Generatie 21 - deel 22, De sfinx
Hoewel er op wat kunstschatten en edelstenen na niet veel te vinden was in de zaal die Cameron onderzocht, nam het toch aardig wat tijd in beslag aangezien er veel beelden voor verplaatst moesten worden om ze te vinden. Toen ze na zo'n anderhalf uur eindelijk klaar was en bij River ging kijken − een beetje verbaasd ineens dat hij zich nog niet gemeld had − schrok ze zich dood.Ze zakte op haar knieën en sloeg zachtjes op zijn wangen terwijl ze zijn naam riep en gelukkig begon hij vrijwel onmiddellijk te kreunen, deed zijn ogen open en krabbelde toen met een verwilderde blik overeind.
"Waar is hij? Is hij weg?"
"Wie?"
"Die mummie. Geen hologram maar een echte."
De schrik sloeg Cameron om het hart. "Wat... deed hij? Ik heb je nog zó gezegd van die sarcofagen af te blijven!""Ik heb helemaal niet aan die sarcofagen gezeten, hij stond daar toen ik weer boven kwam. En zodra ik uit de put was geklommen viel hij me aan.""En toen?", vroeg Cameron ademloos.
"Toen... begon hij een soort bedorven stof in mijn gezicht te blazen en toen viel ik flauw en weet ik niks meer.""Okay...", Cameron pauzeerde even, zoekend naar de juiste woorden, "nu moet je niet schrikken, maar hij heeft je dus vervloekt."
"Wat? Vervloekt? Wat houdt dat in? En hoe weet je dat?"
"Omdat het mij ook is overkomen."
Verbijsterd keek River haar aan. "Het is jou ook overkomen? Waarom zei je dan dat het hologrammen waren?"
"Om je niet banger te maken dan je al was. En die mummies in de Grote Piramide konden toch niks doen omdat ze niet bij ons konden komen."
"Maar al die sarcofagen waar we langs zijn gekomen. Daar konden ze dus allemaal in zitten?"
"Ja.""En je vond het niet nodig me te waarschuwen? Ben je gek geworden!?" Hij werd nu boos.
"Dat was misschien niet slim van me, maar ik dacht dat je veilig was zolang je geen sarcofagen opende."
"En al die sarcofagen die jij opende dan?"
"Als daar mummies in hadden gezeten, zouden ze mij hebben aangevallen, niet jou."
"En jij bent al vervloekt."
"Nee, niet meer. Maar ik heb speciale hapjes bij me die ze zouden moeten afleiden."
"En je vond het geen goed idee er daar een paar van aan mij te geven."
"Daar heb ik totaal niet aan gedacht, sorry...""Ik vind dit echt onvergeeflijk stom van je, Cameron."
"Ja, ik ook", gaf ze ongelukkig toe. "Maar hoe kon je eigenlijk geloven dat het hologrammen waren? Die tombes zijn eeuwen geleden gebouwd en afgesloten."
"Oh, nu ga je me van domheid beschuldigen? Dank je. Ik vertrouwde je. Weet ik veel of dit werkelijk oude tombes zijn of leuke puzzels die de plaatselijke bevolking in elkaar zet om avontuurlijke toeristen te trekken."
Cameron zuchtte. "Sorry!", zei ze nog eens."Wat houdt het eigenlijk in, zo'n vloek? Wat betekent het?"
"Uiteindelijk schijn je dood te gaan."
"WAT!?"
"Maar voor het zover is, hebben we je allang genezen."
"HOE?!"Tegen de avond waren ze terug in het kamp, waar ze zwijgend iets aten en toen bij het kampvuur gingen staan."Het spijt me dat ik zo tegen je ben uitgevaren", zei River na een tijdje. "Ik voel me belabberd en als ik dan ook nog eens ruzie met je heb, maakt dat het alleen maar erger. Ik wil geen ruzie."
"We hebben geen ruzie", antwoordde Cameron. "Je hebt groot gelijk dat je boos op me bent en alles wat je hebt gezegd was volkomen terecht, dat heb ik maar te slikken."
Verdrietig keek River haar aan. "Ik ben niet meer boos", zei hij. "Alleen maar bang. Ik zal nu serieus naar je luisteren over die oplossingen. Maar dat verhaal van die slang was gewoon..."
