Generatie 12 - deel 4, Rosalyn
Meteen de volgende avond werd Evelyn gevraagd de geestscanner te gebruiken in een huis waar een moeder alleen woonde met haar twee dochters en een beeldschone stiefdochter."Wat sta je daar nou duf met dat ding te zwaaien?", hoonde het jongste meisje, Eunice. "Denk je nou werkelijk dat dat iets gaat opleveren?"
"Geef me even de tijd", zweette Evelyn. "Ik weet nog niet zo goed hoe het werkt, ja?"
"Nee, dat zie ik", gromde ze minachtend en verliet het vertrek.In de volgende kamer had hij meer succes. Eerst had hij niets in de gaten, maar ineens voelde hij hoe de ruimte ijzig koud werd en er een kille windvlaag langs zijn huid streek, die de haartjes in zijn nek recht overeind deden staan. Toen hij zich omdraaide gaf hij een schreeuw van schrik. "Eh, hallo", stamelde hij. "Lijkt het u niet beter om over te gaan naar de andere wereld?"Dat klonk ongelofelijk stom en dat vond zijn toehoorster overduidelijk ook. "Dan doe ik het anders", zei Evelyn grimmig en pakte zijn spookbanner. Dat had meer succes. De geest vluchtte snel naar buiten, maar na een korte strijd met de stofzuiger delfde ze het onderspit.In een kamer op de bovenverdieping trof hij een soort middeleeuwse ridder aan, die blijkbaar ooit door de bliksem was getroffen. Zonder verdere plichtplegingen zoog hij het wezen in de banner, klapte zich in de handen en zei: "Zo, dat varkentje hebben we gewassen.""Ik ben heel tevreden", spon moeder Lonnie. "En nu mag je als beloning met een van mijn lieftallige dochters trouwen."
"Eh, nee, dank u, ik moet weer verder", zei Evelyn vlug en maakte zich uit de voeten.Ook op het laboratorium waren ze heel tevreden over Evelyn. Na een paar weken kreeg hij alweer promotie en bovendien een gloednieuw pak, waar de troep die geesten en spoken achterlieten vanzelf afgleed. Bovendien hoorde er een coole bril bij, wat Evelyn al met al een veel professionelere uitstraling gaf.Twee maanden later kwam hij, na een vrij deprimerende nacht - hij had zes uur lang vruchteloos en zonder resultaat een huis doorzocht - vermoeid thuis.Hij wilde net het pad oplopen om lekker in bed te kruipen, toen hij ineens bij de cypres waar Julia's graf zich bevond een blauw schijnsel zag. Nieuwsgierig wandelde hij erheen en even later schudde hij stomverbaasd de hand van de jonge vrouw, die de begroeting mechanisch leek te beantwoorden."Ik dacht dat je een kind was", stamelde hij. Julia keek hem een ogenblik aan, zei niets, maar verdween het volgende moment met een ijselijke kreet in haar graf.De eerstvolgende keer dat hij Roisin tegenkwam klampte hij haar aan. "Ik heb Julia gezien", vertelde hij. "Op de een of andere manier had ik aangenomen dat ze nog een kind was, maar ze is volwassen.""Heb je haar gezien, zei ze iets!?", vroeg Roisin opgewonden. Helaas moest Evelyn dat ontkennen.
"We zijn tweelingzussen", legde ze uit. "Ik heb toch nooit gezegd dat ze een kind was?"
"Grappig, ik ben ook de helft van een tweeling", zei Evelyn. "Alleen heb ik niet zo'n goed contact met mijn broer. Wat mij betreft zie ik hem nooit meer.""Julia en ik waren dol op elkaar", vertelde Roisin. "Onze ouders zijn gestorven toen we nog jong waren en toen zijn we samen in het huis op de berg gaan wonen. Het huis waar jij nu woont. Julia heeft het helemaal ingericht en gedecoreerd indertijd."
"Heb je werkelijk geen enkel idee wat er met haar gebeurd kan zijn?"
