Generatie 20 - deel 19, Bezoek
Saul leefde zijn leven van dag tot dag.
Hij werkte, hij sleutelde, hij viste en hij onderhield zijn sociale contacten.
Zijn tweelingzussen Sinéad en Gwyneth woonden al vanaf het moment dat ze uit het ouderlijk huis waren vertrokken samen en hadden kennelijk geen behoefte aan een echtgenoot. Hoewel ze heel verschillend waren - Sinéad wild en een tikje onaangepast, Gwyneth rustig en bedachtzaam - vulden ze elkaar perfect aan en vertoonden alle kenmerken van een tweeling: de een kon niet zonder de ander.Bijna alle kinderen van Shayne en Raven waren in Dragan Glaenn blijven wonen, ondanks het vertrek van hun ouders naar Monte Castiglione. Op Edan na, die als tiener al had aangegeven meer van de wereld te willen zien en niet lang na zijn examens het dorp had verlaten. Uiteindelijk was hij neergestreken in Storybrook County, waar hij de liefde had gevonden.*Het contact verliep via Skype en Facebook maar op een dag gaf Edan gehoor aan zijn behoefte zijn geboorteland nog eens te zien en stond hij ineens bij Saul op de stoep. De broers vielen elkaar blij in de armen na zoveel tijd en er was een hoop bij te praten.Edan bleef een week logeren en Saul was blij met de afleiding, ook al betekende het dat hij tijdelijk niet in de gelegenheid was June op te roepen.
Hij hoopte dat ze het zou begrijpen.Hoewel Dragan Glaenn niet meer zo ontoegankelijk en verborgen was als in vroeger tijden, was het nog steeds een aardig geïsoleerde gemeenschap. De heenreis vanaf het vliegveld had Edan in zijn eentje gedaan, in een taxi over de smalle, kronkelende asfaltweg die door de moerassen voerde. Saul en de anderen vond het een goed idee hem op de terugweg te vergezellen en er een dagje Cork aan vast te plakken. Iedereen ging mee: Cameron, de tweelingzusjes, Saoirse met Brien en hun dochter en ook Phileas met Columbine.Het werd een gezellig uitstapje dat 's avonds eindigde in een pub, waar Saul op een gegeven moment samen met Phileas en Brien bovenop de tap drankliederen ten beste gaf tot ze er hees van werden, hevig uitgelachen door de dames.De volgende avond waren ze weer thuis.
Saul stuurde Cameron naar bed omdat ze de volgende dag weer naar school moest en liep zelf meteen door naar boven om Number One te vragen June op te roepen. Tot zijn verbazing was de zolder echter leeg; er was geen spoor van de beide robots.Voor Bryony kwamen de examens eraan. Sinds ze zich had opengesteld voor anderen was haar leven op de universiteit met sprongen verbeterd. Ze bezocht feesten, hing rond in het café en bouwde een vriendenkring op. Daarbij vergat ze niet haar huiswerk, want het kwam haar allemaal niet aanwaaien. Ze was jaloers op Lavender, die op de een of andere manier feeling had voor communicatie en met de helft van de tijd die zij er in stak hogere cijfers binnensleepte.Hoewel ze nu meerdere vrienden gemaakt had, bleef hij een speciale plek innemen. Niet eens zozeer omdat hij ook een vegetabilus was - of een groenneus zoals hij het ook wel noemde - want daar waren ze nu wel over uitgepraat. Ze voelde zich gewoon op haar gemak bij hem en stiekem begon ze zelfs meer voor hem te voelen, maar dat onderdrukte ze. Ze was veel te bang dat ze daarmee hun band in gevaar zou brengen. Ze merkte namelijk aan niets dat hij hetzelfde voelde, hoewel hij er geen vriendin op na leek te houden.Haar haren waren al snel gaan groeien - precies zoals hij voorspeld had - en ook al moest ze eraan wennen was ze er ook blij mee. Het was stukken lichter en comfortabeler dan de bladeren en ook makkelijker schoon te houden.Een week voor de examens trok ze zich terug om nog even flink te blokken. Ze stond voor alles een voldoende, maar niet heel riant. Ze wilde beslist niet het risico lopen door een slecht resultaat haar gemiddelde naar beneden te trekken.Zodra ze haar laatste tentamen achter de rug had viel er een last van haar schouders.
