Generatie 16 - deel 3, Verliefd
In de vroege avond rijdt Dorian naar Champs les Sims om de honkbal af te leveren.
Daarna gaat hij meteen naar het hotel, eet een hapje en trekt zich dan terug in een van de luxere slaapkamers, die gelukkig vrij is.Na een nacht in een vieze, gebruikte slaapzak zal het een verademing zijn om op een echt matras te kunnen slapen, zelfs al is het een goedkoop matras. Voordat hij in bed stapt, belt hij heel even met het thuisfront."Nog mummies gezien?", vraagt zijn vader.
"Welnee", grijnst Dorian. "Alleen een feeks."
"Wat...?"Lachend verbreekt Dorian de verbinding en belt Milan.
"Meisje? Een mooi meisje?"
Dorian begint opnieuw te lachen. "Nou zeg, weet ik veel. Daar heb ik niet op gelet hoor. Ze liep in de weg, dat is alles wat ik weet."Hoewel het meisje hem nog zo plechtig verzekerd had dat ze zijn pad nooit meer wilde kruisen, blijkt dat makkelijker gezegd dan gedaan. Meteen de volgende ochtend zien ze elkaar weer aan de ontbijttafel en plagerig kijkt Dorian haar aan."Zin in een portie crêpes?"
Vernietigend knijpt ze haar ogen tot spleetjes.
"Kom op, doe niet zo kinderachtig. Zie de humor ervan in. Wat heb ik je nou helemaal geflikt? Ik heb je een honkbal door de neus geboord en die moest ik nog afgeven ook."
"Ja, en een oude vaas. En geld. En gouden munten. En wie weet wat nog meer", antwoordt ze kattig. "Visumpunten!"
"Maar voor de rest niet zo heel veel meer, hoor", knipoogt hij. "Ga zitten en laat het me goedmaken met een smakelijk ontbijt."De crêpes ruiken te lekker, ze kan er geen weerstand aan bieden en schuift mokkend aan.In de weken erna blijft het lauw op avonturengebied. Veel meer dan kikkers vangen voor het restaurant zit er niet in, en uiteindelijk besluit hij maar eens een bezoekje te brengen aan de nectarbrouwerij. Hij heeft nog nooit nectar gedronken, dus geen idee of hij het überhaupt lust, maar hij besluit een paar duurdere flessen te kopen als souvenir."Misschien heeft u zin om zelf eens nectar te maken?", stelt de eigenaresse van de brouwerij voor.
"Kan dat?", roept Dorian. "Maar hoe kom ik aan fruit?"
"Buiten", wijst ze. "We hebben druivenranken en een appelgaard. En als u geluk heeft kunt u misschien ook nog wat limoenen plukken."Een klein uurtje later werpt Dorian zijn oogst in de daartoe bestemde bak en begint te stampen. Iets te enthousiast helaas. Met een smak belandt hij tussen de natte prut.Achter hem klinkt een smakelijk gelach."Oké, dat was erg grappig."
"Lach maar. Als je maar niet denkt dat je ook maar één slokje van me krijgt."
Grinnikend wandelt ze weg. "Aangezien je volgens mij nog nooit iets zelf bereid hebt, vermoed ik dat je brouwsel niet te drinken zal zijn."Dorian trekt zich er niets van aan.
Als het fruit geplet is zet hij de machine aan en gaat onder het genot van een koel glaasje nectar zitten wachten tot het klaar is.
Nectar blijkt erg lekker.Drie flessen levert zijn oogst op.
"Kan ik zo'n machine kopen?", vraagt hij. "Bezorgen jullie ook overzee? Ik wil dit dolgraag meer gaan doen!"
"Ja hoor, dat kan. Ik raad u alleen wel aan ook wat lectuur aan te schaffen. Nectar maken is een ambacht."Nadat hij in de plaatselijke boekwinkel alles over nectar heeft gekocht dat hij kon vinden, wandelt hij naar buiten en loopt andermaal zijn rivale uit de tombe tegen het lijf."Volgens mij moeten we ons nou toch maar eens netjes aan elkaar voorstellen", zegt hij. "Onze paden blijven elkaar op de een of andere manier kruisen. Ik ben Dorian Kobayne."
"Georgie Fox", glimlacht ze. "Die zich momenteel een beetje eenzaam voelt. Je hebt zeker geen zin om wat te eten met me?"
