Generatie 11 - deel 2, Dubbelgangers
Sacha besloot niets tegen 'Camille' te zeggen na Juliette's telefoontje. Zijn zus had gemerkt dat hij niet vrijuit kon praten en voorgesteld elkaar de volgende dag te ontmoeten in het dorp om te overleggen. "Dan praten we verder. Zeg niks tegen haar, want dan is de vogel straks gevlogen. Ik wil erg graag weten wie ze is."Dat was Sacha met haar eens, maar de avond duurde eindeloos. 'Camille' zat voor de tv en merkte gelukkig niks en hij zat op de bank terwijl talloze gedachten en mogelijkheden door zijn hoofd gingen. Wat was hier voor raars aan de hand!?Uiteindelijk ging hij naar bed, waar hij vooral woedend lag te woelen. De volgende dag ontmoette hij Juliette tegenover de bistro in het park en nadat ze elkaar eens stevig hadden omhelsd en hij haar had gefeliciteerd met haar diploma, gingen ze op een bankje zitten.In feite kon Juliette niet zo heel veel toevoegen. Ze had inmiddels per telefoon contact opgenomen met Camille en was geschrokken van diens reactie."Natuurlijk had ik verwacht dat ze geschokt zou zijn, maar ze trok het zich wel heel erg aan en begon meteen hard te huilen", vertelde ze.
"Te huilen...?", vroeg Sacha met een frons. "Waarom? Zij kan hier toch niets aan doen?"
"Nee, dat zei ik haar ook, maar op de een of andere manier... vindt ze geloof ik van wel. Sterker, ze gaf aan dat ze waarschijnlijk weet wie het is. Ze neemt het eerste het beste vliegtuig hierheen, we verwachten haar morgenochtend in Riverview."
"Wát!", riep Sacha uit. "Maar dat hoeft toch helemaal niet!? Hoewel..., als ze inderdaad weet wie de valse Camille is kan het nog interessant worden."
"Zodra ze haar koffers heeft uitgepakt komt ze naar je toe", zei Juliette.Voor de tweede achtereenvolgende avond zei Sacha niets tegen zijn parasiterende huisgenote en de volgende ochtend drentelde hij nerveus door het huis tot er aangebeld zou worden. Het kwam achteraf wel mooi uit dat deze rare ontknoping precies in het weekend viel, anders had hij er nog vrij voor moeten nemen ook. Eindelijk, om een uur of elf, ging de bel. Gespannen struikelde Sacha over zijn eigen voeten naar de voordeur en het eerste wat hij waarnam door het venstertje, waren een paar vertrouwde diepgrijze ogen die hem raakten zoals ze hem ooit, acht jaar geleden, geraakt hadden. Daarna pas kwam de verbijstering. De vrouw op zijn stoep vertoonde namelijk verbluffende gelijkenissen met de vrouw die binnen voor zijn tv hing.Even later stond hij in zijn huiskamer en knipperde met zijn ogen. De valse Camille was onmiddellijk opgesprongen toen ze zag wie er binnenkwam en had nu een gezicht als een donderwolk.
"Wat doe jij nou hier?", gromde ze tegen haar evenbeeld. Die mompelde binnensmonds: "Ik had dus inderdaad gelijk" en keek vervolgens Sacha verlegen aan, hakkelend dat het haar verschrikkelijk speet allemaal."Jullie lijken wel een tweeling", aarzelde die een beetje wezenloos."We zijn een tweeling", antwoordde de echte Camille en keerde zich toen naar haar zus.