Of ze het nou goed of slecht had gemaakt, er was niets meer aan te doen.Op de ochtend dat de resultaten binnen kwamen stond Lavender al vroeg bij haar op de stoep met een gesloten envelop in zijn hand.
"Zullen we samen kijken?", vroeg hij.
"Pf, alsof het voor jou zo spannend is", smaalde ze.
"We tellen af", stelde hij voor.Even later hadden ze de enveloppen geopend en keken ze voorzichtig naar hun eigen uitslag.
Precies op hetzelfde moment begonnen ze te juichen: ze waren geslaagd!"We gaan het vieren", zei hij, "ik trakteer op ijs!"
Giebelend raceten ze even later over de campus op zoek naar de ijscokar, die normaal altijd overal opdook maar nu natuurlijk niet.
"Lavender niet zo snel", schreeuwde Bryony op een gegeven moment, "wacht op mij!!"
"Kom op, ik zie hem!", riep Lavender terug.Likkend aan hun ijsje peddelden ze - op hun gemak nu - in het warme zonnetje naar het strand, rustig kletsend over van alles, maar zodra ze afstapten ging Lavender er weer vandoor.
"Waarom heb je toch steeds zo'n haast?", hijgde Bryony terwijl ze hem met moeite bijhield."Ik barst uit elkaar, ik moet het gewoon afreageren", riep hij, terwijl hij bij de waterkant tot stilstand kwam.
Hij keek haar aan. "Ik ben gelukkig. Jij niet?"
Ze lachte. "Tuurlijk, lekker vakantie zonder herexamens, wat wil een mens meer."
"Je zult wel mijn innemende gezelschap moeten missen al die weken", grijnsde hij en blies haar toen vanuit het niets onverwacht een paar rozenblaadjes toe. Het was volkomen nieuw voor Bryony maar ze voelde meteen instinctief dat het bijzonder lief bedoeld was en zonder er bij na te denken deed ze hetzelfde terug. Hij giechelde en toen keken ze elkaar verlegen aan.De kus die volgde overviel haar maar ze maakte geen bezwaar. Sterker, zodra hij haar losliet sloeg ze haar armen om hem heen en zoende hem terug. De middag had een onverwachte wending genomen, hoewel minder onverwacht dan beide stiekem al een hele tijd gehoopt hadden."Ik wist niet dat je... mij... ons....", zei ze zachtjes en hij lachte teder.
"En ik hoopte dat jij mij...", echode hij plagerig, "maar ik wist het niet zeker en we hebben immers de tijd?"Vanaf dat moment waren ze een stelletje. Het werden een paar heerlijke, romantische dagen die ze bijna volledig samen doorbrachten. Ze maakten lange fietstochten en wandelingen en sliepen af en toe zelfs buiten in de grond, terwijl het moment van afscheid langzaam naderde."Ik heb helemaal geen zin straks tot ziens tegen je te moeten zeggen", pruilde Lavender.
"Ik ook niet", antwoordde Bryony, "waarom woon je ook zo ver weg."
"Misschien kunnen we iets afspreken?" Om verlegen te vervolgen: "Of vind je het te snel ons al voor te stellen aan elkaars thuisfront?"
Bryony schudde haar hoofd. "Nee, lijkt me juist leuk", glom ze. "Ik wil je ouders en je zusje heel graag ontmoeten."De ochtend nadat Saul zijn plumbots nergens had kunnen vinden, ging rond een uur of tien de bel.
