Generatie 20 - deel 6, Heft in eigen hand
Zodra de jetpack hen zachtjes had laten landen, maakte de vrouw zich los uit zijn omarming en frummelde zenuwachtig met haar handen.
"Ik hoop niet dat iemand ons gezien heeft", zei ze terwijl ze hem benauwd aankeek. "Ik kan beter snel gaan."
Zonder nog iets te zeggen draaide ze zich om en rende weg.
Saul keek haar peinzend na tot ze uit het zicht verdwenen was en besloot toen nog wat mechanische insectachtigen te vangen voordat het echt donker werd.De dag erna dwaalde hij door Oasis Landing, stiekem hopend dat hij haar ergens zou zien maar dat gebeurde niet.
Tegen de avond besloot hij voor de verandering eens buitenshuis te eten omdat het hotel met al zijn gasten hem begon te vervelen.Hij zweefde naar het enige restaurant dat hij hier wist te vinden en op het moment dat hij er voor het eerst vandaag niet meer aan dacht, zag hij haar. Samen met een man, aan hun gedrag te oordelen haar echtgenoot.Jaloezie kroop via zijn borst omhoog naar zijn wangen en nadat hij zijn eten had besteld - bij een plumbot - begon hij zwijgend te eten, de hinderlijke koosgeluiden van het liefdeskoppel achter hem met kracht negerend. Zoals alles hier smaakte zijn maal naar plastic, dus zodra hij verzadigd was schoof hij zijn bord weg en stond op om te betalen en weer weg te gaan.Op dat moment werd hij geroepen. De man had zich losgemaakt uit de omstrengeling en liep met een kille blik op hem af.
"Saul heet je toch?", vroeg hij, terwijl zijn onnatuurlijk blauwe ogen hem onverschillig aanstaarden. "Saul Kobayne? Onze nieuweling hier?"
Saul voelde zich nogal ongemakkelijk, bromde iets in de richting van 'dat klopt, aangenaam' en wilde toen weglopen. Maar dat bleek niet de bedoeling."Ik hoor dat jij en June het nogal goed met elkaar kunnen vinden", ging de man verder. "Volgens een vriend van me heeft ze je gisteren de fijne kneepjes van het jetpackdansen bij willen brengen en heb jij daar een draai aan gegeven die ze vast niet gepland had."June heette ze, ineens wist hij het weer. "Ik weet niet wat u bedoelt", antwoordde Saul.
"Vast niet", ging de man verder. "Maar ik wil je aanraden je niet meer aan haar op te dringen, of je moet zin hebben gereset te worden."
Zonder verder een reactie af te wachten beende hij weg, terwijl Saul hem schaapachtig nakeek.
"Wat bedoelt hij met gereset?", vroeg hij aan June, die het tafereel vanaf een afstandje had gevolgd en nu aarzelend naar hem toe liep."Emit de tijdreiziger kan daarvoor zorgen", zei ze zacht. "Die brengt op speciaal verzoek veranderingen aan in het verleden, waardoor bepaalde ongewenste gebeurtenissen niet zullen plaatsvinden."
Verbijsterd keek Saul haar aan. "Zoals?", vroeg hij.
"In jouw geval zou hij kunnen zorgen dat het tijdportaal verwijderd wordt voordat je het vond. Maar geen zorgen, Auden wilde je alleen maar waarschuwen. Ik ben onvoorzichtig geweest, het had niets te betekenen."Op dat moment baste haar naam door de lucht.
Schichtig keek ze Saul nog een laatste keer aan, verwijderde een denkbeeldig pluisje, mompelde "ik moet gaan" en draafde toen weg.Eenmaal weer thuis probeerde hij haar te vergeten. Zich te richten op de opvoeding van Bryony, het uitproberen van verschillende eigenschapschips op Number One en het onderhouden van zijn vriendschappen. Maar dat laatste nam een confronterende wending toen zijn beste vriend Brien hem op een dag schoorvoetend opbiechtte dat hij sinds kort verkering had met Saoirse."Waarom hij!?", riep Saul op een middag uit toen hij zijn zus in het dorp tegenkwam. "Jullie kennen elkaar al eeuwen, hoe kan het dat jullie nu ineens verliefd zijn geworden? Hij is nog veel ouder dan jij ook!"
