Generatie 13 - deel 3, Het aanzoek
Frances had nu eindelijk een doel in haar leven. Iedere dag oefende ze met Marron en al snel merkte ze dat ze het leuker vond om met hem te springen, dan om te racen. En hoewel ze af en toe nog wel eens een malle fout maakte ("Marron, waar heb je je hoofd gelaten…!?"), was duidelijk te merken dat zowel hij als zij vooruitgang boekten.Lindsey bleef zich hoofdzakelijk om de honden bekommeren. Pepe was een schattige pup en ze waren dol op hem. Ook Lizzy was gek op haar kleintje, ze was een uitstekend moedertje. Omdat er onderhand serieus brood op de plank moest komen, had Lindsey de knoop doorgehakt en een baan gekozen die hem het meest na aan het hart lag, naast dieren: in de muziek. Hij begon onderaan de ladder, als fan, en werd geacht luid te juichen bij allerlei bands die zijn hart niet echt sneller deden kloppen. Het betaalde, maar erg leuk vond hij het werk niet.Nog steeds zag hij Gabriella. Ze hadden niet echt een serieuze relatie, in de zin dat ze verschrikkelijk verliefd waren op elkaar. Ze vonden het gewoon allebei prettig om af en toe met iemand te vrijen en hij kon het goed met haar vinden. Soms gingen ze samen uit eten of naar de bioscoop, of Lindsey bleef hangen om wat televisie te kijken en dat was best gezellig altijd.Als Frances niet sprong met Marron, dan galoppeerden ze door de omgeving. Ze ging even bij haar ouders langs, of bij Rosalyn, of bij Sander die schuin tegenover Alejandro woonde."Ik zie je vriend niet vaak meer", zei haar broer op een dag, terwijl hij Marron aaide. "Woont hij nog wel bij zijn ouders?"
"Ja hoor. Hij zal het alleen druk hebben. Hij heeft sinds kort een baan in het zakenleven." Eerlijk gezegd had zij Alejandro ook al een tijdje niet gezien.
Op dat moment kwam Don Juan aanrennen. Hij herkende haar en sprong enthousiast tegen haar op."Zo, boef, je hebt een alleenstaande moeder van mijn hondje gemaakt", lachte ze, terwijl ze even met hem speelde. "Waar heb je je baasje gelaten?"Thuis probeerde ze Alejandro te bellen, maar ze kreeg telkens de voicemail en hij belde niet terug.
"Oh waar is die stoute Aleh....andro nou gebleven waar-issie-nou-toch?", vroeg Lindsey met een quasi kinderlijk stemmetje aan Pepe, terwijl hij met hem speelde."Je doet er nou wel zo vrolijk over, maar ik vind het echt niet leuk, hoor", zei Frances even later aan tafel. "Er zal toch niks zijn met hem?"
"Als dat zou kunnen", zei Lindsey luchtig en ruimde zijn bord op.Woedend liep ze hem achterna de kamer in en riep: "Wat héb je nou eigenlijk tegen hem!? Doe ik zo vervelend over Gabriella? Snap je niet dat het belangrijk voor mij is dat jij hem ook aardig vindt!?"
"Hoezo dat dan?", vroeg Lindsey een beetje benepen.
"Ach, als je dat niet begrijpt, laat dan ook maar!"Op dat moment ging de bel en kwam een vrolijke Rosalyn binnen met bijzonder nieuws. Ze had zich verloofd met een jongen die ze op vakantie had ontmoet. "We gaan samenwonen, hier in Emblesight", straalde ze.
Lindsey en Frances feliciteerden haar zo blij mogelijk, maar ze voelde onmiddellijk dat er iets in de lucht hing. "Is er iets gebeurd? Jullie kijken zo gespannen.""Frances is haar vriendje kwijt", zei Lindsey spottend. En toen richting Frances: "Joh, nu ik erover nadenk, we hebben hem nooit meer gezien nadat hij je Marron heeft gegeven. Misschien heeft hij zichzelf in een paard veranderd en staat hij al die tijd gewoon buiten op het erf!"