Hij had een dagje vrij genomen dus was nog maar net aangekleed en in de veronderstelling dat de twee verloren schapen op de stoep zouden staan, liep hij naar beneden. Tot zijn verbazing zag hij door het raam dat het June was, of liever Maya zoals ze zich tegenwoordig noemde. Hij opende de deur en keek haar vragend aan."Kan ik je ergens mee helpen?", vroeg hij.Toen Cameron 's middags thuiskwam uit school werd ze opgewacht door haar vader, die haar stotterend en naar woorden zoekend vertelde dat hij haar iets te vertellen had en dat hij haar graag aan iemand wilde voorstellen. Het was een ingewikkeld verhaal en ze moest hem dus vooral niet in de rede vallen, maar hij hoopte dat ze het zou begrijpen en zich in hun nieuwe toekomst zou kunnen schikken.Ze had geen idee wat hij allemaal stond te bazelen en de opmerking over 'een nieuwe toekomst' greep haar vooral nogal naar de keel, maar een kwartier later werd het wat duidelijker allemaal. Althans, het gedeelte dat haar moeder terug was gekomen in hun leven. Zijn uitleg over reizen naar de toekomst en een plaats die Oasis Landing heette vloog haar een beetje over het hoofd. Evenals zijn veelvuldig refereren aan de een of andere snuiter luisterend naar de naam Emit Relevart."Waar is ze?", vroeg ze.
"In de keuken", antwoordde hij. "Ga maar."Verlegen keek Cameron naar de blonde vrouw die haar - duidelijk gespannen - stond op te wachten.
"Ik snap er allemaal niet veel van", zei ze, "maar volgens papa kon je niet bij ons komen en verscheen je daarom als projectie. Ik begrijp alleen niet zo goed waarom jij en Number One dat niet gewoon aan me konden uitleggen."
"Omdat dat te ingewikkeld was en op dat moment ging het mij er vooral om je te zien", legde June uit. "We moesten ook voorzichtig zijn, we wisten niet in hoeverre Emit het zou merken. Terecht bleek later, hij krijgt een melding van iedere activiteit tussen heden en verleden. Of heden en toekomst van hieruit gezien.""Ik vind dat hele verhaal van tijdreizen erg moelijk te bevatten", zei Cameron. "De enige reden dat ik je geloof is omdat papa het zegt, hoewel het ook kan dat jullie hem in de maling nemen."
"Dank je", reageerde Saul achter haar droog. "Hoe onnozel denk je dat ik ben?""Je vader heeft genoeg dingen gezien bij ons om te snappen dat hij zich echt in de toekomst bevond", lachte June.
Ze haalde een metalen schijfje tevoorschijn en klikte het aan. Er verscheen een helder verlicht beestje dat boven haar hand bleef zweven en hoge, mechanische kirgeluidjes maakte. "Zoals dit", zei ze, terwijl ze haar HoloSpriet even onder zijn kinnetje kietelde en hem toen weer uitschakelde.Ze gaf hem aan Cameron. "Je mag hem hebben. En wat dacht je van Number One die hij bij ons gemaakt heeft, en later Number Two hier thuis? Voor jou waren die waarschijnlijk heel gewoon omdat je met hen bent opgegroeid, maar de technologie om dat soort geavanceerde robots te maken bestaat in deze tijd nog niet."Diezelfde week kwam Bryony thuis om haar vakantie hier gedeeltelijk door te brengen. Saul vertelde haar precies hoe de vork in de steel zat en omdat Bryony veel levendiger herinneringen bewaarde aan de periode dat June bij hen woonde, had ze er ook meer moeite mee.
"Waarom?", vroeg Cameron haar. "Ze is niet eens je echte moeder."Bryony dacht terug aan de tijd dat ze een klein meisje was. "Iedereen had een moeder behalve ik", zei ze. "En toen kwam June bij ons wonen en bij vlagen was dat zo geweldig fijn. Maar elke keer, net als ik werkelijk gelukkig was, dan veranderde alles van de ene op de andere dag en liet ik haar ineens volkomen koud. Waardoor ik besefte dat ik me alleen maar inbeeldde dat ze me als een dochter zag. Dat ik geen moeder heb en nooit een moeder zal hebben. Dat hoort nu eenmaal bij mijn soort."