"Mijn hele jeugd heb je verziekt, Myriam", zei ze zachtjes en zo verdrietig dat Sacha's hart haast brak, hoewel hij geen idee had waar dit over ging. "En nu heb je me ook nog te schande gemaakt bij de enige mensen die me aanvaardden zoals ik was. Bij wie ik mezelf kon zijn en voor wie jij niet bestond. Was het dat? Kon je dat niet verteren?""Ach meid", zei Myriam met een onaangename, spottende trek rond haar mond, "doe niet zo melodramatisch. Wat is er nou helemaal gebeurd? Ik heb hier een jaar gezellig bij Sacha gewoond en we konden het prima vinden. Het enige is dat hij denkt dat ik Camille heet in plaats van Myriam. Big deal!" En daarna, zich wendend tot Sacha": "Nou, ik ben dus Myriam Grignon en niet Camille. Dat is dan ook weer uit de wereld."Er leek een siddering door Camille heen te gaan. Heel even keek ze Sacha aan, haalde haar schouders op en zei dat ze hen verder alleen zou laten. En voor hij iets kon zeggen verliet ze het huis. Ze was nog geen drie minuten binnen geweest."Pfff, heeft die even lange tenen", grinnikte Myriam, zodra de deur was dichtgevallen. "Zal ik dan nu een lekker kopje koffie voor ons zetten?" Even kon Sacha niets uitbrengen over zoveel onbeschaamdheid, maar al snel vond hij zijn stem terug."Zo, da's nieuw. Koffie zetten. Maar wat jij gaat doen is je koffer pakken. Ik geef je genoeg geld mee om terug naar Frankrijk te gaan, maar dan wil ik je ook echt nooit meer zien! Ik wil niet eens weten hoe je het in je hoofd hebt gehaald om dit te flikken, ik wil gewoon dat je verdwijnt." "Ach man, ontspan een beetje zeg, ik ga al", reageerde ze en even later kloste ze met nijdige stappen het tuinpad af. Hopelijk zijn leven uit.Hierop sprong Sacha in zijn auto en reed naar zijn ouderlijk huis, in de hoop daar Camille aan te treffen. Hij wilde hoe dan ook nog met haar praten. Maar alleen zijn moeder bleek thuis."Jongen, wat een toestanden", zuchtte Siobhán. "En weet je dat ik me medeschuldig voel?"
Ze vertelde wat ze lang geleden had meegemaakt in Frankrijk. De ontmoeting met de scheldende, valse Camille. "Dat was dus achteraf gezien helemaal niet Camille, maar Myriam. En ik heb het nooit verteld aan jullie, omdat ik Juliette's vriendschap met Camille niet in gevaar wilde brengen. Had ik dat nou maar wel gedaan, dan zou misschien aan het licht zijn gekomen dat er een tweelingzus was. En kennelijk eentje met een aardje naar haar vaartje.""Ik zou me daar maar niet al te rot over voelen, mam. Wie had dit nou ooit kunnen vermoeden? Het is echt bizar. Maar waar kan ik Camille vinden? Ik wil met haar praten."Camille bleek echter onvindbaar. Alexandre, Juliette en Patricia waren haar aan het zoeken, nadat ze in tranen gebeld had om te vertellen wat er was voorgevallen. Ze had aangegeven even alleen te willen zijn, maar iedereen maakte zich zorgen om haar. 's Avonds laat belde Juliette. Camille was gelukkig thuis gekomen en doodmoe naar bed gegaan. "Probeer het morgen maar, Sacha, en ga ook slapen."De volgende ochtend belde Sacha dus naar zijn werk en vroeg of hij een dag onbetaald verlof kon krijgen. Gelukkig was het niet druk in het ziekenhuis, dus zijn verzoek werd ingewilligd.Hierna belde hij naar huis, waar Juliette vertelde dat ze eerst iets gezelligs met Camille gingen doen en dat die om drie uur op het terras van de bistro op hem zou wachten. Toen Sacha 's middags het terras op wandelde zag hij haar al zitten. Hij schoof aan en bestelde iets te eten. Vervolgens keken ze elkaar verlegen aan."Ben je al een beetje bijgekomen van de schrik?", vroeg hij vriendelijk.
"Nee. Ja. Ik weet niet. En jij?"
