Generatie 19 - deel 22, Overleven
"Kijk eens wie we daar hebben", zei Demyan tegen Saul, "als dat mama niet is."
"Wat doen jullie nou hier?", vroeg Raven terwijl haar blik van hem naar Éowyn ging, die op de bank televisie zat te kijken.Die stond op en liep naar haar toe.
"Een dag vol verrassingen", glimlachte ze. "We hoorden dat je met Merril mee was gegaan naar zijn vader, daar hadden we niet helemaal op gerekend omdat je al twee weken niets van hem had gehoord en het leek alsof jullie je eigen weg zouden gaan."
"Is het weer koek en ei dan tussen jullie?", vroeg Demyan.
Een beetje verward keek Raven hem aan. "We zijn in ieder geval weer vrienden gelukkig", antwoordde ze, "en voor de rest zien we wel. Het is zo vreemd, ik snap het niet, je weet... wat ik je verteld heb op het strand. Het kan helemaal niet, zijn vader was... daar.""Ga zitten", zei Demyan. "Het is een lang verhaal."Ze vertelden haar het hele avontuur van de bevrijding, terwijl Raven hen verbijsterd aanhoorde en het niet kon helpen dat er bij elke zin hoop begon te groeien die ze met kracht probeerde te onderdrukken. Want waar was Shayne, als alles gelukt was zoals haar opa het had gepland en geregeld?"Eergisteravond kwamen we thuis", besloot Demyan zijn relaas, "en zeker nog een uur lang zijn we buiten blijven staan om te wachten. Ik had Shayne de datum waarop we waren vertrokken doorgegeven en het tijdstip, als alles goed was gegaan zou hij weldra voor onze neuzen staan.""Maar Shayne kwam niet. Op een gegeven moment zijn Finn en Linden naar huis gegaan met het verzoek te bellen zodra hij zou komen opdagen. Tot middernacht hebben we voor het raam gestaan en uiteindelijk zijn we maar naar bed gegaan, in de hoop dat hij het te laat vond en de volgende ochtend zou aanbellen. Maar toen ook dat niet gebeurde, begonnen we langzamerhand te accepteren dat er een kink in de kabel moest zijn gekomen, wat natuurlijk niet zo vreemd was in anderhalve eeuw tijd. We besloten hoe dan ook voor je uit te zoeken wat er precies was gebeurd of misgegaan."De visser zette hem af op een afgelegen eiland nabij Groenland. Onherbergzaam en dun bevolkt, een ideale plek om onder te duiken.
Na enig zoeken vond hij een eenvoudig, leegstaand huis dat over een droge kelder beschikte en zijn verbazing was groot toen de volgende dag al een geschikt attribuut werd bezorgd dat de jaren flink zou versnellen voor hem.
"Met de complimenten van de veerman moest ik zeggen", zei de koerier en vroeg of hij hulp nodig had. Shayne schudde zijn hoofd, hij kon geen pottekijkers gebruiken en zijn vampierkrachten maakten het niet moeilijk het gevaarte op de juiste plek neer te zetten.
En zo begon het lange wachten.Negenendertig jaren gingen voorbij en toen was de tijd gekomen een belofte in te lossen. Precies op het aangegeven tijdstip verscheen aan de horizon het vissersbootje en dropte Sarah op exact dezelfde plaats waar Beo hem had afgezet. Althans, wat er van Sarah over was."Hallo Shayne", groette ze hem blij, "wat fijn dat jij hier bent want ik weet niet meer zo goed waar ik woon en ik ben een beetje moe en jij bent altijd zo lief voor me. Ik mag bij jou blijven, dat zegt hij." Ze wees naar Beo die zijn maag stond te legen.