"Nee. Ze is voor het laatst gezien in Lars' Disco-Tech, op een vrijdagavond. Op een gegeven moment kreeg ze een telefoontje en is vertrokken.Een week later werd ze gevonden in een van de meertjes hoog in de bergen. Eerlijk gezegd was dat de reden waarom ik in de disco was die avond dat ik beviel van Rex. Ik had het nogal moeilijk in die tijd. Julia was die dag precies drie jaar weg, in mij groeide nieuw leven, mijn emoties vlogen alle kanten op."Evelyn nam afscheid van haar en reed naar de begraafplaats, omdat Dylan hem trots over de telefoon verteld had dat die helemaal was opgeknapt. Zijn neef had inderdaad heel wat werk verricht: de begraafplaats van Emblesight was onherkenbaar. Groen, fris, de twee beelden van Hein stonden te blinken in het zonlicht en de Kobaynes hadden hun eigen laantje gekregen."Mijn complimenten, heb je de bewoners al gepolst wat die ervan vinden?"
"Oh, die zijn heel enthousiast. Ik weet wel dat jij denkt dat het ze allemaal niet uitmaakt waar ze liggen, maar hun humeur is er echt op vooruit gegaan."Dylan had een afspraak en vertrok, terwijl Evelyn nog even met zijn geestscanner bleef spelen. Daardoor merkte hij pas dat er een jonge vrouw naar hem toekwam op het moment dat ze hem aansprak. Ze stelde zich voor als Jessica Richards en vroeg hem of hij iets wist over de renovatie van het kerkhof."Daar is mijn neef verantwoordelijk voor", zei Evelyn niet zonder trots.
"Maar weet u dan wat hij met het graf van Julia Harrison gedaan heeft? Ik kan het nergens meer vinden."
Evelyn aarzelde even maar besloot toen open kaart te spelen. De paparazzi zouden er immers ook binnen afzienbare tijd lucht van krijgen, die waren niet uit zijn tuin weg te slaan."Op verzoek van Julia's zus bevindt het zich tegenwoordig op mijn kavel", legde hij uit. "Ze denkt dat dat prettiger is voor Julia."
"Oh, wat een goed idee", knikte Jessica.
"Je bent natuurlijk altijd welkom om het graf te komen bezoeken, hoor", bood Evelyn aan.
"Dank je, daar zal ik zeker gebruik van maken", antwoordde Jessica.Intussen was er in Villa Kakelbont iets aan het opbloeien. Nu Evelyn er op lette, merkte hij dat Julia de gewoonte had iedere nacht tevoorschijn te komen, om even door het huis te zweven en van het uitzicht te genieten. Soms bleef ze maar heel eventjes, soms een paar uur, maar nooit sloeg ze een nacht over.Op een avond streek ze neer op het gazon vlakbij haar graf, leek even diep te zuchten en begon voor zich uit te staren. Voorzichtig naderde Evelyn haar en toen ze geen aanstalten maakte om te vluchten ging hij naast haar zitten.Zo ging dat een aantal nachten en Evelyn begon te vermoeden dat ze inmiddels telkens expres op het gazon ging zitten, in de hoop dat hij zou komen. Op een nacht, toen hij eens een mal akkefietje met een geest had gehad, begon hij als vanzelf tegen haar te praten en te vertellen wat hij had beleefd. Eigenlijk praatte hij vooral tegen zichzelf, want Julia zei nooit iets terug, maar op den duur merkte hij dat ze wel degelijk naar hem luisterde en zijn gebabbel niet onplezierig leek te vinden.Als vanzelf kroop ze, terwijl hij zat te keuvelen, steeds dichter naar hem toe. Op het laatst zaten ze tegen elkaar aan en merkte Evelyn dat er onwillekeurig een vreemde kriebel door zijn buik trok."Kijk, ik zie de Grote Beer", zei hij en wees. "Dat steelpannetje daar, zie je hem?" Julia knikte. Uiteindelijk stonden ze op. "Wil je niet met me praten?", vroeg hij zacht. Julia zweeg, omhelsde hem toen ineens en drukte een ijle, waterige kus op zijn lippen. Daarna dook ze onder haar steen.De volgende dag kreeg hij bezoek. Het bleek Liam, de man van Roisin. Heel veel contact had Evelyn nog niet met hem gehad, maar de jongen vertederde hem een beetje. Hij was het prototype van de verstrooide professor en een goedsul."Ik ken dit huis wel", zei Liam, terwijl hij de entree binnenliep. Roisin woonde hier toen ik naar Emblesight kwam en haar leerde kennen. Ik heb nooit kunnen wennen aan al die snoepkleurtjes, word jij er niet gek van?"