"Ja, ik wel. Het geeft allemaal niks. Het enige wat ik geleerd heb, is om minder goedgelovig te zijn. En minder over me te laten lopen. Nou, dat zijn toch nuttige levenslessen, niet?"Camille schoot in de lach. "Heel nuttig", antwoordde ze, en gelukkig klaarden haar gezicht een beetje op. Daarna vervolgde ze: "Toch wil ik je graag iets meer vertellen over ons, mijn zus en mij. Duidelijk maken waarom dit zo erg is. En waarom ik me dit zo aantrek.Zoals gezegd zijn we tweelingzusjes en zoals je misschien weet hebben die een speciale band. Bij ons was dat niet anders. Alles deden we samen. We leerden tegelijk praten, lopen, we speelden samen, lachten samen. We waren twee handen op een buik.Maar toen we ouder werden veranderde er iets. Myriam werd steeds gemener, onaardiger. Tijdens onze spelletjes begon ze de baas te spelen en me te kleineren. En wat nog erger was: op een gegeven moment verdwenen er dingetjes in huis en altijd wist ze het zo te draaien dat ik de schuld kreeg. Alleen mijn moeder vermoedde hoe de vork in de steel zat, maar aangezien ze bang was voor mijn vader en Myriam zijn oogappeltje was, durfde ze nooit echt voor me op te komen.Op haar achtste werd Myriam echter zo onhandelbaar, ook op school, dat er iets moest gebeuren. Mijn ouders kwamen met onze leerkracht overeen, dat het misschien beter zou zijn als Myriam naar kostschool zou gaan en zo gebeurde het. Dat was precies in de tijd dat we van Parijs naar Champs les Sims verhuisden en vanaf dat moment werd mijn leven prettiger. Leven met papa bleef moeilijk, maar op school was het fijn en thuis stukken rustiger nu zij weg was.En toen, net na mijn twaalfde verjaardag, kwam Myriam terug. Ik zal nooit vergeten hoe ze daar triomfantelijk op de deurmat stond en op een tergend toontje tegen maman zei: "Zo, van papa heb ik mijn verjaarscadeautje gehad. Hij heeft me van die vreselijke kostschool gehaald. Wat krijg ik van jou?" Maman is toen met haar het dorp in gegaan om een cadeau te gaan kopen en bij die gelegenheid zijn ze je moeder tegen het lijf gelopen. Ik wist dat natuurlijk niet, ik heb dat vanmorgen pas gehoord.Was mijn leven voor haar vertrek onaangenaam, nu werd het een hel. Haar streken waren met haar opgegroeid en gemener geworden en wat erger was: op school hitste ze iedereen tegen me op. Ze was zo'n tiran, dat niemand het durfde om me ook maar aan te kijken en ik raakte dus volkomen geïsoleerd.De enige vreugde in mijn leven was het msn-contact dat ik al jaren met Juliette had. Dankzij haar kon ik me vastklampen aan het idee dat ik niet helemaal alleen was en dat er naast mijn moeder nog andere mensen op deze wereld waren die om me gaven. Daarom heb ik haar nooit verteld dat Myriam bestond. Ik wilde niet dat haar bestaan onze vriendschap zou vergiftigen. Juliette was mijn vriendin en daar had Myriam niets mee te maken.Na mijn bezoek aan Riverview werd dat gevoel van vriendschap verstevigd, dat was een heerlijk weekend."Camille zweeg. Het was intussen donker aan het worden en Sacha vroeg of ze zin had om nog iets bij hem thuis te drinken en misschien een potje met hem te schaken. Eenmaal in de gang keek ze hem recht aan."Het was een heel gezellig weekend toen bij jullie thuis, Sacha", ging ze verder waar ze gebleven was. Haar toon had iets kordaats, alsof ze nu echt bij de kern van haar betoog was gekomen en het enige moed kostte om die uit te spreken. "Dat weekend onderstreepte namelijk niet alleen mijn vriendschap met Juliette, het leverde bovendien een nieuwe vriendschap op met Patricia. En... nou ja... en met jou."Sacha voelde dat ze meer bedoelde en het bloed steeg naar zijn hoofd.
"En nu heb ik dus het gevoel dat er dingen compleet bedorven zijn door haar actie. Dat je nooit meer naar mij zult kunnen kijken zonder haar te zien. Omdat je een jaar lang gedacht hebt dat zij mij was. Ze bezoedelt alles. Dat heeft ze altijd gedaan.""Zo moet je niet denken, Camille", zei Sacha. "Want zo is het echt niet. Ik kan jullie uitstekend uit elkaar houden. Het is verbluffend hoe twee zo dezelfde verschijningen zo totaal verschillende emoties teweeg kunnen brengen. Je hoeft geen moment te vrezen dat ik jullie verwar." Ze wandelden de voorkamer in en even later concentreerden ze zich op het schaakspel."Wist je trouwens dat mijn ouders inmiddels gescheiden zijn?", vroeg ze na een tijdje.
"Ja, dat heb ik gehoord van Juliette. Gaat het goed met je moeder?"
