Generatie 20 - deel 7, De bakkerij
Gelukkig werd Saul niet gestraft voor het feit dat hij dit bijzonder slecht had voorbereid.
Toen hij June's replica bij haar arm pakte, haar naar de lift loodste en daarna richting het tijdportaal trok, kwamen ze niemand tegen. En dat was maar goed, want hij had geen idee wat bijvoorbeeld Emit gezegd of gedaan zou hebben als hij er getuige van was geweest dat een van de inwoners van Oasis Landing naar een andere tijd reisde. Saul had er nooit naar gevraagd maar het leek hem niet de bedoeling.Al die tijd had het meisje nog niets gezegd en nu staarde ze als versteend in het witte licht, dat knetterde en suisde.
"Ga maar", spoorde Saul haar aan terwijl hij om haar heen liep. "We gaan naar huis."
Zonder hem aan te kijken stapte ze naar voren.Eenmaal thuis schakelde Saul meteen het portaal uit, dirigeerde het meisje naar de tussenverdieping en vroeg haar daar op hem te wachten.
"Ik... leg je straks alles uit", loog hij, "maar ik moet eerst wat kleren voor je halen want wat je nu aan hebt..., nou ja, je zou teveel opvallen."'June' keek hem emotieloos aan en bleef alleen achter.
Ze bekeek de verschillende kamers en eindigde voor de spiegel, waar ze lange tijd naar zichzelf staarde.Een uur later had Saul haar nieuwe kleren gebracht - gelukkig wist de verkoopster wat hij bedoelde met "eh, zo'n beetje het postuur van mijn moeder zeg maar" - en die trok ze braaf aan. Toen ze naar beneden kwam zag Saul tot zijn verbazing dat ze ook al haar make-up verwijderd had.
"Je... waarom heb je dat gedaan?", stamelde hij verbaasd.
"Dat hoort bij haar", antwoordde ze met een scherpe stem. "Ik wil mijn haar ook anders.""Dat komt nog wel", zei hij, terwijl een licht onrustig gevoel zich van hem meester maakte.
Het bestaan van haar origineel was het meisje dus duidelijk niet ontgaan en blijkbaar wilde ze zich daar tegen afzetten. Saul kreeg het steeds benauwder en een moment hoopte hij dat de echte June de daad bij het woord zou voegen. Dat ze de hele boel inderdaad zou laten resetten en alles simpelweg nooit gebeurd zou zijn.Maar voorlopig zat de replica nog naast hem en staarde met grote ogen naar Bryony, die lief in een hoek zat te spelen en zich niets aantrok van wat er om haar heen gebeurde."Is dat je kind?", vroeg het meisje na een korte stilte.
"Min of meer ja", knikte Saul. "Ze is... nou ja, een beetje ingewikkeld verhaal, ik vertel het je nog wel eens."
Opnieuw werd het stil.De daaropvolgende weken verliepen vreemd. Het meisje sprak nauwelijks een woord en leek hem te ontlopen en ook Saul had geen idee wat hij tegen haar moest zeggen. Hij stortte zich dus op zijn werk, ook thuis, en verkeerde in een constante toestand van opperste beklemming.Gelukkig maakte het meisje geen aanstalten naar buiten te gaan waardoor mensen vragen zouden kunnen gaan stellen. Ze bracht hele dagen door met lezen en zodra Saul dat in de gaten had zorgde hij dat er voldoende boeken in huis waren. Hij had geen idee wat er precies mee gekloond was, zo ver reikte de informatie in zijn alchemieboek niet. 'Uiterlijke en karakterologische gelijkenis' werden genoemd, hoewel er op dat laatste gebied een paar kanttekeningen stonden waar Saul bewust een beetje overheen gelezen had.Maar hoe zat het met haar geheugen? Ze kon praten, dus blanco als een baby was ze niet. In hoeverre echter waren er herinneringen aan Oasis Landing mee gekloond? En aan haar man? Haar kinderen?
Als dat al zo was, dan liet ze er niets van merken. Ze hield haar mond en las.Eten deden ze apart en slapen uiteraard ook.
Saul had zijn bed aan haar afgestaan en sliep in een logeerbed in een koud klein kamertje naast de trap naar de vliering.