"Och", zei Evelyn, "eerlijk gezegd interesseert het me niet zo. Het is een vriendelijk huis, het uitzicht is prachtig en ik woon hier met plezier.""Maar waar ik je over wil spreken", vervolgde Liam, toen ze eenmaal in de woonkamer stonden, "Roisin heeft me gestuurd. Ze wil graag het graf hebben."
Verbijsterd staarde Evelyn hem aan. "Het graf hebben? Van Julia bedoel je? Waarom in hemelsnaam?"
"Ze zegt dat jij hebt verteld dat Julia haar graf soms verlaat en ze wil dolgraag haar zus om zich heen hebben. Is dat zo raar?""Nee, dat is niet raar, ik snap dat wel eigenlijk. Maar het lijkt me geen goed idee. Ik denk dat ze onderschat wat het inhoudt om een geest in huis te hebben. Ze moet niet denken dat ze haar zus ermee terug heeft. Er hangt continu een vreemde atmosfeer om hen heen. Ik ben dat wel gewend inmiddels, ook door mijn werk, maar jullie niet. Bovendien is Julia een verschrikkelijk verdrietige geest. Ze is compleet dichtgeslagen, converseert niet met je, voor een nabestaande moet dat ondragelijk zijn."Liam sputterde nog wat, maar begreep tenslotte dat Evelyn niet te vermurwen was.
"Ik zal het haar vertellen", besloot hij tenslotte. "Ik hoop dat ze het begrijpt."Hoewel Evelyn niks gezegd had waar hij niet achter stond, moest hij bekennen dat hij Julia inmiddels simpelweg niet meer wilde missen. Het contact dat hij met haar aan het opbouwen was betekende veel voor hem en hij hoopte dat hij erin zou slagen haar te bewegen vrede te hebben met haar lot. Afscheid te nemen en definitief over te gaan naar het dodenrijk.Een aantal nachten daarna gebeurde er iets compleet onverwachts. Evelyn had een zware nacht gehad en kwam pas tegen vieren thuis. Hij liep meteen door naar de slaapkamer, plofte in bed en was al snel vertrokken. Hij merkte dus niet dat Julia - die al die tijd op het gazon had zitten wachten - zijn kamer binnenzweefde, zonder het licht aan te doen.Pas toen ze in zijn bed gleed en dicht tegen hem aankroop werd hij wakker. In opperste verbazing onderging hij haar liefkozingen en beantwoordde haar kussen. De volgende ochtend werd hij wakker in een leeg bed en eerlijk gezegd vermoedde hij - met een licht gevoel van schaamte - dat hij alles gedroomd had.Zijn contact met Julia had effect op zijn werk. Niet langer was hij in staat de agressieve banner op de geesten te richten die hij opspoorde. In plaats daarvan knoopte hij een praatje met hen aan en het ontroerde hem iedere keer weer te merken hoezeer ze naar een vriendelijk woord snakten. Een paar opbeurende zinnetjes waren al voldoende om hun vriendschap te winnen en daarna was het een kleine klus hen te bewegen om over te gaan, ook al ging dat immer onder luid protest.En steeds vaker als hij thuiskwam trof hij Julia gewoon in huis aan, alsof ze bij hem was ingetrokken.Aanvankelijk keerde ze bij het ochtendgloren telkens terug naar haar steen, maar op een gegeven moment verruilde ze die rustplaats voor het tweepersoonsbed. Dat kwam ook omdat Evelyn niet gedroomd had, de bewuste nacht dat Julia bij hem gekropen was. Vanaf dat moment gebeurde dat vaker en vaker.Evelyn had er een wat dubbel gevoel bij, om de simpele reden dat hij niet precies wist wat hij voor haar voelde. Was het mogelijk om van een doorschijnende vrouw te houden, met wie hij nog nooit een echt gesprek had gevoerd? Toch bestond er inmiddels een