijn eigen gang. Iets wat hij zijn hele leven al gedaan had.Raven ondertussen haalde steeds meer voldoening uit haar werk. Inmiddels begon ze wel een beetje in de gaten te krijgen wie er op uit waren haar uit de tent te lokken en welke mensen werkelijk in de problemen zaten. De eerste groep streelde haar ego, de tweede groep gaf haar een voldaan gevoel omdat ze altijd op hun innige dankbaarheid kon rekenen. Het voelde goed mensen in nood te helpen.Nog steeds bleef ze op het strand hangen als ze klaar was met werken. Ze wist niet zo heel goed wat ze aan moest met de afstand die de laatste tijd ontstaan was tussen haar en haar vader. Af en toe riep ze het beeld terug hoe het twee jaar geleden geweest was toen ze elkaar voor het eerst hadden leren kennen. Hoe het meteen geklikt had en ze elkaar hadden gevonden in bijna alles.Ze begreep niet waar precies het mis was gegaan maar zijn gedrag stoorde haar enorm. Raven was opgegroeid in een gemeenschap waar strenge regels golden wat betreft zeden en gewoonten en het losbandige gedrag van Silas vond ze verschrikkelijk. Ze merkte dat ze zich voor hem schaamde, zelfs al werd hij als kunstschilder ook op dit eiland bewonderd en haast vereerd. Ze voelde zich een enorm uilskuiken dat ze zich ooit had verbeeld dat er een happy end mogelijk was voor haar ouders. Chemie, meer was het niet wat die twee bond, dat besefte ze nu. Met liefde had het niets te maken.Omdat Raven het heel vervelend vond dat iedereen haar bleef uitlachen als ze nogal traag op drenkelingen af ging, besloot ze eens een bezoek aan de sportschool te brengen om daar verandering in te brengen. Ze liep naar een toestel in een ruimte waar verder niemand was, koos een snelheid, stelde die na vijf passen iets naar beneden bij en zette de klok op tien minuten.
Net op het moment dat ze zich hijgend afvroeg waar ze in hemelsnaam aan begonnen was maakte ze een enorme smak. Ze krabbelde overeind en liep een beetje confuus de zaal uit om wat koud water in haar gezicht te gooien toen ze een bekende zag."Vissoep?", vroeg ze een beetje lacherig. "Is dit voor of na het sporten?"
Hij grijnsde. "Voor. Ik had honger en dit is werkelijk het enige dat ik in de koelkast kon vinden. Maar als ik met een lege maag ga sporten ben ik bang dat ik tegen de grond ga."Raven liep naar de toiletten, friste zich een beetje op en zag toen ze terugliep hoe hij inmiddels op een looptoestel was gesprongen en er een flinke vaart in zette.
"Dat heb je vaker gedaan", zei ze bewonderend.
"Kom je naast me?", vroeg hij, terwijl hij naar een onbezet toestel wees. "Gezellig."Het werd een heel genoeglijk middagje. Doordat hij honderduit kletste vergat ze helemaal moe te worden en voor ze het wist was er een uur voorbij.
"Dat ging goed", zei ze. "Kom je hier veel?"
Hij knikte. "Drie keer per week. Als je me je telefoonnummer geeft kunnen we misschien nog eens afspreken. Ik heb een goede invloed op je." Hij grinnikte. "Voor je het weet snel je iedereen voorbij op dat strand."
Ze had zich al gedoucht toen ze zich ineens met enige verbazing realiseerde dat ze hem nog nooit op het strand gezien had.Een paar dagen later belde hij haar inderdaad. Het was verschrikkelijk druilerig weer, ze had de hele dag in huis rondgehangen en was net even naar buiten gewandeld om te zien of het al opklaarde toen haar mobiel ging.
"Heb je zin om wat leuks te doen", klonk het vrolijk aan de andere kant van de lijn. "Of zit je soms ook binnen te kniezen, net als iedereen?"
Ze moest meteen lachen. Hij had iets zonnigs over zich, iets waardoor het leven op slag een tikje zorgelozer werd.
"Ik zat inderdaad te kniezen", gaf ze toe. "Waar ben je?"Even later onmoette ze hem op een verder verlaten festivalterrein. Hij liep in de stromende regen en had zich kennelijk laten schminken.
