Generatie 11 - deel 11, Weg
Bijna ongemerkt was Sacha de zestig gepasseerd. Veel aandacht had hij er niet aan besteed, verjaardagen interesseerden hem niet zo. In het ziekenhuis was hij uitgegroeid van een jonge, knappe en veelbelovende medewerker tot een gerenommeerd chirurg die in hoog aanzien stond bij zowel de Raad van Bestuur als de staf.En was hij zijn carrière begonnen met 35 simdollar, inmiddels stond er 248.000 simdollar op de rekening en behoorden de Kobaynes tot de rijkere families van Riverview.Op advies van Sacha en Camille ging Dylan bij zijn ouders langs voor een gesprek, maar dat verliep helaas weinig succesvol. Zodra Juliette vernam dat haar zoon weliswaar heel veel van hen hield maar niet van plan was vanaf nu serieus aan een carrière te beginnen, haakte ze af en verliet de kamer."Je stelt ons zwaar teleur, Dylan", legde zijn vader uit. "Je bent ons enige kind, we hadden gewoon meer van je verwacht." Het trof Dylan tot diep in zijn ziel en bedroefd verliet hij zijn ouderlijk huis. Hij begreep niet waarom ze hem niet konden accepteren zoals hij was en haatte het dat hij kennelijk aan allerlei verwachtingen moest voldoen."Ze trekken wel bij", zei Diane - bij wie hij ook geregeld sliep - weifelend. En toen voorzichtig: "Maar heb je eigenlijk al eens nagedacht over hoe je in je levensonderhoud wilt gaan voorzien?"
"Ik héb een baantje", antwoordde Dylan. "Ik heb niet veel nodig, ik moet nog even doorsparen en dan heb ik genoeg voor een klein huisje. En dan heeft niemand meer last van me", besloot hij grimmig."Dat vind ik een gemene opmerking, Dylan", riep Diane boos uit. "Je weet dat je hier altijd welkom bent en bij Sacha ook. Dan is het erg onredelijk om te gaan zielepieten."Het leven bij de Kobaynes was intussen rustig geworden, nu ze met zijn viertjes over waren. "Het wordt stil hier", knipoogde Sacha en toen met een verschrikte blik naar Edouard: "Wat prima is!!"De jongens begonnen ouder te worden en dat bracht met zich mee dat het uithalen van rotstreken ook begon te verminderen. De laatste handtekeningenactie onder buurtbewoners - "Zend Edouard naar kostschool!" - was alweer meer dan een half jaar geleden.Het huwelijk tussen Sacha en Camille was nog steeds heel gelukkig. Ondanks hun drukke banen, Camille was intussen sous-chef, vonden ze nog genoeg momentjes om van elkaar te genieten.En ook de frequente aanwezigheid van Dylan begon te wennen. De jongen deed zijn uiterste best om niet tot last te zijn, maar zich juist nuttig te maken. "Hij is niet lui of zo", zei Sacha tegen Camille. "Hij lijkt gewoon echt op mijn vader. Het zijn vrije geesten die niet van verplichtingen houden en niet willen leven in een vast stramien."Steeds vaker werd hem een van de lege bedden in de kinderkamer aangeboden, als ze vanuit de tuin weer eens het vertrouwde getimmer op tentharingen hoorden. En langzamerhand begon zich een hechte vriendschapsband te ontwikkelen met Evelyn, die ook graag zijn eigen gang ging en dezelfde belangstellingen had als zijn oudere neef.Na verloop van tijd leken Juliette en Björn zich erbij neer te leggen dat hun zoon liever rondzwierf en met name Camille was blij dat ze haar oude gezellige vriendin weer terug had, in plaats van een zure vrouw die constant zat te klagen."Ze kunnen Dylan toch niet veranderen", zei ze tegen Sacha, "en als ik eerlijk ben veroorzaken ze eigenlijk zelf de problemen door hem zo af te wijzen. Nee, natúúrlijk zeg ik dat niet tegen haar!"Tussen Evelyn en Justine was het nog steeds aan. "Doen jullie eigenlijk wel eens iets anders dan zoenen?", vroeg Edouard soms spottend. "Ik bedoel, hébben jullie het ook nog wel eens ergens over?"Eigenlijk, moest Evelyn toegeven, niet. Maar zoenen met Justine was zo fijn dat het hem niet uitmaakte.Dylan had inderdaad een baantje, maar niemand die hem vroeg wat dan precies en zelf had hij het er ook nooit over. Vijf dagen in de week vertrok hij vroeg in de avond naar het mausoleum om te werken en als hij dan drie uurtjes later klaar was wandelde hij het kerkhof op en wachtte.Wat niemand wist, was dat hij inmiddels een goede band had opgebouwd met de geesten die 's nachts rondspookten, ook met zijn eigen voorouders. Hij kletste met Antonie, sparde met Daniël, filosofeerde met Lysander en trok gekke bekken naar Kurd."Waarom vluchtte je een tijdje terug toen Evelyn hier kwam?", vroeg hij aan de laatste.