"Want je bent bang voor slangen en gaat nog liever dood dan er een te kussen", knipoogde Cameron, zijn eigen woorden van een paar uur daarvoor herhalend. "Laten we even gaan zitten.""Dus volgens die vriend van je kan de sfinx ook helpen," concludeerde River even later.
"Ja, we moeten ons toegang zien te verschaffen heeft hij gezegd, een of ander beeld vinden en dan om reiniging vragen. Ik zal het morgen nog even precies navragen want we zijn al in de sfinx geweest, terwijl hij eigenlijk suggereerde dat het moeite zou kosten. Misschien kan hij vertellen waar we ongeveer moeten zoeken."
"Ik vind het een prettiger optie dan die slang in ieder geval", lachte River flauwtjes.
Liefdevol keek Cameron hem aan, stond toen op en gooide wat hout op het vuur zodat het hoog oplaaide.
"Pyromaan", zei River zachtjes en keek haar schuchter aan. Ze grinnikte.De volgende ochtend toen River wakker werd, bleek haar slaapzak leeg. Buiten zag hij haar ook niet en hij zat net ongerust te worden achter zijn lege ontbijtbord, toen ze zich bij hem voegde."Ik ben even bij Youssef langsgeweest, het blijkt inderdaad een aparte procedure", legde ze uit. "Je schijnt op de grond te moeten gaan zitten en dan via meditatie de sfinx nederig om de zielenreiniging te moeten vragen. De rest volgt vanzelf volgens hem."
"Meditatie? Ik heb nog nooit gemediteerd, hoe moet dat?"
"Gewoon, in kleermakerszit, handen op je knieën en ogen dicht denk ik. Ik eet even mijn bord leeg en dan gaan we."Kennelijk deed River het goed, want hij zat nog maar nauwelijks of Cameron zag hem tot haar stomme verbazing loskomen van de grond. De daaropvolgende twintig minuten was ze getuige van een betoverend schouwspel, dat zowel intimiderend was als sprookjesachtig mooi. River hield zijn ogen gesloten en zag niets van wat er om hem heen gebeurde."Kom", zei Cameron terwijl ze langs hem heen liep, "de deur is open."
"Ze sprak tegen me", stamelde River verbouwereerd terwijl hij haar volgde. "In een soort oud taaltje maar heel vriendelijk. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt."In de ruimte waar hij vervloekt was, wandelde Cameron doelgericht naar een van de waterputten.
"Heeft je Egyptische vriend verteld dat je hier moet zijn?", vroeg River.
"Nee, dat lijkt me gewoon. De drie andere bronnen zijn zwart, deze is paars, net als het licht in de gang."Ze sprong en niet veel later schoof er achter River een muur open.
"En? Is er iets gebeurd?", vroeg Cameron toen ze weer boven kwam. "Er zat een schakelaar. Ah, ik zie het al. Ga je mee?""Kijk nou, een soort vergaderruimte", zei Cameron verbaasd. "Ik vraag me af voor wie."En het bleek nog veel gekker, grenzend aan de vergaderruimte vonden ze een badkamer en een slaapkamer. "En dit is geen eeuwenoud bed", oordeelde River, terwijl hij het uitprobeerde. "Heel comfortabel en volgens mij van Ikea. Wat jouw fabeltje over die hologrammen minder ongeloofwaardig maakt dan je je blijkbaar verbeeldde. Er komen hier geregeld mensen."
Cameron negeerde hem en leefde zich ondertussen uit op een stapel puin.Ze vond een sleutelsteen en ze konden verder."Wat is dit voor doolhof!", riep River. "Hoe komen we hier ooit doorheen!"
"Zie je die beelden?", vroeg Cameron droog en River toog meteen aan het werk. Al snel bleek dat het goed uitkwam dat ze samen waren, want het was een heel gepuzzel en eerlijk gezegd vroeg Cameron zich af of het überhaupt in je eentje zou lukken."We zijn een prima team.""Dat is de eerste zaal weer, ik word gek van die tombes! Je wordt constant in rondjes gestuurd."
"Niet de moed laten zakken, het betekent dat we op de goeie weg zijn. Dit is gewoon een short cut voor als we klaar zijn en weer naar buiten willen, net als in de piramide."Een brede trap naar boven voerde naar een overloop en River liet zowaar even zijn angst varen om zijn bewondering uit te spreken over het bouwwerk. "Of het nou eeuwenoud is of van recenter datum, het is erg indrukwekkend."