"Ja hoor", knikt Dorian. "Ik heb best honger.""En waarom is Georgie Fox eenzaam?", vraagt hij vriendelijk, als ze na het eten een stukje wandelen en tenslotte plaatsnemen op een bankje.
"Omdat mijn vakantie er bijna op zit en ik eigenlijk niet weet wat ik nu moet gaan doen", zegt ze zacht. "Thuis wacht niemand meer op me, mijn ouders zijn onlangs overleden. Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om terug te keren daar."
"Ik heb je net verteld over Emblesight en je zei dat je van de bergen houdt. Waarom kom je niet onze kant op? Je kunt bij mij logeren tot je een eigen stekje gevonden hebt, geen probleem."
"Echt niet? Weet je het zeker?"
"Ik heb zo vaak mensen over de vloer. Ja, ik weet het zeker", lacht hij.
"Oké", knikt ze aarzelend en begint te lachen. "Oké, Dorian Kobayne, misschien doe ik dat wel."Zodra Dorian thuiskomt na een lange autorit van twee dagen pakt hij zijn telefoon.
"Ik ben er weer, waar zit je?"Even later wandelt hij Lars' Disco-Tech binnen, het is fijn om Milan na al die weken weer te zien.
"Ik heb een hoop te vertellen", begint hij."Dat heb je toch al door de telefoon gedaan?", zegt Milan spottend. "Waar is ze?"Even kijkt Dorian hem verward aan. "Wat bedoel je nou? Georgie? Die komt over een paar dagen, ze moest wat zaken afhandelen thuis."
Er valt een stilte. "Verder nog iets gebeurd dan?", vraagt Milan met een blik die Dorian moeilijk kan peilen.
"Wat is er?", vraagt hij verbouwereerd. Hij heeft geen idee waar hij deze koude douche aan verdiend heeft en eigenlijk ook volstrekt geen zin zijn hersenen erover te pijnigen.
"Luister, ik ben moe", zegt hij dus kortaf. "Ik wilde je graag even zien, da's nu gebeurd. Welterusten."Voordat Milan nog iets heeft kunnen zeggen loopt hij weer naar buiten en rijdt naar huis, waar hij tot 's morgens vroeg computerspelletjes speelt omdat hij toch niet kan slapen.De dagen erna zoekt hij geen contact en ook Milan laat niets van zich horen. En dan staat Georgie op de stoep.
Alles geregeld?", vraagt hij. "Welkom in Emblesight, kom binnen!""Waar slaap ik eigenlijk?", vraagt ze na een rondleiding door het huis. "Ik zie geen logeerkamer. Moet ik mijn tent opzetten?"
"Ben je mal", lacht hij. "Ik heb een heel breed bed, daar passen we makkelijk samen in. Zo doe ik het altijd."
"Jij bent echt een beetje gek geloof ik", schudt ze haar hoofd.
"Wat zeur je nou, we hebben nota bene een smerig tentje gedeeld met elkaar", lacht hij. "In sommige culturen maakt ons dat praktisch man en vrouw."
"Verbeeld je maar niks", snuift ze.En zo trekt Georgie bij hem in en ontmoet al snel de drie zusjes, die nog steeds bijna dagelijks uit school langskomen. Abbey is inmiddels een tiener, die langzamerhand in de gaten heeft gekregen wat Dorian iedere keer bij hen flikt."Je betovert me niet!", sist ze standaard als ze binnenkomt. "Ik doe het zelf!"
En dat doet ze, ook al kan ze vaak wel wat hulp gebruiken."Zo broerlief", kweelt Abbey na een week, "lief meisje hoor. Worden we binnenkort bruidsmeisje?"
"Oh wat fijn, mijn eigen kleine privé Emma Woodhouse. Bemoei jij je nou maar met je eigen zaakjes zusje. Heb jij eigenlijk al een vriendje?"
"Gaat je niks aan!"Lachend werkt hij haar de deur uit, op het moment dat Milan de trap oploopt."Hé, kijk eens wie we daar hebben", zegt Dorian droog. "En met wie heb ik vandaag het genoegen? Dr. Jekyll of Mr. Hyde?"
"Milan is de naam, aangenaam", bromt Milan en loopt langs hem heen naar binnen.
"Glaasje nectar?", biedt Dorian aan. "Die staat hier al twee weken op je te wachten. Zelfgemaakt.""Ik weet dat ik iets heb goed te maken", zegt Milan na een paar slokjes, "maar dit spul is echt niet te zuipen."