"Vier jaar. En waarom zou dat niet kunnen?", grinnikte Saoirse. "Ineens besefte ik hoe lief hij eigenlijk is en hoe graag ik hem zie en bij hem ben.""Ik hou je in de gaten vriend", bromde Saul later toen hij Brien had uitgedaagd voor een potje boogschieten. "Als ik ooit merk dat je haar verdriet doet krijg je het met mij aan de stok."
"Je moet niet zo jaloers doen", was het laconieke antwoord. "Jouw tijd komt ook nog wel. Wat denk je van Fiona? Die is weer vrij sinds Riordan met Nora aanpapte.""Alsof het daar om gaat", snoof Saul beledigd. "Fiona... Ik word niet goed van dat onderlinge gekonkel hier en die gaat met die en dan weer met die. Er loopt hier helemaal niemand rond met wie ik verkering wil en dat zal altijd zo blijven ook."
Nijdig schoot hij een pijl af die na een korte welgemikte reis in de roos eindigde."Klopt het dat jij en oma onmogelijke geliefden waren?", vroeg hij aan Silas toen die samen met Dana een keer op bezoek kwam.
"Eh..., zoiets", mompelde die ontwijkend.
"En toch heb je je hele leven op haar gewacht", knikte Saul. "Ik vind dat mooi."
"Nou..., gewacht...", protesteerde Silas zwakjes. "Ik ben gewoon verdergegaan met mijn leven hoor. Zeg, kunnen we het ergens anders over hebben?"Verdergaan met zijn leven, dat was wat Saul wilde. Maar hij had geen idee hoe.
Hoewel het nu bijna een half jaar geleden was dat hij voor het laatst Oasis Landing bezocht had, was June onafgebroken in zijn gedachten geweest. Nee, hij kende haar nauwelijks, maar hoe graag zou hij daar verandering in willen brengen. Er was iets tussen hen dat sympathie en vriendschap oversteeg. Een wederzijdse aantrekkingskracht, hij wist zeker dat zij het ook zo voelde.Maar het was onmogelijk. Zij was daar - in de verre toekomst met haar man en twee kinderen - en hij zat hier, opgesloten in deze kleine gemeenschap. Hunkerend naar een liefde die hem nooit gegund zou zijn, de rest van zijn leven slijtend in zijn eentje. Af en toe zou hij naar Oasis Landing reizen, waar zij jong en aantrekkelijk zou zijn en hij telkens een tikkeltje ouder. Tot hij een oud mannetje was en zou overlijden in totale eenzaamheid.
Hij moest iets doen.En toen, op een sombere dag in november, werd de oplossing hem op een presenteerblaadje aangeboden.
Het enige wat hij hoefde te doen was alle ingrediënten te verzamelen.Een stuk metaal was zo gevonden, de benodigde diamant kostte hem wat meer tijd maar vlakbij de mijn groef hij er na enig zoeken een op. En ondertussen stuurde hij Number One eropuit om in een afgelegen gebied waar zelden iemand kwam een stralende salamander te vangen, wat binnen niet al te lange tijd lukte.Zodra het elixer gereed was aarzelde Saul geen seconde. Waarom dralen als het nu meteen kon?
Hij stak de flacon in zijn broekzak, klauterde de ladder op en activeerde het tijdportaal.
Even later reisde hij naar Oasis Landing.En nu... June's telefoonnummer had hij niet, maar hulp kwam uit onverwachte hoek toen hij Emit tegen het lijf liep, die ongeveer iedereen kende hier. Saul toetste het opgegeven nummer in en wachtte tot ze opnam.Als ze al verbaasd was dat hij belde liet ze het niet merken. Rustig ging hij in de keuken van het hotel zitten wachten zoals ze hadden afgesproken en na een kwartiertje kwam ze inderdaad de ruimte binnenwandelen. Helaas waren er intussen mensen maar als op bevel vertrokken die precies op dat moment, zodat hij het rijk voor zich alleen had.
Ineens was hij een beetje nerveus."Hoe lang?", vroeg ze.
"Wat bedoel je?"
"Hoe lang ben je weggeweest?"
"Half jaartje weer. Hoe lang was het hier?"