"Je bent kleddernat", zei ze. "Kom snel onder mijn plu!"
"Hoe aanlokkelijk ook, er gaat niks boven stromend water," verklaarde hij plechtig, pakte demonstratief haar paraplu af en klapte die dicht. "Je weet niet wat je mist." Vervolgens gooide hij zijn hoofd naar achteren en ving de regendruppels op in zijn mond.Ze schoot in de lach. "Je kunt ook overdrijven", zei ze. "Nou, wat gaan we doen? Naar de film? Ik heb geen idee wat er draait."
"Je bent net buiten en je wilt alweer naar binnen", riep hij quasi geschokt. "Ik heb een beter idee."Nog in geen miljoen jaar zou Raven ooit hebben kunnen voorspellen dat ze in de stromende regen waterballonnen zou gooien naar een jongen die ze nog maar net kende. Als je eenmaal nat was, maakte het niet meer uit hoe nat precies ontdekte ze en toen ze uiteindelijk schaterend moesten vaststellen dat alle waterballonnen kapot waren, had ze kramp in haar kaken van het lachen.
"En nu? Wat zullen we nu gaan doen?", vroeg hij. Raven keek hem olijk aan.
"Ik weet wel wat", zei ze. "Als je zo graag nat wil worden, laten we dan gaan duiken. Heb je weleens gedoken?"Even trok hij zijn wenkbrauwen op en knikte toen langzaam. "Leuk idee, bij het Rotsenrif dan, andere plekken zijn veel te gevaarlijk voor je."
"Hoe weet jij dat nou, misschien ben ik wel een volleerde diepzeeduiker. Waarom denken mannen altijd dat vrouwen breekbare wezentjes zijn?"
"Dat denk ik helemaal niet", suste hij. "Waar wil jij dan duiken?"
Even aarzelde ze. "Ik heb alleen nog maar mijn brevet voor het Rotsenrif", bromde ze toen onwillig.
Merril lachte plagerig.Niet veel later zaten ze in haar vaders speedboot en spoten in de richting van de duikplek. Het was inmiddels opgehouden met regenen en de wolken dreven voorzichtig uiteen om een waterig zonnetje door te laten. Raven wees achter zich in de boot.
"Mijn vaders duikuitrusting ligt onder de zitting, volgens mij hebben jullie zo'n beetje hetzelfde postuur dus dat moet lukken."
"Gelukkig maar", grinnikte Merril.
"Nou ja", bloosde Raven, "anders hadden we toch om en om gekund? Maar samen is natuurlijk veel leuker."Heel even stroomde er een zacht gevoel door haar heen bij het woordje 'samen'. Merril was leuk, onzin om het te ontkennen.Zodra ze bij het vlaggetje arriveerden dat het Rotsenrif markeerde trok Raven snel haar duikpak aan. Ze pakte Silas' duikspullen en gaf die aan Merril.
"Trek maar aan, ik ga alvast", zei ze, stopte het mondstuk van de zuurstoffles in haar mond en liet zich achterover van de boot vallen. Het was de tweede keer in haar leven dat ze echt de diepte in ging en een paar minuten peddelde ze rustig rond tussen de waterplanten, genietend van de plotselinge stilte en rust. Daarna keek ze om zich heen of ze Merril ergens zag, hij moest nu toch onderhand wel klaar zijn en zich bij haar voegen.Achteraf kon ze zich niet herinneren wat haar allereerste gedachte was geweest toen ze hem zag. De schok was te groot. Ze bevroor en het volgende moment schoot ze wild achteruit, volkomen verbijsterd.Daarna zwom ze weg. Het was alsof haar hoofd op tilt was geslagen en ze even niets anders aankon dan doen alsof er niets aan de hand was. Ze zwom in de richting van een paar rotsen en registreerde half onbewust en in trance de prachtige flora om zich heen. Toen ze na een paar minuten voorzichtig achterom keek zag ze dat Merril haar kalm volgde. En toen viel haar oog op een grot.Nieuwsgierig dook ze er op af en wilde net naar binnen kijken toen er plotseling een paar roze tentakels tevoorschijn kwamen die traag in haar richting op en neer wuifden. Voor de tweede keer in korte tijd schrok ze zich helemaal lam. Ze stoof weg bij de grot, botste tegen Merril op, zwaaide hem wild van zich af met haar armen en daarna flapperde ze zonder aarzelen terug naar de oppervlakte. Ze nam niet de moeite haar duikspullen uit te doen, ze sprong achter het stuur, startte de motor en ging ervandoor.Hoe snel ze alles ook had gedaan, Merril was sneller. Nog voordat ze op haar stoel zat was hij ook in de boot gesprongen en ging schaterend naast haar zitten.
