Generatie 20 - deel 17, Lavender
Die avond stapte Bryony met een bonkend hoofd vol nieuwe indrukken in het enige bed dat nog vrij was in huis. Ze had er helemaal niet aan gedacht bij aankomst een plek te reserveren maar dat maakte niet veel uit. Privékamers waren er sowieso niet en het interesseerde haar dus weinig waar ze sliep. Bryony hechtte überhaupt niet veel waarde aan verblijfplaatsen met een dak. Hoezeer ze ook van Saul en haar zusje hield, ook in Dragan Glaenn bevonden haar meest dierbare plekken zich op de velden, in de bossen en aan het strand.Toen ze die middag na een tijdje voorzichtig het gordijntje van de fotohokje opzij had geschoven en rond had gekeken, bleek de groene jongen verdwenen. Ze had een potje tafeltennis gespeeld en was toen naar beneden gegaan, waar ze even had rondgehangen in het laboratorium en een korte introductie had bijgewoond van een van de professoren. Daarna vond ze het welletjes en was ze door de sneeuw terug naar huis gefietst, waar ze kennis had gemaakt met haar huisgenoten.Iedereen was aardig geweest en in de studie had ze veel zin, dus dat was niet de reden dat het een paar uur duurde voordat ze eindelijk in slaap viel. Constant spookte de groene jongen door haar hoofd, en dan met name de gele ogen waarmee hij haar door zijn bril had aangestaard.
Eigenlijk was dat pas in het fotohokje tot haar doorgedrongen, maar toen haar nieuwsgierigheid het uiteindelijk won van de vreemde aanval van verlegenheid die haar had doen vluchten en ze gegluurd had om naar zijn voeten te kijken, was hij er niet meer geweest.Het duurde echter niet lang tot ze hem weer tegen het lijf liep, want hij bleek dezelfde studie te volgen en haar vermoeden werd al snel bevestigd: ze waren soortgenoten. Aan de ene kant had ze enorme behoefte hem daarover aan te spreken, maar iets weerhield haar. En eigenlijk kwam dat vooral omdat hij weliswaar hetzelfde was als zij, maar tegelijkertijd totaal anders. Welbespraakt, vrolijk, zelfbewust, populair. Kortom: normaal. Het kostte hem geen enkele moeite aansluiting te vinden bij de anderen. Het was dat zijn huidskleur afweek en dat hij net als zij een spoor van bloemetjes achterliet waar hij ook ging, maar voor de rest leek hij net een gewoon mens.Een van de onderdelen van haar lespakket was radioprogramma's maken en na een telefoontje naar huis kon ze een oud radiostation aanschaffen om mee te oefenen. Allereerst kostte het heel wat uren om het antieke ding überhaupt aan de praat te krijgen en de allereerste keer dat dat lukte was dan ook een euforisch moment."Goed zo", klonk het ineens vrolijk. Hij had duidelijk voorkeur onverwacht achter haar op te duiken, dit was al de tweede keer. "Het technische aspect van communicatiewetenschappen is voor veel mensen niet het meest favoriete maar je bent duidelijk een doorzetter."
"Eh...", antwoordde Bryony, wat niet bijzonder communicatief was maar ze had nu eenmaal niets constructievers in de aanbieding.
"Mag ik je interviewen?", vroeg hij. "Dan interview jij daarna mij en hebben we meteen ons huiswerk voor volgende week af."
Zonder nog steeds een stom woord te zeggen knikte Bryony, waarna ze helaas moesten vaststellen dat het apparaat uit de ether was gegooid."Ik heb een handig trucje, kijk", zei hij en binnen een minuut begon het weer te piepen en te kraken. "Gezien? Het is een oud beestje wat je gekocht hebt, maar die zijn vaak wel heel betrouwbaar. Je moet alleen weten hoe je ermee moet omgaan, net vrouwen. Goed, we beginnen."Die opmerking over vrouwen zette Bryony al op het verkeerde been omdat ze hem verschrikkelijk fout vond, maar niets had haar kunnen voorbereiden op wat daarna kwam: "Bryony Kobayne, een vraag die onze luisteraars al een tijdje bezighoudt, waarom draag je een krop sla op je hoofd?"Bryony voelde hoe al haar sappen naar haar gezicht stegen en keek hem een ogenblik volkomen overdonderd aan.
