Lance's Lot - deel 5, De dief
De reis voert door de verlaten donkere straten naar een hoog flatgebouw met melkblauwe ramen, aan de voet van de brug. Daar parkeert Wogan en stapt uit, waarna hij naar een frêle vrouwtje wijst met sluik, donker haar dat in de verte loopt.
"Ah, mijn vrouw komt ook net thuis, dan kan ik julie meteen aan elkaar voorstellen. Ze vindt het vast leuk een logé te hebben, Morrigan is dol op mensen."Lance kan niet precies uitleggen waarom maar ineens wandelt er een kolonne mieren langs zijn ruggengraat omhoog en houdt hij de ander staande.
"Weet je, sorry, maar ik bedenk ineens dat ik ben uitgenodigd voor een feest vanavond. Ik was het helemaal vergeten, maar het zou onbeleefd zijn niet te gaan. Dank je voor je gastvrijheid, maar ik moet er echt vandoor."
Even kijkt Wogan hem strak aan. Dan zegt hij: "Ok, geen probleem. Laat het maar weten als je van gedachten verandert, je bent welkom."Lance bedankt hem uitvoerig en opgelucht en rent dan terug de stad in.Hij blijft rennen tot hij terug is in het centrum en besluit dan zijn verblijf in het huishouden met de vrije vogels op een waardige manier af te sluiten, want eigenlijk is hij nog steeds diep beledigd dat ze hem er middenin de nacht zomaar uitgegooid hebben. Hij stapt in de lift en wandelt even later de hem inmiddels zo vertrouwde gang in.
Eerst maar een douche, dat is nodig.Daarna sluipt hij verschillende kamers in om wat zaken van rechtmatige eigenaar te laten wisselen.
Hij heeft net een kroonluchter van het plafond gerukt en in zijn inventaris gestoken als Matty binnen komt wandelen."Jij hier?", vraagt die. "Ik ben bang dat je je populariteit hier verkeerd inschat jongen en ik moet bekennen dat je het inderdaad wel heel bont hebt gemaakt. Als de pers dit te weten komt zal dat je reis naar de top danig in de weg staan. Zeg, zijn dat mijn schoenen?"
"Nee, ze zijn van mij", antwoordt Lance en dan, gehoor gevend aan zijn knorrende maag: "Is er iets te eten?"
"Geen idee, kijk maar in de keuken", adviseert Matty en verdwijnt dan in een andere kamer."Gut, het stinkt hier", zegt Katelyn in het voorbijgaan als ze hem signaleert. En even later krijgt hij een schrobbering van Kirby, die hem voor rotte vis en alles wat verder lelijk is uitmaakt, zich openlijk afvragend waarom ze ooit zo dwaas is geweest medelijden met hem te hebben en hem in hun huishouden uit te nodigen. En of hij alsjeblieft heel snel zou willen oprotten want 'beide dames' zitten niet op zijn verdere betrokkenheid te wachten.Lance is er beduusd van. Hij wist al dat ze hem niet meer moesten maar dat de haat zo diep zit verbaast hem.
Hij druipt dus af en wandelt de koude nacht in. Vluchtig overwegend toch maar terug te keren naar de Hemlocks, zonder zijn benen daadwerkelijk in de richting van hun flat te sturen.Op een gegeven moment passeert hij toevallig de Openbare Bibliotheek en besluit een kijkje te nemen binnen. Het loopt net tegen sluitingstijd, dus houdt hij zich gedeisd tot iedereen is vertrokken, waarna hij in een van de zalen - de kinderhoek zo te zien - zijn bivak opslaat.Alvorens in zijn slaapzak te kruipen, geeft hij zich kortstondig over aan de opgekropte frustraties rond de lamentabele omstandigheden van zijn huidige bestaan. Daarna doet hij het licht uit en vlijt zich in Morpheus' armen.De volgende ochtend wordt hij wakker doordat er mensen binnenkomen.Hij werkt zich uit zijn slaapzak, rekt zich uit en wordt dan aangesproken."Heeft u dat poppenhuis zo toegetakeld?", vraagt de kerel, terwijl hij een boek uit de kast trekt.
"Werkt u hier?"
"Doet dat ertoe?"
Lance gaapt. "Vast vandalen", zegt hij terwijl hij opstaat. "Kinderen worden tegenwoordig niet meer opgevoed."