"Nee, helaas niet. Ik weet niet waarom ze ooit met hem getrouwd is, hij is altijd een vreselijke man geweest, het spijt me dat ik dat van mijn eigen vader moet zeggen. Hij bleek er al jaren een minnares op na te houden en op een dag heeft hij ons gewoon in de steek gelaten. Myriam verdween ook - ik weet nu waarheen - en ik ben met maman in een kleine huisje gaan wonen even buiten Parijs."Een tijdje klonk alleen het geluid van schaakstukken die verschoven werden. En toen zei ze zacht:
"Ik kan haar niet alleen laten, Sacha. Niet nu. Ik moet in Frankrijk blijven wonen."Hoewel ze niet letterlijk uitsprak wat ze hiermee precies bedoelde, hing het even tastbaar tussen hen in alsof ze dat wel had gedaan. Ze moest inmiddels via Julliette weten dat hij een vriendin had, maar op de een of andere manier leek dat een bijkomstigheid. Ze wisten allebei wat ze voor elkaar voelden, maar ook dat het op dit moment van beide kanten geen toekomst had.Toen ze afscheid nam keken ze elkaar dus nog een laatste keer aan en even later was ze vertrokken.De periode hierna was emotioneel gezien enigszins chaotisch voor Sacha. In de allereerste plaats was er natuurlijk de enorme opluchting door het vertrek van Myriam, dat ervoor zorgde dat hij zijn huis weer voor zichzelf alleen had. Als hij thuiskwam ging hij rustig zijn vakliteratuur doornemen, las een boek of bekeek oude homevideo's op zijn nieuwe televisie, at wat en ging daarna naar bed.Daarnaast echter knaagde er aanvankelijk een gevoel van gemis over Camille, maar daar besloot hij zich al snel voor af te sluiten. Opzettelijk zocht hij geen contact met haar via msn en verdiepte zijn relatie met Ai Lan.Sinds kort was er een nieuw café geopend dat idyllisch aan de rivier lag, genaamd De Vier Noten, en hier at hij geregeld een hapje met haar. Maar hoewel hij haar nog steeds erg lief vond, op de een of andere manier kwam hij er maar niet toe hun liefde te bezegelen met een ring, hoezeer zij daar ook op aanstuurde.Op werkgebied liep alles voor de wind. Hoewel je daarover maar beter niet naar Juliette's mening kon vragen, nadat ze een keer in brand was gevlogen toen hij haar vriendelijk een experimenteel middeltje had aangesmeerd. Gelukkig was er een brandblusser bij de hand geweest.Ondanks dit akkefietje, dat zelfs nog de voorpagina van de Riverview Gazette had gehaald, bleef Sacha voorspoedig de carrièreladder bestijgen en werd traumachirurg. Eerlijk gezegd ging hem dat allemaal iets te snel, want hij voelde dat zijn capaciteiten achter begonnen te blijven bij zijn functie en daar had hij last van. Hij stortte zich dus vol overgave op zijn schaakbord en besloot zich voorlopig door niets te laten afleiden. Ook niet door het groepje giechelende verpleegsters op zijn werk, dat wel wat zag in die jonge, knappe arts en hem het hoofd op hol probeerden te brengen.Na een paar weken blokken achtte hij de tijd rijp om weer eens wat te gaan experimenteren en wederom was Juliette zijn slachtoffer."Ja hoor, ben je lekker?", snauwde die eerst. "We weten wat er van die experimentjes van jou komt, hè? Ik heb net weer wenkbrauwen." Maar haar broer kon oh zo charmant en overredend zijn en uiteindelijk praatte hij haar opnieuw om. "Nou, vooruit dan", zei ze, en slikte het ding door."Hm, heeft een manisch effect op de patiënt", noteerde Sacha in gedachten, toen zijn zus yellend de kamer in liep en verklaarde zich nog nooit zo goed gevoeld te hebben. Toen ze enigszins tot bedaren was gekomen liep Sacha achter haar aan en stelde een vraag waar hij al een tijdje mee rond liep."Luister eens, zusje, ik heb een voorstel. Papa en mama zwerven tegenwoordig samen de hele wereld over en jij en Patricia zitten maar alleen daar in huis en ik hier. En hoewel ik eerst blij was toen Myriam was opgehoepeld, moet ik bekennen dat ik ook wel eenzaam ben soms in dit grote huis. Lijkt het jullie gezellig om voorlopig hier te komen wonen, tot je iets voor jezelf hebt gevonden?"Een heel goed idee!", juichte Juliette met schrille stem, toch nog niet helemaal hersteld van de pil. "Ik ga mijn spullen halen en neem meteen Patricia mee."Gelukkig vond die het ook echt een gezellig plan, en zo kwam het dat Sacha er ditmaal twee dames bij kreeg in zijn huishouden. Maar deze dames brachten hem vreugde. Patricia musiceerde erop los en Juliette nam al het huishoudelijke werk van hem over."Jij hebt het hartstikke druk in het ziekenhuis en Patricia is net begonnen met haar baan in het theater, dus dat lijkt me meer dan logisch", zei ze.Ze zorgde er ook voor dat de logeerkamer wat gezelliger werd ingericht en op deze manier was het voor alle partijen heel prettig geregeld.