soort band tussen hen die woorden kennelijk te boven ging. Julia was duidelijk dol op hem en misschien was dat het wel wat hem beroerde. Het besef dat ze zich in al haar doodse eenzaamheid aan hem warmde en hem nodig had om gelukkig te kunnen zijn.Uiteindelijk keerde ze helemaal niet meer terug naar haar steen, maar zweefde de hele dag door het huis. Zat achter de computer waar ze zich vooral leek bezig te houden met het oefenen in schrijven en voor de rest bleek ze ontzettend netjes te zijn en beleefde er duidelijk lol aan om voor hem te koken. Waarbij ze op een gegeven moment ook zelf mee at.Op een gegeven moment begon het Evelyn op te vallen dat Julia wat dikker begon te worden. En net toen hij daar een plagerige opmerking over wilde maken, sloeg hem de schrik ineens om het hart. In plaats van het plaagstootje flapte hij er dus uit: "Eh..., Julia..., het kan toch niet zo zijn dat je in verwachting bent?" Onmiddellijk zag hij het meisje verstijven.Hoewel hij er geen seconde bij stil had gestaan dat het kon, bleek Julia inderdaad zijn kind te verwachten. Evelyn had er wat boeken op nageslagen en inmiddels gelezen dat het eerder gebeurd was dat er kinderen verwekt waren bij en door geesten. Hij las dat de kans op een gewoon kind 50% was, maar dat er ook een kans bestond dat er een geestenbaby geboren zou worden.In de maanden erna werd Julia dikker en dikker en Evelyn steeds ongelukkiger. Tegen Roisin had hij niets verteld, want hij schaamde zich verschrikkelijk. Dit had het meisje vast nooit voor ogen gehad toen ze hem haar zus toevertrouwde. Bovendien maakte hij zich zorgen, want het leek hem niet dat een zwangere geest medisch begeleid zou kunnen worden. Het was dus duimen geblazen of alles wel goed zou gaan. Ook Julia maakte zich zorgen, merkte hij.En toen, middenin de nacht, begon de bevalling. Als versteend keek Evelyn naar het geestenmeisje, dat voorover de weeën stond weg te werken."Kan ik wat doen, wat kan ik doen?", vroeg hij een beetje hulpeloos.
"Gitaar spelen, da's fijn", steunde Julia tussen twee weeën door.
"Ze praat", was het eerste wat er door Evelyn heen schoot en daarna pakte hij zijn gitaar.Na een paar zware uren beviel Julia en met een steek in zijn hart realiseerde Evelyn zich dat het inderdaad een geestenkindje was geworden.Hij kon met geen mogelijkheid zien of hij een zoon of een dochter had gekregen, maar voordat hij zich daar druk over kon gaan maken, sprak Julia voor de tweede maal: "Ik wil haar graag Rosalyn noemen."De volgende ochtend was Julia er al vroeg uit om Rosalyn te voeden, te verschonen en te vertroetelen. Daarna ging ze ontbijten en verder aan de slag om haar schrijfvaardigheid te verfijnen.Evelyn stond iets later op en wierp een blik op het felle, lichtblauwe schimmetje dat in de hoek van de slaapkamer in haar wiegje lag. Daarna ging ook hij ontbijten, waste af en verzonk toen in benarde overpeinzingen.Was dit zijn kind?
Was dit nieuw leven?
Het wurm was al dood voordat ze ooit geleefd had.Toen riep hij Julia bij zich. Op de bank sloeg hij een arm om haar heen en keek haar liefdevol aan."Er moet iets gebeuren", zei hij. "Nu we samen een kind hebben, kun je niet langer zwijgzaam je bestaan leiden. 'Gitaar' en 'Rosalyn', die twee woorden gingen je probleemloos af. Dan zit er vast meer in. Het wordt tijd dat je uit je schulp kruipt."