Het wordt een intiem weerzien in de lift naar boven.Het klikt uitstekend met Matilda en inderdaad is het geen enkel probleem dat hij zijn logeerpartij wat oprekt. Matilda blijkt samen te wonen met twee jongens met wie ze verder geen amoureuze betrekkingen heeft en die gedogen hem omdat hij zich nuttig maakt als dat nodig is.Het huishouden is buitengewoon artistiek en muzikaal en omdat Lance nog steeds manieren zoekt om op eenvoudige wijze geld te kunnen verdienen, probeert hij wat dingen uit. De gitaar bevalt hem wel. Vooralsnog bakt hij er nog niet heel veel van, maar hij verneemt dat je er een aardig zakcentje mee kunt verdienen door op straat te spelen. Als hij nou flink oefent zolang het buiten te guur is om de hort op te gaan, dan heeft hij misschien een aanvaardbaar niveau bereikt eer het straks lente wordt.De vraag is, hoe komt hij, de armlastige, aan een gitaar?Helaas begint zijn omgang met Matilda de twee andere bewoners op een gegeven moment te irriteren, ook omdat ze volgens eigen zeggen inmiddels 'verhalen over hem' gehoord hebben. Faam heeft zo zijn nadelen begint hij te beseffen, zelfs al ben je maar een heel klein beetje beroemd. Tijd dus om zijn biezen maar weer eens te pakken, voordat de sfeer binnen net zo kil wordt als de temperatuur buiten, waar de herfst langzamerhand plaats begint te maken voor de winter.De volgende ochtend staat hij voor dag en dauw op, ontbijt, kiest iets uit als beloning voor zijn vriendelijke aanwezigheid en gedane klusjes hier en neemt dan de lift naar beneden.In de krant heeft hij een adresje gevonden waar ze tegen een schappelijk prijsje tweedehands fietsen schijnen te verkopen en omdat hij het eeuwige gewandel overal heen een beetje beu wordt, besluit hij eens een kijkje te gaan nemen.Even later peddelt hij weg op zijn tweede rechtmatig verkregen bezit na de slaapzak.
Een oude roestige fiets.Doelgericht fietst hij naar het theater om daar lessen te volgen op zijn eerder die dag onrechtmatig verkregen bezit: de gitaar."Da's een mooi dingetje", bewondert zijn leraar en zo is het maar net. Na een paar uurtjes is zijn niveau voldoende gestegen om niemand meer vol afgrijzen de oren te laten bedekken als hij de snaren beroert, maar hij waagt zich nog maar niet aan het neerzetten van een fooienpotje.
Eerst nog maar een beetje oefenen.Als hij even pauzeert om de vingers wat te strekken wordt hij aangesproken door de vrouw van Wogan, die bij nader inzien best aardig blijkt. En vrij aantrekkelijk ook nog. Lance wordt op slag een beetje verliefd en blijft even kwebbelen. Bij wijze van afscheid weet hij haar een bordje macaroni af te troggelen dat hij staand opeet. Jammer dat het is afgekoeld, er begint een vrij ijzig windje door zijn kleding heen te dringen.Net is hij weer begonnen met spelen als de eerste sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen en verschrikt bedenkt hij dat hij nog geen slaapplaats voor vannacht heeft geregeld. Op dat moment ziet hij nog een bekend gezicht.Onmiddellijk bergt hij zijn gitaar op, roept Wogans naam en steekt de straat over. Of de uitnodiging nog van kracht is. Maar natuurlijk is die nog van kracht, hij mag zo instappen als hij wil!
"Ik heb tegenwoordig een fiets", werpt Lance tegen, "die kan ik hier niet zomaar achterlaten. Voor je het weet wordt hij gejat."
Waarop de ander zegt dat dat geen probleem is, hij kent immers het adres? En het is niet ver.Als Lance bij de flat van de Hemlocks arriveert komt Wogan net aanpruttelen in zijn autootje en samen wandelen ze naar binnen. Eenmaal boven blijkt er een kind rond te lopen met een akelig smoeltje - "mijn dochter" licht Wogan toe - en niet veel later komt ook Morrigan de lift uit lopen, die hem met begerige ogen aankijkt.Dat bevalt Lance wel, hoewel de aanwezigheid van Wogan enigszins roet in het eten gooit dus hij houdt zich in.
Net als hij wil vragen in welk bed hij de nacht mag doorbrengen, nemen de beide echtelieden ineens afscheid van hem met de mededeling dat de plicht roept en verlaten de woning. Een beetje verschrikt kijkt Lance het kind aan, dat koel en valsig terugstaart en brutaal vraagt of ze iets van hem aan heeft.
"Gaan ze nou werken?", vraagt hij verbaasd, "op dit tijdstip?"
"Wat is daar gek aan?", antwoordt ze, waarna ze haar kamer in wandelt en de deur achter zich dichtklapt.Lance vindt het maar vreemd dat hij zomaar alleen wordt achtergelaten met een klein kind maar lang kan hij zich er het hoofd niet over breken. Hij opent een deur, vindt een bed en dat volstaat.