"Het is eeuwenoud River, geloof me nou maar. Ik vraag me alleen inderdaad af in hoeverre het hier met rust gelaten wordt. Ik heb al langer het idee dat verschillende organisaties hier spelletjes met elkaar spelen en het zou heel goed kunnen dat dit hun decor is."Cameron kreeg een onbestemd gevoel toen ze de volgende ruimte betrad. "Weet je...", zei ze langzaam, "ik denk dat we beter kunnen gaan slapen en morgen fris en uitgerust verder gaan. Het zou me niet verbazen als we er bijna zijn. Alleen is het hier een beetje krap, we gaan terug naar de eerste zaal en zetten de tent op."
River gaapte, ten teken dat hij het een goed idee vond.De volgende ochtend liepen ze terug naar boven en Cameron haalde diep adem.
"Ik denk eigenlijk dat jij het vanaf hier moet overnemen. Deze zoektocht maakte deel uit van een queeste om genezing en het is jouw queeste. Onder geen beding wil ik dat er iets doorbroken wordt omdat ik deuren open die jij zou moeten openen. Je zult even dapper moeten zijn."
River knikte.Wederom was het alsof hij precies wist wat hij moest doen en het leek Cameron wijzer hem nu even alleen te laten.Het bleek allemaal veel sneller te gaan dan ze verwacht had. Ze was druk bezig in een piepklein hok, dat verborgen had gezeten achter de ruimte waar River aan het mediteren was. Ze had een schatkist gevonden die alleen met een sleutelsteen geopend kon worden - wat haar razend nieuwsgierig maakte en gelukkig had ze de juiste sleutel - en net had ze alles eruit gehaald toen ze geroepen werd.
"Cameron, waar zit je!? Het is gelukt, ik ben genezen!"
Snel borg ze alles weg en rende naar hem toe.Die avond waren ze uitgelaten en vrolijk. "We zijn klaar met avonturen", zei Cameron. "De rest van de vakantie doen we het rustig aan. Alleen toeristische en recreatieve dingen en nu echt."
"Mij zul je niet horen protesteren", antwoordde River.Cameron had dan een paar dagen geleden voorgesteld wat afstand van elkaar te nemen op amoureus gebied, in de praktijk kwam daar weinig van terecht en ze vond het prima omdat het zo natuurlijk leek te komen. Nog steeds was ze er niet van overtuigd dat River en zij het zouden redden en nog steeds was ze bang dat ze hun vriendschap op het spel aan het zetten waren, maar het voelde zo ontspannen en oprecht allemaal, dat ze geen zin had er tegen te vechten. Misschien was dit het wel gewoon, liefde. Misschien waren haar verwachtingen te hooggespannen geweest en had het al die tijd pal onder haar neus gelegen.En zo brak de laatste dag van de vakantie aan. Ze besteedden hem door de tempel van Karnak te bezoeken en op een gegeven moment was River Cameron even kwijt."Waar zat je in hemelsnaam?"
"Ik vond een trap naar beneden maar er was niet veel. Een schatkist, wat munten en verder beesten. Maar geen geheime deuren of zo. Niet dat ik daar doorheen zou zijn gegaan natuurlijk!", besloot ze snel. "Maar het was wel een passend afscheid.""Nou ja, afscheid, je komt hier toch weer terug? En dan kun je naar hartelust opdrachten volgen en avonturen beleven. Geen angsthaas die in de weg loopt en zich door mummies laat vervloeken."
Ze lachte. "Je vergeet dat ikzelf ook door een mummie ben vervloekt de vorige keer. En ik vond het heel erg gezellig met je, er is geen enkele reden jezelf zo naar beneden te halen. Het gaf het tombe onderzoeken eigenlijk wel een extra dimensie. Hoe dan ook, ik heb besloten het hierbij te laten wat betreft Egypte. Je woorden hebben me aan het denken gezet, ik denk inderdaad dat avonturiers hier van het kastje naar de muur worden gestuurd door een gehaaide toeristische vereniging. En dat was heerlijk voor zolang het duurde, maar nu heb ik het wel gezien hier.""Deze reis heeft veel voor me betekend, Cameron. Hoe het ook zal lopen tussen ons, het was een geweldige ervaring die niemand ooit nog van me kan afpakken. Je zult me er wel om uitlachen, maar hoewel ik vaak in mijn piepzak zat, hebben die tombes me ook sterker gemaakt. Een overwinning op mezelf die ik nooit bereikt zou hebben zonder jou."Cameron wist niet zo goed hoe ze op zijn woorden moest reageren dus zweeg ze en keek hem alleen vol genegenheid aan, terwijl ze heel even in zijn hand kneep. Toen wandelden ze terug naar de scooters.