"Geef me even de tijd", zweette Evelyn. "Ik weet nog niet zo goed hoe het werkt, ja?"
"Nee, dat zie ik", gromde ze minachtend en verliet het vertrek.In de volgende kamer had hij meer succes. Eerst had hij niets in de gaten, maar ineens voelde hij hoe de ruimte ijzig koud werd en er een kille windvlaag langs zijn huid streek, die de haartjes in zijn nek recht overeind deden staan. Toen hij zich omdraaide gaf hij een schreeuw van schrik. "Eh, hallo", stamelde hij. "Lijkt het u niet beter om over te gaan naar de andere wereld?"Dat klonk ongelofelijk stom en dat vond zijn toehoorster overduidelijk ook. "Dan doe ik het anders", zei Evelyn grimmig en pakte zijn spookbanner. Dat had meer succes. De geest vluchtte snel naar buiten, maar na een korte strijd met de stofzuiger delfde ze het onderspit.In een kamer op de bovenverdieping trof hij een soort middeleeuwse ridder aan, die blijkbaar ooit door de bliksem was getroffen. Zonder verdere plichtplegingen zoog hij het wezen in de banner, klapte zich in de handen en zei: "Zo, dat varkentje hebben we gewassen.""Ik ben heel tevreden", spon moeder Lonnie. "En nu mag je als beloning met een van mijn lieftallige dochters trouwen."
"Eh, nee, dank u, ik moet weer verder", zei Evelyn vlug en maakte zich uit de voeten.Ook op het laboratorium waren ze heel tevreden over Evelyn. Na een paar weken kreeg hij alweer promotie en bovendien een gloednieuw pak, waar de troep die geesten en spoken achterlieten vanzelf afgleed. Bovendien hoorde er een coole bril bij, wat Evelyn al met al een veel professionelere uitstraling gaf.Twee maanden later kwam hij, na een vrij deprimerende nacht - hij had zes uur lang vruchteloos en zonder resultaat een huis doorzocht - vermoeid thuis.Hij wilde net het pad oplopen om lekker in bed te kruipen, toen hij ineens bij de cypres waar Julia's graf zich bevond een blauw schijnsel zag. Nieuwsgierig wandelde hij erheen en even later schudde hij stomverbaasd de hand van de jonge vrouw, die de begroeting mechanisch leek te beantwoorden."Ik dacht dat je een kind was", stamelde hij. Julia keek hem een ogenblik aan, zei niets, maar verdween het volgende moment met een ijselijke kreet in haar graf.De eerstvolgende keer dat hij Roisin tegenkwam klampte hij haar aan. "Ik heb Julia gezien", vertelde hij. "Op de een of andere manier had ik aangenomen dat ze nog een kind was, maar ze is volwassen.""Heb je haar gezien, zei ze iets!?", vroeg Roisin opgewonden. Helaas moest Evelyn dat ontkennen.
"We zijn tweelingzussen", legde ze uit. "Ik heb toch nooit gezegd dat ze een kind was?"
"Grappig, ik ben ook de helft van een tweeling", zei Evelyn. "Alleen heb ik niet zo'n goed contact met mijn broer. Wat mij betreft zie ik hem nooit meer.""Julia en ik waren dol op elkaar", vertelde Roisin. "Onze ouders zijn gestorven toen we nog jong waren en toen zijn we samen in het huis op de berg gaan wonen. Het huis waar jij nu woont. Julia heeft het helemaal ingericht en gedecoreerd indertijd."
"Heb je werkelijk geen enkel idee wat er met haar gebeurd kan zijn?"