"Te huilen...?", vroeg Sacha met een frons. "Waarom? Zij kan hier toch niets aan doen?"
"Nee, dat zei ik haar ook, maar op de een of andere manier... vindt ze geloof ik van wel. Sterker, ze gaf aan dat ze waarschijnlijk weet wie het is. Ze neemt het eerste het beste vliegtuig hierheen, we verwachten haar morgenochtend in Riverview."
"Wát!", riep Sacha uit. "Maar dat hoeft toch helemaal niet!? Hoewel..., als ze inderdaad weet wie de valse Camille is kan het nog interessant worden."
"Zodra ze haar koffers heeft uitgepakt komt ze naar je toe", zei Juliette.Voor de tweede achtereenvolgende avond zei Sacha niets tegen zijn parasiterende huisgenote en de volgende ochtend drentelde hij nerveus door het huis tot er aangebeld zou worden. Het kwam achteraf wel mooi uit dat deze rare ontknoping precies in het weekend viel, anders had hij er nog vrij voor moeten nemen ook. Eindelijk, om een uur of elf, ging de bel. Gespannen struikelde Sacha over zijn eigen voeten naar de voordeur en het eerste wat hij waarnam door het venstertje, waren een paar vertrouwde diepgrijze ogen die hem raakten zoals ze hem ooit, acht jaar geleden, geraakt hadden. Daarna pas kwam de verbijstering. De vrouw op zijn stoep vertoonde namelijk verbluffende gelijkenissen met de vrouw die binnen voor zijn tv hing.Even later stond hij in zijn huiskamer en knipperde met zijn ogen. De valse Camille was onmiddellijk opgesprongen toen ze zag wie er binnenkwam en had nu een gezicht als een donderwolk.
"Wat doe jij nou hier?", gromde ze tegen haar evenbeeld. Die mompelde binnensmonds: "Ik had dus inderdaad gelijk" en keek vervolgens Sacha verlegen aan, hakkelend dat het haar verschrikkelijk speet allemaal."Jullie lijken wel een tweeling", aarzelde die een beetje wezenloos."We zijn een tweeling", antwoordde de echte Camille en keerde zich toen naar haar zus.
"Mijn hele jeugd heb je verziekt, Myriam", zei ze zachtjes en zo verdrietig dat Sacha's hart haast brak, hoewel hij geen idee had waar dit over ging. "En nu heb je me ook nog te schande gemaakt bij de enige mensen die me aanvaardden zoals ik was. Bij wie ik mezelf kon zijn en voor wie jij niet bestond. Was het dat? Kon je dat niet verteren?""Ach meid", zei Myriam met een onaangename, spottende trek rond haar mond, "doe niet zo melodramatisch. Wat is er nou helemaal gebeurd? Ik heb hier een jaar gezellig bij Sacha gewoond en we konden het prima vinden. Het enige is dat hij denkt dat ik Camille heet in plaats van Myriam. Big deal!" En daarna, zich wendend tot Sacha": "Nou, ik ben dus Myriam Grignon en niet Camille. Dat is dan ook weer uit de wereld."Er leek een siddering door Camille heen te gaan. Heel even keek ze Sacha aan, haalde haar schouders op en zei dat ze hen verder alleen zou laten. En voor hij iets kon zeggen verliet ze het huis. Ze was nog geen drie minuten binnen geweest."Pfff, heeft die even lange tenen", grinnikte Myriam, zodra de deur was dichtgevallen. "Zal ik dan nu een lekker kopje koffie voor ons zetten?" Even kon Sacha niets uitbrengen over zoveel onbeschaamdheid, maar al snel vond hij zijn stem terug."Zo, da's nieuw. Koffie zetten. Maar wat jij gaat doen is je koffer pakken. Ik geef je genoeg geld mee om terug naar Frankrijk te gaan, maar dan wil ik je ook echt nooit meer zien! Ik wil niet eens weten hoe je het in je hoofd hebt gehaald om dit te flikken, ik wil gewoon dat je verdwijnt." "Ach man, ontspan een beetje zeg, ik ga al", reageerde ze en even later kloste ze met nijdige stappen het tuinpad af. Hopelijk zijn leven uit.Hierop sprong Sacha in zijn auto en reed naar zijn ouderlijk huis, in de hoop daar Camille aan te treffen. Hij wilde hoe dan ook nog met haar praten. Maar alleen zijn moeder bleek thuis."Jongen, wat een toestanden", zuchtte Siobhán. "En weet je dat ik me medeschuldig voel?"