"Waar is hij? Is hij weg?"
"Wie?"
"Die mummie. Geen hologram maar een echte."
De schrik sloeg Cameron om het hart. "Wat... deed hij? Ik heb je nog zó gezegd van die sarcofagen af te blijven!""Ik heb helemaal niet aan die sarcofagen gezeten, hij stond daar toen ik weer boven kwam. En zodra ik uit de put was geklommen viel hij me aan.""En toen?", vroeg Cameron ademloos.
"Toen... begon hij een soort bedorven stof in mijn gezicht te blazen en toen viel ik flauw en weet ik niks meer.""Okay...", Cameron pauzeerde even, zoekend naar de juiste woorden, "nu moet je niet schrikken, maar hij heeft je dus vervloekt."
"Wat? Vervloekt? Wat houdt dat in? En hoe weet je dat?"
"Omdat het mij ook is overkomen."
Verbijsterd keek River haar aan. "Het is jou ook overkomen? Waarom zei je dan dat het hologrammen waren?"
"Om je niet banger te maken dan je al was. En die mummies in de Grote Piramide konden toch niks doen omdat ze niet bij ons konden komen."
"Maar al die sarcofagen waar we langs zijn gekomen. Daar konden ze dus allemaal in zitten?"
"Ja.""En je vond het niet nodig me te waarschuwen? Ben je gek geworden!?" Hij werd nu boos.
"Dat was misschien niet slim van me, maar ik dacht dat je veilig was zolang je geen sarcofagen opende."
"En al die sarcofagen die jij opende dan?"
"Als daar mummies in hadden gezeten, zouden ze mij hebben aangevallen, niet jou."
"En jij bent al vervloekt."
"Nee, niet meer. Maar ik heb speciale hapjes bij me die ze zouden moeten afleiden."
"En je vond het geen goed idee er daar een paar van aan mij te geven."
"Daar heb ik totaal niet aan gedacht, sorry...""Ik vind dit echt onvergeeflijk stom van je, Cameron."
"Ja, ik ook", gaf ze ongelukkig toe. "Maar hoe kon je eigenlijk geloven dat het hologrammen waren? Die tombes zijn eeuwen geleden gebouwd en afgesloten."
"Oh, nu ga je me van domheid beschuldigen? Dank je. Ik vertrouwde je. Weet ik veel of dit werkelijk oude tombes zijn of leuke puzzels die de plaatselijke bevolking in elkaar zet om avontuurlijke toeristen te trekken."
Cameron zuchtte. "Sorry!", zei ze nog eens."Wat houdt het eigenlijk in, zo'n vloek? Wat betekent het?"
"Uiteindelijk schijn je dood te gaan."
"WAT!?"
"Maar voor het zover is, hebben we je allang genezen."
"HOE?!"Tegen de avond waren ze terug in het kamp, waar ze zwijgend iets aten en toen bij het kampvuur gingen staan."Het spijt me dat ik zo tegen je ben uitgevaren", zei River na een tijdje. "Ik voel me belabberd en als ik dan ook nog eens ruzie met je heb, maakt dat het alleen maar erger. Ik wil geen ruzie."
"We hebben geen ruzie", antwoordde Cameron. "Je hebt groot gelijk dat je boos op me bent en alles wat je hebt gezegd was volkomen terecht, dat heb ik maar te slikken."
Verdrietig keek River haar aan. "Ik ben niet meer boos", zei hij. "Alleen maar bang. Ik zal nu serieus naar je luisteren over die oplossingen. Maar dat verhaal van die slang was gewoon..."
"Want je bent bang voor slangen en gaat nog liever dood dan er een te kussen", knipoogde Cameron, zijn eigen woorden van een paar uur daarvoor herhalend. "Laten we even gaan zitten.""Dus volgens die vriend van je kan de sfinx ook helpen," concludeerde River even later.