"Jij vindt jezelf echt lollig, hè?", snauwde Frances. "Ik ben ongerust! Wat moet ik nou doen als hem iets is overkomen?! Toevallig hou ik van hem, ik wil mijn leven met hem delen!"Even werd het heel stil. De lach was van Lindsey's gezicht verdwenen en hij staarde strak naar de grond. Rosalyn wierp een verbaasde blik op hem en toen op haar zusje. "Hij komt wel weer boven water, Fran", zei ze zacht en nam afscheid.Een week later was Yannick - Rosalyns verloofde - naar Emblesight verhuisd en ging Frances kennis met hem maken. Het bleek een rustige, vriendelijke jongen en hij was - evenals Rosalyn - visser. "We hebben elkaar leren kennen langs de oever van de rivier", zei hij."Dat is grappig", zei Frances. En toen tegen haar zus: "Kent... hij je geschiedenis?"
"Ja, die ken ik", lachte Yannick. "Ik heb je ouders ook al ontmoet, dus het hele verhaal is me in geuren en kleuren verteld." En toen, met een verliefd grijnsje: "Rosalyn is bijzonder."
"Ja, dat is ze", knikte Frances.Hierna ging ze naar het park, kocht een ijsje en ging op een schommel zitten. Toen pakte ze haar mobieltje en sprak een bericht in. "Dit is de laatste keer dat ik bel. Als ik geen antwoord krijg, dan ga ik er vanuit dat het over is. Ik zit in de speeltuin."Soms moest je duidelijk zijn, vond ze.Intussen was Lindsey Lizzy aan het borstelen en ging daarna een klein ommetje met haar maken voordat hij naar zijn werk moest. In het park zag hij Frances en ging op de schommel naast haar zitten. Het onderwerp Alejandro hadden ze maar niet meer aangesneden, maar nu vroeg hij op verzoenlijke toon: "Heb je hem al gevonden?"Frances schudde net haar hoofd, toen er ineens een oude bekende op hen af kwam lopen.
"Ah, als je het over de duivel hebt", mompelde Lindsey."Waar heb jij gezeten?!", vroeg Frances op boze toon. Het volgende moment had Alejandro haar vastgepakt en begon haar heftig te zoenen.
"Tijd om te gaan", zei Lindsey. En met een blik op een aanwezige paparazza: "Ik lees het morgen wel in de krant."
Toen riep hij Lizzy, lijnde haar aan en ging naar huis."Waar heb je gezeten?", herhaalde Frances na een tijdje iets milder, toen Alejandro haar eindelijk losliet.
"In Bridgeport", antwoordde Alejandro schuldbewust. "Voor mijn werk, het spijt me dat ik niks heb laten weten, maar ik had het zo druk. En ik had mijn privémobiel thuis laten liggen. Ik ben net thuisgekomen en hoorde je berichtje. Ik snap dat je boos bent, het spijt me heel erg! Maar als ik eerlijk ben, ik heb van jou ook al een tijdje niets gehoord."Frances bloosde: "Het is Marron. Ik ben dag en nacht met hem bezig, hij is echt een prachtcadeau, ik ben zo blij met hem! Ik wil graag springwedstrijden met hem gaan doen, zodra we beter worden."Alejandro vond het leuk om te horen dat zijn cadeau in zo goede aarde was gevallen. "Je hebt ons trouwens nog een ander cadeautje gegeven", glimlachte Frances. "Kom maar even mee naar de boerderij."Even later toonde ze hem Pepe. "Oei, geen DNA-test nodig", stamelde Alejandro. "Het spijt me!"
