Generatie 14 - deel 2, Casanova
Elijah kon er geen nacht minder om slapen dat Carol kwaad op hem was en hij peinsde er niet over om de relatie te herstellen. Hij vond zelf dat hij volkomen duidelijk was in de manier waarop hij zijn liefdesleven leidde - hij wekte nooit valse verwachtingenen - en wie daar niet tegen kon moest vooral ophoepelen.Wat hij wel vervelend vond, was dat hij de laatste tijd steeds vaker anonieme telefoontjes kreeg. Zo'n vijf keer per dag werd hij gebeld door iemand, die het kennelijk als een vrome taak zag om hem steeds opnieuw - in beleefde bewoordingen weliswaar - op zijn wangedrag te wijzen.
"U verslindt vrouwen zoals een ander ijsjes eet", klonk het verbeten. "Elke keer een ander smaakje. U bent een gruwelijk voorbeeld voor de jeugd van Emblesight."Elijah liet zich er niet door intimideren. Zijn zaken waren zijn eigen zaken en dat ging niemand iets aan. De mobiele ijscokar voer er intussen wel bij, want Elijah was niet vies van een beetje provocatie.Niet lang na het incident met Carol raakte hij op een middag om duistere redenen in de bibliotheek verzeild. Letterlijk, want Elijah was helemaal geen lezer en sinds de verplichte boekenlijst op school had hij geen boek meer aangeraakt. Het waren dan ook niet de kasten vol leesvoer die zijn aandacht trokken."Hé, een nieuwe", dacht hij belangstellend en liep achter haar aan de leeszaal in om zich charmant te introduceren. Na hun eerste vluchtige oogcontact keurde ze hem echter geen blik meer waardig, trok een boek uit de kast en ging aan een tafel zitten. Elijah deed hetzelfde, zat een poosje en na een kwartiertje vertrok hij weer. Zo mooi was ze niet.Intussen had hij binnen de gemeenschap de status 'Casanova' bereikt en langzamerhand begon hij - tot zijn eigen verbazing - een markante figuur te worden in Emblesight. 'De piraat', 'de ladykiller', 'de man met de gitaar'.Elijah was van nature niet ijdel en hij vond het vrij belachelijk dat hij zo de aandacht trok met zaken die in feite niks om het lijf hadden en waar hij helemaal geen moeite voor deed.Sinds kort had hij er een hobby bij. Elke keer wanneer hij het rode meisje ergens zag volgde hij haar een tijdje. Hij had geen idee waarom hij dat deed, maar iets in haar intrigeerde hem. Ze was een duidelijke eenling, net als hij, en ging compleet haar eigen gangetje. Hij vond het gewoon leuk om haar te observeren. Op een middag trof hij haar in het park aan, waar ze in haar eentje stond te Koning Kegelen en zwijgend ging hij op een bankje zitten. Plotseling ging ze rechtop staan, keek hem recht aan en liep op hem af. Hij stond op en wilde het park verlaten, toen ze met een heldere stem zei: "Het lijkt wel of je mij volgt." Het klonk eerder een beetje verlegen dan beschuldigend."Oh?", zei hij. "En waarom zou ik dat doen?"Voordat ze kon antwoorden klonk een bekende stem achter hem.
"Negeer hem maar liever, Robyn, dit is inderdaad mijn jongste broer waar we je steeds voor waarschuwen."Verbaasd draaide Elijah zich om en zag zijn oudste broer, met Jersey op zijn arm. Het meisje liep op Samuel af en samen keken ze hem aan.
"Wáárschuwen nogal liefs, toe maar", smaalde Elijah. "Nou, wees gerust, de komende vijf weken zit ik in Egypte, dus dan heeft niemand last van me. De groeten."