"Ja, we moeten ons toegang zien te verschaffen heeft hij gezegd, een of ander beeld vinden en dan om reiniging vragen. Ik zal het morgen nog even precies navragen want we zijn al in de sfinx geweest, terwijl hij eigenlijk suggereerde dat het moeite zou kosten. Misschien kan hij vertellen waar we ongeveer moeten zoeken."
"Ik vind het een prettiger optie dan die slang in ieder geval", lachte River flauwtjes.
Liefdevol keek Cameron hem aan, stond toen op en gooide wat hout op het vuur zodat het hoog oplaaide.
"Pyromaan", zei River zachtjes en keek haar schuchter aan. Ze grinnikte.De volgende ochtend toen River wakker werd, bleek haar slaapzak leeg. Buiten zag hij haar ook niet en hij zat net ongerust te worden achter zijn lege ontbijtbord, toen ze zich bij hem voegde."Ik ben even bij Youssef langsgeweest, het blijkt inderdaad een aparte procedure", legde ze uit. "Je schijnt op de grond te moeten gaan zitten en dan via meditatie de sfinx nederig om de zielenreiniging te moeten vragen. De rest volgt vanzelf volgens hem."
"Meditatie? Ik heb nog nooit gemediteerd, hoe moet dat?"
"Gewoon, in kleermakerszit, handen op je knieën en ogen dicht denk ik. Ik eet even mijn bord leeg en dan gaan we."Kennelijk deed River het goed, want hij zat nog maar nauwelijks of Cameron zag hem tot haar stomme verbazing loskomen van de grond. De daaropvolgende twintig minuten was ze getuige van een betoverend schouwspel, dat zowel intimiderend was als sprookjesachtig mooi. River hield zijn ogen gesloten en zag niets van wat er om hem heen gebeurde."Kom", zei Cameron terwijl ze langs hem heen liep, "de deur is open."
"Ze sprak tegen me", stamelde River verbouwereerd terwijl hij haar volgde. "In een soort oud taaltje maar heel vriendelijk. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt."In de ruimte waar hij vervloekt was, wandelde Cameron doelgericht naar een van de waterputten.
"Heeft je Egyptische vriend verteld dat je hier moet zijn?", vroeg River.
"Nee, dat lijkt me gewoon. De drie andere bronnen zijn zwart, deze is paars, net als het licht in de gang."Ze sprong en niet veel later schoof er achter River een muur open.
"En? Is er iets gebeurd?", vroeg Cameron toen ze weer boven kwam. "Er zat een schakelaar. Ah, ik zie het al. Ga je mee?""Kijk nou, een soort vergaderruimte", zei Cameron verbaasd. "Ik vraag me af voor wie."En het bleek nog veel gekker, grenzend aan de vergaderruimte vonden ze een badkamer en een slaapkamer. "En dit is geen eeuwenoud bed", oordeelde River, terwijl hij het uitprobeerde. "Heel comfortabel en volgens mij van Ikea. Wat jouw fabeltje over die hologrammen minder ongeloofwaardig maakt dan je je blijkbaar verbeeldde. Er komen hier geregeld mensen."
Cameron negeerde hem en leefde zich ondertussen uit op een stapel puin.Ze vond een sleutelsteen en ze konden verder."Wat is dit voor doolhof!", riep River. "Hoe komen we hier ooit doorheen!"
"Zie je die beelden?", vroeg Cameron droog en River toog meteen aan het werk. Al snel bleek dat het goed uitkwam dat ze samen waren, want het was een heel gepuzzel en eerlijk gezegd vroeg Cameron zich af of het überhaupt in je eentje zou lukken."We zijn een prima team.""Dat is de eerste zaal weer, ik word gek van die tombes! Je wordt constant in rondjes gestuurd."
"Niet de moed laten zakken, het betekent dat we op de goeie weg zijn. Dit is gewoon een short cut voor als we klaar zijn en weer naar buiten willen, net als in de piramide."Een brede trap naar boven voerde naar een overloop en River liet zowaar even zijn angst varen om zijn bewondering uit te spreken over het bouwwerk. "Of het nou eeuwenoud is of van recenter datum, het is erg indrukwekkend."
"Het is eeuwenoud River, geloof me nou maar. Ik vraag me alleen inderdaad af in hoeverre het hier met rust gelaten wordt. Ik heb al langer het idee dat verschillende organisaties hier spelletjes met elkaar spelen en het zou heel goed kunnen dat dit hun decor is."Cameron kreeg een onbestemd gevoel toen ze de volgende ruimte betrad. "Weet je...", zei ze langzaam, "ik denk dat we beter kunnen gaan slapen en morgen fris en uitgerust verder gaan. Het zou me niet verbazen als we er bijna zijn. Alleen is het hier een beetje krap, we gaan terug naar de eerste zaal en zetten de tent op."