"Er's welemoal n'ks loll'gs", mompelde ze onverstaanbaar door haar mondstuk heen.
"Je vergist je, het was ontzettend lollig", gierde hij. "Dat zal je leren zonder na te denken overal op af te gaan."
"Wat was dwat?"
"Een inktvis natuurlijk. Niet geheel ongevaarlijk trouwens. Ga jij eerst nog maar flink oefenen met duiken voordat je echt praatjes krijgt. En leren respect te hebben voor wat daar leeft."
"Zoals jij", dacht ze, maar ze zei niets.Toen ze thuiskwamen bleek Silas er te zijn. Verbaasd keek hij naar zijn dochter in haar kikvorsmanoutfit en daarna naar de onbekende jongen die ze had meegenomen.
"Goedenavond meneer, mijn naam is Merril Salan en ik ben een vriend van uw dochter" stelde die zich netjes voor, waarna Raven haar mondstuk uitspuugde en er droog aan toevoegde: "En hij heeft een staart. Ik ga me even omkleden.""Wat bedoelt ze?", vroeg Silas een beetje verbaasd.
"Ze bedoelt dat ze me er een uurtje geleden op betrapt heeft dat ik een staart heb als ik in zee duik. Oftewel, ik ben een zeemeerman. Ze schrok er nogal van geloof ik."
"Wij zijn zelf anders ook niet geheel standaard", antwoordde Silas, "Lust je kreeft?"Merril grijnsde. "Dat idee had ik al toen ik haar zag vliegen in plaats van rennen", zei hij. "En de elfendame is zeker haar moeder, vandaar de puntoortjes?"
Silas grijnsde terug. "Dat heb je goed geraden."
"Lachen jullie mij uit?", vroeg Raven toen ze de kamer weer in liep. "Ik schrok gewoon, wie verwacht nou zoiets? Ik heb in mijn leven al meer vreemde wezens gezien dan jullie bij elkaar."Ze schepte op en liep naar buiten, waarna de mannen elkaar een vermaakte blik toewierpen en haar voorbeeld volgden.
"Weet je trouwens waar ik Merril heb leren kennen?", vroeg Raven. "Op het Zeemeerminneneiland. Dat geheimzinnige eiland waar ik van jou niet heen mocht. Ik snap nu pas wat hij daar deed.""Ik heb helemaal niet gezegd dat je er niet heen mocht", protesteerde Silas. "Ik heb gezegd dat ik het roekeloos vond dat je 's avonds met een wildvreemde vrouw de zee op was gegaan en, nou ja, ik vind het inderdaad een griezelig verschijnsel. Dat jij een eiland ziet daar waar ik alleen bewolking zie."
"En u heeft groot gelijk", kwam Merril tussenbeide. "Het is gevaarlijk om blindelings op dingen af te gaan. Maar misschien mag ik u morgen het eiland tonen? De wolken dienen ter bescherming, dat is het enige. Ik begrijp dat magie bedreigend is voor wie er niet aan gewend is, maar ik hoop dat u me wilt vertrouwen."
"Oh, hij is eraan gewend, hij is ermee opgegroeid, zijn vader is een tovenaar", bitste Raven.
"Ik was gewoon bezorgd Raven, ik wil niet dat je iets overkomt, dat is alles", riep Silas machteloos. "Ik wil dat eiland graag zien.""Waarom doe je zo onaardig tegen je vader, Raven?", vroeg Merril later, toen Silas naar boven was gegaan. "Hij gedraagt zich zoals iedere vader zich zou gedragen, hij wil je beschermen."
Raven staarde voor zich uit. "Ik ken hem nog niet zo lang", zei ze zacht. "Dat is een lang verhaal, maar hij heeft me niet opgevoed."
"Wees blij dat hij zich om je bekommert.""Het is niet alleen dat", fluisterde Raven. "Ik... er is meer waar ik me aan stoor... Ik dacht dat hij van mijn moeder hield. Maar dat doet hij helemaal niet, hij geeft niks om haar."