De enige met wie ze af en toe contact maakte was Bryony, hoewel dat niet heel veel verder ging dan een beetje spelen.Toen het meisje een maand bij hen in huis was besloot Saul eens te onderzoeken of hij een beeld kon krijgen van wat haar eigenlijk interesseerde. "Je kunt niet je hele leven binnen blijven", probeerde hij voorzichtig. "Misschien is het slim als je een baantje zoekt maar dan moeten we eerst weten wat bij je past."Zonder protesteren nam ze plaats in de hersenscanner en na een aantal testen ontdekte hij hoe haar gedachten telkens bleven kleven aan recepten en alles wat met koken te maken had. Dat verbaasde hem, omdat hij in Oasis Landing nog nooit iemand in een keuken had zien staan. Behalve dan om synthetische maaltijden uit een apparaat te trekken die nergens naar smaakten. Hij merkte dat het meisje er zelf ook van opleefde, alsof er iets werd aangeboord dat altijd verborgen was gebleven. Meteen de volgende dag kocht hij alle kookboeken die hij kon vinden en verwijderde Number One's kookchip, om te voorkomen dat die de koelkast constant vulde.De winter viel. Bryony begon een bijdehante kleuter te worden die steeds vaker buiten wilde zijn en Number One's goede zorgen nauwelijks nog nodig had, dus Saul begon wandelingetjes met haar te maken. Een bezoekje aan opa en oma, die slechts tien minuten lopen weg woonden, was een favoriete bestemming.Op een avond wandelde Saul de kamer in waar zijn gaste zoals altijd met haar neus in een kookboek zat, toen hem opviel hoe haar geverfde haar begon uit te groeien. "Je bent blond", zei hij en even trok er een gevoel van vertedering door hem heen. Ze was dus blond.
Het meisje stond op en keek hem aan. "Mag ik het al verven?", vroeg ze. "Ik wil het anders."
Hij knikte. "Ja, dat wilde je meteen al en dit is geen gezicht, we gaan naar de kapper."Gespannen als een veer liep Saul met haar door het centrum van Dragan Glaenn. Het was onmogelijk het meisje voor altijd verborgen te houden wist hij, maar hij had eigenlijk volstrekt geen verhaal klaar als iemand zou vragen wie ze was. Iets vaags rond 'een studievriendin', heel veel gedetailleerder was zijn uitvlucht niet. Maar de kapper slikte die omschrijving als zoete koek en begon daarna honderduit te babbelen over de kou en de hevige sneeuwval van afgelopen nacht, blondeerde haar haren en knipte het in een kort vlot model.Gesterkt door deze ervaring besloot Saul het meisje mee te nemen naar de plaatselijke bakkerij om iets lekkers te halen voor bij de koffie.
June was gewoon een studiegenote, dat zou hij zijn ouders ook vertellen, en ze was hierheen gekomen om een huisje en een baantje te zoeken. Dat ze niet heel veel meer kon dan lezen en lekker koken zou hopelijk niet al te zeer opvallen. Ze zei toch nooit een stom woord."Ze is erg verlegen", dat zou hij zeggen.
Hij hoopte maar dat ze dat spelletje mee zou spelen, nog steeds had hij geen idee hoeveel ze nou precies wist van wat er gebeurd was of wat haar oorsprong was.Terwijl Saul meteen naar de vitrine wandelde om te kijken wat de keuze was, bleef zij in een hoekje staan en keek met grote ogen rond, tot de eigenaresse van de winkel - Chloe O'Reilly - naar haar toe wandelde en haar aansprak. "Kan ik u van dienst zijn? U bent nieuw in ons dorp?"
Even leek het meisje te schrikken, maar toen wees ze naar het gebak.
"Dat ziet er lekker uit allemaal", zei ze. "Ik hou van koken, kunt u misschien hulp gebruiken?"
Saul draaide zich verbaasd om, na weken van passieve zwijgzaamheid kwam dit vertoon van initiatief volkomen onverwacht."Om eerlijk te zijn ja", antwoordde Chloe. "Ik heb het tegenwoordig zo druk met mijn kookblog dat ik inderdaad al een tijdje op zoek ben naar iemand. Ben je een beetje handig met bakken?"
