Lance's Lot - deel 6, Jeuk

De volgende ochtend heel vroeg hoort Lance vanuit zijn comfortabele bed het belletje van de lift en het zachte gemompel van zijn gastheer en gastvrouw, ten teken dat ze zijn teruggekeerd. Als hij opstaat is alles echter weer stil in huis, waarschijnlijk omdat ze naar bed zijn gegaan en hun dochter naar school is vertrokken, zodat hij de gehele dag het rijk alleen heeft.

Als Wogan tegen de avond eindelijk tevoorschijn komt en achter de schaaktafel plaatsneemt, vraagt Lance voorzichtig of er iets te eten in huis is. De koelkast is namelijk volkomen leeg heeft hij inmiddels gesignaleerd, op de rode kartonnetjes na waar hij het gezin eerder uit heeft zien drinken. Zouden ze op dieet zijn?
Helaas is er inderdaad geen voedsel vertelt Wogan hem, dus Lance nuttigt nog maar eens een appeltje van Phoebe's Farm om zijn honger te stillen. Hoe welkom hij hier ook mag zijn, het gebrek aan een afwisselende maaltijd werpt helaas wel een schaduw op zijn verblijf.

Hij schuift even aan om te schaken en dat is leuk ook al bakt hij er niet veel van, tot het moment dat Morrigan binnen komt wandelen en Wogan voor zich opeist. Kennelijk hebben ze een vitaal huwelijksleven want ze laten ongeveer geen moment onbenut om elkaar met verliefde blikken dingen toe te fluisteren die duidelijk niet voor zijn oren bestemd zijn, bosjes bloemen achter hun rug vandaan te trekken of onder zijn neus te gaan staan vrijen. Lance voelt zich tamelijk opgelaten.

Hij probeert zoveel mogelijk zijn draai te vinden, maar dat valt hem op de een of andere manier in een gezin toch zwaarder dan in een huishouden met allemaal losse individuen merkt hij. Eigenlijk loopt hij de hele avond vooral erg met zijn ziel onder zijn arm. Als het er buiten niet zo verrekte koud uitzag maakte hij dat hij wegkwam.

Met een buik vol appels en een zwaar gemoed gaat Lance die avond naar bed, precies op het moment dat de Hemlocks naar hun werk vertrekken. Hem wederom achterlatend met hun afgrijselijke dochtertje.

De volgende dag loopt hij in de hal Morrigan tegen het lijf, die hem net als de eerste avond begerige blikken begint toe te werpen. Hij concludeert dat haar huwelijk dan misschien vitaal mag zijn, maar kennelijk niet hermetisch gesloten en hierdoor aangemoedigd begint hij met haar te flirten. Wogan ligt toch te slapen.

Na een reeks subtiele complimentjes - die haar doen glimlachen als de Mona Lisa - haalt hij zijn oude mobieltje tevoorschijn en gooit een komisch filmpje in de strijd met een kat en een rol plakband in de hoofdrol. Die actie blijkt zowel succesvol als ontluisterend; haar lach krijst door de ruimte en is niet bepaald een steun voor haar normaal zo fijne gezichtje. Het geneest Lance van verdere versierpogingen en ze moet trouwens toch weer gaan werken.

Weer is er een dag voorbij en het kwik blijft dalen. De ramen zitten vol ijsbloemen en beneden op straat ziet hij hoe mensen diep weggedoken in hun jassen door de sneeuw voortploegen, zich haastend naar hun warme huizen of hun werk. En hij heeft het nog steeds niet naar zijn zin.

Hij slentert door het huis, van zijn slaapkamer naar de woonkamer en terug, en verveelt zich stierlijk. En hij kan geen appel meer zien. Uiteindelijk opent hij een deur en wandelt een summier verlicht vertrek binnen. Verbaasd kijkt hij naar de drie stenen doodskisten. Al die tijd heeft hij gedacht dat Morrigan en Wogan in deze kamer sliepen, maar er staat nergens een bed.