Er viel een diepe stilte. Merril leek iets te willen zeggen maar hij twijfelde.
"Zeemensen als ik horen en zien een heleboel", zei hij uiteindelijk, terwijl hij zijn woorden leek te wegen. "Vooral als het stil is en mensen zich onbespied wanen. Hun stemmen reiken ver over het water en onze oren zijn scherp. Tussen je ouders spelen dingen waar ze niet omheen kunnen en ik geef toe dat je vader daar niet bepaald zedelijk op reageert. Maar ze houden wel degelijk van elkaar."Verward keek Raven hem aan.
"Je bent toch niet boos dat ik me ermee bemoei?", vroeg Merril onzeker.
Zachtjes schudde ze haar hoofd. "Nee, ik ben niet boos. Ik snap alleen niet hoe je dit allemaal weet. Toen we elkaar leerden kennen wist je niet eens dat hij mijn vader was."
"Maar daarna wel", antwoordde Merril onomwonden, "en toen werd ik nieuwsgierig. Naar jou. En ging ik opletten."Raven voelde zich verlegen worden en ook Merril wist duidelijk met zijn houding geen raad.
"Ik ga maar", zei hij, "het is al laat. Ik vond het heel gezellig met je."Zonder een reactie af te wachten dook hij vanaf de vlonder in het water en verdween in de nacht.
"Zie jij die kleurige bomen dan niet? En die groene heuvels?", had ze Silas gevraagd terwijl ze wees.
"Ik zie niks dan wolken, net als anders", had Silas een beetje geprikkeld geantwoord. "Ik vind het een vreemd verhaal, ik vertrouw het gewoon niet."
Ze had hem voor de voeten geworpen dat hijzelf toen hij jong was toch ook bepaald niet bang uitgevallen moest zijn geweest. "Of zijn al die verhalen over gevechten met mummies soms verzonnen? Dat vonden jouw ouders vast ook niet leuk."
"Nee, die verhalen zijn niet verzonnen", bromde Silas nijdig. "Mijn ouders wisten daar niks vanaf trouwens maar jij bent een meisje en..."Woedend was ze geworden. Ze had hem toegebeten dat ze mans genoeg was om voor zichzelf te zorgen en echt geen kindermeisje meer nodig had. En toen ze het eiland eenmaal bezocht had besloot ze er dus niets meer over te zeggen.Silas voelde hoe zijn dochter zich van hem verwijderde en hoewel hij begreep dat hij daar zelf de oorzaak van was had hij geen idee hoe hij het tij moest keren. Hij nam niets terug van zijn mening over haar baantje maar hij zeurde er verder ook niet meer over. Iedere ochtend als ze naar haar werk ging wenste hij haar een fijne dag en ging daarna zijn eigen gang. Iets wat hij zijn hele leven al gedaan had.Raven ondertussen haalde steeds meer voldoening uit haar werk. Inmiddels begon ze wel een beetje in de gaten te krijgen wie er op uit waren haar uit de tent te lokken en welke mensen werkelijk in de problemen zaten. De eerste groep streelde haar ego, de tweede groep gaf haar een voldaan gevoel omdat ze altijd op hun innige dankbaarheid kon rekenen. Het voelde goed mensen in nood te helpen.Nog steeds bleef ze op het strand hangen als ze klaar was met werken. Ze wist niet zo heel goed wat ze aan moest met de afstand die de laatste tijd ontstaan was tussen haar en haar vader. Af en toe riep ze het beeld terug hoe het twee jaar geleden geweest was toen ze elkaar voor het eerst hadden leren kennen. Hoe het meteen geklikt had en ze elkaar hadden gevonden in bijna alles.Ze begreep niet waar precies het mis was gegaan maar zijn gedrag stoorde haar enorm. Raven was opgegroeid in een gemeenschap waar strenge regels golden wat betreft zeden en gewoonten en het losbandige gedrag van Silas vond ze verschrikkelijk. Ze merkte dat ze zich voor hem schaamde, zelfs al werd hij als kunstschilder ook op dit eiland bewonderd en haast vereerd. Ze voelde zich een enorm uilskuiken dat ze zich ooit had verbeeld dat er een happy end mogelijk was voor haar ouders. Chemie, meer was het niet wat die twee bond, dat besefte ze nu. Met liefde had het niets te maken.Omdat Raven het heel vervelend vond dat iedereen haar bleef uitlachen als ze nogal traag op drenkelingen af ging, besloot ze eens een bezoek aan de sportschool te brengen om daar verandering in te brengen. Ze liep naar een toestel in een ruimte waar verder niemand was, koos een snelheid, stelde die na vijf passen iets naar beneden bij en zette de klok op tien minuten.