"Gisteren", zei ze bedeesd. "Het spijt me dat Auden het je moeilijk maakte, ik had voozichtiger moeten zijn. Ik kan dus niet te lang blijven, ik hoop dat je dat begrijpt." En toen zachtjes: "Ik wil niet dat je gereset wordt."
Hij knikte. "Ik ook niet", zei hij. "Luister, ik heb iets voor je meegenomen."Hij haalde het flesje uit zijn zak en hoorde zichzelf de leugen oplepelen die hij tijdens het vervaardigen van de drank had bedacht. Het ging hem makkelijker af dan verwacht, zonder stotteren kwam het over zijn lippen."Ik heb een aardigheidje voor je. Ik dacht dat je het misschien leuk zou vinden een oude drank te proeven uit mijn cultuur", zei hij terwijl hij inschonk. "Ik vind alles hier naar plastic smaken, ik ben zo benieuwd hoe jij iets dat uit mijn tijd komt beoordeelt."Even trok ze een vies gezicht. "Er zitten toch geen organen in of zo?", vroeg ze. "Of planten?"
"Welnee", lachte hij naar waarheid. De organen van de stralende salamander waren keurig in zijn verschrompelde lijfje blijven zitten dat nog in de ketel dreef thuis.
"Nou, vooruit. Maar als ik het niet lust hoef ik het niet op te drinken toch?"Nog voor hij kon antwoorden had ze het glas aan haar lippen gezet en nam een flinke teug.Het ging zo makkelijk, ze vertrouwde hem blindelings. Waarom zou ze ook niet?
En ineens kreeg Saul wroeging. Alsof hij ontwaakte uit een boze droom, wat had hij gedaan...Maar het was te laat. Zodra June slikte en het glas van haar lippen haalde klonk er een enorme knal.Saul was een zwevend hoofd.
Zijn lichaam voelde hij niet meer, toen hij zag hoe June zich geschrokken omdraaide en verstijfd naar haar evenbeeld staarde terwijl het glas uit haar krachteloze hand gleed en op de grond kapot viel.Het duurde zeker een minuut voordat ze haar stem hervond. Haar replica stond er al die tijd als een etalagepop bij en bewoog niet.
Toen draaide June zich naar hem om, haar ogen groot en vochtig. "Mag ik vragen wat dit te betekenen heeft?"
"Ik wil je in mijn leven", antwoordde Saul zacht. "Vergeef me, ik heb nu al spijt. Maar ik wil ons een kans geven en met jou kan dat niet. Dus dacht ik..."
"Wat bén jij? Hoe heb je dit geflikt?!"
"Alchemie", stamelde Saul. "Een eeuwenoude filosofie, zelfs voor mijn begrippen. Het houdt in..."
"Ik weet wat alchemie is", snauwde ze. "Een fabeltje. Kwakzalverspraktijken! Is dat wat je bent? Een kwakzalver?""Ik..." Saul wist even niets uit te brengen. Als alchemie werkelijk een fabeltje was, waarom stond dan nu June's evenbeeld star uit het raam te kijken?
"Weet je wat jij gaat doen?", ging June verder. "Jij zorgt dat zij verdwijnt!"
Met een priemende vinger wees ze naar de kloon en Sauls maag draaide zich om bij het besef wat hij teweeg had gebracht.
"Dat kan niet", zei hij hees. "Dan moeten we haar vermoorden dus dat kan niet. Ze is echt June. Het is een mens, net als jij en ik.""Goed", zei ze kil. "Dan rest er nog één oplossing."
Angstig keek Saul haar aan. "Wat dan?"
"Ik ga Emit vragen je te resetten. Me dunkt dat er voldoende reden..."Nu raakte Saul werkelijk in paniek. "June, luister. Luister alsjeblieft naar me. Ik neem haar mee oké? Ik neem haar mee via het portaal en je hoeft haar nooit meer te zien. En ik beloof je dat je mij ook nooit meer ziet. Ik schakel het portaal uit en ik zal nooit meer terugkomen. Je zult nooit meer last van ons hebben maar alsjeblieft, reset ons niet. Geef me een kans met haar, ik heb het alleen uit liefde gedaan, meer niet.""Liefde?", zei ze smalend en schudde haar hoofd. "Noem je dit liefde?"