"Welnee, het is zo'n schatje, we zijn weg van hem. Heb je trouwens zin om een keer op Marron te rijden?"Na een gewichtige verhandeling over lange tochten door het ruige landschap van Andalusië liep Alejandro op Marron af en klom op zijn rug. Frances verwachtte dat hij een stukje zou gaan rijden, maar nadat hij twee minuten roerloos in het zadel had gezeten - Marron stond geduldig te wachten - zei hij "zo!" en wilde toen afstijgen.Het volgende moment schaterde Frances het uit en ze was heel blij dat Lindsey er niet bij was. Die zou zeker iets gezegd hebben in de trant van "Doen ze dat altijd zo in Andalusië?" en aan Alejandro's gezicht zag ze, dat hij op dit moment niet direct in was voor een grapje. Ze smoorde dus snel haar gelach en vroeg in plaats daarvan op bezorgde toon of hij zich bezeerd had."Ik struikelde", zei Alejandro en klopte zijn kleren af. "Kom, laten we naar binnen gaan."Eerst aten ze wat en toen pakte Alejandro haar weer vast om haar lang en innig te kussen. "Wij zijn het knapste stel van heel Emblesight", zei hij. Frances wist niet zo goed hoe ze daar op moest reageren, maar dat was ook niet nodig. Alejandro trok haar mee naar boven om te bewijzen dat een bed niet alléén voor ingesukkelde huwelijken is.Meteen daarna vielen ze in elkaars armen in slaap, maar rond 11 uur werd Alejandro weer wakker en ging op de rand van het bed zitten. Hij keek naar de slapende Frances, dacht even na en knikte toen, alsof hij een besluit nam. "Ze is perfect", mompelde hij. Daarna stond hij op en verliet de slaapkamer om wat te gaan trainen.Lindsey, die even daarvoor van zijn werk was thuisgekomen en net gegeten had, kwam op het geluid van de loopband af en trof de Spanjaard aan. "Oh, je blijft slapen", zei hij.
"Vind je het erg als ik hier train?", vroeg Alejandro.
"Nee hoor, natuurlijk niet, ga je gang."Hij wilde net weggaan toen Alejandro zijn keel schraapte.
"Ik heb een vraag. Jij en Frances zijn vrienden, hè?"
"Ja."
"Niets meer dan dat?"
"Nee, niets meer dan dat. Goede vrienden, dat is alles."
"En als ze trouwt?"
Verbluft keek Lindsey hem aan.
"Blijf je hier dan ook wonen?"Lindsey was even stil en zei toen: "Nee, dan blijf ik hier natuurlijk niet wonen."
"Oké, gracias", zei Alejandro.In de periode hierna werd de verkering tussen Alejandro en Frances inniger dan ooit tevoren. Bijna iedere avond nam hij haar mee uit om te gaan dansen, of gewoon om langs de oever van het meer naar de sterren te kijken. Frances wees af en toe naar een mooie ster, waarop hij steevast antwoordde dat zij de allermooiste ster was, waarbij de rest verbleekte. Hij maakte grapjes, zei lieve dingetjes tegen haar en ze had het idee dat ze uit elkaar plofte van geluk."¡Te quiero!", zei hij.
"Ik ook van jou", antwoordde zij.Toen ze op een avond laat thuiskwam, vond ze Marron helemaal overstuur op de oprit en verschrikt bedacht ze dat ze hem ergens in het dorp had achtergelaten die middag. Hij was dus gelukkig zelf naar huis gekomen, maar kennelijk ergens van geschrokken. Geplaagd door schuldgevoelens probeerde ze het dier te kalmeren en nam zich voor dat haar relatie met Alejandro niet die met Marron in gevaar mocht brengen.Meteen de dag erna schreef ze zich dus voor de allereerste keer in voor een springconcours en was heel trots dat ze als derde eindigde. De kranten stonden de volgende dag bol van deze verrassende debutante, van wie nog veel verwacht werd.En terwijl Lindsey langzaam van haar vervreemdde, zich op zijn werk stortte en spoedig promotie maakte, nodigde Alejandro haar op een avond uit voor een romantisch dinertje bij kaarslicht.De wijn was goed, het eten subliem, de muziek stemmig en de man tegenover haar maakte haar het ene na het andere complimentje, waardoor ze zich het meest bijzondere meisje op aarde voelde. En toen stonden ze weer buiten en zei Alejandro dat hij haar iets wilde vragen. Het volgende moment zakte hij op een knie.De speech zullen we eenieder besparen, die was zoeter dan het toetje dat ze net op had. Maar haar antwoord was luid en duidelijk: "Ja!" Toen hij weer rechtop stond en zij de ring aan haar vinger bewonderd had, vloog er ineens een gedachte door haar hoofd."Wat zou Lindsey hiervan vinden...?""Wat kijk je ineens bedrukt, liefste", zei Alejandro. "Je hebt toch geen spijt?"