"Nee. Ze is voor het laatst gezien in Lars' Disco-Tech, op een vrijdagavond. Op een gegeven moment kreeg ze een telefoontje en is vertrokken.Een week later werd ze gevonden in een van de meertjes hoog in de bergen. Eerlijk gezegd was dat de reden waarom ik in de disco was die avond dat ik beviel van Rex. Ik had het nogal moeilijk in die tijd. Julia was die dag precies drie jaar weg, in mij groeide nieuw leven, mijn emoties vlogen alle kanten op."Evelyn nam afscheid van haar en reed naar de begraafplaats, omdat Dylan hem trots over de telefoon verteld had dat die helemaal was opgeknapt. Zijn neef had inderdaad heel wat werk verricht: de begraafplaats van Emblesight was onherkenbaar. Groen, fris, de twee beelden van Hein stonden te blinken in het zonlicht en de Kobaynes hadden hun eigen laantje gekregen."Mijn complimenten, heb je de bewoners al gepolst wat die ervan vinden?"
"Oh, die zijn heel enthousiast. Ik weet wel dat jij denkt dat het ze allemaal niet uitmaakt waar ze liggen, maar hun humeur is er echt op vooruit gegaan."Dylan had een afspraak en vertrok, terwijl Evelyn nog even met zijn geestscanner bleef spelen. Daardoor merkte hij pas dat er een jonge vrouw naar hem toekwam op het moment dat ze hem aansprak. Ze stelde zich voor als Jessica Richards en vroeg hem of hij iets wist over de renovatie van het kerkhof."Daar is mijn neef verantwoordelijk voor", zei Evelyn niet zonder trots.
"Maar weet u dan wat hij met het graf van Julia Harrison gedaan heeft? Ik kan het nergens meer vinden."
Evelyn aarzelde even maar besloot toen open kaart te spelen. De paparazzi zouden er immers ook binnen afzienbare tijd lucht van krijgen, die waren niet uit zijn tuin weg te slaan."Op verzoek van Julia's zus bevindt het zich tegenwoordig op mijn kavel", legde hij uit. "Ze denkt dat dat prettiger is voor Julia."
"Oh, wat een goed idee", knikte Jessica.
"Je bent natuurlijk altijd welkom om het graf te komen bezoeken, hoor", bood Evelyn aan.
"Dank je, daar zal ik zeker gebruik van maken", antwoordde Jessica.Intussen was er in Villa Kakelbont iets aan het opbloeien. Nu Evelyn er op lette, merkte hij dat Julia de gewoonte had iedere nacht tevoorschijn te komen, om even door het huis te zweven en van het uitzicht te genieten. Soms bleef ze maar heel eventjes, soms een paar uur, maar nooit sloeg ze een nacht over.Op een avond streek ze neer op het gazon vlakbij haar graf, leek even diep te zuchten en begon voor zich uit te staren. Voorzichtig naderde Evelyn haar en toen ze geen aanstalten maakte om te vluchten ging hij naast haar zitten.Zo ging dat een aantal nachten en Evelyn begon te vermoeden dat ze inmiddels telkens expres op het gazon ging zitten, in de hoop dat hij zou komen. Op een nacht, toen hij eens een mal akkefietje met een geest had gehad, begon hij als vanzelf tegen haar te praten en te vertellen wat hij had beleefd. Eigenlijk praatte hij vooral tegen zichzelf, want Julia zei nooit iets terug, maar op den duur merkte hij dat ze wel degelijk naar hem luisterde en zijn gebabbel niet onplezierig leek te vinden.Als vanzelf kroop ze, terwijl hij zat te keuvelen, steeds dichter naar hem toe. Op het laatst zaten ze tegen elkaar aan en merkte Evelyn dat er onwillekeurig een vreemde kriebel door zijn buik trok."Kijk, ik zie de Grote Beer", zei hij en wees. "Dat steelpannetje daar, zie je hem?" Julia knikte. Uiteindelijk stonden ze op. "Wil je niet met me praten?", vroeg hij zacht. Julia zweeg, omhelsde hem toen ineens en drukte een ijle, waterige kus op zijn lippen. Daarna dook ze onder haar steen.De volgende dag kreeg hij bezoek. Het bleek Liam, de man van Roisin. Heel veel contact had Evelyn nog niet met hem gehad, maar de jongen vertederde hem een beetje. Hij was het prototype van de verstrooide professor en een goedsul."Ik ken dit huis wel", zei Liam, terwijl hij de entree binnenliep. Roisin woonde hier toen ik naar Emblesight kwam en haar leerde kennen. Ik heb nooit kunnen wennen aan al die snoepkleurtjes, word jij er niet gek van?"