Dorian schiet in de lach. "Nee, dit is inderdaad een tikje mislukt. We gooien het weg, ik heb wat beters staan. Zelfgekocht."Ze zitten op de veranda, terwijl de bergen langzaam vervagen en de hemel zich met sterren vult.
Ze spreken niet veel. Ze drinken de fles leeg en ontkurken een tweede en genieten van de stilte en van hoe vanzelfsprekend alles is.
"Waar is Georgie trouwens?", vraagt Milan.
"Die slaapt op de legerbasis. Ze is vorige week begonnen daar en deze week worden alle recruten getraind."Lange tijd is het weer stil, op het vriendelijke tsjirpen na van een krekeltje ergens in het gras pal onder de veranda, en het rustige geklots van het meer in de verte."Wel grappig dat jullie elkaar eerst niet mochten en dat ze nu bij je woont", vervolgt Milan dan. "Is ze aardig?"
"Oh..." Dorian aarzelt even. "Ja, dat is inderdaad wel grappig gelopen. En ja, ze blijkt erg aardig. Achteraf had ik haar best die honkbal gegund."
Hij grinnikt.Even kijkt Milan hem aan en zegt dan met een raar gespannen lachje: "Is onze Dorian verliefd?"
Dorian zucht. "Jeetje, wat zijn jullie voor stelletje koppelaars." Een tijdje zwijgt hij en dan zegt hij zacht: "Ja, onze Dorian is verliefd."Hij staat op en Milan komt naast hem staan.
"Ik denk dat ik maar naar huis ga, het wordt al laat en ik begin de nectar te voelen."
"En hoe is het eigenlijk met het liefdesleven van onze Milan?", vraagt Dorian, de mededeling negerend. "Is onze Milan verliefd?"Milan slikt. "Ik..., dat is gecompliceerd. Daar wil ik het liever niet over hebben."
"Jij begon."
"Sorry. Ik was gewoon benieuwd of er iets speelde tussen jou en dat meisje, ik vind het leuk voor je. Ik zal me er niet mee bemoeien, het zijn mijn zaken niet."Hoewel Milan heeft aangekondigd naar huis te gaan, beweegt hij niet. Roerloos staan ze naast elkaar en kijken uit over het water en de bergen.
En de bonte speeltuin recht beneden hen.
En dan houdt Dorian het niet meer uit. Hij moet kwijt wat hem nu al zo lang kwelt."Ik ben verliefd, maar niet op Georgie. Of op een ander meisje. Want ik val niet op meisjes. Ik val op jongens. Of liever, op een jongen.”
Hij sluit even zijn ogen en ademt diep in. “Op jou."
Hij is er duizelig van - maar dat kan ook van de nectar komen - en kijkt Milan onzeker aan. Die verstijft.Wat Dorian ook voor reactie verwacht had, niet deze ijzige stilte. Hij durft nauwelijks adem te halen.
Eindelijk spreekt Milan. "In mijn tijd onthoofdden ze mannen met dat soort gevoelens", zegt hij.Het is alsof Dorian een klap in zijn gezicht krijgt. "Ah, nou, in mijn tijd gelukkig niet meer. Het spijt me voor je dat ik je met walging vervul, ik hoop wel dat je mijn hoofd op mijn romp laat. Ik ga slapen, je komt er wel uit."Zonder verdere plichtplegingen loopt hij naar binnen en gaat naar boven, waar hij met opeen geklemde kaken in bed kruipt en de dekens over zijn hoofd trekt."Je trekt de verkeerde conclusie", klinkt het heel zacht in het donker. "Ik bedoelde niet dat ik van je walg. Je gevoelens voor mij zijn wederzijds. Wat ik bedoelde, is dat dit gewoon niet makkelijk is voor mij. Ik kom uit een andere tijd. Ik kan dat zo niet even van me afschudden, ik worstel ermee."
En dan, als er geen reactie komt: "Snap je dat?""Nee. Ik weet niet. Ja. Misschien. Je hebt me vreselijk laten schrikken en dat vergeef ik je nooit."Ondanks de spanning moet Milan lachen. Hij wandelt naar het bed, knipt het licht aan, gaat liggen en legt dan heel even liefdevol zijn hand over Dorians gezicht, dat nog steeds de sporen draagt van pijn en shock. Uren liggen ze op bed en praten over dingen die ons niet aangaan. En uiteindelijk vraagt Dorian timide: "Mag ik je kussen?"Milan knikt.Buiten wordt het licht.
