Generatie 12 - deel 2, Spoken
Een paar dagen nadat Dylan bij Evelyn was ingetrokken, nam hij hem mee naar het kerkhof.
"Ik moet je wat laten zien", zei hij. "Ik hoop niet dat je boos wordt."Zodra ze de pikdonkere begraafplaats op wandelden zag Evelyn links achterin een heleboel grafpilaren staan, die wit oplichtten in het maanlicht. "Wat...?", zei hij verbouwereerd, toen hij de namen op de graven las. "Heb je alle familiegraven meegenomen? Wat vinden ze daar thuis van?""Ik denk dat ze het nog niet eens gemerkt hebben", antwoordde Dylan laconiek. "Heb jij ze ooit één keer gezien daar?" Evelyn moest beamen dat dat niet het geval was. De Kobaynes herdachten hun voorouders met foto's en verhalen. De graven lieten ze doorgaans met rust."Ik hou van de geesten, het zijn vrienden van me. En ik heb ze dus meegenomen", vervolgde Dylan met iets opstandigs in zijn stem. Evelyn schudde even lachend zijn hoofd en zei toen: "Nou, laten we dan maar snel zorgen dat ze zich hier thuis gaan voelen.""Hè jongens, lekker. Rock on!!", zei opoe Kate terwijl ze langszweefde. "Ik zou het alleen wel prettig vinden als jullie onze graven iets ruimer neer zouden kunnen zetten, we zitten nu wel erg op elkaars lip." "Daar wordt aan gewerkt", zei Dylan. "Ik ga kijken of ik ook hier in het mausoleum kan gaan werken. Dan zal ik eens iets aan dit kerkhof doen."Terwijl ze stonden te spelen kwamen ook een voor een de andere geesten hun graven uit. "Eindelijk wat leven in de brouwerij", mompelde Daniel Romero, die zo te zien te dicht bij het vuur had gestaan. En Emil Nathanial knoopte zelfs even een praatje aan met Evelyn.
Het klikte wel.Na een beregezellige nacht tuimelden de neven 's morgens vroeg hun bedden in en toen Evelyn een paar uur daarna opstond nam hij een beslissing. Tot dusver had hij nog geen idee gehad wat voor werk hij wilde gaan doen, maar na deze ervaring besloot hij zich op het geestelijk leven van Emblesight te gaan storten.Zodra hij zich had aangekleed reed hij dus naar het laboratorium om te solliciteren, in de hoop dat ze een spookjager konden gebruiken. Even later kwam hij tevreden naar buiten. Niet alleen waren ze blij met hem omdat er een ernstig tekort was aan ghostbusters. Hij maakte bovendien een goede indruk, doordat hij met respect over de geesten sprak en aangaf ook contact met hen te hebben.Vanaf dat moment ging hij iedere nacht even naar de begraafplaats. Meestal zat hij op een bankje te lezen en liet de rondzwevende geesten met rust. En af en toe stond hij op voor een praatje of om zich voor te stellen. Onder andere aan de oude Leonard, die ervan genoot als zijn drielingbroers Lysander en Logan ook rondspookten.Evelyn hield zich niet alleen met de doden bezig, maar ook met de levenden. In het park had hij de groenling Earthsong ontmoet, met wie hij vaak afsprak om een potje te schaken. Hij had niet in de gaten dat het meisje hem daarbij steeds vaker - terwijl hij in diep gepeins verzonken was over de volgende zet - met verliefde blikken zat aan te kijken.Nadat hij weer eens gewonnen had knoopte Cassidy op een dag een praatje met hem aan. Bewonderde zijn briljante geest en zijn gespierde armen en zo, en voor Evelyn het wist had hij een tikkie uitsloverig zijn geestenbanner tevoorschijn gehaald om ermee te pronken."Oh, wat is hij groot!", riep Cassidy uit en Evelyn glom van trots. "Ik heb hem nog niet gebruikt, hoor", gnuifde hij een beetje verlegen. "Ik begin morgen pas."Op de een of andere manier lukte het hen die middag maar niet om afscheid te nemen en toen de avond viel bekende Evelyn haar dat hij haar erg leuk vond. Het volgende moment had hij zijn eerste kus van haar te pakken.Omdat het al laat was bood hij haar vervolgens een dinertje aan in de bistro en dat was zo gezellig, dat hij haar daarna meteen maar vroeg of ze zijn vriendinnetje wilde zijn. Haar kus als antwoord sprak boekdelen. Evelyn liep eindelijk weer eens met vlindertjes rond, de periode Justine had hij definitief achter zich gelaten.Zoals iedere avond besloot hij, na afscheid te hebben genomen van Cassidy, nog