Ze vertelde wat ze lang geleden had meegemaakt in Frankrijk. De ontmoeting met de scheldende, valse Camille. "Dat was dus achteraf gezien helemaal niet Camille, maar Myriam. En ik heb het nooit verteld aan jullie, omdat ik Juliette's vriendschap met Camille niet in gevaar wilde brengen. Had ik dat nou maar wel gedaan, dan zou misschien aan het licht zijn gekomen dat er een tweelingzus was. En kennelijk eentje met een aardje naar haar vaartje.""Ik zou me daar maar niet al te rot over voelen, mam. Wie had dit nou ooit kunnen vermoeden? Het is echt bizar. Maar waar kan ik Camille vinden? Ik wil met haar praten."Camille bleek echter onvindbaar. Alexandre, Juliette en Patricia waren haar aan het zoeken, nadat ze in tranen gebeld had om te vertellen wat er was voorgevallen. Ze had aangegeven even alleen te willen zijn, maar iedereen maakte zich zorgen om haar. 's Avonds laat belde Juliette. Camille was gelukkig thuis gekomen en doodmoe naar bed gegaan. "Probeer het morgen maar, Sacha, en ga ook slapen."De volgende ochtend belde Sacha dus naar zijn werk en vroeg of hij een dag onbetaald verlof kon krijgen. Gelukkig was het niet druk in het ziekenhuis, dus zijn verzoek werd ingewilligd.Hierna belde hij naar huis, waar Juliette vertelde dat ze eerst iets gezelligs met Camille gingen doen en dat die om drie uur op het terras van de bistro op hem zou wachten. Toen Sacha 's middags het terras op wandelde zag hij haar al zitten. Hij schoof aan en bestelde iets te eten. Vervolgens keken ze elkaar verlegen aan."Ben je al een beetje bijgekomen van de schrik?", vroeg hij vriendelijk.
"Nee. Ja. Ik weet niet. En jij?"
"Ja, ik wel. Het geeft allemaal niks. Het enige wat ik geleerd heb, is om minder goedgelovig te zijn. En minder over me te laten lopen. Nou, dat zijn toch nuttige levenslessen, niet?"Camille schoot in de lach. "Heel nuttig", antwoordde ze, en gelukkig klaarden haar gezicht een beetje op. Daarna vervolgde ze: "Toch wil ik je graag iets meer vertellen over ons, mijn zus en mij. Duidelijk maken waarom dit zo erg is. En waarom ik me dit zo aantrek.Zoals gezegd zijn we tweelingzusjes en zoals je misschien weet hebben die een speciale band. Bij ons was dat niet anders. Alles deden we samen. We leerden tegelijk praten, lopen, we speelden samen, lachten samen. We waren twee handen op een buik.Maar toen we ouder werden veranderde er iets. Myriam werd steeds gemener, onaardiger. Tijdens onze spelletjes begon ze de baas te spelen en me te kleineren. En wat nog erger was: op een gegeven moment verdwenen er dingetjes in huis en altijd wist ze het zo te draaien dat ik de schuld kreeg. Alleen mijn moeder vermoedde hoe de vork in de steel zat, maar aangezien ze bang was voor mijn vader en Myriam zijn oogappeltje was, durfde ze nooit echt voor me op te komen.Op haar achtste werd Myriam echter zo onhandelbaar, ook op school, dat er iets moest gebeuren. Mijn ouders kwamen met onze leerkracht overeen, dat het misschien beter zou zijn als Myriam naar kostschool zou gaan en zo