"Heel veel plezier!" Het leek wel of ze hem uitlachten.Tegen de avond kwam hij aan in Al Simhara en meteen de volgende ochtend keerde hij terug naar de piramide van het Brandende Zand om zijn missie daar te vervolgen. De tombe deed zijn naam eer aan, de hele dag omzeilde Elijah vuurvallen of doorkruiste ze. Eenmaal vloog hij in brand en het koste hem drie ingeblikte douches om de vlammen te doven.Hierna werd hij iets voorzichtiger.Misschien kwam het door al het vuur, maar 's avonds laat was hij doodmoe en even kreeg hij een visioen van het meisje Robyn, met haar vuurrode piekhaar. En haar grote groenblauwe ogen. En een klein ogenblik voelde hij zich op een onbehaaglijke manier een beetje eenzaam."Ik ben moe geloof ik", dacht hij geërgerd, zette zijn tent op en ging slapen.De volgende ochtend voelde hij zich inderdaad stukken beter en ineens zat alles ook mee. De struiken die gisteren nog leeg waren geweest, bleken nu beladen met de vlamvruchten die hij moest meenemen. Na ook de rest van de tombe te hebben verkend en van zijn schatten ontdaan, bereikte hij tegen de avond de uitgang.In de weken erna dompelde hij zich onder in de opdrachten die elkaar in rad tempo opvolgden en veroorzaakte in het voorbijgaan meerdere echtelijke ruzies. Verder liep hij op een ongelukkig moment Nabila tegen het lijf, die hem op dezelfde manier verwijten begon te maken als Carol in de discotheek had gedaan."Het spijt me ontzettend", gromde Elijah op een toon die weinig berouw verried, "maar hou alsjeblieft wel je handen thuis."Langzamerhand werd hem duidelijk dat Al Simhara geplaagd werd door een geheime organisatie die zich Morcucorp noemde. En had hij zich aanvankelijk vooral in het avontuur gestort voor de spanning, nu begon hij in de gaten te krijgen dat hij er ook een algemeen doel mee diende. Ergens gaf hem dat veel meer voldoening.Bovendien begon hij in te zien dat de mannen van Al Simhara hem beter gezind waren, wanneer hij hun vrouwen met rust liet. En op die manier kreeg hij toestemming om kelders en bibliotheken te doorzoeken, die anders gesloten zouden zijn gebleven.Aan de vooravond van zijn vertrek kreeg hij de opdracht om door te dringen tot het hart van de organisatie. Even twijfelde hij. Misschien was het slimmer om dat een volgende keer te doen, wat als hij in de val liep? Hij besloot echter het er toch maar op te wagen en nog geen dag later bereikte hij tot zijn verbazing zijn einddoel al.Hij stopte een pakketje in een kist, hackte de hoofdcomputer van de grote baas - iets wat hem trouwens een enorme kick gaf - en ruim op tijd was hij op het vliegveld en vloog terug naar huis.Zodra hij Frodo bij zijn ouders had opgehaald en samen met zijn plunjezak thuis had afgeleverd, reed hij naar de bibliotheek. Hij had geluk."Ah, je bent weer terug", stelde ze vast zonder op te kijken uit haar boek.
"Woon je hier of zo?", lachte hij.
"Ik kan me geen boeken veroorloven en ik hou van lezen. Dus bijna wel, ja."
"Heb je misschien zin om een hapje met me te eten?", vroeg hij.
Verbaasd keek ze hem aan, haalde toen haar schouders op, klapte haar boek dicht en ging met hem mee.Ze aten buiten en het was heel gezellig, tot het moment dat ze haar bestek neerlegde en ineens op vrij heftige toon tegen hem zei: "Maar je moet niet denken dat ik iets met je begin, want dat doe ik echt niet! Je ouders en je broer hebben me zo'n beetje over je verteld en ik hoor het overal. Ik wil best vrienden met je zijn, maar meer niet."Het valt niet te beschrijven hoe diep ze hem beledigde, maar aan de buitenkant was dat niet te zien.
"Waarom zou ik jou versieren?", vroeg hij op een toon die oprechte verbazing suggereerde.
"Nou...", stamelde ze.
"Ik versier vrouwen, geen clowntjes."Hij zag hoe ze diep rood kleurde en haar ogen strak op haar bord richtte.
"Oh, dat vindt je niet prettig om te horen? Terwijl het je zou moeten geruststellen. Vrouwen lopen gevaar. Clowntjes niet. Je bent dus veilig."
Hij legde ook zijn bestek neer, stond op en ging zonder verder nog iets te zeggen naar huis."De wereld is gek geworden, Frodo", zei hij even later. "Vanaf nu is het alleen jij en ik. De rest kan me gestolen worden."De hele nacht lag hij echter wakker en in de loop van de volgende dag bouwde hij zo'n staat van woede op, dat hij uiteindelijk naar Samuel reed. Die kwam net terug van zijn werk en liet gelaten de scheldkanonnade over zich heen komen die zijn broertje voor hem in petto had."Ben je klaar?", vroeg hij, toen Elijah eindelijk stil viel.
"Is oom Eizja boos?", vroeg Jersey met grote ogen aan haar vader.