"Ik wist niet wie hij was", antwoordde die. "Later begon hij gitaar te spelen en dat vonden we allemaal heel prettig. Hij heeft duidelijk talent. Heb je nog een spookverhaal voor me?" Dylan verzon er ter plekke een.Vroeg in de ochtend vertrok hij dan weer naar zijn slaapplaats van die nacht en droomde van geesten en spoken. En van een huisje voor zichzelf.Ook Edouard en Sija hadden nog steeds verkering, hoewel dat - merkte iedereen - meer bij haar vandaan leek te komen dan bij hem. Op een middag kwam ze met hem mee uit school, omdat ze iets belangrijks aan hem wilde vertellen."Ik weet niet hoe ik het zeggen moet, Edouard", zei ze een beetje zenuwachtig. "Mijn moeder heeft me eindelijk verteld wie mijn echte vader is."
"Ah", zei Eduard ongeïnterresseerd. "Dat is prettig voor je. Heb je hem al ontmoet?"
"Hij leeft niet meer." En toen, na een kleine stilte: "Het is je oom, Leander." **nee nee, ik verzin dit niet…Edouards gezicht vertrok van walging. "Wát!?", riep hij. "Zijn wij familie!?"
Liefdevol keek ze hem aan. "Dat geeft toch niks? Diane en Gérard houden toch ook van elkaar en bij hen is de bloedband nog directer dan bij ons."Voor Edouard was het een uitgemaakte zaak, maar voor de zekerheid ging hij nog even verhaal halen bij Sija's moeder, die bevestigde dat een wilde nacht met de bejaarde man negentien jaar geleden inderdaad Sija had opgeleverd. De precieze details hing ze hem uiteraard niet aan zijn neus."Het is ongelofelijk", zei Camille later tegen Sacha. "Ze is dus verwekt nadat ik van Gérard ben bevallen! Wie had dat achter Leander gezocht...?"
"Ik wil het niet weten", zei Sacha afkeurend, "en eerlijk gezegd ben ik blij dat mijn moeder en haar broers en zus het ook nooit geweten hebben."
