Lance's Lot - deel 13, Columbine
Omdat hij het gevoel heeft dat er in De Voorspoedkamer iets te intensief op hem gelet wordt, besluit Lance zijn blik te verbreden en andere uitgaansgelegenheden eens een kans te geven. De eerste de beste poging blijkt meteen een schot in de roos. Een gezellige bruine kroeg in een kelder, met een dansvloer en ruimere openingstijden dan de nachtclubs.Als klap op de vuurpijl mag hij bovendien achter de tap staan als hij dat wil, iets wat hem in zowel De Plasma 501 als De Voorspoedkamer op nuffige wijze ontzegd werd. Dat hij daarbij aanvankelijk streng op zijn vingers wordt gekeken maakt hem niet uit, daar leert hij alleen maar van. Het blijkt een ontzettend leuke klus, ook al wordt hij er niet bepaald rijk van. Hij hijst pilsjes, bereidt snelle snacks en maaltijden, schenkt cocktails en knoopt ondertussen gemoedelijke praatjes aan met de stamgasten.Tot op een avond zijn plezier vergald lijkt te worden als hij de Hemlocks uit de lift ziet wandelen.
Snel kijkt hij star een andere kant op, in de hoop dat ze hem niet opmerken, en wacht tot ze naar de andere ruimte zijn gewandeld.Als hij zich weer omdraait om verder te gaan met glazen spoelen, valt zijn oog ineens op hun dochter, die kennelijk is meegekomen en inmiddels is uitgegroeid tot een bevallige jongedame. Hij heeft haar altijd een onuitstaanbaar wicht gevonden, maar een mooie vrouw is een mooie vrouw en Lance heeft zijn ogen nu eenmaal niet in zijn zak zitten.Hij maakt zijn klus af en als hij de bar weer heeft overgedragen, wandelt hij rustig naar de sjoelbak waar Belisama ingespannen aan het spelen is. Een tijdje kijkt hij toe, haar af en toe aanmoedigend, tot ze uiteindelijk rechtop gaat staan, hem een blik toewerpt die hem nog het meest aan een slang doet denken en haar mond in een lome glimlach plooit."Als we daar onze huisgast niet hebben met zijn losse handjes", grinnikt ze. "Denk maar niet dat ik niet weet dat jij het was. Maar maak je geen zorgen, ik heb hen niets verteld indertijd."
Lance is zo verbaasd, dat zijn "Oh, waarom niet" er al uit geflapt is voordat hij zich realiseert dat een onschuldig "Sorry maar ik heb geen idee waar je het over hebt" misschien tactischer was geweest. Maar het maakt niet uit. Met een samenzweerderige blik buigt ze zich naar voren en fluistert in zijn oor: "Omdat ik ze haat en nooit in mijn leven meer heb genoten dan van het moment dat ze ontdekten dat hun dure spullen weg waren. Ik hoopte dat je nog eens terug zou komen en toen bleek op een ochtend hun hele auto verdwenen. Nee, zeg maar niks, maar ik wist genoeg en het was hilarisch."
Lance lacht braaf met haar mee, ondertussen zijn afkeer verbergend, ook al komt het hem allemaal prima uit natuurlijk. Als ze kakelend wegwandelt loopt er even een koude rilling over zijn rug."Kom je nog?!", krijst ze. "Ik wil dansen!" Braaf loopt Lance naar haar toe en besluit er een uitdaging van te maken voor zichzelf. Kijken of het hem lukt dit afzichtelijke wezen in zijn bed te krijgen. En kijken of hij er überhaupt zelf toe in staat is daar iets mee te doen.En dan trekt Belisama hem tegen zich aan.
"Denk maar niet dat ik je plannetjes niet doorzie", zegt ze vals. "Als ik het al niet in je ogen las, de kranten staan er vol mee."