Daarna gaat hij meteen naar het hotel, eet een hapje en trekt zich dan terug in een van de luxere slaapkamers, die gelukkig vrij is.Na een nacht in een vieze, gebruikte slaapzak zal het een verademing zijn om op een echt matras te kunnen slapen, zelfs al is het een goedkoop matras. Voordat hij in bed stapt, belt hij heel even met het thuisfront."Nog mummies gezien?", vraagt zijn vader.
"Welnee", grijnst Dorian. "Alleen een feeks."
"Wat...?"Lachend verbreekt Dorian de verbinding en belt Milan.
"Meisje? Een mooi meisje?"
Dorian begint opnieuw te lachen. "Nou zeg, weet ik veel. Daar heb ik niet op gelet hoor. Ze liep in de weg, dat is alles wat ik weet."Hoewel het meisje hem nog zo plechtig verzekerd had dat ze zijn pad nooit meer wilde kruisen, blijkt dat makkelijker gezegd dan gedaan. Meteen de volgende ochtend zien ze elkaar weer aan de ontbijttafel en plagerig kijkt Dorian haar aan."Zin in een portie crêpes?"
Vernietigend knijpt ze haar ogen tot spleetjes.
"Kom op, doe niet zo kinderachtig. Zie de humor ervan in. Wat heb ik je nou helemaal geflikt? Ik heb je een honkbal door de neus geboord en die moest ik nog afgeven ook."
"Ja, en een oude vaas. En geld. En gouden munten. En wie weet wat nog meer", antwoordt ze kattig. "Visumpunten!"
"Maar voor de rest niet zo heel veel meer, hoor", knipoogt hij. "Ga zitten en laat het me goedmaken met een smakelijk ontbijt."De crêpes ruiken te lekker, ze kan er geen weerstand aan bieden en schuift mokkend aan.In de weken erna blijft het lauw op avonturengebied. Veel meer dan kikkers vangen voor het restaurant zit er niet in, en uiteindelijk besluit hij maar eens een bezoekje te brengen aan de nectarbrouwerij. Hij heeft nog nooit nectar gedronken, dus geen idee of hij het überhaupt lust, maar hij besluit een paar duurdere flessen te kopen als souvenir."Misschien heeft u zin om zelf eens nectar te maken?", stelt de eigenaresse van de brouwerij voor.
"Kan dat?", roept Dorian. "Maar hoe kom ik aan fruit?"
"Buiten", wijst ze. "We hebben druivenranken en een appelgaard. En als u geluk heeft kunt u misschien ook nog wat limoenen plukken."Een klein uurtje later werpt Dorian zijn oogst in de daartoe bestemde bak en begint te stampen. Iets te enthousiast helaas. Met een smak belandt hij tussen de natte prut.Achter hem klinkt een smakelijk gelach."Oké, dat was erg grappig."
"Lach maar. Als je maar niet denkt dat je ook maar één slokje van me krijgt."
Grinnikend wandelt ze weg. "Aangezien je volgens mij nog nooit iets zelf bereid hebt, vermoed ik dat je brouwsel niet te drinken zal zijn."Dorian trekt zich er niets van aan.
Als het fruit geplet is zet hij de machine aan en gaat onder het genot van een koel glaasje nectar zitten wachten tot het klaar is.
Nectar blijkt erg lekker.Drie flessen levert zijn oogst op.
"Kan ik zo'n machine kopen?", vraagt hij. "Bezorgen jullie ook overzee? Ik wil dit dolgraag meer gaan doen!"
"Ja hoor, dat kan. Ik raad u alleen wel aan ook wat lectuur aan te schaffen. Nectar maken is een ambacht."Nadat hij in de plaatselijke boekwinkel alles over nectar heeft gekocht dat hij kon vinden, wandelt hij naar buiten en loopt andermaal zijn rivale uit de tombe tegen het lijf."Volgens mij moeten we ons nou toch maar eens netjes aan elkaar voorstellen", zegt hij. "Onze paden blijven elkaar op de een of andere manier kruisen. Ik ben Dorian Kobayne."
"Georgie Fox", glimlacht ze. "Die zich momenteel een beetje eenzaam voelt. Je hebt zeker geen zin om wat te eten met me?"
"Ja hoor", knikt Dorian. "Ik heb best honger.""En waarom is Georgie Fox eenzaam?", vraagt hij vriendelijk, als ze na het eten een stukje wandelen en tenslotte plaatsnemen op een bankje.