"Och", zei Evelyn, "eerlijk gezegd interesseert het me niet zo. Het is een vriendelijk huis, het uitzicht is prachtig en ik woon hier met plezier.""Maar waar ik je over wil spreken", vervolgde Liam, toen ze eenmaal in de woonkamer stonden, "Roisin heeft me gestuurd. Ze wil graag het graf hebben."
Verbijsterd staarde Evelyn hem aan. "Het graf hebben? Van Julia bedoel je? Waarom in hemelsnaam?"
"Ze zegt dat jij hebt verteld dat Julia haar graf soms verlaat en ze wil dolgraag haar zus om zich heen hebben. Is dat zo raar?""Nee, dat is niet raar, ik snap dat wel eigenlijk. Maar het lijkt me geen goed idee. Ik denk dat ze onderschat wat het inhoudt om een geest in huis te hebben. Ze moet niet denken dat ze haar zus ermee terug heeft. Er hangt continu een vreemde atmosfeer om hen heen. Ik ben dat wel gewend inmiddels, ook door mijn werk, maar jullie niet. Bovendien is Julia een verschrikkelijk verdrietige geest. Ze is compleet dichtgeslagen, converseert niet met je, voor een nabestaande moet dat ondragelijk zijn."Liam sputterde nog wat, maar begreep tenslotte dat Evelyn niet te vermurwen was.
"Ik zal het haar vertellen", besloot hij tenslotte. "Ik hoop dat ze het begrijpt."Hoewel Evelyn niks gezegd had waar hij niet achter stond, moest hij bekennen dat hij Julia inmiddels simpelweg niet meer wilde missen. Het contact dat hij met haar aan het opbouwen was betekende veel voor hem en hij hoopte dat hij erin zou slagen haar te bewegen vrede te hebben met haar lot. Afscheid te nemen en definitief over te gaan naar het dodenrijk.Een aantal nachten daarna gebeurde er iets compleet onverwachts. Evelyn had een zware nacht gehad en kwam pas tegen vieren thuis. Hij liep meteen door naar de slaapkamer, plofte in bed en was al snel vertrokken. Hij merkte dus niet dat Julia - die al die tijd op het gazon had zitten wachten - zijn kamer binnenzweefde, zonder het licht aan te doen.Pas toen ze in zijn bed gleed en dicht tegen hem aankroop werd hij wakker. In opperste verbazing onderging hij haar liefkozingen en beantwoordde haar kussen. De volgende ochtend werd hij wakker in een leeg bed en eerlijk gezegd vermoedde hij - met een licht gevoel van schaamte - dat hij alles gedroomd had.Zijn contact met Julia had effect op zijn werk. Niet langer was hij in staat de agressieve banner op de geesten te richten die hij opspoorde. In plaats daarvan knoopte hij een praatje met hen aan en het ontroerde hem iedere keer weer te merken hoezeer ze naar een vriendelijk woord snakten. Een paar opbeurende zinnetjes waren al voldoende om hun vriendschap te winnen en daarna was het een kleine klus hen te bewegen om over te gaan, ook al ging dat immer onder luid protest.En steeds vaker als hij thuiskwam trof hij Julia gewoon in huis aan, alsof ze bij hem was ingetrokken.Aanvankelijk keerde ze bij het ochtendgloren telkens terug naar haar steen, maar op een gegeven moment verruilde ze die rustplaats voor het tweepersoonsbed. Dat kwam ook omdat Evelyn niet gedroomd had, de bewuste nacht dat Julia bij hem gekropen was. Vanaf dat moment gebeurde dat vaker en vaker.Evelyn had er een wat dubbel gevoel bij, om de simpele reden dat hij niet precies wist wat hij voor haar voelde. Was het mogelijk om van een doorschijnende vrouw te houden, met wie hij nog nooit een echt gesprek had gevoerd? Toch bestond er inmiddels een