Net op het moment dat ze zich hijgend afvroeg waar ze in hemelsnaam aan begonnen was maakte ze een enorme smak. Ze krabbelde overeind en liep een beetje confuus de zaal uit om wat koud water in haar gezicht te gooien toen ze een bekende zag."Vissoep?", vroeg ze een beetje lacherig. "Is dit voor of na het sporten?"
Hij grijnsde. "Voor. Ik had honger en dit is werkelijk het enige dat ik in de koelkast kon vinden. Maar als ik met een lege maag ga sporten ben ik bang dat ik tegen de grond ga."Raven liep naar de toiletten, friste zich een beetje op en zag toen ze terugliep hoe hij inmiddels op een looptoestel was gesprongen en er een flinke vaart in zette.
"Dat heb je vaker gedaan", zei ze bewonderend.
"Kom je naast me?", vroeg hij, terwijl hij naar een onbezet toestel wees. "Gezellig."Het werd een heel genoeglijk middagje. Doordat hij honderduit kletste vergat ze helemaal moe te worden en voor ze het wist was er een uur voorbij.
"Dat ging goed", zei ze. "Kom je hier veel?"
Hij knikte. "Drie keer per week. Als je me je telefoonnummer geeft kunnen we misschien nog eens afspreken. Ik heb een goede invloed op je." Hij grinnikte. "Voor je het weet snel je iedereen voorbij op dat strand."
Ze had zich al gedoucht toen ze zich ineens met enige verbazing realiseerde dat ze hem nog nooit op het strand gezien had.Een paar dagen later belde hij haar inderdaad. Het was verschrikkelijk druilerig weer, ze had de hele dag in huis rondgehangen en was net even naar buiten gewandeld om te zien of het al opklaarde toen haar mobiel ging.
"Heb je zin om wat leuks te doen", klonk het vrolijk aan de andere kant van de lijn. "Of zit je soms ook binnen te kniezen, net als iedereen?"
Ze moest meteen lachen. Hij had iets zonnigs over zich, iets waardoor het leven op slag een tikje zorgelozer werd.
"Ik zat inderdaad te kniezen", gaf ze toe. "Waar ben je?"Even later onmoette ze hem op een verder verlaten festivalterrein. Hij liep in de stromende regen en had zich kennelijk laten schminken.
"Je bent kleddernat", zei ze. "Kom snel onder mijn plu!"
"Hoe aanlokkelijk ook, er gaat niks boven stromend water," verklaarde hij plechtig, pakte demonstratief haar paraplu af en klapte die dicht. "Je weet niet wat je mist." Vervolgens gooide hij zijn hoofd naar achteren en ving de regendruppels op in zijn mond.Ze schoot in de lach. "Je kunt ook overdrijven", zei ze. "Nou, wat gaan we doen? Naar de film? Ik heb geen idee wat er draait."
"Je bent net buiten en je wilt alweer naar binnen", riep hij quasi geschokt. "Ik heb een beter idee."Nog in geen miljoen jaar zou Raven ooit hebben kunnen voorspellen dat ze in de stromende regen waterballonnen zou gooien naar een jongen die ze nog maar net kende. Als je eenmaal nat was, maakte het niet meer uit hoe nat precies ontdekte ze en toen ze uiteindelijk schaterend moesten vaststellen dat alle waterballonnen kapot waren, had ze kramp in haar kaken van het lachen.
"En nu? Wat zullen we nu gaan doen?", vroeg hij. Raven keek hem olijk aan.
"Ik weet wel wat", zei ze. "Als je zo graag nat wil worden, laten we dan gaan duiken. Heb je weleens gedoken?"Even trok hij zijn wenkbrauwen op en knikte toen langzaam. "Leuk idee, bij het Rotsenrif dan, andere plekken zijn veel te gevaarlijk voor je."