Toen draaide ze zich om en verliet het hotel.
"Ik hoop niet dat iemand ons gezien heeft", zei ze terwijl ze hem benauwd aankeek. "Ik kan beter snel gaan."
Zonder nog iets te zeggen draaide ze zich om en rende weg.
Saul keek haar peinzend na tot ze uit het zicht verdwenen was en besloot toen nog wat mechanische insectachtigen te vangen voordat het echt donker werd.De dag erna dwaalde hij door Oasis Landing, stiekem hopend dat hij haar ergens zou zien maar dat gebeurde niet.
Tegen de avond besloot hij voor de verandering eens buitenshuis te eten omdat het hotel met al zijn gasten hem begon te vervelen.Hij zweefde naar het enige restaurant dat hij hier wist te vinden en op het moment dat hij er voor het eerst vandaag niet meer aan dacht, zag hij haar. Samen met een man, aan hun gedrag te oordelen haar echtgenoot.Jaloezie kroop via zijn borst omhoog naar zijn wangen en nadat hij zijn eten had besteld - bij een plumbot - begon hij zwijgend te eten, de hinderlijke koosgeluiden van het liefdeskoppel achter hem met kracht negerend. Zoals alles hier smaakte zijn maal naar plastic, dus zodra hij verzadigd was schoof hij zijn bord weg en stond op om te betalen en weer weg te gaan.Op dat moment werd hij geroepen. De man had zich losgemaakt uit de omstrengeling en liep met een kille blik op hem af.
"Saul heet je toch?", vroeg hij, terwijl zijn onnatuurlijk blauwe ogen hem onverschillig aanstaarden. "Saul Kobayne? Onze nieuweling hier?"
Saul voelde zich nogal ongemakkelijk, bromde iets in de richting van 'dat klopt, aangenaam' en wilde toen weglopen. Maar dat bleek niet de bedoeling."Ik hoor dat jij en June het nogal goed met elkaar kunnen vinden", ging de man verder. "Volgens een vriend van me heeft ze je gisteren de fijne kneepjes van het jetpackdansen bij willen brengen en heb jij daar een draai aan gegeven die ze vast niet gepland had."June heette ze, ineens wist hij het weer. "Ik weet niet wat u bedoelt", antwoordde Saul.
"Vast niet", ging de man verder. "Maar ik wil je aanraden je niet meer aan haar op te dringen, of je moet zin hebben gereset te worden."
Zonder verder een reactie af te wachten beende hij weg, terwijl Saul hem schaapachtig nakeek.
"Wat bedoelt hij met gereset?", vroeg hij aan June, die het tafereel vanaf een afstandje had gevolgd en nu aarzelend naar hem toe liep."Emit de tijdreiziger kan daarvoor zorgen", zei ze zacht. "Die brengt op speciaal verzoek veranderingen aan in het verleden, waardoor bepaalde ongewenste gebeurtenissen niet zullen plaatsvinden."
Verbijsterd keek Saul haar aan. "Zoals?", vroeg hij.
"In jouw geval zou hij kunnen zorgen dat het tijdportaal verwijderd wordt voordat je het vond. Maar geen zorgen, Auden wilde je alleen maar waarschuwen. Ik ben onvoorzichtig geweest, het had niets te betekenen."Op dat moment baste haar naam door de lucht.
Schichtig keek ze Saul nog een laatste keer aan, verwijderde een denkbeeldig pluisje, mompelde "ik moet gaan" en draafde toen weg.Eenmaal weer thuis probeerde hij haar te vergeten. Zich te richten op de opvoeding van Bryony, het uitproberen van verschillende eigenschapschips op Number One en het onderhouden van zijn vriendschappen. Maar dat laatste nam een confronterende wending toen zijn beste vriend Brien hem op een dag schoorvoetend opbiechtte dat hij sinds kort verkering had met Saoirse."Waarom hij!?", riep Saul op een middag uit toen hij zijn zus in het dorp tegenkwam. "Jullie kennen elkaar al eeuwen, hoe kan het dat jullie nu ineens verliefd zijn geworden? Hij is nog veel ouder dan jij ook!"