soort band tussen hen die woorden kennelijk te boven ging. Julia was duidelijk dol op hem en misschien was dat het wel wat hem beroerde. Het besef dat ze zich in al haar doodse eenzaamheid aan hem warmde en hem nodig had om gelukkig te kunnen zijn.Uiteindelijk keerde ze helemaal niet meer terug naar haar steen, maar zweefde de hele dag door het huis. Zat achter de computer waar ze zich vooral leek bezig te houden met het oefenen in schrijven en voor de rest bleek ze ontzettend netjes te zijn en beleefde er duidelijk lol aan om voor hem te koken. Waarbij ze op een gegeven moment ook zelf mee at.Op een gegeven moment begon het Evelyn op te vallen dat Julia wat dikker begon te worden. En net toen hij daar een plagerige opmerking over wilde maken, sloeg hem de schrik ineens om het hart. In plaats van het plaagstootje flapte hij er dus uit: "Eh..., Julia..., het kan toch niet zo zijn dat je in verwachting bent?" Onmiddellijk zag hij het meisje verstijven.Hoewel hij er geen seconde bij stil had gestaan dat het kon, bleek Julia inderdaad zijn kind te verwachten. Evelyn had er wat boeken op nageslagen en inmiddels gelezen dat het eerder gebeurd was dat er kinderen verwekt waren bij en door geesten. Hij las dat de kans op een gewoon kind 50% was, maar dat er ook een kans bestond dat er een geestenbaby geboren zou worden.In de maanden erna werd Julia dikker en dikker en Evelyn steeds ongelukkiger. Tegen Roisin had hij niets verteld, want hij schaamde zich verschrikkelijk. Dit had het meisje vast nooit voor ogen gehad toen ze hem haar zus toevertrouwde. Bovendien maakte hij zich zorgen, want het leek hem niet dat een zwangere geest medisch begeleid zou kunnen worden. Het was dus duimen geblazen of alles wel goed zou gaan. Ook Julia maakte zich zorgen, merkte hij.En toen, middenin de nacht, begon de bevalling. Als versteend keek Evelyn naar het geestenmeisje, dat voorover de weeën stond weg te werken."Kan ik wat doen, wat kan ik doen?", vroeg hij een beetje hulpeloos.
"Gitaar spelen, da's fijn", steunde Julia tussen twee weeën door.
"Ze praat", was het eerste wat er door Evelyn heen schoot en daarna pakte hij zijn gitaar.Na een paar zware uren beviel Julia en met een steek in zijn hart realiseerde Evelyn zich dat het inderdaad een geestenkindje was geworden.Hij kon met geen mogelijkheid zien of hij een zoon of een dochter had gekregen, maar voordat hij zich daar druk over kon gaan maken, sprak Julia voor de tweede maal: "Ik wil haar graag Rosalyn noemen."De volgende ochtend was Julia er al vroeg uit om Rosalyn te voeden, te verschonen en te vertroetelen. Daarna ging ze ontbijten en verder aan de slag om haar schrijfvaardigheid te verfijnen.Evelyn stond iets later op en wierp een blik op het felle, lichtblauwe schimmetje dat in de hoek van de slaapkamer in haar wiegje lag. Daarna ging ook hij ontbijten, waste af en verzonk toen in benarde overpeinzingen.Was dit zijn kind?
Was dit nieuw leven?
Het wurm was al dood voordat ze ooit geleefd had.Toen riep hij Julia bij zich. Op de bank sloeg hij een arm om haar heen en keek haar liefdevol aan."Er moet iets gebeuren", zei hij. "Nu we samen een kind hebben, kun je niet langer zwijgzaam je bestaan leiden. 'Gitaar' en 'Rosalyn', die twee woorden gingen je probleemloos af. Dan zit er vast meer in. Het wordt tijd dat je uit je schulp kruipt."