"Maar je liet haar helemaal niet koud, dat was zij niet", wierp Cameron tegen. "Dat wisten we toch al? En ze kon niet bij ons komen, dat weten we nu ook. Zelfs al wilde ze dat."Ja, dat wist Bryony, maar dat betekende niet dat het haar niet stak dat June nooit eerlijk was geweest tegen haar. Cameron was nog maar een baby geweest, voor haar was het gewoon anders. Maar zij kon er eenvoudigweg geen begrip voor opbrengen dat June haar bedrogen had. Keer op keer ongemerkt was weggegaan, haar achterlatend in de overtuiging dat ze niet leuk genoeg of misschien te vreemd was om aardig tegen te zijn.Na een paar dagen nam June haar apart en zei dat ze met haar wilde praten.
"Ik wilde eigenlijk net naar buiten gaan", bromde Bryony ontwijkend. "Mag het een andere keer?"
"Buiten is prima", zei June, "laten we naar het strand gaan."Ze namen een taxi en wandelden toen door de velden naar het water, zonder een woord te zeggen. Zodra ze over de duin waren gelopen en de zee zagen begon Bryony te hollen en keek even later uit over de water. June liep naar haar toe en ging zwijgend naast haar staan.Zo stonden ze een hele tijd, tot June eindelijk haar mond open deed.
"Het spijt me Bryony. Ik begrijp dat ik je gekwetst heb en ik neem het mezelf zeer kwalijk dat ik indertijd te egoïstisch ben geweest om dat te beseffen. Ik kan het niet ongedaan maken maar ik wil wel proberen te herstellen wat ik kapot heb gemaakt, al is het maar gedeeltelijk."Ik weet niet wat er valt te herstellen", zei Bryony kribbig. "Er waren fijne momenten en dat waren achteraf de momenten dat jij bij ons was. En er waren onaangename momenten maar dat was jij niet. Je was me niets verplicht, ik was niet eens je eigen kind."
"Dat maakte toch niet uit?", vroeg June. "Ik heb serieus overwogen hier te blijven toen Cameron geboren was en jij hoorde in dat plaatje. Ik kon het heel goed met je vinden, je was zo'n pittig en eigengereid meisje. En ik miste jou net zo goed als Cameron en je vader toen ik niet meer terug kon.""Oh ja?", vroeg Bryony, terwijl ze zich bruusk omdraaide en wegliep. "Dus daarom deed je wel moeite Cameron te ontmoeten via Number One maar mij hoefde je niet te zien."
June volgde haar en greep haar bij haar arm. "Dat vind ik erg Bryony, want zo is dat helemaal niet gegaan. Kom, laten we even gaan zitten, dit moet ik rechtzetten." Ze knikte in de richting van een paar ligstoelen."Toen het lukte in contact te komen met Number One was ik zielsgelukkig en ja, mijn eerste wens was Cameron te zien. Mijn kleine meisje dat ik voor het laatst gezien had toen ze nog maar een kleuter was. Daarna wilde ik kijken hoe ik verdere ontmoetingen zou kunnen organiseren met jullie.
En toen kwam Cameron en ze was vooral heel boos op me en zei dat ik niks meer in jullie leven te zoeken had omdat jullie vader een nieuwe relatie had. En ik merkte dat haar negatieve houding mede veroorzaakt werd door jouw kijk op de zaak, want dat vertelde ze erbij. Ik ging er dus vanuit dat ook jij geen behoefte had me te ontmoeten en Saul al helemaal niet als hij een vriendin had.Zo was het dus. Ik had gedacht dat er na die ene ontmoeting meerdere zouden volgen, maar mijn korte gesprek met Cameron deed me beseffen dat ik daar niemand een plezier mee deed. Dat is de enige reden dat ik nooit meer contact met Number One heb gezocht. Tot zij mij benaderde en me ineens op zolder tegenover je vader projecteerde."Bryony huilde. Ze merkte nu pas hoe ze een moederfiguur in haar leven had gemist en dat dat mede de oorzaak was geweest van haar verbittering. Maar ze begreep nu ook dat de vork ingewikkelder in de steel zat dan ze gedacht had en bovendien raakte het haar dat June toegaf dat ze egoïstisch gehandeld had. En dat ze overduidelijk inderdaad wilde goedmaken wat ze - onbedoeld - had aangericht in het verleden.*Edan is naar Alexxje's spel - The Randalls - verhuisd, waar hij zijn eigen avonturen beleeft
Hij werkte, hij sleutelde, hij viste en hij onderhield zijn sociale contacten.