Ze duwt hem weg, lacht even luid en onbeheerst en verlaat dan de kroeg. Lance wandelt weer naar de bar en draait nog een dienst, totdat de tent sluit. Helemaal concentreren op wat hij doet kan hij zich echter niet meer.De volgende dag wordt hij uitgenodigd voor een feestje door ene Polly Maloney, een naam die hem niks zegt. En niet zomaar een feestje: een kostuumparty. Nou heeft Lance enkel de kleren die hij draagt en dus geen kostuum om zich in te steken, maar gelukkig hebben ze in de dump van de kringloopwinkel nog een heel fout leger-outfitje. Dat moet maar voldoen.Wanneer hij op het opgegeven adres arriveert, is het even zoeken om het juiste naamplaatje te vinden, wat komt doordat het zo beduimeld is dat je het nauwelijks kunt lezen. Tot overmaat van ramp doet de bel het niet goed, maar na een paar ferme meppen weerklinkt er uiteindelijk toch een wat timide stem door de intercom en wordt hem verzocht naar beneden te komen. Beneden...?Jawel, de lift gaat naar beneden, want het feest blijkt plaats te hebben in de kelder. In de meest treurige woning die Lance in zijn hele leven aanschouwt heeft, voor zover je van een woning kunt spreken. Donker, vochtig, koud en slechts verlicht door een paar kaarsen. Heel even voelt hij zich zelfs bevoorrecht, met zijn lichte appartement en zijn ruime uitzicht over de dokken van Bridgeport.Zijn gastvrouw, verkleed als hotdog, blijkt een lief kind met een stel helderblauwe ogen in een donker, bangig gezichtje en Lance wordt overvallen door een emotie die hem normaal vreemd is: medelijden. Hij zegt haar dat ze maar snel een keer moet langskomen voor een kommetje voedzame erwtensoep en maakt dan dat hij weer wegkomt. Er is niet eens muziekHierna heeft hij ineens een onbedwingbare behoefte aan wat luxe, dus fietst hij naar Aria om zichzelf uit te nodigen voor het avondmaal. De laatste tijd merkt hij dat hun vriendschap wat aan het bekoelen is. Misschien omdat hij wel erg onregelmatig opduikt. En altijd net rond etenstijd. Dus als ze hem knorrig groet en en passant meldt dat haar moderne afvalverkleiner het weer eens begeven heeft, haast hij zich het ding te repareren. Hij wil hier wel graag welkom blijven.Daarna gaat hij naar boven om Lila in te stoppen. Vriendelijk kijkt het kind hem aan.
"Mama komt me nog een verhaaltje voorlezen", zegt ze.
"Zal ik je anders voorlezen?", vraagt Lance.
Zachtjes schudt Lila haar hoofd. "Ik wil dat mama het doet", zegt ze simpel.Lance heeft al eerder gemerkt dat moeder en dochter twee handen op een buik zijn. Wat niet onlogisch is, omdat ze volledig op elkaar zijn aangewezen. Aria heeft zelfs besloten het vampirisme niet op te geven, om het meisje te kunnen blijven begrijpen.Hij blijft nog even staan luisteren en besluit dan maar naar huis te gaan. Hij is hier duidelijk een beetje teveel.De volgende ochtend fietst hij naar de supermarkt om een lot te kopen. Iets wat hij geregeld doet, want je kunt natuurlijk nooit weten; wie weet valt op een dag dat miljoen wel precies in zijn handen. Of al zou het maar een duizendje zijn, alles is meegenomen.
En valt een gestage regen, ten teken dat de herfst nu echt begonnen is, en het is kouder aan het worden.Binnen wandelt hij even tussen de schappen voordat hij naar de counter gaat en dan valt zijn oog ineens op de plaatselijke krant.
"Bogaard Uitkijk op de schop" kopt het. Hij pakt de krant en begint te lezen. Het artikel behandelt vluchtig de geschiedenis van dit uitzichtpunt, dat generaties lang dienst heeft gedaan als romantisch plekje voor jonge stelletjes en als rustpunt voor mensen die even wilden ontsnappen aan het hectische stadsleven. "Want niemand zal ontkennen dat het uitzicht op onze geliefde stad er magnifiek is.
