Generatie 9 - deel 5, De Kobayne Bunch
Terwijl Audrey begon Remi te leren lopen, merkte ze spoedig dat hun volgende telgje waarschijnlijk al onderweg was. Menigmaal werden de lessen onderbroken door een benauwd spurtje richting de wc.Remi was een rustig en vriendelijk peutertje en een echte Kobayne: zijn haar had de bruine kleur die veel voorkwam in de stamboom der Kobaynes en ook de helderblauwe kleur van zijn ogen was niet bepaald onbekend binnen de familie. "Moet je eens naar deze kinderfoto's van mijn vader kijken", zei Jude. "Het is echt als twee druppels water." Jude behaalde intussen - na dagenlange trainingen - het allerhoogste niveau binnen de Oosterse Vechtsport. Met een strijdlustige trek op het gelaat trok hij het gitzwarte pak met gouden biezen aan dat daarbij hoorde, en toog vol goede moed naar het huis van Dolf. Die keek wat beduusd toen Jude hem uitdaagde voor een robbertje sparren ("Maar ik moet zo naar mijn werk!"), maar daarna trok hij ook onmiddellijk zijn kostuum aan en even later buitelden de mannen als bliksemschichten over elkaar heen.Helaas voor Jude werd hij opnieuw ingemaakt, en net toen hij om een revanche wilde vragen, keek Dolf op zijn horloge en gaf aan dat hij nu toch echt weg moest. Grimmig vertrok Jude weer naar huis.Daar trof hij zijn gezinnetje aan in gezellige harmonie. Audrey was inmiddels begonnen Remi te leren praten, Wynona zat verdiept in een boekje en ook Orlando was aan het lezen.Hij besloot de bandleden weer eens uit te nodigen voor een ontspannen jamsessie in de tuin (iets waar natuurlijk meteen de pers op afkwam) en 's avonds prikten Jimmy en Donald graag een vorkje mee."Zeg", zei Jimmy plagerig tegen Audrey, "je bent de kilootjes nog niet echt kwijt, hè?""Dat zijn hele feestelijke kilo's anders, hoor", sprak die stralend. "We verwachten nummer vijf. Ik heb vanmiddag de test gedaan."Deze zwangerschap viel Audrey best zwaar. Ze had veel last van slapeloosheid en de rugpijn was ook teruggekeerd.Uiteraard wilde ze graag weer thuis bevallen, en terwijl Jude de kleintjes afleidde in de kinderkamer - Orlando was gelukkig op school - bracht Audrey met veel puffen en kreunen en scheelkijken een meisje ter wereld, dat ze Siobhán noemden."Hoe spreek je dat uit? Sie-jop-han?", vroegen veel mensen beduusd, nadat ze het geboortekaartje hadden ontvangen. "Nee, Sjuhboân", antwoordden ze dan. "Het is een Schotse naam."Intussen was Leander opgegroeid tot een peutertje, dat de pikzwarte haren bleek te hebben van opoe Emma - generaties terug - en de mosgroene ogen van overgrootopa Daniël.Wynona was nu een schoolmeisje, dat graag met haar neus in de boeken zat en voor de rest vrijwel continue achter de schildersezel stond. Ze speelde graag met haar broertjes. Met Remi verzon ze malle verhaaltjes in het poppenhuis - Remi hield er een geheel eigen speelwijze op na - en met de oudere Orlando kon ze urenlang op de trampoline springen, die in de tuin stond.Wat dat laatste betreft konden ze trouwens nog wat leren van papa Jude. Die stuiterde en buitelde en draaide salto's en driedubbel overgehaalde schroeven in de lucht of het niets was.Audrey's rug had veel te lijden gehad en Jude leerde haar hoe ze zich kon ontspannen, door haar wat grondbeginselen van de Oosterse Vechtsport (en meer specifiek: het mediteren) bij te brengen, terwijl hij er rustgevende liedjes op zijn gitaar bij tokkelde."Ik wil nog één kindje, Jude", zei Audrey. "En dan stoppen we.""Het is jouw lijf, lief", antwoordde die. "Je moet het zelf weten.""Dan is het goed", antwoordde Audrey.Deze laatste zwangerschap viel Audrey echter pas écht zwaar. Niet alleen speelde haar rug opnieuw op, ze had het gewoon ook razend druk met de andere kinderen. Zuchtend verschoonde ze een paar keer per dag het potje van de peuters en dweilde de gang wanneer die weer eens slecht gemikt hadden.En toch was ze gelukkig. Het was de laatste keer dat er leven in haar buik groeide en dat ze een kindje kon voelen trappelen en schoppen. Dit kwam nooit meer terug. Ze zorgde dus dat ze daar ten volle van genoot.Remi vierde zijn verjaardag. Hij was een rustige krullenbol, die evenals zijn moeder gek bleek op vissen en die zich nogal eens de les liet lezen door zijn eigenwijze oudere zus.En Audrey kreeg haar laatste kind. Een zoon weer: Benjamin. "Welkom", fluisterde ze tegen hem. "Het is hier een beetje druk, maar ook gezellig. En we houden allemaal heel veel van elkaar."Siobhán was een peutertje geworden, met net zo'n prachtige donkerrode haarbos als haar moeder, en grijsblauwe ogen.Hun leven was zo druk, dat zijn veertigste verjaardag Jude een beetje overviel. 's Avonds laat, na weer een concert in een uitverkocht theater, begonnen zijn collega's spontaan voor hem te zingen. "Oh ja", stamelde de jarige verbouwereerd en zwaaide met een ratel.De volgende dag ging hij naar de kapper. "Hoe vind je het?", vroeg hij aan Audrey. "Ja, leuk", zei die. En toen schaterend: "Voor die lange haren werd je nu wel iets te oud natuurlijk." "Hm", antwoordde Jude, "rustig aan nou maar. Bij jou duurt het ook zo lang niet meer."Het gezin Kobayne was nu compleet. De drie oudsten zaten op school en zorgden 's morgens zelf dat ze op tijd opstonden, douchten, ontbeten en de schoolbus haalden.En 's middags kwamen ze gezamenlijk weer thuis (soms namen ze een vriendje mee) en maakten braaf aan de eettafel hun huiswerk, voordat ze gingen spelen, vissen (Remi), schilderen (Wynona) of schaken (Orlando).v.l.n.r. (staand) Audrey met Benjamin, Jude met Leander en Orlando - inmiddels tiener - met Siobhán. En op de bank: Wynona en Remi.