Camille schoot in de lach, noemde hem een burgermannetje en zei toen: "Maar voor Gérard is het toch leuk dat hij ook nog een halfzusje blijkt te hebben."Edouard had hier allemaal geen boodschap aan en met de grofste bewoordingen verbrak hij zijn relatie met het arme meisje. Dat hierdoor, wat de meeste bewoners van Riverview betreft, beter af was trouwens.En toen deed Edouard iets waarmee hij definitief ook alle goodwill verspeelde bij de mensen die hem al die jaren het voordeel van de twijfel gegund hadden.Het was weekend en Evelyn had Justine uitgenodigd. Ze hadden samen - op de voor hen gebruikelijke wijze - wat tijd samen doorgebracht, toen Camille foeterend de keuken binnen kwam lopen met de opmerking dat de computer het weer eens begeven had. "Ik probeer hem wel even te maken, mam", zei Evelyn en ging aan de slag.Wat hem bezielde wist achteraf niemand, maar zodra iedereen weg was begon Edouard de vriendin van zijn broer het hof te maken. Die liet zich dat bedenkelijk gretig welgevallen en voor ze het wisten lagen ze in elkaars armen en was het meisje ingegaan op zijn verzoek de relatie met Evelyn te verbreken.Sacha was nog bozer dan Evelyn en Camille. Hij had altijd toch nog een hoopje gehad dat een warm nest Edouard in een juiste richting zou kunnen leiden. Evelyn had daarvoor teveel meegemaakt met zijn tweelingbroer en ook Camille had weinig illusies gehad. De uitbrander die de jongen van zijn vader kreeg raakte wel een snaar, alsof nu pas tot hem doordrong wat hij aanrichtte met zijn gedrag.Het was niet zozeer de woede waar hij van schrok, als wel de gekwetste blik en de teleurstelling in Sacha's ogen. Te laat besefte hij dat er iets onomkeerbaar beschadigd was.Niet lang hierna was het tijd voor drie verjaardagen. Camille werd eindelijk ook een oud besje en de tweeling vierde hun twintigste verjaardag.Edouard ontpopte zich tot een aantrekkelijke jongeman, wat iedereen zorgen baarde. Mooie mensen krijgen nu eenmaal toch makkelijker dingen voor elkaar en in handen van valseriken kan dat een gevaarlijk wapen zijn. Vooralsnog koos hij gelukkig voor een carrière als rockartiest en niet als misdadiger.Evelyn had andere plannen. De laatste actie van Edouard had diepe sporen nagelaten en nog steeds voelde het als een dolk in zijn rug. Geruime tijd had hij nagedacht over wat hij met zijn leven wilde en een week na zijn verjaardag was hij eruit. Hij nodigde zijn vader uit in de Pitstop en viel meteen met de deur in huis en vertelde dat hij wilde verhuizen. Niet binnen Riverview, maar ver weg."Is dat nou geen vlucht, Eve?", vroeg Sacha bedroefd. "Ik snap dat je nog steeds gekwetst bent, maar weet je zeker dat dit je gelukkig gaat maken?"
"Nee, natuurlijk niet", antwoordde Evelyn. "Zeker weten doe ik niks. Maar ik wil gewoon naar een heel nieuwe omgeving, met andere mensen en andere gewoonten. En bepaalde dingen achter me laten, dat geef ik eerlijk toe. Ook al valt het me zwaar mam en jou te verlaten."Toen hij zijn plannen aan Camille vertelde had die het even heel moeilijk, maar ze probeerde uit alle macht dat niet te laten merken. Haar zoon was nu volwassen en had recht op zijn eigen beslissingen."Weet je al waar je heen wilt?", vroeg ze.
"Nee, ik heb geen idee. Ik ga gewoon rijden en als het me ergens bevalt, dat strijk ik daar neer. En ik laat jullie natuurlijk constant weten waar ik zit."Nadat hij afscheid had genomen van zijn vrienden en familie in Riverview gaf hij zijn ouders een laatste knuffel, zei koel gedag tegen zijn broer en reed toen weg.De wijde wereld tegemoet.