"Omdat mijn vakantie er bijna op zit en ik eigenlijk niet weet wat ik nu moet gaan doen", zegt ze zacht. "Thuis wacht niemand meer op me, mijn ouders zijn onlangs overleden. Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om terug te keren daar."
"Ik heb je net verteld over Emblesight en je zei dat je van de bergen houdt. Waarom kom je niet onze kant op? Je kunt bij mij logeren tot je een eigen stekje gevonden hebt, geen probleem."
"Echt niet? Weet je het zeker?"
"Ik heb zo vaak mensen over de vloer. Ja, ik weet het zeker", lacht hij.
"Oké", knikt ze aarzelend en begint te lachen. "Oké, Dorian Kobayne, misschien doe ik dat wel."Zodra Dorian thuiskomt na een lange autorit van twee dagen pakt hij zijn telefoon.
"Ik ben er weer, waar zit je?"Even later wandelt hij Lars' Disco-Tech binnen, het is fijn om Milan na al die weken weer te zien.
"Ik heb een hoop te vertellen", begint hij."Dat heb je toch al door de telefoon gedaan?", zegt Milan spottend. "Waar is ze?"Even kijkt Dorian hem verward aan. "Wat bedoel je nou? Georgie? Die komt over een paar dagen, ze moest wat zaken afhandelen thuis."
Er valt een stilte. "Verder nog iets gebeurd dan?", vraagt Milan met een blik die Dorian moeilijk kan peilen.
"Wat is er?", vraagt hij verbouwereerd. Hij heeft geen idee waar hij deze koude douche aan verdiend heeft en eigenlijk ook volstrekt geen zin zijn hersenen erover te pijnigen.
"Luister, ik ben moe", zegt hij dus kortaf. "Ik wilde je graag even zien, da's nu gebeurd. Welterusten."Voordat Milan nog iets heeft kunnen zeggen loopt hij weer naar buiten en rijdt naar huis, waar hij tot 's morgens vroeg computerspelletjes speelt omdat hij toch niet kan slapen.De dagen erna zoekt hij geen contact en ook Milan laat niets van zich horen. En dan staat Georgie op de stoep.
Alles geregeld?", vraagt hij. "Welkom in Emblesight, kom binnen!""Waar slaap ik eigenlijk?", vraagt ze na een rondleiding door het huis. "Ik zie geen logeerkamer. Moet ik mijn tent opzetten?"
"Ben je mal", lacht hij. "Ik heb een heel breed bed, daar passen we makkelijk samen in. Zo doe ik het altijd."
"Jij bent echt een beetje gek geloof ik", schudt ze haar hoofd.
"Wat zeur je nou, we hebben nota bene een smerig tentje gedeeld met elkaar", lacht hij. "In sommige culturen maakt ons dat praktisch man en vrouw."
"Verbeeld je maar niks", snuift ze.En zo trekt Georgie bij hem in en ontmoet al snel de drie zusjes, die nog steeds bijna dagelijks uit school langskomen. Abbey is inmiddels een tiener, die langzamerhand in de gaten heeft gekregen wat Dorian iedere keer bij hen flikt."Je betovert me niet!", sist ze standaard als ze binnenkomt. "Ik doe het zelf!"
En dat doet ze, ook al kan ze vaak wel wat hulp gebruiken."Zo broerlief", kweelt Abbey na een week, "lief meisje hoor. Worden we binnenkort bruidsmeisje?"
"Oh wat fijn, mijn eigen kleine privé Emma Woodhouse. Bemoei jij je nou maar met je eigen zaakjes zusje. Heb jij eigenlijk al een vriendje?"
"Gaat je niks aan!"Lachend werkt hij haar de deur uit, op het moment dat Milan de trap oploopt."Hé, kijk eens wie we daar hebben", zegt Dorian droog. "En met wie heb ik vandaag het genoegen? Dr. Jekyll of Mr. Hyde?"
"Milan is de naam, aangenaam", bromt Milan en loopt langs hem heen naar binnen.
"Glaasje nectar?", biedt Dorian aan. "Die staat hier al twee weken op je te wachten. Zelfgemaakt.""Ik weet dat ik iets heb goed te maken", zegt Milan na een paar slokjes, "maar dit spul is echt niet te zuipen."