"Hallo", klink het ineens. "Zijn we een beetje nieuwsgierig?"

Het volgende moment grijpt ze hem vast en schiet als een havik naar voren. Een snijdende pijn schiet door zijn onderarm en langzaam voelt hij zich duizelig worden. In zijn oren klinkt het razende geklapwiek van duizenden vleugeltjes en het wordt rood voor zijn ogen.

Eigenlijk is het niet eens zo onprettig en die pijn in zijn arm voelt hij al haast niet meer, maar toch krijgt hij de kriebels.
"Je hebt me gebeten", roept hij verbijsterd, "ben je gek geworden of zo?"
"Excuses", antwoordt Morrigan terwijl ze haar mond afveegt, "ik had nog niet ontbeten."

Ineens is hij het zat.
"Luister!", snauwt hij terwijl hij haar achterna loopt, "ik waardeer jullie gastvrijheid maar dit vind ik toch werkelijk een beetje raar. En het prikt nog ook, moet je mijn arm zien!"
"Nogmaals sorry", zegt ze met een fluwelen stemmetje.
"Ik ga", antwoordt Lance nijdig, kleedt zich aan en stapt in de lift.

Het is inderdaad ijzig koud buiten en het sneeuwt maar Lance's bloed kolkt door zijn aderen waardoor hij zich er nauwelijks bewust van is.
Hij springt op zijn fiets en begint in het wilde weg te trappen, zonder doel.

Uiteindelijk stapt hij af bij de kringloopwinkel en loopt naar binnen, want inmiddels beginnen zijn vingertoppen te bevriezen. Hij grist een schets van de tekentafel en verkoopt die, waarna hij zelf weer aan het tekenen slaat. Misschien dat het iets meer opbrengt dan die ene simoleon de vorige keer. Hij is in ieder geval best tevreden met het resultaat.

Daarna lukt het hem een normale maaltijd te bietsen en die valt uitstekend na een paar dagen gedwongen een fruitdieet gevolgd te hebben.

De tekening brengt inderdaad ietsje meer op - zij het niet veel - en hij besluit een paar tweedehands kledingstukken aan te schaffen die hem wat meer bescherming tegen de vrieskou kunnen bieden.
Zijn aanvankelijke plan het een en ander te pikken strandt als hij ziet hoe de verkoopster hem met argusogen in de gaten blijft houden, dus even later rekent hij keurig een stel oude skihandschoenen, een verwassen vest en een met wol gevoerde leren jas af.
Hij trekt alles meteen maar aan.

Op dat moment is het sluitingstijd en verwisselt de verkoopster haar uniform ineens voor een goudkleurig cocktailjurkje en doet een grote zonnebril op. De metamorfose is zo opzienbarend dat het Lance met stomheid slaat. Maar al snel herpakt hij zich en begint voorzichtig te vissen naar haar identiteit, waarop blijkt dat ze naar de kleurrijke naam Sugar Bijou luistert en ergens met een paar coole mensen hoog op een heuvel woont vanwaar ze prachtig uitzicht heeft op Bridgeport.

Lance ontfutselt haar het adres, poetst als ze is vertrokken zijn tanden voor een goede indruk en fietst dan door de verlaten, witte straten naar de brug.

Daarna klimt hij de heuvels in, langs dezelfde weg die hij eerder nam op jacht naar appels.
Een fiets reist sneller en is ook vriendelijker voor zijn voeten.

De woning van Sugar blijkt een moderne villa en ze heeft niet overdreven, ongetwijfeld ligt Bridgeport aan je voeten vanuit de woonkamer.
Maar daar is Lance voorlopig nog niet want een groot hek houdt hem tegen. Hij drukt dus op het knopje van de intercom en wacht af.

Vrijwel meteen komt er een jonge knul naar buiten die hem vragend aankijkt.
"Ik ben een vriend van Sugar", rekt Lance de waarheid iets op, "is ze thuis?"
"Ja hoor, net, kom verder, ik roep haar", zegt de jongen en maakt een stijf buiginkje ten teken dat hij kennelijk welkom is.