Zijn tweelingzussen Sinéad en Gwyneth woonden al vanaf het moment dat ze uit het ouderlijk huis waren vertrokken samen en hadden kennelijk geen behoefte aan een echtgenoot. Hoewel ze heel verschillend waren - Sinéad wild en een tikje onaangepast, Gwyneth rustig en bedachtzaam - vulden ze elkaar perfect aan en vertoonden alle kenmerken van een tweeling: de een kon niet zonder de ander.Bijna alle kinderen van Shayne en Raven waren in Dragan Glaenn blijven wonen, ondanks het vertrek van hun ouders naar Monte Castiglione. Op Edan na, die als tiener al had aangegeven meer van de wereld te willen zien en niet lang na zijn examens het dorp had verlaten. Uiteindelijk was hij neergestreken in Storybrook County, waar hij de liefde had gevonden.*Het contact verliep via Skype en Facebook maar op een dag gaf Edan gehoor aan zijn behoefte zijn geboorteland nog eens te zien en stond hij ineens bij Saul op de stoep. De broers vielen elkaar blij in de armen na zoveel tijd en er was een hoop bij te praten.Edan bleef een week logeren en Saul was blij met de afleiding, ook al betekende het dat hij tijdelijk niet in de gelegenheid was June op te roepen.
Hij hoopte dat ze het zou begrijpen.Hoewel Dragan Glaenn niet meer zo ontoegankelijk en verborgen was als in vroeger tijden, was het nog steeds een aardig geïsoleerde gemeenschap. De heenreis vanaf het vliegveld had Edan in zijn eentje gedaan, in een taxi over de smalle, kronkelende asfaltweg die door de moerassen voerde. Saul en de anderen vond het een goed idee hem op de terugweg te vergezellen en er een dagje Cork aan vast te plakken. Iedereen ging mee: Cameron, de tweelingzusjes, Saoirse met Brien en hun dochter en ook Phileas met Columbine.Het werd een gezellig uitstapje dat 's avonds eindigde in een pub, waar Saul op een gegeven moment samen met Phileas en Brien bovenop de tap drankliederen ten beste gaf tot ze er hees van werden, hevig uitgelachen door de dames.De volgende avond waren ze weer thuis.
Saul stuurde Cameron naar bed omdat ze de volgende dag weer naar school moest en liep zelf meteen door naar boven om Number One te vragen June op te roepen. Tot zijn verbazing was de zolder echter leeg; er was geen spoor van de beide robots.Voor Bryony kwamen de examens eraan. Sinds ze zich had opengesteld voor anderen was haar leven op de universiteit met sprongen verbeterd. Ze bezocht feesten, hing rond in het café en bouwde een vriendenkring op. Daarbij vergat ze niet haar huiswerk, want het kwam haar allemaal niet aanwaaien. Ze was jaloers op Lavender, die op de een of andere manier feeling had voor communicatie en met de helft van de tijd die zij er in stak hogere cijfers binnensleepte.Hoewel ze nu meerdere vrienden gemaakt had, bleef hij een speciale plek innemen. Niet eens zozeer omdat hij ook een vegetabilus was - of een groenneus zoals hij het ook wel noemde - want daar waren ze nu wel over uitgepraat. Ze voelde zich gewoon op haar gemak bij hem en stiekem begon ze zelfs meer voor hem te voelen, maar dat onderdrukte ze. Ze was veel te bang dat ze daarmee hun band in gevaar zou brengen. Ze merkte namelijk aan niets dat hij hetzelfde voelde, hoewel hij er geen vriendin op na leek te houden.Haar haren waren al snel gaan groeien - precies zoals hij voorspeld had - en ook al moest ze eraan wennen was ze er ook blij mee. Het was stukken lichter en comfortabeler dan de bladeren en ook makkelijker schoon te houden.Een week voor de examens trok ze zich terug om nog even flink te blokken. Ze stond voor alles een voldoende, maar niet heel riant. Ze wilde beslist niet het risico lopen door een slecht resultaat haar gemiddelde naar beneden te trekken.Zodra ze haar laatste tentamen achter de rug had viel er een last van haar schouders.