"Hoe weet jij dat nou, misschien ben ik wel een volleerde diepzeeduiker. Waarom denken mannen altijd dat vrouwen breekbare wezentjes zijn?"
"Dat denk ik helemaal niet", suste hij. "Waar wil jij dan duiken?"
Even aarzelde ze. "Ik heb alleen nog maar mijn brevet voor het Rotsenrif", bromde ze toen onwillig.
Merril lachte plagerig.Niet veel later zaten ze in haar vaders speedboot en spoten in de richting van de duikplek. Het was inmiddels opgehouden met regenen en de wolken dreven voorzichtig uiteen om een waterig zonnetje door te laten. Raven wees achter zich in de boot.
"Mijn vaders duikuitrusting ligt onder de zitting, volgens mij hebben jullie zo'n beetje hetzelfde postuur dus dat moet lukken."
"Gelukkig maar", grinnikte Merril.
"Nou ja", bloosde Raven, "anders hadden we toch om en om gekund? Maar samen is natuurlijk veel leuker."Heel even stroomde er een zacht gevoel door haar heen bij het woordje 'samen'. Merril was leuk, onzin om het te ontkennen.Zodra ze bij het vlaggetje arriveerden dat het Rotsenrif markeerde trok Raven snel haar duikpak aan. Ze pakte Silas' duikspullen en gaf die aan Merril.
"Trek maar aan, ik ga alvast", zei ze, stopte het mondstuk van de zuurstoffles in haar mond en liet zich achterover van de boot vallen. Het was de tweede keer in haar leven dat ze echt de diepte in ging en een paar minuten peddelde ze rustig rond tussen de waterplanten, genietend van de plotselinge stilte en rust. Daarna keek ze om zich heen of ze Merril ergens zag, hij moest nu toch onderhand wel klaar zijn en zich bij haar voegen.Achteraf kon ze zich niet herinneren wat haar allereerste gedachte was geweest toen ze hem zag. De schok was te groot. Ze bevroor en het volgende moment schoot ze wild achteruit, volkomen verbijsterd.Daarna zwom ze weg. Het was alsof haar hoofd op tilt was geslagen en ze even niets anders aankon dan doen alsof er niets aan de hand was. Ze zwom in de richting van een paar rotsen en registreerde half onbewust en in trance de prachtige flora om zich heen. Toen ze na een paar minuten voorzichtig achterom keek zag ze dat Merril haar kalm volgde. En toen viel haar oog op een grot.Nieuwsgierig dook ze er op af en wilde net naar binnen kijken toen er plotseling een paar roze tentakels tevoorschijn kwamen die traag in haar richting op en neer wuifden. Voor de tweede keer in korte tijd schrok ze zich helemaal lam. Ze stoof weg bij de grot, botste tegen Merril op, zwaaide hem wild van zich af met haar armen en daarna flapperde ze zonder aarzelen terug naar de oppervlakte. Ze nam niet de moeite haar duikspullen uit te doen, ze sprong achter het stuur, startte de motor en ging ervandoor.Hoe snel ze alles ook had gedaan, Merril was sneller. Nog voordat ze op haar stoel zat was hij ook in de boot gesprongen en ging schaterend naast haar zitten.
"Er's welemoal n'ks loll'gs", mompelde ze onverstaanbaar door haar mondstuk heen.
"Je vergist je, het was ontzettend lollig", gierde hij. "Dat zal je leren zonder na te denken overal op af te gaan."
"Wat was dwat?"
"Een inktvis natuurlijk. Niet geheel ongevaarlijk trouwens. Ga jij eerst nog maar flink oefenen met duiken voordat je echt praatjes krijgt. En leren respect te hebben voor wat daar leeft."
"Zoals jij", dacht ze, maar ze zei niets.Toen ze thuiskwamen bleek Silas er te zijn. Verbaasd keek hij naar zijn dochter in haar kikvorsmanoutfit en daarna naar de onbekende jongen die ze had meegenomen.
"Goedenavond meneer, mijn naam is Merril Salan en ik ben een vriend van uw dochter" stelde die zich netjes voor, waarna Raven haar mondstuk uitspuugde en er droog aan toevoegde: "En hij heeft een staart. Ik ga me even omkleden.""Wat bedoelt ze?", vroeg Silas een beetje verbaasd.