In plaats van te antwoorden wandelde het meisje rechtstreeks naar de oven die zich achter de toonbank bevond, haalde brutaal ingrediënten uit de koelkast en ging ongevraagd aan de slag. Om na een uur een appeltaart tevoorschijn te toveren die kennelijk naar tevredenheid was, want ze werd met onmiddellijke ingang aangenomen.Nu zijn logé een baantje had en in de openbaarheid was getreden, veranderde er iets. Het verhaal dat ze een studiegenote was werd algemeen en zonder verdere lastige vragen aanvaard - waarom zou je zoiets verzinnen - en het beklemmende gevoel dat Saul sinds haar creatie geplaagd had begon langzaam af te nemen. Zodra ze een beetje geld had kon ze verhuizen en hier haar eigen leven gaan leiden, geen haan die er verder meer naar zou kraaien.Een ding zat Saul echter wel dwars: hij miste Oasis Landing en hij miste June. De echte June, die ergens ver in de toekomst woedend op hem was - terecht - en die hij nimmer meer zou zien omdat hij dat nu eenmaal beloofd had. Haar kloon creëren had hem niet opgeleverd waar hij op gehoopt had. Ook al leek ze als twee druppels water op het origineel, geen enkel moment bracht ze dezelfde kriebels bij hem teweeg.Saul had besloten ook Number One niet langer te verbergen voor de buitenwereld. Met zijn universitaire achtergrond keek niemand ervan op dat hij een robot in elkaar had gesleuteld op zijn zolder en hij zorgde ervoor dat het vaag bleef wat ze werkelijk allemaal kon. Zo werd ze een nuttige hulp in de bakkerij zonder dat de klanten daar flauw benul van hadden, wat met name de overige bakhulpen goed uitkwam. Ze hoefden weinig te doen, de vitrine's werden continu aangevuld.Dat de bakkerij op een gegeven moment volledig op de inzet van Sauls illustere huisgenoten draaide was een ontwikkeling die Chloe ontging omdat June zich er nooit over beklaagde. Alsof ze simpelweg niet besefte dat er flink misbruik gemaakt werd van de situatie.Aan het einde van de winter naderde het moment dat Bryony haar zesde verjaardag zou vieren. Met June kon ze het intussen goed vinden. In toenemende mate nam die heel veel taken over van Number One en vertroetelde het kleine meisje alsof het haar eigen dochter was. Vaak leverde dat boos gesputter op bij de robot, zodat Saul op een gegeven moment de betreffende eigenschapschip maar verwijderde. Bryony leek er geen moeite mee te hebben, gevoelsmatig gaf ze kennelijk toch de voorkeur aan een levend wezen om voor haar te zorgen.Ook in de keuken was Number One niet meer nodig. Kokkerellen bleek geen bevlieging voor June. Nog steeds verslond ze kookboeken en soms betrapte Saul haar er zelfs op dat ze recepten helemaal opnieuw las. Kennelijk voerde de liefde voor de keuken verder dan het bakken en braden alleen."Over een maand is Bryony jarig", zei ze op een avond tegen Saul toen die de vuilnisbak kwam legen. "Ze wil graag een fiets, zullen we die een keer gaan uitzoeken? En ik ben van plan een enorme chocoladetaart voor haar te maken, als verrassing. Ik ben al aan het oefenen."
Saul was zo verbouwereerd dat hij vergat iets terug te zeggen. In plaats daarvan staarde hij haar een beetje schaapachtig aan, kleunde tegen de deurpost en verliet toen verward mompelend de keuken.June begon zich duidelijk steeds meer betrokken op te stellen en Saul vond het eigenlijk wel heel interessant om te aanschouwen. Was het mogelijk dat de replica als een lege schil begonnen was, maar nu in razend tempo June's persoonlijkheid ontwikkelde? Er was overduidelijk iets aan het veranderen. Ook in de winkel, waar ze op een middag Chloe aansprak om zich erover te beklagen dat er weinig werk uit de handen van haar collega's kwam."Dat is dan je eigen schuld", zei Chloe koel. "Als jij alles voor hen uit handen neemt is het geen wonder dat zij dat prima vinden."
"Daarover verschillen we dan van mening", antwoordde June en besprak het later kribbig met Saul."Ik begrijp niet waarom het logisch is niets meer uit te voeren alleen omdat een ander ijverig is", zei ze. "Het is nog zonde van het salaris dat ze krijgen ook. Eigenlijk zou de winkel prima kunnen draaien met mij, Number One en een verkoopster. Maar Chloe wil niet naar me luisteren."Later dacht Saul erover na. Hij vond het leuk dat June haar plek gevonden had, eigenlijk zou het ideaal zijn als ze haar eigen winkeltje zou kunnen draaien, helemaal naar eigen inzicht. Daar was echter geld voor nodig. Geld dat hij niet had, maar waar hij misschien wel aan zou kunnen komen.