even op de begraafplaats langs te gaan. Toen hij arriveerde zag hij een vrouw staan die hevig stond te snikken bij een van de graven. Het graf was hem al eerder opgevallen, omdat het de enige plek hier was met een beetje kleur. Iemand had er een bosje fleurige bloemetjes geplant, dat duidelijk geregeld van water werd voorzien.Voor hij de vrouw had kunnen aanspreken haastte ze zich naar de uitgang, stapte in haar auto en reed weg. Nieuwsgierig wandelde hij naar het graf. Mijn lieve zusje Julia stond er. Even kreeg hij kippenvel, omdat hij zich door die simpele boodschap realiseerde dat geesten eigenlijk niets anders waren dan ex-levenden, die soms verschrikkelijk gemist konden worden. Zou er een kind liggen?Hij zonk door zijn knieën en begon de geest sussend toe te spreken. Dat had tot gevolg dat er ineens een klein wit spookje tevoorschijn kwam, dat verder niet reageerde op zijn lieve woorden. Dit keer bleef Evelyn niet op de begraafplaats, maar besloot voor de verandering weer eens voor twaalven naar bed te gaan.De volgende namiddag trok Evelyn voor de allereerste keer zijn spokenjagersuniform aan, dat aan de groene vlekken te oordelen al vaak gebruikt was door anderen. Emblesight had na jaren weer eens een echte geestuitdrijver! Nerveus was de kersverse geestuitdrijver wel, want hij had eigenlijk geen idee wat hem te wachten stond.Het viel alleszins mee. Hij werd geacht langs verschillende kavels te gaan waar activiteit van geesten was waargenomen, en die moest hij vangen met behulp van de geestenbanner. Een beetje zielig vond hij het wel, maar hij hoopte dat ze in het laboratorium gevoelig met de wezentjes zouden omgaan.Intussen zat ook Dylan niet stil. Er liepen inmiddels een stuk of vier meisjes rond in Emblesight die meenden dat ze zijn hart veroverd hadden, zonder dat van elkaar te weten. Verder was het hem gelukt zijn oude baantje als Grafschriftschrijver weer op te pakken en na anderhalf jaar had hij eindelijk een spaarpotje opgebouwd dat groot genoeg was om eens rond te gaan kijken voor een huisje.Hij vond dat in de vorm van een houten hutje dat prachtig aan het meer lag en perfect was voor hem. Eenvoudig, niet duur en middenin de vrije natuur. "Ik ga verhuizen", zei hij op een ochtend tegen Evelyn, die daar toch even van moest slikken. Dylan was zo'n dierbare vriend geworden, hij zou eraan moeten wennen weer alleen te zijn."Ik blijf in Emblesight, hoor", lachte Dylan. "Ga anders meteen met me mee, dan kun je het zien."Evelyn moest even lachen toen hij zag hoe zijn neef zijn eigen droomhuisje had ingericht. Keuken, zithoek, alles was even eenvoudig. En geen apparaten, want Dylan haatte electronica. Een bad stond gewoon ergens in een hoek en de eethoek bevond zich op het balkon. Maar er was wel een groot en superdeluxe tweepersoonsbed met schoongewassen lakens."Een perfecte weerspiegeling van je persoonlijkheid", grinnikte hij. "Denk je er wel aan ze niet per ongeluk tegelijk uit te nodigen hier?" Schaapachtig lachte Dylan met hem mee.En zo kabbelde Evelyns leven voort. Alleen in de houten villa boven Emblesight, een lief vriendinnetje om zich af en toe aan te warmen en met een carrière die voor de wind ging. Binnen de kortste keren maakte hij promotie en werd zijn takenpakket uitgebreid: hij moest nu ook klopgeesten uitdrijven.Voor veel Emblesighters was hij inmiddels een held (geesten deden dan wel niks, maar ze konden flink op je zenuwen werken). Dat vertaalde het dorp door hem tot twee keer toe een onderscheiding toe te kennen - de Spookachtige Trofee en een heuse Geestenmedaille - en er verschenen geregeld lovende artikelen over hem in de Emblesight Mirror.Apetrots meldde hij het op Facebook, zodat ook het thuisfront ervan op de hoogte was.Op een ochtend werd hij gebeld. Het bleek Roisin, die hij na hun gesprek op het feestje twee jaar geleden niet meer gezien had. Een beetje onhandig stotterde ze dat ze graag eens met hem ergens over wilde praten, als dat gelegen kwam."Tuurlijk", antwoordde Evelyn, "je bent welkom, hoor. Ik zie je zo wel verschijnen, tot straks."