"Het is erg met haar", zei die tegen Shayne. Al haar haar viel uit zodra we Midnight Hollow verlieten, waarschijnlijk poppenhaar, en daarna ging het snel bergafwaarts. Geen idee wat hij met haar gedaan heeft en ik wil het niet weten ook."Helaas had hij gelijk. Zodra de tand des tijds vat had gekregen op het meisje was haar getergde lichaampje begonnen met de aftakeling en toen ze de kamer binnenwandelden viel ze bijna flauw. Een maand duurde het slechts, toen stierf ze. Maar in ieder geval in vrijheid en niet alleen.Hierna begonnen de jaren van het afzien. Hoe verder de misdaad achter hem begon te geraken hoe meer de angst gepakt te worden afnam. Dragan Glaenn was hoe dan ook een zeer besloten gemeenschap - de kans was klein dat zijn naam buiten de grenzen bekend was - maar voor de zekerheid bediende hij zich van een schuilnaam als hij zich onder de dorpsbewoners begaf.Dat laatste was onvermijdelijk, iedere maand moesten er rekeningen betaald worden. En bovendien moest hij zorgen dat hij zijn kostje bij elkaar scharrelde, iets wat hij niet rechtstreeks bij de inwoners van Aurora Skies durfde te gaan halen zoals hij in Midnight Hollow gewend was geweest. Op geen enkele manier wilde hij de aandacht op zich vestigen, negatief noch positief. Dus probeerde hij geld te verdienen met vissen en als hij echt in nood was drong hij het plaatselijke ziekenhuis binnen om wat bloedzakken te stelen.
En zo werd hij een onzichtbare kluizenaar van wiens bestaan iedereen wel half op de hoogte was, maar van wie niemand echt iets wist en die men liever een beetje vermeed. Dat op zich viel niet op, zo waren er meer op het eiland.Naarmate de jaren verstreken viel het hem zwaarder en zwaarder. De eenzaamheid, het overleven, de verveling.
Nu de tijd weer liep begonnen herinneringen langzamerhand te vervagen en steeds verder van hem af te staan. Die gruwelijke nacht in Dragan Glaenn, toen hij was ontwaakt uit zijn krankzinnige roes na de transformatie en zijn vrouw en dochtertje levenloos had aangetroffen, als bloedeloze lappenpoppen in een hoek gegooid, in het afgrijselijke besef dat hij het was geweest die hen van het leven moest hebben beroofd. Maar ook de herinnering aan Midnight Hollow en Raven.Waar deed hij dit eigenlijk allemaal voor. Een vaag visioen van een gelukkig leven met een vrouw die hij, op de keper beschouwd, nog maar zo kort kende en die mogelijk toch de voorkeur gaf aan iemand anders. En een kind dat waarschijnlijk heel gelukkig zou kunnen worden zonder hem. Er waren manieren dit te stoppen, dat wist hij."Dat snap ik wel", zei Raven zachtjes. "Anderhalve eeuw is te lang, zeker wanneer je ergens zit waar je onopgemerkt moet blijven en dan ook nog in zo'n onherbergzaam gebied. Weten jullie hoe... hij geëindigd is? Hoe zijn jullie dit eigenlijk allemaal te weten gekomen?"
"Binnen een dag tijd?", lachte Demyan. "Lieve kind, wat denk je nou? We hebben deze hele geschiedenis uit de eerste hand natuurlijk."Raven schoot overeind. "Wat?", vroeg ze ademloos.
"De hele dag leefden we gisteren in de veronderstelling dat het mislukt was, althans, wat Shayne betreft", vervolgde Demyan. "Met Guillaume hadden we inmiddels contact gehad en die was al herenigd met zijn vrouw. En toen, tegen de avond, stopte er ineens een taxi voor de deur. Ik rende naar buiten en daar kwam hij. Onder zijn parasolletje en duidelijk getekend door de tijd. En moe, zo verschrikkelijk moe.""Wat dacht je, laat ik het hart van die ouwe eens op de proef stellen?", had Demyan gevraagd zodra Shayne binnen gehoorsafstand was.
Shayne had gegrinnikt. "Het spijt me, ik kon er niets aan doen, de verbindingen tussen Groenland en Italië sloten minder naadloos op elkaar aan dan ik gehoopt had en ik vond het zo raar jullie te bellen."