Toen hij June's replica bij haar arm pakte, haar naar de lift loodste en daarna richting het tijdportaal trok, kwamen ze niemand tegen. En dat was maar goed, want hij had geen idee wat bijvoorbeeld Emit gezegd of gedaan zou hebben als hij er getuige van was geweest dat een van de inwoners van Oasis Landing naar een andere tijd reisde. Saul had er nooit naar gevraagd maar het leek hem niet de bedoeling.Al die tijd had het meisje nog niets gezegd en nu staarde ze als versteend in het witte licht, dat knetterde en suisde.
"Ga maar", spoorde Saul haar aan terwijl hij om haar heen liep. "We gaan naar huis."
Zonder hem aan te kijken stapte ze naar voren.Eenmaal thuis schakelde Saul meteen het portaal uit, dirigeerde het meisje naar de tussenverdieping en vroeg haar daar op hem te wachten.
"Ik... leg je straks alles uit", loog hij, "maar ik moet eerst wat kleren voor je halen want wat je nu aan hebt..., nou ja, je zou teveel opvallen."'June' keek hem emotieloos aan en bleef alleen achter.
Ze bekeek de verschillende kamers en eindigde voor de spiegel, waar ze lange tijd naar zichzelf staarde.Een uur later had Saul haar nieuwe kleren gebracht - gelukkig wist de verkoopster wat hij bedoelde met "eh, zo'n beetje het postuur van mijn moeder zeg maar" - en die trok ze braaf aan. Toen ze naar beneden kwam zag Saul tot zijn verbazing dat ze ook al haar make-up verwijderd had.
"Je... waarom heb je dat gedaan?", stamelde hij verbaasd.
"Dat hoort bij haar", antwoordde ze met een scherpe stem. "Ik wil mijn haar ook anders.""Dat komt nog wel", zei hij, terwijl een licht onrustig gevoel zich van hem meester maakte.
Het bestaan van haar origineel was het meisje dus duidelijk niet ontgaan en blijkbaar wilde ze zich daar tegen afzetten. Saul kreeg het steeds benauwder en een moment hoopte hij dat de echte June de daad bij het woord zou voegen. Dat ze de hele boel inderdaad zou laten resetten en alles simpelweg nooit gebeurd zou zijn.Maar voorlopig zat de replica nog naast hem en staarde met grote ogen naar Bryony, die lief in een hoek zat te spelen en zich niets aantrok van wat er om haar heen gebeurde."Is dat je kind?", vroeg het meisje na een korte stilte.
"Min of meer ja", knikte Saul. "Ze is... nou ja, een beetje ingewikkeld verhaal, ik vertel het je nog wel eens."
Opnieuw werd het stil.De daaropvolgende weken verliepen vreemd. Het meisje sprak nauwelijks een woord en leek hem te ontlopen en ook Saul had geen idee wat hij tegen haar moest zeggen. Hij stortte zich dus op zijn werk, ook thuis, en verkeerde in een constante toestand van opperste beklemming.Gelukkig maakte het meisje geen aanstalten naar buiten te gaan waardoor mensen vragen zouden kunnen gaan stellen. Ze bracht hele dagen door met lezen en zodra Saul dat in de gaten had zorgde hij dat er voldoende boeken in huis waren. Hij had geen idee wat er precies mee gekloond was, zo ver reikte de informatie in zijn alchemieboek niet. 'Uiterlijke en karakterologische gelijkenis' werden genoemd, hoewel er op dat laatste gebied een paar kanttekeningen stonden waar Saul bewust een beetje overheen gelezen had.Maar hoe zat het met haar geheugen? Ze kon praten, dus blanco als een baby was ze niet. In hoeverre echter waren er herinneringen aan Oasis Landing mee gekloond? En aan haar man? Haar kinderen?
Als dat al zo was, dan liet ze er niets van merken. Ze hield haar mond en las.Eten deden ze apart en slapen uiteraard ook.
Saul had zijn bed aan haar afgestaan en sliep in een logeerbed in een koud klein kamertje naast de trap naar de vliering.