"Nee nee, natuurlijk niet", lachte ze. "Ik ga het meteen thuis vertellen."Ze trof Lindsey op de loopband aan, waar hij - zoals iedere dag - hard aan het trainen was.
"Je bent afgevallen", zei ze verbaasd, terwijl ze naar zijn blote bast keek.
"Dat is al een tijdje, hoor", lachte hij. "Geen teddybeer meer."Hierop vertelde ze hem het grote nieuws en wachtte gespannen op zijn reactie. Maar die viel mee.
"Gefeliciteerd!", zei hij opgetogen. "Jullie worden vast heel erg gelukkig."
"Ik hoop het", antwoordde ze opgelucht.Nadat ze weer naar beneden was gegaan, staarde Lindsey een tijdje voor zich uit.Lindsey vond helemaal niet dat Frances' ogen op modderpoeltjes leken. Ze deden hem denken aan de hazelnootjes die overal op de bosgrond rond hun huis lagen. Maar hij zou nog liever zijn tong afbijten, dan dat te zeggen.Al vanaf zijn negende hield hij van haar, maar dat had hij altijd onderdrukt. Omdat ze vrienden waren en bovendien familie. Toen ze hem die bewuste avond in Lars' Disco-Tech plotseling had proberen te kussen, was hij zich lam geschrokken. Nooit had hij durven vermoeden of zelfs maar hopen dat zij ook gevoelens voor hem had. Op vleugels was hij naar huis gegaan, waar hij helaas in een vlaag van verstandsverbijstering - en blijdschap - zijn moeder verteld had wat er gebeurd was. Met alle gevolgen vandien.De stap om haar verkering te vragen na hun ruzie was enorm geweest, de laconieke manier waarop ze het een paar weken later weer had uitgemaakt een klap in zijn gezicht. Lindsey had de Ierse trots van zijn moeder geërfd. Nooit en tegenover niemand zou hij ooit een vernedering laten blijken en hij had bijna genoten van haar geshockeerde gezicht nadat hij haar afwijzing had omgebogen in de zijne. Vanaf dat moment had hij geaccepteerd dat er meer dan vriendschap kennelijk niet in zat.Het was fijn geweest om de afgelopen jaren met haar samen te leven, hoezeer haar affaire met Alejandro hem tegelijkertijd ook pijn gedaan had. Nu had ze definitief deze stap gezet en was er een einde gekomen aan dit hoofdstuk in zijn leven.
"Ja hoor. Hij zal het alleen druk hebben. Hij heeft sinds kort een baan in het zakenleven." Eerlijk gezegd had zij Alejandro ook al een tijdje niet gezien.
Op dat moment kwam Don Juan aanrennen. Hij herkende haar en sprong enthousiast tegen haar op."Zo, boef, je hebt een alleenstaande moeder van mijn hondje gemaakt", lachte ze, terwijl ze even met hem speelde. "Waar heb je je baasje gelaten?"Thuis probeerde ze Alejandro te bellen, maar ze kreeg telkens de voicemail en hij belde niet terug.
"Oh waar is die stoute Aleh....andro nou gebleven waar-issie-nou-toch?", vroeg Lindsey met een quasi kinderlijk stemmetje aan Pepe, terwijl hij met hem speelde."Je doet er nou wel zo vrolijk over, maar ik vind het echt niet leuk, hoor", zei Frances even later aan tafel. "Er zal toch niks zijn met hem?"