Het volgende ogenblik gebruikte ze om hem een klinkende oorvijg te verkopen.Ditmaal stond hij met zijn mond vol tanden. Met een ongelukkig gezicht schakelde hij de apparatuur uit en wilde net iets zeggen toen ze hem met een kattig 'laat maar' in de rede viel, zich omdraaide en de trap opliep, naar haar kamer.Thuis ondertussen was June een geregelde - zij het geheime - gast. Tijdens hun eerste ontmoeting was Saul met haar naar de slaapkamer gegaan om onbespied te kunnen bijpraten, simpelweg blij dat ze weer even samen konden zijn. Als eerste had hij over de twee meisjes verteld - hun karakters, hoe het op school ging - en vervolgens over zijn werk.Ze lachte om de kleine anekdotes die hij erin verweefde, maar daarna viel er een stilte.
"En hoe is het bij jou daar in Oasis Landing?", vroeg hij dus maar. "Ik mis het wel, het heen en weer reizen. De botterij, de Woestenij, al die moderne snufjes bij jullie. Gaat alles goed met je kinderen?" En toen, na een lichte aarzeling: "En je man?"Ze negeerde zijn vragen en keek hem aan.
"Ik wilde je achterna komen", zei ze. "Toen je met je vader vertrokken was probeerde ik mijn leven weer op te pakken met Auden en je te vergeten, maar dat lukte niet zo goed. Hij voelde dat ik afstandelijk was en hem afwees en dat maakte hem onzeker en kwaad.Hij is geen slechte man maar hij is temperamentvol en wordt snel boos als iets hem tegenzit. Meestal pas ik me aan, maar ditmaal kon ik dat niet. Ik wist dat het zo niet verder kon, dus besloot ik na een paar weken naar Dragan Glaenn te reizen en nogmaals met je te praten. Ik voelde me verscheurd tussen twee gezinnen en twee mannen en ik wilde definitief een beslissing nemen.Maar toen ik me had omgekleed en Emit opzocht bleek dat feest niet door te gaan. Hij zei dat jij hem aan het denken had gezet over de gevaarlijke invloed van het verleden op de toekomst en dat hij besloten had de poort voortaan strenger te bewaken. En het portaal in Dragan Glaenn zelfs had verwijderd.""Ik heb gehuild, ik heb gesmeekt, het was niet alleen de weg naar jou die hij had afgesneden maar ook die naar Cameron, mijn kindje. Maar hij was onvermurwbaar en droeg me op me erbij neer te leggen en jullie te vergeten.""Hoe is het je uiteindelijk toch gelukt contact met ons te zoeken via Number One?", vroeg Saul.
"Number One benaderde mij. Emit had haar verboden mijn hologram op te roepen voor jou en zoals het plumbots betaamt als ze een opdracht krijgen, had ze zich daaraan gehouden. Hij had haar echter niet verboden in te gaan op een verzoek van mij en toen ze merkte hoe graag ik in ieder geval Cameron wilde zien, heeft ze dat gearrangeerd. De oproep vandaag kwam als een verrassing. Had je dat gevraagd aan haar?"Saul schudde zijn hoofd en bekende toen schoorvoetend dat hij inmiddels een nieuwe vriendin had, iets wat June al bleek te weten.
"Dat is toch logisch Saul, dat geeft niet. Natuurlijk zijn we verder gegaan met onze levens. Mijn kinderen zijn nu volwassen en de deur uit, ik ben blij dat ik hen normaal heb zien opgroeien. Emits nieuwe inzichten hadden in ieder geval dat positieve effect: er wordt niet meer met onze levens gerommeld. Het resetten van het verleden wat vroeger schering en inslag was, had grote gevolgen voor ons allemaal. We accepteerden dat omdat we dachten dat het een zegen was, maar het was fout en dat snapt iedereen nu. Misstappen en vergissingen moet je mee leven in plaats van ze weg te poetsen door in te grijpen in het verleden.""Bedoel je dat 'resetten' waarmee je dreigde toen ik je gekloond had?", vroeg Saul, die zich dat ineens weer herinnerde.