Of ze het nou goed of slecht had gemaakt, er was niets meer aan te doen.Op de ochtend dat de resultaten binnen kwamen stond Lavender al vroeg bij haar op de stoep met een gesloten envelop in zijn hand.
"Zullen we samen kijken?", vroeg hij.
"Pf, alsof het voor jou zo spannend is", smaalde ze.
"We tellen af", stelde hij voor.Even later hadden ze de enveloppen geopend en keken ze voorzichtig naar hun eigen uitslag.
Precies op hetzelfde moment begonnen ze te juichen: ze waren geslaagd!"We gaan het vieren", zei hij, "ik trakteer op ijs!"
Giebelend raceten ze even later over de campus op zoek naar de ijscokar, die normaal altijd overal opdook maar nu natuurlijk niet.
"Lavender niet zo snel", schreeuwde Bryony op een gegeven moment, "wacht op mij!!"
"Kom op, ik zie hem!", riep Lavender terug.Likkend aan hun ijsje peddelden ze - op hun gemak nu - in het warme zonnetje naar het strand, rustig kletsend over van alles, maar zodra ze afstapten ging Lavender er weer vandoor.
"Waarom heb je toch steeds zo'n haast?", hijgde Bryony terwijl ze hem met moeite bijhield."Ik barst uit elkaar, ik moet het gewoon afreageren", riep hij, terwijl hij bij de waterkant tot stilstand kwam.
Hij keek haar aan. "Ik ben gelukkig. Jij niet?"
Ze lachte. "Tuurlijk, lekker vakantie zonder herexamens, wat wil een mens meer."
"Je zult wel mijn innemende gezelschap moeten missen al die weken", grijnsde hij en blies haar toen vanuit het niets onverwacht een paar rozenblaadjes toe. Het was volkomen nieuw voor Bryony maar ze voelde meteen instinctief dat het bijzonder lief bedoeld was en zonder er bij na te denken deed ze hetzelfde terug. Hij giechelde en toen keken ze elkaar verlegen aan.De kus die volgde overviel haar maar ze maakte geen bezwaar. Sterker, zodra hij haar losliet sloeg ze haar armen om hem heen en zoende hem terug. De middag had een onverwachte wending genomen, hoewel minder onverwacht dan beide stiekem al een hele tijd gehoopt hadden."Ik wist niet dat je... mij... ons....", zei ze zachtjes en hij lachte teder.
"En ik hoopte dat jij mij...", echode hij plagerig, "maar ik wist het niet zeker en we hebben immers de tijd?"Vanaf dat moment waren ze een stelletje. Het werden een paar heerlijke, romantische dagen die ze bijna volledig samen doorbrachten. Ze maakten lange fietstochten en wandelingen en sliepen af en toe zelfs buiten in de grond, terwijl het moment van afscheid langzaam naderde."Ik heb helemaal geen zin straks tot ziens tegen je te moeten zeggen", pruilde Lavender.
"Ik ook niet", antwoordde Bryony, "waarom woon je ook zo ver weg."
"Misschien kunnen we iets afspreken?" Om verlegen te vervolgen: "Of vind je het te snel ons al voor te stellen aan elkaars thuisfront?"
Bryony schudde haar hoofd. "Nee, lijkt me juist leuk", glom ze. "Ik wil je ouders en je zusje heel graag ontmoeten."De ochtend nadat Saul zijn plumbots nergens had kunnen vinden, ging rond een uur of tien de bel.