Dorian schiet in de lach. "Nee, dit is inderdaad een tikje mislukt. We gooien het weg, ik heb wat beters staan. Zelfgekocht."Ze zitten op de veranda, terwijl de bergen langzaam vervagen en de hemel zich met sterren vult.
Ze spreken niet veel. Ze drinken de fles leeg en ontkurken een tweede en genieten van de stilte en van hoe vanzelfsprekend alles is.
"Waar is Georgie trouwens?", vraagt Milan.
"Die slaapt op de legerbasis. Ze is vorige week begonnen daar en deze week worden alle recruten getraind."Lange tijd is het weer stil, op het vriendelijke tsjirpen na van een krekeltje ergens in het gras pal onder de veranda, en het rustige geklots van het meer in de verte."Wel grappig dat jullie elkaar eerst niet mochten en dat ze nu bij je woont", vervolgt Milan dan. "Is ze aardig?"
"Oh..." Dorian aarzelt even. "Ja, dat is inderdaad wel grappig gelopen. En ja, ze blijkt erg aardig. Achteraf had ik haar best die honkbal gegund."
Hij grinnikt.Even kijkt Milan hem aan en zegt dan met een raar gespannen lachje: "Is onze Dorian verliefd?"
Dorian zucht. "Jeetje, wat zijn jullie voor stelletje koppelaars." Een tijdje zwijgt hij en dan zegt hij zacht: "Ja, onze Dorian is verliefd."Hij staat op en Milan komt naast hem staan.
"Ik denk dat ik maar naar huis ga, het wordt al laat en ik begin de nectar te voelen."
"En hoe is het eigenlijk met het liefdesleven van onze Milan?", vraagt Dorian, de mededeling negerend. "Is onze Milan verliefd?"Milan slikt. "Ik..., dat is gecompliceerd. Daar wil ik het liever niet over hebben."
"Jij begon."
"Sorry. Ik was gewoon benieuwd of er iets speelde tussen jou en dat meisje, ik vind het leuk voor je. Ik zal me er niet mee bemoeien, het zijn mijn zaken niet."Hoewel Milan heeft aangekondigd naar huis te gaan, beweegt hij niet. Roerloos staan ze naast elkaar en kijken uit over het water en de bergen.
En de bonte speeltuin recht beneden hen.
En dan houdt Dorian het niet meer uit. Hij moet kwijt wat hem nu al zo lang kwelt."Ik ben verliefd, maar niet op Georgie. Of op een ander meisje. Want ik val niet op meisjes. Ik val op jongens. Of liever, op een jongen.”
Hij sluit even zijn ogen en ademt diep in. “Op jou."
Hij is er duizelig van - maar dat kan ook van de nectar komen - en kijkt Milan onzeker aan. Die verstijft.Wat Dorian ook voor reactie verwacht had, niet deze ijzige stilte. Hij durft nauwelijks adem te halen.
Eindelijk spreekt Milan. "In mijn tijd onthoofdden ze mannen met dat soort gevoelens", zegt hij.Het is alsof Dorian een klap in zijn gezicht krijgt. "Ah, nou, in mijn tijd gelukkig niet meer. Het spijt me voor je dat ik je met walging vervul, ik hoop wel dat je mijn hoofd op mijn romp laat. Ik ga slapen, je komt er wel uit."Zonder verdere plichtplegingen loopt hij naar binnen en gaat naar boven, waar hij met opeen geklemde kaken in bed kruipt en de dekens over zijn hoofd trekt."Je trekt de verkeerde conclusie", klinkt het heel zacht in het donker. "Ik bedoelde niet dat ik van je walg. Je gevoelens voor mij zijn wederzijds. Wat ik bedoelde, is dat dit gewoon niet makkelijk is voor mij. Ik kom uit een andere tijd. Ik kan dat zo niet even van me afschudden, ik worstel ermee."
En dan, als er geen reactie komt: "Snap je dat?""Nee. Ik weet niet. Ja. Misschien. Je hebt me vreselijk laten schrikken en dat vergeef ik je nooit."Ondanks de spanning moet Milan lachen. Hij wandelt naar het bed, knipt het licht aan, gaat liggen en legt dan heel even liefdevol zijn hand over Dorians gezicht, dat nog steeds de sporen draagt van pijn en shock. Uren liggen ze op bed en praten over dingen die ons niet aangaan. En uiteindelijk vraagt Dorian timide: "Mag ik je kussen?"Milan knikt.Buiten wordt het licht.