"Ja lieverd, oom Elijah is boos. Maar oom Elijah kan de pot op."En toen rechtstreeks tegen zijn broer: "Ik weet niet wat er ineens zo interessant is aan Robyn voor jou, ze is volstrekt je type niet. Ik neem aan dat ze een soort uitdaging vormt omdat ze niet meteen toehapt? Hoe dan ook, het is een heel verlegen en timide meisje. Ze is hier pas komen wonen en papa en mama hebben haar min of meer onder hun hoede genomen, ze zijn praktisch buren. Wij schamen ons allemaal dood voor jouw gedrag en we zijn helemaal niet blij dat je je pijlen nu kennelijk op haar hebt gericht. Ga alsjeblieft snel terug naar die types uit Lars' Disco-Tech, dat is meer jouw stijl."Elijah was volkomen overdonderd door de uitval van zijn broer, die hij nog nooit boos had meegemaakt. Hij zei helemaal niks meer, maar vertrok. In de periode daarna raakte de plaatselijke discotheek een klant kwijt. Elijah sloot zich min of meer op in zijn huis en sprak alleen nu en dan met zijn vriend Jimmy af in het park. "Ik begrijp het niet", zei de jonge groenling. "Waarom laat je je zo gek maken? Ik heb jou juist altijd zo bewonderd omdat je precies doet wat je zelf wil, zonder je iets aan te trekken van wat anderen zeggen."
"Het kan me ook niks schelen wat anderen zeggen", zei Elijah. "Maar nu zijn ze begonnen mijn leven te verzieken."
En met een kort knikje naar het schaakbord: "Laten we beginnen."Toen hij op een avond een patatje was gaan halen in de snackbar, botste hij voor de deur praktisch tegen zijn vader op. Hij wilde verder lopen, maar Lindsey hield hem tegen. "Waarom zien we je nooit meer?" Boos worden op zijn vader was bijna onmogelijk, dat was hem nog nooit gelukt. Ongelukkig keek Elijah hem aan.
"Waarom zou ik? Ik schijn alles fout te doen. Bovendien hoor ik dat ik intussen vervangen ben door die dochter die mama altijd al wilde. Iedereen gelukkig."
Lindsey schudde zijn hoofd. "Ga nou maar even met me mee. We maken ons zorgen om je."Boos worden op Frances was stukken makkelijker, omdat die hetzelfde temperament had als hij.
"Veroordeeld worden door anonieme oude dametjes over de telefoon kan ik hebben", schreeuwde hij, toen ze vroeg waarom hij zo nijdig was. "Maar als mijn eigen familie me achter mijn rug om zwart gaat maken, dan houdt het echt op. Ik heb niemand kwaad gedaan. Mijn vriendinnen zijn mijn zaak, ze weten allemaal dat ik geen serieuze relatie wil, daar maak ik echt geen geheim van."Frances zuchtte. "Dat kan zijn, maar Robyn is anders dan je andere vriendinnen."
"Ja!", baste Elijah, "Robyn is anders! Maar jullie geven me niet eens een kans!"Heel toevallig kwam hij Robyn de volgende dag tegen voor de bistro, waar ze kennelijk gegeten had.
Ze liep langs hem heen zonder iets te zeggen en vol schaamte bedacht hij hoe verschrikkelijk kwetsend hij was geweest, de laatste keer dat ze elkaar zagen."Robyn, wacht!", riep hij impulsief, en draafde haar achterna. "Ga je met me mee?"
"Waarom zou ik?"
"Ik wil met je praten.""Waar gaan we heen?", vroeg ze, toen ze naast hem in zijn auto zat. "Ik ben gek dat ik dit doe."
"Gewoon, zomaar ergens waar het rustig is", zei hij. "Ik wil even alleen met je zijn."Hij reed naar een hutje dat aan de oostelijke rand van Emblesight lag en wandelde naar het balkon dat uitkeek op het meer. Hij zakte op de grond en automatisch ging ze naast hem zitten. Een hele tijd zaten ze zo, tot ze zei: "Je wilde praten maar je zegt niks. En je zit nu wel heel dicht tegen me aan. Wil je me even wat ruimte geven alsjeblieft? Wie wil er nou tegen een clown aan zitten?""Ik. Clowntjes lopen ook gevaar vrees ik", zei hij.Meteen stond ze op. "Je maakt me in de war", zei ze, toen hij naast haar ging staan. "Ik heb al gezegd dat ik niks met je wil. Ik wil een man die niet speelt met liefde, maar die van mij houdt en van mij alleen. Zo ben jij niet.""Zo ben ik wel", zei hij verdrietig. "Ik hou van jou en van jou alleen."