"Vier jaar. En waarom zou dat niet kunnen?", grinnikte Saoirse. "Ineens besefte ik hoe lief hij eigenlijk is en hoe graag ik hem zie en bij hem ben.""Ik hou je in de gaten vriend", bromde Saul later toen hij Brien had uitgedaagd voor een potje boogschieten. "Als ik ooit merk dat je haar verdriet doet krijg je het met mij aan de stok."
"Je moet niet zo jaloers doen", was het laconieke antwoord. "Jouw tijd komt ook nog wel. Wat denk je van Fiona? Die is weer vrij sinds Riordan met Nora aanpapte.""Alsof het daar om gaat", snoof Saul beledigd. "Fiona... Ik word niet goed van dat onderlinge gekonkel hier en die gaat met die en dan weer met die. Er loopt hier helemaal niemand rond met wie ik verkering wil en dat zal altijd zo blijven ook."
Nijdig schoot hij een pijl af die na een korte welgemikte reis in de roos eindigde."Klopt het dat jij en oma onmogelijke geliefden waren?", vroeg hij aan Silas toen die samen met Dana een keer op bezoek kwam.
"Eh..., zoiets", mompelde die ontwijkend.
"En toch heb je je hele leven op haar gewacht", knikte Saul. "Ik vind dat mooi."
"Nou..., gewacht...", protesteerde Silas zwakjes. "Ik ben gewoon verdergegaan met mijn leven hoor. Zeg, kunnen we het ergens anders over hebben?"Verdergaan met zijn leven, dat was wat Saul wilde. Maar hij had geen idee hoe.
Hoewel het nu bijna een half jaar geleden was dat hij voor het laatst Oasis Landing bezocht had, was June onafgebroken in zijn gedachten geweest. Nee, hij kende haar nauwelijks, maar hoe graag zou hij daar verandering in willen brengen. Er was iets tussen hen dat sympathie en vriendschap oversteeg. Een wederzijdse aantrekkingskracht, hij wist zeker dat zij het ook zo voelde.Maar het was onmogelijk. Zij was daar - in de verre toekomst met haar man en twee kinderen - en hij zat hier, opgesloten in deze kleine gemeenschap. Hunkerend naar een liefde die hem nooit gegund zou zijn, de rest van zijn leven slijtend in zijn eentje. Af en toe zou hij naar Oasis Landing reizen, waar zij jong en aantrekkelijk zou zijn en hij telkens een tikkeltje ouder. Tot hij een oud mannetje was en zou overlijden in totale eenzaamheid.
Hij moest iets doen.En toen, op een sombere dag in november, werd de oplossing hem op een presenteerblaadje aangeboden.
Het enige wat hij hoefde te doen was alle ingrediënten te verzamelen.Een stuk metaal was zo gevonden, de benodigde diamant kostte hem wat meer tijd maar vlakbij de mijn groef hij er na enig zoeken een op. En ondertussen stuurde hij Number One eropuit om in een afgelegen gebied waar zelden iemand kwam een stralende salamander te vangen, wat binnen niet al te lange tijd lukte.Zodra het elixer gereed was aarzelde Saul geen seconde. Waarom dralen als het nu meteen kon?
Hij stak de flacon in zijn broekzak, klauterde de ladder op en activeerde het tijdportaal.
Even later reisde hij naar Oasis Landing.En nu... June's telefoonnummer had hij niet, maar hulp kwam uit onverwachte hoek toen hij Emit tegen het lijf liep, die ongeveer iedereen kende hier. Saul toetste het opgegeven nummer in en wachtte tot ze opnam.Als ze al verbaasd was dat hij belde liet ze het niet merken. Rustig ging hij in de keuken van het hotel zitten wachten zoals ze hadden afgesproken en na een kwartiertje kwam ze inderdaad de ruimte binnenwandelen. Helaas waren er intussen mensen maar als op bevel vertrokken die precies op dat moment, zodat hij het rijk voor zich alleen had.
Ineens was hij een beetje nerveus."Hoe lang?", vroeg ze.
"Wat bedoel je?"
"Hoe lang ben je weggeweest?"
"Half jaartje weer. Hoe lang was het hier?"