"Dat vond je raar", mopperde Demyan terwijl hij zich omdraaide en het huis inliep. "Je wordt bedankt. Nou, kom mee, er valt wel wat aan je te verbeteren geloof ik."
"Wat een alleraardigst compliment", glimlachte Shayne, klapte zijn parasol in en liep mee naar binnen."Je weet zeker dat je het vampirisme wilt opgeven? Je zoon is een vampier, dat weet je hè?", vroeg Demyan.
Shayne nam het rode flesje aan en knikte.
"Ik heb het vampirisme nooit geambieerd of werkelijk omarmd", zei hij. "Ik heb slechts een vage herinnering aan mijn eigen besmetting en ik begreep pas achteraf waar en door wie het gebeurd moet zijn. De laatste anderhalve eeuw heb ik het verdragen als een noodzakelijkheid om deze dag te halen, nu wil ik heel graag mijn eigen leven terug."
Hij trok de stop van de fles en dronk de inhoud in een teug leeg."En dan moeten we nu nog iets aan je leeftijd en conditie doen", zei Demyan en pakte een lichtblauw flesje van een plank.Even later omhelsde Shayne als herboren Éowyn, die net thuiskwam en totaal overdonderd was.
"Ik begrijp dat je meteen naar Cielo Insolar wilt", zei ze, "maar vind je het heel erg tot morgen te wachten? Het is al laat en het gaat hoe dan ook een enorme schok zijn voor Raven."
"Geen probleem", zei Shayne zacht. "Ik geloof dat ik wat er nu komen gaat nog het spannends vind van de hele onderneming.""Waar is hij?", vroeg Raven toen haar grootouders eindelijk waren uitgesproken.
"Hij wacht op je in het parkje hier bovenop de heuvel", zei Éowyn. "Hij wilde je niet overvallen en bovendien vindt hij dat jij jullie zoon aan hem moet voorstellen."Met vlinders reed Raven naar het park en snelde toen langs het pad terwijl haar ogen in het donker rond zochten. Ze stond al op het grasveldje toen een verlegen stem achter haar klonk: "Dag ravenmeisje."
Met een ruk draaide ze zich om.Niet veel later waren ze thuis, waar Raven eindelijk de tegenwoordigheid van geest had Éowyn en Demyan fijn te knijpen en ze te verzekeren dat ze hartstikke gek waren en dat ze heel erg veel van hen hield. Op de een of andere manier kon ze niet stoppen met huilen en nadat de twee waren vertrokken met de woorden dat ze heel binnenkort op visite zouden komen, bleven ze alleen achter met Saul.Raven tilde het jongetje op en gaf hem aan Shayne, maar daar had de peuter duidelijk een heel andere mening over. Verbaasd en in lichte paniek keek hij naar zijn moeder alsof die hem zojuist ter adoptie had afgestaan en trok een pruillip. Shayne lachte en gaf zijn zoon terug.
"Dit moeten we iets geleidelijker aanpakken geloof ik", zei hij.Raven knikte terwijl ze haar neus ophaalde en met haar arm voor de zoveelste keer haar ogen droogde. "Hij moet naar bed", snotterde ze.
Eenmaal boven pakte Shayne Saul weer over en aaide hem door zijn haartjes.
"Mag ik je in je bedje leggen?", vroeg hij. Saul knikte timide.
"En krijg ik dan ook een nachtzoentje?" Zeer beslist schudde Saul zijn hoofd.
"Oké", grinnikte Shayne, "een hand dan." Braaf gaf Saul hem een handje en ging toen liggen."Ik wil wel een zoentje", zei Raven, die eindelijk haar tranen onder controle had.
Shayne draaide zich om. "Ja? Ik weet niet zo goed hoe je... ik bedoel, met Merril.""Merril en ik zijn vrienden en ik hoop dat we dat blijven", zei Raven. "Ik heb je heel erg gemist Shayne, en als er ook maar een manier was geweest om terug te keren naar Midnight Hollow, dan zou ik dat gedaan hebben. Ik zal het mijn opa en oma nooit kunnen terugbetalen wat ze hebben gedaan. En mijn oudooms niet te vergeten."