gebeurde het. Dat was precies in de tijd dat we van Parijs naar Champs les Sims verhuisden en vanaf dat moment werd mijn leven prettiger. Leven met papa bleef moeilijk, maar op school was het fijn en thuis stukken rustiger nu zij weg was.En toen, net na mijn twaalfde verjaardag, kwam Myriam terug. Ik zal nooit vergeten hoe ze daar triomfantelijk op de deurmat stond en op een tergend toontje tegen maman zei: "Zo, van papa heb ik mijn verjaarscadeautje gehad. Hij heeft me van die vreselijke kostschool gehaald. Wat krijg ik van jou?" Maman is toen met haar het dorp in gegaan om een cadeau te gaan kopen en bij die gelegenheid zijn ze je moeder tegen het lijf gelopen. Ik wist dat natuurlijk niet, ik heb dat vanmorgen pas gehoord.Was mijn leven voor haar vertrek onaangenaam, nu werd het een hel. Haar streken waren met haar opgegroeid en gemener geworden en wat erger was: op school hitste ze iedereen tegen me op. Ze was zo'n tiran, dat niemand het durfde om me ook maar aan te kijken en ik raakte dus volkomen geïsoleerd.De enige vreugde in mijn leven was het msn-contact dat ik al jaren met Juliette had. Dankzij haar kon ik me vastklampen aan het idee dat ik niet helemaal alleen was en dat er naast mijn moeder nog andere mensen op deze wereld waren die om me gaven. Daarom heb ik haar nooit verteld dat Myriam bestond. Ik wilde niet dat haar bestaan onze vriendschap zou vergiftigen. Juliette was mijn vriendin en daar had Myriam niets mee te maken.Na mijn bezoek aan Riverview werd dat gevoel van vriendschap verstevigd, dat was een heerlijk weekend."Camille zweeg. Het was intussen donker aan het worden en Sacha vroeg of ze zin had om nog iets bij hem thuis te drinken en misschien een potje met hem te schaken. Eenmaal in de gang keek ze hem recht aan."Het was een heel gezellig weekend toen bij jullie thuis, Sacha", ging ze verder waar ze gebleven was. Haar toon had iets kordaats, alsof ze nu echt bij de kern van haar betoog was gekomen en het enige moed kostte om die uit te spreken. "Dat weekend onderstreepte namelijk niet alleen mijn vriendschap met Juliette, het leverde bovendien een nieuwe vriendschap op met Patricia. En... nou ja... en met jou."Sacha voelde dat ze meer bedoelde en het bloed steeg naar zijn hoofd.
"En nu heb ik dus het gevoel dat er dingen compleet bedorven zijn door haar actie. Dat je nooit meer naar mij zult kunnen kijken zonder haar te zien. Omdat je een jaar lang gedacht hebt dat zij mij was. Ze bezoedelt alles. Dat heeft ze altijd gedaan.""Zo moet je niet denken, Camille", zei Sacha. "Want zo is het echt niet. Ik kan jullie uitstekend uit elkaar houden. Het is verbluffend hoe twee zo dezelfde verschijningen zo totaal verschillende emoties teweeg kunnen brengen. Je hoeft geen moment te vrezen dat ik jullie verwar." Ze wandelden de voorkamer in en even later concentreerden ze zich op het schaakspel."Wist je trouwens dat mijn ouders inmiddels gescheiden zijn?", vroeg ze na een tijdje.
"Ja, dat heb ik gehoord van Juliette. Gaat het goed met je moeder?"