"Ik wil dat je me naar huis brengt. Alsjeblieft?"
Dus dat deed hij toen maar.
"U verslindt vrouwen zoals een ander ijsjes eet", klonk het verbeten. "Elke keer een ander smaakje. U bent een gruwelijk voorbeeld voor de jeugd van Emblesight."Elijah liet zich er niet door intimideren. Zijn zaken waren zijn eigen zaken en dat ging niemand iets aan. De mobiele ijscokar voer er intussen wel bij, want Elijah was niet vies van een beetje provocatie.Niet lang na het incident met Carol raakte hij op een middag om duistere redenen in de bibliotheek verzeild. Letterlijk, want Elijah was helemaal geen lezer en sinds de verplichte boekenlijst op school had hij geen boek meer aangeraakt. Het waren dan ook niet de kasten vol leesvoer die zijn aandacht trokken."Hé, een nieuwe", dacht hij belangstellend en liep achter haar aan de leeszaal in om zich charmant te introduceren. Na hun eerste vluchtige oogcontact keurde ze hem echter geen blik meer waardig, trok een boek uit de kast en ging aan een tafel zitten. Elijah deed hetzelfde, zat een poosje en na een kwartiertje vertrok hij weer. Zo mooi was ze niet.Intussen had hij binnen de gemeenschap de status 'Casanova' bereikt en langzamerhand begon hij - tot zijn eigen verbazing - een markante figuur te worden in Emblesight. 'De piraat', 'de ladykiller', 'de man met de gitaar'.Elijah was van nature niet ijdel en hij vond het vrij belachelijk dat hij zo de aandacht trok met zaken die in feite niks om het lijf hadden en waar hij helemaal geen moeite voor deed.Sinds kort had hij er een hobby bij. Elke keer wanneer hij het rode meisje ergens zag volgde hij haar een tijdje. Hij had geen idee waarom hij dat deed, maar iets in haar intrigeerde hem. Ze was een duidelijke eenling, net als hij, en ging compleet haar eigen gangetje. Hij vond het gewoon leuk om haar te observeren. Op een middag trof hij haar in het park aan, waar ze in haar eentje stond te Koning Kegelen en zwijgend ging hij op een bankje zitten. Plotseling ging ze rechtop staan, keek hem recht aan en liep op hem af. Hij stond op en wilde het park verlaten, toen ze met een heldere stem zei: "Het lijkt wel of je mij volgt." Het klonk eerder een beetje verlegen dan beschuldigend."Oh?", zei hij. "En waarom zou ik dat doen?"Voordat ze kon antwoorden klonk een bekende stem achter hem.
"Negeer hem maar liever, Robyn, dit is inderdaad mijn jongste broer waar we je steeds voor waarschuwen."Verbaasd draaide Elijah zich om en zag zijn oudste broer, met Jersey op zijn arm. Het meisje liep op Samuel af en samen keken ze hem aan.
"Wáárschuwen nogal liefs, toe maar", smaalde Elijah. "Nou, wees gerust, de komende vijf weken zit ik in Egypte, dus dan heeft niemand last van me. De groeten."