"Ik ook niet", zei Shayne en kuste haar.
"Wat doen jullie nou hier?", vroeg Raven terwijl haar blik van hem naar Éowyn ging, die op de bank televisie zat te kijken.Die stond op en liep naar haar toe.
"Een dag vol verrassingen", glimlachte ze. "We hoorden dat je met Merril mee was gegaan naar zijn vader, daar hadden we niet helemaal op gerekend omdat je al twee weken niets van hem had gehoord en het leek alsof jullie je eigen weg zouden gaan."
"Is het weer koek en ei dan tussen jullie?", vroeg Demyan.
Een beetje verward keek Raven hem aan. "We zijn in ieder geval weer vrienden gelukkig", antwoordde ze, "en voor de rest zien we wel. Het is zo vreemd, ik snap het niet, je weet... wat ik je verteld heb op het strand. Het kan helemaal niet, zijn vader was... daar.""Ga zitten", zei Demyan. "Het is een lang verhaal."Ze vertelden haar het hele avontuur van de bevrijding, terwijl Raven hen verbijsterd aanhoorde en het niet kon helpen dat er bij elke zin hoop begon te groeien die ze met kracht probeerde te onderdrukken. Want waar was Shayne, als alles gelukt was zoals haar opa het had gepland en geregeld?"Eergisteravond kwamen we thuis", besloot Demyan zijn relaas, "en zeker nog een uur lang zijn we buiten blijven staan om te wachten. Ik had Shayne de datum waarop we waren vertrokken doorgegeven en het tijdstip, als alles goed was gegaan zou hij weldra voor onze neuzen staan.""Maar Shayne kwam niet. Op een gegeven moment zijn Finn en Linden naar huis gegaan met het verzoek te bellen zodra hij zou komen opdagen. Tot middernacht hebben we voor het raam gestaan en uiteindelijk zijn we maar naar bed gegaan, in de hoop dat hij het te laat vond en de volgende ochtend zou aanbellen. Maar toen ook dat niet gebeurde, begonnen we langzamerhand te accepteren dat er een kink in de kabel moest zijn gekomen, wat natuurlijk niet zo vreemd was in anderhalve eeuw tijd. We besloten hoe dan ook voor je uit te zoeken wat er precies was gebeurd of misgegaan."De visser zette hem af op een afgelegen eiland nabij Groenland. Onherbergzaam en dun bevolkt, een ideale plek om onder te duiken.
Na enig zoeken vond hij een eenvoudig, leegstaand huis dat over een droge kelder beschikte en zijn verbazing was groot toen de volgende dag al een geschikt attribuut werd bezorgd dat de jaren flink zou versnellen voor hem.
"Met de complimenten van de veerman moest ik zeggen", zei de koerier en vroeg of hij hulp nodig had. Shayne schudde zijn hoofd, hij kon geen pottekijkers gebruiken en zijn vampierkrachten maakten het niet moeilijk het gevaarte op de juiste plek neer te zetten.
En zo begon het lange wachten.Negenendertig jaren gingen voorbij en toen was de tijd gekomen een belofte in te lossen. Precies op het aangegeven tijdstip verscheen aan de horizon het vissersbootje en dropte Sarah op exact dezelfde plaats waar Beo hem had afgezet. Althans, wat er van Sarah over was."Hallo Shayne", groette ze hem blij, "wat fijn dat jij hier bent want ik weet niet meer zo goed waar ik woon en ik ben een beetje moe en jij bent altijd zo lief voor me. Ik mag bij jou blijven, dat zegt hij." Ze wees naar Beo die zijn maag stond te legen.
