Generatie 20 - deel 13, June

Zodra ze bij de Outlet waren aangekomen wandelde June naar een ruimte waar weinig mensen kwamen en nam plaats op een bank. Saul ging naast haar zitten en staarde ongemakkelijk voor zich uit, niet zeker of hij nou het woord moest nemen of dat zij dat zou doen. Kennelijk worstelde ze met hetzelfde want geruime tijd bleef het stil, op het mechanische gezoem van de airconditioning na.

Uiteindelijk schraapte hij zijn keel en begon een beetje gehaast te spreken, half struikelend over zijn eigen woorden.
"Ik begrijp dat je je afvraagt wat ik precies van plan ben, maar het lastige is dat ik dat zelf niet weet. Mijn vader zit thuis in de narigheid en we hebben even geen idee hoe we dat moeten oplossen. Het zou het mooiste zijn als hij permanent hierheen zou kunnen vluchten, maar ik denk niet dat dat kan. Of dat hij dat zelf zou willen trouwens, om het over mijn moeder nog maar niet te hebben. Dus eigenlijk zijn we op dit moment vooral bezig die beslissing voor ons uit te schuiven."

"Wat voor narigheid?", vroeg June.
Saul perste zijn lippen op elkaar en keek haar besluiteloos aan. "Iets ergs", zei hij toen. "Maar ook iets heel erg ingewikkelds en dat doet er nu verder niet toe. Mijn vader is de liefste man die je je kunt voorstellen en hij doet geen vlieg kwaad."

Hij voelde zich emotioneel worden en stond op. Dat kon hij nu even niet gebruiken. Achter hem kwam ook June langzaam overeind.
"Ik weet dat je vader een lieve man is", zei ze zacht. "Ik mag hem bijzonder graag. Daarom ben ik verbaasd dat hij in de problemen zit en ben ik benieuwd wat die problemen precies zijn."

Buiten Sauls blikveld maakte ze de klip los die haar haren in een staart hield, om vervolgens een groot deel van haar kapsel uit haar hand op de bank te laten glijden. Toen liep ze naar hem toe.
"Wat bedoel je, je kent mijn vader helemaal niet", zei Saul toonloos.
Toen pas keek hij haar aan.

Een kwartier later stond hij als een standbeeld voor zich uit te staren, verlamd van verbazing.
June keek onzeker en drukte toen onverwacht een zoen op zijn mond, die hij nauwelijks beantwoordde.
Verdrietig keek ze hem aan.

"Ik snap dat je boos bent", zei ze, "maar het is nu eenmaal zo gelopen en ik kan het niet meer terugdraaien, zoals jij je heksenstreek niet kunt terugdraaien."
"Ik ben helemaal niet boos", antwoordde Saul. "Eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe ik me voel. Of wat ik hiervan moet denken."

Hij keerde terug naar het hotel waar hij zijn vader in de keuken aantrof.
"Waar zat jij?", vroeg die een beetje boos. "Je moet me hier niet in de steek laten hoor. Die tijdreiziger zoekt je trouwens, je moet onmiddellijk bij hem komen. Ik vrees dat we zullen moeten vertrekken, zo ernstig keek hij. Maar eerlijk gezegd vind ik dat wel prima, ik wil naar je moeder."

"Ik moet je eerst iets vertellen", besloot Saul de koe meteen maar bij de horens te vatten. "Acht jaar geleden heb ik iets stoms gedaan. Ik werd verliefd op een vrouw hier en omdat ze getrouwd was en onbereikbaar dacht ik slim te zijn. Ik heb een kloon-elixer gebrouwen en haar dat gegeven zonder dat ze dat wist. En vervolgens heb ik de kloon mee naar huis genomen."
Shayne keek hem verbluft aan. "Hè, wat zeg je allemaal? Hoe heb je dat... alchemie?"

Saul knikte.
"Wat een afschuwelijk plan", vervolgde Shayne. "En weet het origineel wat je gedaan hebt?
Opnieuw knikte Saul. "Ik had haar beloofd nooit meer terug te komen hier", zei hij beschaamd, "vanmorgen zag ze ons op de schaatsbaan en een uur geleden stond ze voor mijn neus."
"Hebben we het over... June? Is zij een kloon?", vroeg Shayne. "En nu? Was ze boos, de vrouw van hier? Hield ze ook van jou eigenlijk? Weet ze dat jullie inmiddels een kind hebben? Je doelt toch op June?"

Saul vermeed ongelukkig de priemende blik van zijn vader. "Het ligt iets gecompliceerder allemaal", zei hij.

Op dat moment kwam June de trap op wandelen en voegde zich bij hen.
"Ik ga Emit zoeken", zei Saul afgemeten. "June legt het je wel uit allemaal."
"Zelfs jullie namen zijn dus gekopieerd", hoorde hij zijn vader tegen June zeggen toen hij wegliep.