"Als dat zou kunnen", zei Lindsey luchtig en ruimde zijn bord op.Woedend liep ze hem achterna de kamer in en riep: "Wat héb je nou eigenlijk tegen hem!? Doe ik zo vervelend over Gabriella? Snap je niet dat het belangrijk voor mij is dat jij hem ook aardig vindt!?"
"Hoezo dat dan?", vroeg Lindsey een beetje benepen.
"Ach, als je dat niet begrijpt, laat dan ook maar!"Op dat moment ging de bel en kwam een vrolijke Rosalyn binnen met bijzonder nieuws. Ze had zich verloofd met een jongen die ze op vakantie had ontmoet. "We gaan samenwonen, hier in Emblesight", straalde ze.
Lindsey en Frances feliciteerden haar zo blij mogelijk, maar ze voelde onmiddellijk dat er iets in de lucht hing. "Is er iets gebeurd? Jullie kijken zo gespannen.""Frances is haar vriendje kwijt", zei Lindsey spottend. En toen richting Frances: "Joh, nu ik erover nadenk, we hebben hem nooit meer gezien nadat hij je Marron heeft gegeven. Misschien heeft hij zichzelf in een paard veranderd en staat hij al die tijd gewoon buiten op het erf!"
"Jij vindt jezelf echt lollig, hè?", snauwde Frances. "Ik ben ongerust! Wat moet ik nou doen als hem iets is overkomen?! Toevallig hou ik van hem, ik wil mijn leven met hem delen!"Even werd het heel stil. De lach was van Lindsey's gezicht verdwenen en hij staarde strak naar de grond. Rosalyn wierp een verbaasde blik op hem en toen op haar zusje. "Hij komt wel weer boven water, Fran", zei ze zacht en nam afscheid.Een week later was Yannick - Rosalyns verloofde - naar Emblesight verhuisd en ging Frances kennis met hem maken. Het bleek een rustige, vriendelijke jongen en hij was - evenals Rosalyn - visser. "We hebben elkaar leren kennen langs de oever van de rivier", zei hij."Dat is grappig", zei Frances. En toen tegen haar zus: "Kent... hij je geschiedenis?"
"Ja, die ken ik", lachte Yannick. "Ik heb je ouders ook al ontmoet, dus het hele verhaal is me in geuren en kleuren verteld." En toen, met een verliefd grijnsje: "Rosalyn is bijzonder."
"Ja, dat is ze", knikte Frances.Hierna ging ze naar het park, kocht een ijsje en ging op een schommel zitten. Toen pakte ze haar mobieltje en sprak een bericht in. "Dit is de laatste keer dat ik bel. Als ik geen antwoord krijg, dan ga ik er vanuit dat het over is. Ik zit in de speeltuin."Soms moest je duidelijk zijn, vond ze.Intussen was Lindsey Lizzy aan het borstelen en ging daarna een klein ommetje met haar maken voordat hij naar zijn werk moest. In het park zag hij Frances en ging op de schommel naast haar zitten. Het onderwerp Alejandro hadden ze maar niet meer aangesneden, maar nu vroeg hij op verzoenlijke toon: "Heb je hem al gevonden?"Frances schudde net haar hoofd, toen er ineens een oude bekende op hen af kwam lopen.
"Ah, als je het over de duivel hebt", mompelde Lindsey."Waar heb jij gezeten?!", vroeg Frances op boze toon. Het volgende moment had Alejandro haar vastgepakt en begon haar heftig te zoenen.
"Tijd om te gaan", zei Lindsey. En met een blik op een aanwezige paparazza: "Ik lees het morgen wel in de krant."
Toen riep hij Lizzy, lijnde haar aan en ging naar huis."Waar heb je gezeten?", herhaalde Frances na een tijdje iets milder, toen Alejandro haar eindelijk losliet.