"Het is erg met haar", zei die tegen Shayne. Al haar haar viel uit zodra we Midnight Hollow verlieten, waarschijnlijk poppenhaar, en daarna ging het snel bergafwaarts. Geen idee wat hij met haar gedaan heeft en ik wil het niet weten ook."Helaas had hij gelijk. Zodra de tand des tijds vat had gekregen op het meisje was haar getergde lichaampje begonnen met de aftakeling en toen ze de kamer binnenwandelden viel ze bijna flauw. Een maand duurde het slechts, toen stierf ze. Maar in ieder geval in vrijheid en niet alleen.Hierna begonnen de jaren van het afzien. Hoe verder de misdaad achter hem begon te geraken hoe meer de angst gepakt te worden afnam. Dragan Glaenn was hoe dan ook een zeer besloten gemeenschap - de kans was klein dat zijn naam buiten de grenzen bekend was - maar voor de zekerheid bediende hij zich van een schuilnaam als hij zich onder de dorpsbewoners begaf.Dat laatste was onvermijdelijk, iedere maand moesten er rekeningen betaald worden. En bovendien moest hij zorgen dat hij zijn kostje bij elkaar scharrelde, iets wat hij niet rechtstreeks bij de inwoners van Aurora Skies durfde te gaan halen zoals hij in Midnight Hollow gewend was geweest. Op geen enkele manier wilde hij de aandacht op zich vestigen, negatief noch positief. Dus probeerde hij geld te verdienen met vissen en als hij echt in nood was drong hij het plaatselijke ziekenhuis binnen om wat bloedzakken te stelen.
En zo werd hij een onzichtbare kluizenaar van wiens bestaan iedereen wel half op de hoogte was, maar van wie niemand echt iets wist en die men liever een beetje vermeed. Dat op zich viel niet op, zo waren er meer op het eiland.Naarmate de jaren verstreken viel het hem zwaarder en zwaarder. De eenzaamheid, het overleven, de verveling.
Nu de tijd weer liep begonnen herinneringen langzamerhand te vervagen en steeds verder van hem af te staan. Die gruwelijke nacht in Dragan Glaenn, toen hij was ontwaakt uit zijn krankzinnige roes na de transformatie en zijn vrouw en dochtertje levenloos had aangetroffen, als bloedeloze lappenpoppen in een hoek gegooid, in het afgrijselijke besef dat hij het was geweest die hen van het leven moest hebben beroofd. Maar ook de herinnering aan Midnight Hollow en Raven.Waar deed hij dit eigenlijk allemaal voor. Een vaag visioen van een gelukkig leven met een vrouw die hij, op de keper beschouwd, nog maar zo kort kende en die mogelijk toch de voorkeur gaf aan iemand anders. En een kind dat waarschijnlijk heel gelukkig zou kunnen worden zonder hem. Er waren manieren dit te stoppen, dat wist hij."Dat snap ik wel", zei Raven zachtjes. "Anderhalve eeuw is te lang, zeker wanneer je ergens zit waar je onopgemerkt moet blijven en dan ook nog in zo'n onherbergzaam gebied. Weten jullie hoe... hij geëindigd is? Hoe zijn jullie dit eigenlijk allemaal te weten gekomen?"
"Binnen een dag tijd?", lachte Demyan. "Lieve kind, wat denk je nou? We hebben deze hele geschiedenis uit de eerste hand natuurlijk."Raven schoot overeind. "Wat?", vroeg ze ademloos.
"De hele dag leefden we gisteren in de veronderstelling dat het mislukt was, althans, wat Shayne betreft", vervolgde Demyan. "Met Guillaume hadden we inmiddels contact gehad en die was al herenigd met zijn vrouw. En toen, tegen de avond, stopte er ineens een taxi voor de deur. Ik rende naar buiten en daar kwam hij. Onder zijn parasolletje en duidelijk getekend door de tijd. En moe, zo verschrikkelijk moe.""Wat dacht je, laat ik het hart van die ouwe eens op de proef stellen?", had Demyan gevraagd zodra Shayne binnen gehoorsafstand was.
Shayne had gegrinnikt. "Het spijt me, ik kon er niets aan doen, de verbindingen tussen Groenland en Italië sloten minder naadloos op elkaar aan dan ik gehoopt had en ik vond het zo raar jullie te bellen."
"Dat vond je raar", mopperde Demyan terwijl hij zich omdraaide en het huis inliep. "Je wordt bedankt. Nou, kom mee, er valt wel wat aan je te verbeteren geloof ik."