"Ah, mijn vrouw komt ook net thuis, dan kan ik julie meteen aan elkaar voorstellen. Ze vindt het vast leuk een logé te hebben, Morrigan is dol op mensen."Lance kan niet precies uitleggen waarom maar ineens wandelt er een kolonne mieren langs zijn ruggengraat omhoog en houdt hij de ander staande.
"Weet je, sorry, maar ik bedenk ineens dat ik ben uitgenodigd voor een feest vanavond. Ik was het helemaal vergeten, maar het zou onbeleefd zijn niet te gaan. Dank je voor je gastvrijheid, maar ik moet er echt vandoor."
Even kijkt Wogan hem strak aan. Dan zegt hij: "Ok, geen probleem. Laat het maar weten als je van gedachten verandert, je bent welkom."Lance bedankt hem uitvoerig en opgelucht en rent dan terug de stad in.Hij blijft rennen tot hij terug is in het centrum en besluit dan zijn verblijf in het huishouden met de vrije vogels op een waardige manier af te sluiten, want eigenlijk is hij nog steeds diep beledigd dat ze hem er middenin de nacht zomaar uitgegooid hebben. Hij stapt in de lift en wandelt even later de hem inmiddels zo vertrouwde gang in.
Eerst maar een douche, dat is nodig.Daarna sluipt hij verschillende kamers in om wat zaken van rechtmatige eigenaar te laten wisselen.
Hij heeft net een kroonluchter van het plafond gerukt en in zijn inventaris gestoken als Matty binnen komt wandelen."Jij hier?", vraagt die. "Ik ben bang dat je je populariteit hier verkeerd inschat jongen en ik moet bekennen dat je het inderdaad wel heel bont hebt gemaakt. Als de pers dit te weten komt zal dat je reis naar de top danig in de weg staan. Zeg, zijn dat mijn schoenen?"
"Nee, ze zijn van mij", antwoordt Lance en dan, gehoor gevend aan zijn knorrende maag: "Is er iets te eten?"
"Geen idee, kijk maar in de keuken", adviseert Matty en verdwijnt dan in een andere kamer."Gut, het stinkt hier", zegt Katelyn in het voorbijgaan als ze hem signaleert. En even later krijgt hij een schrobbering van Kirby, die hem voor rotte vis en alles wat verder lelijk is uitmaakt, zich openlijk afvragend waarom ze ooit zo dwaas is geweest medelijden met hem te hebben en hem in hun huishouden uit te nodigen. En of hij alsjeblieft heel snel zou willen oprotten want 'beide dames' zitten niet op zijn verdere betrokkenheid te wachten.Lance is er beduusd van. Hij wist al dat ze hem niet meer moesten maar dat de haat zo diep zit verbaast hem.
Hij druipt dus af en wandelt de koude nacht in. Vluchtig overwegend toch maar terug te keren naar de Hemlocks, zonder zijn benen daadwerkelijk in de richting van hun flat te sturen.Op een gegeven moment passeert hij toevallig de Openbare Bibliotheek en besluit een kijkje te nemen binnen. Het loopt net tegen sluitingstijd, dus houdt hij zich gedeisd tot iedereen is vertrokken, waarna hij in een van de zalen - de kinderhoek zo te zien - zijn bivak opslaat.Alvorens in zijn slaapzak te kruipen, geeft hij zich kortstondig over aan de opgekropte frustraties rond de lamentabele omstandigheden van zijn huidige bestaan. Daarna doet hij het licht uit en vlijt zich in Morpheus' armen.De volgende ochtend wordt hij wakker doordat er mensen binnenkomen.Hij werkt zich uit zijn slaapzak, rekt zich uit en wordt dan aangesproken."Heeft u dat poppenhuis zo toegetakeld?", vraagt de kerel, terwijl hij een boek uit de kast trekt.
"Werkt u hier?"
"Doet dat ertoe?"
Lance gaapt. "Vast vandalen", zegt hij terwijl hij opstaat. "Kinderen worden tegenwoordig niet meer opgevoed."
Nadat hij zich heeft aangekleed wandelt hij naar een opvallende verschijning en stelt zich op charmante wijze voor.
Hij heeft namelijk geen zin de nacht opnieuw in een onverwarmde openbare ruimte door te brengen, logeeradressen bevallen hem veel beter.