June knikte. "Ik verdenk Auden ervan dat hij dat geregeld heeft laten doen en dat Emit er iets te gemakkelijk gehoor aan gaf als er goed voor werd betaald. Ik zal het nooit zeker weten, maar ik heb bijvoorbeeld het idee dat ik nooit Soolin en Olag gekregen heb. Ik herinner me geen bevalling en ik herinner me hen niet als baby. Er is gerommeld in de periode rond mijn bevalling waardoor dat weg is. Het kan dus best dat ik heel andere kinderen heb gekregen, die door dat geknoei met het verleden zijn vervangen. Of dat er iets mis is gegaan de eerste keer. De enige zwangerschap en geboorte die ik me herinner is die van Cameron, dat is wel verdrietig."Ze zweeg even. "Ze is boos op me", zei ze toen. "Ze wilde niet eens met me praten."
"Ze heeft geen idee hoe de vork in de steel zit", antwoordde Saul. "Ik heb Bryony en Cameron nooit verteld over dat tijdreizen. Dat leek me veel te ingewikkeld en wat deed het er toe, je kunt toch nooit meer terugkomen."
"Bryony...", zuchtte June. "Zou ze zich mij nog herinneren?"
"Ze heeft het nooit over je, het was een rare tijd natuurlijk. Soms was je gezellig en als een moeder en een vriendin voor haar, en het volgende moment verviel je in een kille afstandelijkheid die ze niet begreep."
"Dat heb ik zo verschrikkelijk dom en verkeerd aangepakt", zei June zacht.In een impuls boog Saul zich naar voren en kuste haar. Het was niet te vergelijken met een echte kus maar voor beiden voorzag het in een behoefte. En vanaf dat moment was ze een vaste bezoeker geworden, op de momenten dat Saul alleen thuis was.Niet lang nadat Bryony vertrokken was naar de campus, kondigden Phileas en Columbine aan dat ze een huisje hadden gevonden en samen gingen wonen. En hoewel het niet onverwacht was, had met name Cameron het er moeilijk mee. Ze was niet alleen dol op haar oom, die zoveel luchthartiger en spraakzamer was dan haar vader, bovendien was ze zich erg aan Columbine gaan hechten."Iedereen vertrekt, ik blijf hier helemaal alleen achter met papa", pruilde ze.
"Je doet net alsof we aan het andere eind van de wereld gaan wonen", glimlachte Columbine. "Je mag langskomen wanneer je maar wilt en als je het leuk vindt spreken we een vaste dag af dat je bij ons komt eten."Dat was een prima deal want echt gekookt werd er nooit in huize Kobayne. Phileas zorgde dat de koelkast gevuld bleef en Saul bediende zich vaak van toverkracht als hij honger had. Daarom was Cameron begonnen zelf een beetje te leren koken, omdat ze wist dat ze op een dag voor zichzelf zou moeten kunnen zorgen. Maar tegen oom Phileas' perfecte maaltijden zei ze natuurlijk geen nee.Op de campus probeerde Bryony er iets van te maken. Op sociaal gebied hield ze zich een beetje afzijdig omdat de heersende sfeer van heel veel feesten en met iedereen het bed delen niet haar ding was. In plaats daarvan stortte ze zich op haar studie, die behoorlijk pittig bleek. Ze had zich eigenlijk nooit erg met communicatie beziggehouden, dus alles wat ze leerde was volkomen nieuw.Met de plantjongen, van wie ze inmiddels wist dat hij Lavender heette, had ze geen contact meer gehad om de simpele reden dat ze hem ontweek na hun aanvaring.
In het begin had hij haar nog vriendelijk toegeknikt maar daar was hij inmiddels mee gestopt. En hoewel ze zich haar verontwaardiging nog heel helder voor de geest kon halen, knaagde het ook. Misschien was het wel een beetje overdreven geweest hem te slaan en had ze niet zo op haar teentjes getrapt moeten zijn. Ze had in een impuls gehandeld en vond het nu moeilijk opnieuw een gesprek met hem aan te knopen, maar diep in haar hart vond ze dat jammer.Op een middag werd ze aangesproken. Ze hadden de hele middag praktijkles gehad - waarbij ze altijd op zichzelf was aangewezen omdat niemand voorstelde samen te werken en zij daar ook nooit pogingen toe deed - toen een klasgenote op haar afliep en vrolijk vroeg of ze vanavond ook naar 'het' kampvuurfeest kwam in Blok 15.
"Sorry, ik ben niet uitgenodigd", stamelde Bryony.