"Ik héb een baantje", antwoordde Dylan. "Ik heb niet veel nodig, ik moet nog even doorsparen en dan heb ik genoeg voor een klein huisje. En dan heeft niemand meer last van me", besloot hij grimmig."Dat vind ik een gemene opmerking, Dylan", riep Diane boos uit. "Je weet dat je hier altijd welkom bent en bij Sacha ook. Dan is het erg onredelijk om te gaan zielepieten."Het leven bij de Kobaynes was intussen rustig geworden, nu ze met zijn viertjes over waren. "Het wordt stil hier", knipoogde Sacha en toen met een verschrikte blik naar Edouard: "Wat prima is!!"De jongens begonnen ouder te worden en dat bracht met zich mee dat het uithalen van rotstreken ook begon te verminderen. De laatste handtekeningenactie onder buurtbewoners - "Zend Edouard naar kostschool!" - was alweer meer dan een half jaar geleden.Het huwelijk tussen Sacha en Camille was nog steeds heel gelukkig. Ondanks hun drukke banen, Camille was intussen sous-chef, vonden ze nog genoeg momentjes om van elkaar te genieten.En ook de frequente aanwezigheid van Dylan begon te wennen. De jongen deed zijn uiterste best om niet tot last te zijn, maar zich juist nuttig te maken. "Hij is niet lui of zo", zei Sacha tegen Camille. "Hij lijkt gewoon echt op mijn vader. Het zijn vrije geesten die niet van verplichtingen houden en niet willen leven in een vast stramien."Steeds vaker werd hem een van de lege bedden in de kinderkamer aangeboden, als ze vanuit de tuin weer eens het vertrouwde getimmer op tentharingen hoorden. En langzamerhand begon zich een hechte vriendschapsband te ontwikkelen met Evelyn, die ook graag zijn eigen gang ging en dezelfde belangstellingen had als zijn oudere neef.Na verloop van tijd leken Juliette en Björn zich erbij neer te leggen dat hun zoon liever rondzwierf en met name Camille was blij dat ze haar oude gezellige vriendin weer terug had, in plaats van een zure vrouw die constant zat te klagen."Ze kunnen Dylan toch niet veranderen", zei ze tegen Sacha, "en als ik eerlijk ben veroorzaken ze eigenlijk zelf de problemen door hem zo af te wijzen. Nee, natúúrlijk zeg ik dat niet tegen haar!"Tussen Evelyn en Justine was het nog steeds aan. "Doen jullie eigenlijk wel eens iets anders dan zoenen?", vroeg Edouard soms spottend. "Ik bedoel, hébben jullie het ook nog wel eens ergens over?"Eigenlijk, moest Evelyn toegeven, niet. Maar zoenen met Justine was zo fijn dat het hem niet uitmaakte.Dylan had inderdaad een baantje, maar niemand die hem vroeg wat dan precies en zelf had hij het er ook nooit over. Vijf dagen in de week vertrok hij vroeg in de avond naar het mausoleum om te werken en als hij dan drie uurtjes later klaar was wandelde hij het kerkhof op en wachtte.Wat niemand wist, was dat hij inmiddels een goede band had opgebouwd met de geesten die 's nachts rondspookten, ook met zijn eigen voorouders. Hij kletste met Antonie, sparde met Daniël, filosofeerde met Lysander en trok gekke bekken naar Kurd."Waarom vluchtte je een tijdje terug toen Evelyn hier kwam?", vroeg hij aan de laatste.
"Ik wist niet wie hij was", antwoordde die. "Later begon hij gitaar te spelen en dat vonden we allemaal heel prettig. Hij heeft duidelijk talent. Heb je nog een spookverhaal voor me?" Dylan verzon er ter plekke een.Vroeg in de ochtend vertrok hij dan weer naar zijn slaapplaats van die nacht en droomde van geesten en spoken. En van een huisje voor zichzelf.Ook Edouard en Sija hadden nog steeds verkering, hoewel dat - merkte iedereen - meer bij haar vandaan leek te komen dan bij hem. Op een middag kwam ze met hem mee uit school, omdat ze iets belangrijks aan hem wilde vertellen."Ik weet niet hoe ik het zeggen moet, Edouard", zei ze een beetje zenuwachtig. "Mijn moeder heeft me eindelijk verteld wie mijn echte vader is."
"Ah", zei Eduard ongeïnterresseerd. "Dat is prettig voor je. Heb je hem al ontmoet?"
"Hij leeft niet meer." En toen, na een kleine stilte: "Het is je oom, Leander." **nee nee, ik verzin dit niet…Edouards gezicht vertrok van walging. "Wát!?", riep hij. "Zijn wij familie!?"
Liefdevol keek ze hem aan. "Dat geeft toch niks? Diane en Gérard houden toch ook van elkaar en bij hen is de bloedband nog directer dan bij ons."Voor Edouard was het een uitgemaakte zaak, maar voor de zekerheid ging hij nog even verhaal halen bij Sija's moeder, die bevestigde dat een wilde nacht met de bejaarde man negentien jaar geleden inderdaad Sija had opgeleverd. De precieze details hing ze hem uiteraard niet aan zijn neus."Het is ongelofelijk", zei Camille later tegen Sacha. "Ze is dus verwekt nadat ik van Gérard ben bevallen! Wie had dat achter Leander gezocht...?"
"Ik wil het niet weten", zei Sacha afkeurend, "en eerlijk gezegd ben ik blij dat mijn moeder en haar broers en zus het ook nooit geweten hebben."