"Nee, helaas niet. Ik weet niet waarom ze ooit met hem getrouwd is, hij is altijd een vreselijke man geweest, het spijt me dat ik dat van mijn eigen vader moet zeggen. Hij bleek er al jaren een minnares op na te houden en op een dag heeft hij ons gewoon in de steek gelaten. Myriam verdween ook - ik weet nu waarheen - en ik ben met maman in een kleine huisje gaan wonen even buiten Parijs."Een tijdje klonk alleen het geluid van schaakstukken die verschoven werden. En toen zei ze zacht:
"Ik kan haar niet alleen laten, Sacha. Niet nu. Ik moet in Frankrijk blijven wonen."Hoewel ze niet letterlijk uitsprak wat ze hiermee precies bedoelde, hing het even tastbaar tussen hen in alsof ze dat wel had gedaan. Ze moest inmiddels via Julliette weten dat hij een vriendin had, maar op de een of andere manier leek dat een bijkomstigheid. Ze wisten allebei wat ze voor elkaar voelden, maar ook dat het op dit moment van beide kanten geen toekomst had.Toen ze afscheid nam keken ze elkaar dus nog een laatste keer aan en even later was ze vertrokken.De periode hierna was emotioneel gezien enigszins chaotisch voor Sacha. In de allereerste plaats was er natuurlijk de enorme opluchting door het vertrek van Myriam, dat ervoor zorgde dat hij zijn huis weer voor zichzelf alleen had. Als hij thuiskwam ging hij rustig zijn vakliteratuur doornemen, las een boek of bekeek oude homevideo's op zijn nieuwe televisie, at wat en ging daarna naar bed.Daarnaast echter knaagde er aanvankelijk een gevoel van gemis over Camille, maar daar besloot hij zich al snel voor af te sluiten. Opzettelijk zocht hij geen contact met haar via msn en verdiepte zijn relatie met Ai Lan.Sinds kort was er een nieuw café geopend dat idyllisch aan de rivier lag, genaamd De Vier Noten, en hier at hij geregeld een hapje met haar. Maar hoewel hij haar nog steeds erg lief vond, op de een of andere manier kwam hij er maar niet toe hun liefde te bezegelen met een ring, hoezeer zij daar ook op aanstuurde.Op werkgebied liep alles voor de wind. Hoewel je daarover maar beter niet naar Juliette's mening kon vragen, nadat ze een keer in brand was gevlogen toen hij haar vriendelijk een experimenteel middeltje had aangesmeerd. Gelukkig was er een brandblusser bij de hand geweest.Ondanks dit akkefietje, dat zelfs nog de voorpagina van de Riverview Gazette had gehaald, bleef Sacha voorspoedig de carrièreladder bestijgen en werd traumachirurg. Eerlijk gezegd ging hem dat allemaal iets te snel, want hij voelde dat zijn capaciteiten achter begonnen te blijven bij zijn functie en daar had hij last van. Hij stortte zich dus vol overgave op zijn schaakbord en besloot zich voorlopig door niets te laten afleiden. Ook niet door het groepje giechelende verpleegsters op zijn werk, dat wel wat zag in die jonge, knappe arts en hem het hoofd op hol probeerden te brengen.Na een paar weken blokken achtte hij de tijd rijp om weer eens wat te gaan experimenteren en wederom was Juliette zijn slachtoffer."Ja hoor, ben je lekker?", snauwde die eerst. "We weten wat er van die experimentjes van jou komt, hè? Ik heb net weer wenkbrauwen." Maar haar broer kon oh zo charmant en overredend zijn en uiteindelijk praatte hij haar opnieuw om. "Nou, vooruit dan", zei ze, en slikte het ding door."Hm, heeft een manisch effect op de patiënt", noteerde Sacha in gedachten, toen zijn zus yellend de kamer in liep en verklaarde zich nog nooit zo goed gevoeld te hebben. Toen ze enigszins tot bedaren was gekomen liep Sacha achter haar aan en stelde een vraag waar hij al een tijdje mee rond liep."Luister eens, zusje, ik heb een voorstel. Papa en mama zwerven tegenwoordig samen de hele wereld over en jij en Patricia zitten maar alleen daar in huis en ik hier. En hoewel ik eerst blij was toen Myriam was opgehoepeld, moet ik bekennen dat ik ook wel eenzaam ben soms in dit grote huis. Lijkt het jullie gezellig om voorlopig hier te komen wonen, tot je iets voor jezelf hebt gevonden?"Een heel goed idee!", juichte Juliette met schrille stem, toch nog niet helemaal hersteld van de pil. "Ik ga mijn spullen halen en neem meteen Patricia mee."Gelukkig vond die het ook echt een gezellig plan, en zo kwam het dat Sacha er ditmaal twee dames bij kreeg in zijn huishouden. Maar deze dames brachten hem vreugde. Patricia musiceerde erop los en Juliette nam al het huishoudelijke werk van hem over."Jij hebt het hartstikke druk in het ziekenhuis en Patricia is net begonnen met haar baan in het theater, dus dat lijkt me meer dan logisch", zei ze.Ze zorgde er ook voor dat de logeerkamer wat gezelliger werd ingericht en op deze manier was het voor alle partijen heel prettig geregeld.