"Ik nodig je nu toch uit?", zei het meisje. "We dachten dat het misschien leuk was je een make-over te geven zodat je er wat meer bij gaat horen."Bryony voelde zich opnieuw verdrietig worden.
"Ik ben tevreden met mezelf", antwoordde ze. "Ik ben zo geboren en als dat niet goed genoeg is: jammer dan."Voordat de ander kon reageren rende ze naar haar fiets en sprintte weg.Ze koerste naar het strand, haar favoriete plek hier, eigenlijk van plan huiswerk te maken maar in plaats daarvan speelde ze met wat rondscharrelende insecten en daarna stond ze een kwartier naar het water te staren.Ze voelde zich eenzaam en zou blij zijn als dit trimester was afgelopen en ze weer naar huis kon.
Eigenlijk was dat pas in het fotohokje tot haar doorgedrongen, maar toen haar nieuwsgierigheid het uiteindelijk won van de vreemde aanval van verlegenheid die haar had doen vluchten en ze gegluurd had om naar zijn voeten te kijken, was hij er niet meer geweest.Het duurde echter niet lang tot ze hem weer tegen het lijf liep, want hij bleek dezelfde studie te volgen en haar vermoeden werd al snel bevestigd: ze waren soortgenoten. Aan de ene kant had ze enorme behoefte hem daarover aan te spreken, maar iets weerhield haar. En eigenlijk kwam dat vooral omdat hij weliswaar hetzelfde was als zij, maar tegelijkertijd totaal anders. Welbespraakt, vrolijk, zelfbewust, populair. Kortom: normaal. Het kostte hem geen enkele moeite aansluiting te vinden bij de anderen. Het was dat zijn huidskleur afweek en dat hij net als zij een spoor van bloemetjes achterliet waar hij ook ging, maar voor de rest leek hij net een gewoon mens.Een van de onderdelen van haar lespakket was radioprogramma's maken en na een telefoontje naar huis kon ze een oud radiostation aanschaffen om mee te oefenen. Allereerst kostte het heel wat uren om het antieke ding überhaupt aan de praat te krijgen en de allereerste keer dat dat lukte was dan ook een euforisch moment."Goed zo", klonk het ineens vrolijk. Hij had duidelijk voorkeur onverwacht achter haar op te duiken, dit was al de tweede keer. "Het technische aspect van communicatiewetenschappen is voor veel mensen niet het meest favoriete maar je bent duidelijk een doorzetter."
"Eh...", antwoordde Bryony, wat niet bijzonder communicatief was maar ze had nu eenmaal niets constructievers in de aanbieding.
"Mag ik je interviewen?", vroeg hij. "Dan interview jij daarna mij en hebben we meteen ons huiswerk voor volgende week af."
Zonder nog steeds een stom woord te zeggen knikte Bryony, waarna ze helaas moesten vaststellen dat het apparaat uit de ether was gegooid."Ik heb een handig trucje, kijk", zei hij en binnen een minuut begon het weer te piepen en te kraken. "Gezien? Het is een oud beestje wat je gekocht hebt, maar die zijn vaak wel heel betrouwbaar. Je moet alleen weten hoe je ermee moet omgaan, net vrouwen. Goed, we beginnen."Die opmerking over vrouwen zette Bryony al op het verkeerde been omdat ze hem verschrikkelijk fout vond, maar niets had haar kunnen voorbereiden op wat daarna kwam: "Bryony Kobayne, een vraag die onze luisteraars al een tijdje bezighoudt, waarom draag je een krop sla op je hoofd?"Bryony voelde hoe al haar sappen naar haar gezicht stegen en keek hem een ogenblik volkomen overdonderd aan.
Het volgende ogenblik gebruikte ze om hem een klinkende oorvijg te verkopen.Ditmaal stond hij met zijn mond vol tanden. Met een ongelukkig gezicht schakelde hij de apparatuur uit en wilde net iets zeggen toen ze hem met een kattig 'laat maar' in de rede viel, zich omdraaide en de trap opliep, naar haar kamer.Thuis ondertussen was June een geregelde - zij het geheime - gast. Tijdens hun eerste ontmoeting was Saul met haar naar de slaapkamer gegaan om onbespied te kunnen bijpraten, simpelweg blij dat ze weer even samen konden zijn. Als eerste had hij over de twee meisjes verteld - hun karakters, hoe het op school ging - en vervolgens over zijn werk.Ze lachte om de kleine anekdotes die hij erin verweefde, maar daarna viel er een stilte.