"Wat een alleraardigst compliment", glimlachte Shayne, klapte zijn parasol in en liep mee naar binnen."Je weet zeker dat je het vampirisme wilt opgeven? Je zoon is een vampier, dat weet je hè?", vroeg Demyan.
Shayne nam het rode flesje aan en knikte.
"Ik heb het vampirisme nooit geambieerd of werkelijk omarmd", zei hij. "Ik heb slechts een vage herinnering aan mijn eigen besmetting en ik begreep pas achteraf waar en door wie het gebeurd moet zijn. De laatste anderhalve eeuw heb ik het verdragen als een noodzakelijkheid om deze dag te halen, nu wil ik heel graag mijn eigen leven terug."
Hij trok de stop van de fles en dronk de inhoud in een teug leeg."En dan moeten we nu nog iets aan je leeftijd en conditie doen", zei Demyan en pakte een lichtblauw flesje van een plank.Even later omhelsde Shayne als herboren Éowyn, die net thuiskwam en totaal overdonderd was.
"Ik begrijp dat je meteen naar Cielo Insolar wilt", zei ze, "maar vind je het heel erg tot morgen te wachten? Het is al laat en het gaat hoe dan ook een enorme schok zijn voor Raven."
"Geen probleem", zei Shayne zacht. "Ik geloof dat ik wat er nu komen gaat nog het spannends vind van de hele onderneming.""Waar is hij?", vroeg Raven toen haar grootouders eindelijk waren uitgesproken.
"Hij wacht op je in het parkje hier bovenop de heuvel", zei Éowyn. "Hij wilde je niet overvallen en bovendien vindt hij dat jij jullie zoon aan hem moet voorstellen."Met vlinders reed Raven naar het park en snelde toen langs het pad terwijl haar ogen in het donker rond zochten. Ze stond al op het grasveldje toen een verlegen stem achter haar klonk: "Dag ravenmeisje."
Met een ruk draaide ze zich om.Niet veel later waren ze thuis, waar Raven eindelijk de tegenwoordigheid van geest had Éowyn en Demyan fijn te knijpen en ze te verzekeren dat ze hartstikke gek waren en dat ze heel erg veel van hen hield. Op de een of andere manier kon ze niet stoppen met huilen en nadat de twee waren vertrokken met de woorden dat ze heel binnenkort op visite zouden komen, bleven ze alleen achter met Saul.Raven tilde het jongetje op en gaf hem aan Shayne, maar daar had de peuter duidelijk een heel andere mening over. Verbaasd en in lichte paniek keek hij naar zijn moeder alsof die hem zojuist ter adoptie had afgestaan en trok een pruillip. Shayne lachte en gaf zijn zoon terug.
"Dit moeten we iets geleidelijker aanpakken geloof ik", zei hij.Raven knikte terwijl ze haar neus ophaalde en met haar arm voor de zoveelste keer haar ogen droogde. "Hij moet naar bed", snotterde ze.
Eenmaal boven pakte Shayne Saul weer over en aaide hem door zijn haartjes.
"Mag ik je in je bedje leggen?", vroeg hij. Saul knikte timide.
"En krijg ik dan ook een nachtzoentje?" Zeer beslist schudde Saul zijn hoofd.
"Oké", grinnikte Shayne, "een hand dan." Braaf gaf Saul hem een handje en ging toen liggen."Ik wil wel een zoentje", zei Raven, die eindelijk haar tranen onder controle had.
Shayne draaide zich om. "Ja? Ik weet niet zo goed hoe je... ik bedoel, met Merril.""Merril en ik zijn vrienden en ik hoop dat we dat blijven", zei Raven. "Ik heb je heel erg gemist Shayne, en als er ook maar een manier was geweest om terug te keren naar Midnight Hollow, dan zou ik dat gedaan hebben. Ik zal het mijn opa en oma nooit kunnen terugbetalen wat ze hebben gedaan. En mijn oudooms niet te vergeten."
"Ik ook niet", zei Shayne en kuste haar.