River gaapte, ten teken dat hij het een goed idee vond.De volgende ochtend liepen ze terug naar boven en Cameron haalde diep adem.
"Ik denk eigenlijk dat jij het vanaf hier moet overnemen. Deze zoektocht maakte deel uit van een queeste om genezing en het is jouw queeste. Onder geen beding wil ik dat er iets doorbroken wordt omdat ik deuren open die jij zou moeten openen. Je zult even dapper moeten zijn."
River knikte.Wederom was het alsof hij precies wist wat hij moest doen en het leek Cameron wijzer hem nu even alleen te laten.Het bleek allemaal veel sneller te gaan dan ze verwacht had. Ze was druk bezig in een piepklein hok, dat verborgen had gezeten achter de ruimte waar River aan het mediteren was. Ze had een schatkist gevonden die alleen met een sleutelsteen geopend kon worden - wat haar razend nieuwsgierig maakte en gelukkig had ze de juiste sleutel - en net had ze alles eruit gehaald toen ze geroepen werd.
"Cameron, waar zit je!? Het is gelukt, ik ben genezen!"
Snel borg ze alles weg en rende naar hem toe.Die avond waren ze uitgelaten en vrolijk. "We zijn klaar met avonturen", zei Cameron. "De rest van de vakantie doen we het rustig aan. Alleen toeristische en recreatieve dingen en nu echt."
"Mij zul je niet horen protesteren", antwoordde River.Cameron had dan een paar dagen geleden voorgesteld wat afstand van elkaar te nemen op amoureus gebied, in de praktijk kwam daar weinig van terecht en ze vond het prima omdat het zo natuurlijk leek te komen. Nog steeds was ze er niet van overtuigd dat River en zij het zouden redden en nog steeds was ze bang dat ze hun vriendschap op het spel aan het zetten waren, maar het voelde zo ontspannen en oprecht allemaal, dat ze geen zin had er tegen te vechten. Misschien was dit het wel gewoon, liefde. Misschien waren haar verwachtingen te hooggespannen geweest en had het al die tijd pal onder haar neus gelegen.En zo brak de laatste dag van de vakantie aan. Ze besteedden hem door de tempel van Karnak te bezoeken en op een gegeven moment was River Cameron even kwijt."Waar zat je in hemelsnaam?"
"Ik vond een trap naar beneden maar er was niet veel. Een schatkist, wat munten en verder beesten. Maar geen geheime deuren of zo. Niet dat ik daar doorheen zou zijn gegaan natuurlijk!", besloot ze snel. "Maar het was wel een passend afscheid.""Nou ja, afscheid, je komt hier toch weer terug? En dan kun je naar hartelust opdrachten volgen en avonturen beleven. Geen angsthaas die in de weg loopt en zich door mummies laat vervloeken."
Ze lachte. "Je vergeet dat ikzelf ook door een mummie ben vervloekt de vorige keer. En ik vond het heel erg gezellig met je, er is geen enkele reden jezelf zo naar beneden te halen. Het gaf het tombe onderzoeken eigenlijk wel een extra dimensie. Hoe dan ook, ik heb besloten het hierbij te laten wat betreft Egypte. Je woorden hebben me aan het denken gezet, ik denk inderdaad dat avonturiers hier van het kastje naar de muur worden gestuurd door een gehaaide toeristische vereniging. En dat was heerlijk voor zolang het duurde, maar nu heb ik het wel gezien hier.""Deze reis heeft veel voor me betekend, Cameron. Hoe het ook zal lopen tussen ons, het was een geweldige ervaring die niemand ooit nog van me kan afpakken. Je zult me er wel om uitlachen, maar hoewel ik vaak in mijn piepzak zat, hebben die tombes me ook sterker gemaakt. Een overwinning op mezelf die ik nooit bereikt zou hebben zonder jou."Cameron wist niet zo goed hoe ze op zijn woorden moest reageren dus zweeg ze en keek hem alleen vol genegenheid aan, terwijl ze heel even in zijn hand kneep. Toen wandelden ze terug naar de scooters.