Hierna wordt beschreven dat Bogaard Uitkijk de afgelopen jaren in verval geraakt is en dat er nauwelijks meer onderhoud wordt gepleegd aan de parkeerplaats en de openbare toiletten. Langzamerhand is de plek hierdoor helaas verworden tot een ontmoetingsplek voor de 'meer duistere elementen binnen onze samenleving'.En dan neemt het stuk een onverwachte wending. In plaats van het plantsoen op te knappen en het park weer aantrekkelijk te maken, blijkt de gemeente besloten te hebben alles plat te gooien en de kavel in de verkoop te doen. Het stemt Lance verdrietig, want Bogaard Uitzicht is zijn toevluchtsoord geworden waar hij zich kan overgeven aan toekomstdromen die wellicht nooit zullen uitkomen en nu gaat het dus in handen vallen van een stinkend rijke particulier. Somber schuift hij de krant terug in het rekje en koopt zijn lot. Dan springt hij op zijn fiets.Als hij bij het uitzichtpunt arriveert, blijkt de sloop al begonnen. De wc-hokjes - die je inderdaad vanaf een afstandje al kon ruiken altijd - blijken met de grond gelijkgemaakt. Een tijdje zit Lance op een bankje, terwijl zijn hersenen overuren maken. Wat zouden ze eigenlijk voor deze lap grond vragen? Ach, hij kan zich beter niks in zijn hoofd halen, vast veel meer dan de 10.000 simoleons die hij tot dusver gespaard heeft.Hij fietst terug naar de stad en meteen door naar Quakkelsteins Café, waar hij weer achter de tap mag. Net op het moment dat het wat drukker begint te worden, wandelt een oude bekende binnen die hij al een tijdje niet meer gezien heeft. Om precies te zijn sinds hij haar verleidde in de sauna van de Voorspoedkamer en als hij haar opbollende buik ziet, hoopt hij maar dat het niks met hem te maken heeft. Hij ontwijkt haar blik maar zodra ze hem in de smiezen heeft, wandelt ze terug naar de bar en gaat zitten."Ehmmm", zegt ze, terwijl ze het dagmenu doorneemt, "doe maar een bordje gefrituurde uienringen.""Een bordje uienringen voor mevrouw", probeert Lance gemaakt joviaal en zet het bord voor haar neus.
Zwijgend eet ze het op, schuift dan haar lege bord van zich af en kijkt hem aan."Ik zie dat ik je mag feliciteren", doorbreekt Lance de stilte.
"Ja, en jezelf", antwoordt ze.
Neutraal kijkt Lance voor zich uit. "Weet je dat nou wel zeker? Is het niet gewoon van meneer de Boer?"
"Er is geen meneer de Boer."
"Geen meneer... maar je zei... toen ik bij je thuis was..."
"Dat ik mijn man zou roepen. Ja. Met een vreemde kerel op mijn stoep die zojuist mijn gaard had geplunderd. Het leek me een goede ingeving je dat wijs te maken en inderdaad vertrok je."
"Maar er is dus geen meneer de Boer?"
"Er is geen meneer de Boer en dit kind kan maar één vader hebben: jij."Haar stem klinkt vrij stoïcijns, alsof het haar allemaal niet zo heel veel kan schelen, maar dan kijkt ze hem ineens ongelukkig aan en zegt: "Misschien kunnen we even ergens praten?"
Liever niet natuurlijk, maar wat moet hij. Hij wandelt achter haar aan naar het danszaaltje en dan barst ze ineens in tranen uit.Lance staat er een beetje schaapachtig bij, zich met zijn houding niet goed raad wetend. Hij begint maar weer voorzichtig zijn verhaaltje af te steken dat hij niet zo geweldig met kinderen is en geen geld heeft en dat er dus geen sprake kan zijn van enige ondersteuning van zijn kant.
"Ik vind het vooral erg dat ik straks helemaal alleen moet bevallen", snikt ze. "Dat er niemand is om me te steunen en me er doorheen te helpen."Nu raakt Lance in paniek. Hij heeft geen idee waar ze op aanstuurt, maar hij is beslist niet van plan...
"Ikkeh... ugh..., ja, dat is wel vervelend voor je natuurlijk. Je moeder misschien? Heb je een zus?"
"Die wonen niet hier en bovendien weten die niet eens dat ik een kind verwacht", zucht ze en wandelt naar de sjoeltafel.Lance blijft een beetje rondhangen en achteraf vraagt hij zich talloze malen af waarom. Waarom is hij niet gewoon naar huis gegaan op het moment dat het nog kon? Na een kwartiertje kijkt ze hem ineens geschrokken aan en zegt: "Oh!""Wat... sta je nou in je broek te plassen?"
"Nee, mijn water is gebroken, het is begonnen, ooooooh!!!"Even later staat hij in de lift.
En drukt ze op het knopje.
"Rustig", zegt ze. "Alles komt goed."
"Waar gaan we heen?", vraagt Lance.
"Naar het ziekenhuis natuurlijk."Zij rijdt.
En Lance zit er verbijsterd naast.
Met het gevoel dat hij in een hele akelige val gelopen is.
En diezelfde nacht wordt voor zijn ogen zijn negende kind geboren. Een meisje."Ik noem haar Columbine", zegt Phoebe terwijl ze het kleine meisje over haar rode haartjes strijkt en haar talloze zoentjes geeft.