"En hoe is het bij jou daar in Oasis Landing?", vroeg hij dus maar. "Ik mis het wel, het heen en weer reizen. De botterij, de Woestenij, al die moderne snufjes bij jullie. Gaat alles goed met je kinderen?" En toen, na een lichte aarzeling: "En je man?"Ze negeerde zijn vragen en keek hem aan.
"Ik wilde je achterna komen", zei ze. "Toen je met je vader vertrokken was probeerde ik mijn leven weer op te pakken met Auden en je te vergeten, maar dat lukte niet zo goed. Hij voelde dat ik afstandelijk was en hem afwees en dat maakte hem onzeker en kwaad.Hij is geen slechte man maar hij is temperamentvol en wordt snel boos als iets hem tegenzit. Meestal pas ik me aan, maar ditmaal kon ik dat niet. Ik wist dat het zo niet verder kon, dus besloot ik na een paar weken naar Dragan Glaenn te reizen en nogmaals met je te praten. Ik voelde me verscheurd tussen twee gezinnen en twee mannen en ik wilde definitief een beslissing nemen.Maar toen ik me had omgekleed en Emit opzocht bleek dat feest niet door te gaan. Hij zei dat jij hem aan het denken had gezet over de gevaarlijke invloed van het verleden op de toekomst en dat hij besloten had de poort voortaan strenger te bewaken. En het portaal in Dragan Glaenn zelfs had verwijderd.""Ik heb gehuild, ik heb gesmeekt, het was niet alleen de weg naar jou die hij had afgesneden maar ook die naar Cameron, mijn kindje. Maar hij was onvermurwbaar en droeg me op me erbij neer te leggen en jullie te vergeten.""Hoe is het je uiteindelijk toch gelukt contact met ons te zoeken via Number One?", vroeg Saul.
"Number One benaderde mij. Emit had haar verboden mijn hologram op te roepen voor jou en zoals het plumbots betaamt als ze een opdracht krijgen, had ze zich daaraan gehouden. Hij had haar echter niet verboden in te gaan op een verzoek van mij en toen ze merkte hoe graag ik in ieder geval Cameron wilde zien, heeft ze dat gearrangeerd. De oproep vandaag kwam als een verrassing. Had je dat gevraagd aan haar?"Saul schudde zijn hoofd en bekende toen schoorvoetend dat hij inmiddels een nieuwe vriendin had, iets wat June al bleek te weten.
"Dat is toch logisch Saul, dat geeft niet. Natuurlijk zijn we verder gegaan met onze levens. Mijn kinderen zijn nu volwassen en de deur uit, ik ben blij dat ik hen normaal heb zien opgroeien. Emits nieuwe inzichten hadden in ieder geval dat positieve effect: er wordt niet meer met onze levens gerommeld. Het resetten van het verleden wat vroeger schering en inslag was, had grote gevolgen voor ons allemaal. We accepteerden dat omdat we dachten dat het een zegen was, maar het was fout en dat snapt iedereen nu. Misstappen en vergissingen moet je mee leven in plaats van ze weg te poetsen door in te grijpen in het verleden.""Bedoel je dat 'resetten' waarmee je dreigde toen ik je gekloond had?", vroeg Saul, die zich dat ineens weer herinnerde.
June knikte. "Ik verdenk Auden ervan dat hij dat geregeld heeft laten doen en dat Emit er iets te gemakkelijk gehoor aan gaf als er goed voor werd betaald. Ik zal het nooit zeker weten, maar ik heb bijvoorbeeld het idee dat ik nooit Soolin en Olag gekregen heb. Ik herinner me geen bevalling en ik herinner me hen niet als baby. Er is gerommeld in de periode rond mijn bevalling waardoor dat weg is. Het kan dus best dat ik heel andere kinderen heb gekregen, die door dat geknoei met het verleden zijn vervangen. Of dat er iets mis is gegaan de eerste keer. De enige zwangerschap en geboorte die ik me herinner is die van Cameron, dat is wel verdrietig."Ze zweeg even. "Ze is boos op me", zei ze toen. "Ze wilde niet eens met me praten."