Camille schoot in de lach, noemde hem een burgermannetje en zei toen: "Maar voor Gérard is het toch leuk dat hij ook nog een halfzusje blijkt te hebben."Edouard had hier allemaal geen boodschap aan en met de grofste bewoordingen verbrak hij zijn relatie met het arme meisje. Dat hierdoor, wat de meeste bewoners van Riverview betreft, beter af was trouwens.En toen deed Edouard iets waarmee hij definitief ook alle goodwill verspeelde bij de mensen die hem al die jaren het voordeel van de twijfel gegund hadden.Het was weekend en Evelyn had Justine uitgenodigd. Ze hadden samen - op de voor hen gebruikelijke wijze - wat tijd samen doorgebracht, toen Camille foeterend de keuken binnen kwam lopen met de opmerking dat de computer het weer eens begeven had. "Ik probeer hem wel even te maken, mam", zei Evelyn en ging aan de slag.Wat hem bezielde wist achteraf niemand, maar zodra iedereen weg was begon Edouard de vriendin van zijn broer het hof te maken. Die liet zich dat bedenkelijk gretig welgevallen en voor ze het wisten lagen ze in elkaars armen en was het meisje ingegaan op zijn verzoek de relatie met Evelyn te verbreken.Sacha was nog bozer dan Evelyn en Camille. Hij had altijd toch nog een hoopje gehad dat een warm nest Edouard in een juiste richting zou kunnen leiden. Evelyn had daarvoor teveel meegemaakt met zijn tweelingbroer en ook Camille had weinig illusies gehad. De uitbrander die de jongen van zijn vader kreeg raakte wel een snaar, alsof nu pas tot hem doordrong wat hij aanrichtte met zijn gedrag.Het was niet zozeer de woede waar hij van schrok, als wel de gekwetste blik en de teleurstelling in Sacha's ogen. Te laat besefte hij dat er iets onomkeerbaar beschadigd was.Niet lang hierna was het tijd voor drie verjaardagen. Camille werd eindelijk ook een oud besje en de tweeling vierde hun twintigste verjaardag.Edouard ontpopte zich tot een aantrekkelijke jongeman, wat iedereen zorgen baarde. Mooie mensen krijgen nu eenmaal toch makkelijker dingen voor elkaar en in handen van valseriken kan dat een gevaarlijk wapen zijn. Vooralsnog koos hij gelukkig voor een carrière als rockartiest en niet als misdadiger.Evelyn had andere plannen. De laatste actie van Edouard had diepe sporen nagelaten en nog steeds voelde het als een dolk in zijn rug. Geruime tijd had hij nagedacht over wat hij met zijn leven wilde en een week na zijn verjaardag was hij eruit. Hij nodigde zijn vader uit in de Pitstop en viel meteen met de deur in huis en vertelde dat hij wilde verhuizen. Niet binnen Riverview, maar ver weg."Is dat nou geen vlucht, Eve?", vroeg Sacha bedroefd. "Ik snap dat je nog steeds gekwetst bent, maar weet je zeker dat dit je gelukkig gaat maken?"
"Nee, natuurlijk niet", antwoordde Evelyn. "Zeker weten doe ik niks. Maar ik wil gewoon naar een heel nieuwe omgeving, met andere mensen en andere gewoonten. En bepaalde dingen achter me laten, dat geef ik eerlijk toe. Ook al valt het me zwaar mam en jou te verlaten."Toen hij zijn plannen aan Camille vertelde had die het even heel moeilijk, maar ze probeerde uit alle macht dat niet te laten merken. Haar zoon was nu volwassen en had recht op zijn eigen beslissingen."Weet je al waar je heen wilt?", vroeg ze.
"Nee, ik heb geen idee. Ik ga gewoon rijden en als het me ergens bevalt, dat strijk ik daar neer. En ik laat jullie natuurlijk constant weten waar ik zit."Nadat hij afscheid had genomen van zijn vrienden en familie in Riverview gaf hij zijn ouders een laatste knuffel, zei koel gedag tegen zijn broer en reed toen weg.De wijde wereld tegemoet.