"En gefeliciteerd papa. Gaat het weer een beetje?"
Lance zit net weer rechtop, met een glaasje water, en knikt flauwtjes. Op het moment dat de verloskundige "kijk meneer, daar is het hoofdje" tegen hem zei is het even misgegaan en lag hij ineens op de grond.Een uurtje later verlaten ze het ziekenhuis en rijden de nacht in.
Phoebe achter het stuur en Lance ernaast, met een baby op zijn schoot.
Snel kijkt hij star een andere kant op, in de hoop dat ze hem niet opmerken, en wacht tot ze naar de andere ruimte zijn gewandeld.Als hij zich weer omdraait om verder te gaan met glazen spoelen, valt zijn oog ineens op hun dochter, die kennelijk is meegekomen en inmiddels is uitgegroeid tot een bevallige jongedame. Hij heeft haar altijd een onuitstaanbaar wicht gevonden, maar een mooie vrouw is een mooie vrouw en Lance heeft zijn ogen nu eenmaal niet in zijn zak zitten.Hij maakt zijn klus af en als hij de bar weer heeft overgedragen, wandelt hij rustig naar de sjoelbak waar Belisama ingespannen aan het spelen is. Een tijdje kijkt hij toe, haar af en toe aanmoedigend, tot ze uiteindelijk rechtop gaat staan, hem een blik toewerpt die hem nog het meest aan een slang doet denken en haar mond in een lome glimlach plooit."Als we daar onze huisgast niet hebben met zijn losse handjes", grinnikt ze. "Denk maar niet dat ik niet weet dat jij het was. Maar maak je geen zorgen, ik heb hen niets verteld indertijd."
Lance is zo verbaasd, dat zijn "Oh, waarom niet" er al uit geflapt is voordat hij zich realiseert dat een onschuldig "Sorry maar ik heb geen idee waar je het over hebt" misschien tactischer was geweest. Maar het maakt niet uit. Met een samenzweerderige blik buigt ze zich naar voren en fluistert in zijn oor: "Omdat ik ze haat en nooit in mijn leven meer heb genoten dan van het moment dat ze ontdekten dat hun dure spullen weg waren. Ik hoopte dat je nog eens terug zou komen en toen bleek op een ochtend hun hele auto verdwenen. Nee, zeg maar niks, maar ik wist genoeg en het was hilarisch."
Lance lacht braaf met haar mee, ondertussen zijn afkeer verbergend, ook al komt het hem allemaal prima uit natuurlijk. Als ze kakelend wegwandelt loopt er even een koude rilling over zijn rug."Kom je nog?!", krijst ze. "Ik wil dansen!" Braaf loopt Lance naar haar toe en besluit er een uitdaging van te maken voor zichzelf. Kijken of het hem lukt dit afzichtelijke wezen in zijn bed te krijgen. En kijken of hij er überhaupt zelf toe in staat is daar iets mee te doen.En dan trekt Belisama hem tegen zich aan.
"Denk maar niet dat ik je plannetjes niet doorzie", zegt ze vals. "Als ik het al niet in je ogen las, de kranten staan er vol mee."