Hij had een dagje vrij genomen dus was nog maar net aangekleed en in de veronderstelling dat de twee verloren schapen op de stoep zouden staan, liep hij naar beneden. Tot zijn verbazing zag hij door het raam dat het June was, of liever Maya zoals ze zich tegenwoordig noemde. Hij opende de deur en keek haar vragend aan."Kan ik je ergens mee helpen?", vroeg hij.Toen Cameron 's middags thuiskwam uit school werd ze opgewacht door haar vader, die haar stotterend en naar woorden zoekend vertelde dat hij haar iets te vertellen had en dat hij haar graag aan iemand wilde voorstellen. Het was een ingewikkeld verhaal en ze moest hem dus vooral niet in de rede vallen, maar hij hoopte dat ze het zou begrijpen en zich in hun nieuwe toekomst zou kunnen schikken.Ze had geen idee wat hij allemaal stond te bazelen en de opmerking over 'een nieuwe toekomst' greep haar vooral nogal naar de keel, maar een kwartier later werd het wat duidelijker allemaal. Althans, het gedeelte dat haar moeder terug was gekomen in hun leven. Zijn uitleg over reizen naar de toekomst en een plaats die Oasis Landing heette vloog haar een beetje over het hoofd. Evenals zijn veelvuldig refereren aan de een of andere snuiter luisterend naar de naam Emit Relevart."Waar is ze?", vroeg ze.
"In de keuken", antwoordde hij. "Ga maar."Verlegen keek Cameron naar de blonde vrouw die haar - duidelijk gespannen - stond op te wachten.
"Ik snap er allemaal niet veel van", zei ze, "maar volgens papa kon je niet bij ons komen en verscheen je daarom als projectie. Ik begrijp alleen niet zo goed waarom jij en Number One dat niet gewoon aan me konden uitleggen."
"Omdat dat te ingewikkeld was en op dat moment ging het mij er vooral om je te zien", legde June uit. "We moesten ook voorzichtig zijn, we wisten niet in hoeverre Emit het zou merken. Terecht bleek later, hij krijgt een melding van iedere activiteit tussen heden en verleden. Of heden en toekomst van hieruit gezien.""Ik vind dat hele verhaal van tijdreizen erg moelijk te bevatten", zei Cameron. "De enige reden dat ik je geloof is omdat papa het zegt, hoewel het ook kan dat jullie hem in de maling nemen."
"Dank je", reageerde Saul achter haar droog. "Hoe onnozel denk je dat ik ben?""Je vader heeft genoeg dingen gezien bij ons om te snappen dat hij zich echt in de toekomst bevond", lachte June.
Ze haalde een metalen schijfje tevoorschijn en klikte het aan. Er verscheen een helder verlicht beestje dat boven haar hand bleef zweven en hoge, mechanische kirgeluidjes maakte. "Zoals dit", zei ze, terwijl ze haar HoloSpriet even onder zijn kinnetje kietelde en hem toen weer uitschakelde.Ze gaf hem aan Cameron. "Je mag hem hebben. En wat dacht je van Number One die hij bij ons gemaakt heeft, en later Number Two hier thuis? Voor jou waren die waarschijnlijk heel gewoon omdat je met hen bent opgegroeid, maar de technologie om dat soort geavanceerde robots te maken bestaat in deze tijd nog niet."Diezelfde week kwam Bryony thuis om haar vakantie hier gedeeltelijk door te brengen. Saul vertelde haar precies hoe de vork in de steel zat en omdat Bryony veel levendiger herinneringen bewaarde aan de periode dat June bij hen woonde, had ze er ook meer moeite mee.
"Waarom?", vroeg Cameron haar. "Ze is niet eens je echte moeder."Bryony dacht terug aan de tijd dat ze een klein meisje was. "Iedereen had een moeder behalve ik", zei ze. "En toen kwam June bij ons wonen en bij vlagen was dat zo geweldig fijn. Maar elke keer, net als ik werkelijk gelukkig was, dan veranderde alles van de ene op de andere dag en liet ik haar ineens volkomen koud. Waardoor ik besefte dat ik me alleen maar inbeeldde dat ze me als een dochter zag. Dat ik geen moeder heb en nooit een moeder zal hebben. Dat hoort nu eenmaal bij mijn soort."