"Ik moet je wat laten zien", zei hij. "Ik hoop niet dat je boos wordt."Zodra ze de pikdonkere begraafplaats op wandelden zag Evelyn links achterin een heleboel grafpilaren staan, die wit oplichtten in het maanlicht. "Wat...?", zei hij verbouwereerd, toen hij de namen op de graven las. "Heb je alle familiegraven meegenomen? Wat vinden ze daar thuis van?""Ik denk dat ze het nog niet eens gemerkt hebben", antwoordde Dylan laconiek. "Heb jij ze ooit één keer gezien daar?" Evelyn moest beamen dat dat niet het geval was. De Kobaynes herdachten hun voorouders met foto's en verhalen. De graven lieten ze doorgaans met rust."Ik hou van de geesten, het zijn vrienden van me. En ik heb ze dus meegenomen", vervolgde Dylan met iets opstandigs in zijn stem. Evelyn schudde even lachend zijn hoofd en zei toen: "Nou, laten we dan maar snel zorgen dat ze zich hier thuis gaan voelen.""Hè jongens, lekker. Rock on!!", zei opoe Kate terwijl ze langszweefde. "Ik zou het alleen wel prettig vinden als jullie onze graven iets ruimer neer zouden kunnen zetten, we zitten nu wel erg op elkaars lip." "Daar wordt aan gewerkt", zei Dylan. "Ik ga kijken of ik ook hier in het mausoleum kan gaan werken. Dan zal ik eens iets aan dit kerkhof doen."Terwijl ze stonden te spelen kwamen ook een voor een de andere geesten hun graven uit. "Eindelijk wat leven in de brouwerij", mompelde Daniel Romero, die zo te zien te dicht bij het vuur had gestaan. En Emil Nathanial knoopte zelfs even een praatje aan met Evelyn.
Het klikte wel.Na een beregezellige nacht tuimelden de neven 's morgens vroeg hun bedden in en toen Evelyn een paar uur daarna opstond nam hij een beslissing. Tot dusver had hij nog geen idee gehad wat voor werk hij wilde gaan doen, maar na deze ervaring besloot hij zich op het geestelijk leven van Emblesight te gaan storten.Zodra hij zich had aangekleed reed hij dus naar het laboratorium om te solliciteren, in de hoop dat ze een spookjager konden gebruiken. Even later kwam hij tevreden naar buiten. Niet alleen waren ze blij met hem omdat er een ernstig tekort was aan ghostbusters. Hij maakte bovendien een goede indruk, doordat hij met respect over de geesten sprak en aangaf ook contact met hen te hebben.Vanaf dat moment ging hij iedere nacht even naar de begraafplaats. Meestal zat hij op een bankje te lezen en liet de rondzwevende geesten met rust. En af en toe stond hij op voor een praatje of om zich voor te stellen. Onder andere aan de oude Leonard, die ervan genoot als zijn drielingbroers Lysander en Logan ook rondspookten.Evelyn hield zich niet alleen met de doden bezig, maar ook met de levenden. In het park had hij de groenling Earthsong ontmoet, met wie hij vaak afsprak om een potje te schaken. Hij had niet in de gaten dat het meisje hem daarbij steeds vaker - terwijl hij in diep gepeins verzonken was over de volgende zet - met verliefde blikken zat aan te kijken.Nadat hij weer eens gewonnen had knoopte Cassidy op een dag een praatje met hem aan. Bewonderde zijn briljante geest en zijn gespierde armen en zo, en voor Evelyn het wist had hij een tikkie uitsloverig zijn geestenbanner tevoorschijn gehaald om ermee te pronken."Oh, wat is hij groot!", riep Cassidy uit en Evelyn glom van trots. "Ik heb hem nog niet gebruikt, hoor", gnuifde hij een beetje verlegen. "Ik begin morgen pas."Op de een of andere manier lukte het hen die middag maar niet om afscheid te nemen en toen de avond viel bekende Evelyn haar dat hij haar erg leuk vond. Het volgende moment had hij zijn eerste kus van haar te pakken.Omdat het al laat was bood hij haar vervolgens een dinertje aan in de bistro en dat was zo gezellig, dat hij haar daarna meteen maar vroeg of ze zijn vriendinnetje wilde zijn. Haar kus als antwoord sprak boekdelen. Evelyn liep eindelijk weer eens met vlindertjes rond, de periode Justine had hij definitief achter zich gelaten.Zoals iedere avond besloot hij, na afscheid te hebben genomen van Cassidy, nog even op de begraafplaats langs te gaan. Toen hij arriveerde