De enige met wie ze af en toe contact maakte was Bryony, hoewel dat niet heel veel verder ging dan een beetje spelen.Toen het meisje een maand bij hen in huis was besloot Saul eens te onderzoeken of hij een beeld kon krijgen van wat haar eigenlijk interesseerde. "Je kunt niet je hele leven binnen blijven", probeerde hij voorzichtig. "Misschien is het slim als je een baantje zoekt maar dan moeten we eerst weten wat bij je past."Zonder protesteren nam ze plaats in de hersenscanner en na een aantal testen ontdekte hij hoe haar gedachten telkens bleven kleven aan recepten en alles wat met koken te maken had. Dat verbaasde hem, omdat hij in Oasis Landing nog nooit iemand in een keuken had zien staan. Behalve dan om synthetische maaltijden uit een apparaat te trekken die nergens naar smaakten. Hij merkte dat het meisje er zelf ook van opleefde, alsof er iets werd aangeboord dat altijd verborgen was gebleven. Meteen de volgende dag kocht hij alle kookboeken die hij kon vinden en verwijderde Number One's kookchip, om te voorkomen dat die de koelkast constant vulde.De winter viel. Bryony begon een bijdehante kleuter te worden die steeds vaker buiten wilde zijn en Number One's goede zorgen nauwelijks nog nodig had, dus Saul begon wandelingetjes met haar te maken. Een bezoekje aan opa en oma, die slechts tien minuten lopen weg woonden, was een favoriete bestemming.Op een avond wandelde Saul de kamer in waar zijn gaste zoals altijd met haar neus in een kookboek zat, toen hem opviel hoe haar geverfde haar begon uit te groeien. "Je bent blond", zei hij en even trok er een gevoel van vertedering door hem heen. Ze was dus blond.
Het meisje stond op en keek hem aan. "Mag ik het al verven?", vroeg ze. "Ik wil het anders."
Hij knikte. "Ja, dat wilde je meteen al en dit is geen gezicht, we gaan naar de kapper."Gespannen als een veer liep Saul met haar door het centrum van Dragan Glaenn. Het was onmogelijk het meisje voor altijd verborgen te houden wist hij, maar hij had eigenlijk volstrekt geen verhaal klaar als iemand zou vragen wie ze was. Iets vaags rond 'een studievriendin', heel veel gedetailleerder was zijn uitvlucht niet. Maar de kapper slikte die omschrijving als zoete koek en begon daarna honderduit te babbelen over de kou en de hevige sneeuwval van afgelopen nacht, blondeerde haar haren en knipte het in een kort vlot model.Gesterkt door deze ervaring besloot Saul het meisje mee te nemen naar de plaatselijke bakkerij om iets lekkers te halen voor bij de koffie.
June was gewoon een studiegenote, dat zou hij zijn ouders ook vertellen, en ze was hierheen gekomen om een huisje en een baantje te zoeken. Dat ze niet heel veel meer kon dan lezen en lekker koken zou hopelijk niet al te zeer opvallen. Ze zei toch nooit een stom woord."Ze is erg verlegen", dat zou hij zeggen.
Hij hoopte maar dat ze dat spelletje mee zou spelen, nog steeds had hij geen idee hoeveel ze nou precies wist van wat er gebeurd was of wat haar oorsprong was.Terwijl Saul meteen naar de vitrine wandelde om te kijken wat de keuze was, bleef zij in een hoekje staan en keek met grote ogen rond, tot de eigenaresse van de winkel - Chloe O'Reilly - naar haar toe wandelde en haar aansprak. "Kan ik u van dienst zijn? U bent nieuw in ons dorp?"
Even leek het meisje te schrikken, maar toen wees ze naar het gebak.
"Dat ziet er lekker uit allemaal", zei ze. "Ik hou van koken, kunt u misschien hulp gebruiken?"
Saul draaide zich verbaasd om, na weken van passieve zwijgzaamheid kwam dit vertoon van initiatief volkomen onverwacht."Om eerlijk te zijn ja", antwoordde Chloe. "Ik heb het tegenwoordig zo druk met mijn kookblog dat ik inderdaad al een tijdje op zoek ben naar iemand. Ben je een beetje handig met bakken?"