"Maar je liet haar helemaal niet koud, dat was zij niet", wierp Cameron tegen. "Dat wisten we toch al? En ze kon niet bij ons komen, dat weten we nu ook. Zelfs al wilde ze dat."Ja, dat wist Bryony, maar dat betekende niet dat het haar niet stak dat June nooit eerlijk was geweest tegen haar. Cameron was nog maar een baby geweest, voor haar was het gewoon anders. Maar zij kon er eenvoudigweg geen begrip voor opbrengen dat June haar bedrogen had. Keer op keer ongemerkt was weggegaan, haar achterlatend in de overtuiging dat ze niet leuk genoeg of misschien te vreemd was om aardig tegen te zijn.Na een paar dagen nam June haar apart en zei dat ze met haar wilde praten.
"Ik wilde eigenlijk net naar buiten gaan", bromde Bryony ontwijkend. "Mag het een andere keer?"
"Buiten is prima", zei June, "laten we naar het strand gaan."Ze namen een taxi en wandelden toen door de velden naar het water, zonder een woord te zeggen. Zodra ze over de duin waren gelopen en de zee zagen begon Bryony te hollen en keek even later uit over de water. June liep naar haar toe en ging zwijgend naast haar staan.Zo stonden ze een hele tijd, tot June eindelijk haar mond open deed.
"Het spijt me Bryony. Ik begrijp dat ik je gekwetst heb en ik neem het mezelf zeer kwalijk dat ik indertijd te egoïstisch ben geweest om dat te beseffen. Ik kan het niet ongedaan maken maar ik wil wel proberen te herstellen wat ik kapot heb gemaakt, al is het maar gedeeltelijk."Ik weet niet wat er valt te herstellen", zei Bryony kribbig. "Er waren fijne momenten en dat waren achteraf de momenten dat jij bij ons was. En er waren onaangename momenten maar dat was jij niet. Je was me niets verplicht, ik was niet eens je eigen kind."
"Dat maakte toch niet uit?", vroeg June. "Ik heb serieus overwogen hier te blijven toen Cameron geboren was en jij hoorde in dat plaatje. Ik kon het heel goed met je vinden, je was zo'n pittig en eigengereid meisje. En ik miste jou net zo goed als Cameron en je vader toen ik niet meer terug kon.""Oh ja?", vroeg Bryony, terwijl ze zich bruusk omdraaide en wegliep. "Dus daarom deed je wel moeite Cameron te ontmoeten via Number One maar mij hoefde je niet te zien."
June volgde haar en greep haar bij haar arm. "Dat vind ik erg Bryony, want zo is dat helemaal niet gegaan. Kom, laten we even gaan zitten, dit moet ik rechtzetten." Ze knikte in de richting van een paar ligstoelen."Toen het lukte in contact te komen met Number One was ik zielsgelukkig en ja, mijn eerste wens was Cameron te zien. Mijn kleine meisje dat ik voor het laatst gezien had toen ze nog maar een kleuter was. Daarna wilde ik kijken hoe ik verdere ontmoetingen zou kunnen organiseren met jullie.
En toen kwam Cameron en ze was vooral heel boos op me en zei dat ik niks meer in jullie leven te zoeken had omdat jullie vader een nieuwe relatie had. En ik merkte dat haar negatieve houding mede veroorzaakt werd door jouw kijk op de zaak, want dat vertelde ze erbij. Ik ging er dus vanuit dat ook jij geen behoefte had me te ontmoeten en Saul al helemaal niet als hij een vriendin had.Zo was het dus. Ik had gedacht dat er na die ene ontmoeting meerdere zouden volgen, maar mijn korte gesprek met Cameron deed me beseffen dat ik daar niemand een plezier mee deed. Dat is de enige reden dat ik nooit meer contact met Number One heb gezocht. Tot zij mij benaderde en me ineens op zolder tegenover je vader projecteerde."Bryony huilde. Ze merkte nu pas hoe ze een moederfiguur in haar leven had gemist en dat dat mede de oorzaak was geweest van haar verbittering. Maar ze begreep nu ook dat de vork ingewikkelder in de steel zat dan ze gedacht had en bovendien raakte het haar dat June toegaf dat ze egoïstisch gehandeld had. En dat ze overduidelijk inderdaad wilde goedmaken wat ze - onbedoeld - had aangericht in het verleden.*Edan is naar Alexxje's spel - The Randalls - verhuisd, waar hij zijn eigen avonturen beleeft