"Gisteren", zei ze bedeesd. "Het spijt me dat Auden het je moeilijk maakte, ik had voozichtiger moeten zijn. Ik kan dus niet te lang blijven, ik hoop dat je dat begrijpt." En toen zachtjes: "Ik wil niet dat je gereset wordt."
Hij knikte. "Ik ook niet", zei hij. "Luister, ik heb iets voor je meegenomen."Hij haalde het flesje uit zijn zak en hoorde zichzelf de leugen oplepelen die hij tijdens het vervaardigen van de drank had bedacht. Het ging hem makkelijker af dan verwacht, zonder stotteren kwam het over zijn lippen."Ik heb een aardigheidje voor je. Ik dacht dat je het misschien leuk zou vinden een oude drank te proeven uit mijn cultuur", zei hij terwijl hij inschonk. "Ik vind alles hier naar plastic smaken, ik ben zo benieuwd hoe jij iets dat uit mijn tijd komt beoordeelt."Even trok ze een vies gezicht. "Er zitten toch geen organen in of zo?", vroeg ze. "Of planten?"
"Welnee", lachte hij naar waarheid. De organen van de stralende salamander waren keurig in zijn verschrompelde lijfje blijven zitten dat nog in de ketel dreef thuis.
"Nou, vooruit. Maar als ik het niet lust hoef ik het niet op te drinken toch?"Nog voor hij kon antwoorden had ze het glas aan haar lippen gezet en nam een flinke teug.Het ging zo makkelijk, ze vertrouwde hem blindelings. Waarom zou ze ook niet?
En ineens kreeg Saul wroeging. Alsof hij ontwaakte uit een boze droom, wat had hij gedaan...Maar het was te laat. Zodra June slikte en het glas van haar lippen haalde klonk er een enorme knal.Saul was een zwevend hoofd.
Zijn lichaam voelde hij niet meer, toen hij zag hoe June zich geschrokken omdraaide en verstijfd naar haar evenbeeld staarde terwijl het glas uit haar krachteloze hand gleed en op de grond kapot viel.Het duurde zeker een minuut voordat ze haar stem hervond. Haar replica stond er al die tijd als een etalagepop bij en bewoog niet.
Toen draaide June zich naar hem om, haar ogen groot en vochtig. "Mag ik vragen wat dit te betekenen heeft?"
"Ik wil je in mijn leven", antwoordde Saul zacht. "Vergeef me, ik heb nu al spijt. Maar ik wil ons een kans geven en met jou kan dat niet. Dus dacht ik..."
"Wat bén jij? Hoe heb je dit geflikt?!"
"Alchemie", stamelde Saul. "Een eeuwenoude filosofie, zelfs voor mijn begrippen. Het houdt in..."
"Ik weet wat alchemie is", snauwde ze. "Een fabeltje. Kwakzalverspraktijken! Is dat wat je bent? Een kwakzalver?""Ik..." Saul wist even niets uit te brengen. Als alchemie werkelijk een fabeltje was, waarom stond dan nu June's evenbeeld star uit het raam te kijken?
"Weet je wat jij gaat doen?", ging June verder. "Jij zorgt dat zij verdwijnt!"
Met een priemende vinger wees ze naar de kloon en Sauls maag draaide zich om bij het besef wat hij teweeg had gebracht.
"Dat kan niet", zei hij hees. "Dan moeten we haar vermoorden dus dat kan niet. Ze is echt June. Het is een mens, net als jij en ik.""Goed", zei ze kil. "Dan rest er nog één oplossing."
Angstig keek Saul haar aan. "Wat dan?"
"Ik ga Emit vragen je te resetten. Me dunkt dat er voldoende reden..."Nu raakte Saul werkelijk in paniek. "June, luister. Luister alsjeblieft naar me. Ik neem haar mee oké? Ik neem haar mee via het portaal en je hoeft haar nooit meer te zien. En ik beloof je dat je mij ook nooit meer ziet. Ik schakel het portaal uit en ik zal nooit meer terugkomen. Je zult nooit meer last van ons hebben maar alsjeblieft, reset ons niet. Geef me een kans met haar, ik heb het alleen uit liefde gedaan, meer niet.""Liefde?", zei ze smalend en schudde haar hoofd. "Noem je dit liefde?"
Toen draaide ze zich om en verliet het hotel.