Ze duwt hem weg, lacht even luid en onbeheerst en verlaat dan de kroeg. Lance wandelt weer naar de bar en draait nog een dienst, totdat de tent sluit. Helemaal concentreren op wat hij doet kan hij zich echter niet meer.De volgende dag wordt hij uitgenodigd voor een feestje door ene Polly Maloney, een naam die hem niks zegt. En niet zomaar een feestje: een kostuumparty. Nou heeft Lance enkel de kleren die hij draagt en dus geen kostuum om zich in te steken, maar gelukkig hebben ze in de dump van de kringloopwinkel nog een heel fout leger-outfitje. Dat moet maar voldoen.Wanneer hij op het opgegeven adres arriveert, is het even zoeken om het juiste naamplaatje te vinden, wat komt doordat het zo beduimeld is dat je het nauwelijks kunt lezen. Tot overmaat van ramp doet de bel het niet goed, maar na een paar ferme meppen weerklinkt er uiteindelijk toch een wat timide stem door de intercom en wordt hem verzocht naar beneden te komen. Beneden...?Jawel, de lift gaat naar beneden, want het feest blijkt plaats te hebben in de kelder. In de meest treurige woning die Lance in zijn hele leven aanschouwt heeft, voor zover je van een woning kunt spreken. Donker, vochtig, koud en slechts verlicht door een paar kaarsen. Heel even voelt hij zich zelfs bevoorrecht, met zijn lichte appartement en zijn ruime uitzicht over de dokken van Bridgeport.Zijn gastvrouw, verkleed als hotdog, blijkt een lief kind met een stel helderblauwe ogen in een donker, bangig gezichtje en Lance wordt overvallen door een emotie die hem normaal vreemd is: medelijden. Hij zegt haar dat ze maar snel een keer moet langskomen voor een kommetje voedzame erwtensoep en maakt dan dat hij weer wegkomt. Er is niet eens muziekHierna heeft hij ineens een onbedwingbare behoefte aan wat luxe, dus fietst hij naar Aria om zichzelf uit te nodigen voor het avondmaal. De laatste tijd merkt hij dat hun vriendschap wat aan het bekoelen is. Misschien omdat hij wel erg onregelmatig opduikt. En altijd net rond etenstijd. Dus als ze hem knorrig groet en en passant meldt dat haar moderne afvalverkleiner het weer eens begeven heeft, haast hij zich het ding te repareren. Hij wil hier wel graag welkom blijven.Daarna gaat hij naar boven om Lila in te stoppen. Vriendelijk kijkt het kind hem aan.
"Mama komt me nog een verhaaltje voorlezen", zegt ze.
"Zal ik je anders voorlezen?", vraagt Lance.
Zachtjes schudt Lila haar hoofd. "Ik wil dat mama het doet", zegt ze simpel.Lance heeft al eerder gemerkt dat moeder en dochter twee handen op een buik zijn. Wat niet onlogisch is, omdat ze volledig op elkaar zijn aangewezen. Aria heeft zelfs besloten het vampirisme niet op te geven, om het meisje te kunnen blijven begrijpen.Hij blijft nog even staan luisteren en besluit dan maar naar huis te gaan. Hij is hier duidelijk een beetje teveel.De volgende ochtend fietst hij naar de supermarkt om een lot te kopen. Iets wat hij geregeld doet, want je kunt natuurlijk nooit weten; wie weet valt op een dag dat miljoen wel precies in zijn handen. Of al zou het maar een duizendje zijn, alles is meegenomen.
En valt een gestage regen, ten teken dat de herfst nu echt begonnen is, en het is kouder aan het worden.Binnen wandelt hij even tussen de schappen voordat hij naar de counter gaat en dan valt zijn oog ineens op de plaatselijke krant.
"Bogaard Uitkijk op de schop" kopt het. Hij pakt de krant en begint te lezen. Het artikel behandelt vluchtig de geschiedenis van dit uitzichtpunt, dat generaties lang dienst heeft gedaan als romantisch plekje voor jonge stelletjes en als rustpunt voor mensen die even wilden ontsnappen aan het hectische stadsleven. "Want niemand zal ontkennen dat het uitzicht op onze geliefde stad er magnifiek is.
Hierna wordt beschreven dat Bogaard Uitkijk de afgelopen jaren in verval geraakt is en dat er nauwelijks meer onderhoud wordt gepleegd aan de parkeerplaats en de openbare toiletten. Langzamerhand is de plek hierdoor helaas verworden tot een ontmoetingsplek voor de 'meer duistere elementen binnen onze samenleving'.En dan neemt het stuk een onverwachte wending. In plaats van het plantsoen op te knappen en het park weer aantrekkelijk te maken, blijkt de gemeente besloten te hebben alles plat te gooien en de kavel in de verkoop te doen. Het stemt Lance verdrietig, want Bogaard Uitzicht is zijn toevluchtsoord geworden waar hij zich kan overgeven aan toekomstdromen die wellicht nooit zullen uitkomen en nu gaat het dus in handen vallen van een stinkend rijke particulier. Somber schuift hij de krant terug in het rekje en koopt zijn lot. Dan springt hij op zijn fiets.Als hij bij het uitzichtpunt arriveert, blijkt de sloop al begonnen. De wc-hokjes - die je inderdaad vanaf een afstandje al kon ruiken altijd - blijken met de grond gelijkgemaakt. Een tijdje zit Lance op een bankje, terwijl zijn hersenen overuren maken. Wat zouden ze eigenlijk voor deze lap grond vragen? Ach, hij kan zich beter niks in zijn hoofd halen, vast veel meer dan de 10.000 simoleons die hij tot dusver gespaard heeft.Hij fietst terug naar de stad en meteen door naar Quakkelsteins Café, waar hij weer achter de tap mag. Net op het moment dat het wat drukker begint te worden, wandelt een oude bekende binnen die hij al een tijdje niet meer gezien heeft. Om precies te zijn sinds hij haar verleidde in de sauna van de Voorspoedkamer en als hij haar opbollende buik ziet, hoopt hij maar dat het niks met hem te maken heeft. Hij ontwijkt haar blik maar zodra ze hem in de smiezen heeft, wandelt ze terug naar de bar en gaat zitten."Ehmmm", zegt ze, terwijl ze het dagmenu doorneemt, "doe maar een bordje gefrituurde uienringen.""Een bordje uienringen voor mevrouw", probeert Lance gemaakt joviaal en zet het bord voor haar neus.