"Heel veel plezier!" Het leek wel of ze hem uitlachten.Tegen de avond kwam hij aan in Al Simhara en meteen de volgende ochtend keerde hij terug naar de piramide van het Brandende Zand om zijn missie daar te vervolgen. De tombe deed zijn naam eer aan, de hele dag omzeilde Elijah vuurvallen of doorkruiste ze. Eenmaal vloog hij in brand en het koste hem drie ingeblikte douches om de vlammen te doven.Hierna werd hij iets voorzichtiger.Misschien kwam het door al het vuur, maar 's avonds laat was hij doodmoe en even kreeg hij een visioen van het meisje Robyn, met haar vuurrode piekhaar. En haar grote groenblauwe ogen. En een klein ogenblik voelde hij zich op een onbehaaglijke manier een beetje eenzaam."Ik ben moe geloof ik", dacht hij geërgerd, zette zijn tent op en ging slapen.De volgende ochtend voelde hij zich inderdaad stukken beter en ineens zat alles ook mee. De struiken die gisteren nog leeg waren geweest, bleken nu beladen met de vlamvruchten die hij moest meenemen. Na ook de rest van de tombe te hebben verkend en van zijn schatten ontdaan, bereikte hij tegen de avond de uitgang.In de weken erna dompelde hij zich onder in de opdrachten die elkaar in rad tempo opvolgden en veroorzaakte in het voorbijgaan meerdere echtelijke ruzies. Verder liep hij op een ongelukkig moment Nabila tegen het lijf, die hem op dezelfde manier verwijten begon te maken als Carol in de discotheek had gedaan."Het spijt me ontzettend", gromde Elijah op een toon die weinig berouw verried, "maar hou alsjeblieft wel je handen thuis."Langzamerhand werd hem duidelijk dat Al Simhara geplaagd werd door een geheime organisatie die zich Morcucorp noemde. En had hij zich aanvankelijk vooral in het avontuur gestort voor de spanning, nu begon hij in de gaten te krijgen dat hij er ook een algemeen doel mee diende. Ergens gaf hem dat veel meer voldoening.Bovendien begon hij in te zien dat de mannen van Al Simhara hem beter gezind waren, wanneer hij hun vrouwen met rust liet. En op die manier kreeg hij toestemming om kelders en bibliotheken te doorzoeken, die anders gesloten zouden zijn gebleven.Aan de vooravond van zijn vertrek kreeg hij de opdracht om door te dringen tot het hart van de organisatie. Even twijfelde hij. Misschien was het slimmer om dat een volgende keer te doen, wat als hij in de val liep? Hij besloot echter het er toch maar op te wagen en nog geen dag later bereikte hij tot zijn verbazing zijn einddoel al.Hij stopte een pakketje in een kist, hackte de hoofdcomputer van de grote baas - iets wat hem trouwens een enorme kick gaf - en ruim op tijd was hij op het vliegveld en vloog terug naar huis.Zodra hij Frodo bij zijn ouders had opgehaald en samen met zijn plunjezak thuis had afgeleverd, reed hij naar de bibliotheek. Hij had geluk."Ah, je bent weer terug", stelde ze vast zonder op te kijken uit haar boek.
"Woon je hier of zo?", lachte hij.
"Ik kan me geen boeken veroorloven en ik hou van lezen. Dus bijna wel, ja."
"Heb je misschien zin om een hapje met me te eten?", vroeg hij.
Verbaasd keek ze hem aan, haalde toen haar schouders op, klapte haar boek dicht en ging met hem mee.Ze aten buiten en het was heel gezellig, tot het moment dat ze haar bestek neerlegde en ineens op vrij heftige toon tegen hem zei: "Maar je moet niet denken dat ik iets met je begin, want dat doe ik echt niet! Je ouders en je broer hebben me zo'n beetje over je verteld en ik hoor het overal. Ik wil best vrienden met je zijn, maar meer niet."Het valt niet te beschrijven hoe diep ze hem beledigde, maar aan de buitenkant was dat niet te zien.
"Waarom zou ik jou versieren?", vroeg hij op een toon die oprechte verbazing suggereerde.
"Nou...", stamelde ze.
"Ik versier vrouwen, geen clowntjes."Hij zag hoe ze diep rood kleurde en haar ogen strak op haar bord richtte.
"Oh, dat vindt je niet prettig om te horen? Terwijl het je zou moeten geruststellen. Vrouwen lopen gevaar. Clowntjes niet. Je bent dus veilig."
Hij legde ook zijn bestek neer, stond op en ging zonder verder nog iets te zeggen naar huis."De wereld is gek geworden, Frodo", zei hij even later. "Vanaf nu is het alleen jij en ik. De rest kan me gestolen worden."De hele nacht lag hij echter wakker en in de loop van de volgende dag bouwde hij zo'n staat van woede op, dat hij uiteindelijk naar Samuel reed. Die kwam net terug van zijn werk en liet gelaten de scheldkanonnade over zich heen komen die zijn broertje voor hem in petto had."Ben je klaar?", vroeg hij, toen Elijah eindelijk stil viel.
"Is oom Eizja boos?", vroeg Jersey met grote ogen aan haar vader.