Sugar wordt gehaald en kijkt hem wat bevreemd aan, maar Lance heeft al vaker met dit bijltje gehakt en weet haar al snel in te pakken door precies op de juiste manier complimenten te geven en belangstelling te veinzen voor haar hobby's. Dus wanneer hij het er na een half uurtje op waagt, haar hand pakt en zachtjes in haar oor voorstelt dat hij misschien een nachtje zou kunnen blijven logeren om hun boeiende conversatie voort te zetten, kirt ze kort en knikt dat dat een goed idee is.

"Ik zou me graag wel eerst even opfrissen", zegt hij, want dat is alweer heel wat uurtjes geleden.
"Neem de kamer op de bovenverdieping maar", stelt Sugar voor. "Als je de lift neemt kom je er vanzelf."

Een lift? Een huis met een lift? Hoe decadent kun je het hebben! Lance neemt zich voor dat zijn toekomstige woning, de villa hoog in de heuvels zoals hij zich ten doel heeft gesteld, minimaal een lift zal hebben.

De badkamer is snel gevonden en terwijl Lance zijn koude billen in het gloeiende water laat zakken kan hij zijn geluk niet op. Eerder vanavond was hij ervan overtuigd dat hij de nacht weer op een harde bank in de kringloopwinkel zou moeten doorbrengen. In plaats daarvan wordt het een hemelbed in een verwarmde kamer, met riant uitzicht over de verlichte stad.

Vanmorgen bevond hij zich nog in het naargeestige huishouden van de Hemlocks; hij heeft het binnen een dag tijd heel wat beter voor elkaar. Zachtjes wrijft hij over de beet van Morrigan, die gelukkig al begint weg te trekken. Het jeukt alleen een beetje, ten teken dat het aan het genezen is.

Als hij een poosje heeft liggen weken droogt hij zich af, kleedt zich aan en gaat met de lift terug naar beneden om te kijken of er iets te eten is. In de koelkast vindt hij een pan soep waar hij een bord van vol schept en opwarmt. Hij moet een manier zien te vinden hier langer welkom te blijven dan een nachtje, het is haast te mooi om waar te zijn allemaal.

Als hij klaar is en zijn bord keurig heeft afgewassen, overweegt hij te gaan slapen. Hij ziet verder niemand namelijk dus hij vermoedt dat de rest ook al naar bed is, maar als hij eerst een kijkje buiten neemt, vindt hij Sugar die heerlijk in een jacuzzi ligt te dommelen.

"Kom erbij", nodigt ze hem uit en dat laat hij zich geen twee keer zeggen.
Genieten in een stomende jacuzzi in de winterkou naast een mooie vrouw, een armoedzaaier kan het slechter treffen.

Hij zakt dus naast haar in het bruisende water en ziet dan pas dat ze geheel naakt is.
Het initiatief komt ditmaal volledig voor haar rekening en Lance maakt geen bezwaar.

Op dat moment vliegt de deur open en komt er een man naar buiten stieren die Lance eerder in de voortuin gezien heeft toen hij een indrukwekkende iglo in elkaar zette. Verschrikt schiet Sugar de jacuzzi uit en kleedt zich snel aan, waarna ze de wind van voren krijgt. Overduidelijk haar vriendje en even vreest Lance dat zijn hele droom nu al aan diggelen gaat en hij er weer uit zal worden gesmeten, maar dat valt gelukkig mee.
Zodra de jongen terug naar binnen is kleedt ze zich uit en komt weer naast hem zitten.

"Is dit wel een goed idee?"
"Ik bepaal zelf wel wat ik doe."
"Ok..."

In een opperbest humeur stapt Lance een uur later zijn slaapkamer in.
Terwijl hij gedachteloos aan zijn arm krabt valt hij al snel in slaap.

Volgende deel