Zwijgend eet ze het op, schuift dan haar lege bord van zich af en kijkt hem aan."Ik zie dat ik je mag feliciteren", doorbreekt Lance de stilte.
"Ja, en jezelf", antwoordt ze.
Neutraal kijkt Lance voor zich uit. "Weet je dat nou wel zeker? Is het niet gewoon van meneer de Boer?"
"Er is geen meneer de Boer."
"Geen meneer... maar je zei... toen ik bij je thuis was..."
"Dat ik mijn man zou roepen. Ja. Met een vreemde kerel op mijn stoep die zojuist mijn gaard had geplunderd. Het leek me een goede ingeving je dat wijs te maken en inderdaad vertrok je."
"Maar er is dus geen meneer de Boer?"
"Er is geen meneer de Boer en dit kind kan maar één vader hebben: jij."Haar stem klinkt vrij stoïcijns, alsof het haar allemaal niet zo heel veel kan schelen, maar dan kijkt ze hem ineens ongelukkig aan en zegt: "Misschien kunnen we even ergens praten?"
Liever niet natuurlijk, maar wat moet hij. Hij wandelt achter haar aan naar het danszaaltje en dan barst ze ineens in tranen uit.Lance staat er een beetje schaapachtig bij, zich met zijn houding niet goed raad wetend. Hij begint maar weer voorzichtig zijn verhaaltje af te steken dat hij niet zo geweldig met kinderen is en geen geld heeft en dat er dus geen sprake kan zijn van enige ondersteuning van zijn kant.
"Ik vind het vooral erg dat ik straks helemaal alleen moet bevallen", snikt ze. "Dat er niemand is om me te steunen en me er doorheen te helpen."Nu raakt Lance in paniek. Hij heeft geen idee waar ze op aanstuurt, maar hij is beslist niet van plan...
"Ikkeh... ugh..., ja, dat is wel vervelend voor je natuurlijk. Je moeder misschien? Heb je een zus?"
"Die wonen niet hier en bovendien weten die niet eens dat ik een kind verwacht", zucht ze en wandelt naar de sjoeltafel.Lance blijft een beetje rondhangen en achteraf vraagt hij zich talloze malen af waarom. Waarom is hij niet gewoon naar huis gegaan op het moment dat het nog kon? Na een kwartiertje kijkt ze hem ineens geschrokken aan en zegt: "Oh!""Wat... sta je nou in je broek te plassen?"
"Nee, mijn water is gebroken, het is begonnen, ooooooh!!!"Even later staat hij in de lift.
En drukt ze op het knopje.
"Rustig", zegt ze. "Alles komt goed."
"Waar gaan we heen?", vraagt Lance.
"Naar het ziekenhuis natuurlijk."Zij rijdt.
En Lance zit er verbijsterd naast.
Met het gevoel dat hij in een hele akelige val gelopen is.
En diezelfde nacht wordt voor zijn ogen zijn negende kind geboren. Een meisje."Ik noem haar Columbine", zegt Phoebe terwijl ze het kleine meisje over haar rode haartjes strijkt en haar talloze zoentjes geeft.
"En gefeliciteerd papa. Gaat het weer een beetje?"
Lance zit net weer rechtop, met een glaasje water, en knikt flauwtjes. Op het moment dat de verloskundige "kijk meneer, daar is het hoofdje" tegen hem zei is het even misgegaan en lag hij ineens op de grond.Een uurtje later verlaten ze het ziekenhuis en rijden de nacht in.
Phoebe achter het stuur en Lance ernaast, met een baby op zijn schoot.