"In Bridgeport", antwoordde Alejandro schuldbewust. "Voor mijn werk, het spijt me dat ik niks heb laten weten, maar ik had het zo druk. En ik had mijn privémobiel thuis laten liggen. Ik ben net thuisgekomen en hoorde je berichtje. Ik snap dat je boos bent, het spijt me heel erg! Maar als ik eerlijk ben, ik heb van jou ook al een tijdje niets gehoord."Frances bloosde: "Het is Marron. Ik ben dag en nacht met hem bezig, hij is echt een prachtcadeau, ik ben zo blij met hem! Ik wil graag springwedstrijden met hem gaan doen, zodra we beter worden."Alejandro vond het leuk om te horen dat zijn cadeau in zo goede aarde was gevallen. "Je hebt ons trouwens nog een ander cadeautje gegeven", glimlachte Frances. "Kom maar even mee naar de boerderij."Even later toonde ze hem Pepe. "Oei, geen DNA-test nodig", stamelde Alejandro. "Het spijt me!"
"Welnee, het is zo'n schatje, we zijn weg van hem. Heb je trouwens zin om een keer op Marron te rijden?"Na een gewichtige verhandeling over lange tochten door het ruige landschap van Andalusië liep Alejandro op Marron af en klom op zijn rug. Frances verwachtte dat hij een stukje zou gaan rijden, maar nadat hij twee minuten roerloos in het zadel had gezeten - Marron stond geduldig te wachten - zei hij "zo!" en wilde toen afstijgen.Het volgende moment schaterde Frances het uit en ze was heel blij dat Lindsey er niet bij was. Die zou zeker iets gezegd hebben in de trant van "Doen ze dat altijd zo in Andalusië?" en aan Alejandro's gezicht zag ze, dat hij op dit moment niet direct in was voor een grapje. Ze smoorde dus snel haar gelach en vroeg in plaats daarvan op bezorgde toon of hij zich bezeerd had."Ik struikelde", zei Alejandro en klopte zijn kleren af. "Kom, laten we naar binnen gaan."Eerst aten ze wat en toen pakte Alejandro haar weer vast om haar lang en innig te kussen. "Wij zijn het knapste stel van heel Emblesight", zei hij. Frances wist niet zo goed hoe ze daar op moest reageren, maar dat was ook niet nodig. Alejandro trok haar mee naar boven om te bewijzen dat een bed niet alléén voor ingesukkelde huwelijken is.Meteen daarna vielen ze in elkaars armen in slaap, maar rond 11 uur werd Alejandro weer wakker en ging op de rand van het bed zitten. Hij keek naar de slapende Frances, dacht even na en knikte toen, alsof hij een besluit nam. "Ze is perfect", mompelde hij. Daarna stond hij op en verliet de slaapkamer om wat te gaan trainen.Lindsey, die even daarvoor van zijn werk was thuisgekomen en net gegeten had, kwam op het geluid van de loopband af en trof de Spanjaard aan. "Oh, je blijft slapen", zei hij.
"Vind je het erg als ik hier train?", vroeg Alejandro.
"Nee hoor, natuurlijk niet, ga je gang."Hij wilde net weggaan toen Alejandro zijn keel schraapte.
"Ik heb een vraag. Jij en Frances zijn vrienden, hè?"
"Ja."
"Niets meer dan dat?"
"Nee, niets meer dan dat. Goede vrienden, dat is alles."
"En als ze trouwt?"
Verbluft keek Lindsey hem aan.
"Blijf je hier dan ook wonen?"Lindsey was even stil en zei toen: "Nee, dan blijf ik hier natuurlijk niet wonen."
"Oké, gracias", zei Alejandro.In de periode hierna werd de verkering tussen Alejandro en Frances inniger dan ooit tevoren. Bijna iedere avond nam hij haar mee uit om te gaan dansen, of gewoon om langs de oever van het meer naar de sterren te kijken. Frances wees af en toe naar een mooie ster, waarop hij steevast antwoordde dat zij de allermooiste ster was, waarbij de rest verbleekte. Hij maakte grapjes, zei lieve dingetjes tegen haar en ze had het idee dat ze uit elkaar plofte van geluk."¡Te quiero!", zei hij.