"Ja lieverd, oom Elijah is boos. Maar oom Elijah kan de pot op."En toen rechtstreeks tegen zijn broer: "Ik weet niet wat er ineens zo interessant is aan Robyn voor jou, ze is volstrekt je type niet. Ik neem aan dat ze een soort uitdaging vormt omdat ze niet meteen toehapt? Hoe dan ook, het is een heel verlegen en timide meisje. Ze is hier pas komen wonen en papa en mama hebben haar min of meer onder hun hoede genomen, ze zijn praktisch buren. Wij schamen ons allemaal dood voor jouw gedrag en we zijn helemaal niet blij dat je je pijlen nu kennelijk op haar hebt gericht. Ga alsjeblieft snel terug naar die types uit Lars' Disco-Tech, dat is meer jouw stijl."Elijah was volkomen overdonderd door de uitval van zijn broer, die hij nog nooit boos had meegemaakt. Hij zei helemaal niks meer, maar vertrok. In de periode daarna raakte de plaatselijke discotheek een klant kwijt. Elijah sloot zich min of meer op in zijn huis en sprak alleen nu en dan met zijn vriend Jimmy af in het park. "Ik begrijp het niet", zei de jonge groenling. "Waarom laat je je zo gek maken? Ik heb jou juist altijd zo bewonderd omdat je precies doet wat je zelf wil, zonder je iets aan te trekken van wat anderen zeggen."
"Het kan me ook niks schelen wat anderen zeggen", zei Elijah. "Maar nu zijn ze begonnen mijn leven te verzieken."
En met een kort knikje naar het schaakbord: "Laten we beginnen."Toen hij op een avond een patatje was gaan halen in de snackbar, botste hij voor de deur praktisch tegen zijn vader op. Hij wilde verder lopen, maar Lindsey hield hem tegen. "Waarom zien we je nooit meer?" Boos worden op zijn vader was bijna onmogelijk, dat was hem nog nooit gelukt. Ongelukkig keek Elijah hem aan.
"Waarom zou ik? Ik schijn alles fout te doen. Bovendien hoor ik dat ik intussen vervangen ben door die dochter die mama altijd al wilde. Iedereen gelukkig."
Lindsey schudde zijn hoofd. "Ga nou maar even met me mee. We maken ons zorgen om je."Boos worden op Frances was stukken makkelijker, omdat die hetzelfde temperament had als hij.
"Veroordeeld worden door anonieme oude dametjes over de telefoon kan ik hebben", schreeuwde hij, toen ze vroeg waarom hij zo nijdig was. "Maar als mijn eigen familie me achter mijn rug om zwart gaat maken, dan houdt het echt op. Ik heb niemand kwaad gedaan. Mijn vriendinnen zijn mijn zaak, ze weten allemaal dat ik geen serieuze relatie wil, daar maak ik echt geen geheim van."Frances zuchtte. "Dat kan zijn, maar Robyn is anders dan je andere vriendinnen."
"Ja!", baste Elijah, "Robyn is anders! Maar jullie geven me niet eens een kans!"Heel toevallig kwam hij Robyn de volgende dag tegen voor de bistro, waar ze kennelijk gegeten had.
Ze liep langs hem heen zonder iets te zeggen en vol schaamte bedacht hij hoe verschrikkelijk kwetsend hij was geweest, de laatste keer dat ze elkaar zagen."Robyn, wacht!", riep hij impulsief, en draafde haar achterna. "Ga je met me mee?"
"Waarom zou ik?"
"Ik wil met je praten.""Waar gaan we heen?", vroeg ze, toen ze naast hem in zijn auto zat. "Ik ben gek dat ik dit doe."
"Gewoon, zomaar ergens waar het rustig is", zei hij. "Ik wil even alleen met je zijn."Hij reed naar een hutje dat aan de oostelijke rand van Emblesight lag en wandelde naar het balkon dat uitkeek op het meer. Hij zakte op de grond en automatisch ging ze naast hem zitten. Een hele tijd zaten ze zo, tot ze zei: "Je wilde praten maar je zegt niks. En je zit nu wel heel dicht tegen me aan. Wil je me even wat ruimte geven alsjeblieft? Wie wil er nou tegen een clown aan zitten?""Ik. Clowntjes lopen ook gevaar vrees ik", zei hij.Meteen stond ze op. "Je maakt me in de war", zei ze, toen hij naast haar ging staan. "Ik heb al gezegd dat ik niks met je wil. Ik wil een man die niet speelt met liefde, maar die van mij houdt en van mij alleen. Zo ben jij niet.""Zo ben ik wel", zei hij verdrietig. "Ik hou van jou en van jou alleen."
"Ik wil dat je me naar huis brengt. Alsjeblieft?"
Dus dat deed hij toen maar.