zag hij een vrouw staan die hevig stond te snikken bij een van de graven. Het graf was hem al eerder opgevallen, omdat het de enige plek hier was met een beetje kleur. Iemand had er een bosje fleurige bloemetjes geplant, dat duidelijk geregeld van water werd voorzien.Voor hij de vrouw had kunnen aanspreken haastte ze zich naar de uitgang, stapte in haar auto en reed weg. Nieuwsgierig wandelde hij naar het graf. Mijn lieve zusje Julia stond er. Even kreeg hij kippenvel, omdat hij zich door die simpele boodschap realiseerde dat geesten eigenlijk niets anders waren dan ex-levenden, die soms verschrikkelijk gemist konden worden. Zou er een kind liggen?Hij zonk door zijn knieën en begon de geest sussend toe te spreken. Dat had tot gevolg dat er ineens een klein wit spookje tevoorschijn kwam, dat verder niet reageerde op zijn lieve woorden. Dit keer bleef Evelyn niet op de begraafplaats, maar besloot voor de verandering weer eens voor twaalven naar bed te gaan.De volgende namiddag trok Evelyn voor de allereerste keer zijn spokenjagersuniform aan, dat aan de groene vlekken te oordelen al vaak gebruikt was door anderen. Emblesight had na jaren weer eens een echte geestuitdrijver! Nerveus was de kersverse geestuitdrijver wel, want hij had eigenlijk geen idee wat hem te wachten stond.Het viel alleszins mee. Hij werd geacht langs verschillende kavels te gaan waar activiteit van geesten was waargenomen, en die moest hij vangen met behulp van de geestenbanner. Een beetje zielig vond hij het wel, maar hij hoopte dat ze in het laboratorium gevoelig met de wezentjes zouden omgaan.Intussen zat ook Dylan niet stil. Er liepen inmiddels een stuk of vier meisjes rond in Emblesight die meenden dat ze zijn hart veroverd hadden, zonder dat van elkaar te weten. Verder was het hem gelukt zijn oude baantje als Grafschriftschrijver weer op te pakken en na anderhalf jaar had hij eindelijk een spaarpotje opgebouwd dat groot genoeg was om eens rond te gaan kijken voor een huisje.Hij vond dat in de vorm van een houten hutje dat prachtig aan het meer lag en perfect was voor hem. Eenvoudig, niet duur en middenin de vrije natuur. "Ik ga verhuizen", zei hij op een ochtend tegen Evelyn, die daar toch even van moest slikken. Dylan was zo'n dierbare vriend geworden, hij zou eraan moeten wennen weer alleen te zijn."Ik blijf in Emblesight, hoor", lachte Dylan. "Ga anders meteen met me mee, dan kun je het zien."Evelyn moest even lachen toen hij zag hoe zijn neef zijn eigen droomhuisje had ingericht. Keuken, zithoek, alles was even eenvoudig. En geen apparaten, want Dylan haatte electronica. Een bad stond gewoon ergens in een hoek en de eethoek bevond zich op het balkon. Maar er was wel een groot en superdeluxe tweepersoonsbed met schoongewassen lakens."Een perfecte weerspiegeling van je persoonlijkheid", grinnikte hij. "Denk je er wel aan ze niet per ongeluk tegelijk uit te nodigen hier?" Schaapachtig lachte Dylan met hem mee.En zo kabbelde Evelyns leven voort. Alleen in de houten villa boven Emblesight, een lief vriendinnetje om zich af en toe aan te warmen en met een carrière die voor de wind ging. Binnen de kortste keren maakte hij promotie en werd zijn takenpakket uitgebreid: hij moest nu ook klopgeesten uitdrijven.Voor veel Emblesighters was hij inmiddels een held (geesten deden dan wel niks, maar ze konden flink op je zenuwen werken). Dat vertaalde het dorp door hem tot twee keer toe een onderscheiding toe te kennen - de Spookachtige Trofee en een heuse Geestenmedaille - en er verschenen geregeld lovende artikelen over hem in de Emblesight Mirror.Apetrots meldde hij het op Facebook, zodat ook het thuisfront ervan op de hoogte was.Op een ochtend werd hij gebeld. Het bleek Roisin, die hij na hun gesprek op het feestje twee jaar geleden niet meer gezien had. Een beetje onhandig stotterde ze dat ze graag eens met hem ergens over wilde praten, als dat gelegen kwam."Tuurlijk", antwoordde Evelyn, "je bent welkom, hoor. Ik zie je zo wel verschijnen, tot straks."