Het wordt een intiem weerzien in de lift naar boven.Het klikt uitstekend met Matilda en inderdaad is het geen enkel probleem dat hij zijn logeerpartij wat oprekt. Matilda blijkt samen te wonen met twee jongens met wie ze verder geen amoureuze betrekkingen heeft en die gedogen hem omdat hij zich nuttig maakt als dat nodig is.Het huishouden is buitengewoon artistiek en muzikaal en omdat Lance nog steeds manieren zoekt om op eenvoudige wijze geld te kunnen verdienen, probeert hij wat dingen uit. De gitaar bevalt hem wel. Vooralsnog bakt hij er nog niet heel veel van, maar hij verneemt dat je er een aardig zakcentje mee kunt verdienen door op straat te spelen. Als hij nou flink oefent zolang het buiten te guur is om de hort op te gaan, dan heeft hij misschien een aanvaardbaar niveau bereikt eer het straks lente wordt.De vraag is, hoe komt hij, de armlastige, aan een gitaar?Helaas begint zijn omgang met Matilda de twee andere bewoners op een gegeven moment te irriteren, ook omdat ze volgens eigen zeggen inmiddels 'verhalen over hem' gehoord hebben. Faam heeft zo zijn nadelen begint hij te beseffen, zelfs al ben je maar een heel klein beetje beroemd. Tijd dus om zijn biezen maar weer eens te pakken, voordat de sfeer binnen net zo kil wordt als de temperatuur buiten, waar de herfst langzamerhand plaats begint te maken voor de winter.De volgende ochtend staat hij voor dag en dauw op, ontbijt, kiest iets uit als beloning voor zijn vriendelijke aanwezigheid en gedane klusjes hier en neemt dan de lift naar beneden.In de krant heeft hij een adresje gevonden waar ze tegen een schappelijk prijsje tweedehands fietsen schijnen te verkopen en omdat hij het eeuwige gewandel overal heen een beetje beu wordt, besluit hij eens een kijkje te gaan nemen.Even later peddelt hij weg op zijn tweede rechtmatig verkregen bezit na de slaapzak.
Een oude roestige fiets.Doelgericht fietst hij naar het theater om daar lessen te volgen op zijn eerder die dag onrechtmatig verkregen bezit: de gitaar."Da's een mooi dingetje", bewondert zijn leraar en zo is het maar net. Na een paar uurtjes is zijn niveau voldoende gestegen om niemand meer vol afgrijzen de oren te laten bedekken als hij de snaren beroert, maar hij waagt zich nog maar niet aan het neerzetten van een fooienpotje.
Eerst nog maar een beetje oefenen.Als hij even pauzeert om de vingers wat te strekken wordt hij aangesproken door de vrouw van Wogan, die bij nader inzien best aardig blijkt. En vrij aantrekkelijk ook nog. Lance wordt op slag een beetje verliefd en blijft even kwebbelen. Bij wijze van afscheid weet hij haar een bordje macaroni af te troggelen dat hij staand opeet. Jammer dat het is afgekoeld, er begint een vrij ijzig windje door zijn kleding heen te dringen.Net is hij weer begonnen met spelen als de eerste sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen en verschrikt bedenkt hij dat hij nog geen slaapplaats voor vannacht heeft geregeld. Op dat moment ziet hij nog een bekend gezicht.Onmiddellijk bergt hij zijn gitaar op, roept Wogans naam en steekt de straat over. Of de uitnodiging nog van kracht is. Maar natuurlijk is die nog van kracht, hij mag zo instappen als hij wil!
"Ik heb tegenwoordig een fiets", werpt Lance tegen, "die kan ik hier niet zomaar achterlaten. Voor je het weet wordt hij gejat."
Waarop de ander zegt dat dat geen probleem is, hij kent immers het adres? En het is niet ver.Als Lance bij de flat van de Hemlocks arriveert komt Wogan net aanpruttelen in zijn autootje en samen wandelen ze naar binnen. Eenmaal boven blijkt er een kind rond te lopen met een akelig smoeltje - "mijn dochter" licht Wogan toe - en niet veel later komt ook Morrigan de lift uit lopen, die hem met begerige ogen aankijkt.Dat bevalt Lance wel, hoewel de aanwezigheid van Wogan enigszins roet in het eten gooit dus hij houdt zich in.
Net als hij wil vragen in welk bed hij de nacht mag doorbrengen, nemen de beide echtelieden ineens afscheid van hem met de mededeling dat de plicht roept en verlaten de woning. Een beetje verschrikt kijkt Lance het kind aan, dat koel en valsig terugstaart en brutaal vraagt of ze iets van hem aan heeft.
"Gaan ze nou werken?", vraagt hij verbaasd, "op dit tijdstip?"
"Wat is daar gek aan?", antwoordt ze, waarna ze haar kamer in wandelt en de deur achter zich dichtklapt.Lance vindt het maar vreemd dat hij zomaar alleen wordt achtergelaten met een klein kind maar lang kan hij zich er het hoofd niet over breken. Hij opent een deur, vindt een bed en dat volstaat.