Hij vond Relevart boven. "U wilde me spreken?", vroeg hij een beetje gespannen. De tijdreiziger keek hem strak aan.
"Ik heb de geschiedenis onderzocht na jullie laatste vertrek hierheen en daaruit kwamen wat akelige geruchten rond je vader naar boven. En ik zou trouwens maar naar huis gaan als ik jullie was, want je moeder is niet bepaald gelukkig geworden in het scenario waarin jullie niet terugkeren."
"Dat zijn we hoe dan ook van plan", zei Saul, "waarschijnlijk vanavond al."

"De meningen over je vader zijn verdeeld, maar vaststaat dat hij een moordenaar is", ging Emit verder.
"Dat klopt, maar de omstandigheden..."
"Stop maar, ik ken dat hele verhaal", onderbrak Emit hem. "Ik wil hem aanbieden terug te keren naar het moment waarop hij in een vampier veranderde en in te grijpen..."

WAT?!", riep Saul in paniek. "Weet je wat dat voor gevolgen zou hebben?!"
"Dat jij nooit geboren wordt", antwoordde Emit droog.
"En dat een groot aantal mensen nooit uit een afschuwelijke spookstad bevrijd zal worden. Sterker, dat ze een voor een afgeslacht worden daar, want mijn vader was met zijn vampirisme de eerste die aan de dodelijke krachten wist te ontsnappen en iedereen na hem voor een gruwelijk einde behoedde."

Peinzend keek Emit hem aan.
"Interessant", zei hij. "Zo gedetailleerd ken ik het verhaal niet." Hij knikte in de richting van de biljarttafel. "Kom, dan spelen we een potje en kun je me ondertussen precies uit de doeken doen waar je allemaal op doelt."

Een verdieping lager hadden Shayne en June iets te eten gepakt en waren aan een tafeltje gaan zitten.
"Leg maar uit", zei Shayne. "Ik snap niet helemaal wat hij daarmee bedoelde, volgens mij is hij degene die iets uit te leggen heeft, niet jij, maar misschien vergis ik me."
June prikte wat aan haar vork, stak het in haar mond en begon in gedachten verzonken te kauwen. Daarna zei ze: "Ja, ik heb wel degelijk iets uit te leggen, maar ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen..."

Shayne reageerde niet maar wachtte rustig af.

"Ik was verschrikkelijk aangedaan nadat Saul die kloon had gecreëerd", begon June haar verhaal. "Allereerst compleet verbijsterd over wat er gebeurd was natuurlijk. Wij zijn er hier zo van overtuigd dat jullie allemaal primitievelingen zijn in vergelijking met ons, in mijn wildste dromen had ik nooit kunnen bedenken dat zoiets mogelijk was.
Maar boven alles was ik gekwetst. Er bestond iets tussen Saul en mij, dat was duidelijk, maar hij had me vervangen. Achteloos haast, door me erin te luizen. Dat deed zo ongelooflijk veel pijn, ook al zei hij dat het uit liefde was."

"Na een week vol woede, verdriet en pogingen hem gewoon te vergeten en verder te gaan met mijn leven hier, begon langzamerhand de nieuwsgierigheid terrein te winnen. Nieuwsgierigheid naar haar, nieuwsgierigheid naar hen. Was ze echt mijn kloon? Zou ze voor hem vallen, net als ik? En zou hij verliefd op haar worden? Zou ze echt mijn plaats kunnen innemen? Zou hij mij vergeten? En waarom knaagde dat zo aan me, als zij en ik in feite dezelfde persoon waren?

En zij, zou ze volledig gekloond zijn, inclusief al mijn herinneringen? Of was ze een onbeschreven blad dat slechts genetisch overeenkwam met mij? Om kort te gaan, op een avond besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en Emit te vragen of ik naar Sauls wereld mocht reizen. Ik heb hem gewoon uitgelegd waarom. Het ergste wat er kon gebeuren was dat hij de boel zou resetten en dat is me al zoveel keer overkomen dat het me niet meer raakt. Maar dat deed hij niet. Hij bleek er allang van op de hoogte te zijn en vond het vooral komisch allemaal geloof ik.
Ik kreeg permissie het tijdportaal te gebruiken.

Die eerste keer kwam ik niet van de vliering af.
Ik hoorde geluiden beneden, luisterde gesprekken af en probeerde me een beeld te vormen van wat zich daar afspeelde. Niet veel had ik het idee en dat werd na een paar bezoeken bevestigd door Number One, die me op een gegeven moment betrapte. Er was geen sprake van liefde wist ze me te vertellen en het irriteerde me dat dat me opluchtte.

Op een avond trof ik het huis leeg aan. Ik wist dat mijn replica inmiddels een baan had in de plaatselijke bakkerij dus ik heb wat warme kleren uit een kledingkast beneden gepakt en ben haar gaan zoeken. Ik wilde haar alleen spreken en dat lukte."

"Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat ze nou precies van me is. Ik weet alleen dat ik totaal geen band met haar voelde. Het was alsof ik in de spiegel keek, maar haar ogen waren leeg en koel en ik heb nooit iets aan haar kunnen ontdekken waarin ik me herken. Op koken en bakken na, dat bleek ik net als zij echt leuk te vinden hoewel ik het nog nooit gedaan had hier.

Ze was wel nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar mij en naar de wereld waarin ik leefde. Ze verveelde zich zei ze, en ze had een hekel aan Saul. Hoewel, dat is misschien te sterk uitgedrukt, ze voelde gewoon helemaal niets voor hem.
En toen, in een opwelling, bood ik haar aan een tijdje te ruilen. Ze had nog geen seconde bedenktijd nodig om op mijn voorstel in te gaan. Diezelfde avond heeft zij mijn kleren aangetrokken en is naar Oasis Springs vertrokken, terwijl ik op de bank ging zitten en wachtte tot iedereen thuiskwam."

Ik bleef een paar maanden en toen ik weer wilde ruilen, begon ze te zeuren. Ze had het naar haar zin hier in Oasis Landing, meer dan bij Saul, en probeerde me over te halen de ruil definitief te maken. Maar hoewel ik het heerlijk vond in Dragan Glaenn kreeg ik geen moment de indruk dat Saul meer voor me voelde dan vriendschap en bovendien waren Soolin en Olag er nog. En Auden. Ik was getrouwd en had twee kinderen."

"Na een maand kreeg ik heimwee en keerde terug naar Dragan Glaenn en ditmaal kregen we een verhouding. En raakte ik in verwachting, wat uitermate dom was maar niet geheel ongepland van mijn kant. Alsof ik mezelf een richting op wilde dwingen. Maar toen die fantasie eenmaal werkelijkheid was geworden bleek hij er als realiteit toch aardig in te hakken.

Ik heb lange tijd getwijfeld wat ik moest doen maar uiteindelijk koos ik toch voor Saul en heb mijn zwangerschap en de eerste paar jaar van Camerons leven in Dragan Glaenn doorgebracht. Toen ben ik teruggekeerd naar Oasis Landing en vanaf dat moment ruilden we om de zoveel dagen, tot het moment dat Saul aangaf dat hij mijn 'stemmingswisselingen' niet meer volhield. Diezelfde dag nog ben ik terug naar Oasis Landing gereisd en heb mijn replica verteld dat we voorlopig niet meer zouden ruilen en misschien wel nooit meer, omdat ik een definitieve beslissing niet meer uit de weg kon gaan. Daar was ze duidelijk niet erg blij mee maar ze accepteerde het gelukkig wel."

"Sinds dat moment ben ik hier en ik had nog steeds geen definitieve beslissing genomen toen ik jullie vanmorgen zag. Maar ik ben bang dat dat ook niet meer hoeft, Saul kan het duidelijk niet verkroppen dat ik niet onvoorwaardelijk voor hem gekozen heb."

Voor het eerst deed Shayne zijn mond open.
"Niet geheel onbegrijpelijk, want los van de vraag of je wel genoeg van hem en Cameron houdt als je die keuze niet kon maken, heb je hem dus ook jaren in de maling genomen door hem in de waan te laten dat hij al die tijd met de replica te maken had."

Verdrietig keek ze hem aan.
"Dat heeft niets met houden van te maken", zei ze zacht. "Ik hou van Saul en Cameron - en van Bryony - maar ik kan niet om Auden, Soolin en Olag heen en bovendien is dit hier mijn thuis. Hier ben ik opgegroeid, dit is mijn tijdvak."
"Jullie hele relatie is gebaseerd op bedrog, van beide kanten", zei Shayne. "De enige slachtoffers in dit verhaal zijn je kinderen, die de halve tijd zijn opgezadeld met een liefdeloze vrouw die op hun moeder leek maar het niet was."

"Ik stel voor dat jullie meteen vertrekken vanavond", zei Emit op datzelfde moment een verdieping hoger. "Ik kan niet ontkennen dat je pleidooi me aan het denken heeft gezet en ik zal jullie verleden met rust laten."

Hoewel het spel nog lang niet was afgelopen legde Saul de keu neer.
"Gelukkig", zei hij. "Ik heb geen idee wat dat resetten van jullie precies behelst en misschien is het voor u allemaal een soort spelletje. Maar mijn overgrootvader is indertijd niet voor niets uitermate zorgvuldig te werk gegaan toen hij de geschiedenis van al die mensen aanpaste. Een kleine steen kan grote kringen veroorzaken in een vijver."
Hij groette en ging naar beneden om zijn vader te halen. June was al vertrokken zag hij.

Tien minuten later waren ze via het tijdsportaal teruggereisd en stonden ze op Sauls vlierinkje.

Wordt vervolgd