"Ik ook van jou", antwoordde zij.Toen ze op een avond laat thuiskwam, vond ze Marron helemaal overstuur op de oprit en verschrikt bedacht ze dat ze hem ergens in het dorp had achtergelaten die middag. Hij was dus gelukkig zelf naar huis gekomen, maar kennelijk ergens van geschrokken. Geplaagd door schuldgevoelens probeerde ze het dier te kalmeren en nam zich voor dat haar relatie met Alejandro niet die met Marron in gevaar mocht brengen.Meteen de dag erna schreef ze zich dus voor de allereerste keer in voor een springconcours en was heel trots dat ze als derde eindigde. De kranten stonden de volgende dag bol van deze verrassende debutante, van wie nog veel verwacht werd.En terwijl Lindsey langzaam van haar vervreemdde, zich op zijn werk stortte en spoedig promotie maakte, nodigde Alejandro haar op een avond uit voor een romantisch dinertje bij kaarslicht.De wijn was goed, het eten subliem, de muziek stemmig en de man tegenover haar maakte haar het ene na het andere complimentje, waardoor ze zich het meest bijzondere meisje op aarde voelde. En toen stonden ze weer buiten en zei Alejandro dat hij haar iets wilde vragen. Het volgende moment zakte hij op een knie.De speech zullen we eenieder besparen, die was zoeter dan het toetje dat ze net op had. Maar haar antwoord was luid en duidelijk: "Ja!" Toen hij weer rechtop stond en zij de ring aan haar vinger bewonderd had, vloog er ineens een gedachte door haar hoofd."Wat zou Lindsey hiervan vinden...?""Wat kijk je ineens bedrukt, liefste", zei Alejandro. "Je hebt toch geen spijt?"
"Nee nee, natuurlijk niet", lachte ze. "Ik ga het meteen thuis vertellen."Ze trof Lindsey op de loopband aan, waar hij - zoals iedere dag - hard aan het trainen was.
"Je bent afgevallen", zei ze verbaasd, terwijl ze naar zijn blote bast keek.
"Dat is al een tijdje, hoor", lachte hij. "Geen teddybeer meer."Hierop vertelde ze hem het grote nieuws en wachtte gespannen op zijn reactie. Maar die viel mee.
"Gefeliciteerd!", zei hij opgetogen. "Jullie worden vast heel erg gelukkig."
"Ik hoop het", antwoordde ze opgelucht.Nadat ze weer naar beneden was gegaan, staarde Lindsey een tijdje voor zich uit.Lindsey vond helemaal niet dat Frances' ogen op modderpoeltjes leken. Ze deden hem denken aan de hazelnootjes die overal op de bosgrond rond hun huis lagen. Maar hij zou nog liever zijn tong afbijten, dan dat te zeggen.Al vanaf zijn negende hield hij van haar, maar dat had hij altijd onderdrukt. Omdat ze vrienden waren en bovendien familie. Toen ze hem die bewuste avond in Lars' Disco-Tech plotseling had proberen te kussen, was hij zich lam geschrokken. Nooit had hij durven vermoeden of zelfs maar hopen dat zij ook gevoelens voor hem had. Op vleugels was hij naar huis gegaan, waar hij helaas in een vlaag van verstandsverbijstering - en blijdschap - zijn moeder verteld had wat er gebeurd was. Met alle gevolgen vandien.De stap om haar verkering te vragen na hun ruzie was enorm geweest, de laconieke manier waarop ze het een paar weken later weer had uitgemaakt een klap in zijn gezicht. Lindsey had de Ierse trots van zijn moeder geërfd. Nooit en tegenover niemand zou hij ooit een vernedering laten blijken en hij had bijna genoten van haar geshockeerde gezicht nadat hij haar afwijzing had omgebogen in de zijne. Vanaf dat moment had hij geaccepteerd dat er meer dan vriendschap kennelijk niet in zat.Het was fijn geweest om de afgelopen jaren met haar samen te leven, hoezeer haar affaire met Alejandro hem tegelijkertijd ook pijn gedaan had. Nu had ze definitief deze stap gezet en was er een einde gekomen aan dit hoofdstuk in zijn leven.