"Ze bedoelt dat ze me er een uurtje geleden op betrapt heeft dat ik een staart heb als ik in zee duik. Oftewel, ik ben een zeemeerman. Ze schrok er nogal van geloof ik."
"Wij zijn zelf anders ook niet geheel standaard", antwoordde Silas, "Lust je kreeft?"Merril grijnsde. "Dat idee had ik al toen ik haar zag vliegen in plaats van rennen", zei hij. "En de elfendame is zeker haar moeder, vandaar de puntoortjes?"
Silas grijnsde terug. "Dat heb je goed geraden."
"Lachen jullie mij uit?", vroeg Raven toen ze de kamer weer in liep. "Ik schrok gewoon, wie verwacht nou zoiets? Ik heb in mijn leven al meer vreemde wezens gezien dan jullie bij elkaar."Ze schepte op en liep naar buiten, waarna de mannen elkaar een vermaakte blik toewierpen en haar voorbeeld volgden.
"Weet je trouwens waar ik Merril heb leren kennen?", vroeg Raven. "Op het Zeemeerminneneiland. Dat geheimzinnige eiland waar ik van jou niet heen mocht. Ik snap nu pas wat hij daar deed.""Ik heb helemaal niet gezegd dat je er niet heen mocht", protesteerde Silas. "Ik heb gezegd dat ik het roekeloos vond dat je 's avonds met een wildvreemde vrouw de zee op was gegaan en, nou ja, ik vind het inderdaad een griezelig verschijnsel. Dat jij een eiland ziet daar waar ik alleen bewolking zie."
"En u heeft groot gelijk", kwam Merril tussenbeide. "Het is gevaarlijk om blindelings op dingen af te gaan. Maar misschien mag ik u morgen het eiland tonen? De wolken dienen ter bescherming, dat is het enige. Ik begrijp dat magie bedreigend is voor wie er niet aan gewend is, maar ik hoop dat u me wilt vertrouwen."
"Oh, hij is eraan gewend, hij is ermee opgegroeid, zijn vader is een tovenaar", bitste Raven.
"Ik was gewoon bezorgd Raven, ik wil niet dat je iets overkomt, dat is alles", riep Silas machteloos. "Ik wil dat eiland graag zien.""Waarom doe je zo onaardig tegen je vader, Raven?", vroeg Merril later, toen Silas naar boven was gegaan. "Hij gedraagt zich zoals iedere vader zich zou gedragen, hij wil je beschermen."
Raven staarde voor zich uit. "Ik ken hem nog niet zo lang", zei ze zacht. "Dat is een lang verhaal, maar hij heeft me niet opgevoed."
"Wees blij dat hij zich om je bekommert.""Het is niet alleen dat", fluisterde Raven. "Ik... er is meer waar ik me aan stoor... Ik dacht dat hij van mijn moeder hield. Maar dat doet hij helemaal niet, hij geeft niks om haar."
Er viel een diepe stilte. Merril leek iets te willen zeggen maar hij twijfelde.
"Zeemensen als ik horen en zien een heleboel", zei hij uiteindelijk, terwijl hij zijn woorden leek te wegen. "Vooral als het stil is en mensen zich onbespied wanen. Hun stemmen reiken ver over het water en onze oren zijn scherp. Tussen je ouders spelen dingen waar ze niet omheen kunnen en ik geef toe dat je vader daar niet bepaald zedelijk op reageert. Maar ze houden wel degelijk van elkaar."Verward keek Raven hem aan.
"Je bent toch niet boos dat ik me ermee bemoei?", vroeg Merril onzeker.
Zachtjes schudde ze haar hoofd. "Nee, ik ben niet boos. Ik snap alleen niet hoe je dit allemaal weet. Toen we elkaar leerden kennen wist je niet eens dat hij mijn vader was."
"Maar daarna wel", antwoordde Merril onomwonden, "en toen werd ik nieuwsgierig. Naar jou. En ging ik opletten."Raven voelde zich verlegen worden en ook Merril wist duidelijk met zijn houding geen raad.
"Ik ga maar", zei hij, "het is al laat. Ik vond het heel gezellig met je."Zonder een reactie af te wachten dook hij vanaf de vlonder in het water en verdween in de nacht.