In plaats van te antwoorden wandelde het meisje rechtstreeks naar de oven die zich achter de toonbank bevond, haalde brutaal ingrediënten uit de koelkast en ging ongevraagd aan de slag. Om na een uur een appeltaart tevoorschijn te toveren die kennelijk naar tevredenheid was, want ze werd met onmiddellijke ingang aangenomen.Nu zijn logé een baantje had en in de openbaarheid was getreden, veranderde er iets. Het verhaal dat ze een studiegenote was werd algemeen en zonder verdere lastige vragen aanvaard - waarom zou je zoiets verzinnen - en het beklemmende gevoel dat Saul sinds haar creatie geplaagd had begon langzaam af te nemen. Zodra ze een beetje geld had kon ze verhuizen en hier haar eigen leven gaan leiden, geen haan die er verder meer naar zou kraaien.Een ding zat Saul echter wel dwars: hij miste Oasis Landing en hij miste June. De echte June, die ergens ver in de toekomst woedend op hem was - terecht - en die hij nimmer meer zou zien omdat hij dat nu eenmaal beloofd had. Haar kloon creëren had hem niet opgeleverd waar hij op gehoopt had. Ook al leek ze als twee druppels water op het origineel, geen enkel moment bracht ze dezelfde kriebels bij hem teweeg.Saul had besloten ook Number One niet langer te verbergen voor de buitenwereld. Met zijn universitaire achtergrond keek niemand ervan op dat hij een robot in elkaar had gesleuteld op zijn zolder en hij zorgde ervoor dat het vaag bleef wat ze werkelijk allemaal kon. Zo werd ze een nuttige hulp in de bakkerij zonder dat de klanten daar flauw benul van hadden, wat met name de overige bakhulpen goed uitkwam. Ze hoefden weinig te doen, de vitrine's werden continu aangevuld.Dat de bakkerij op een gegeven moment volledig op de inzet van Sauls illustere huisgenoten draaide was een ontwikkeling die Chloe ontging omdat June zich er nooit over beklaagde. Alsof ze simpelweg niet besefte dat er flink misbruik gemaakt werd van de situatie.Aan het einde van de winter naderde het moment dat Bryony haar zesde verjaardag zou vieren. Met June kon ze het intussen goed vinden. In toenemende mate nam die heel veel taken over van Number One en vertroetelde het kleine meisje alsof het haar eigen dochter was. Vaak leverde dat boos gesputter op bij de robot, zodat Saul op een gegeven moment de betreffende eigenschapschip maar verwijderde. Bryony leek er geen moeite mee te hebben, gevoelsmatig gaf ze kennelijk toch de voorkeur aan een levend wezen om voor haar te zorgen.Ook in de keuken was Number One niet meer nodig. Kokkerellen bleek geen bevlieging voor June. Nog steeds verslond ze kookboeken en soms betrapte Saul haar er zelfs op dat ze recepten helemaal opnieuw las. Kennelijk voerde de liefde voor de keuken verder dan het bakken en braden alleen."Over een maand is Bryony jarig", zei ze op een avond tegen Saul toen die de vuilnisbak kwam legen. "Ze wil graag een fiets, zullen we die een keer gaan uitzoeken? En ik ben van plan een enorme chocoladetaart voor haar te maken, als verrassing. Ik ben al aan het oefenen."
Saul was zo verbouwereerd dat hij vergat iets terug te zeggen. In plaats daarvan staarde hij haar een beetje schaapachtig aan, kleunde tegen de deurpost en verliet toen verward mompelend de keuken.June begon zich duidelijk steeds meer betrokken op te stellen en Saul vond het eigenlijk wel heel interessant om te aanschouwen. Was het mogelijk dat de replica als een lege schil begonnen was, maar nu in razend tempo June's persoonlijkheid ontwikkelde? Er was overduidelijk iets aan het veranderen. Ook in de winkel, waar ze op een middag Chloe aansprak om zich erover te beklagen dat er weinig werk uit de handen van haar collega's kwam."Dat is dan je eigen schuld", zei Chloe koel. "Als jij alles voor hen uit handen neemt is het geen wonder dat zij dat prima vinden."
"Daarover verschillen we dan van mening", antwoordde June en besprak het later kribbig met Saul."Ik begrijp niet waarom het logisch is niets meer uit te voeren alleen omdat een ander ijverig is", zei ze. "Het is nog zonde van het salaris dat ze krijgen ook. Eigenlijk zou de winkel prima kunnen draaien met mij, Number One en een verkoopster. Maar Chloe wil niet naar me luisteren."Later dacht Saul erover na. Hij vond het leuk dat June haar plek gevonden had, eigenlijk zou het ideaal zijn als ze haar eigen winkeltje zou kunnen draaien, helemaal naar eigen inzicht. Daar was echter geld voor nodig. Geld dat hij niet had, maar waar hij misschien wel aan zou kunnen komen.