"Ze heeft geen idee hoe de vork in de steel zit", antwoordde Saul. "Ik heb Bryony en Cameron nooit verteld over dat tijdreizen. Dat leek me veel te ingewikkeld en wat deed het er toe, je kunt toch nooit meer terugkomen."
"Bryony...", zuchtte June. "Zou ze zich mij nog herinneren?"
"Ze heeft het nooit over je, het was een rare tijd natuurlijk. Soms was je gezellig en als een moeder en een vriendin voor haar, en het volgende moment verviel je in een kille afstandelijkheid die ze niet begreep."
"Dat heb ik zo verschrikkelijk dom en verkeerd aangepakt", zei June zacht.In een impuls boog Saul zich naar voren en kuste haar. Het was niet te vergelijken met een echte kus maar voor beiden voorzag het in een behoefte. En vanaf dat moment was ze een vaste bezoeker geworden, op de momenten dat Saul alleen thuis was.Niet lang nadat Bryony vertrokken was naar de campus, kondigden Phileas en Columbine aan dat ze een huisje hadden gevonden en samen gingen wonen. En hoewel het niet onverwacht was, had met name Cameron het er moeilijk mee. Ze was niet alleen dol op haar oom, die zoveel luchthartiger en spraakzamer was dan haar vader, bovendien was ze zich erg aan Columbine gaan hechten."Iedereen vertrekt, ik blijf hier helemaal alleen achter met papa", pruilde ze.
"Je doet net alsof we aan het andere eind van de wereld gaan wonen", glimlachte Columbine. "Je mag langskomen wanneer je maar wilt en als je het leuk vindt spreken we een vaste dag af dat je bij ons komt eten."Dat was een prima deal want echt gekookt werd er nooit in huize Kobayne. Phileas zorgde dat de koelkast gevuld bleef en Saul bediende zich vaak van toverkracht als hij honger had. Daarom was Cameron begonnen zelf een beetje te leren koken, omdat ze wist dat ze op een dag voor zichzelf zou moeten kunnen zorgen. Maar tegen oom Phileas' perfecte maaltijden zei ze natuurlijk geen nee.Op de campus probeerde Bryony er iets van te maken. Op sociaal gebied hield ze zich een beetje afzijdig omdat de heersende sfeer van heel veel feesten en met iedereen het bed delen niet haar ding was. In plaats daarvan stortte ze zich op haar studie, die behoorlijk pittig bleek. Ze had zich eigenlijk nooit erg met communicatie beziggehouden, dus alles wat ze leerde was volkomen nieuw.Met de plantjongen, van wie ze inmiddels wist dat hij Lavender heette, had ze geen contact meer gehad om de simpele reden dat ze hem ontweek na hun aanvaring.
In het begin had hij haar nog vriendelijk toegeknikt maar daar was hij inmiddels mee gestopt. En hoewel ze zich haar verontwaardiging nog heel helder voor de geest kon halen, knaagde het ook. Misschien was het wel een beetje overdreven geweest hem te slaan en had ze niet zo op haar teentjes getrapt moeten zijn. Ze had in een impuls gehandeld en vond het nu moeilijk opnieuw een gesprek met hem aan te knopen, maar diep in haar hart vond ze dat jammer.Op een middag werd ze aangesproken. Ze hadden de hele middag praktijkles gehad - waarbij ze altijd op zichzelf was aangewezen omdat niemand voorstelde samen te werken en zij daar ook nooit pogingen toe deed - toen een klasgenote op haar afliep en vrolijk vroeg of ze vanavond ook naar 'het' kampvuurfeest kwam in Blok 15.
"Sorry, ik ben niet uitgenodigd", stamelde Bryony.
"Ik nodig je nu toch uit?", zei het meisje. "We dachten dat het misschien leuk was je een make-over te geven zodat je er wat meer bij gaat horen."Bryony voelde zich opnieuw verdrietig worden.
"Ik ben tevreden met mezelf", antwoordde ze. "Ik ben zo geboren en als dat niet goed genoeg is: jammer dan."Voordat de ander kon reageren rende ze naar haar fiets en sprintte weg.Ze koerste naar het strand, haar favoriete plek hier, eigenlijk van plan huiswerk te maken maar in plaats daarvan speelde ze met wat rondscharrelende insecten en daarna stond ze een kwartier naar het water te staren.Ze voelde zich eenzaam en zou blij zijn als dit trimester was afgelopen en ze weer naar huis kon.